Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Lu 530/15 w sprawie ze skargi A. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 17 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Lu 530/15 oddalił skargę A. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie przeprowadzone w celu ustalenia istnienia braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Starosta [...] decyzją z [...] grudnia 2014 r. nr [...] skierował A. O., posiadającą uprawnienia do kierowania w zakresie prawa jazdy kategorii B, na badania lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Jako podstawę rozstrzygnięcia organ wskazał art. 75 ust. 1 pkt 5 oraz art. 99 ust. 1 pkt 2b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 600 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o kierujących pojazdami".

A. O. złożyła od powyższej decyzji odwołanie i zarzuciła naruszenie przepisów postępowania art. 7, art. 8, art. 77 §1, art. 80 i art. 107 §3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), powoływanej dalej jako "K.p.a.", oraz przepisów prawa materialnego art. 75 ust. 1 pkt 5 i art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Ponadto wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci karty informacyjnej leczenia szpitalnego z [...] listopada 2014 r. wydanej przez SP ZOZ w R. i zaświadczenia lekarskiego z [...] stycznia 2015 r., na okoliczność nieistnienia uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń co do jej stanu zdrowia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z [...] lutego 2015 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ stwierdził, że podstawą wydania skierowania w niniejszej sprawie była wiarygodna i uprawdopodobniona informacja, o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącej, pochodząca od uprawnionego lekarza [...]. Z przedłożonej przez A. O. karty leczenia szpitalnego na Oddziale Neurologicznym w R. wynika, że przebywała ona w szpitalu od [...] do [...] listopada 2014 r. w związku z zaburzeniami ośrodkowego układu nerwowego i pierwszorazową utratą przytomności z niejasnej przyczyny. W ocenie organu odwoławczego powyższa informacja wraz z informacją lekarza specjalisty neurologa z [...] listopada 2014 r. oraz zaświadczeniem lekarskim internisty specjalisty medycyny rodzinnej uzasadniały wydanie decyzji o skierowaniu A. O. na badania lekarskie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że to, czy i w jakim stopniu stwierdzone u skarżącej objawy chorobowe będą wpływać na jej zdolność kierowania pojazdami będzie dopiero przedmiotem badania przez uprawnionego lekarza z wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy, który wyda stosowne orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie lub brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

A. O. wniosła od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ II instancji. Zarzuciła naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 §1, art. 80, art. 107 §3, art. 138 §2 K.p.a. oraz przepisów prawa materialnego – art. 75 ust. 1 pkt 5 i art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami.

W uzasadnieniu skargi zarzuciła organowi brak ustaleń w zakresie powstania objawów chorobowych, czy jednostki chorobowej wskazującej na zaistnienie uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń co do jej stanu zdrowia. Podniosła, że organ oparł zaskarżoną decyzję na piśmie lekarza Oddziału Neurologii SP ZOZ w R., z którego nie wynika jakie objawy chorobowe miałyby stanowić podstawę do ponownego badania lekarskiego. Zarzuciła, że organy nie przeprowadziły żadnego postępowania dowodowego, nie poczyniły żadnych ustaleń faktycznych, a swoje rozstrzygnięcie opierały wyłącznie na piśmie SP ZOZ w R. z [...] listopada 2014 r.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wskazanym na wstępie wyrokiem oddalił skargę wskazując, że podstawą wydania decyzji o skierowaniu na badania lekarskie jest wiarygodna informacja, co do stanu zdrowia kierującego pojazdem, a nie ustalenie, czy w istocie rozpoznane zmiany stanowią o niezdolności do prowadzenia pojazdów. Stwierdzenie istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami należy bowiem do uprawnionego lekarza, który na podstawie badania lekarskiego wydaje odpowiednie przewidziane prawem orzeczenie. Decyzja o skierowaniu na badania lekarskie może zapaść wówczas, gdy organ uzyska informacje, że stan zdrowia kierowcy świadczy o istnieniu przeciwwskazań do kierowania pojazdami, a źródło uzyskania tego typu informacji jest wiarygodne. Sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie organ I instancji powziął informację o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącej na podstawie pisma lekarza specjalisty neurologa z Oddziału Neurologii SP ZOZ w R. z [...] listopada 2014 r. Zdaniem Sądu I instancji trafnie organy orzekające w sprawie uznały, że wyżej wymieniona informacja stanowiła wystarczającą podstawę do skierowania skarżącej na badania lekarskie, ponieważ pochodzi od lekarza specjalisty neurologa, który znając przebieg leczenia A. O. wiarygodnie potrafi ocenić jej aktualny stan zdrowia. Potrafi również ocenić specyfikę schorzenia, na które cierpi skarżąca oraz to, czy schorzenie może stwarzać utrudnienia w prowadzeniu pojazdami. Stwierdzone zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącej potwierdza karta informacyjna leczenia szpitalnego z [...] listopada 2014 r, z której wynika, że u skarżącej rozpoznano inne określone zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego – pierwszorazowa utrata przytomności z niejasnej przyczyny. W zaleceniach zakazano obsługi maszyn mechanicznych pozostających w ruchu (k.11 i nast. 12 akt adm.). Sąd stwierdził, że informacja z [...] listopada 2014 r. stanowi informację wiarygodną pochodzącą od lekarza specjalisty z danej dziedziny, zatem uzasadnione było wydanie decyzji o skierowaniu na badania lekarskie na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami.

