Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie WSA Danuta Kania (spr.), Adam Lipiński, Iwona Dąbrowska, , Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Wiechowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi P. N. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich oddala skargę.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] października 2016 r. nr [...], powołując w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23), dalej: "k.p.a.", utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] o odmowie zmiany decyzji tego organu z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w zakresie rodzaju egzemplarzy broni palnej do celów kolekcjonerskich.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

P. N. na podstawie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] maja 2012 r. (uwzględniającej w całości wniosek z dnia [...] marca 2012 r.) uzyskał pozwolenie na 12 jednostek broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich. Decyzja ta na wniosek wymienionego została zmieniona w dniu [...] czerwca 2013 r. Obecnie ma on prawo do posiadania 6 jednostek broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich (centralnego zapłonu o kal. do 12 mm, bocznego zapłonu o kal. do 6 mm, gładkolufowej i przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego) oraz 6 jednostek broni palnej myśliwskiej do celów kolekcjonerskich.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2015 r. P. N. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o zmianę ww. decyzji poprzez przyznanie mu prawa do posiadania do celów kolekcjonerskich 4 jednostek broni palnej sportowej, 4 jednostek broni palnej myśliwskiej oraz 4 jednostek broni palnej bojowej, w tym samoczynnej w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm i pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że po jego stronie nie występują żadne negatywne przesłanki uniemożliwiające posiadanie pozwolenia na broń, ma ważną przyczynę posiadania broni palnej dla celów kolekcjonerskich, jaką jest udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniach o charakterze strzeleckim i kolekcjonerskim, tj. [...] Towarzystwie Strzeleckim i Stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim dotyczącym broni w K., a ponadto posiada patent i licencję PZSS, uprawnienie do wykonywania polowań i został dopuszczony do posiadania broni bojowej do celów szkoleniowych. Powołując się na wyroki sądów administracyjnych stwierdził, iż zamierza kolekcjonować broń palną sportową, myśliwską i bojową (w tym samoczynną) różnych typów i modeli.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] września 2015 r. nr [...] zmienił własną decyzję z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w ten sposób, że strona po jej zmianie uzyskała prawo do posiadania do celów kolekcjonerskich 4 egzemplarzy broni palnej sportowej centralnego zapłonu (z lufami gwintowanymi o kal. do 12 mm), bocznego zapłonu (z lufami gwintowanymi o kal. do 6 mm), gładkolufowej i przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego, 4 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej (dopuszczonej do wykonywania polowań) i 4 egzemplarzy broni bojowej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kal. od 6 mm do 12 mm z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej.

W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że zgodnie z legalną kwalifikacją broni palnej ustanowioną w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. z 2011 r. Nr 191, poz. 1140) - broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i lit. e ustawy o broni i amunicji, tj. pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, stanowią broń samoczynną w rozumieniu § 1 pkt 8 rozporządzenia (bronią palną samoczynną jest broń palna, która przeładowuje się automatycznie po każdym oddanym strzale i jest przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju). Organ podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie na broń, o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość. Zestawiając powyższy zakaz (art. 10 ust. 5) z kwalifikacją przedmiotowej broni jako samoczynnej (ujętą w kategorii A, tj. kategorii broni, która jest niedopuszczalna do nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), zdaniem organu, stwierdzić należy, że pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm nie mogą być przedmiotem zezwolenia na posiadanie broni do celów kolekcjonerskich.

Organ wyjaśnił, że zastrzeżenie, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, dotyczy wyłącznie przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony; przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony. Organ powołał się również na orzecznictwo sądów administracyjnych w tego typu sprawach.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] wskazał, że z uwagi na powyższe nie mógł pozytywnie rozpatrzyć wniosku strony w pełnym jego zakresie i przyznać jej prawa do posiadania broni samoczynnej wymienionej w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ustawy o broni i amunicji.

Od powyższej decyzji P. N. wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji, który decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Na skutek skargi P. N. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 57/16, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej: p.p.s.a.", uchylił zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2015 r. nr [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że sprawa rozstrzygnięta zaskarżoną decyzją dotyczy zmiany - w trybie art. 155 k.p.a. - decyzji w sprawie wydania skarżącemu pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich. Z wykładni gramatycznej przepisu art. 155 k.p.a. wynika, że organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję ostateczną, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: a) strona wyraziła zgodę na zmianę lub uchylenie decyzji, b) przepisy szczególne nie sprzeciwiają się zmianie lub uchyleniu takiej decyzji, c) za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Uwzględniając regułę interpretacyjną zawartą w przepisie art. 16 § 1 k.p.a. zdanie drugie, należy przyjąć, że przedmiotem postępowania określonego w art. 155 k.p.a. jest stwierdzenie istnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie. W przypadku gdy organ administracji publicznej ustali istnienie tych przesłanek, może uchylić lub zmienić dotychczasową decyzję ostateczną.

