Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Wr 7/17 w sprawie ze skargi G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] października 2016 r. znak: [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia na postanowienie o odmowie wydania wypisu z ewidencji gruntów i budynków postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 20 marca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] października 2016 r. w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia na postanowienie o odmowie wydania wypisu z ewidencji gruntów i budynków. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji wskazał, że zaskarżonym postanowieniem organ stwierdził niedopuszczalność zażalenia T. S.A. o. w W. – reprezentowanego przez pełnomocnika A. O. – na postanowienie Starosty Ś. z dnia [...] sierpnia 2016 r. orzekającego o odmowie "wydania wypisu z wykazu podmiotów i działek na wniosek G. Sp. z o.o. Z. [...], [...] Z.". W ocenie DWINGiK, w opisanej powyżej sprawie, składający zażalenie nie miał przymiotu strony postępowania, gdyż to nie on był wnioskodawcą o wydanie wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów i budynków, ani też nie był adresatem postanowienia z dnia [...] sierpnia 2016 r.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na opisane wyżej postanowienie DWINGiK, wniosła G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. reprezentowana przez członków zarządu A. O. i D. S., która składała wniosek o wypis i wyrys z ewidencji gruntów (wnioskodawca). Strona skarżąca podniosła m.in., że organ odwoławczy naruszył art. 64 § 2 w zw. z art. 127 § 1 w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez niewezwanie strony składającej zażalenie do uzupełnienia braków formalnych i sprecyzowania czy zostało ono wniesione przez T. S.A. o. w W., czy przez G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z., bowiem pierwotnym wnioskodawcą była strona skarżąca (tj. G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z.), a jak wynika z materiału zgromadzonego w aktach uprawnionym do podpisywania zażalenia zarówno w imieniu T. S.A. o. w W. jak i w imieniu G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. był A. O. Strona skarżąca w związku z tym uznała, że w takim stanie faktycznym, nie jest możliwe ustalenie, czy zażalenie zostało wniesione przez osobę nieuprawnioną do bycia stroną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odwołując się do treści art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), stwierdził, że G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z., która nie jest adresatem postanowienia DWINGiK z dnia [...] października 2016 r. stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia złożonego przez T. S.A. o. w W., nie posiada legitymacji procesowej w zaskarżeniu tego postanowienia do sądu administracyjnego, bowiem postanowienie to nie reguluje jej sytuacji procesowej w spornym postępowaniu zażaleniowym. Przedmiotowe postanowienie rozstrzyga wyłącznie formalnie o braku praw T. S.A. o. w W. w zakresie możliwości kwestionowania przez nią postanowienia organu I instancji (Starosty Ś.). Sąd podkreślił, że jedynie ta osoba, która wniosła zażalenie i którą organ uznał za nieuprawnioną do wniesienia środka zaskarżenia, ma możliwość podważenia oceny organu odwoławczego i domagania się w drodze skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego zbadania legalności wydanego postanowienia stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia. Sąd podzielił w całości stanowisko DWINGiK, że w zażaleniu z dnia 12 września 2016 r. wyraźnie wskazany jest T. S.A. z/s w K., którą reprezentuje pełnomocnik A. O. W treści zażalenia pełnomocnik podkreślał, że działa w imieniu T. S.A. Na żądanie organu II instancji, przy piśmie z dnia 10 października 2016 r. przedłożył stosowne pełnomocnictwo T. S.A. wskazując, iż odwołującym się jest T. a adresem do korespondencji siedziba G. sp. z o.o. w Z. nr [...] (tak też w zażaleniu). Nie ma tu więc mowy – w ocenie Sądu – o naruszeniu przez organ odwoławczy jakichkolwiek wskazanych w skardze przepisów procedury administracyjnej. Reasumując Sąd uznał, że skarga G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. jako wniesiona przez podmiot niemający interesu prawnego do kwestionowania postanowienia formalnego stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia T. S.A. na postanowienie Starosty Ś. z dnia [...] sierpnia 2016 r., jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 50 § 1 w zw. z art. 58 § 3 ustawy p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wywiodła G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu postanowieniu Spółka zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 50 § 1 p.p.s.a. poprzez uznanie, że skarżąca nie ma interesu prawnego we wniesieniu skargi i w konsekwencji odrzucenie skargi, gdy tymczasem legitymację do zaskarżenia rozstrzygnięcia administracyjnego będzie posiadała zaś zarówno strona postępowania administracyjnego i to niezależnie od tego, czy brała udział w tym postępowaniu, jak i podmiot, do którego błędnie skierowano to rozstrzygnięcie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 50 § 1 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Z powyższego przepisu wynika, że legitymacja do złożenia skargi oparta jest na kryterium interesu prawnego. Pod pojęciem interesu prawnego należy rozumieć istnienie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego skargę a zaskarżonym aktem lub czynnością. O tym, czy konkretny podmiot ma w danej sprawie interes prawny, decyduje przepis prawa. Najczęściej będą to przepisy prawa materialnego, jednakże mogą to być również przepisy procesowe lub ustrojowe. Podstawę procesowej legitymacji strony musi stanowić przepis prawa wskazujący na własne prawo lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Od wykazania związku między chronionym przez prawo interesem prawnym, a aktem lub czynnością organu administracji publicznej uzależnione więc jest uprawnienie do złożenia skargi.

