Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Janina Guść Sędzia NSA Jan Jędrkowiak Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Ilona Panic po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2008 r. na rozprawie sprawy ze skargi Ekologicznego Stowarzyszenia Przyjaciół Parku Krajobrazowego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 sierpnia 2007 r., nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. określa, że decyzja wymieniona w punkcie pierwszym nie może być wykonana.

Decyzją z dnia 14 marca 2007 r. nr [...] Wójt Gminy, po rozpatrzeniu wniosku inwestora – "A" Spółki z siedzibą w Ł. z dnia 13 marca 2006 r. o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie kwatery składowej B2 w miejscowości Ł. na działce o nr ewidencyjnym [...] i [...], gmina W., określił środowiskowe uwarunkowania zgody dla realizacji w/w przedsięwzięcia. W decyzji tej określono warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji przedsięwzięcia, a także wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym. Nadto, nałożono na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie przedmiotowej inwestycji, włączenia projektowanej kwatery B2 w system monitoringu środowiska oraz wykonania analizy porealizacyjnej po upływie jednego roku do dnia oddania obiektu do użytkowania i przedstawienia wyników.

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożyło Stowarzyszenie "B". Rozpoznając sprawę oraz rozstrzygając co do zasadności zarzutów odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze, w decyzji z dnia 6 sierpnia 2007 r. nr [...]:

1. uchyliło zaskarżoną decyzję w części obejmującej pkt 1 lit a tiret drugie sentencji i w tym zakresie orzekło o ustaleniu warunków wykorzystania terenu w fazie realizacji, o następującej treści "działki przewidziane pod inwestycję położone są w granicach otuliny [...] Parku Krajobrazowego, stosownie do treści rozporządzenia nr [...] Wojewody z dnia 15 maja 2006 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Woj., [...] z 2006 r., nr 58, poz. 1194),

2. uchyliło zaskarżoną decyzję w części obejmującej pkt 1 lit b tiret pierwsze sentencji i w tym zakresie orzekło o ustaleniu warunków wykorzystania terenu w fazie eksploatacji o następującej treści "zachować zakaz rozprzestrzeniania zanieczyszczeń na teren [...] parku Krajobrazowego, którego granice wyznaczone są rozporządzeniem nr [...] Wojewody z dnia 15 maja 2006 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego,

3. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że budowa kwatery składowej odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne jest inwestycją mogącą znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu art. 51 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska w zw. z § 2 ust. 1 pkt 41 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięci do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 257, poz. 2573 ze zm.). Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w toku którego inwestor – w analizowanym, przypadku - ma obowiązek przedłożyć raport o oddziaływaniu tegoż przedsięwzięcia na środowisko. Jak wskazał organ, teren inwestycji nie jest objęty obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, stąd w niniejszej sprawie nie stwierdza się zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami tegoż planu (art. 56 ust. 1 a contrario). Dokonując analizy oddziaływania organ oparł się na ustaleniach "Raportu oddziaływania na środowisko" autorstwa S. D. – biegłego w zakresie sporządzania ocen oddziaływania na środowisko, I. N., posiadającej uprawnienia geologiczne oraz Z. K. – rzeczoznawcy ds. ochrony przed hałasem i wibracjami. Nadto, ustalenia te zostały uzupełnione o "Studium oddziaływań hałasu" autorstwa T. A., biegłego w zakresie ocen oddziaływania na środowisko. Jak podkreślił organ odwoławczy, w postępowaniu organ I instancji przeanalizował, ocenił i określił bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, wzajemne oddziaływanie między tymi czynnikami, w tym sposoby zapobiegania i ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko i wymagany zakres monitoringu. Elementy te były nadto analizowane w toku postępowań uzgodnieniowych. Organ odwoławczy podał, że zaskarżona decyzja zawiera elementy ujęte w art. 56 ust. 2 i 4 ustawy Prawo ochrony środowiska, przy czym – nie wszystkie dotyczą planowanej inwestycji (chodzi o te, ujęte w ust. 2 pkt 4-6 ustawy).

