Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Sędzia WSA Wanda Antończyk Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2013 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi M. W. na postanowienie Wójta Gminy z dnia 5 kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie opłaty za udostępnienie informacji publicznej postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. nakazać wypłacenie ze Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na rzecz radcy prawnego K. J. kwoty 442,80 złotych (czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym podatek VAT.

Wnioskiem z 23 marca 2012 r. M. W. zwróciła się do Wójta Gminy o udostępnienie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej wniosku o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew wzdłuż rowu melioracyjnego nr [...] w G. podpisanego przez Wójta Gminy, decyzji Starosty z 11 kwietnia 2011 r. nr [...] podpisanej przez Naczelnika Wydziału Środowiska i Rolnictwa E. B., pisma S. C. z 10 października 2011 r., pisma Wójta Gminy z 21 listopada 2011 r. udzielającego zgody na wycięcie drzew oraz oświadczenia S. C. z 12 grudnia 2011 r.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. Wójt Gminy poinformował M. W., że dokumenty w postaci: wniosku z dnia 4 kwietnia 2011 r. o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew, decyzji Nr 125/11 z dnia 11 kwietnia 2011 r. oraz pisma Wójta z dnia 21 listopada 2011 r., zostały już przygotowane do odbioru i za ich udostępnienie zostanie naliczona opłata, natomiast nie jest możliwe udostępnienie pism pochodzących od S. C. Organ wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej "u.d.i.p." informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych i podlega ona udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tej ustawie. Zgodnie z utrwaloną w orzecznictwie wykładnią tego przepisu, informacją publiczną jest każda informacja wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Mieszkańcy i interesanci gminy nie są osobami mającymi związek z pełnieniem funkcji publicznych. Stąd też korespondencja tych osób nie jest informacją o sprawach publicznych, a więc nie podlega udostępnianiu na podstawie cytowanej wyżej ustawy. Dlatego też, pozostałe dwa pisma, o których udostępnienie skarżąca wniosła nie stanowią informacji publicznej w związku z czym ich udostępnienie nie jest możliwe. Zdaniem organu brak cech informacji publicznej skutkuje tym, że brak jest podstaw do wydania decyzji w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, stąd organ wystosował pismo informacyjne o nienależeniu żądanej informacji do zakresu przedmiotowej ustawy.

Postanowieniem z 5 kwietnia 2012 r. Wójt Gminy ustalił dla M. W. koszty związane ze wydaniem kserokopii dokumentów związanych z usunięciem drzew wzdłuż rowu melioracyjnego nr [...] w G., w kwocie 0,42 zł. Postanowienie to zostało doręczone skarżącej w dniu 25 kwietnia 2012 r.

Na powyższe postanowienie zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosła M. W. wskazując, że nie zgadza się z postanowieniem Wójta Gminy, ponieważ naliczono jej opłatę za 6 stron, podczas gdy rzeczywiście udostępniono tylko 4, a także organ nie udostępnił jej dwóch wnioskowanych dokumentów, a nadto odmowa nie nastąpiła we właściwej formie – decyzji administracyjnej.

Postanowieniem z 18 maja 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło niedopuszczalność zażalenia wskazując, że przepis art. 15 ust. 2 u.d.i.p. mówi, ze ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej następuje w formie aktu stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty, nie wymaga jednak określenia kosztów w formie postanowienia. Kolegium wskazało, że w tym przypadku stronie przysługuje wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Po dokonaniu takiego wezwania i bezskutecznym upływie terminu przewidzianego na zajęcie stanowiska przez organ, do którego strona zwróciła się o podjęcie działań, bądź też po odmowie uwzględnienia wystosowanego wezwania, przysługuje skarga wprost do właściwego sądu administracyjnego.

Pismem z dnia 21 czerwca 2012 r. M. W. wezwała Wójta Gminy do usunięcia naruszenia prawa w postaci ustalenia kosztów udostępnienia informacji publicznej, wskazując, że ustalone koszty są zbyt wysokie i podtrzymując swoje stanowisko ujęte w zażaleniu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Pismem z 4 lipca 2012 r. Wójt odmówił uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa w postaci ustalenia kosztów udostępnienia informacji publicznej.