W rozpoznawanej sprawie należało podzielić stanowisko Sądu I instancji, że skarżącej nie przysługiwała legitymacja do wniesienia skargi na postanowienie z dnia [...] października 2016 r. Postanowieniem tym organ stwierdził niedopuszczalność zażalenia T. S.A. na postanowienie Starosty Ś. z dnia [...] sierpnia 2016 r. o odmowie "wydania wypisu z wykazu podmiotów i działek na wniosek G. Sp. z o.o.". Wprawdzie, jak wynika z akt sprawy, o wydanie dokumentów z rejestru wystąpiła G. Sp. z o.o., to jednak podkreślić należy, że zaskarżonym postanowieniem organ nie rozstrzygał merytorycznie sprawy zainicjowanej tym wnioskiem. Organ oceniał dopuszczalność zażalenia T. S.A., a więc rozstrzygał wyłącznie o prawach tej Spółki w zakresie możliwości zaskarżenia postanowienia z dnia [...] sierpnia 2016 r. Nie sposób zaś uznać, aby interes prawny do złożenia skargi na postanowienie stwierdzające niedopuszczalność zażalenia miał ktokolwiek poza podmiotem wnoszącym to zażalenie. Z samego charakteru tego aktu wynika, że dotyczy on wyłącznie interesu prawnego podmiotu, do którego jest skierowany. Nie budzi przy tym wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że wniosek inicjujący postępowanie w sprawie wydania wypisów z rejestru gruntów i budynków złożyła G. Sp. z o.o. reprezentowana przez pełnomocnika umocowanego przez uprawnionych członków zarządu tej Spółki (m.in. A. O.), zaś zażalenie na postanowienie z dnia [...] sierpnia 2016 r. A. O. złożył z jednoznacznym wskazaniem na działanie w imieniu T. S.A. Świadczy o tym wyraźny sposób oznaczenia, zarówno w nagłówku, jak i treści każdego z tych pism podmiotu, w imieniu którego było ono wnoszone, jak również zakres załączonych do pism pełnomocnictw. Pozwala to przyjąć, że G. Sp. z o.o., która nie była adresatem postanowienia stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia złożonego przez T. S.A., nie posiada legitymacji procesowej w zaskarżeniu tego postanowienia do sądu administracyjnego, bowiem postanowienie to nie reguluje jej sytuacji procesowej w spornym postępowaniu. Należy przy tym podkreślić, że skarżąca jako strona postępowania zakończonego postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2016 r. posiadała własne uprawnienia procesowe służące kwestionowaniu tego postanowienia. Sposób redakcji zażalenia z dnia 12 września 2016 r. wyklucza jednak możliwość uznania, że zostało ono złożone w jej imieniu, tak więc również w tym aspekcie nie sposób doszukać się interesu prawnego skarżącej w zaskarżeniu rozstrzygnięcia organu stwierdzającego jego niedopuszczalność.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że Sąd I instancji słusznie przyjął w zaskarżonym postanowieniu brak legitymacji procesowej po stronie skarżącej Spółki.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a.