Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej "[...]" spółka cywilna – I. A., K. A., F. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 133/08 w sprawie ze skargi I. A., K. A., F. S. na decyzję Ministra Transportu z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie poświadczenia warunków techniczno-organizacyjnych stacji kontroli pojazdów oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 marca 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 133/08 oddalił skargę I. A., K. A.

i F. S. na decyzję Ministra Transportu z dnia [...] listopada 2007 r.

wydaną w sprawie poświadczenia warunków techniczno-organizacyjnych stacji

kontroli pojazdów.

Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji

wskazał, że I. A., K. A. i F. S. złożyli wniosek

o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych stacji

kontroli pojazdów w F. z wymaganiami odpowiednio do zakresu

przeprowadzanych badań, tj. stacji kontroli pojazdów rodzaju A, B, T, E o

rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Decyzją z dnia [...] września 2007 r. Dyrektor Transportowego Dozoru

Technicznego na podstawie art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. -

Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.) oraz

art. 104 § 1, art. 105 § 1 k.p.a. po dokonaniu sprawdzenia wymienionej wyżej

stacji kontroli pojazdów poświadczył, że "[...]" s.c. I. A.,

K. A., F. S. posiadają w stacji wyposażenie i warunki

lokalowe zgodne z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań

przez przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów A, B,

T, E (pkt I) stwierdzając, że poświadczenie jest ważne do dnia [...] grudnia

2010 r. chyba, że nastąpi zmiana stanu faktycznego. Natomiast postępowanie w

sprawie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla

podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f, na

podstawie art. 105 § 1 k.p.a., umorzył (pkt II).

Organ podniósł, iż w sprawie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f prowadzone było już postępowanie zakończone ostateczną decyzją z dnia

[...] maja 2007 r. W punkcie II tej decyzji Dyrektor Transportowego Dozoru

Technicznego orzekł, iż odmawia wydania poświadczenia wyposażenia i warunków

lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d,

e, f. Tak więc, postępowanie w tym zakresie było już prowadzone i nastąpiło

już ostateczne rozstrzygnięcie - z czego wynika, iż nie może być przedmiotem

ponownego orzekania.

W odwołaniu od tej decyzji strony podniosły, że organ może jedynie sprawdzić

posiadanie wyposażenia kontrolno-pomiarowego oraz warunków lokalowych

gwarantujących wykonywanie odpowiedniego zakresu badań technicznych

pojazdów, a te prowadzona stacja posiada. Rozważania dotyczące zmian

własnościowych i ich wpływu na wydane rozstrzygnięcie nie znajdują

uzasadnienia w kompetencjach organu określonych w ustawie - Prawo o ruchu

drogowym. Organem rozstrzygającym w powyższym zakresie jest właściwy

miejscowo starosta lub prezydent miasta. Żaden przepis prawa materialnego

nie upoważnia organu do oceny stanu prawnego stacji. W ocenie stron decyzja

została wydana z naruszeniem art. 6 i 19 k.p.a.

Organ błędnie uznał, iż nie nastąpiła zmiana stanu faktycznego, w jakim

została wydana decyzja z dnia [...] maja 2007 r. i w konsekwencji bezpodstawnie

umorzył postępowanie w sprawie poświadczenia wyposażenia i warunków

lokalowych dla stacji z rozszerzeniami c, d, e, f. Pierwotna decyzja

opierała się na materiale dowodowym z protokołu oględzin stacji z dnia [...]

maja 2007 r., w którym podniesiono istnienie na stacji wielu usterek, które

zostały już naprawione. Chodzi tu o brak dokumentacji techniczno-ruchowej

dla podnośnika kanałowego, przyrządu do pomiaru i regulacji ciśnienia w

ogumieniu oraz na przyrząd do wymuszania kontrolowanego nacisku na mechanizm

sterowania hamulcem najazdowym przyczepy, brak odpływu do studzienki

bezodpływowej lub instalacji technologicznej ze stanowiska kontrolnego. W

ostatnim protokole odbioru stacji z dnia [...] sierpnia 2007 r., widnieje tylko

uwaga dotycząca niespełnienia przez stację warunku poziomości ławy

pomiarowej.

Rozbieżność jest wynikiem kolejnych prac na stacji podjętych w celu

dostosowania stacji do przepisów prawa w zakresie wymagań w stosunku do

stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów.

