Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski (spr.) Sędziowie sędzia WSA Anna Klotz asesor WSA Katarzyna Korycka Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2019 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] w [...] na bezczynność [...] S.A. w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje [...] S.A. w [...] do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia [...] grudnia 2018 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku; 2. stwierdza, że [...] S.A. w [...] dopuściła się bezczynności; 3. stwierdza, że bezczynność [...] S.A. w [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 4. zasądza od [...] S.A. w [...] na rzecz skarżącego kwotę [...] ([...]) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu [...] grudnia 2018 r. Stowarzyszenie z siedzibą w W. złożyło do Spółki S.A. w T. (dalej określana jako Spółka) wniosek o udostępnienie następującej informacji publicznej w postaci:

1. informacji o łącznie wypłaconych nagrodach w spółce w latach 2017 i 2018,

2. informacje o nagrodach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody,

3. informacje o łącznie wypłaconych premiach w spółce w latach 2017 i 2018,

4. informacji o premiach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody.

W piśmie z dnia [...] stycznia 2019 r., stanowiącej odpowiedź na ww. wniosek, Spółka odmówiła udostępnienia żądanych informacji twierdząc, że nie jest podmiotem zobligowanym do udzielenia informacji publicznej oraz żądane informacje nie mieszczą się w kategorii informacji publicznej. Zdaniem Spółki, nie spełnia ona przesłanek określonych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie o informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1330, dalej powoływana jako u.d.i.p.), ponieważ nie można jej przypisać statusu władzy publicznej, nie wykonuje ona także zadań publicznych. Ponadto, Spółka nie dysponuje majątkiem publicznym, Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego, samorządu gospodarczego albo zawodowego nie mają w Spółce pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W ocenie Spółki, wniosek został oparty na niewłaściwej wykładni art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., gdyż Stowarzyszenie pomija część przepisu "obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", a także wyciąga zbyt daleko idące wnioski z umieszczenia w początkowej części pkt 5 funktora "lub" pomiędzy cechą zadaniową ("wykonują zadania publiczne") i majątkową ("dysponują majątkiem publicznym") w sposób pomijający nakaz wykładni tych pojęć w zgodzie z Konstytucją RP, tj. art. 61 ust. 1 Konstytucji.

Spółka podniosła również, że ewentualne wydatki poniesione przez nią tytułem nagród i premii są wydatkami z majątku spółki, a nie z majątku publicznego, a więc nie są informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.

Dodatkowo, w ocenie Spółki, żądane informacje, nawet gdyby były informacją publiczną, nie mogłyby zostać udzielone z uwagi na ochronę danych osobowych pracowników spółki.

W dniu 22 lutego 2019 r. skargę na bezczynność Spółki S.A. złożyło Stowarzyszenie. Skarżący wniósł o zobowiązanie spółki do rozparzenia jego wniosku z [...] grudnia 2018 r. zarzucając naruszenie:

1. art. 61 ust. 1 Konstytucji zapewniającego prawo do uzyskiwania informacji o działalności jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władz publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa poprzez jego nieuzasadnione ograniczenie;

2. art. 13 u.d.i.p. w zakresie, w jakim zobowiązuje organ do udostępnienia informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od jego złożenia, poprzez brak udzielenia odpowiedzi na wniosek.

W uzasadnieniu Stowarzyszenie podniosło, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a następne punkty wymieniają w sposób przykładowy i bardziej konkretny poszczególne podmioty, podlegające obowiązkom informacyjnym. W związku z tym, podstawowym kryterium uznawania za zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej przez inne podmioty niż władze publiczne jest wykonywanie zadań publicznych, a w ocenie skarżącego przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie zadań publicznych. Argumentem popierającym powyższą tezę, jest ujęcie Spółki w wykazie spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 września 2017 r. w sprawie określenia wykazu spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa. Z ujęcia w wykazie wynika, że Spółka jest podmiotem z udziałem Skarbu Państwa lub państwowej osoby prawnej oraz wykonuje zadania publiczne, które są istotne dla gospodarki państwa.

