Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska – Przewłoka (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2008 r. sprawy ze skargi I. A., K. A., F. S. na decyzję Ministra Transportu z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie poświadczenia warunków techniczno - organizacyjnych stacji kontroli pojazdów oddala skargę

VI SA/Wa 133/08

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 11 czerwca 2007 r. I. A., K. A. i F. S., skarżący w niniejszej sprawie, złożyli do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego wniosek o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych stacji kontroli pojazdów w F. z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań tj. stacji kontroli pojazdów rodzaju A, B, T, E o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Decyzją z dnia [...] września 2007 r. Nr [...] Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego na podstawie art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz art. 104 § 1, art. 105 § 1 k.p.a. po dokonaniu sprawdzenia Stacji poświadczył, że I. A., K. A., F. S. prowadzący A. S.C. I. A., K. A., F. S. w w/w stacji kontroli pojazdów posiada wyposażenie i warunki lokalowe zgodne z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań przez przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów A, B, T, E (pkt I) stwierdzając, że poświadczenie jest ważne do dnia 31 grudnia 2010 r. chyba, że nastąpi zmiana stanu faktycznego, dla którego zostało wydane, a postępowanie w sprawie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f umorzył (pkt II) na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w tej części organ podniósł, iż w sprawie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f prowadzone już było przed Dyrektorem Transportowego Dozoru Technicznego z wniosku w/w firmy postępowanie w sprawie wydania tego poświadczenia zakończone ostateczną decyzją nr [...]z dnia [...] maja 2007 r. W punkcie II sentencji tej decyzji Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego orzekł, iż odmawia wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f. Tak więc, postępowanie w tym zakresie było już prowadzone i nastąpiło już ostateczne rozstrzygnięcie - z czego wynika, iż nie może być przedmiotem ponownego orzekania w trybie decyzji. W sprawie z wniosku z dnia 11 czerwca 2007 r. dotyczącej wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f, zachodzi zdaniem organu tożsamość sprawy ze sprawą rozstrzygniętą już decyzją ostateczną z dnia [...] maja 2007 r. co stanowi o bezprzedmiotowości postępowania w tej sprawie.

W odwołaniu od tej decyzji strona podniosła, że Dyrektor TDT może jedynie sprawdzić pod kątem posiadania wyposażenia kontrolno-pomiarowego oraz warunków lokalowych gwarantujących wykonywanie odpowiedniego zakresu badań technicznych pojazdów, a te jak stwierdził Dyrektor TDT prowadzona stacja posiada. Na tym - zgodnie z prawem - powinny skończyć się działania Dyrektora TDT. Rozważania dotyczące zmian własnościowych i ich wpływu na wydane rozstrzygnięcie nie znajdują zatem uzasadnienia w kompetencjach organu określonych w ustawie "Prawo o ruchu drogowym". Organem rozstrzygającym w powyższym zakresie jest właściwy miejscowo starosta lub prezydent miasta.

Tym samym decyzja w powyższym zakresie jest niezgodna z prawem, gdyż Dyrektor TDT podjął rozstrzygnięcie w zakresie przekraczającym jego kompetencje. Żaden przepis prawa materialnego nie upoważnia bowiem Dyrektora TDT do oceny stanu prawnego stacji. Decyzja wydana w toku postępowania w celu wydania skarżonej decyzji ma na celu poświadczenie prawidłowości wyposażenia i warunków lokalowych stacji a nie badanie jej stanu prawnego. Jest to jawne naruszenie zasady wyrażonej w art. 6 k.p.a. Decyzja została zatem wydana z naruszeniem art. 6 i 19 k.p.a.

Zdaniem strony organ błędnie uznał, iż nie nastąpiła zmiana stanu faktycznego, w jakim została wydana w dniu [...] maja 2007 r. decyzja nr [...] i w konsekwencji bezpodstawnie umorzył postępowanie w sprawie poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla w/w stacji z rozszerzeniami c, d, e, f. Decyzja nr [...]opierała się bowiem na materiale dowodowym z protokołu oględzin stacji z dnia [...] maja 2007 r., w którym podniesiono istnienie na stacji wielu usterek, które w postępowaniu w celu wydania obecnie zaskarżonej decyzji zostały już naprawione. Chodzi tu o brak dokumentacji techniczno-ruchowej dla podnośnika kanałowego, przyrządu do pomiaru i regulacji ciśnienia w ogumieniu oraz na przyrząd do wymuszania kontrolowanego nacisku na mechanizm sterowania hamulcem najazdowym przyczepy brak odpływu do studzienki bezodpływowej lub instalacji technologicznej ze stanowiska kontrolnego. W ostatnim protokole odbioru stacji z dnia 13 sierpnia 2007 r., widnieje tylko uwaga dotycząca niespełnienia przez stację warunku poziomości ławy pomiarowej.

