Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 2107/12 w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych postanawia: 1. umorzyć postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, 2. zwrócić P. B. – ze środków budżetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego – uiszczony wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 2107/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. B. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych.

Od powyższego wyroku P. B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, złożył skargę kasacyjną, w której zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1. art. 43 ust. 2 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. Nr 101, poz. 926 ze zm.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że spod kognicji Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wyjęte są zbiory danych osób, jedynie w oparciu o fakt prowadzenia takich zbiorów przez kościoły i związki wyznaniowe o uregulowanym stanie prawnym, bez względu na objęte takimi zbiorami dane osobowe, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie powołanego przepisu;

2. art. 60 k.c. w zw. z art. 2 pkt 2a i 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965 ze zm.) poprzez uznanie za skuteczne wystąpienia z Kościoła Katolickiego na gruncie powszechnie obowiązującego prawa w Polsce i wskazania na wewnętrzne regulacje Kościoła Katolickiego jako podstawę do wystąpienia, co prowadzi do naruszenia art. 53 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, które przyznają obywatelowi wolność wyznawania i przyjmowania religii według własnego wyboru;

3. art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej jako "P.p.s.a.") w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. polegające na oddaleniu skargi oraz nieuchyleniu decyzji Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, pomimo że decyzje te zostały wydane bez zebrania i rozpatrzenia pełnego materiału dowodowego co skutkowało niewskazaniem w uzasadnieniach decyzji, na jakich dowodach oparł się organ, ustalając stan faktyczny;

4. art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a. wobec nieprzedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku takich ustaleń i dowodów, jakie mogłyby przemawiać za oddaleniem skargi oraz wobec całkowicie dowolnego ustalenia, że skarżący poprzez złożone oświadczenie woli na gruncie prawa cywilnego nie wystąpił skutecznie z Kościoła Katolickiego;

5. art. 1 § 1 i § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i lit. c P.p.s.a. przez nieuwzględnienie skargi mimo naruszenia w toku postępowania przed organem przepisów art. 6, art. 8 i art. 9 k.p.a. oraz art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 153 P.p.s.a. poprzez niepełne przedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanu faktycznego i prawnego, przedstawienie oceny prawnej niespójnej oraz brak precyzyjnych wskazań co do dalszego postępowania.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

Pismem procesowym z dnia 23 stycznia 2015 r. [...] Stowarzyszenie [...] złożyło wniosek o dopuszczenie Stowarzyszenia do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika postępowania.

Pismem procesowym z dnia 20 marca 2015 r. P. B. cofnął wniesioną skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 60 P.p.s.a. skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Sąd uznaje cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Przepis ten ma również odpowiednie zastosowanie do skarg kasacyjnych na mocy art. 193 P.p.s.a.

Skarżący kasacyjnie może więc rozporządzać skargą kasacyjną po jej wniesieniu, ponieważ jego oświadczenie w tej kwestii jest, co do zasady, wiążące dla sądu. Natomiast odpowiednie stosowanie w postępowaniu kasacyjnym art. 60 P.p.s.a. oznacza, że należy odmówić uwzględnienia żądania skarżącego w sytuacji, gdy cofnięcie spowodowałoby uprawomocnienie się zaskarżonego orzeczenia wydanego w postępowaniu sądowoadministracyjnym dotkniętym wadą nieważności, którą stosownie do art. 183 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod rozwagę z urzędu, niezależnie od zarzutów skargi kasacyjnej.

W niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że zachodzą jakiekolwiek z wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania, jak również że cofnięcie zmierza do obejścia prawa. Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że cofnięcie skargi kasacyjnej jest dopuszczalne.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w związku z art. 193 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w punkcie 1 postanowienia.

Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnia, że z uwagi na cofnięcie skargi kasacyjnej i umorzenie postępowania sądowego przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wniosek [...] Stowarzyszenia [...] o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania stał się bezprzedmiotowy.

O zwrocie wpisu od skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a.