Zdaniem skarżącego, żądane informacje są informacją publiczną zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 u.d.i.p., ponieważ dotyczą one bezpośrednio działalności spółki oraz zatrudnionych w jej ramach pracowników. Jednocześnie, na nagrody i premie Spółka przeznacza środki publiczne.

Ustosunkowując się do odpowiedzi Spółki na wniosek o udzielenie informacji publicznej skarżący odniósł się do interpretacji art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. W jego ocenie, kwestia różnej interpretacji ww. przepisu nie jest istotna w przedmiotowej sprawie, ponieważ spółka zalicza się zarówno do podmiotów pełniących zadania publiczne i zarazem tych, w których udziały ma Skarb Państwa.

Ujawnienie informacji o nagrodach i premiach przyznawanych pracownikom spółki o strategicznym znaczeniu dla gospodarki państwa, na których funkcjonowanie Państwo ma znaczący wpływ, zapewnia, że spółka taka będzie się w swoich działaniach kierować powszechnie podzielanymi wartościami takimi jak sprawiedliwość i równość. Umożliwi to sprawowanie społecznej kontroli, co stanowi istotny element budowania powszechnego zaufania oraz pozwoli na szybsze stwierdzenie wszelkich nieprawidłowości i znacząco ograniczy występowanie tendencji dyskryminacyjnych. Dostęp do żądanych informacji zapewni kontrolę gospodarności działań Spółki utrudniając marnotrawstwo, a także da pracownikom wgląd w system nagradzania, co ułatwi im ewaluację jakości swojej pracy na tle innych.

W odpowiedzi na skargę Spółka wniosła o jej oddalenie. W ocenie Spółki nie jest ona podmiotem zobowiązanym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., ponieważ nie można jej przypisać statusu władzy publicznej, ani też nie wykonuje ona zadań publicznych. W szczególności Spółka nie dysponuje majątkiem publicznym, przy tym Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego nie ma w spółce pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W ocenie Spółki, żądane informacje nie stanowią ponadto informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 u.d.i.p. Premie i nagrody wypłacane są z majątku spółki kapitałowej, a więc dyspozycje w tym zakresie nie podlegają udostępnianiu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Związek pomiędzy spółką a pracownikami ma charakter wewnętrzny, pracownicy Spółki nie pełnią funkcji publicznej, a udzielenie żądanych informacji istotnie naruszałoby przepisy z zakresu ochrony danych osobowych osób fizycznych. Ponadto, w ocenie Spółki pytania w zakresie uzasadnienia przyznawania premii nie są wnioskiem o udzielenie informacji (pewien fakt), ale zapytaniami o ocenę (motywy, pobudki podjęcia określonych zachowań).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że aby stwierdzić, że Spółka dopuściła się bezczynności, trzeba ustalić, czy jest ona podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej. Zgodnie z art. z art. 4 ust. 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej;

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych;

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa;

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego;

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W cyt. przepisie użyto zwrotu "w szczególności", z czego wynika, że ustawodawca podał jedynie przykładowe wyliczenie innych podmiotów zobowiązanych, tworząc zarazem katalog otwarty tychże podmiotów. Szczególnej analizy wymaga treść art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., który znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Na pierwszy rzut oka widoczne jest, że przepis ten został sformułowany w sposób niejednoznaczny i wymaga w związku z tym dokonania jego wykładni. Spółka stała na stanowisku, że podstawowym warunkiem, jaki musi spełnić podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, jest okoliczność, że jest on władzą publiczną lub innym podmiotem wykonującym zadania publiczne (art. 4 ust. 1 in principio). Przyjmując ten punkt widzenia należałoby podzielić pogląd Spółki, że nie była ona zobowiązana do udostępnienia informacji publicznej. Sąd jednak nie podziela powyższej metody wykładni. Należy bowiem zwrócić uwagę na to, że w pkt 5 cyt. przepisu ponownie użyto sformułowania (tak samo jak w art. 4 ust. 1 in principio), iż zobowiązane do udzielenia informacji publicznej są "podmioty (...), które wykonują zadania publiczne" oraz wymieniono dodatkowo "osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów". Wypływa z tego wniosek, że spełnienie jednej z wyżej wskazanych przesłanek wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. pozwala przyjąć, iż dany podmiot jest obowiązany do udostępniania informacji publicznej, przy czym nie jest konieczne, aby równocześnie podmiot spełniał przesłanki wymienione w art. 4 ust. 1 in principio, tj. miał przymiot władzy publicznej lub innego podmiotu wykonującego zadania publiczne.