Rozbieżność jest wynikiem kolejnych prac na stacji podjętych w celu dostosowania stacji do przepisów prawa w zakresie wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów, które zmieniły stan faktyczny od czasu wydania poprzedniej decyzji.

Powoływanie się w uzasadnieniu decyzji na brak zmiany stanu faktycznego uzasadniający wydanie decyzji umarzającej w części postępowanie jest zatem nietrafne. Nie istnieje tożsamość sprawy ze sprawą rozstrzygniętą uprzednio w decyzji [...] z dnia [...] maja 2007 r. Co za tym idzie wniosek z dnia 11 czerwca 2007 r. odnoszący się do zakresu uprawnień A, B, T, E i c, d, e, f nie może zostać uznany jako bezzasadny i zasługujący na umorzenie w części wydania poświadczenia i warunków lokalowych w zakresie rozszerzeń c, d, e, f w świetle art. 105 k.p.a.

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. Nr [...] Minister Transportu na podstawie art. 138 § 1 k.p.a., art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż w sprawie firmy A. s.c." prowadzone już było przed Dyrektorem Transportowego Dozoru Technicznego postępowanie w sprawie wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych stacji z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzonych badań, tj. stacji kontroli pojazdów rodzaju A, B, T, E o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f, które zakończyło się wydaniem decyzji z dnia [...] maja 2007 r. Nr [...]. Decyzja ta w zw. z niezłożeniem przez stronę odwołania stała się ostateczna. Tą decyzją Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego w części I odmówił stronie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów uprawnionej do przeprowadzania badań rodzaju A, B, T, E. Natomiast w części II decyzji odmówił wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stancji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f. Odmowa wydania poświadczenia na wykonywanie badań rodzaju A, B, T, E spowodowana była niespełnieniem wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów. Natomiast odmowa wydania poświadczenia uprawniającego przedsiębiorcę prowadzącego podstawową stację kontroli pojazdów do wykonywania badań rodzaju c, d, e, f, czyli badań zastrzeżonych dla stacji okręgowych, podjęta została zgodnie z obowiązującymi obecnie przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. W świetle tych przepisów żaden przedsiębiorca prowadzący podstawową stację kontroli pojazdów nie może wykonywać badań zastrzeżonych dla stacji okręgowych. Przepisy w/w ustawy przewidują bowiem jedynie dwa typy stacji kontroli pojazdów tj. stację podstawową i okręgową bez konstrukcji mieszanych. Zatem przepisy nie przewidują możliwości prowadzenia przez przedsiębiorcę stacji podstawowej, któremu udzielano by prawa do przeprowadzania niektórych badań zastrzeżonych dla stacji okręgowej. Jedynie wyjątkowy charakter regulacji przejściowej czyli ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808) na zasadzie odstępstwa od obecnie obowiązującego modelu umożliwił przedsiębiorcom prowadzącym podstawowe stacje kontroli pojazdów z rozszerzonym zakresem badania dalsze prowadzenie działalności w dotychczasowym zakresie. Regulacja ta dotyczy jednakże tylko i wyłącznie tych przedsiębiorców, którzy posiadali zezwolenie starosty na prowadzenie takiej działalności wydane przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej, czyli przed dniem 21 sierpnia 2004 r.

Adresatem tej normy jest przedsiębiorca nie zaś przedsiębiorstwo, a ponieważ I. A., K. A. i F. S. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą A. s.c", nie posiadali takiego zezwolenia to przepisy ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej nie mają do nich zastosowania.

Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego rozpatrując kolejny wniosek strony o dokonanie sprawdzenia stacji kontroli pojazdów w dniu 13 sierpnia 2007 r. dokonał wnioskowanego sprawdzenia. Ponieważ Inspektorzy Transportowego Dozoru Technicznego dokonujący oględzin i badań stacji stwierdzili, iż spełnia ona wymagania przewidziane rozporządzeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów, Dyrektor Transportowego

Dozoru Technicznego decyzją z dnia [...] września 2007 r. Nr [...] poświadczył stronie spełnienie wymagań zgodności wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów ABTE. Natomiast w części II decyzji umorzył postępowanie w zakresie badań o rozszerzonym zakresie tj. cdef, ponieważ w tym zakresie orzekł już decyzją z dnia [...] maja 2007 r. i rozstrzygnięcie w tej części nie mogło ulec zmianie. Należało zatem umorzyć w tym zakresie postępowanie ze względu na bezprzedmiotowość wniosku.

