Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędziowie Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska (spr.), Sędzia NSA Jolanta Sikorska, , Protokolant st. asystent sędziego Aleksandra Rygielska, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 24 listopada 2011 r. sprawy ze skargi K.Ś. na decyzję Wojewody D. z dnia 30 maja 2011 r. nr .... w przedmiocie zameldowania oddala skargę.

Postępowanie administracyjne w sprawie zameldowania E.K. na pobyt stały w lokalu przy ul. J. T. [...] w M. wszczęte zostało w dniu 19 stycznia 2011 r. na jego wniosek z tym uzasadnieniem , że sytuacja prawna mieszkania nie jest uregulowana i dlatego nie może przedstawić tytułu prawnego do lokalu, w którym zamieszkuje od września 2010 roku wraz z córką, zięciem i wnuczką. Do przedmiotowego wniosku wnioskodawca dołączył zaświadczenie o wymeldowaniu z poprzedniego miejsca pobytu stałego, formularz "Zgłoszenia pobytu stałego" bez potwierdzenia faktu pobytu przez osobę dysponującą tytułem prawnym do lokalu oraz kopię testamentu W.Ś., na mocy którego zięć wnioskodawcy – G. Ś. otrzymał udział w przedmiotowej nieruchomości.

Decyzją z dnia [...] 2011 r. nr [...] wydaną z powołaniem się na przepisy art. 47 ust. 2 w związku z art. 6 ust. 1 i art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj. z 2006 r. nr 139, poz. 993 ze zm.) (zwanej dalej ustawą o ewidencji) Wójt Gminy M. orzekł o zameldowaniu na pobyt stały wnioskodawcy, E. K. w miejscowości M. ul. J. T. nr 6.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji obszernie zrelacjonował przebieg postępowania w sprawie, szczegółowo opisując podjęte czynności. W tym zakresie podał, że E. K. zeznał do protokołu w dniu 15.02.201 r., że zamieszkał u zięcia i córki w M. ul. J. T. [...], po sprzedaniu mieszkania przez córkę w P., gdzie poprzednio mieszkał. Pieniądze ze sprzedaży mieszkania córka przeznaczyła na budowę domu. Wprowadzając się do mieszkania w M. przywiózł swoje rzeczy osobiste, ubrania, pościel oraz szafę , w której trzyma swoje rzeczy. Pozostałe swoje meble wstawił na budowę, ponieważ jego córka i zięć się budują. W mieszkaniu w Marcinowicach zajmuje pokój , prowadzi wspólnie z zięciem i córką gospodarstwo domowe oraz partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania i rachunkach za prąd i wodę . W obecnym miejscu zamieszkania ma skoncentrowane swoje sprawy życiowe, tam śpi, spożywa i przygotowuje posiłki i w tym mieszkaniu odwiedzają go znajomi. Zeznał także, że jest emerytem i często wyjeżdża. Dalej organ wskazał, że w dniu 23 marca 2011 r. przeprowadzono oględziny lokalu w M. przy ul. J. T. [...], które wykazały, że wnioskodawca faktycznie w nim zamieszkuje wraz z zięciem, córką i wnuczką, prowadząc z nimi gospodarstwo domowe oraz, że znajdują się tam jego rzeczy osobiste. Potwierdza to również kontrola meldunkowa przeprowadzona przez posterunek Policji w M. W ocenie organu pierwszej instancji zeznania świadków, a to G. Ś., Z. Ś., M. C., K. K. – K. również potwierdzają fakt zamieszkiwania E. K. w lokalu w M. Jednocześnie zdaniem Wójta Gminy zgłaszane przez uczestnika postępowania, K. Ś., będącego współwłaścicielem nieruchomości, w której wniosek o meldunek dotyczy, zarzuty dotyczące nielegalnego przebywania - bez zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości - wnioskodawcy w lokalu położonym przy ul J. T. [...] nie mają znaczenia dla rozpatrywanej sprawy, bowiem przedmiotem postępowania nie jest kwestia uprawnień do lokalu, a jedynie gromadzenie informacji o miejscu pobytu. Zdaniem organu zebrany materiał dowodowy pozwala na dokonanie meldunku E. K. pod wskazanym adresem, zaś brak potwierdzenia przez wnioskodawcę prawa do lokalu, z uwagi na nieuregulowany stan prawny mieszkania, uzasadniał w jego ocenie wydanie rozstrzygnięcia na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł uczestnik postępowania K. Ś., domagając się jej uchylenia z uwagi na błędy formalne i rażące naruszenie konstytucyjnego prawa własności. Zdaniem odwołującego Wójt Gminy M. naruszył art. 9b. ust. 1 ustawy o ewidencji , w którym określa jakie dane muszą znaleźć się w decyzji określającej zameldowanie. Niepodanie którejkolwiek danej ze wskazanego tam katalogu powoduje w jego ocenie nieważność decyzji, a brak kodu pocztowego i nazwy województwa w decyzji Wójta uniemożliwia jednoznaczne określenie miejsca zameldowania. Odwołujący zarzucił , że organ pierwszej instancji wybiórczo powołał się w decyzji na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002r sygn. K/20/01 wskazując, że organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu pobytu , a wiec bada, czy osoba występująca z wnioskiem faktycznie przebywa w lokalu. Pomijając jednocześnie inne aspekty tej sprawy występujące w tymże wyroku. W jego ocenie z wyroku Trybunału Konstytucyjnego wynika, że aby E. K. mógł zostać zameldowany należy uzyskać zgodę wszystkich współwłaścicieli, czego w przedmiotowej sprawie nie uczyniono, bowiem E. K. przebywa w lokalu bez zgody odwołującego i jego małżonki Z. Ś., dysponującymi większościowymi udziałami w tej nieruchomości. W tym zakresie wskazał, ze w przypadku zwykłego zarządu zgodnie z art. 201 k.c. do czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. W braku takiej zgody każdy ze współwłaścicieli może żądać upoważnienia sądowego do wykonania czynności. Dalej podniósł, że uprawniać do zameldowania w lokalu może jedynie pobyt legalny, oznaczający przebywanie na zasadach zgodnych z prawem, za wiedzą i zgodą osoby – w tym przypadku dysponujących udziałem większościowym - uprawnionych do dysponowania lokalem. Według odwołującego notatka Posterunku Policji w M. z dnia 16 lutego 2011 r. nie jest miarodajna i nie powinna stanowić dowodu w sprawie, gdyż zgodnie z jej treścią E.K. sam sobie poświadcza pobyt w mieszkaniu przy ul. J. T. [...] w M. Jego zdaniem również zeznania świadków M. C. i K. K. – K. są niewiarygodne, bowiem jak sami zeznali przyjaźnią się z E. K.

