Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Siedlecka po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale II skargi G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...], znak: [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia na postanowienie o odmowie wydania wypisu z ewidencji gruntów i budynków postanawia I. odrzucić skargę, II. zwrócić stronie skarżącej kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

Postanowieniem z dnia [...], znak: [...], D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (dalej: DWINGiK) stwierdził niedopuszczalność zażalenia T. D. S.A. o. w W. – reprezentowanego przez pełnomocnika A. O. – na postanowienie Starosty Ś. z dnia [...] znak: [...] orzekającego o odmowie "wydania wypisu z wykazu podmiotów i działek na wniosek G. Sp. z o.o. Z. 76A, [..] Z.". W ocenie DWINGiK, w opisanej powyżej sprawie, składający zażalenie nie miał przymiotu strony postępowania, gdyż to nie on był wnioskodawcą o wydanie wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów i budynków, ani też nie był adresatem postanowienia Starosty Ś. z dnia [...], Nr [...].

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na opisane wyżej postanowienie DWINGiK, wniosła G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. reprezentowana przez członków zarządu A. O. i D. S., która składała wniosek o wypis i wyrys z ewidencji gruntów (wnioskodawca).

Strona skarżąca podniosła, że organ odwoławczy naruszył art. 64 § 2 w zw. z art. 127 § 1 w zw. z art. 28 Ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst. jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej: k.p.a.) poprzez niewezwanie strony składającej zażalenie, czy zostało ono wniesione przez T. D. S.A. o. w W., czy przez G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z., bowiem pierwotnym wnioskodawcą była strona skarżąca (tj. G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z.), a jak wynika z materiału zgromadzonego w aktach uprawnionym do podpisywania zażalenia zarówno w imieniu T. D. S.A. o. w W. jak i w imieniu G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. był A. O. Strona skarżąca w związku z tym uznała, że w takim stanie faktycznym, nie jest możliwe ustalenie, czy zażalenie zostało wniesione przez osobę nieuprawnioną do bycia stroną. Ponadto zarzuciła naruszenie przepisów art. 134 w zw. z art. 127 § 1 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez uznanie, że "odwołanie" wniesione zostało przez nieuprawniony podmiot, a także naruszenie art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 124 § 2 k.p.a. poprzez brak wszechstronnego zbadania sprawy i uznanie dodatkowo, że "odwołanie" zostało wniesione z uchybieniem terminu.

W odpowiedzi na skargę D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniósł o oddalenie skargi, odnosząc się do poszczególnych zarzutów i wskazując, iż są bezzasadne w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że w każdej sprawie sądowoadministracyjnej, sąd przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania sprawy zobligowany jest w pierwszej kolejności, ocenić dopuszczalność wniesionej skargi. Jednym z warunków dopuszczalności skargi jest jej wniesienie przez uprawniony (legitymowany) do tego podmiot. Zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Tak więc w świetle ww. przepisu skarżący musi mieć w złożeniu skargi interes prawny rozumiany, jako istnienie związku między sferą jego indywidualnych praw i obowiązków, a zaskarżonym aktem lub czynnością. Interes prawny musi wynikać z przepisów prawa, przy czym chodzi tutaj o przepisy prawa materialnego, ustrojowego, jak i procesowego. Innymi słowy, interes prawny musi znaleźć oparcie w przepisach obowiązującego prawa, a poza tym musi być własny i indywidualny. Stąd też, skarga do sądu administracyjnego może dotyczyć tylko "własnej sprawy administracyjnej" skarżącego, rozumianej jako przewidziana w przepisach prawa administracyjnego możliwość konkretyzacji uprawnień i obowiązków stron stosunku administracyjnego, którymi są organ administracji publicznej i indywidualny podmiot (zob.: postanowienie NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 2500/10, LEX nr 742360). Istotą więc legitymacji skargowej jest uprawnienie podmiotu do żądania przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności organu administracji publicznej przez sąd administracyjny w celu doprowadzenia ich do stanu zgodnego z prawem (zob.: M. Jagielska, w: R. Hauser i M. Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2013, s. 290).

W ocenie Sądu, G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z., która nie jest adresatem postanowienia DWINGiK z dnia [...], stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia złożonego przez T. D. S.A. o. w W., nie posiada legitymacji procesowej w zaskarżeniu tego postanowienia do sądu administracyjnego, bowiem postanowienie to nie reguluje jej sytuacji procesowej w spornym postępowaniu zażaleniowym. Przedmiotowe postanowienie rozstrzyga wyłącznie formalnie o braku praw T. D. S.A. o. w W. w zakresie możliwości kwestionowania przez nią postanowienia organu I instancji (Starosty Ś.). Należy wyraźnie podkreślić, że jedynie ta osoba, która wniosła zażalenie i którą organ uznał za nieuprawnioną do wniesienia środka zaskarżenia, ma możliwość podważenia oceny organu odwoławczego i domagania się w drodze skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego zbadania legalności wydanego postanowienia stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia.

Argumentacja zawarta w skardze jakoby "organ odwoławczy całkowicie pominął, że wszelkie dokumenty (poza wnioskiem) składane w niniejszej sprawie były podpisywane przez A. O., jako osobę uprawnioną. Jak wynika bowiem z odpisu KRS złożonego przez G. Sp. z o.o. uprawnionym do reprezentacji spółki jest A. O. Jednocześnie A. O. jest umocowany, na podstawie pełnomocnictwa szczególnego, do reprezentowania T. D. S.A. [...].

Oceniając ten zarzut, Sąd podziela w całości stanowisko DWINGiK, że w zażaleniu z dnia [...]. wyraźnie wskazany jest T. D. S.A. z/s w K., która reprezentuje pełnomocnik A. O.. W treści zażalenia pełnomocnik podkreślał, że działa w imieniu T. D. S.A. Na żądanie organu II instancji, przy piśmie z dnia [...]. przedłożył stosowne pełnomocnictwo T. D. S.A. wskazując, iż odwołującym się jest T. a adresem do korespondencji siedziba G. sp. z o.o. w Z. nr [...] (tak też w zażaleniu). Nie ma tu więc mowy – w ocenie Sądu – o naruszeniu przez organ odwoławczy jakichkolwiek wskazanych w skardze przepisów procedury administracyjnej.

Oczywistą wadliwością działań tego samego pełnomocnika dwóch różnych firm, polegającą na tym, że miał trudności z prawidłowym oznaczeniem podmiotowym kogo właściwie reprezentuje na określonym etapie postępowania administracyjnego, nie można obarczać organu administracyjnego.

Reasumując, skarga G. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. jako wniesiona przez podmiot nie mający interesu prawnego do kwestionowania postanowienia formalnego stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia T. D. S.A. na postanowienie Starosty Ś. z dnia [...], jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.

W tym stanie rzeczy, Sąd orzekł, jak w pkt I postanowienia, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 50 § 1 w zw. z art. 58 § 3 ustawy p.p.s.a. O zwrocie uiszczonego wpisu orzeczono odpowiednio w pkt II postanowienia, na mocy art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.