W skardze na decyzję z dnia 5 listopada 2007 r. w części dotyczącej umorzenia postępowania w sprawie wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań o rozszerzonym zakresie c, d, e, f wpisanego do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów skarżący zarzucili rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 20 k.p.a. poprzez wydanie przez Ministra Transportu decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji mimo istniejących przesłanek jej uchylenia w postaci braku właściwości rzeczowej po stronie Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w W. do rozstrzygania kwestii legalności wpisów dotyczących podmiotów w rejestrze przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów, przy wydawaniu poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych, o których mowa w art. 83 ust. 3 pkt. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, sprzeczność istotnych ustaleń organów wynikającą z protokółu kontroli stacji z treścią wydanego rozstrzygnięcia w postaci wydania decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych w sytuacji, gdy stacja spełniała wymagania pod względem technicznym dla stacji o rozszerzonym zakresie badań - art. 77, 107 kpa, naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 105 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez wydanie przez Ministra Transportu decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji w zakresie umorzenia postępowania w zakresie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji (kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f ze względu na bezprzedmiotowość wydania takiej decyzji, a nadto naruszenie prawa materialnego tj. art. 83 ust.1 pkt.1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy zapis ustawy wyraźnie i precyzyjnie odnosi się do stacji a nie przedsiębiorcy czy też przedsiębiorstwa oraz że uprawnienia te nie przechodzą na następców prawnych.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w W. z dnia z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w części dotyczącej umorzenia postępowania w sprawie wydania przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w W. poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów w miejscowości F. [...] z rozszerzeniami c, d, e, f wchodzącego w skład A. s.c. I. A., K. A., F. S., i zasądzenie kosztów procesu wg norm prawem przypisanych.

Zdaniem skarżącej decyzja Ministra Transportu jest niezgodna z prawem.

Stanowisko organu administracji dotyczące nadania uprawnień przedsiębiorcom leży w sprzeczności z brzmieniem art. 83 ust. 1 pkt 1 lit.b Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zatem nieprawidłowe jest twierdzenie organu o uprawnieniu przyznanym przedsiębiorcy, skoro ustawa określa zakres badań technicznych stacji a nie przedsiębiorcy. Stacja w miejscowości F. posiadała zezwolenie starosty na wykonywanie badań technicznych w zakresie liter c, d, e, f w dniu wejście w życie w/w ustawy (kopia w załączeniu).

Poświadczenie, o którym mowa w art. 84 ust. 3 pkt. 5 i ust. 4 Prawo o ruchu drogowym, dotyczy jedynie badania stanu technicznego w zakresie spełniania przez stację kontroli pojazdów wymagań przedmiotowych przewidzianych rozporządzeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów (Dz. U. Nr 40, poz. 275).

Nie obejmuje ono i obejmować nie może spraw podmiotowych dotyczących wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów, które zgodnie art. 83a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zastrzeżone są wyłącznie do kompetencji starosty właściwego ze względu na miejsce wykonywania działalności gospodarczej objętej wpisem.

Kompetencje Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w W. nie wynikają również z czynności kontrolnych wykonywanych w ramach art. 83b ustawy Prawo o ruchu drogowym, które w ramach nadzoru nad stacjami przypisane są staroście i nie były one powierzone (brak porozumienia).

Przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie nadania statutu Transportowemu Dozorowi Technicznemu nie dają, zdaniem skarżących, kompetencji do rozstrzygania spraw podmiotowych dotyczących wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów w postaci czy dany podmiot nabył czy też nie uprawnienia do prowadzenia danej działalności gospodarczej, jako działalności regulowanej w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Przepisy powyższe w sposób precyzyjny ograniczają te uprawnienia do spraw technicznych stanowiąc wyraźnie, iż Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wydaje jedynie poświadczenie o zgodności wyposażenia i warunków lokalowych z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań wpisanego do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów, co oznacza, że organ przekroczył swoje kompetencje w zakresie właściwości rzeczowej organów.

W tej sytuacji decyzja Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w W. umarzająca postępowanie w sprawie wydania poświadczenia zgodności warunków lokalowych i wyposażenia dla stacji kontroli pojazdów o zakresie rozszerzonym c, d, e, f i utrzymująca ją decyzja Ministra Transportu są dotknięte wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt. 1 k.p.a. bowiem zostały wydane z naruszeniem właściwości rzeczowej organów.

