Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Radosław Teresiak (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Włodzimierz Gurba, asesor WSA Konrad Aromiński, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 22 października 2020 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności byłego prezesa zarządu wraz ze spółką za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za I, II, III kwartał 2014 r., II, III, IV kwartał 2015 r. oraz I i II kwartał 2016 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz J. M. kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Postanowieniem z dnia [...] maja 2019 r., doręczonym w dniu 25 czerwca 2019 r. w trybie art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2019 r. poz. 900 ze zm., dalej: "O.p."), Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego W. (dalej: "organ pierwszej instancji") wszczął z urzędu postępowanie w zakresie odpowiedzialności podatkowej J.M. (dalej: "Skarżąca", "Strona") byłego prezesa zarządu A. Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") za zaległości podatkowe Spółki w podatku od towarów i usług za: I-III kw. 2014 r., II- IV kw. 2015 r., I i II kw. 2016 r. wraz z odsetkami za zwłokę.

Decyzją organu pierwszej instancji z dnia [...] sierpnia 2019 r., orzeczono o solidarnej ze Spółką, odpowiedzialności podatkowej byłego prezesa zarządu - Skarżącej za zaległości podatkowe Spółki w podatku od towarów i usług za: I-III kw. 2014 r., II-IV kw. 2015 r., I i II kw. 2016 r. w łącznej wysokości 68.675,70 zł i odsetki za zwłokę w łącznej kwocie 21.058,00 zł.

W odwołaniu od ww. decyzji zarzucono naruszenie:

1. art. 121 § 1, 122 i 187 § 1 O.p. poprzez niedokładne wyjaśnienie sprawy oraz niedokonanie wnikliwej i wszechstronnej oceny okoliczności sprawy, co doprowadziło organ pierwszej instancji do błędnego ustalenia, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wskazujące, iż niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki nastąpiło bez winy Strony, podczas gdy choroba psychiczna - nerwica w postaci zaburzeń lękowych i depresyjnych, z jaką Strona borykała się przez cały okres pełnienia funkcji prezesa zarządu wskazanej spółki, uniemożliwiła jej prawidłowe rozpoznanie sytuacji w jakiej się znalazła oraz należyte wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem Spółką, w tym złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości; powyższe doprowadziło do pominięcia przez organ okoliczności, z których wynika, iż Stronie nie można przypisać odpowiedzialności podatkowej w trybie art. 116 § 1 O.p., co stanowi naruszenie zasady dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy przez organ podatkowy oraz zasady prawdy obiektywnej,

2. art. 200 § 1 w zw. z art. 123 § 1 O.p. poprzez nieuwzględnienie wniosku Strony o wyznaczenie odpowiedniego terminu na zapoznanie się z materiałem dowodowym zebranym w sprawie oraz na wypowiedzenie się w przedmiocie tego materiału, podczas gdy termin wyznaczony dla strony pismem z dnia 11 lipca 2019 r., doręczonym dnia 2 sierpnia 2019 r., nie umożliwił Stronie udziału w sprawie z uwagi na zaplanowany i opłacony przez nią urlop w okresie od 5 do 15 sierpnia 2019 r., a okoliczności, jakie Strona zamierzała podnieść oraz dowody, jakie mogła przedstawić (wskazane w odwołaniu), miały istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy,

3. art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) O.p. poprzez jego niezastosowanie na skutek przyjęcia, że z okoliczności sprawy nie wynika, iż niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez winy Strony, co stanowiło konsekwencję naruszenia wskazanych przepisów prawa procesowego, podczas gdy prawidłowo ustalone okoliczności faktyczne w postaci choroby psychicznej Strony, istniejącej w całym okresie sprawowania przez nią funkcji prezesa zarządu, uzasadnia istnienie przewidzianej w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) O.p. przesłanki egzoneracyjnej.

Strona wniosła o dopuszczenie dowodów wskazanych szczegółowo w odwołaniu na okoliczność choroby psychicznej Strony, na jaką cierpiała w latach 2014 - 2019.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej: "DIAS", "organ drugiej instancji") decyzją z dnia [..] czerwca 2020 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

DIAS rozpatrzył kwestię wymagalności zobowiązania podatkowego Spółki, za które orzekana jest odpowiedzialność osoby trzeciej.

