Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Sędzia del. WSA Rafał Wolnik [...] po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Gd 728/15 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia B. na decyzję [...] Sp. z o.o. [...] z dnia [...] 2015 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. nakazuje ściągnąć od Stowarzyszenia A. na rzecz Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej. 3. zasądza od Stowarzyszenia A. na rzecz [...] Sp. z o.o. [...] kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 6 kwietnia 2016 r. oddalił skargę Stowarzyszenia [...] z siedzibą w S. na decyzję Miejskiego Zakładu Komunikacji Sp. z o.o. z siedzibą w S. z [...] listopada 2015r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Stowarzyszenie [...] wystąpiło do Miejskiego Zakładu Komunikacji Sp. z o.o. z siedzibą w S. o udostępnienie informacji publicznej, poprzez podanie imion i nazwisk pracowników Spółki. Jak wynikało z prowadzonej ze stroną korespondencji, celem wnioskodawcy było sprawdzenie, kto jest zatrudniony w Spółce, w szczególności czy w Spółce są zatrudnieni radni, urzędnicy, członkowie rady nadzorczej lub ich rodziny.

Decyzją z [...] listopada 2015 r. Spółka Miejski Zakład Komunikacji odmówiła udostępnienia żądanej informacji. Spółka wskazała, że przesłała wnioskodawcy informacje dotyczące ilości osób zatrudnionych w Spółce w rozbiciu na etaty i poinformowała o tym, jak wygląda zatrudnienie w poszczególnych pionach organizacyjnych Spółki (w rozbiciu na kierowców, pracowników warsztatu, stanowiska administracji i pozostałych pracowników). W dniu 20 października 2015 r. wnioskodawca wniósł o sprecyzowanie informacji poprzez podanie imiennej listy pracowników Spółki. Odmawiając udostępnienia żądanej informacji Miejski Zakład Komunikacji wskazał, że imię i nazwisko są danymi osobowymi w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1128). Są one podstawowymi danymi identyfikującymi osobę fizyczną, a ich połączenie z informacją dotyczącą miejsca zatrudnienia pozwala na łatwą i pewną identyfikację osoby fizycznej. Powołując się na art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 885 ze zm., dalej: u.d.i.p.), Spółka stwierdziła, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczaniu ze względu na prywatność osoby fizycznej, ograniczenie to nie dotyczy wyłącznie informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, natomiast jest uzasadnione w przypadku danych identyfikujących tożsamość wszystkich szeregowych pracowników Spółki, którzy nie upoważnili zakładu pracy do podawania ich danych osobowych osobom trzecim.

Stowarzyszenie złożyło wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Decyzją z [...] listopada 2015 r. Spółka Miejski Zakład Komunikacji utrzymała wydaną decyzję w mocy. Podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji Spółka dodatkowo wskazała, że mogłaby udostępnić informację zgodnie z wnioskiem, gdyby dotyczył on osób pełniących w Spółce funkcje kierownicze. Dane osobowe szeregowych pracowników spółki przewozowej nie dotyczą działalność publicznej, nie realizują oni bowiem władczo zadań publicznych ani nie podejmują decyzji istotnych przy realizacji tych zadań.

Stowarzyszenie [...] wniosło skargę na powyższą decyzję.

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. Sąd postanowił dopuścić do udziału w sprawie Stowarzyszenie [...] w W.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.).

Sąd przychylił się do stanowiska, że udostępnienie informacji w niniejszej sprawie jest ograniczone ze względu na wskazaną w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prywatność osób fizycznych. Podkreślił zatem, że dane o zatrudnieniu konkretnej osoby fizycznej oznaczonej z imienia i nazwiska, zaliczają się do danych osobowych podlegających ochronie na zasadach określonych w ustawie o ochronie danych osobowych. Uwzględniając treść art. 23 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych Sąd stwierdził, że przetwarzanie danych jest dopuszczalne wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa i jest niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. W analizowanym przypadku udostępnienie informacji o danych osobowych byłoby możliwe ze względu na drobno publiczne, dla zrealizowania uprawnienia wynikającego z przepisu prawa - uprawnienia do uzyskania informacji publicznej. Niemniej jednak realizacja tego uprawnienia może nastąpić wyłącznie na warunkach wskazanych w u.d.i.p., a zatem z uwzględnieniem treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten wprowadza regulację w zakresie korzystania z uprawnienia do informacji publicznej i określa jego granice, które należy respektować na gruncie przepisów ustawy o ochronie dóbr osobistych. Sąd podkreślił, że dostęp do informacji publicznej nie może zostać ograniczony przez organ zobowiązany do jej udostępnienia, z powołaniem się na ochronę prywatności wyłącznie w sytuacji, gdy informacja dotyczy osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.