Po rozpatrzeniu odwołania Minister Transportu decyzją z dnia [...] listopada

2007 r., na podstawie art. 138 § 1 k.p.a., art. 83 ust. 4 ustawy - Prawo o

ruchu drogowym utrzymał w mocy decyzję organu niższej instancji.

W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż w sprawie firmy "[...]." decyzją

z dnia [...] maja 2007 r. organ pierwszej instancji w pkt I odmówił wydania

poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji

kontroli pojazdów uprawnionej do przeprowadzania badań rodzaju A, B, T, E.

Natomiast w pkt II decyzji odmówił wydania poświadczenia wyposażenia i

warunków lokalowych dla podstawowej stancji kontroli pojazdów z

rozszerzeniami c, d, e, f. Odmowa wydania poświadczenia na wykonywanie badań

rodzaju A, B, T, E spowodowana była niespełnieniem wymogów określonych w

rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w

sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających

badania techniczne pojazdów. Natomiast odmowa wydania poświadczenia

uprawniającego przedsiębiorcę prowadzącego podstawową stację kontroli

pojazdów do wykonywania badań rodzaju c, d, e, f, czyli badań zastrzeżonych

dla stacji okręgowych, podjęta została zgodnie z obowiązującymi przepisami

ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z ustawą

żaden przedsiębiorca prowadzący podstawową stację kontroli pojazdów nie może

wykonywać badań zastrzeżonych dla stacji okręgowych. Przewiduje się jedynie

dwa typy stacji kontroli pojazdów, tj. stację podstawową i okręgową bez

konstrukcji mieszanych. Zatem przepisy nie przewidują możliwości prowadzenia

przez przedsiębiorcę stacji podstawowej, któremu udzielano by prawa do

przeprowadzania niektórych badań zastrzeżonych dla stacji okręgowej. Jedynie

wyjątkowy charakter regulacji przejściowej, czyli ustawy z dnia 2 lipca 2004r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej

(Dz. U. Nr 173, poz. 1808) na zasadzie odstępstwa od obecnie obowiązującego

modelu umożliwił przedsiębiorcom prowadzącym podstawowe stacje kontroli

pojazdów z rozszerzonym zakresem badania dalsze prowadzenie działalności w

dotychczasowym zakresie. Regulacja ta dotyczy jednakże tylko i wyłącznie

tych przedsiębiorców, którzy posiadali zezwolenie starosty na prowadzenie

takiej działalności wydane przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy, czyli przed dniem 21 sierpnia 2004 r. Adresatem tej normy jest

przedsiębiorca nie zaś przedsiębiorstwo, a ponieważ I. A., K.

A. i F. S. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "[...]

s.c", nie posiadali takiego zezwolenia to przepisy w/w ustawy wprowadzającej

nie mają do nich zastosowania.

W ocenie Ministra organ pierwszej instancji prawidłowo ocenił stan sprawy i

wydał decyzję zgodną z prawem. Inspektorzy Transportowego Dozoru

Technicznego dokonujący oględzin i badań stacji stwierdzili, że spełnia ona

wymagania przewidziane rozporządzeniem Ministra Transportu i Budownictwa z

dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji

przeprowadzających badania techniczne pojazdów (Dz. U. Nr 40, poz. 275). W

pkt II decyzji umorzył postępowanie w zakresie badań o rozszerzonym zakresie

c, d, e, f, ponieważ w tym zakresie orzekł już decyzją z dnia 28 maja 2007r.; rozstrzygnięcie to nie mogło ulec zmianie.

W skardze na decyzję z dnia [...] listopada 2007 r. w części dotyczącej

umorzenia postępowania, skarżący zarzucili:

1) rażące naruszenie art. 20 k.p.a. poprzez wydanie przez Ministra

Transportu decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu pierwszej instancji

mimo istniejących przesłanek jej uchylenia w postaci braku właściwości

rzeczowej do rozstrzygania kwestii legalności wpisów dotyczących podmiotów w

rejestrze przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów, przy

wydawaniu poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych, o

których mowa w art. 83 ust. 3 pkt. 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym;

2) sprzeczność istotnych ustaleń organów wynikającą z protokółu kontroli

stacji z treścią wydanego rozstrzygnięcia w postaci wydania decyzji o

umorzeniu postępowania w sprawie wydania poświadczenia zgodności wyposażenia

i warunków lokalowych w sytuacji, gdy stacja spełniała wymagania pod

względem technicznym dla stacji o rozszerzonym zakresie badań - art. 77,

art. 107 k.p.a.;

3) naruszenie art. 105 k.p.a. poprzez wydanie przez Ministra Transportu

decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu niższej instancji w zakresie

umorzenia postępowania ze względu na bezprzedmiotowość;

4) naruszenie art. 83 ust.1 pkt.1 lit. b) ustawy - Prawo o ruchu drogowym

poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy

zapis ustawy wyraźnie i precyzyjnie odnosi się do stacji a nie

przedsiębiorcy czy też przedsiębiorstwa oraz że uprawnienia te nie

przechodzą na następców prawnych.

Skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności decyzji organów obu instancji w

części dotyczącej umorzenia postępowania oraz o zasądzenie kosztów procesu

wg norm prawem przypisanych.

W uzasadnieniu podnieśli, że stanowisko Ministra dotyczące nadania uprawnień przedsiębiorcom leży w sprzeczności z brzmieniem art. 83 ust. 1 pkt 1 lit.b) ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Nieprawidłowe jest twierdzenie organu o

uprawnieniu przyznanym przedsiębiorcy, skoro ustawa określa zakres badań

technicznych stacji a nie przedsiębiorcy. Stacja w miejscowości F.

posiadała zezwolenie starosty na wykonywanie badań technicznych w

zakresie liter c, d, e, f w dniu wejście w życie w/w ustawy.

Poświadczenie, o którym mowa w art. 84 ust. 3 pkt. 5 i ust. 4 Prawo o ruchu

drogowym, dotyczy jedynie badania stanu technicznego w zakresie spełniania

przez stację kontroli pojazdów wymagań przedmiotowych przewidzianych

rozporządzeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r.

Nie obejmuje ono spraw dotyczących wpisu do rejestru przedsiębiorców

prowadzących stacje kontroli pojazdów, które zgodnie art. 83a ustawy - Prawo

o ruchu drogowym zastrzeżone są wyłącznie do kompetencji właściwego miejscowo

starosty.

Kompetencje Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w Warszawie nie wynikają również z czynności kontrolnych wykonywanych w ramach art. 83b

ustawy - Prawo o ruchu drogowym, które w ramach nadzoru nad stacjami

przypisane są staroście.

Przepisy ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia Ministra

Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie nadania statutu Transportowemu

Dozorowi Technicznemu nie dają, zdaniem skarżących, kompetencji do

rozstrzygania spraw podmiotowych dotyczących wpisu do rejestru

przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów w postaci czy dany

podmiot nabył czy też nie uprawnienia do prowadzenia danej działalności

gospodarczej, jako działalności regulowanej w rozumieniu przepisów ustawy o

swobodzie działalności gospodarczej.

W tej sytuacji decyzje organów obu instancji w części umorzenia postępowania są dotknięte wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

W ocenie skarżących, na dzień wydania decyzji, spełniali oni przesłanki

określone w art. 83 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wynikające z

rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r.,

co oznacza, że organy orzekające nie mogły skutecznie odmówić wydania

takiego poświadczenia i umorzyć postępowanie.

Podniesiono, że wskazana stacja prowadzona była przez W. L. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P.U.H. [...] i posiadała wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów, jako podstawowa stacja kontroli pojazdów uprawniona do

przeprowadzania badań rodzaju A, B, T, E o rozszerzonym zakresie badań c, d,

e, f, h przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy - Przepisy

wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej. W dniu [...]

września 2006 r. Starosta Krasnostawski wykreślił i dokonał aktualizacji

danych rejestrowych po stronie właściciela stacji wpisując "[...]" s.c.

I. A., K. A., F. S. Tym samym stacja została

przejęta wraz z wszystkimi uprawnieniami i nie doszło do zmiany statusu i

charakteru stacji. Zmiana podmiotu w wyniku przekształceń własnościowych nie

spowodowała utraty dotychczasowych uprawnień przez stację, bowiem byłoby to

niezgodne z postanowieniami art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b) cytowanej ustawy.

Zmiana podmiotu prowadzącego stację nie mogła spowodować utraty prawa do

przeprowadzenia badań o rozszerzonym zakresie, bowiem sprzeczne byłoby to z

konstytucyjną ochroną praw nabytych.

Błędne są przy tym twierdzenia organu, że nie doszło do zmiany stanu

faktycznego w jakim została wydana decyzja poprzedzająca obecnie zaskarżoną.

Decyzja z dnia [...] maja 2007 r. opierała się bowiem na zebranym materiale

dowodowym z protokołu oględzin stacji z dnia [...] maja 2007 r., w którym

podniesiono istnienie na stacji wielu usterek, które zostały już naprawione.

