Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Janina Guść (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2016 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi Stowarzyszenia z siedzibą w S. na decyzję A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą [...] z dnia 18 listopada 2015 r., nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

A. wniosło skargę na decyzję B. z dnia 18 listopada 2015 r. utrzymującą w mocy decyzję tego podmiotu z dnia 6 listopada 2015 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Zaskarżoną decyzję wydano w następujących okolicznościach:

A. wystąpiło do B. o udostępnienie informacji publicznej, poprzez podanie imion i nazwisk pracowników Spółki. Z prowadzonej przez strony korespondencji wynika, że celem wnioskodawcy było sprawdzenie, kto jest zatrudniony w Spółce, w szczególności czy w Spółce są zatrudnieni radni, urzędnicy, członkowie rady nadzorczej lub ich rodziny.

Decyzją z dnia 6 listopada 2015 r. B. odmówiła udostępnienia żądanej informacji.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że A. złożyło wniosek o udostępnienie informacji publicznej, domagając się w punkcie 2 wniosku udostępnienia listy osób zatrudnionych w Spółce. Na żądanie wnioskodawcy przesłano mu informacje dotyczące ilości osób zatrudnionych w Spółce w rozbiciu na etaty i poinformowano o tym, jak wygląda zatrudnienie w poszczególnych pionach organizacyjnych Spółki (w rozbiciu na kierowców, pracowników warsztatu, stanowiska administracji i pozostałych pracowników.) W dniu 20 października wnioskodawca wniósł o sprecyzowanie informacji poprzez podanie imiennej listy pracowników Spółki.

B. wskazała, że imię i nazwisko są danymi osobowymi w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1128). Są one podstawowymi danymi identyfikującymi osobę fizyczną, a ich połączenie z informacją dotyczącą miejsca zatrudnienia pozwala na łatwą i pewną identyfikację osoby fizycznej. Powołując się na art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.), Spółka stwierdziła, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczaniu ze względu na prywatność osoby fizycznej, ograniczenie to nie dotyczy wyłącznie informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, natomiast jest uzasadnione w przypadku danych identyfikujących tożsamość wszystkich szeregowych pracowników Spółki, którzy nie upoważnili zakładu pracy do podawania ich danych osobowych osobom trzecim. Spółka wskazała, że w przypadku udostępniania informacji publicznej ochrona danych osobowych uzasadnia anonimizację udostępnianych dokumentów, w tym przypadku zanonimizowaniu musiałby ulec cały dokument w postaci listy pracowników spółki, nie zawierałby on zatem żądanej przez wnioskodawcę treści.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy A. zarzuciło naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U z 1993 r. nr 61 poz. 284 ze zm.), przez z rozstrzygnięcie wątpliwości w ramach toczącego się postępowania w ten sposób, że doszło do uznania, iż prawo do informacji publicznej nie obejmuje wiedzy osobach zatrudnionych w Spółce, która w sposób funkcjonalny i organizacyjny jest podmiotem będącym częścią gminy, jest powoływana do wykonywania zadań publicznych i gospodarowania mieniem gminnym oraz zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i art. 8 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez prowadzenie postępowania w ten sposób, że wszystkie wątpliwości zostały rozstrzygnięte na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej ,co prowadzi do naruszenia istoty tego prawa.

W decyzji z dnia 18 listopada 2015 r. B. utrzymała wydaną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu Spółka podtrzymała stanowisko zawarte w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji. Dodatkowo wskazała ona, że

- zgodnie z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, prawo dostępu do informacji publicznej nie ma charakteru bezwzględnego i podlega ograniczeniom ze względu m.in. na określone w ustawach wolności oraz prawa osób i podmiotów gospodarczych,

- powołanie się na art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności jest chybione, regulacja ta odnosi się bowiem do wyrażania opinii, przekazywania informacji i idei, a nie uzyskiwania wiedzy o działalności organów władzy publicznej, organów samorządowych lub jednostek wykonujących funkcje publiczne, nadto uprawnienia przewidziane w art. 10 Konwencji nie mają charakteru absolutnego i podlegają ograniczeniom przewidzianym przez ustawy, niezbędnym w społeczeństwie demokratycznym, w interesie m.in. ochrony praw innych osób,

- w sprawie nie doszło do naruszenia art. 31 ust. 1 Konstytucji RP, odmowa udostępnienia informacji w zakresie listy imiennej pracowników nastąpił bowiem w oparciu o ochronę danych osobowych, wywodzoną z regulacji o randze ustawowej.