Wojewoda D. decyzją z dnia [...] 2011 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy M. z dnia 14 kwietnia 2011 r. W motywach decyzji ostatecznej organ II instancji zrelacjonował przebieg postępowanie , podając dodatkowo, że K. Ś. przedłożył odpis księgi wieczystej nr 3461 prowadzonej dla przedmiotowego lokalu, z którego wynika, że współwłaścicielami nieruchomości są A.Ś. oraz małżonkowie K. (syn A.) i Z. Ś., a także przedłożył odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Ś. z dnia [...] 1992 r. sygn. akt [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po A. Ś. Na podstawie wspomnianych dokumentów organ I instancji ustalił krąg osób będących stronami prowadzonego postępowania. W ocenie organu odwoławczego analiza całości akt sprawy potwierdza, że organ I instancji zebrał materiał dowodowy umożliwiający wydanie jednoznacznego rozstrzygnięcia w sprawie. Z materiału tego wynika bezspornie i nie kwestionuje tego także skarżący, że E. K. mieszka w przedmiotowym lokalu. Zgodnie z art. 9 ust. 2b ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu. Według organu II instancji w obecnym stanie prawnym wyłączną przesłanką zameldowania określonej osoby w oznaczonym lokalu na pobyt stały lub czasowy jest sam fakt zamieszkiwania w nim z zamiarem stałego lub czasowego przebywania w tym lokalu. W tym stanie rzeczy organ I instancji wydał jedyną możliwą decyzję, to jest orzekającą o zameldowaniu wnioskodawcy w przedmiotowym lokalu z powodów wskazanych w obszernym uzasadnieniu. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organ pierwszej instancji przepisu art. 9b ust. 2 ustawy o ewidencji organ odwoławczy wskazał, że przepis ten określa szczegółowo elementy adresu gromadzone w zbiorach meldunkowych. W postępowaniu administracyjnym w sprawie zameldowania dla określenia przedmiotu sprawy wystarczające jest podanie elementów wymienionych w zaskarżonej decyzji, bowiem zgodnie z art. 19 Kodeksu postępowania administracyjnego organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej, zatem Wójt Gminy M. leżącej na terenie województwa d. nie może rozstrzygać odnośnie lokalu położonego w granicach innej gminy, a w województwie d. jest jedna gmina o nazwie M. i posiada ona jeden kod pocztowy. Z kolei odnosząc się do zarzutu zameldowania strony bez zgody współwłaścicieli lokalu organ odwoławczy wskazał, że konieczność przedstawienia przy zameldowaniu w lokalu uprawnień do przebywania w nim określał art. 9 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. O niekonstytucyjności tego przepisu orzekł Trybunał Konstytucyjny w wyroku, na który powołuje się strona odwołująca . W konsekwencji tego wyroku organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, a jedynie gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu ich pobytu, a więc bada, czy osoba występująca z wnioskiem faktycznie zamieszkuje w lokalu. Zameldowanie służy zatem rejestracji istniejącego stanu faktycznego, niezależnie od legalności tego stanu. Wobec tego zameldowanie wbrew woli właściciela lokalu stanowi dla niego uciążliwość, jednakże ze względu na charakter, jaki meldunkowi nadał ustawodawca, okoliczność ta nie może mieć znaczenia w sprawie zameldowania. A zatem konieczność dokonania zameldowania nie jest uzależniona od stosunków panujących między stronami i nie wpływa na charakter tytułu prawnego do lokalu zamieszkiwanego przez określone osoby. Dalej organ wskazał, że nieruchomość przy ul. J. T. [...] w M. nie jest własnością jedynie K. Ś. E. K. przebywa w lokalu na parterze tej nieruchomości, zajmowanym przez swojego zięcia i za jego wiedzą zatem nie jest to pobyt nielegalny. Końcowo Wojewoda wskazał, że potwierdzenie na zgłoszeniu meldunkowym faktu zamieszkiwania, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, to nie jest zgodą na zameldowanie i nie jest również wymagane potwierdzenie faktu pobytu przez wszystkich współwłaścicieli lokalu, wystarczy potwierdzenie dokonane przez jednego z nich. W przypadku braku takiego potwierdzenia, o zameldowaniu bądź jego odmowie decyduje wyłącznie organ ewidencji ludności, który w postępowaniu administracyjnym ustala, czy przesłanka warunkująca zameldowanie zaistniała. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w powyższym zakresie stanowi art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji.