W ostatnim protokole odbioru stacji z dnia [...] sierpnia 2007 r., widnieje

tylko uwaga dotycząca niespełnienia przez stację warunku poziomości ławy

pomiarowej. W piśmie procesowym z 18 marca 2008 r. skarżący odwołali się do wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1950/07.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2008 r. pełnomocnik skarżących cofnął zarzut

naruszenia właściwości rzeczowej organu i podniósł, że wadliwość zaskarżonej

decyzji polega na tym, że postępowania administracyjne prowadzone było w

kierunku merytorycznej oceny wniosku, natomiast decyzja nie ma charakteru

merytorycznego.

Przechodząc do rozważań Sąd pierwszej instancji podkreślił, że Dyrektor

Transportowego Dozoru Technicznego nie wydał decyzji o odmowie wydania

spornego poświadczenia. Stwierdził jedynie, że zaistniały przesłanki do

wydania decyzji umarzającej w tej części postępowanie w sprawie, a wiec

decyzji o wyłącznie procesowym charakterze. Uznał bowiem, iż w tym zakresie

zachodzi bezprzedmiotowość postępowania w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a.

Organ nie rozstrzygał zatem ani o tym, czy stacja spełnia wskazane w

przepisach prawa wymogi uzasadniające wydanie żądanego poświadczenia, ani

też nie dokonywał oceny wniosku z punktu widzenia art. 83 ust. 1 pkt 1

ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Zarzuty podniesione przez skarżących w tym

zakresie nie mogły być rozpatrywane przez Sąd.

Skoro postępowanie w sprawie zostało umorzone jako bezprzedmiotowe to,

zadaniem Sądu, stosownie do przepisów ustawy o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi jest dokonanie oceny, czy w sprawie zaszły w świetle

istniejącego stanu rzeczy przesłanki do zastosowania art. 105 § 1 k.p.a. i w

konsekwencji wydania powyższego rozstrzygnięcia. Z tego też względu Sąd nie

odniósł się do stanowiska prezentowanego w powołanym przez stronę wyroku z

dnia 18 stycznia 2008 r.

Zdaniem Sądu bez istotnego znaczenia dla oceny powyższych decyzji pozostaje podnoszona przez skarżących okoliczność, iż organ zmierzał do wydania

decyzji merytorycznej bo dokonał sprawdzenia stacji co do zainstalowanych

urządzeń i sporządził stosowny protokół. Ocenie podlegają bowiem decyzje,

które zostały w sprawie podjęte, a nie ewentualnie powzięte przez organ w

toku postępowania zamiary.

Zaistniałe w postępowaniu uchybienia formalnoprawne mogą wprawdzie w

określonych sytuacjach skutkować uwzględnieniem skargi, ale tylko wówczas,

gdy mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Dokonanie kontroli stacji nie stanowi

o tego rodzaju wadliwości postępowania administracyjnego i nie mogło

skutkować uwzględnieniem skargi.

Z punktu widzenia art. 105 § 1 k.p.a. i ustaleń organu istotną była kwestia,

czy istnieje tożsamość sprawy rozstrzygniętej kolejno po sobie dwoma

decyzjami, z których pierwsza jest ostateczna. Tożsamość ta istnieje, gdy

występują te same podmioty w sprawie, dotyczy ona tego samego przedmiotu i

tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym, co do

okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. W tych okolicznościach nie jest

istotne, że usunięto usterki techniczne stacji, istniejące w dniu wydania

decyzji z [...] maja 2007 r. Decyzja ta jest decyzją ostateczną, została

podjęta na wniosek strony, który - co pełnomocnik skarżących przyznał na

rozprawie - był jednobrzmiący z przedmiotowym wnioskiem. Nie mogło być zatem

wątpliwości co do tego, iż sprawy są tożsame. Również stan prawny nie uległ

zmianie.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że organy zasadnie uznały, iż zachodzą

przesłanki skutkujące bezprzedmiotowością postępowania. Ponadto każdy z

organów orzekał w granicach przyznanych mu przepisami prawa kompetencji.

Strona również nie ma wątpliwości w tym zakresie, bo zarzut dotyczący braku

właściwości organu został na rozprawie cofnięty. Stąd nie było konieczne

szczegółowe odniesienie się do argumentacji dotyczącej tego zagadnienia.

Wydanie decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty w sytuacji, gdy sprawa

została już rozstrzygnięta wcześniejszą decyzją, skutkuje jej nieważnością w

rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Dlatego organ po raz kolejny decyzji

merytorycznej wydać nie mógł.