A. O., reprezentowana przez adwokata S. C., wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wspływ na wynik sprawy, tj. art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; obecnie Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", i oddalenie skargi w sytuacji, gdy wyrok został wydany z naruszeniem prawa tj.:

1) art. 7 K.p.a. poprzez niezbadanie i nieuwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych, w szczególności brak ustalenia jakie objawy chorobowe wystąpiły u skarżącej i w istocie z jakiej przyczyny przebywała w SP ZOZ w R. i z jakim rozpoznaniem została wypisana ze szpitala, jak również brak ustalenia, jakim badaniom została poddana i jakie były ich wyniki, a tym samym brak ustaleń w zakresie istnienia uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń co do stanu jej zdrowia, które mogłyby stanowić podstawę do skierowania na badania w drodze decyzji. Zdaniem skarżącej sama hospitalizacja z powodu jednorazowej utraty przytomności, która mogła być spowodowana szeregiem przyczyn, co więcej nie była spowodowana wystąpieniem jednostki chorobowej w postaci padaczki, co wynika z karty informacyjnej, nie może zostać uznana za zaistnienie uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń, co do stanu jej zdrowia. Ponadto Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie wskazało, jakie "okoliczności" wynikające ze wskazanych przez organ dokumentów "w pełni uzasadniały wydanie decyzji o skierowaniu A. O. na badania lekarskie". Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie nie odnosząc się do zarzutów skargi powołał się wyłącznie na wykładnię celowościową ustawy wskazując na szeroko pojęte bezpieczeństwo w ruchu lądowym bez wskazania żadnych konkretów co do zaistnienia uzasadnionych i poważnych wątpliwości odnośnie do stanu zdrowia, co w konsekwencji doprowadziło do wydania wadliwego rozstrzygnięcia;

2) art. 8 K.p.a. poprzez prowadzenie postępowania w sposób godzący w zasadę pogłębiania zaufania obywateli, poprzez brak odniesienia się do zarzutów skargi, a w szczególności do zarzutów dotyczących braku rozważenia, czy zaistniały stan faktyczny wskazuje na istnienie uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń, co do stanu zdrowia skarżącej, a jedynie stwierdzenie, że organ nie jest uprawniony do oceny, czy objawy chorobowe wpływać będą na zdolność skarżącej do kierowania pojazdami, podczas gdy zarzuty w żadnym razie nie dotyczyły tej kwestii, a dotyczyły braku ustaleń w zakresie powstania objawów chorobowych, czy jednostki chorobowej, wskazującej na zaistnienie uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń, co do stanu zdrowia skarżącej;

3) art. 7 w związku z art. 78 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ zasady interesu społecznego oraz słusznego interesu obywateli, przejawiające się pozbawieniem strony możliwości czynnego udziału w ustalaniu stanu faktycznego sprawy;

4) art. 7 w związku z art. 81 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ w trakcie postępowania zasady prawdy obiektywnej, przejawiające się pozbawieniem strony prawa do wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów;

5) art. 77 §1 i art. 80 w związku z art. 7 K.p.a. poprzez niezbadanie i nieuwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, w szczególności dotyczących ustalenia objawów chorobowych, które mogłyby stanowić podstawę do "ponownego badania lekarskiego celem weryfikacji zdolności do prowadzenia pojazdów", co w konsekwencji doprowadziło do wydania wadliwego rozstrzygnięcia, i w istocie oparcie decyzji o pismo SP ZOZ w R. z [...] listopada 2014 r. nie zawierającego w swej treści wskazania żadnych objawów chorobowych niezbędnych do stwierdzenia przez organy obu instancji istnienia uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń, co do stanu zdrowia skarżącej i zaniechanie przeprowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego w tym zakresie, co w konsekwencji doprowadziło do wydania wadliwego rozstrzygnięcia;