Decyzja ostateczna stała się przedmiotem skargi wniesionej przez K. Ś. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której wniósł o uchylenie wydanych w sprawie decyzji. Skarga oparta została na zarzucie naruszenie prawa procesowego, a to :

-art. 89§2 w zw. z art.77§1 kpa poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od wyznaczenia rozprawy administracyjnej w sytuacji kiedy zachodziła niewątpliwa potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz było to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków i w drodze oględzin, zaś organ I instancji rozstrzygający w przedmiotowej sprawie poprzestał na przeprowadzeniu przesłuchań osób zainteresowanych bez przeprowadzenia w tym celu rozprawy, która pozwala na ewentualną konfrontację i uzgodnienie stanowisk stron zwłaszcza, że uczestników postępowania jest aż sześciu .

Ponadto skarżący podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego, a to :

-art.9 ust.2a ustawy o ewidencji i dowodach osobistych przez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że nie jest wymagana zgoda wszystkich współwłaścicieli na przebywanie osoby, mającej być zameldowaną, w danym lokalu, podczas gdy niezależnie od posiadania przez tą osobę tytułu prawnego do lokalu, konieczna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli danego lokalu, bądź nieruchomości,

- art.9b ust.2 pkt.2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, przez jego nieprawidłowe zastosowanie i niezawarcie w decyzji z dnia 14 kwietnia 2011 r. wszystkich elementów koniecznych do precyzyjnego określenia miejsca zameldowania osoby (nazwy województwa).