Jedną z przesłanek zastosowania omawianego przepisu jest zatem wyrażenie przez stronę zgody na uchylenie lub zmianę decyzji. Złożenie wniosku o zmianę decyzji w tym trybie należy traktować jako wyrażenie zgody na zmianę decyzji, gdyż żądanie zmiany decyzji jest niewątpliwie równoznaczne z wyraźnym i wyrażonym wprost oświadczeniem złożonym organowi administracji publicznej. Zgoda stron stanowi podstawową przesłankę stosowania przepisu art. 155 k.p.a., a jej brak lub wadliwość prowadzi do rażącego naruszenia prawa. Zgoda stron nie może być ani dorozumiana, ani domniemana. Tylko i wyłącznie zgoda udzielona wprost i wyraźnie, przez stosowne oświadczenie złożone organowi administracji, może stanowić jedną z przesłanek zmiany lub uchylenia ostatecznej decyzji na podstawie art. 155 k.p.a.

Sąd wskazał, iż we wniosku inicjującym postępowanie w niniejszej sprawie skarżący podał, iż żąda zmiany powyższej decyzji poprzez wydanie pozwolenia na posiadanie 4 egzemplarzy broni palnej sportowej, 4 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej i 4 egzemplarzy broni palnej bojowej, w tym broni samoczynnej zdolnej do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich.

Sąd zaznaczył, iż zakres żądanej przez skarżącego zmiany decyzji nie pokrywa się ze zmianą faktycznie dokonaną przez organ I instancji decyzją z dnia [...] września 2015 r. Przedmiotowa decyzja została bowiem zmieniona w ten sposób, że skarżącemu zostało przyznane pozwolenie na posiadanie broni palnej bojowej do celów kolekcjonerskich z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej. Skoro zatem organ dokonał zmiany decyzji w innym zakresie, niż skarżący wyrażał na to zgodę, to stwierdzić należy, że zmiana ta dokonana została bez zgody skarżącego. Brak tej zgody oznacza zaś, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. Dokonując zmiany decyzji, mimo braku zgody skarżącego na zmianę, organ naruszył ten przepis w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Wyjaśnić bowiem należy, że w sytuacji, gdy organ uznaje, iż nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie, to nie powinien on modyfikować żądania strony i wydawać decyzji, która częściowo jest zgodna z wnioskiem, a częściowo nie, ale odmówić zmiany decyzji. Brak jest bowiem w takiej sytuacji zgody strony na taką zmianę decyzji, a co za tym idzie niespełnione są przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a.

Sąd stwierdził również, że zaskarżona decyzja zmienia sytuację prawną skarżącego i kształtuje na nowo jego uprawnienia do posiadania broni. Skutkiem zaskarżonej decyzji byłaby konieczność dostosowania przez skarżącego liczby i rodzaju posiadanych egzemplarzy broni do liczby i rodzajów broni określonych w zaskarżonej decyzji. Skarżący zmuszony byłby zatem do dostosowania stanu posiadanej broni do zakresu przyznanego mu mocą zaskarżonej decyzji uprawnienia, pomimo że zakres ten nie odpowiada w pełni wyrażonej przez niego zgodzie na zmianę decyzji.

Końcowo Sąd wskazał, iż ponowne rozpoznanie sprawy winno nastąpić z uwzględnieniem poczynionych uwag. Jednocześnie Sąd zaznaczył, iż wobec stwierdzonego naruszenia przez organ przepisów postępowania, przedwczesna - na tym etapie - jest ocena zarzutów skargi odnoszących się do stanowiska organu, iż brak jest możliwości zmiany decyzji przyznającej pozwolenie na broń palną sportową i myśliwską do celów kolekcjonerskich poprzez przyznanie tego pozwolenia na m.in. broń palną bojową, w tym broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] odmówił zmiany decyzji tego organu z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w zakresie rodzaju broni palnej do celów kolekcjonerskich. W uzasadnieniu wskazał na brak zgody strony co do wyłączenia z jej wniosku broni szczególnie niebezpiecznej. Jednocześnie podtrzymał stanowisko odnośnie wykładni art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e oraz art. 10 ust. 5 ustawy o broni i amunicji.