W świetle powyższych rozważań krąg podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej nie jest więc ograniczony wyłącznie do tych, które mieszczą się w pojęciu władzy publicznej lub podmiotów wykonujących zadania publiczne, lecz obejmuje również inne podmioty, w szczególności, jak o tym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Celem takiej regulacji było zobowiązanie do udzielenia informacji publicznej wszystkich podmiotów gospodarczych, nad którymi kontrolę sprawują Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, a więc zarówno tych zorganizowanych w formie np. państwowych osób prawnych, jak i spółek handlowych kontrolowanych przez państwo.

Zatem bez znaczenia dla sprawy pozostaje fakt, czy Spółka kwalifikuje się do uznania jej za organ władzy publicznej lub czy wykonuje zadania publiczne, ponieważ w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. nie ma to znaczenia dla obowiązku udostępnienia przez nią informacji mającej charakter publiczny. Niewątpliwe jest bowiem i pozostaje także poza sporem, że Skarb Państwa posiada 79,91% udziałów w kapitale zakładowym Spółki, co wynika z informacji przekazanych przez Spółkę. Oznacza to, że posiada on w Spółce pozycję dominującą w rozumieniu ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2019 r. poz. 369). Zgodnie z jej art. 4 ust. 1 pkt 10, przez pozycję dominującą rozumie się pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%.

Wskazać dodatkowo w tym miejscu należy, że również prawo Unii Europejskiej posługuje się pojęciem "przedsiębiorstwo publiczne", pod którym, zgodnie z art. 2 pkt b) Dyrektywy Komisji 2006/111/WE z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi, a także w sprawie przejrzystości finansowej wewnątrz określonych przedsiębiorstw (Dz.U.UE.L 2006.318.17), rozumie się: "każde przedsiębiorstwo, na które władze publiczne mogą, bezpośrednio lub pośrednio, wywierać dominujący wpływ z racji bycia jego właścicielem, posiadania w nim udziału kapitałowego lub ze względu na zasady, które nim rządzą. Dominujący wpływ ze strony władz publicznych zakłada się wówczas, gdy władze te, pośrednio lub bezpośrednio, w odniesieniu do przedsiębiorstwa:

1) posiadają większą część subskrybowanego kapitału przedsiębiorstwa; lub

2) kontrolują większość głosów przypadających na akcje wyemitowane przez przedsiębiorstwa, lub

3) mogą mianować więcej niż połowę członków organu administracyjnego, zarządzającego lub nadzorczego przedsiębiorstwa."

Jednocześnie, zgodnie z art. 2 pkt a) powołanej Dyrektywy, "organy publiczne oznaczają wszystkie władze publiczne, w tym władze państwowe i regionalne, a także lokalne i wszelkie inne władze terytorialne".

Na podkreślenie zasługuje także okoliczność, że wyraźną tendencją charakterystyczną dla orzecznictwa i regulacji europejskiej jest dążenie do zagwarantowania możliwie szerokiego dostępu do informacji publicznych, ponieważ stanowi on istotną gwarancję transparentności życia publicznego w demokratycznym państwie (por. wyrok NSA z 21.11.2014 r., sygn. akt I OSK 937/14).

Reasumując, fakt, że Skarb Państwa posiada w Spółce udział przekraczający 40% akcji, pozwala na przypisanie mu cechy pozycji dominującej, co oznacza w konsekwencji, że Spółka jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej, stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

Abstrahując od powyższych rozważań stwierdzić trzeba, że Spółka jednak wykonuje zadania publiczne. Jak wynika bowiem z informacji z rejestru przedsiębiorców KRS (k. 28 akt), oprócz produkcji [...] (co niewątpliwie nie stanowi zadania publicznego), Spółka zajmuje się wytwarzaniem energii elektrycznej oraz handlem tą energią, co niewątpliwie stanowi już zadanie publiczne. Jak słusznie stwierdził NSA w wyroku z 18.08.2010 r., I OSK 851/10, LEX nr 737513), termin "zadania publiczne" (art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.) jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli.