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie podtrzymując stanowisko i argumentację zwartą w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo ustosunkowując się do zarzutu nieprzeprowadzenia rozprawy administracyjnej wskazała, że w sprawie dokonano oględzin lokalu, policja przeprowadziła wywiad środowiskowy oraz przesłuchano wszystkich świadków wskazanych przez strony, przy których to przesłuchaniach skarżący był obecny, a zatem został zebrany materiał dowodowy pozwalający na wydanie decyzji bez przeprowadzania rozprawy administracyjnej. W ocenie Wojewody nie było również w sprawie sprzecznych oświadczeń stron, bowiem skarżący niezaprzecza, że E. K. przebywa w spornym lokalu. Ponadto zarzutu nieprzeprowadzenia rozprawy skarżący nie podnosił na etapie postępowania odwoławczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy o ewidencji ludności, które nakładają obowiązek ewidencjonowania pobytu osób, który winien być zgodny ze stanem faktycznym. Wykonanie tego obowiązku polega na zgłoszeniu właściwemu organowi danych wymaganych do zameldowania i wymeldowania. Stosownie do postanowień art. 47 ustawy o ewidencji ludności, organ gminy prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania lub wymeldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu, jak również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym (ust. 1), jednakże, gdy zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania rozstrzyga właściwy organ gminy (ust. 2).

Przesłanki zameldowania zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym, osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia, przy czym pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania (art. 6 ust. 1), zaś pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem (art. 7 ust. 1). Uwzględniając cel, jakiemu służy obowiązek meldunkowy, ustawodawca wprowadził warunek przedstawienia potwierdzenia pobytu w lokalu jako okoliczności faktycznej. Jeżeli właściciel bądź inna osoba dysponująca prawem do lokalu nie może lub nie chce poświadczyć tej okoliczności, wówczas organ administracji, działając w oparciu o art. 47 ust. 2 ustawy, przeprowadza postępowanie wyjaśniające, które ma na celu ustalenie, czy osoba wnioskująca o zameldowanie, faktycznie w lokalu przebywa. Postępowanie administracyjne ma zatem na celu - w pierwszej kolejności - ustalenie stanu faktycznego, w ramach którego istotną okolicznością jest jednoznaczne określenie, czy osoba podlegająca obowiązkowi meldunkowemu faktycznie przebywa w miejscu wskazanym w zgłoszeniu meldunkowym.

W realiach badanej sprawy postępowanie wszczęte zostało na wniosek E. K., złożony w związku wymeldowaniem z jego dotychczasowego miejsca pobytu stałego, bez nie przedstawienia jednocześnie potwierdzenia swojego pobytu w lokalu położonym przy ul. J. T. [...] w M. przez osobę dysponującą tytułem prawnym do tego lokalu. W sytuacji braku potwierdzenia na formularzu zgłoszenia faktu przebywania osoby zgłaszanej pod danym adresem, organy winny jedynie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, mające na celu ustalenie, czy osoba ta przebywa w lokalu, a następnie wydać stosowną decyzję na podstawie art. 47 § 2 ustawy o ewidencji. Nie są one natomiast uprawnione do badania, czy jej pobyt w lokalu jest legalny oraz, czy potwierdzenia dokonała osoba mająca tytuł prawny do lokalu.

Oceniając pod tym kątem zaskarżoną decyzję stwierdzić należy, że w organy obu instancji zadość uczyniły powyższemu obowiązkowi i przeprowadziły postępowanie dowodowe, które nie jest obarczone wadami wynikającymi z naruszenia zasad i przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, z przesłuchania strony, jak również z notatki służbowej z dnia 23 marca 2011 r. sporządzonej przez pracowników Urzędu Gminy M. wynika, że E. K. przebywa stale w lokalu położonym przy ul. J. T. [...] w gminie M. Potwierdza to również uwaga zgłoszona przez skarżącego do protokołu przesłuchania świadka G. Ś. z dnia 25 lutego 2011 r., jak również protokół z przesłuchania skarżącego z dnia 15 lutego 2011 r. Również małżonka skarżącego , przesłuchana w dniu 17 lutego 2011 r. potwierdziła , że E. K. przebywa w spornym lokalu od października 2010 r., przyznając , ze wnioskodawca do mieszkania zięcia wniósł szafę, w której trzyma swoje rzeczy osobiste. Stwierdzić zatem należy, że organy wyczerpująco zebrały materiał dowodowy, a jego ocena nie nasuwa żadnych wątpliwości. Również uprawnienia procesowe stron były przestrzegane przez organ , bowiem o wszystkich czynnościach dowodowych każdy z uczestników postępowania – w tym skarżący – był informowany, a dodatkowo – co wynika z akt sprawy – skarżący uczestniczył czynnie w przesłuchaniach świadków, zadając pytania świadkom i zgłaszając uwagi do protokołu.