B. wskazała, że nie kwestionuje, co do zasady, iż jest podmiotem zobligowanym do udostępnienia informacji publicznej. Stwierdziła ona, że argumentacja wnioskodawcy byłaby uzasadniona, gdyby wniosek dotyczył osób pełniących w Spółce funkcje kierownicze, które wpływają na działanie spółki i wykonywanie przez nią zadań publicznych, nadto wskazała, że informacje dotyczące zarządu spółki oraz rady nadzorczej zostały udostępnione w pełnym żądanym przez wnioskodawcę zakresie.

Powołując się na stanowisko judykatury i doktryny Spółka wskazała, że ustawa o ochronie danych osobowych stanowi lex specialis w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej, a wykonanie obowiązków przewidzianych w ustawie o dostępie do informacji publicznej nie stanowi przesłanki legalizującej udostępnienie informacji w świetle art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochroni danych osobowych w związku z art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Odmienna wykładnia prowadziłaby do tego, że na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej można byłoby uzyskać legalnie dostęp do danych chronionych ustawą o ochronie danych osobowych. W decyzji wskazano, że nawet dostęp do informacji publicznej dotyczącej osób pełniących funkcje publiczne podlega ograniczeniom, bowiem udostępnieniu podlegają wyłącznie informacje spełniające dwie przesłanki – są to informacje o osobie pełniącej funkcje publiczne oraz informacje związane z wykonywaniem funkcji publicznych. W niniejszej sprawie dane osobowe szeregowych kierowców nie dotyczą działalność publicznej, nie realizują oni bowiem władczo zadań publicznych ani nie podejmują decyzji istotnych przy realizacji tych zadań.

A. we wniesionej skardze podniosło zarzuty naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 1 ust. 2, art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej i art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, przez nieudzielenie informacji publicznej i wniosło o uchylenie obu wydanych decyzji.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że B. jest podmiotem zobligowanym w świetle art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji publicznej, a wnioskowane informacje stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 tej ustawy. Stowarzyszenie wskazało, że zakres prawa obywatela do informacji publicznej został określony szeroko, a art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności dotyczy także prawa do informacji, co potwierdza orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Skarżący zarzucił nieścisłości w przywołanej podstawie prawnej rozstrzygnięcia, bowiem w decyzji powołano się na art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odniesiono się do ust. 2 tego przepisu, a ostatecznie jako podstawę odmowy udostępnienia informacji wskazano ochronę danych osobowych. Powołując się na stanowisko judykatury skarżący stwierdził, że art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wprowadza jako przesłanki odmowy udostępnienia informacji ochrony danych osobowych, a relacje między dostępem do informacji a ochroną danych osobowych należy oceniać w oparciu o prywatność, o której jest mowa w art. 5 ust. 2 tej ustawy. Skarżący wskazał, że jednym z warunków przetwarzania danych osobowych jest ich niezbędność do wykonywania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego i w tym zakresie ustawa o ochronie danych osobowych odsyła do przepisów innych ustaw, którymi będą niewątpliwie przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Obie ustawy stanowią akty równorzędne, zatem niezasadne jest stwierdzenie, że ustawa o ochronie danych osobowych ma charakter nadrzędny w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skarżący wskazał, że przedmiotem wniosku nie było ujawnienie listy pracowników przedsiębiorstwa będącego własnością prywatną, wniosek dotyczył pracowników zatrudnionych w osobie prawnej gminy, która wykorzystuje mienie komunalne i wykonuje zadania publiczne. A. stwierdziło, że imię i nazwisko jest oznaczaniem człowieka, którym posługuje się w sferze publicznej i jego ujawnienie nie naruszy prywatności pracowników. Ujawnienie tych informacji ma istotne znaczenie z punktu widzenia prowadzenia społecznej kontroli i pozwoli ustalić czy w spółce pracują np. radni organu stanowiącego oraz umożliwi ustalenie zależności personalnych w lokalnych strukturach władzy.

W odpowiedzi na skargę B. wniosła o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Spółka wskazała, że informacje dotyczące imienia i nazwiska w połączeniu z miejscem zatrudnienia stanowią informacje należące do sfery prywatności pracowników. Pracownicy spółki wykonujący czynności nie mające związku ze sprawowaniem władzy publicznej mają równe prawo do zachowania ich w danych w tajemnicy, co pracownicy podmiotów prywatnych. Spółka stwierdzała, że fakt, iż ich wynagrodzenie jest wypłacane przez spółkę komunalną nie jest wystarczający do uznania, że ich dane osobowe podlegają udostępnieniu, taki argument mógłby przemawiać za udostępnieniem informacji w zakresie imion i nazwisk wszystkich osób posiadających imienne ulgowe bilety komunikacji.

Spółka wskazała, że transparentność działań publicznych jest wartością istotną lecz nie absolutną. Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne stwierdziła ona, że imię i nazwisko mogą być informacją publiczną tylko wówczas, gdy dotyczą osób pełniących funkcje publiczne. Spółka oświadczyła, że według jej wiedzy w spółce nie są zatrudnione żadne osoby powiązane personalnie z osobami pełniącymi funkcje w lokalnych strukturach władzy publicznej, gminnych jednostkach organizacyjnych lub komunalnych osobach prawnych.