W odwołaniu od powyższej decyzji P. N., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucił:

- naruszenie art. 155 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że wnioskodawca nie wykazał interesu prywatnego do uzyskania pozwolenia na posiadanie kolejnych 10 egzemplarzy broni,

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji poprzez jego zastosowanie i uznanie, iż broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 7 jest bronią podlegającą wyłączeniu z art. 10 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy,

- naruszenie art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez jego wadliwą interpretację, i uznanie, iż przepis ten daje organowi administracji możliwości ograniczenia liczby egzemplarzy broni,

- naruszenie przepisu art. 61 § 1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji nie uwzględniającej żądania strony.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i wydanie przez Komendanta Głównego Policji decyzji o rozszerzeniu pozwolenia na broń palną zgodnie z treścią podania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Komendant Główny Policji nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania. Motywując wymienioną na wstępie decyzję z dnia [...] października 2016 r. powołał art. 155 k.p.a. podkreślając, iż organ administracji orzekający w oparciu o wymieniony przepis ma obowiązek zbadać, czy za zmianą (lub uchyleniem) decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony, a wszelkie zmiany stanu faktycznego mogą i być powinny rozpatrywane tylko w powyżej wskazanym aspekcie. Przy czym w sprawach pozwoleń na broń właściwe organy Policji muszą brać pod uwagę nie tylko subiektywnie pojmowany interes konkretnego obywatela, ale także mieć wzgląd na interes bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Organ odwoławczy podniósł również, że broń samoczynna (żądanie strony jej m.in. dotyczy) jest rodzajem broni automatycznej wyposażonej w mechanizm spustowy umożliwiający strzelanie seriami - prowadzenie ognia ciągłego. Zatem strzelanie z tego rodzaju broni odbywa się samoczynnie po załadowaniu jednostki broni pierwszym nabojem i uruchomieniu spustu. Na tej zasadzie działają pistolety maszynowe i karabinki samoczynne, o których mowa w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ustawy o broni i amunicji.

Przepisy art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ww. ustawy, do których odsyła ust. 4 pkt 7, wskazują na pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz na karabinki samoczynne o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm (jako broń przewidzianą do celów ochrony osób i mienia), których nie można jednocześnie posiadać do celów kolekcjonerskich ze względu na dyspozycję przepisu art. 10 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy, który ma charakter lex specialis względem art. 10 ust. 4. Pozwolenie na broń nie może być zatem wydane na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem jednak art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji. Z przepisu tego wynika, że krąg osób, które mogą dysponować bronią szczególnie niebezpieczną, a taką stanowi broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e, ustawodawca ograniczył do tych związanych z ochroną innych osób lub mienia. Cel kolekcjonerski niewątpliwie nie jest objęty przepisem art. 29 ust. 2 ww. ustawy.

Organ odwoławczy powołał również rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. z 2011 nr 191, poz. 1140). W myśl przepisów rozporządzenia broń palna niedopuszczona do nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej mieści się w kategorii A określonej w Dyrektywie Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. UE. L. 1991.256.51, Dz. U. UE-sp 13-11-3) i do kategorii tej należy broń palna samoczynna zdolna do rażenia celów na odległość (§ 1 pkt 2 oraz § 2 pkt 1a). Zatem żądanej przez stronę zmianie decyzji sprzeciwia się przepis szczególny, co wyklucza jej dokonanie w oparciu o przepis art. 155 k.p.a.

Organ odwoławczy zaznaczył, iż zajmując w omawianej kwestii odmienne stanowisko, strona nie wyraża zgody na wyłączenie z jej wniosku o zmianę decyzji broni szczególnie niebezpiecznej, co - zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r., który wiąże organ w niniejszej sprawie - implikuje stwierdzenie, iż nie jest spełniony kolejny warunek (zgoda strony na zmianę decyzji pierwotnej), niezbędny do dokonania zmiany decyzji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. P. N., reprezentowany przez pełnomocnika, zarzucił naruszenie:

- art. 154 i 155 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że wnioskodawca nie wykazał interesu prywatnego do uzyskania pozwolenia na posiadanie kolejnych egzemplarzy broni;

- art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 oraz art. 15 ustawy o broni i amunicji poprzez jego niezastosowanie pomimo, iż wymieniony przepis określa w sposób wyczerpujący przesłanki, jakimi kierować się powinien organ przy wydaniu pozwolenia na broń palną a wnioskodawca przesłanki te spełnia;

- art. 12 ust. 1 ww. ustawy poprzez jego wadliwą interpretację i uznanie, iż przepis ten daje organowi administracji możliwość ograniczenia liczby egzemplarzy broni;