Ustosunkowując się do zarzutu zaniechania przez organy przeprowadzenia rozprawy administracyjnej stwierdzić należy, że jej przeprowadzenie w realiach rozpatrywanej sprawy nie jest obligatoryjne. Przepis art. 89 § 1 k.p.a. przewiduje, że organ administracji publicznej przeprowadzi w toku postępowania rozprawę w każdym przypadku, gdy zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania bądź osiągnięcie celu wychowawczego albo gdy wymaga tego przepis prawa. Z kolei według § 2 powołanego artykułu organ powinien przeprowadzić rozprawę, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin. W postępowaniu administracyjnym nie obowiązuje zatem reguła rozpoznawania sprawy przez organ orzekający na rozprawie. Organ administracji postępowanie wyjaśniające prowadzi - co do zasady- poza rozprawą, chyba, że zachodzą przesłanki przeprowadzenia rozprawy. Jeżeli jednak w ocenie organu rozprawa nie doprowadziłaby do uproszczenia i przyspieszenia postępowania, nie jest konieczna ze względu na ewentualny cel wychowawczy, a obowiązku jej przeprowadzenia nie przewiduje przepis prawa, postępowanie administracyjne może być przeprowadzone bez rozprawy, tak jak to miało miejsce w przypadku rozpatrywanej sprawy. Ustawodawca, co prawda, wskazuje na powinność przeprowadzenia rozprawy także w przypadkach, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron, tj. gdy w sprawie biorą udział co najmniej dwie strony o sprzecznych interesach, które organ powinien uzgodnić, jednak z taką sytuacją nie mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie. Przewidziana dalej w omawianej regulacji powinność przeprowadzenia rozprawy, gdy jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków i biegłych nie jest równoznaczna z koniecznością przeprowadzenia rozprawy w każdym przypadku przeprowadzenia wymienionych dowodów, gdyż przeprowadzenie rozprawy uzależnione jest od wyjaśnienia sprawy. W rozpoznawanej sprawie organ zgromadził wyczerpujący materiał dowodowy poza rozprawą, a jego ocena w zakresie istotnych okoliczności sprawy nie nasuwała żadnych wątpliwości , co oznacza, że zarzut związany z nie przeprowadzeniem rozprawy jest więc niezasadny.

Przechodząc z kolei do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, wskazać należy , że z przepisu art. 9 ust. 2b ustawy o ewidencji ludności , zgodnie z którym zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu, wynika w sposób jednoznaczny, że zameldowanie nie jest zależne od prawa do lokalu ani też od zgody właściciela lokalu na zameldowanie. Celem ewidencji ludności jest jedynie odzwierciedlanie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod danym adresem. Rejestracja meldunkowa nie jest źródłem jakichkolwiek praw majątkowych , w tym do własności lokalu, w którym zostało dokonane zameldowanie. Dlatego też podstawę do zameldowania powinno stanowić ustalenie, czy osoba zgłaszająca przebywa pod danym adresem. Natomiast niewyrażenie zgody przez właściciela nieruchomości na zameldowanie , czy też brak potwierdzenia przez niego faktu przebywania ma takie tylko znaczenie, że organ w takiej sytuacji z reguły nie dokonuje zameldowania poprzez podjęcie czynności materialno - technicznej, ale poprzez wydanie stosownej decyzji na podstawie art. 47 § 2 ustawy o ewidencji.