W dniu 20 lipca 2012 r. M. W. wniosła skargę na akt Wójta Gminy ustalający wysokość kosztów udzielenia informacji publicznej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, zarzucając mu naruszenie prawa poprzez nałożenie na skarżącą obowiązku zapłaty kosztów związanych z udostępnieniem żądanej przez nią informacji publicznej. Wskazała, ze koszty takie powinny być ustalane indywidualnie i korelować z rzeczywistymi kosztami poniesionymi przez organ w związku z przygotowaniem takiej informacji. Wójt Gminy narzucił bezpodstawnie odgórne stawki w zarządzeniach z 15 grudnia 2005 r. oraz 21 listopada 2011 r. Art. 15 u.d.i.p. został potraktowany jako podstawa do podjęcia przez Wójta zarządzenia w przedmiocie opłat za udostępnianie informacji publicznej, natomiast – w opinii skarżącej – indywidualne ustalanie kosztów eliminuje całkowicie możliwość odgórnego wprowadzania cenników za pomocą zarządzeń, statutów, czy uchwał. Ponadto, zdaniem skarżącej, zapis art. 15 ust. 1 u.d.i.p. oznacza, że organ może pobierać opłatę, a nie że ma taki obowiązek. Zapis tego przepisu ma zdaniem skarżącej charakter uznaniowy, co obligowało Wójta do rozważenia, czy słuszne było obciążanie opłatą skarżącej, zwłaszcza wobec złej sytuacji finansowej wnioskodawczyni. Jednocześnie M. W. wskazała, że Wójt błędnie pouczył ją o przysługującym jej środku odwoławczym.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ wskazał, że stosownie do art. 7 ust. 2 u.d.i.p. dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, z zastrzeżeniem art. 15. Zgodnie natomiast z ostatnim ze wskazanych przepisów, jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

Zdaniem Wójta, z powyższego wynika zasada bezpłatności udzielania informacji publicznej, jednakże w sytuacji, gdy udostępnienie informacji publicznej wiąże się z poniesieniem dodatkowych kosztów przez podmiot udostępniający, może on naliczyć opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Naliczenie kosztów mieści się zatem w granicach uznania administracyjnego, jednak powinno odnosić się do kosztów rzeczywiście poniesionych, adekwatnych i nie powinno mieć charakteru zarobkowego. Naliczona opłata spełnia powyższe wymogi. Opłata została naliczona zgodnie z odpowiednim zarządzeniem Wójta Gminy, przewidującym organizację pracy urzędu w zakresie szczegółowej procedury udostępniania informacji publicznej. Zarządzenie określa tylko koszt wykonania kserokopii jednej kartki w zależności od formatu, bądź płyty CD, w wysokości odpowiadającej cenom rynkowym. Nie zmienia to faktu, że opłata została ustalona indywidualnie zgodnie z żądaniem skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Przedmiotem skargi jest ustalenie przez Wójta Gminy wysokości opłaty dla M. W. w związku ze złożonym przez nią wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Wysokość tej opłaty została określona w postanowieniu organu na podstawie przepisu art. 15 ust. 1 u.d.i.p.

Zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. , poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", ustalenie wysokości opłaty co do zasady należy uznać za akt z zakresu administracji publicznej. Dla tej czynności nie jest przewidziana forma postanowienia. W orzecznictwie przeważa pogląd, że ustawa o dostępie do informacji publicznej, w kwestii pobierania opłaty od informacji udostępnianych wnioskodawcom, nie odsyła do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Innymi słowy, ustawa nie ustala procedury (trybu) jej pobierania, ani nie nakazuje stosowania przepisów działu IX Kpa. Przepisy procedury administracyjnej znajdują wprost zastosowanie do spraw z zakresu dostępu do informacji publicznej jedynie w ściśle określonych sytuacjach, tj. przy wydawaniu decyzji odmawiających udostępnienia informacji publicznej, czy też decyzji umarzających wszczęte postępowanie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2008 r., sygn. akt I OSK 581/07, LEX nr 357786; postanowienie Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt I OSK 2359/12; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt IV SA/Po 475/12; postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 stycznia 2012 r. sygn. akt II SA/Gd 646/12, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych dostępna pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl.).

W ocenie Sądu ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej następuje w formie aktu, stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jej wysokość, przy czym może on przybrać formę "zarządzenia", "zawiadomienia", "wezwania", "informacji", itp., co wypełnia dyspozycję normy z art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Przyjęta nazwa nie ma znaczenia. Nie jest to jednak decyzja czy postanowienie, lecz akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Akt ten ma charakter publicznoprawny, gdyż wpływa w sposób prawnie wiążący na sytuację określonego podmiotu prawa. Nie ulega też wątpliwości, że akt tego rodzaju dotyczy uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisu prawa.