Zarzut odwołującego dotyczącego pominięcia obowiązku ustalenia wymogów w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych organ odwoławczy ocenił jako bezzasadny, gdyż planowana inwestycja nie jest kwalifikowana jako zakład stwarzający ryzyko wystąpienia awarii przemysłowych, a tylko do takich może być kierowany ten wymóg.

Ustalając stan prawny w zakresie obowiązywania rozporządzenia dotyczącego [...] Parku Krajobrazowego organ odwoławczy podał, że rozporządzenie Wojewody z dnia 3 września 1998 r. nr [...], wydane na postawie nieobowiązującej w dacie orzekania ustawie z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody utraciło moc w zakresie obejmującym [...] Park Krajobrazowy, w dniu wejścia w życie rozporządzenia nr [...] Wojewody z dnia 15 maja 2006 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego, wydanego na podstawie ustawy o ochronie przyrody z 2004 r. Zgodnie z opisem granic Parku, z jego terenu wyłącza się enklawę gruntów wsi Ł., która staje się otuliną Parku. Granice otuliny określone zostały w załączniku graficznym nr 2 do analizowanego rozporządzenia, z którego wynika, że cała wieś Ł. wraz z Zakładem "A" mieści się w otulinie Parku. Rozporządzenie wojewody nie zawiera jednak żadnych uregulowań stanowiących zakazy i ograniczenia dla otuliny Parku, stanowi jedynie w § 1 ust. 2, że otulinę wyznaczono w celu zabezpieczenia Parku przed zagrożeniami zewnętrznymi. Zakazy obowiązują natomiast w stosunku do terenów samego Parku. Z tego względu, organ odwoławczy uchylił decyzję w części obejmującej pkt 1 lit a tiret drugie oraz pkt 1 lit b tiret pierwsze sentencji i w tym zakresie orzekł w oparciu o wskazany, obowiązujący w dacie orzekania, stan prawny.

Odnosząc się do wniosku odwołującego o wyłączenie wójta od udziału w postępowaniu organ odwoławczy wskazał na przesłanki uzasadniające takie wyłączenie, wynikające z art. 24 § 1 k.p.a. Jednocześnie wskazano, że gmina W. jest wspólnikiem inwestora – Spółki "A", co jednak nie oznacza, że pracownicy Urzędu Gminy W. pozostają z spółką w stosunku nadrzędności służbowej lub innym stosunku prawnym, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy. Nabycie przez gminę udziałów w spółce prawa handlowego nie oznacza, że spółka ta staje się stroną umów o pracę pracowników organu administracji lub też, że spółkę i pracowników organu łączą jakiekolwiek więzy prawne.

Zdaniem organu odwoławczego chybiony jest również zarzut naruszenia § 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów (Dz. U. nr 61, poz. 549). Organ wskazał, że teren inwestycji nie jest położony w obszarach, o jakich mowa w § 3 ust. 1 tegoż rozporządzenia, w szczególności – nie jest położony w otulinie parku narodowego, lecz krajobrazowego, a taki obszar nie jest ujęty w treści omawianego § 3 rozporządzenia.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie organu odwoławczego złożyło Stowarzyszenie "B", zarzucając:

1. naruszenie prawa materialnego – art. 46 ust. 1 ustawy – Prawo ochrony środowiska w zw. z art. 6 k.p.a. poprzez wydanie decyzji dla części planowanego przedsięwzięcia,

2. naruszenie przepisów postępowania – art. 7 i 77 k.p.a., polegające na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych,

3. naruszenie przepisów postępowania – art. 156 § 1 k.p.a., polegające na nie stwierdzeniu nieważności decyzji organu I instancji, mimo zaistnienia przesłanki z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