Jako podstawę prawną wyroku Sąd powała art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia

2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr

153, poz. 1270 ze zm.) - w skrócie p.p.s.a.

"[...]" s.c. I. A., K. A., F. S., reprezentowani

przez radcę prawnego A. J., zaskarżyli opisany wyrok do Naczelnego

Sądu Administracyjnego. W skardze kasacyjnej domagali się uchylenia wyroku w

całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia

kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżący kasacyjnie zarzucili wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, tj:

1) naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nie wyjaśnienie podstawy prawnej

i faktycznej rozstrzygnięcia oraz nie ustosunkowanie się przez Sąd pierwszej

instancji do większości zarzutów sformułowanych w skardze;

2) naruszenie art. 145 ust. 1 lit. a) i c) p.p.s.a. poprzez wadliwe

zastosowanie polegające na nie uwzględnieniu faktu, że decyzje wydane w

sprawie naruszają art. 105 k.p.a. - wadliwa interpretacja tego przepisu polega na przypisywaniu tożsamości podmiotowej i przedmiotowej spraw na podstawie okoliczności wszczętego i prowadzonego postępowania administracyjnego, zaś chwilą, w której ocenia się te cechy jest chwila wydawania decyzji, nie zaś chwila składanego wniosku.

W uzasadnieniu skarżący kasacyjnie opisali przebieg postępowania, a następie stwierdzili, że w sprawach dotyczących stacji kontroli pojazdów zastosowanie mają odpowiednio art. 83 ust. 4 i ust. 3 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu

drogowym, dotyczące poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków

lokalowych z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzonych badań

wpisanego od rejestru. Poświadczenie to dotyczy jedynie wymagań

przedmiotowych określonych w rozporządzeniu Ministra Transportu i

Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w

stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów.

Dalej powtórzyli, że w momencie składania drugiego wniosku stacja spełniała

wszystkie wymogi przewidziane prawem i organy nie mogły odmówić takiego

poświadczenia, ani umorzyć postępowania. Była to już inna sprawa, gdyż

okoliczności faktyczne uległy zmianie. W międzyczasie skarżący podjęli

działania na rzecz usunięcia wad stwierdzonych podczas pierwszej kontroli.

Zdaniem skarżących kasacyjnie stanowisko organów i Sądu prowadzi do

absurdalnych wniosków, że w przypadku ostatecznej negatywnej decyzji

dotyczącej poświadczenia, przedsiębiorca mimo naprawienia usterek nigdy nie

miałby możliwości uzyskania poświadczenia. Każde postępowanie w sprawie

takiego wniosku musiałoby zostać umorzone. Jest to także sprzeczne z

dotychczasową praktyką wydawania takich poświadczeń. Co ważne organ

pierwszej instancji wskazywał wcześniej, że po usunięciu wszystkich usterek

wymienionych w decyzji z dnia [...] maja 2007 r. prosi o ponowne złożenie

wniosku o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych

dla stacji.

Skoro organ przyjął drugi wniosek w sprawie i przeprowadził drugą kontrolę

stacji, i to nie ograniczającą się do sprawdzenia tylko likwidacji uchybień,

to prowadził postępowanie zmierzając do wydania decyzji merytorycznej. Takie

działanie nie byłyby podjęte w przypadku tożsamości spraw.

Braki w zakresie rozważenia zarzutów skargi przez Sąd pierwszej instancji

uniemożliwia polemikę ze stanowiskiem Sądu. Czyni to iluzorycznym prawo do

obrony swoich racji. W szczególności nie wiadomo czy Sąd analizował protokoły

odbioru stacji z dnia [...] maja i [...] sierpnia 2007 r.; czy wywiódł z tego

jakieś wnioski. Brak również wyjaśnienia podstawy prawnej zaskarżonego

wyroku.

Ponadto niezgodne z prawdą są twierdzenia Sądu pierwszej instancji, że

skarżący nie podnosili zarzutów co do tożsamości i bezprzedmiotowości spraw.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Infrastruktury wniósł o jej

oddalenie. Zdaniem organu zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej są chybione,

a stanowisko Sądu prawidłowo uzasadnione. Podkreślił, że decyzja z dnia [...]

maja 2007 r. stała się ostateczna, ponieważ strony nie wniosły odwołania.