W odniesieniu do zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za II-IV kw. 2015 r., I-II kw. 2016 r., organ drugiej instancji wskazał, że okres przedawnienia o którym mowa w art. 70 § 1 O.p. podatkowa jeszcze nie upłynął, natomiast do zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za I-III kw. 2014 r. pięcioletni okres przedawnienia upłynąłby z dniem 31 grudnia 2019 r., jednak zgodnie z art. 70 § 4 O.p. bieg terminu przedawnienia został przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego.

Powyższe zdaniem DIAS świadczy o tym, że objęte decyzją zaległości podatkowe pozostają wymagalne.

DIAS wskazał, że warunek dopuszczalności wszczęcia postępowania w stosunku do osoby trzeciej, o którym mowa w art. 108 § 2 pkt 3 w zw. z 108 § 3 O.p. został spełniony.

Zdaniem DIAS, formalny wymóg umożliwiający wszczęcie postępowania w sprawie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej został zachowany i zasadnym stało się rozpatrzenie sprawy pod kątem przesłanek wynikających z art. 116 § 1 i § 2 O.p w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.

Organ drugiej instancji wskazał, że okoliczność, iż Skarżąca pełniła funkcję członka zarządu Spółki w czasie upływu terminu płatności zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług potwierdzają: odpis pełny Krajowego Rejestru Sądowego nr [...] z dnia 16 kwietnia 2019 r., uchwała Zgromadzenia Wspólników Spółki o powołaniu Skarżącej do pełnienia funkcji prezesa zarządu, Protokół Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników.

W świetle przytoczonych powyżej okoliczności i dowodów DIAS uznał, że w rozpoznawanej sprawie okoliczność pełnienia przez Skarżącego funkcji członka zarządu w okresie upływu terminu płatności zobowiązań podatkowych została udowodniona i tym samym spełniona została przesłanka odpowiedzialności, o jakiej mowa w art. 116 § 2 O.p.

DIAS odnosząc się do przesłanki odpowiedzialności członka zarządu wynikającej z art. 116 § 1 O.p. czyli bezskuteczności egzekucji z majątku Spółki podał, że próby zajęcia rachunków bankowych Spółki okazały się nieskuteczne, natomiast zapytania do Centralnej Bazy Danych Ksiąg Wieczystych oraz Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, nie doprowadziły do ujawnienia majątku ruchomego i nieruchomego będącego własnością Strony podlegającego zajęciu i sprzedaży egzekucyjnej. Również analiza systemu POLTAX nie ujawniła zdarzeń mogących być przedmiotem skutecznej egzekucji.

Organ drugiej instancji wskazał, że nie prowadzi działalności gospodarczej pod adresem: W., J. [...] - mieści się tam tzw. wirtualne biuro.

Organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2018 r. na podstawie art. 59 § 3 w związku z art. 59 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. 1966 r., nr 24, poz. 151 ze zm.), umorzył postępowanie prowadzone wobec Spółki.

Mając na uwadze powyższe DIAS uznał, iż została wykazana okoliczność bezskuteczności egzekucji, o której mowa w art. 116 § 1 O.p.

DIAS przechodząc do przesłanek egzoneracyjnych umożliwiających uwolnienie się od odpowiedzialności za zobowiązania Spółki zaznaczył, że w stosunku do Spółki zaistniały przesłanki upadłości określonej w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r., nr 60, poz. 535 ze zm., dalej: "p.u.n").

Wobec nieuregulowanych przez Spółkę zobowiązań z tytułu podatku od towarów i usług i podatku dochodowego od osób fizycznych za okresy od 1 kw. 2014 r., jak również uwzględniając nieuregulowane zobowiązania wobec ZUS począwszy od sierpnia 2014 r. wywiedziono, że we wrześniu 2014 r., a więc w dacie nieuregulowania zobowiązań wobec co najmniej dwóch wierzycieli, powstał stan uzasadniający ogłoszenie upadłości Spółki. W konsekwencji, DIAS nie podzielił poglądu wyrażonego przez organ pierwszej instancji, że stan uzasadniający ogłoszenie upadłości powstał już w maju 2014 r.

Zdaniem DIAS Spółka miała obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie dwóch tygodni od dnia 15 września 2014 r.

Zdaniem DIAS nie doszło do wyłączenia odpowiedzialności Skarżącej na gruncie art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) O.p.