Nadto wskazała ona, że postawiony zakres badania nie jest związany z prestiżem, uprzywilejowaniem czy też wysokością wynagrodzenia, nie dotyczy stanowisk zagrożonych nepotyzmem czy kumoterstwem i brak jest zagrożeń społecznych, które uzasadniałyby zniweczenie ochrony danych osobowych pracowników. Udzielenie takiej informacji oderwanej od kwalifikacji, doświadczenia zawodowego czy innych osobistych walorów szeregowego pracownika spółki, w przypadku istnienia powiazań rodzinnych, które w miejscowości o ograniczonej ilości mieszkańców mogą zaistnieć, mogłoby prowadzić do nieuprawnionej stygmatyzacji tych pracowników.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa. Uwzględnienie skargi, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., następuje w przypadku stwierdzenia naruszenia przez organ przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenia przepisów postępowania dającego podstawę do wznowienia postępowania lub innego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stosownie przy tym do treści art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 5 ust. 2 i art. 16 ust. 1 w związku z art. 17 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.), zwanej dalej u.d.i.p..

Między stronami bezsporna była okoliczność, że B. jest podmiotem zobligowanym do udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej obowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

B. jest spółką prawa handlowego, w której Gmina Miasta jest wspólnikiem posiadającym 100% udziałów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2013 poz. 594 ze zm.) w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Formy prowadzenia gospodarki gminnej określa ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (tj.: Dz. U. z 2011 r., Nr 45, poz. 236). Z art. 1 tej ustawy wynika, że ustawa ta określa zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Zgodnie z art. 2 tej ustawy, gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego. Art. 43 ustawy o samorządzie gminnym do mienia komunalnego zalicza własność i inne prawa majątkowe należące do poszczególnych gmin i ich związków oraz mienie innych gminnych osób prawnych, w tym przedsiębiorstw. Wyłączny udział gminy w kapitale zakładowym spółki z o.o. powoduje, w myśl przepisu art. 43 ustawy o samorządzie gminnym, że majątek tej spółki jest mieniem samorządowym, komunalnym (wyrok WSA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2004 r. sygn. SA/Kr 1288/01 LEX nr 134875).

B. jest jednostką, która dysponuje majątkiem publicznym i wykonuje zadania publiczne w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, jest zatem podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie z powołanym w skardze art. 61 ust. 1 Konstytucji, obywatel ma prawo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej i osób pełniących funkcje publiczne, o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Ograniczenie tego prawa, zgodnie z art. 61 ust. 3 Konstytucji, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

Zgodnie z art. 1 i 6 u.d.i.p. informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do szeroko rozumianych władz publicznych oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także wytworzona lub odnoszącą się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne - w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej bądź gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Jeżeli określony podmiot wykonuje funkcje (zadania) publiczne czy to w zakresie sprawowania władzy publicznej, czy to w zakresie gospodarowania mieniem komunalnym zobowiązany jest do udostępnienia informacji publicznej.

Żądana informacja dotyczy pracowników zatrudnionych w spółce, a więc podmiocie, o którym jest mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5, a który wypłaca wynagrodzenie tym osobom. Okoliczności te mogą uzasadniać stwierdzenie, że żądana informacja stanowi informację publiczną, a podmiot zobligowany do jej udostępnienia w razie odmowy udostępnienia informacji winien wydać decyzję przewidzianą w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Zaznaczyć przy tym należy, że w orzecznictwie sądowoadministracyjny reprezentowane jest także stanowisko przeciwne, zgodnie z którym lista pracowników takiej spółki nie stanowi informacji publicznej (por. wyroki WSA w Łodzi z dnia 28 sierpnia 2015 r. sygn. II SAB/Łd 129/15, wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1038/15, dostępne na stronie internetowej nsa.orzeczenia .gov.pl)

W niniejszej sprawie odmowa udostępnienia informacji publicznej nastąpiła na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. z powołaniem na prawo do prywatności oraz ochronę danych osobowych przewidzianą w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1128).

Na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Przepis ten stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Sąd przychyla się do stanowiska, że art. 5 u.d.i.p. nie wprowadza jako przesłanki ograniczenia prawa do informacji ochrony danych osobowych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 lipca 2013 r., II SA/Kr 395/13, dostępny na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl), a na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej relacje między dostępem do informacji oraz ochroną danych osobowych należy oceniać w oparciu o prywatność, o której mowa w art. 5 ust. 2 ww. ustawy, a dopiero następnie to rozwiązanie odnieść do przepisów ustawy o ochronie danych osobowych (por. G. Sibiga, glosa do wyroku SN z 8 listopada 2012 r., I CSK 190/12, Monitor Prawniczy 20013/8/59-62).