Za ewidencyjnym charakterem czynności meldunkowych, a w związku z tym brakiem związku z prawem do lokalu, jak też za niedopuszczalnością wymagania od osoby podlegającej zameldowaniu wykazaniem się udzielenia na tę czynność zgody przez właściciela lokalu, jednoznacznie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 maja 2002 r. w sprawie o sygn. akt K 20/01. Trybunał ponadto stwierdził, że potwierdzenie przez właściciela lokalu faktu przebywania w nim określonej osoby ma jedynie charakter dowodowy. W braku zatem jego potwierdzenia przez właściciela, może być on ustalony innymi dowodami np. oświadczeniami świadków. Również Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach wielokrotnie wskazywał na to, że ewidencja ludności jest jedynie rejestracją stanu faktycznego i nie stanowi formy kontroli legalności zamieszkania i pobytu, czyli posiadania prawa do korzystania z lokalu. Przesłanki obligujące do dokonania zameldowania określone zostały, wprost w przepisach art. 6 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy. Są to zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem dłużej niż trzy doby oraz zamiar stałego przebywania w tym miejscu. Wobec powyższego należy stwierdzić, że nie tylko brak potwierdzenia pobytu w lokalu przez jego właściciela, ale i brak wyraźniej zgody na zameldowanie nie stanowi negatywnej przesłanki do dokonania zameldowania w określonym lokalu, zatem nie można uznać, że organy administracji naruszyły przepis art. 9 ust. 2 a ustawy o ewidencji ludności. Wskazane powyżej argumenty prowadzą do wniosku, że potwierdzenie faktu pobytu osoby, która chce dopełnić obowiązku meldunkowego w danym lokalu przez jego właściciela lub inny podmiot dysponujący do niego tytułem prawnym nie jest niezbędne do dokonania zameldowania tej osoby. W konsekwencji należy uznać, że organ prowadzący postępowanie w sprawie zameldowania na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy ma obowiązek ustalenia osób, którym przysługuje tytuł prawny do danej nieruchomości na podstawie urzędowych rejestrów, bądź wyjaśnień stron postępowania. W przypadku, gdy osoby te nie są organowi znane, nie ma on obowiązku ustalania następców prawnych w drodze postępowania sądowego lub zawieszania postępowania do czasu ustalenia tych następców. Organ gminy prowadząc ewidencję ludności stwierdza jedynie okoliczności faktyczne związane z pobytem poszczególnych osób w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem, nie potwierdzając ich uprawnień do przebywania w danym lokalu. Konieczność ustalania stanu prawnego nieruchomości, niejednokrotnie związana z długotrwale toczącymi się postępowaniami w sprawach cywilnych o stwierdzenie nabycia spadku powodowałaby znaczne utrudnienie w dokonywaniu czynności zameldowania mieszkających w nich osób, co jest sprzeczne z celem prowadzenia ewidencji miejsca pobytu obywateli, która powinna odzwierciedlać aktualne stany faktyczne. W razie, gdy osoby uprawnione nie byłyby zainteresowane uregulowaniem kwestii własnościowych danej nieruchomości zameldowanie w nich osób, które faktycznie w nich przebywają i spełniają przesłanki z art. 6 ust. 1 ustawy nie byłoby w ogóle możliwe.

Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organy przepisu art. 9b ust. 2 pkt 2 ustawy o ewidencji ludności poprzez pominięcie w obu decyzjach określenia województwa w adresie zameldowania E. K. stwierdzić należy, że istotnie we wskazanym przepisie przewidziano, że zameldowanie na pobyt stały lub czasowy następuje pod oznaczonym adresem, który określa się przez podanie nazwy miejscowości, numeru domu i lokalu, nazwy gminy, nazwy województwa, kodu pocztowego oraz nazwy ulicy[...] i organy istotnie nie podały oznaczenia województwa w wydanych w sprawie decyzjach, to jednak wskazane naruszenie nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. W tym zakresie ma rację organ odwoławczy kiedy zauważa, że organy administracji publicznej są zobowiązane do przestrzegania z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.

Natomiast pominięcie w decyzji wymogu oznaczenia województwa , w którym położony jest przedmiotowy lokal mieszkalny jest nieistotną wadą decyzji tj. taka , która nie daje podstawy do jej uchylenia. Wada taka może być usunięta w trybie rektyfikacji decyzji, który obejmuje sprostowanie, uzupełnienie treści decyzji ( art.111 §1 k.p.a.).

Konkludując powyższe zarzuty skargi przedstawiają się jako bezzasadne, co obligowało Wojewódzki Sąd Administracyjny do oddalenia skargi na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz .U. Nr 153, poz. 1270 ze. zm.).