W oparciu o powyższe zarzuty, Stowarzyszenie wniosło o uchylenie decyzji i stwierdzenie nieważności decyzji organu I instancji oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że przepisy prawa nie przewidują możliwości wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jedynie dla fragmentu przedsięwzięcia. Brak jest zatem podstawy prawnej, by badać wpływ na środowisko wyłącznie jednej z kwater składowiska, gdy wpływ taki wywiera składowisko jako całość, w powiązaniu z już istniejącą inwestycją. Wydając decyzję organ nie zbadał jaki wpływ na środowisko będzie miała całość składowiska, więc już istniejące kwatery, w powiązaniu z obecnie planowaną oraz z kwaterami, które mają powstać w dalszej przyszłości. Skarżący wskazał, że planowana jest budowa trzech kwater wraz z infrastrukturą i takie zamierzenie winno być przedmiotem badania na postawie art. 46 ust. 1 ustawy – Prawo ochrony środowiska. Nadto wskazano, że decyzja została wydana przez wójta gminy, która jest zaangażowana majątkowo w analizowane przedsięwzięcie, jako wspólnik inwestora. Taka sytuacja sprawia, że decyzja organu I instancji dotknięta jest wadą nieważności.

W odpowiedzi na powyższą skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując argumentacje przywołaną w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja narusza prawo w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy.

W ocenie sądu, organy administracji zaniechały dokonania wyczerpujących ustaleń faktycznych, w szczególności w zakresie tzw. oddziaływań skumulowanych planowanej inwestycji.

W niniejszym stanie faktycznym przedsięwzięcie, którego dotyczy zaskarżona decyzja stanowi "część składową inwestycji prowadzonej przez zakład "A". w Ł.", a polega ono na zbudowaniu kwatery składowej odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne – B2.

Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., nr 25, poz. 150 – tekst jednolity, zwanej dalej ustawą POŚ) realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, określonego w art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2, jest dopuszczalna wyłącznie po uzyskaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (...). Przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty (art. 46 ust. 2a ustawy POŚ). Zgodnie z treścią art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy POŚ w związku z § 2 ust. 1 pkt 41 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (Dz. U. nr 257, poz. 2573 ze zm.) w odniesieniu do analizowanego przedsięwzięcia inwestor ma obowiązek sporządzić raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Elementy treści raportu określa art. 52 ust. 1 ustawy POŚ, przy czym w szczególności raport taki powinien zawierać opis przewidywanych znaczących oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko, obejmujący bezpośrednie, pośrednie, wtórne, skumulowane, krótko-, średnio- i długoterminowe, stałe i chwilowe oddziaływania na środowisko, wynikające z:

a) istnienia przedsięwzięcia,

b) wykorzystywania zasobów środowiska,

c) emisji,

oraz opis metod prognozowania, zastosowanych przez wnioskodawcę (art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy POŚ).