Minister odrzucił stanowisko skarżących, że poświadczenie wydane przez organ pierwszej instancji dotyczy jedynie badania stanu technicznego w zakresie

spełniania przez stację kontroli pojazdów wymagań przedmiotowych. Z art. 83

ust. 3 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym jednoznacznie wynika, że

poświadczenie jest indywidualnym aktem administracyjnym wydawanym dla

konkretnego podmiotu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeśli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej i wyłącznie w granicach wyżej określonych może rozpatrywać wniesioną skargę kasacyjną.

Skarga kasacyjna wniesiona w rozpoznawanej sprawie została oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia przepisów postępowania.

Pierwszy z zarzutów wskazuje na naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nie wyjaśnienie podstawy prawnej i faktycznej rozstrzygnięcia oraz nie ustosunkowanie się do większości zarzutów skargi.

Niniejszy zarzut nie jest zasadny. Przede wszystkim należy wskazać, że kontroli Sądu pierwszej instancji została poddana decyzja w części umarzającej postępowanie wobec rozstrzygnięcia już ostateczną decyzją kwestii uprawnienia skarżących do prowadzenia podstawowej stacji kontroli pojazdów w zakresie rozszerzonym. Zatem, na co wskazał Sąd pierwszej instancji, kontroli poddana została decyzja w części rozstrzygającej kwestię procesową a nie zagadnienie merytoryczne – materialnoprawne. Wobec tego rozważania Sądu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnoszą się do meritum sprawy. Orzekając w granicach sprawy Sąd pierwszej instancji wyjaśnił podstawę faktyczną oraz prawną rozstrzygnięcia. Przede wszystkim w sposób wyczerpujący i nie naruszający art. 141 § 4 p.p.s.a. przedstawione zostały motywy przemawiające, zdaniem Sądu pierwszej instancji, za prawidłowością umorzenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. W związku z tym, że przedmiotem zaskarżenia była decyzja w części dotyczącej rozstrzygnięcia procesowego zasadnie Sąd pierwszej instancji nie odnosił się do zarzutów skargi dotyczących zagadnień związanych z merytorycznym rozstrzygnięciem sprawy, które w tym przypadku z przyczyn procesowych nie nastąpiło.

Zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w związku z art. 105 k.p.a. również nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 105 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe. Z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia w sytuacji, kiedy organ rozstrzygnął już sprawę decyzją ostateczną, czyli występuje tzw. tożsamość sprawy. Tożsamość sprawy występuje wówczas kiedy zachodzi: 1) tożsamość elementów podmiotowych, tj. tożsamość podmiotu będącego adresatem praw lub obowiązków, 2) tożsamość przedmiotowa, tj. tożsamość praw i obowiązków oraz ich podstawy prawnej i faktycznej.

W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie zachodziła tożsamość elementów podmiotowych. Zarówno decyzja Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia [...] maja 2007 r. jak i decyzja tego organu z dnia [...] września 2007 r. dotyczyły skarżących. Również nie powinno budzić wątpliwości, iż wystąpiła tożsamość przedmiotowa. Jednakże tożsamości przedmiotowej w tym przypadku nie można rozumieć tak jak czynią to skarżący kasacyjnie. Nie chodzi tutaj bowiem o stan techniczny wyposażenia i warunki lokalowe zmienione w stosunku do istniejących w dacie wydania decyzji z dnia [...] maja 2007 r. Należy bowiem mieć na względzie, że Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego w punkcie II decyzji z dnia [...] maja 2007 r. odmówił wydania skarżącym poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stancji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f nie z uwagi na niespełnianie wymogów technicznych, lecz w związku z tym, że skarżący, jako przedsiębiorcy prowadzący podstawową stację kontroli pojazdów, w świetle aktualnie obowiązujących przepisów nie mogą wykonywać badań zastrzeżonych dla stacji okręgowych. Zatem organ omawianą decyzją rozstrzygnął w oparciu o przepisy prawa materialnego co do zasady o prawie skarżących do prowadzenia badań w zakresie zastrzeżonym dla stacji okręgowych. Rozstrzygnięcie to dotyczyło treści praw i obowiązków skarżących. Wobec tego kolejny wniosek skarżących w zakresie dotyczącym prowadzenia badań zastrzeżonych dla stacji okręgowych dotyczył przedmiotu rozstrzygniętego już decyzją ostateczną.

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że zachodziła tożsamość sprawy w zakresie dotyczącym poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych dla podstawowej stacji kontroli pojazdów z rozszerzeniami c, d, e, f. Zatem prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że zasadnym było umorzenie w tym zakresie postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.