Wytwarzanie energii elektrycznej oraz handel tą energią jest uważane w ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych za zadanie publiczne, co dodatkowo przemawia za uznaniem Spółki za podmiot wymieniony w art. 4 ust. 1 u.d.i.p.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Stosownie do art. 13 ust. 1 u.d.i.p., informacja publiczna powinna zostać udostępniona niezwłocznie, nie później jednak w terminie 14 dniu od dnia złożenia wniosku. Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 u.d.i.p., odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

W świetle powyższego, bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto gdy nie informuje strony o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji bądź żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. (por. wyrok WSA w Szczecinie z 23.01.2019 r., II SAB/Sz 153/18 LEX nr 2612964).

W niniejszej sprawie Spółka pismem z dnia [...] stycznia 2019 r. odmówiła udzielenia skarżącemu informacji publicznej wskazując, że nie jest podmiotem zobowiązanym do jej udzielenia, co było stanowiskiem niezasadnym z powodów wskazanych wyżej (jednak w przypadku, jak uczyniła to Spółka, uznania, że nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, winna udzielić jedynie pisemnej odpowiedzi w tym zakresie, co uczyniła). Równocześnie spółka ogólnie powołała się na art. 5 ust. 2 u.d.i.p., zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Należy zaznaczyć, że ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Pojęcie osoby pełniącej funkcję publiczną jest, na co wielokrotnie zawracało uwagę orzecznictwo sądów administracyjnych, pojęciem węższym od pojęcia "funkcjonariusza publicznego", ponieważ obejmuje ono osoby, które posiadają wpływ na kształtowanie się spraw publicznych, a więc takich, które podejmują rozstrzygnięcia, wiążące decyzje związane z funkcjonowaniem instytucji publicznych, gospodarowaniem majątkiem publicznym lub też orzekaniem w sprawach administracyjnych, cywilnych lub karnych w imieniu Państwa (por wyroki NSA: z 9.11.2017 r., sygn. akt I OSK 3438/15, z 20.09.2016 r., sygn. akt I OSK 168/16, CBOSA). Dlatego celem ustalenia, czy żądana w niniejszej sprawie informacja jest informacją publiczną, konieczne jest zbadanie, czy wniosek skarżącego może dotyczyć osób, których czynności pozostają w bezpośrednim związku z wykonywaniem zadań publicznych i czy pełnią one funkcję publiczną (co w analizowanej sprawie będzie oznaczało zarządzanie majątkiem Spółki). W konsekwencji należy przeanalizować sytuację konkretnych pracowników Spółki celem ustalenia, czy spełniają oni ww. kryteria.

Należy podkreślić, że chociaż Spółka powołała się na przesłanki do odmowy udzielenia informacji wymienione w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., to jednak nie wydała decyzji administracyjnej, która powinna zostać wydana w sytuacji, gdy następuje ograniczenie dostępu do informacji publicznej. Spółka bowiem, co wskazano już wcześniej, wychodząc z założenia, że nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, uznała, że wystarczające jest jedynie poinformowanie o tym Stowarzyszenia za pomocą zwykłego pisma. Takie działanie stanowi jednak w okolicznościach niniejszej sprawy naruszenie art. 17 w zw. z art. 16 ust. 1 i art. 5 ust. 2 u.d.i.p., skoro Spółka została uznana za podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej. W przypadku, gdy dana informacja będąca informacją publiczną nie może być udostępniona z przyczyn określonych w przepisach ustawy (np. z powołaniem się na art. 5 ust. 2), podmiot dysponujący informacją publiczną jest zobowiązany wydać decyzję o odmowie jej udostępnienia. Spółka nie wydała jednak takiej decyzji. Decyzja taka winna wskazywać informacje (dane) objęte odmową - określone rodzajowo, przy czym treść decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej w całości lub określonej części musi być na tyle wyczerpująca i precyzyjna, aby umożliwiała weryfikację tego rozstrzygnięcia w ramach ewentualnej kontroli instancyjnej lub sądowej. Warunku takiego nie spełnia ogólne sformułowanie Spółki zawarte w jej piśmie z dnia 4 stycznia 2019 r., że udzielenie żądanej informacji naruszałoby prawo do ochrony danych osobowych pracowników.

