Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska (spr.), Sędziowie WSA Ewa Grochowska – Jung, Jacek Fronczyk, , Protokolant specjalista Elwira Sipak, , po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi P. B. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych - oddala skargę -

Decyzją z dnia [...] września 2012 r. nr [...] Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 12 pkt 2 i art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. nr 101, poz. 926 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wniosku P. B. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] umarzającą postępowanie w sprawie przetwarzania jego danych osobowych przez proboszcza parafii [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W motywach uzasadnienia organ wskazał, że w dniu 23 stycznia 2012 r. do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga P. B. na przetwarzanie jego danych osobowych przez proboszcza parafii [...] z wnioskiem o wydanie decyzji zobowiązującej proboszcza do sprostowania nieaktualnych danych osobowych.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że P. B. wystosował do proboszcza parafii [...] pismo z dnia 2 stycznia 2012 r., w którym zawarł oświadczenie woli dotyczące wystąpienia z Kościoła Katolickiego. W powołanym piśmie P. B. na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6 ustawy o ochronie danych osobowych zwrócił się do proboszcza, jako obecnego administratora jego danych osobowych, o ich uaktualnienie w Parafialnej Księdze Chrztów przez naniesienie adnotacji o treści "Dnia 2 stycznia 2012 r. formalnym aktem wystąpił z Kościoła Katolickiego" oraz o przesłanie jako potwierdzenia odpisu aktu chrztu z powyższym sprostowaniem. Pismem z dnia 9 stycznia 2012 r. P. B. został poinformowany przez proboszcza o sposobie występowania z Kościoła rzymskokatolickiego, stosownie do "Instrukcji Episkopatu Polski 29 września 2008 – Zasady postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła". W powołanym piśmie przytoczone zostały regulacje dotyczące dokonania wystąpienia z Kościoła Katolickiego. Informacja ta została powtórzona w wyjaśnieniach proboszcza udzielonych Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych w dniu 29 lutego 2012 r. Proboszcz wskazał również, że parafia w [...] nie jest właściwą instancją do rozpatrywania prośby P. B., precyzując, że właściwą instancją jest parafia obecnego zamieszkania P. B. Podał, że oświadczenie woli z dnia 2 stycznia 2012 r. przesłane pocztą nie spełnia wymagań co do prawidłowego jej wyrażenia i nie może być respektowane. Dodał, że dokonanie adnotacji w księgach kościelnych jest skutkiem wystąpienia z Kościoła, a nie celem samym w sobie, czego zdaje się nie rozumieć P. B. Proboszcz wyjaśnił, że dokonując adnotacji, której żądał P. B., złamałby prawo.

W tym stanie faktycznym Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydał decyzję z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] , którą umorzył postępowanie w sprawie. Następnie po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy organ utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15 – 18. Dodał, że art. 43 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, iż z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

Organ wskazał, że jest zobligowany postępować w granicach określonych powołanymi przepisami. Z uwagi zaś, że ustawodawca ograniczył kognicję organu do spraw ochrony danych osobowych m.in. wobec zbiorów danych przetwarzanych przez kościół lub związek wyznaniowy, nie jest możliwe wydawanie decyzji administracyjnej ani rozpatrywanie skargi w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych przez instytucje wskazane w art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych podniósł, że P. B. otrzymał odpowiedź pisemną, w której proboszcz ustosunkował się do oświadczenia woli o wystąpieniu z kościoła rzymskokatolickiego, wskazując na tryb i formę wystąpienia prawidłowego i zgodnego z prawem wewnętrznym kościoła rzymskokatolickiego, który jest niezależny i autonomiczny w swej dziedzinie.

Organ podał, że w swoim działaniu musi uwzględniać brzmienie przepisów, które wyłączają jego kognicje decyzyjne w sprawie. Dodał, że kościół rzymskokatolicki należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, bowiem jest instytucją, której funkcjonowanie zostało unormowane w ustawie z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 78, poz. 483 ze zm.), w umowie międzynarodowej, jaką jest Konkordat między Stolicą Apostolską a Rzeczpospolitą Polską podpisany w dniu 28 lipca 1993 r. (Dz.U. z 1998 r. nr 51, poz. 318) oraz w ustawach, nad którymi umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo. Organ podał, że stosownie do art. 1 Konkordatu oraz art. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 29, poz. 154 ze zm.) Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. Ustawa niniejsza określa zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową (art. 3 ust. 1 ww. ustawy). W sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami (art. 3 ust. 2 ww. ustawy).