Prawo do prywatności jest wartością chronioną konstytucyjnie. Jak stanowi art. 47 Konstytucji RP, każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Z art. 51 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP wynika natomiast, że nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby oraz, że władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym. Informacje o danych dotyczących określonej osoby, w tym imienia, nazwiska i miejsca zatrudnienia, stanowią niewątpliwie informacje z zakresu prywatności osoby fizycznej.

Art. 23 kodeksu cywilnego stanowi, że dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Ustalony w art. 23 k.c. otwarty katalog obejmuje także dobra osobiste związane ze sferą życia prywatnego. Miejsce zatrudnienia danej osoby niewątpliwe należy do jej sfery życia prywatnego, a imię i nazwisko jest jej dobrem dobrem osobistym.

B. słuszne wskazał, że udostępnienie informacji w niniejszej sprawie jest ograniczone ze względu na wskazaną w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prywatność osób fizycznych.

W istocie w związku z przyjętą wyżej interpretacją szczegółowa analiza stosunku obu wymienionych ustaw u.d.i.p. i ustawy o ochronie danych osobowych jest zbędna. Niemniej wskazać należy, że dane o zatrudnieniu konkretnej osoby fizycznej oznaczonej z imienia i nazwiska, zaliczają się do danych osobowych podlegających ochronie na zasadach określonych w ustawie o ochronie danych osobowych. Art. 1 tej ustawy stanowi, że każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych. Przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub dobro osób trzecich w zakresie i trybie określonym ustawą. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tejże ustawy, danymi osobowymi, w rozumieniu ustawy, są wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Art. 23 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych stanowi, że przetwarzanie danych jest dopuszczalne wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa i jest niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. W analizowanym przypadku udostępnienie informacji o danych osobowych byłoby możliwe ze względu na drobno publiczne, dla zrealizowania uprawnienia wynikającego z przepisu prawa -uprawnienia do uzyskania informacji publicznej. Niemniej jednak realizacja tego uprawnienia może nastąpić wyłącznie na warunkach wskazanych w u.d.i.p., a zatem z uwzględnieniem treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten wprowadza regulację w zakresie korzystania z uprawnienia do informacji publicznej i określa jego granice, które należy respektować na gruncie przepisów ustawy o ochronie dóbr osobistych.

Dostęp do informacji publicznej nie może zostać ograniczony przez organ zobowiązany do jej udostępnienia, z powołaniem się na ochronę prywatności wyłącznie w sytuacji, gdy informacja dotyczy osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.

Niewątpliwym jest, że pracownicy spółki nie są osobami pełniącymi funkcje publiczne. Osobą pełniącą funkcje publiczne i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji jest ten, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa.

Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 czerwca 2014 r. II SA/Gd 5/14; wyrok WSA w Krakowie z 26 czerwca 2014 r. II SA/Kr 663/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z 16 lipca 2014 r. II SA/Bd 395/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 28 stycznia 2015 r. II SA/GBd 132/14; orzeczenia.nsa.gov.pl).

Informacje o organach spółki, w tym składzie zarządu i rady nadzorczej znajdują się w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie internetowej [...], zatem w świetle art. 10 ust. 1 u.d.i.p., Spółka nie była zobowiązana do udostępnienia informacji w tym zakresie.

W okolicznościach analizowanej sprawy brak jest zdaniem Sądu podstaw, by kwestionować słuszność odmowy udostępnienia żądanej informacji. Rozważenie konstytucyjnych uprawnień obywateli do ochrony ich życia prywatnego, przewidzianych w art. 47 Konstytucji i uprawnień do ochrony danych dotyczących ich osoby, wynikających z art. 51 ust. 1 Konstytucji RP, z przewidzianym w Konstytucji prawem do informacji publicznej, przemawia za udzieleniem pracownikom spółki ochrony ich prawa do prywatności na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Skarżący, poza zainteresowaniem społecznym, nie wskazał żadnych innych powodów udostępnienia informacji, skutkującej naruszeniem prawa do prywatności tych pracowników. W szczególności nie wskazał on żadnego realnego zagrożenia interesu społecznego, a ewentualne nieprawidłowości w funkcjonowaniu spółki komunalnej winny być przedmiotem kontroli organów właściwych w tym zakresie.

Odmowa udostępnienia informacji nastąpiła zgodnie z unormowaniem ustawowym –przewidzianym w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., zatem zarzuty naruszenia przepisów art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności nie są uzasadnione.

Zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art., 151 p.p.s.a. oddalił skargę jako niezasadną.