- art. 61 §1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji nie uwzględniającej żądania strony.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Komendantowi Głównemu Policji w W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W motywach skargi skarżący wskazał, iż z treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 6 oraz art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji wynika ogólna zasada, zgodnie z którą pozwolenie na broń do celów kolekcjonerskich uprawnia do posiadania broni, tj. m.in. pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Natomiast art. 10 ust. 5 ww. ustawy wprowadza określone wyłączenia w wydawaniu pozwoleń na broń, z tymże wyłączenia te dotyczą broni szczególnie niebezpiecznej, ale bez względu na kaliber, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 tej ustawy, w sytuacji gdy art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e dokładnie precyzuje na jakie konkretnie pistolety maszynowe i karabiny maszynowe mogą być wydawane pozwolenia na broń osobom fizycznym. W takiej sytuacji trudno jest mówić jednoznacznie o ogólnym zakazie wydawania pozwoleń do celów kolekcjonerskich pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Z taką oceną nie kłóci się także brzmienie art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni, który nie wyklucza wydawania pozwoleń na tego rodzaju broń. Zamiarem ustawodawcy nie jest wyłączenie uprawnienia do posiadania każdej broni samoczynnej - wyłączenie to doznaje wyjątku w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem organów obu instancji, iż miały one - zgodnie z prawem - możliwość reglamentacji pozwolenia w zakresie tej broni.

Ponadto skarżący podniósł, iż żaden przepis ustawy nie upoważnia do nieuwzględnienia wniosku o udzielenie pozwolenia na broń, z uwagi na wnioskowaną liczbę egzemplarzy broni. Organ administracji winien zatem liczbę egzemplarzy broni określić w decyzji zgodnie z treścią wniosku, po stwierdzeniu spełniania kryteriów otrzymania pozwolenia na broń.

Przepis art. 61 § 1 k.p.a. wyznacza zasadę polegającą na tym, że o tym, jaki charakter i zakres żądania ma mieć pismo wniesione przez stronę w postępowaniu administracyjnym, decyduje ostatecznie strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane. Wydanie decyzji nie odnoszącej się do całości żądania strony wyrażonego we wniosku, w sytuacji, gdy strona nie wyraziła zgody na zmianę zakresu żądania, stanowi więc naruszenie art. 61 § 1 k.p.a. Słusznie zatem w ustawie o broni i amunicji nie uregulowano zasad określania ilości egzemplarzy broni wpisywanej w pozwoleniu na broń, skoro jedyne kryteria wydania decyzji określone zostały w art. 10 i 15 ustawy. Pośród nich nie ma ani słowa o ilości egzemplarzy broni, jako kryterium wydania bądź odmowy wydania pozwolenia na broń dla celów kolekcjonerskich. Oznacza to, że właściwy organ Policji nie ma prawa odmówić wydania pozwolenia na broń, gdy wnioskodawca spełnia kryteria określone w art. 10 i 15 ustawy o broni i amunicji. W konsekwencji organ Policji jest związany wskazaniem ilości egzemplarzy broni podanych we wniosku strony, a w konsekwencji nie jest uprawniony do odmowy udzielenia pozwolenia na broń z innego powodu, niż określony w art. 10 i 15 ww. ustawy.

Skarżący zaznaczył, iż jedynym przepisem ustawy o broni i amunicji, który zestawia w swej treści liczbę egzemplarzy broni i decyzję administracyjną jest art. 12 ust 1, który wprowadza regulację polegającą na tym, że w razie spełnienia przesłanek udzielenia pozwolenia na broń organ administracji ma obowiązek określenia ilości egzemplarzy broni. Przepis ten, ani żaden inny przepis ww. ustawy, nie określa jednak jakichkolwiek kryteriów czy zasad określania liczby egzemplarzy broni. W omawianej ustawie nie istnieje norma kompetencyjna określająca kto i na jakiej podstawie (czy przy pomocy jakich kryteriów) ma weryfikować ilość egzemplarzy broni, jaka powinna być wpisana do pozwolenia na broń. Organ administracji nie może zatem zmuszać obywatela do znoszenia ograniczania (bez wyraźnej kompetencji przyznanej organowi) ilości egzemplarzy broni jakie powinny być określone w pozwoleniu na broń.

Skarżący podkreślił, iż uwzględniając regułę interpretacyjną zawartą w art. 16 § 1 zdanie drugie k.p.a., należy przyjąć, że przedmiotem postępowania określonego w art. 155 k.p.a. jest stwierdzenie istnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie. W przypadku, gdy organ administracji publicznej ustali istnienie tych przesłanek, może uchylić lub zmienić dotychczasową decyzję ostateczną. W przedmiotowej sprawie organ kierując się bliżej nieokreślonym interesem społecznym uznał, iż brak jest podstaw do rozszerzenia wydania pozwolenia na broń osobie, która pozwolenie posiada i spełnia wszelkie wymogi do posiadania broni palnej. Nie jest wiadome jakim zagrożeniem dla interesu społecznego jest posiadanie przez tą osobę dodatkowych 3 sztuk broni. Analizując ten przepis organ zaniechał rozważenia słusznego interesu strony. Ten zaś przemawia za rozszerzeniem pozwolenia na broń.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), dalej: "p.u.s.a." oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 780 ze zm.), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

Zgodnie z art. 134 § 1 i 2 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, przy czym sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Skarga analizowana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r., utrzymująca w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r., nie narusza prawa w stopniu kwalifikującym do eliminacji z obrotu prawnego.