Za trafne należało więc uznać stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zgodnie z którym ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej w przedmiotowej sprawie nie wymagało formy postanowienia. W związku z powyższym, wskazane postanowienie należy traktować jako inne pismo, nie będące postanowieniem, ani decyzją administracyjną. Należy także rozważyć, czy wskazany dokument jest w ogóle aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., o czym będzie mowa niżej.

W tym miejscu wskazać należy, iż dla skutecznego zaskarżenia takiego aktu do sądu administracyjnego, zgodnie z art. 52 § 3 p.p.s.a., niezbędne jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa organu powiadamiającego o opłacie związanej z udostępnieniem informacji publicznej i po bezskutecznym upływie terminu, przewidzianego do zajęcia stanowiska przez organ, bądź też po odmowie uwzględnienia wezwania, przysługuje skarga do właściwego sądu administracyjnego.

Przy czym skuteczne wniesienie skargi na taki akt uzależnione jest od wyczerpania trybu określonego w art. 52 § 4 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem skargę do sądu administracyjnego można wnieść dopiero po uprzednim wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. W świetle § 2 powołanego artykułu, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Stosownie zaś do treści art. 52 § 3 p.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa.

Skarżąca wniosła skargę, nie na postanowienie, ale na pismo organu wzywające do zapłaty kwoty 0,42 zł z tytułu kosztów poniesionych w związku z udzieleniem jej informacji publicznej.

Z okoliczności sprawy wynika, że wniesienie skargi na powyższe pismo nie jest w świetle art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. dopuszczalne.

Przepis ten stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na inne niż decyzje administracyjne i postanowienia akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Art. 15 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. W takim przypadku, zgodnie z art. 15 ust. 2 tej ustawy podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

Z art. 15 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika zatem, że w trybie tego przepisu następuje ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej, jaką strona następnie obowiązana będzie uiścić w sytuacji udzielenia informacji, zgodnie ze złożonym wnioskiem.

Postanowienie organu z dnia 5 kwietnia 2012 r. nie stanowi aktu, o jakim jest mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Pismo to nie spełnia bowiem przesłanek tego unormowania. Zostało ono wystosowane do skarżącej już po udzieleniu jej informacji publicznej i nie uzależniało udzielenia informacji od wniesienia opłaty. Miało jedynie na celu wezwanie M. W. do zapłaty, a nie poinformowanie jej o kosztach udzielenia informacji przed jej udzieleniem, z możliwością zmiany formy żądanej informacji, albowiem tego samego dnia wnioskowane informacje zostały skarżącej udzielone, co potwierdza znajdujące się w aktach sprawy administracyjnej pokwitowanie.

W tym miejscu należy zwrócić szczególną uwagę, że Sąd nie podziela poglądu zaprezentowanego w szeregu orzeczeń sądów administracyjnych, zgodnie z którym organ nie może uzależnić udzielenia informacji publicznej od uprzedniego zapłacenia kwoty wynikającej z powiadomienia (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt IV SA/Po 475/12, LEX nr 1222451). Podnosi się jednocześnie, że z powodu braku uiszczenia opłaty nie można wydać decyzji o odmowie udzielenia informacji, bądź pozostawić sprawy bez rozpoznania (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 113/10, LEX 674717; M. Jaśkowska, (w:) Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002; S Szuster (w:) Komentarz do art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej, LEX 2003).

Zwolennicy powyższego poglądu wskazują, że nieuiszczona opłata podlega ściągnięciu w drodze ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), dalej "u.p.e.a." (por. wyżej wskazany wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie), bądź, że powiadomienie o wysokości opłaty za udzielenie informacji publicznej może być przedmiotem bliżej nieokreślonego roszczenia wobec wnioskodawcy ze strony organu (por. wskazany wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu).