W ocenie skarżących spełniali oni na dzień wydania decyzji przesłanki określone w art. 83 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wynikające z rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów (Dz. U. Nr 40, poz. 275), co oznacza, że organy orzekające nie mogły skutecznie odmówić wydania takiego poświadczenia i umorzyć postępowanie.

Nadto podniesiono, że Stacja Kontroli Pojazdów w miejscowości F. prowadzona była przez W. L. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P. i posiadała wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów, jako podstawowa stacja kontroli pojazdów uprawniona do przeprowadzania badań rodzaju A, B, T, E o rozszerzonym zakresie badań c, d, e, f, h przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej.

11 września 2006 r. Starosta K. wykreślił i dokonał aktualizacji danych rejestrowych po stronie właściciela wpisując A. s.c. I.A., K. A., F. S., , prowadząca Stację Kontroli Pojazdów w miejscowości F..

Tym samym Stacja Kontroli Pojazdów położona w miejscowości F. została przejęta wraz z wszystkimi uprawnieniami i nie doszło do zmiany statusu i charakteru stacji. Zmiana podmiotu w wyniku przekształceń własnościowych opisanych wyżej nie spowodowała utraty dotychczasowych uprawnień przez stację, bowiem byłoby to niezgodne z postanowieniami art. 83 ust. 1 pkt. 1 lit b.

Zmiana podmiotu prowadzącego stację nie mogła zatem spowodować utraty prawa do przeprowadzenia przez stację kontroli pojazdów badań o rozszerzonym zakresie, bowiem sprzeczne byłoby to z konstytucyjną ochroną praw nabytych.

Błędne są przy tym twierdzenia organu, że nie doszło do zmiany stanu faktycznego w jakim została wydana decyzja poprzedzająca obecnie zaskarżoną. Decyzja nr [...]z dnia [...] maja 2007 r. opierała się bowiem na zebranym materiale dowodowym z protokołu oględzin stacji z dnia [...] maja 2007 r., w którym podniesiono istnienie na stacji wielu usterek, które w postępowaniu w celu wydania obecnie zaskarżonej decyzji zostały już naprawione (chodzi o brak dokumentacji techniczno-ruchowej dla podnośnika kanałowego, przyrządu do pomiaru i regulacji ciśnienia w ogumieniu oraz na przyrząd do wymuszania kontrolowanego nacisku na mechanizm sterowania hamulcem najazdowym przyczepy, brak odpływu do studzienki bezodpływowej lub instalacji technologicznej ze stanowiska kontrolnego). W ostatnim protokole odbioru stacji z dnia 13 sierpnia 2007 r., widnieje tylko uwaga dotycząca niespełnienia przez stację warunku poziomości ławy pomiarowej.

Nie istnieje zatem tożsamość niniejszej sprawy z rozstrzygniętą uprzednio w decyzji [...] z dnia [...]maja 2007 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniosła o jej oddalenie.

W piśmie procesowym z 18 marca 2008 r. skarżący odwołali się do wyroku WSA z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1950/07 i wnieśli o uchylenie decyzji Ministra Transportu z dnia [...] listopada 2007 r. w zaskarżonej części i o uchylenie w takim zakresie decyzji organu I instancji. Na rozprawie w dniu 27 marca 2008 r. pełnomocnik skarżących cofnął zarzut naruszenia właściwości rzeczowej organu i podniósł, że wadliwość zaskarżonej decyzji polega na tym, że postępowania administracyjne prowadzone było w kierunku merytorycznej oceny wniosku, a decyzja nie ma charakteru merytorycznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle § 2 powołanego artykułu ta kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej p.p.s.a.).

Badają skargę według powyższych kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja nie narusza bowiem prawa.

Skarżący złożyli wniosek o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych w/w stacji kontroli pojazdów ze stosownymi wymaganiami w tym także w rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f, oczekując merytorycznej decyzji w związku z faktem usunięcia przez nich, jak twierdzą, usterek skutkujących wcześniejszą odmową wydania takiego poświadczenia.

Jednakże, co wymaga szczególnego podkreślenia, organ I instancji takiej decyzji nie wydał stwierdzając, iż zaistniały przesłanki do wydania decyzji umarzającej w tej części postępowanie w sprawie, a wiec decyzji o wyłącznie procesowym charakterze. Uznano bowiem, iż w tym zakresie zachodzi bezprzedmiotowość postępowania w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a. Organ nie rozstrzygał zatem ani o tym, czy stacja spełnia wskazane w przepisach prawa wymogi uzasadniające wydanie żądanego poświadczenia ani też nie dokonywał oceny wniosku z punktu widzenia art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym. Zarzuty podniesione przez skarżących w tym zakresie nie mogą w ramach kontroli zaskarżonej decyzji (i decyzji wyżej wymienionej) być zatem przez Sąd rozpatrywane.