Zaznaczyć należy, że ww. decyzja została wydana w następstwie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 57/16. Sąd badając legalność rozstrzygnięć wydanych przez: Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2015 r. oraz Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2015 r. stwierdził, że zostały ono wydane z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 155 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.).

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W pojęciu "ocena prawna" mieści się przede wszystkim wykładnia przepisów prawa materialnego i procesowego. Wykładnia w tym sensie zmierza do wyjaśnienia istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym wypadku w związku z rozpoznawaną sprawą.

Wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencję oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci np. braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2013 r., sygn. akt II GSK 2101/11, publ. https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W wyniku wydania przez sąd wyroku o charakterze kasacyjnym sprawa wraca do stadium postępowania przed organem administracyjnym. Oznacza to obowiązek powtórnego rozpoznania tej sprawy przez organ i wydania aktu administracyjnego z uwzględnieniem oceny prawnej zawartej w wyroku. Przepis art. 153 p.p.s.a. ma bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący. Bez ścisłego jego stosowania trudno byłoby zapewnić spójność działania systemu władzy państwowej. Jego nieprzestrzeganie w istocie podważałoby obowiązującą w polskim prawie zasadę sądowej kontroli nad aktami i czynnościami organów administracji (por. wyrok NSA z dnia 21 października 1999 r., sygn. akt IV SA 1681/97; wyrok NSA z dnia 1 września 2010 r., sygn. akt I OSK 920/10, publ. LEX 745376).

Zaznaczyć należy, że ocena prawna zawarta w wyroku traci moc wiążącą tylko w przypadku zmiany prawa, czyniącej pogląd sądu nieaktualnym, zmiany istotnych okoliczności faktycznych sprawy (ale tylko zaistniałych po wydaniu wyroku, a nie w wyniku odmiennej oceny znanych i już ocenionych faktów i dowodów) oraz w wypadku wzruszenia we właściwym trybie orzeczenia sądu zawierającego ocenę prawną.

W niniejszej sprawie stan prawny i faktyczny nie uległ zmianie, nie doszło również do eliminacji z obrotu prawnego ww. wyroku Sądu z dnia 27 kwietnia 2016 r., który stał się prawomocny od dnia 7 lipca 2016 r.

Oznacza to, że ocena legalności zaskarżonej decyzji oraz trafności podniesionych w skardze zarzutów odbywać się będzie poprzez pryzmat oceny prawnej wyrażonej w wyroku Sądu oraz pod kątem oceny realizacji wskazań co do dalszego postępowania zawartych w jego uzasadnieniu.

Przypomnieć należy, że motywując rozstrzygnięcie z dnia 27 kwietnia 2016 r. Sąd stwierdził, iż jedną z przesłanek zastosowania art. 155 k.p.a. jest wyrażenie przez stronę zgody na uchylenie lub zmianę decyzji, przy czym złożenie wniosku o zmianę decyzji w tym trybie należy traktować jako wyrażenie zgody na zmianę decyzji. Zgoda stron stanowi podstawową przesłankę stosowania przepisu art. 155 k.p.a., a jej brak lub wadliwość prowadzi do rażącego naruszenia prawa. Zgoda stron nie może być ani dorozumiana, ani domniemana. Tylko i wyłącznie zgoda udzielona wprost i wyraźnie, przez stosowne oświadczenie złożone organowi administracji, może stanowić jedną z przesłanek zmiany lub uchylenia ostatecznej decyzji w ww. trybie.

Sąd wskazał, iż we wniosku inicjującym postępowanie w przedmiotowej sprawie skarżący podał, iż żąda zmiany decyzji w sprawie wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich poprzez wydanie pozwolenia na posiadanie 4 egzemplarzy broni palnej sportowej, 4 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej i 4 egzemplarzy broni palnej bojowej, w tym broni samoczynnej zdolnej do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich.