Organ drugiej instancji uznał, że choroba, na którą powołuje się Strona, nie uniemożliwiała jej złożenia ww. wniosku. Podniesiono, że mimo choroby Strona podjęła się pełnienia funkcji prezesa zarządu Spółki i sprawowała tę funkcję przez ok. 3 lata.

Z kolei odnosząc się do ostatniej przesłanki negatywnej odpowiedzialności członka zarządu zaznaczono, że Skarżąca nie wskazała składników majątkowych należących do Spółki, z których możliwe byłoby przeprowadzenie skutecznej egzekucji.

DIAS nie podzielił zarzutów odwołania oraz nie uwzględnił zawartych w odwołaniu wniosków dowodowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji obydwu instancji oraz zwrot kosztów procesu.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1. art. 116 § 1 p. 1) lit. b) O.p. poprzez:

• błędną wykładnię polegającą na założeniu, że w przypadku, gdy w okresie sprawowania funkcji przez członka zarządu zachodzi przesłanka ogłoszenia upadłości, a wniosek w tym zakresie nie zostaje złożony, ma miejsce przypadek niestaranności członka zarządu, który wyklucza wystąpienie przesłanki egzoneracyjnej, o której mowa w art. 116 § 1 pkt 1) lit. b) O.p.,

• błędną wykładnię polegającą na założeniu, że choroba psychiczna nie może uzasadniać braku winy członka zarządu w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości, pomimo, iż w orzecznictwie wielokrotnie zwracano uwagę, że stan zdrowia psychicznego członka zarządu może stanowić przesłankę egzoneracyjną (tak przykładowo: NSA w sprawie I FSK 1061/15),

• jego niezastosowanie na skutek przyjęcia, że choroba Skarżącej, istniejąca w całym okresie sprawowania przez nią funkcji prezesa zarządu, nie uzasadnia zaistnienia przewidzianej w art. 116 § 1 pkt 1) lit. b) O.p. przesłanki egzoneracyjnej,

2. art. 121 § 1,122 i 187 § 1 i 191 O.p. poprzez:

• brak zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego sprawy, a w szczególności pominiecie złożonych przez stronę: zaświadczeń lekarskich na drukach ZUS Z LA z okresu od dnia 3 grudnia 2014 r. do dnia 28 lutego 2019 r., zaświadczeń o stanie zdrowia z dni: 2 lipca 2016 r., 26 maja 2018 r. oraz 9 marca 2019 r., wniosków urlopowych z dnia 6 lipca 2017 oraz 22 stycznia 2018 r. (2 szt.), decyzji w przedmiocie świadczenia rehabilitacyjnego nr [...] z dnia [...] września 2016 r. oraz nr [...] z dnia [...] czerwca 2017 r., dowodu z przesłuchania w charakterze świadka J.M., zam. K. [...]/[...], [...]-[...] H., dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry, dowodu z opinii biegłego psychologa, wniosku o zwrócenie się przez organ podatkowy do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Oddziału w L. o nadesłanie informacji o okresach pobierania zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego przez Skarżącą, jakie miały miejsce w latach 2014 - 2019, a także o nadesłanie uwierzytelnionych kopii, zaświadczeń o stanie zdrowia dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego z dni 2 lipca 2016 r. (na druku N-9), 26 maja 2018 r. (na druku 0-9) oraz 9 marca 2019 r. (na druku 0-9), dotyczących Skarżącej, co spowodowało pominięcie przez organ okoliczności z których wynika, iż stronie nie można przypisać odpowiedzialności podatkowej w trybie art. 116 § 1 O.p.,

• brak wyjaśnienia okoliczności dotyczących choroby Skarżącej oraz jej wpływu na możliwość przypisania winy w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki na skutek błędnego założenia, że choroba psychiczna nie może uzasadniać zastosowania art. 116 § 1 p. 1) lit. b) O.p., podczas gdy choroba psychiczna - nerwica w postaci zaburzeń lękowych i depresyjnych, z jaką Skarżąca borykała się przez cały okres pełnienia funkcji prezesa zarządu wskazanej spółki, uniemożliwiła jej prawidłowe rozpoznanie sytuacji, w jakiej się znalazła oraz należyte wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem spółką, w tym złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości,