Jeśli natomiast chodzi o uzasadnienie przyznanych nagród i premii, to wskazać należy, że Spółka nie ma obowiązku wytwarzania w tym zakresie nowych dokumentów, natomiast uznając, że co do zasady informacja o nagrodach lub premiach konkretnego pracownika winna być udostępniona, to w przypadku posiadania dokumentów stanowiących uzasadnienie ich przyznania, Spółka winna je również udostępnić.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że Spółka pozostaje w bezczynności co do rozpatrzenia wniosku skarżącego. Zgodnie z art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, dalej powoływana jako P.p.s.a.), sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie, w myśl art. 149 § 1a P.p.s.a. sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że Spółka S.A. dopuściła się bezczynności i zobowiązał ją do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia [...] grudnia 2018 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku, co powinno nastąpić w postaci czynności techniczno-materialnej (w przypadku uznania wniosku za zasadny), ewentualnie poprzez wydanie decyzji (w przypadku uznania, że należy zastosować art. 5 ust. 2 u.d.i.p.), z której uzasadnienia winno wynikać w sposób pozwalający na zweryfikowanie stanowiska Spółki, dlaczego zastosowano ww. przepis.

Sąd stwierdził, że bezczynność Spółki nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Jak wskazuje się w orzecznictwie, rażący charakter bezczynności czy przewlekłego prowadzenia postępowania oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w przypadku braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak i w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa (por. wyrok WSA w Gdańsku z 17.04.2019 r., III SAB/Gd 15/19, LEX nr 2654131). W przedmiotowej sprawie Spółka odniosła się do wniosku skarżącego, jednak błędnie przyjęła (dokonując co prawda nieprawidłowej wykładni przepisów, które jednak, co należy podkreślić, z uwagi na sposób ich sformułowania mogą prowadzić do różnego ich rozumienia), że nie jest podmiotem zobowiązanym do jej udzielenia, więc nie można mówić w tym przypadku o rażącym naruszeniu prawa.

Na koniec należy wskazać, że, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, argumentem przemawiającym za uznaniem, iż Spółka dysponuje majątkiem publicznym, nie może być to, iż znalazła się ona w wykazie spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa, tj. rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 95), wydanym na podstawie art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym (Dz. U. poz. 2259). Samo bowiem wpisanie na wykaz takich spółek przy określeniu zasad wykonywania praw z akcji nie oznacza wszak, że podmiot dysponuje mieniem publicznym, a tylko iż prowadzi działalność, która z punktu widzenia gospodarki państwa ma istotne znaczenie i tym samym koniecznym było określenie chociażby pisemnej instrukcji do głosowania dla osoby wykonującej w imieniu podmiotu uprawnionego do wykonywania praw z akcji. Należy jednak nadmienić, że kryterium wskazującym spółki, które mają istotne znaczenie dla gospodarki państwa, nie było dysponowanie mieniem publicznym, a przedmiot i skala prowadzonej działalności. Twierdzenie to znajduje swoje potwierdzenie chociażby w uzasadnieniu do projektu wymienionej ustawy (por. VIII.1053, Zasady zarządzania mieniem państwowym), gdzie wskazano wprost, że wyodrębnienie kategorii spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa miało na celu otoczenie szczególnym nadzorem najistotniejszych podmiotów z punktu widzenia ich znaczenia dla gospodarki państwa, w tym skali prowadzonej działalności oraz udziału danej spółki w rynku (vide wyrok WSA we Wrocławiu z 11.01.2018 r., IV SAB/Wr 292/17, LEX nr 2475583).

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 P.p.s.a. w zw. z uwzględnieniem uiszczonego przez skarżącego wpisu w kwocie 100 zł (§ 2 ust. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 221, poz. 2193).