Z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Art. 2 § 1 u.p.e.a. zawiera enumeratywne wyliczenie obowiązków podlegających egzekucji administracyjnej. Opłata za udostępnienie informacji publicznej, o której mowa w art. 15 u.d.i.p. nie mieści się w żadnej ze wskazanych w tym przepisie kategorii. Nadto art. 3 § 1 u.p.e.a. wskazuje, że egzekucję administracyjną stosuje się do obowiązków określonych w art. 2, gdy wynikają one z decyzji lub postanowień właściwych organów, albo – w zakresie administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego – bezpośrednio z przepisu prawa, chyba że przepis szczególny zastrzega dla tych obowiązków tryb egzekucji sądowej. Tymczasem, jak już wyżej wskazano, wysokości przedmiotowej opłaty nie ustala się postanowieniem, ani decyzją. Nie wynika ona także bezpośrednio z przepisów prawa. Uregulowania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie pozwalają na zastosowanie jej w stosunku do opłat określonych na podstawie art. 15 u.d.i.p, a sama ustawa o dostępie do informacji publicznej milczy w tym zakresie. Nie wydaje się także właściwym, aby organy zmuszone były dochodzić uiszczenia tych opłat na drodze cywilnoprawnej. Wskazana ustawa niewątpliwie należy do gałęzi prawa administracyjnego. Stosowanie więc Kodeksu postępowania cywilnego dla dochodzenia roszczeń organów państwa wynikających z tej ustawy byłoby rozwiązaniem niespójnym systemowo.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, należy przyjąć, że powiadomienie, o którym mowa w art. 15 ust. 2 u.d.i.p. nie ma żadnego waloru, który na drodze administracyjnej rodziłby skutki wiążące się z egzekucją opłaty (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OSK 950/07, LEX nr 505286).

W tej sytuacji zaakceptować można jedynie pogląd, zgodnie z którym, powiadomienie o wysokości opłaty na podstawie art. 15 ust. 2 u.d.i.p. musi uzależniać udzielenie informacji publicznej od jej uiszczenia. Przeciwna interpretacja tego przepisu prowadziłaby do sytuacji, w której organ byłby pozbawiony jakichkolwiek instrumentów prawnych prowadzących do wyegzekwowania od wnioskodawcy kosztów udzielenia informacji publicznej. Art. 7 ust. 2 u.d.i.p. stanowi, że dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, ale z zastrzeżeniem art. 15. Oznacza to, że wyjątkiem od ogólnie obowiązującej zasady jest unormowanie tego właśnie przepisu, który wyraźnie wskazuje na możliwość pobrania opłaty odpowiadającej kosztom udzielenia informacji publicznej. Domniemanie, że ustawodawca tworzy przepisy w sposób racjonalny, pozwala sądzić, że skoro przewidział możliwość pobierania opłat i obowiązek poniesienia dodatkowych kosztów przeniósł na wnioskodawcę, to uzależnił możliwość udzielania informacji w żądanej formie od uiszczenia opłaty (tak: I. Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, s. 202, Lexis Nexis, Warszawa 2012). Jeżeli już ustawodawca uczynił wyjątek od zasady bezpłatnego dostępu do informacji publicznej, to powiadomienie, o którym mowa w art. 15 u.d.i.p. rodzi obowiązek uiszczenia przedmiotowej opłaty, o czym świadczy użyte w art. 15 ust. 1 u.d.i.p. sformułowanie, iż "podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom". Podstawą tego pobrania jest właśnie akt z zakresu administracji publicznej, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Ustanowienie wyjątku od zasady bezpłatności mijałoby się z celem, gdyby na jego podstawie organ mógł tylko ustalić przedmiotową opłatę a nie mógł jej egzekwować (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 133/12, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych dostępna pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl.).

Reasumując, w ocenie Sądu art. 15 u.d.i.p. daje podstawy do ustalenia wysokości opłaty równej kosztom poniesionym w związku z udzieleniem informacji publicznej. Korzystając z tej możliwości organ powinien w drodze aktu administracyjnego ustalić wysokość opłaty i dopiero po jej uiszczeniu przez wnioskodawcę, udzielić informacji. W przeciwnym razie możliwość ściągnięcia opłaty stałaby się fikcją.

W niniejszej sprawie organ udzielił już żądanych informacji i na obecnym etapie postępowania nie dysponuje prawnymi środkami umożliwiającymi przymuszenie M. W. do uiszczenia opłaty, w związku z czym postanowienia (pisma) Wójta Gminy nie można uznać za akt dotyczący uprawnień lub obowiązków jednostki, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ani za inną formę działania administracji wskazaną w § 2 wyżej wskazanego przepisu.

Mając na uwadze powyżej przytoczone argumenty, Sąd doszedł do przekonania, że skarga w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a odrzucił skargę.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 250 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).