Sąd podkreślił, że niewątpliwym jest, iż pracownicy Spółki nie są osobami pełniącymi funkcje publiczne. Osobą pełniącą funkcje publiczne i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji jest ten, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Sąd stwierdził, że rozważenie konstytucyjnych uprawnień obywateli do ochrony ich życia prywatnego, przewidzianych w art. 47 Konstytucji i uprawnień do ochrony danych dotyczących ich osoby, wynikających z art. 51 ust. 1 Konstytucji RP, z przewidzianym w Konstytucji prawem do informacji publicznej, przemawia za udzieleniem pracownikom Spółki ochrony ich prawa do prywatności na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Sąd podkreślił, że skarżący, poza zainteresowaniem społecznym, nie wskazał żadnych innych powodów udostępnienia informacji, skutkującej naruszeniem prawa do prywatności tych pracowników. W szczególności nie wskazał on żadnego realnego zagrożenia interesu społecznego, a ewentualne nieprawidłowości w funkcjonowaniu spółki komunalnej winny być przedmiotem kontroli organów właściwych w tym zakresie.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu, odmowa udostępnienia informacji nastąpiła zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., co czyniło nieuzasadnionym podniesione zarzuty naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku uczestnik postępowania - Stowarzyszenie [...] w W., podniósł zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, tj.:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, który stanowi konstytucyjną podstawę prawa do informacji publicznej poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd I instancji wąskiego rozumienia prawa dostępu do informacji publicznej;

- art. 19 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167) oraz art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez błędną wykładnię prowadzącą do ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej będącego prawem człowieka;

- art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że prawo do prywatności ma charakter bezwzględny i nie podlega ograniczeniu;

- art. 47 oraz art. 51 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegającą na przyjęciu, że w rozpatrywanej sprawie mają zastosowanie normy wyrażone w tych przepisach;

- art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że norma prawna wyrażona w tym przepisie określa granice prawa dostępu do informacji publicznej;

- art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż na stronie skarżącej ciąży obowiązek wykazania powodów udostępnienia informacji publicznej.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Miejski Zakład Komunikacji Sp. z o.o. z siedzibą w S. wniosła o oddalenie tej skargi i zasądzenie od skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 12 sierpnia 2018 r. Stowarzyszenie, dodatkowo powołało się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2018 r., sygn. akt I OSK 1221/16, w którym zdaniem skarżącego kasacyjnie, Sąd przedstawił argumenty przemawiające za uwzględnieniem skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Prawo dostępu do informacji publicznej zostało uregulowane w art. 54 ust. 1, art. 61 oraz art. 74 ust. 3 Konstytucji. Każdy z tych przepisów dotyczy jednak nieco innych aspektów dostępu do informacji, przy czym najbardziej ogólna jest regulacja zawarta w art. 54 ust. 1, zgodnie z którym każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji. Na tym tle art. 61 Konstytucji stanowi uszczegółowienie tego ogólnego prawa, gwarantując możliwość pozyskiwania informacji od organów publicznych.

W myśl zatem art. 61 ust. 1 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Stosownie do art. 31 ust. 3 Konstytucji, prawo do informacji, jak każde inne konstytucyjne prawo bądź obowiązek, może być ograniczone tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy ograniczenia są konieczne w demokratycznym państwie dla ochrony innych wartości konstytucyjnych opisanych w tym przepisie. Ograniczenia te nie mogą jednak naruszać istoty tych praw.