Sąd zaznaczył, iż zakres żądanej przez skarżącego zmiany przedmiotowej decyzji nie pokrywa się ze zmianą faktycznie dokonaną przez organ I instancji decyzją z dnia [...] września 2015 r., utrzymaną w mocy przez organ II instancji decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. Przedmiotowa decyzja została bowiem zmieniona w ten sposób, że skarżącemu zostało przyznane pozwolenie na posiadanie broni palnej bojowej do celów kolekcjonerskich z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej. Skoro zatem organ dokonał zmiany decyzji w innym zakresie, niż skarżący wyrażał na to zgodę, to uprawnione jest stanowisko, że zmiana ta dokonana została bez zgody skarżącego. Brak tej zgody oznacza zaś, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. Dokonując zmiany decyzji, mimo braku zgody skarżącego na zmianę, organ naruszył ten przepis w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd podkreślił, że w sytuacji, gdy organ uznaje, iż nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie, to nie powinien on modyfikować żądania strony i wydawać decyzji, która częściowo jest zgodna z wnioskiem, a częściowo nie, ale odmówić zmiany decyzji. Brak jest bowiem w takiej sytuacji zgody strony na taką zmianę decyzji, a co za tym idzie niespełnione są przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a.

Końcowo Sąd wskazał, iż ponowne rozpoznanie sprawy winno nastąpić z uwzględnieniem poczynionych uwag. Jednocześnie Sąd zaznaczył, iż przedwczesnym jest ustosunkowanie się do zarzutów skargi, kwestionujących stanowisko organu odnośnie braku możliwości zmiany decyzji przyznającej pozwolenie na broń zgodnie z żądaniem skarżącego.

Oceniając zaskarżoną decyzję z dnia [...] października 2016 r., stwierdzić należy, że organ Policji zasadnie uznał, iż - w świetle obowiązujących przepisów prawa - brak jest możliwości zmiany decyzji przyznającej pozwolenie na broń palną sportową i myśliwską do celów kolekcjonerskich poprzez przyznanie tego pozwolenia na m.in. broń palną bojową, w tym broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich. W konsekwencji organ prawidłowo zastosował się do oceny prawnej i wskazań Sądu co do dalszego postępowania - stosownie do art. 153 p.p.s.a. - i odmówił zmiany decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] maja 2012 r. (zmienionej decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r.) w trybie art. 155 k.p.a. zgodnie z wnioskiem P. N. z dnia [...] kwietnia 2015 r.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Natomiast w myśl ust. 2 tego przepisu, pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach: (1) ochrony osobistej, (2) ochrony osób i mienia, (3) łowieckich, (4) sportowych, (5) rekonstrukcji historycznych, (6) kolekcjonerskich, (7) pamiątkowych, (8) szkoleniowych.

Z kolei w myśl art. 10 ust. 4 ww. ustawy, pozwolenie na broń wydane w celach, o których mowa w ust. 2, uprawnia do posiadania określonych rodzajów broni i amunicji do niej: (1) do celów ochrony osobistej: (a) broni palnej bojowej, gazowej, alarmowej w postaci pistoletów lub rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrach od 6 mm do 12 mm, (b) przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie przekraczającej 10 mA, (c) miotaczy gazu obezwładniającego; (2) do celów ochrony osób lub mienia: (a) broni, o której mowa w pkt 1, (b) pistoletów sygnałowych, (c) pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, (d) strzelb powtarzalnych o kalibrze wagomiarowym 12, (e) karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm; (3) do celów łowieckich - broni dopuszczonej do wykonywania polowań na podstawie odrębnych przepisów; (4) do celów sportowych - broni palnej: (a) bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm, (b) centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 12 mm, (c) gładkolufowej, (d) przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego); (5) do celów szkoleniowych - broni, o której mowa w pkt 1 - 4; (6) do celów rekonstrukcji historycznych - broni alarmowej oraz innej broni palnej, konstrukcyjnie przeznaczonej do strzelania wyłącznie amunicją ślepą, w tym samoczynnej, (7) do celów kolekcjonerskich lub pamiątkowych - broni o której mowa w pkt 1 - 6.

Jednocześnie w przepisie art. 10 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy, ustawodawca postanowił, że pozwolenie na broń, o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość. Zastrzeżenie, o którym mowa, dotyczy wyłącznie przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony; przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorów kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.

Definicję broni samoczynnej zawiera § 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. Nr 191, poz. 1140). Przepis ten stanowi, że broń samoczynna to broń palna, która przeładowuje się automatycznie po każdym oddanym strzale i jest przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju.