Organ uzasadnił, że rozstrzygając sprawę poddaną jego ocenie, oparł się w głównej mierze na pisemnych wyjaśnieniach stron i przesłanych przez nie dowodach. Dodał, że w przedmiotowej sprawie zebrał materiał, stosownie do art. 7 i art. 77 K.p.a., który pozwolił na wydanie decyzji.

Reasumując organ uznał, że zaskarżona decyzja z dnia [...] maja 2012 r. została wydana poprawnie. Na podstawie dokonanych ustaleń organ I instancji słusznie stwierdził, że postępowanie należy umorzyć ze względu na przepis art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie P. B. zarzucił zaskarżonej decyzji z dnia [...] września 2012 r. nr [...] wydanie jej z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 43 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie danych osobowych poprzez niewłaściwe ustalenie zakresu ustawowych kompetencji organu w sprawie oraz art. 12 ust. 2 powołanej ustawy poprzez umorzenie postępowania w sytuacji, gdy stan faktyczny i prawny uzasadniał wydanie żądanej decyzji administracyjnej.

Skarżący w uzasadnieniu wskazał, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych będąc zobligowanym do rozstrzygania spraw na gruncie prawa powszechnego podważył automatyczne skutki doręczonego proboszczowi oświadczenia woli, gwarantowane zapisami prawa cywilnego. Odrzucenie przez organ tej hipotezy prowadzi do wniosku, że jego przedmiotem zainteresowania były skutki na gruncie prawa Kościoła. Wskazał, że aktualna doktryna Kościoła wyklucza możliwość wystąpienia na gruncie prawa kanonicznego i jest to wiedza powszechnie dostępna. W tym stanie rzeczy pytanie o skutki na gruncie prawa kanonicznego stanowi naruszenie art. 5 Konkordatu poprzez bezzasadną ingerencję w sferę pozostawioną autonomii Kościoła. Narusza także swobodę sumienia, bowiem wyłącznie sumienie zainteresowanego decyduje o potrzebie dążenia do uzyskania skutków religijnych.

Skarżący dodał, że adresowane do niego żądanie proboszcza usankcjonowania skutków złożonego oświadczenia woli na gruncie prawa kanonicznego sprowadza się w istocie do oczekiwania, że dopełni on "obowiązujących" procedur "nieobowiązującej" Instrukcji KEP, aby dokonać "formalnego wystąpienia", które nie jest "wystąpieniem faktycznym".

Podniósł, że oferowana przez Kościół adnotacja w Księdze Chrztów, wobec braku innych efektów na gruncie prawa powszechnego nie realizuje w pełni jego praw i oczekiwań.

Odnosząc się do przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych skarżący wskazał, że ograniczenie uprawnień Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych dotyczył wyłącznie baz danych szczegółowo zdefiniowanych przez ustawodawcę kryteriami podmiotu administrującego, zawartości i celu przetwarzania. Skarżący, powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 2350/11 wskazał, że wolą ustawodawcy wyłączenie opisane w art. 43 ust. 1 i 2 ww. ustawy jest adresowane do "zbiorów" nie zaś "pojedynczych danych". Skarżący wywiódł, że ograniczenie kompetencji organu nadzorującego w odniesieniu do przetwarzania danych przez kościoły lub inne związki wyznaniowe o uregulowanej sytuacji prawnej na potrzeby własne adresowane zostało wyłącznie do zbiorów danych dotyczących osób należących do danego związku wyznaniowego. Wskazał, że nakazuje to jednoznacznie Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych realizowanie pełnych ustawowych uprawnień w odniesieniu do wszystkich pozostałych zbiorów danych administrowanych przez związki wyznaniowe.

Skarżący podniósł, że jego dane od dnia przyjęcia przez proboszcza oświadczenia woli są danymi "osoby nienależącej" do Kościoła. Dopuszczalność zastosowania oświadczenia woli do procedury wystąpienia z dowolnego związku wyznaniowego nie została ograniczona żadnymi przepisami prawa, a jego skuteczność nie została nigdy podważona. Z przepisów prawa cywilnego wynika automatyczne ustanie członkostwa z chwilą przyjęcia oświadczenia przez adresata. Dodał, że organ własnymi stwierdzeniami potwierdził fakt występowania danych osoby "nienależącej" w zbiorze danych osób "należących". Wskazał, że organ powołując się na ograniczenie kompetencji wynikające z art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych naruszył podstawowe zasady logiki. Stwierdził, że skoro zbiór danych – Księga Chrztów w [...] – nie jest zbiorem danych osób "należących", to stosowanie do zasad logiki prowadzić musi do wniosku, że nie dotyczą tego zbioru ograniczenia kompetencji organu. W podsumowaniu podał, że naruszenie przez organ zasad logicznego rozumowania doprowadziło do umorzenia postępowania w sytuacji, gdy brak było do tego przesłanek. W ocenie skarżącego, ustawowe kompetencje organu nie zostały w sprawie w żadnej mierze ograniczone.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując, że nie ma kompetencji do wydawania wobec Kościoła decyzji administracyjnych ani rozpatrywania skarg w sprawach wykonywania przez nie przepisów o ochronie danych osobowych. Tym samym organ nie mógł przeprowadzić w spawie postępowania wyjaśniającego ukierunkowanego na wydanie merytorycznej decyzji ani przeprowadzić czynności kontrolnych, z wyłączeniem prawa żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego.