Tak ujęte w akcie nadrzędnym prawo do informacji wyrażone również zostało przez akty ponadnarodowe, do których odwołuje się skarga kasacyjna. Przywołany zatem art. 19 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych zakreśla prawo każdego człowieka do swobodnego wyrażania opinii, które to prawo obejmuje m.in. swobodę poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania wszelkich informacji i poglądów. W ust. 3 przewidziano natomiast możliwość ograniczenia realizacji tego prawa pod pewnymi warunkami. Ograniczenia te powinny być zatem wyraźnie przewidziane przez ustawę i są niezbędne w celu poszanowania praw i dobrego imienia innych oraz ochrony bezpieczeństwa państwowego lub porządku publicznego albo zdrowia lub moralności publicznej. W świetle art. 17 tego Paktu ochroną zostało objęte prawo do prywatności.

W podobnym zakresie prawo do informacji zostało przewidziane w Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Z jednej zatem strony, w art. 10 ust. 1 akt ten zapewnia wolność otrzymywania i przekazywania informacji, z drugiej zaś - przewiduje, że ustawodawca może wprowadzić pewne ograniczenia tego prawa (ust. 2). Z kolei zaś art. 8 ust. 1 Konwencji gwarantuje każdemu prawo do poszanowania życia prywatnego, przy możliwej ingerencji w to prawo w przypadkach przewidzianych przez ustawę (art. 8 ust. 2).

W ustawodawstwie krajowym konkretyzacja prawa do informacji została dokonana w ustawie o dostępie do informacji publicznej. W art. 1 ust. 1 tej ustawy przyjęto, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Dookreśleniem pojęcia informacji publicznej jest art. 6 ust. 1 u.d.i.p., w którym zawarto otwarty katalog informacji podlegających udostępnieniu. Przyjąć należy, że maksymalny zakres informacji publicznej będzie wyznaczany okolicznościami faktycznymi i prawnymi pozostającymi w związku z dysponowaniem przez dany podmiot informacji na tle wykonywania nałożonych na nią zadań.

Dla ustalenia pełnej treści prawa do informacji publicznej regulowanej przepisami u.d.i.p. niezbędny pozostaje art. 5 tej ustawy określający zakres ograniczeń tego prawa. Regulacja ta umożliwia dokonanie konkretyzacji zakresu przedmiotowego ustawy określonego w art. 1 ust. 1. Przepis art. 5 ust. 1 u.d.i.p. wskazuje wprost na konieczność ochrony informacji niejawnych, prywatność

i tajemnicę przedsiębiorcy oraz odsyła do "innych tajemnic ustawowo chronionych". W świetle natomiast art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniom ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Prawo do prywatności jako wartość, która ogranicza zakres przedmiotowy prawa do uzyskania informacji publicznej jest dobrem jednostki, a zatem wartością chronioną przed nieuzasadnioną ingerencją, o czym stanowi art. 47 Konstytucji. Prawo to wraz z prawem do ochrony danych osobowych, którego dotyczy art. 51 Konstytucji, ze względu na dotyczące godności człowieka postanowienia wstępu do Konstytucji oraz jej art. 30, są zarazem normatywną podstawą ustroju, wyrażającą jego tożsamość, zdeterminowaną przez godność i wolność jednostki (tak: R. Piotrowski, Prawo do prywatności i ochrony danych osobowych jako wartości konstytucyjne. [w:] Prywatność a jawność – bilans 25-lecia i perspektywy na przyszłość. pod red. A. Mednisa, Warszawa 2016, s. 18). Prawo do prywatności nie znajdzie usprawiedliwienia dla ograniczenia prawa do informacji publicznej w stosunku do informacji o osobach sprawujących funkcje publiczne. Osoba pełniąca funkcje publiczne to osoba związana formalnymi więziami z instytucją publiczną (organem władzy publicznej). W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lipca 2015 r., sygn. I OSK 1530/14 przyjęto, że nie jest możliwe precyzyjne i jednoznaczne określenie, czy i w jakich okolicznościach osoba funkcjonująca w ramach instytucji publicznej będzie mogła być uznana za sprawującą funkcje publiczne. Ustawa o dostępie do informacji publicznej przyjmuje szerokie rozumienie osób pełniących funkcje publiczne, na co zwrócono uwagę, równocześnie jednak zapewnia, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osób, które nie pełnią funkcji publicznych i nie mają związku z ich pełnieniem.