3. art. 200 § 1 w zw. z art. 123 § 1 O.p. poprzez nieuwzględnienie w postępowaniu przed organem pierwszej instancji wniosku Strony o wyznaczenie odpowiedniego terminu na zapoznanie się z materiałem dowodowym zebranym w sprawie oraz na wypowiedzenie się w przedmiocie tego materiału, podczas gdy termin wyznaczony dla strony pismem z dnia 11 lipca 2019 r., doręczonym dnia 2 sierpnia 2019 r., nie umożliwił Stronie udziału w sprawie z uwagi na zaplanowany i opłacony przez nią urlop w okresie od 5 do 15 sierpnia 2019 r., a okoliczności, jakie Strona zamierzała podnieść oraz dowody, jakie mogła przedstawić (wskazane w złożonym później odwołaniu), miały istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy,

4. art. 210 § 4 O.p. poprzez brak dostatecznego wyjaśnienia w uzasadnieniu faktycznym decyzji dlaczego organ przyjął, iż przedłożone przez Stronę dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, skoro dowody te zmierzały bezpośrednio do ustalenia okoliczności faktycznych pozwalających na zastosowanie art. 116 § 1 p. 1) lit. b) O.p.

W odpowiedzi na skargę, DIAS wniósł o jej oddalenie, uznając argumenty skargi za nieuzasadnione oraz podtrzymując zaprezentowane w uzasadnieniu decyzji stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga okazała się zasadna.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest okoliczność wystąpienia przesłanki wyłączającej odpowiedzialność członka zarządu, wskazanej w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b O.p. tj. okoliczności, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez winy członka zarządu.

Porządkowo Sąd zauważa, że tzw. pozytywne przesłanki odpowiedzialności nie są kwestionowane przez Skarżącą, jak również, Skarżąca nie wskazuje na zaistnienie w sprawie pozostałych przesłanek egzoneracyjnych. Organy wykazały więc, że postępowanie w sprawie odpowiedzialności Skarżącej zostało wszczęte z zachowaniem wymogu wskazanego w art. 108 § 2 pkt 3 w zw. z art. 108 § 3 O.p. W sprawie zaistniały tzw. pozytywne przesłanki odpowiedzialności tj. Skarżąca pełniła funkcję członka zarządu w okresie powstania zaległości podatkowych a egzekucja z majątku Spółki A. Sp. z o.o. okazała się bezskuteczna. Wątpliwości stron postępowania sądowoadministracyjnego nie budzi również okoliczność zaistnienia obowiązku zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Organy ustaliły, że Spółka A. Sp. z o.o. posiadała co najmniej dwóch wierzycieli a biorąc pod uwagę termin powstania zaległości publicznoprawnych, wniosek o ogłoszenie upadłości powinien zostać złożony w terminie dwóch tygodni od dnia 15 września 2014 r. Skarżąca nie wskazała również mienia ww. spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych w znacznej części. Sąd ocenia powyższe ustalenia organów jako zasadne.

Przechodząc do meritum sprawy należy wskazać, że zarówno w odwołaniu jak i w skardze do Sądu Skarżąca wskazuje, że ze względu na chorobę psychiczną nie mogła w sposób właściwy rozpoznać sytuacji w jakiej się znajdowała a więc niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jej winy.

Słusznie organ zauważył, że przesłanka braku winy, o której mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b O.p. dotyczy zarówno winy umyślnej, jak i nieumyślnej, a tej ostatniej zarówno w postaci lekkomyślności, jak i niedbalstwa, które zakłada brak "świadomości" ale opiera się na powinności i możliwości przewidywania istnienia wymagalnych zobowiązań podatkowych.

W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi rozbieżności pogląd, że o "braku winy" w sytuacji niezłożenia wniosku o ogłoszenie upadłości można mówić jedynie wtedy, gdy członek zarządu spółki, przy zachowaniu wszelkiej należytej staranności podczas prowadzenia jej spraw, wniosku takiego nie złożył z przyczyn od niego niezależnych. Dla wykazania przesłanki egzoneracyjnej, o której mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b O.p. nie wystarczy subiektywne poczucie braku winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość. Brak takiej winy jest kategorią obiektywną i można się na niego powoływać jedynie w sytuacji, gdy członek zarządu nie miał żadnych możliwości prowadzenia spraw spółki, a brak tych możliwości wynikał z przyczyn od niego całkowicie niezależnych (np. obłożna choroba). Zatem jak wskazują poglądy judykatury choroba członka zarządu może być rozpatrywana przez pryzmat braku winy w zgłoszeniu wniosku o upadłość.