Zgodnie z § 2 pkt 1a ww. rozporządzenia, kategoriom broni palnej - określonym w dyrektywie Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z 13 września 1991 r.) zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz. Urz. UE. L 179/5 z dnia 8 lipca 2008 r.) - odpowiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następujące rodzaje broni palnej: kategoria A: broń palna samoczynna, zdolna do rażenia celów na odległość. Natomiast w § 1 pkt 2 rozporządzenia wskazano, że określenie kategoria A, oznacza kategorię broni palnej, określoną w ww. dyrektywie, do której należąca broń palna i amunicja jest niedopuszczona do nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Rzeczpospolita Polska na podstawie art. 6 ww. dyrektywy Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r, została zobligowana do podjęcia wszelkich czynności w celu zakazania nabywania i posiadania broni palnej i amunicji sklasyfikowanej w kategorii A. Realizacją przedmiotowego obowiązku jest w istocie przepis art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, który wprowadza generalny zakaz wydawania osobom fizycznym, w tym kolekcjonerom, pozwolenia na broń palną samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość.

W świetle wyżej powołanych regulacji uzasadnione jest stanowisko przyjęte przez orzekające w sprawie organy, iż posiadanie do celów kolekcjonerskich broni szczególnie niebezpiecznej - w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm wymienionych w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e - wyklucza jednoznaczna dyspozycja art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji. O ile bowiem przepis art. 10 ust. 4 pkt 1 - 7 ww. ustawy ma charakter ogólny, to przepis art. 10 ust. 5 pkt 1 - 4, wprowadzający zakaz wydawania pozwoleń na broń szczególnie niebezpieczną, stanowi lex specialis w stosunku do niego. Zatem, przy uwzględnieniu treści art. 29 ust. 2 ww. ustawy, uprawnione jest stanowisko, że krąg podmiotów (przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych), które mogą dysponować bronią szczególnie niebezpieczną ustawodawca ograniczył jedynie do tych, które realizują cele związane z ochroną osób lub mienia oraz kształceniem pracowników ochrony. Skarżący do tych podmiotów nie należy, w związku z czym zarzut art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 5 pkt 1 i art. 15 ustawy o broni i amunicji, uznać należy za nieuzasadniony.

Podkreślenia wymaga, że stanowisko zaprezentowane przez organy Policji w niniejszej sprawie zostało zaakceptowane przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 29 września 2016 r. sygn. akt II OSK 3223/14 (publ.: www. orzeczenie.nsa.gov.pl) stwierdził: "wprawdzie przepis art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji stanowi, że "pozwolenie na broń, wydane w celach, o których mowa w ust. 2, uprawnia do posiadania następujących rodzajów broni i amunicji do niej: do celów kolekcjonerskich lub pamiątkowych - broni o której mowa w pkt 1 - 6", a więc także i karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm (art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e ustawy), jednakże nie można abstrahować od innych przepisów ustawy o broni i amunicji, albowiem rozpatrując żądanie strony w tej sprawie należy mieć na uwadze także i treść przepisu art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji stanowiącego, iż pozwolenie na broń, o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci: samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość. Zaś norma art. 29 ust. 2 ustawy nie ma zastosowania w stosunku do skarżącego, gdyż z akt sprawy nie wynika, by należał on do kręgu podmiotów wskazanych w jej treści. Niesporne jest także, że broń objęta wnioskiem skarżącego, a to karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm mieści się w pojęciu broni palnej samoczynnej. Definicja tego pojęcia znajduje się w § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 29 sierpnia 2011 r. (...). Powołane wyżej rozporządzenie broń palną samoczynną, zdolną do rażenia celów na odległość, zalicza do kategorii A. Tym samym dokonując wykładni art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, należy w tej sprawie odczytywać go łącznie z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e, art. 29 ust. 2 w zw. art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, a to prowadzi do wniosku, iż karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, jako broń palna samoczynna, zdolna do rażenia celów na odległość zaliczana do kategorii A nie może być posiadana do celów kolekcjonerskich, bowiem jej posiadanie wyklucza jednoznacznie art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy. Można zatem generalnie zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że ten ostatni przepis stanowi lex specialis w stosunku do art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy. Za taką interpretacją powyższych norm prawnych przemawia zatem zarówno wykładnia celowościowa i systemowa przepisów ustawy o broni i amunicji. Tym samym należy przyjąć, że pozwolenie na broń o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy nie może być wydane na broń szczególnie niebezpieczną, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, a w odniesieniu do kolekcjonerów broni wynika zakaz kolekcjonowania broni szczególnie niebezpiecznej, w tym ujętej w przepisach art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e omawianej ustawy. Dodatkowo należy podnieść, że przy interpretacji przepisów omawianej ustawy należy uwzględniać fakt, że posiadanie broni nie należy do konstytucyjnie chronionych praw obywatelskich, lecz jest określonym przez ustawodawcę atrybutem władztwa państwowego związanym z przywilejem posiadania broni jako odstępstwa od generalnego zakazu jej posiadania. Tym samym, skoro prawo do broni jest reglamentowane, to wykładając wskazane wyżej przepisy ustawy o broni i amunicji interpretacja ich winna zmierzać w kierunku zawężającym (...)".