W warunkach rozpoznawanej sprawy należało uwzględnić, że podmiotem, do którego wystąpiono z żądaniem udostępnienia informacji jest Spółka, która wykonuje zadania publiczne w postaci usług transportu i komunikacji. Odmowa udostępnienia informacji publicznej w postaci wskazania pełnego imienia i nazwiska dotyczyła zaś przekazania personaliów wszystkich osób zatrudnionych w tej Spółce, niewystarczające bowiem dla wnioskodawcy okazało się przekazanie informacji o liczbie etatów. W odniesieniu do tak sformułowanego żądania kluczowym okazał się argument co do konieczności zapewnienia ochrony danych osobowych, jako jednego z elementów prawa do prywatności. W sytuacji bowiem, gdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczy danych osobowych, to zbadaniu podlega okoliczność, czy żądana informacja może zostać udzielona, a zatem zastosowanie znajdują przepisy u.d.i.p. przy uwzględnieniu przepisów określających zasady ochrony danych osobowych. Ochronę prawa do prywatności w aspekcie ujawnienia danych w trybie u.d.i.p. zapewniają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Definiując pojęcie "dane osobowe" art. 6 ust. 1 tej ustawy przyjmuje, że są nimi wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności poprzez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne (art. 6 ust. 2). Podanie imion i nazwisk wszystkich pracowników konkretnej Spółki wykonującej zadania publiczne przekazane przez jednostkę samorządu terytorialnego warunkom tym odpowiada.

Powyższe okoliczności pozwalają na uznanie, że Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż na gruncie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. informacja publiczna dotycząca listy imiennej pracowników Spółki wykonujących czynności techniczne, a nie zarządzające, podlega ograniczeniom ze względu na ich prywatność, a ograniczenie to dotyczy danych personalnych osób, które nie mają związku z pełnieniem funkcji publicznej.

Z tych względów zarzuty naruszenia omówionych powyższej przepisów prawa materialnego należało uznać za nieusprawiedliwione.

Sąd odwoławczy nie podzielił też stanowiska skarżącego kasacyjnie Stowarzyszenia, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt I OSK 1221/16 przytoczył stanowisko zbieżne z tym prezentowanym w skardze kasacyjnej. Sąd opowiedział się w tym wyroku za prawidłowością rozstrzygnięcia organu w formie decyzji o odmowie udostępnienia wnioskowanej informacji w postaci listy pracowników zatrudnionych przez spółkę komunalną, która stanowi informację publiczną. A więc zgodnie z argumentacją zaprezentowaną w zaskarżonym wyroku.

Jednocześnie wskazać należy, że zarzut skargi kasacyjnej wywodzony z podstawy określonej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie odpowiada w pełni wymogom określonym w art. 176 p.p.s.a. Zgodnie z tym ostatnim przepisem skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. I tak podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowany został już pogląd, iż z istoty skargi kasacyjnej jako środka odwoławczego od wyroku sądu pierwszej instancji wynika, że jej podstawą powinno być naruszenie przepisów postępowania przed sądem administracyjnym tj. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W rozpoznawanej sprawie zarzuty skargi kasacyjnej zostały natomiast oparte na naruszeniu art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. bez powiązania z przepisami ustawy p.p.s.a. Tym niemniej należało uwzględnić, że w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor powiązał powyższy zarzut z przyjęciem przez Sąd, że to na stronie postępowania spoczywa ciężar dowodu w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej, co wymaga dokonania merytorycznej oceny.

W odniesieniu do powyższego zarzutu stwierdzić należy, że Sąd I instancji czyniąc ogólnikowe rozważania w odniesieniu do motywów, jakimi kierował się wnioskodawca występując o udostępnienie informacji publicznej, nie dostrzegł w tym zakresie uchybienia normom przepisów postępowania, w tym art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Z tego też względu wyprowadzony w skardze kasacyjnej zarzut pozostawał nieadekwatny do dokonanej przez Sąd I instancji oceny.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skoro skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, to podlega ona oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.

O kosztach postępowania kasacyjnego od skarżącego kasacyjnie Stowarzyszenia na rzecz Miejskiego Zakładu Komunikacji Sp. z o.o., ograniczających się do poniesionych kosztów na wynagrodzenie dla pełnomocnika będącego radcą prawnym, orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.

Ponadto, na podstawie art. 223 § 2 p.p.s.a., Sąd nakazał ściągnąć od Stowarzyszenia brakujący wpis.