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wprawdzie, jak argumentuje uczestnik postępowania – Spółka "A" w Ł., kwatera składowa odpadów stanowi samodzielny obiekt budowlany, to jednak ustawa POŚ posługuje się pojęciem przedsięwzięcia, które nie jest tożsame z pojęciem samodzielnego obiektu budowlanego. Zgodnie z treścią art. 46 ust. 2 ustawy POŚ, przedsięwzięciem w rozumieniu przepisów dotyczących ocen oddziaływania na środowisko jest zamierzenie budowlane lub inna ingerencja w środowisko polegająca na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin, wymagającą decyzji, o której mowa w ust. 4 pkt 2-9 art. 46 ustawy POŚ, lub zgłoszenia, o którym mowa w ust. 4a tegoż przepisu. Pojęcie przedsięwzięcia jest więc znacznie szersze niż pojęcie obiektu budowlanego, co zresztą dobitnie podkreśla ustawodawca w treści art. 46 ust. 2a analizowanej ustawy stanowiąc, że przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Nie do końca słuszne jest zatem stanowisko organu odwoławczego, zawarte w odpowiedzi na skargę, że to inwestor decyduje o zakresie inwestycji. Oczywiście, inwestor definiuje przedsięwzięcie, jednak jego zakres poddany badaniu w postępowaniu w przedmiocie ocen oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko modyfikowany jest przepisami materialnoprawnymi, w szczególności cytowanym wyżej art. 46 ust. 2a i art. 46 ust. 1a ustawy POŚ – w przypadku przedsięwzięć liniowych. Regulacja dotycząca ocen oddziaływania na środowisko ma bowiem na celu analizę wpływu danego przedsięwzięcia na środowisko, we wszystkich aspektach oddziaływania tak na poszczególne jego elementy oraz środowisko traktowane jako całość, co służy realizacji, zawartej w art. 5 ustawy POŚ, zasadzie kompleksowości. O ile zatem budowę analizowanej kwatery składowej na odpady komunalne można potraktować jako odrębne przedsięwzięcie od już istniejących na terenie zakładu "A" w Ł., to jednak nie oznacza, że można realizację tego przedsięwzięcia potraktować w oderwaniu od już istniejących inwestycji tego zakładu, których przecież część składową przedmiotowa kwatera ma stanowić. W tym aspekcie w ocenie sądu orzekającego w niniejszej sprawie można organom administracji zarzucić brak poczynienia ustaleń, które zmierzały do kompleksowej analizy oddziaływań planowanej inwestycji, także na tle inwestycji już istniejących. W uzasadnieniu decyzji organu I instancji na stronie 7 decyzji organ stwierdza, że przedstawiona przez inwestora dokumentacja zawiera analizę wpływu przedsięwzięcia na środowisko projektowanej kwatery B2 w kontekście synergicznego oddziaływania całego zakładu "A" na środowisko, jednak powyższe stwierdzenie nie jest poparte żadnymi ustaleniami, wynikającymi choćby z analizy zawartej w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Jedynie w zakresie emitowanego hałasu można przyjąć, że opracowany załącznik do raportu dokonuje identyfikacji i analizy źródeł hałasu i emisji z nich pochodzących, znajdujących się na terenie nieruchomości inwestora z uwzględnieniem obiektów istniejących i projektowanej kwatery B2. W zakresie pozostałych emisji – brak jest takich jednoznacznych ustaleń.

Zgodnie z treścią cytowanego powyżej art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy POŚ raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko powinien zawierać opis przewidywanych znaczących oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko, obejmujący bezpośrednie, pośrednie, wtórne, skumulowane, krótko -, średnio- i długoterminowe, stałe i chwilowe oddziaływania na środowisko, wynikające z:

a) istnienia przedsięwzięcia,

b) wykorzystywania zasobów środowiska,

c) emisji,

oraz opis metod prognozowania, zastosowanych przez wnioskodawcę (art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy POŚ).