Organ podał, że nie jest właściwym do badania i wydawania rozstrzygnięć w przedmiocie zasadności i podstaw prawnych procedur kościelnych. W związku z tym nie ma wątpliwości, że nie mają znaczenia w sprawie zarzuty skarżącego dotyczące niezgodności z prawem przyjętych przez Konferencję Episkopatu Polski "Zasad postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła". Przyjęcie przez organ innego stanowiska w sprawie stanowiłoby wykroczenie poza zakres przyznanych mu kompetencji, a tym samym naruszenie zasady praworządności wyrażonej w art. 7 Konstytucji RP i art. 6 K.p.a.

Podniósł, że nie był władny do zbadania skuteczności oświadczenia skarżącego o wystąpieniu, a biorąc pod uwagę, że skarżący nie zastosował się do obowiązujących procedur kościelnych, nie budzi wątpliwości, że organ miał w obowiązku uznać go za osobę nienależącą do Kościoła. W związku z tym oczywiście bezzasadna jest teza skarżącego, że organ powinien uznać się za właściwy do wydania merytorycznej decyzji w sprawie z tego tylko względu, że w ocenie skarżącego, jego sprawa nie podlega hipotezie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych, jako że skarżący we własnej ocenie przestał należeć do Kościoła.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t. j.: Dz. U. z 2002 r. nr 101, poz. 926 ze zm.) jest regulacją stwarzającą prawne podstawy stosowania ochrony państwowej w sytuacjach nielegalnego przetwarzania danych osobowych obywateli przez zarówno podmioty prawa publicznego, jak i podmioty prawa prywatnego, posługujące się ich danymi osobowymi. W celu realizacji tej ochrony, organ ochrony danych osobowych został wyposażony w kompetencje władcze, umożliwiające mu sankcjonowanie stwierdzanych nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych może więc – w drodze decyzji administracyjnej – nakładać stosowne nakazy bądź zakazy, których zasadniczą rolą jest przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Jednak wydanie decyzji merytorycznej możliwe jest jedynie wówczas, gdy ingerencja organu jest w ogóle dopuszczalna, wszak nie każdy stan faktyczny pozwala na stosowanie wspomnianej ochrony prawnej. Organ ochrony danych osobowych jest bowiem zobowiązany do merytorycznego rozstrzygania tylko w tych sytuacjach, w jakich przepisy ustawy o ochronie danych osobowych pozwalają mu na wydanie odpowiedniego zakazu bądź nakazu. GIODO, oceniając stan sprawy i dokonując subsumpcji, stwierdza w pierwszej kolejności, czy kwestionowane przetwarzanie danych osobowych pozwala mu na władczą ingerencję, w dalszej kolejności zaś, czy znajduje oparcie choćby w jednej z legalnych podstaw przetwarzania danych osobowych, i w zależności od występujących w sprawie ustaleń – organ albo wydaje nakaz lub zakaz, albo odmawia uwzględnienia wniosku, ewentualnie umarza postępowanie.

W rozpoznawanej sprawie z uwagi na treść art. 43 ust. 1 pkt 3 i art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie miał podstaw do wydania decyzji merytorycznej.

Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych, z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Z kolei w myśl art. 43 ust. 2 tej ustawy, w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18. Z przepisów tych wynika, że nie jest dopuszczalna merytoryczna ingerencja GIODO w sprawach przetwarzania danych osobowych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Innymi słowy, organ ochrony danych osobowych nie może badać legalności przetwarzania danych osobowych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

P. B., kierując do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych skargę na przetwarzanie jego danych osobowych przez proboszcza parafii [...] z wnioskiem o wydanie decyzji zobowiązującej proboszcza ww. parafii do sprostowania nieaktualnych danych osobowych, w związku z jego oświadczeniem o wystąpieniu z Kościoła Katolickiego, oczekiwał od organu, by ten doprowadził do sprostowania jego nieaktualnych danych osobowych przez Proboszcza wymienionej Parafii w trybie art. 14 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych, wydając w tym względzie decyzję administracyjną na podstawie art. 12 pkt 2 i art. 32 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Z punktu widzenia interesu skarżącego, zasadnym wydaje się być pytanie, dlaczego ustawodawca, mocą cyt. wyżej przepisów, wykluczył w sprawach przetwarzania danych osobowych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, merytoryczną ingerencję organu ochrony danych osobowych?

Udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie wymaga w niniejszej sprawie przede wszystkim analizy podstaw ustrojowych, wszak Kościół Katolicki należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, bowiem jego funkcjonowanie zostało unormowane zarówno w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w umowie międzynarodowej, jaką jest Konkordat, oraz w ustawach, wobec których umowa międzynarodowa korzysta z prawa pierwszeństwa.

W świetle art. 25 ust. 1 Konstytucji RP, kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione. Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym (ust. 2). Stosunki między Państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego (ust. 3). Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a Kościołem Katolickim określają umowa międzynarodowa zawarta ze Stolicą Apostolską i ustawy (ust. 4). Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami (ust. 5). Ustrojodawca, gwarantując równoprawność wszystkim kościołom i związkom wyznaniowym w Polsce, zwraca uwagę, że stosunki w relacji Państwo – kościoły i związki wyznaniowe kształtowane są na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego. Choć nie zostało to wyrażone wprost (expressis verbis), to jednak "autonomia", o której mowa w cyt. przepisie, niewątpliwie świadczy, że intencją ustrojodawcy było zachowanie rozdziału między Państwem a kościołami i związkami wyznaniowymi. Władze publiczne mają więc zachowywać bezstronność zarówno w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, jak również zapewnić swobodę ich wyrażania w życiu publicznym. Zatem konstytucyjny rozdział między Państwem a kościołami i związkami wyznaniowymi uzasadnia niedopuszczalność ingerencji organów władzy publicznej w kwestie wewnętrznych relacji danego kościoła z jego wyznawcami, co oznacza, że w sprawie takiej, jak niniejsza, organ ochrony danych osobowych nie ma prawnej możliwości ingerowania w proces przetwarzania danych osobowych skarżącego przez Proboszcza Parafii [...]. W tym przypadku chodzi bowiem o wewnętrzną relację Kościół Katolicki – wierny, która to relacja wyłączona jest spod właściwości Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, jako organu władzy publicznej – organu Państwa.

Prezentowanego przez Sąd stanowiska nie zmienia analiza przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 29, poz. 154 ze zm.), a wręcz przeciwnie – potwierdza je, stanowiąc w art. 2, że Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. W art. 3 ust. 1 wskazano, że ustawa niniejsza określa zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową. Natomiast w sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami (ust. 2). Również Konkordat nie wprowadza w przedmiotowej kwestii rozwiązań, które zmieniałyby przedstawioną ocenę.

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy prawidłowe było zatem wydanie przez organ decyzji o umorzeniu postępowania na postawie art. 105 § 1 K.p.a. wobec jego bezprzedmiotowości.

Powołany przepis daje bowiem podstawę do umorzenia postępowania w sytuacji, gdy w świetle przepisów prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego, brak jest sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania. Sprawa administracyjna jest konsekwencją istnienia stosunku administracyjnoprawnego, czyli takiej sytuacji prawnej, w której strona ma prawo żądać od organu administracyjnego skonkretyzowania jej indywidualnych uprawnień wynikających z prawa materialnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1995 r., sygn. akt III ARN 50/95, OSNP 11/96/150). W orzecznictwie i literaturze utrwalony jest pogląd, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 Kp.a. oznacza, że brak jest któregokolwiek z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie co do jej istoty.

Dokonując analizy zarzutów i wniosków, jakie skarżący zawarł w skardze, Sąd uznał je za nieuzasadnione.

W takim stanie rzeczy, decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie, z uwagi na jego bezprzedmiotowość (brak podstaw do stosowania przepisów ustawy o ochronie danych osobowych), jak i decyzję utrzymującą ją w mocy, należy uznać za prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w skardze za nieuzasadnione, mające jedynie charakter polemiczny. Sąd nie stwierdził naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością uwzględnienia skargi.

Z uwagi na powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.