W rozpatrywanej sprawie organ wskazuje, że rozpoznanie choroby psychicznej Skarżącej nastąpiło w drugiej połowie 2014 r. a więc Strona już w tym okresie powinna zrezygnować z funkcji członka zarządu. Ponadto wątpliwość organu wywołuje fakt, że Skarżąca w okresie blisko 3 lat pełnienia funkcji członka zarządu nie miała okresu w którym prawidłowo rozpoznałaby sytuację w której się znajduje i mogła złożyć rezygnację ze sprawowanej funkcji lub zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie organ nie przeprowadził w wystarczającym zakresie postępowania dowodowego w celu wyjaśnienia wypływu choroby psychicznej Skarżącej na właściwe rozpoznanie sytuacji w jakiej się znalazła i ewentualny brak winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość.

W pierwszej kolejności należy zgodzić się z organem, że obowiązek wykazania zaistnienia w sprawie przesłanki egzoneracyjnej spoczywa na członku zarządu. Jeżeli jednak Skarżąca zgłosiła wnioski dowodowe wskazujące na wystąpienie choroby psychicznej a przez to na brak winy w kontekście przesłanki egzoneracyjnej, to organ nie miał podstawy do nieuwzględnienia zgłoszonych wniosków dowodowych. Odmowa przeprowadzenia dowodów w tej sytuacji pozbawia członka zarządu możliwości wykazania zaistnienia przesłanki wskazanej w art. 116 § 1 pkt 1 lit b O.p. Członek zarządu nigdy nie mógłby wykazać, że nie ponosi odpowiedzialności solidarnej za zobowiązania spółki, zawsze bowiem organ mógłby odmówić przeprowadzenia wnioskowanych dowodów. Podkreślić należy, że postępowanie podatkowe, w tym postępowanie w sprawie odpowiedzialności osoby trzeciej jest postępowaniem inkwizycyjnym a więc strona nie ma innych możliwości prawnych "wprowadzenia dowodu do postępowania" jak poprzez złożenie wniosku (żądania) o jego przeprowadzenia do organu na podstawie art. 188 O.p. Mając natomiast na uwadze szczególny charakter wniosków o przeprowadzanie dowodu na okoliczność wystąpienia przesłanki egzoneracyjnej, czyli okoliczność warunkującą odpowiedzialność solidarną z dłużnikiem, to w aspekcie art. 188 O.p. zasadą powinno być uwzględnianie ww. wniosków dowodowych.

Nie można również, jak czyni to organ, twierdzić, że dowody na wystąpienie przesłanki egzoneracyjnej (choroby psychicznej) nie mają istotnego wpływu na wynik sprawy skoro warunkują one brak odpowiedzialność osoby trzeciej. Jak bowiem wskazano, choroba członka zarządu może być rozpatrywana przez pryzmat braku winy w zgłoszeniu wniosku o upadłość.

Końcowo należy zauważyć, że organ ustalił, że obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości powstał w terminie 14 dni od dnia 15 września 2014 r. zatem od ww. terminu organ powinien rozpatrywać ewentualne wystąpienie przesłanki egzoneracyjnej warunkowanej wystąpieniem choroby psychicznej Skarżącej. Oczywiste jest, że w świetle ustaleń organów, przed ww. terminem Skarżąca takiego obowiązku nie miała.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu organ naruszył przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy a w szczególności art. 188 O.p. Organ powinien zatem dopuścić wnioskowane przez Skarżącą dowody z dokumentów a w zależności od wyników ich oceny, dokonanej zgodnie z art. 191 O.p., rozważyć możliwość powołania biegłego w celu określenia wpływu choroby na możliwość prawidłowego rozpoznania sytuacji związanych z funkcjonowaniem Spółki A. Sp. z o.o. przez Skarżącą.

Z tych powodów Sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a."), przy zastosowaniu art. 152 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 4 p.p.s.a. w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzeni Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).Koszty te stanowiły w sprawie: wpis sądowy w wysokości 500 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 480 zł a także uiszczona opłata skarbowa w kwocie 17 zł.