Za nieuzasadniony uznać należy także zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez jego wadliwą interpretację i uznanie, że przepis ten daje organowi administracji możliwość ograniczenia liczby egzemplarzy broni. Również w tym zakresie przywołać należy stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym: "zaakcentować należy, mając na względzie reglamentacyjny charakter postanowień o dostępie do broni i amunicji, że prowadzenie właściwej polityki w zakresie dostępu do broni, powinno zakładać ścisłą odpowiedniość rodzaju broni palnej, którą chciałaby się posługiwać osoba występująca z wnioskiem o wydanie pozwolenia, do deklarowanego celu. Wzgląd na tę okoliczność ustawodawca uznał za na tyle ważny, że prócz celu wydania pozwolenia i rodzaju broni, ustanowił elementem materialnym decyzji administracyjnej także "liczbę egzemplarzy", na co wskazuje dyspozycja art. 12 ust 2 ustawy. Wskazanie "liczby egzemplarzy broni" jest wprawdzie elementem obligatoryjnym decyzji, jednak organ Policji ma pełną swobodę w zakresie określenia tej liczby. Jest to bowiem element rozstrzygnięcia, który ma w pełni charakter uznaniowy. (...) w przypadku określenia "liczby egzemplarzy" broni danego rodzaju, organ dysponuje luzem decyzyjnym." (por. wyroki NSA: z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 1945/12, sygn. akt II OSK 1948/12 oraz sygn. akt II OSK 1985/12; publ. j.w.).

Podkreślić należy, że organ Policji odmawiając zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich zgodnie z żądaniem skarżącego uwzględnił fakt, iż skarżący nie wyraził zgody na wyłączenie z jej wniosku broni szczególnie niebezpiecznej. Jednocześnie organ zastosował się do oceny prawnej zawartej w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten stwierdził, iż w sytuacji gdy organ uznaje, że nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie, to nie powinien on modyfikować żądania strony i wydawać decyzji, która częściowo jest zgodna z wnioskiem, a częściowo nie, ale odmówić zmiany decyzji. Brak jest bowiem w takiej sytuacji zgody strony na taką zmianę decyzji, a co za tym idzie niespełnione są przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. W świetle powyższego, nieuzasadniony jest zarzut skargi dotyczący naruszenia przez organ art. 61 § 1 k.p.a.

Reasumując, stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja, utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji o odmowie zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich, nie narusza prawa. Organ nie dopuścił się naruszenia art. 155 k.p.a. prawidłowo uznając, iż przesłanka zgody strony na zmianę decyzji - stosownie do jej żądania - nie została spełniona. Skarżący wnioskował bowiem o zmianę decyzji w sposób niezgodny w obowiązującym prawem. Nie można zatem uznać, że za zmianą decyzji przemawiał interes społeczny rozumiany jako przestrzeganie obiektywnego porządku prawnego. Ponadto, wbrew temu co twierdzi skarżący, organ "nie zapomniał rozważyć" słusznego interesu strony. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał bowiem, że organ uprawniony przez obowiązujące przepisy prawa ma obowiązek rozpatrzyć sprawę zgodnie ze słusznym interesem strony, jeżeli nie stoi to w kolizji z interesem społecznym, co niewątpliwie ma miejsce w niniejszej sprawie. Jednocześnie organ stwierdził, iż "interes obywatela winien być słuszny w rozumieniu obiektywnym, nie może być natomiast wyprowadzony z własnego tylko jego przekonania opartego, np. na przeświadczeniu o słuszności jego stanowiska, natomiast organy Policji właściwe w sprawach pozwoleń na broń muszą brać pod uwagę nie tylko subiektywnie pojmowany interes konkretnego obywatela, ale także mieć wzgląd na interes bezpieczeństwa i porządku publicznego". Zaznaczyć również należy, że subiektywny interes strony nie może mieć pierwszeństwa przed obowiązkiem organów administracji publicznej działania na podstawie przepisów prawa - zgodnie z zasadą praworządności wyrażoną w art. 6 k.p.a.

Niezrozumiały jest zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 154 k.p.a. Organ nie orzekał bowiem w oparciu o ww. przepis, nie znajdował on również zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem dotyczy on możliwości wzruszenia decyzji ostatecznych, na mocy których strona "nie nabyła prawa", co nie miało miejsca w omawianym przypadku.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 w związku z art. 153 p.p.s.a. - orzekł jak w sentencji.