6) art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami poprzez oddalenie skargi i utrzymanie w mocy decyzji o skierowaniu na badania lekarskie bez przeprowadzenia żadnego postępowania dowodowego, jak również bez poczynienia żadnych ustaleń faktycznych, na podstawie pisma SP ZOZ w R. z [...] listopada 2014 r. nie zawierającego w swej treści wskazania żadnych objawów chorobowych, które zostały uznane za wiążące, podczas gdy wskazana norma obliguje organ do wydania decyzji o skierowaniu na badania wyłącznie w razie istnienia uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń, co do stanu zdrowia osoby posiadającej prawo jazdy, co w konsekwencji doprowadziło do wydania wadliwego rozstrzygnięcia;

7) art. 141 §4 P.p.s.a. poprzez niepełne, nie zawierające wskazania konkretnych faktów, które organ uznał za udowodnione, a które miałyby wskazywać na zaistnienie uzasadnionych i poważnych wątpliwości, co do stanu zdrowia skarżącej, brak oceny wiarygodności dowodu w postaci informacji lekarza specjalisty neurologa, a tym samym brak weryfikacji treści informacji w kontekście zaistnienia poważnych i uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia skarżącej i brak odniesienia się do zarzutów skargi w tym zakresie oraz brak odniesienia się do zarzutów, które dotyczyły braku ustaleń w zakresie powstania objawów chorobowych, czy jednostki chorobowej, wskazującej na zaistnienie uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń co do stanu zdrowia skarżącej;

8) art. 141 §4 P.p.s.a. w związku z art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami poprzez wydanie wyroku, którego uzasadnienie jest sprzeczne z sentencją, gdyż organ I instancji skierował skarżącą na badania w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, wskazując jednocześnie na istnienie tylko "uzasadnionych zastrzeżeń co do stany zdrowia skarżącej", podczas gdy na tego rodzaju badania zgodnie z powszechnie obowiązującym prawem może być skierowana jedynie osoba posiadająca prawo jazdy, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia oraz poprzez uznanie, że informacja przekazana przez lekarza jest wystarczająca do uznania stanu zdrowia skarżącej jako budzącego uzasadnione i poważne zastrzeżenia, wyłącznie na tej podstawie, że osoba kierująca informację ma uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza, całkowicie pomijając treść tej informacji, co jest jednocześnie sprzeczne z wywodami uzasadnienia zaskarżonego wyroku;

9) art. 145 §1 pkt 1 lit. a i lit. c P.p.s.a. poprzez niezastosowanie tego przepisu i zaniechanie wydania wyroku uwzględniającego skargę i zaniechanie uchylenia decyzji w całości, podczas gdy w niniejszej sprawie zaistniały ku temu podstawy, w szczególności z uwagi na podniesienie zarzutu naruszenia prawa materialnego, a nadto szeregu naruszeń przepisów postępowania, wskazanych w treści skargi, które miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami poprzez błędną wykładnię oraz zastosowanie tego przepisu i utrzymanie w mocy decyzji Starosty [...] o skierowaniu skarżącej na badania lekarskie bez przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego, jak również bez poczynienia ustaleń faktycznych, wydanie wyroku w istocie na podstawie pisma SP ZOZ w R. z [...] listopada 2014 r. niezawierającego w swej treści wskazania żadnych objawów chorobowych, które zostały uznane za wiążące, podczas gdy wskazana norma obliguje organ postępowania administracyjnego do wydania decyzji o skierowaniu na badania tylko i wyłącznie w razie istnienia uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń co do stanu zdrowia osoby posiadającej prawo jazdy, co w konsekwencji doprowadziło do wydania wadliwego rozstrzygnięcia.

Skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Wniosła ponadto wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 22 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 2501/16 odrzucił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku jako nieodpuszczalny.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 §1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważnością postępowania, określone w art. 183 §2 wskazanej ustawy, należy zatem ograniczyć się do zarzutów wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej. Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza natomiast związanie wskazanymi w niej podstawami zaskarżenia oraz wnioskiem.

Przepis art. 174 pkt 1 P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć wadliwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie nieprawidłowej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał możliwość istotnego wpływu wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

Oceniając wyrok Sądu I instancji w ramach zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej należało uznać je za niezasadne.

W pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegał zarzut naruszenia art. 141 §4 P.p.s.a, gdyż jego uwzględnienie mogłoby doprowadzić do konkluzji o wadliwości skutkującej koniecznością wzruszenia zaskarżonego wyroku, gdyby niemożliwa okazała się jego kontrola instancyjna, co z kolei wykluczałoby merytoryczną jego ocenę. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Ponadto, jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Uzasadnienie wyroku należy przede wszystkim tak sporządzać, aby wynikało z niego dlaczego Sąd uznał zaskarżone orzeczenie za zgodne lub niezgodne z prawem. Zarzut naruszenia tego przepisu jest skuteczny wówczas, gdyby Sąd I instancji nie wyjaśnił w sposób adekwatny do celu, jaki wynika z tego przepisu, dlaczego nie stwierdził (lub stwierdził) naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego albo przepisów procedury w stopniu, który motywowałby określonej treści rozstrzygnięcie (por. przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2005 roku, sygn. akt I FSK 299/05, LEX nr 187709). Skuteczny jest również wtedy, kiedy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich wymaganych elementów. Z naruszeniem art. 141 §4 P.p.s.a. mamy do czynienia w przypadku, gdy motywy wyroku nie odpowiadają wymogom tego przepisu, przy czym nie każde uchybienie temu przepisowi może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej, a jedynie takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.). Trzeba też dodać, że przepis ten może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną wyjątkowo, a mianowicie jedynie wówczas, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera ustaleń faktycznych poczynionych (czy raczej zaakceptowanych przez sąd I instancji), co wynika z treści uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09 (ONSAiWSA z 2010 r., nr 3, poz. 39). Zatem zarzut jego naruszenia należy powiązać z ewentualnym uchybieniem innemu przepisowi.

Skarżąca kasacyjnie postawiła ten zarzut dwukrotnie – raz jako samodzielny i drugim razem w powiązaniu z naruszeniem art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami. Zarzut naruszenia art. 141 §4 P.p.s.a. jako samodzielna podstawa kasacyjna jest niezasadny z tego powodu, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera ustalenia faktyczne zaakceptowane przez Sąd I instancji. Przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę, że zarzutem naruszenia art. 141 §4 P.p.s.a. nie można skutecznie kwestionować poprawności rozstrzygnięcia, ani podważać ustaleń faktycznych i zastosowania prawa materialnego. Zarzut naruszenia tego przepisu w powiązaniu zaś z przepisem prawa materialnego jest o tyle niezasadny, że w istocie autorka skargi kasacyjnej zarzuca jego błędną wykładnię przez pominięcie części przepisu stanowiącego przesłankę podlegania badaniu lekarskiemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Zarzut ten może być postawiony w ramach podstawy kasacyjnej naruszenia prawa materialnego, co skarżąca kasacyjnie uczyniła. Przedmiot obu rodzajów zarzutów naruszenie prawa materialnego i przepisów postępowania, jak i kierunek argumentacji skargi kasacyjnej, pozostaje w ścisłym związku, co uzasadniało łączne ich rozpoznanie.

Zarzuty skargi kasacyjnej koncentrowały się zasadniczo wokół art. 75 ust. 1 pkt 5 oraz art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami, których - zdaniem skarżącego - wadliwa wykładnia doprowadziła do nieprawidłowej oceny przez Sąd I instancji zaskarżonej decyzji. Zgodnie z art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami podlega, z zastrzeżeniem ust. 4, osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia. Stosownie zaś do art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie lekarskie, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

Powyższe regulacje prawne nie wskazują zatem precyzyjnie, jakie zastrzeżenia należy uznać za wystarczające do skierowania danego kierowcy na badania lekarskie. Mowa jest w nich bowiem tylko, by były one uzasadnione i poważne. Oznacza to, że właściwy organ administracji, po otrzymaniu informacji, poddającej w wątpliwość należytą zdolność psychofizyczną kierowcy, winien przeprowadzić postępowanie celem oceny, czy w konkretnym, badanym przypadku zastrzeżenia te są rzeczywiście tego rodzaju, że uzasadniają wydanie decyzji w oparciu o powołane wyżej przepisy. Sformułowanie, że mają być one uzasadnione oznacza zatem przede wszystkim, że winny być one oparte na wiarygodnych podstawach. Za takie zaś z pewnością można uznać pismo lekarza specjalisty neurologa z Oddziału Neurologii SP ZOZ w R. z [...] listopada 2014 r. i kartę informacyjną leczenia szpitalnego z [...] listopada 2014 r. W dokumentach tych stwierdzono, że w związku z charakterem objawów chorobowych stwierdzonych u skarżącej wymaga ona ponownego badania lekarskiego w celu weryfikacji zdolności do prowadzenia pojazdów oraz że rozpoznano u niej inne określone zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego – pierwszorazowa utrata przytomności z niejasnej przyczyny, a w zaleceniach zakazano obsługi maszyn mechanicznych pozostających w ruchu (k.11 i nast. 12 akt administracyjnych).