W takim bowiem zakresie Sąd oceny zaskarżonych aktów kontrolować nie może.

Skoro bowiem postępowanie w sprawie zostało umorzone jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. to zadaniem Sądu stosownie do przepisów ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest dokonanie oceny, czy w sprawie zachodzą w świetle istniejącego stanu rzeczy przesłanki do zastosowania powołanego przepisu i w konsekwencji wydania powyższego rozstrzygnięcia.

Z tego też względu Sąd nie odniósł się do stanowiska tutejszego Sądu prezentowanego w powołanym przez stronę wyroku.

Podnieść jednak należy, iż dla oceny powyższych decyzji pozostaje bez istotnego znaczenia podnoszona przez skarżących okoliczność, iż podejmowane w toku postępowania administracyjnego czynności wskazywały, ich zdaniem, na to, iż organ zmierza do wydania decyzji merytorycznej bo dokonał sprawdzenia stacji co do zainstalowanych urządzeń i sporządził stosowny protokół. Ocenie podlegają bowiem decyzje, które zostały w sprawie podjęte a nie ewentualnie powzięte przez organ w toku postępowania zamiary.

Zaistniałe w postępowaniu uchybienia formalnoprawne mogą wprawdzie w określonych sytuacjach skutkować uwzględnieniem skargi ale tylko wówczas, gdy mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Jednakże dokonanie kontroli stacji nie stanowi o tego rodzaju wadliwości postępowania administracyjnego i wbrew przekonaniu skarżących nie może w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. skutkować uwzględnieniem skargi. Powyższa okoliczność w żadnym bowiem zakresie nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy.

Z punktu widzenia art. 105 § 1 k.p.a. i ustaleń organu, że sprawa w tym zakresie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną istotnym jest rozważenie, czy istnieje tożsamość sprawy rozstrzygniętej kolejno po sobie dwoma decyzjami, z których pierwsza jest ostateczna. Tożsamość ta będzie istniała, gdy występują te same podmioty w sprawie, dotyczy ona tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym tej sprawy, co do okoliczności istotnych dla wydania objętego w/w decyzjami rozstrzygnięcia. Nie jest zatem, co wyżej sygnalizowano istotne, że według twierdzeń strony usunięto usterki techniczne istniejące w dniu wydania decyzji z [...] maja 2007r.

Decyzja ta jest, co bezsporne, decyzją ostateczną. Została podjęta na wniosek strony, który co pełnomocnik skarżących przyznał na rozprawie, był jednobrzmiący z przedmiotowym wnioskiem. Nie może być zatem wątpliwości co do tego, iż sprawy są zarówno pod względem podmiotowym i przedmiotowym tożsame. W tym zresztą zakresie skarżący zarzutów nie podnoszą, a swoje twierdzenia wywodzą z faktu, iż zostały usunięte wcześniejsze usterki i w tym dopatrują się zmiany stanu faktycznego stanowiącej w ich ocenie przeszkodę do przyjęcia, iż zachodzi w tej części bezprzedmiotowość postępowania. Takie stanowisko jest stanowiskiem błędnym nie znajdującym uzasadnienia w okolicznościach sprawy ani w obowiązującym prawie. W sprawie nie ma też wątpliwości co do tego, iż stan prawny także nie uległ zmianie. W tym zakresie skarżący również zarzutu żadnego nie podnoszą.

W przedstawionym wyżej, stanie rzeczy organy zasadnie uznały, iż zachodzą przesłanki skutkujące bezprzedmiotowością postępowania w rozumieniu powołanego przepisu.

Każdy z organów orzekał przy tym w granicach przyznanych mu przepisami prawa kompetencji. Strona również wątpliwości w tym zakresie nie ma, bo zarzut dotyczący braku właściwości organu został na rozprawie cofnięty. Nie jest zatem konieczne szczegółowe odniesienie się do podniesionej w skardze argumentacji dotyczącej powyższego zagadnienia.

Podnieść nadto należy, iż wydanie decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty w sytuacji, gdy sprawa została już rozstrzygnięta wcześniejszą decyzją skutkuje jej nieważnością w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Zatem w przypadku zaistnienia powyższej przesłanki organ po raz kolejny decyzji merytorycznej wydać nie może. Taki stan rzeczy zachodzi w tej sprawie. Zaskarżona decyzja, jak i utrzymana nią w mocy decyzja nie naruszają zatem obowiązującego prawa, a ta okoliczność w świetle art. 151 p.p.s.a. skutkuje oddaleniem skargi. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.