Wskazać należy, iż raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko w przypadku przedsięwzięć z tzw. grupy I, a więc takich, co do których obowiązek jego sporządzenia i przedłożenia organowi przez inwestora jest obligatoryjny, ma szczególne znaczenie dowodowe. Jest bowiem nie tylko załącznikiem do wniosku o wydanie decyzji, ale przede wszystkim źródłem informacji o oddziaływaniach przedsięwzięcia na środowisko, a także ich skali i ewentualnych środkach zaradczych. W przypadku przedsięwzięć "nakładanych" na już istniejące (a tak jest właśnie w analizowanym stanie faktycznym) szczególnego znaczenia nabiera analiza tzw. oddziaływań skumulowanych. Przedmiotem wnikliwej analizy zatem objęte być powinny oddziaływania nowej kwatery (B2) na tle istniejących już inwestycji. Dyspozycja art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy POŚ nakłada obowiązek dokonania takiej analizy, przy czym na straży realizacji tego obowiązku stoją organy administracji, prowadzące postępowanie w sprawie ocen oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia. W niniejszym stanie faktycznym uznać należy, że analiza oddziaływań skumulowanych, pomimo deklaracji zawartej w decyzji organu I instancji, w istocie nie została przeprowadzona (z wyjątkiem analizy hałasu). Uznać zatem należy, że jedynie analiza jednego rodzaju emisji, tj. hałasu dokonana została w sposób odpowiadający wymogom cytowanego przepisu, pozostałe zaś rodzaje emisji, a także oddziaływania wynikające z wykorzystywania zasobów środowiska oraz istniejącego przedsięwzięcia nie zostały prawidłowo przeanalizowane. Tym samym organy orzekające w sprawie dopuściły się naruszenia dyspozycji art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy POŚ oraz podstawowej zasady prawa ochrony środowiska – wynikającej z art. 5 ustawy POŚ – zasady kompleksowości.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w postępowaniu sądowoadministracyjnym sąd nie przeprowadza postępowania dowodowego w celu ostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie zgłoszonych zarzutów dotyczących braku analizy oddziaływań skumulowanych. Uznając zatem, że organ odwoławczy, który jest obowiązany ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę, ma kompetencje do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, w ramach których dysponuje również możliwością przeprowadzania dowodów, które mogą dostarczyć istotnych dla sprawy ustaleń – sąd uchylił jedynie decyzję organu odwoławczego. W szczególności, organ II instancji ma możliwość przeprowadzenia dowodu z ewentualnej opinii sporządzonej przez autorów raportu, czy też wysłuchania autorów raportu, czy też powołania biegłego rzeczoznawcy, który dokona oceny, czy raport zawiera informacje dotyczące oddziaływań skumulowanych, a także analizę tych oddziaływań, zwłaszcza w kontekście funkcjonowania nowej instalacji w sieci już istniejących. Z raportu znajdującego się w aktach sprawy bowiem ta kwestia w sposób jednoznaczny nie wynika. Zauważyć należy, iż z decyzji organu I instancji wynika, że synergiczne oddziaływania zostały przeanalizowane, a zatem zakładać można, że takowe istnieją, czemu jednak przeczy treść raportu, w którym tej kwestii nie omówiono. Pozostaje zatem do wyjaśnienia kwestia czy takie oddziaływania w analizowanej sytuacji istnieją (jeśli nie – należy temu dać jasno wyraz w treści raportu, bądź opinii biegłego), jeśli zaś takie oddziaływania mają miejsce – powinny być zidentyfikowane oraz szczegółowo przeanalizowane, także w kontekście ewentualnych środków zaradczych.

Odnosząc się do zarzutu skargi, wskazującego na istnienie podstaw prawnych do wyłączenia wójta z udziału w przedmiotowym postępowaniu, wskazać należy, że jest on chybiony. Podzielić należy pogląd zawarty w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Fakt, ze gmina jest wspólnikiem osoby prawnej – uczestnika postępowania, nie oznacza, że takie więzy prawne łączą wójta – jako organ wykonawczy gminy - z tą osobą prawną. W analizowanej sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające wyłączenie pracownika organu administracji od udziału w postępowaniu, o których mowa w art. 24 k.p.a., ani też wyłączenie organu administracji, o których mowa w art. 25 k.p.a., a tym samym nie zachodzi nieważność postępowania.

Organ odwoławczy prawidłowo skorygował decyzję organu I instancji w zakresie uwzględnienia przepisów, mających zastosowanie w niniejszej sprawie - rozporządzenia Wojewody nr [...] z 15 maja 2006 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego, wydanego na podstawie obowiązującej ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. nr 92, poz. 880 ze zm.). Rozporządzenie to wyłącza enklawę gruntów wsi Ł. z granic [...] Parku Krajobrazowego, czyniąc z nich otulinę parku, w której nie obowiązują żadne zakazy i ograniczenia dotyczące procesu inwestycyjnego, właściwe dla obszarów samego parku.

Mając na uwadze wskazane wyżej uchybienia organu odwoławczego w kwestii postępowania dowodowego, które mogły mieć istotny wpływ na wynik postępowania, a także naruszenia prawa materialnego, które miały wpływ na ten wynik, działając na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ odwoławczy dokona ustaleń z uwzględnieniem wskazań zawartych w uzasadnieniu niniejszego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie, na mocy art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd określił w wyroku, iż zaskarżona decyzja nie może być wykonana.