Jeśli zatem z dokumentów wynikały uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia strony pod kątem możliwości kierowania pojazdami, to nie można skutecznie zarzucać organowi, że wziął pod uwagę zawarte w takiej opinii wnioski. Organ dokonując oceny zaistniałej w tym przypadku sytuacji, miał na względzie cel ustawy o kierujących pojazdami, to jest zapobieganie zagrożeniom w ruchu drogowym. Dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym niezbędne jest bowiem czuwanie nad tym, aby osoby mające uprawnienia do kierowania pojazdami miały wymaganą w tym zakresie sprawność i to nie tylko w chwili ubiegania się o uprawnienia, ale również w okresie późniejszego z nich korzystania. W interesie społecznym pozostaje by wszyscy kierowcy posiadali predyspozycje zdrowotne do prowadzenia pojazdów silnikowych, w sposób który nie będzie zagrażał nie tylko ich zdrowiu i życiu, lecz również zdrowiu i życiu wszystkich innych użytkowników dróg. Ocenę tę wyrażoną w toku postępowania administracyjnego trafnie podzielił Sąd I instancji.

Skoro więc w przedmiotowej sprawie zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącej pochodziły z wiarygodnego źródła oraz były uprawdopodobnione stosowną dokumentacją, to należało uznać, że stan faktyczny sprawy został w toku postępowania administracyjnego prawidłowo wyjaśniony. Tym samym pozostałe zarzuty naruszenia przepisów postępowania ujęte w skardze kasacyjnej w pkt I ppkt 1-5 są nieuzasadnione. Prawidłowo przyjął Sąd za organem odwoławczym, że w sprawie nie doszło do niezbadania i nieuwzględnienia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy. Ustalenia, jakich przeprowadzenia przez organ administracyjny żąda skarżąca, tj. ustalenia jakie objawy chorobowe wystąpiły u skarżącej, z jakiej przyczyny przebywała w SP ZOZ w R., z jakim rozpoznaniem została wypisana ze szpitala, jak również jakim badaniom została poddana i jakie były ich wyniki, nie leżą w kompetencji organu administracyjnego wydającego decyzję o skierowaniu kierowcy na badania lekarskie. O tym bowiem, jakie badania winny być w konkretnym przypadku przeprowadzone nie decydował organ ani Sąd, a zdecyduje dopiero zespół uprawnionych lekarzy.

Nie budziło zatem również wątpliwości, że przyjęta w sprawie przez organy, a następnie Sąd Wojewódzki, wykładnia art. 75 ust. 1 pkt 5 oraz art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami była prawidłowa.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 145 §1 pkt 1 lit. a i lit. c P.p.s.a. wyjaśnić należy, że warunkiem zastosowania dyspozycji tej normy prawnej jest spełnienie hipotezy w postaci stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów postępowania przez organ administracji publicznej. Jeżeli Sąd nie stwierdzi naruszenia przepisów postępowania przez organ administracji publicznej to nie może stosować tego przepisu. W przypadku oddalenia skargi na decyzję lub postanowienie organu administracji można zarzucić Sądowi I instancji naruszenie wyżej wymienionego przepisu tylko wówczas, gdy Sąd ten stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mimo to Sąd ten nie spełni dyspozycji tej normy prawnej i nie uchyli zaskarżonej decyzji lub postanowienia. Jeśli z wyroku wynika, że Sąd I instancji nie dopatrzył się naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to Naczelny Sąd Administracyjny nie może zarzucić oddalającemu skargę Sądowi I instancji naruszenia omawianego przepisu, gdyż rozstrzygnięcie jest zgodne z dyspozycją stosowanej przez Sąd I instancji normy prawnej. Oznacza to, że naruszenie wymienionego przepisu co do zasady jest następstwem uchybienia innym przepisom procedury sądowoadministracyjnej. W rozpoznawanej sprawie nie może zaś być samoistną podstawą kasacyjną. Oddalenie skargi przez Sąd I instancji jest jedynie konsekwencją zastosowania przez ten Sąd innych przepisów postępowania sądowego, w trakcie przewodu sądowego. Rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd jest efektem postępowania przed tym Sądem, a przepisy określające sposób rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd nie są przepisami regulującymi proces dochodzenia do rozstrzygnięcia. Ponadto w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym w myśl art. 174 pkt 1 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na zarzucie naruszenia wyłącznie takich przepisów, które stosował lub miał zastosować Sąd (por. wyrok NSA z 3 kwietnia 2012 r., I OSK 1271/11 i przywołane w nim orzecznictwo).

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, z mocy art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.