Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. J. i B. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 1136/15 w sprawie ze skargi T. J. i B. J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2015 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 listopada 2016 r. oddalił skargę T. J. i B. J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) z dnia [...] kwietnia 2015 r. w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Zaskarżoną decyzją GINB na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania T. i B. J. od decyzji Wojewody Lubuskiego z dnia [...] lutego 2015 r., umarzającej postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Z. z [...] kwietnia 2011 r., zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] na działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. W. w Z. - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

T. i B. J. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję, zarzucając naruszenie art. 7, 8, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. w zw. § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397), poprzez odmowę jego zastosowania, art. 3 pkt 20 w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.; dalej p.b.) i w powiązaniu z art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (jt.. Dz.U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm.), art. 5 ust. 1 pkt 9 p.b. w zw. z art. 140, 143, 144 Kodeksu Cywilnego w zw. z art. 21 Konstytucji RP w zw. z art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 roku (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) w zw. z art. 144 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska.

W odpowiedzi na skargę GINB wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Sąd wskazał, że organy związane były prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 687/14, który nakazał powtórzenie postępowania i uwzględnienie przy ustalaniu przymiotu strony wnioskodawców – T. i B. J., parametrów technicznych przedmiotowej stacji, w tym liczby anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo-odbiorczych, ich mocy emisji pola elektromagnetycznego dla każdej anteny i kierunku emisji, a także wysokości montażu anten na maszcie. Nadto ustalenie charakteru i przeznaczenia działki wnioskodawców, odniesienie się do zarzutów odwołania. Wszystkim tym wymogom, zdaniem Sądu, organy orzekające obecnie sprostały. W toku ponownego postępowania ustalono, że skarżący są właścicielami działki nr [...], położonej w Z., przy ul. W., która zgodnie z projektem zagospodarowania terenu znajduje się w odległości powyżej 60 m od projektowanej wieży. Na działce skarżących znajduje się budynek mieszkalny dwukondygnacyjny. Sąd I instancji wskazał, że sporna inwestycja nie powoduje ponadnormatywnych uciążliwości dla nieruchomości wnioskodawców. Pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych od dopuszczalnych według rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. Nr 192, poz. 1883) nie wystąpią nad nieruchomością skarżących. W aktach znajduje się mapa, na której zaznaczono przewidywalny zasięg obszarów o gęstości mocy promieniowania > 0,1 W/m2 (jest to obszar o ograniczonym zagospodarowaniu, co wynika z załącznika nr 1 do rozporządzenia z dnia 30 października 2003 r.). Z analizy mapy, która zawiera obszar zasięgu występujących pól elekromagnetycznych wynika, że tak wyznaczony obszar oddziaływania obiektu nie obejmuje działki nr [...]. Osie wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych nie przebiegają nad działką nr [...]. Wobec powyższego stwierdzono, że pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych od dopuszczalnych, tj. 0,1 W/m2 według rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r., nie wystąpią nad nieruchomością skarżących. Nadto brak jest innych przepisów, które mogłyby ewentualnie wprowadzać ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości w związku z powstaniem stacji bazowej. W związku z brakiem miejsc dostępnych dla ludności na osi wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych w odległości do 150 m od anten, inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, ani też do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. Zasadnie zatem, zdaniem Sądu, organy ustaliły, że B. i T. J. nie posiadają przymiotu strony w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] kwietnia 2011r. – w rozumieniu art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 p.b.

Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia wnieśli B. i T. J., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów procesowych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili naruszenie przepisów:

1) art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 p.b. w powiązaniu z art. 28 k.p.a. w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r., które określa dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku, zróżnicowane dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową (§ 1 pkt 1 a) i miejsc dostępnych dla ludności (§ 1 pkt 1 b) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w powiązaniu z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej p.p.s.a.) poprzez przyjęcie, iż na etapie ustalania interesu prawnego dokonuje się ustaleń o charakterze merytorycznym w zakresie występowania pól elektromagnetycznych o wartościach ponadnormatywnych oraz sprawdzenia czy inwestycja wymagała uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach co jest tożsame z merytorycznym rozpoznaniem sprawy z jednoczesnym jej umorzeniem;

2) art. 141 § 4 oraz 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP poprzez lakoniczne stwierdzenie, że inwestycja nie wymagała uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowanych oraz że obszar występowania póle elekromagnetycznych o wartościach ponadnormatywnych bez uwzględnienia zjawiska odbić, emisji pola elektromagnetycznego emitowanego przez inne stacje znajdujące się w pobliżu został ustalony prawidłowo;

3) § 2 ust. 1 pkt 7a i § 3 ust. 1 pkt 8 lit. e) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, poprzez nieprecyzyjne dokonanie oceny w/w przepisów albowiem w wyroku nie ma informacji na jakiej wysokości biorąc pod uwagę maksymalne pochylenie anten (elektryczne oraz mechaniczne tilty) wystąpią osie głównych wiązek promieniowania i tym samym wysokości te są możliwe do zabudowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone każdorazowo wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami, którymi – zgodnie z art. 174 p.p.s.a. – może być: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować.

Rozpoznając w tak zakreślonych granicach skargę kasacyjną wniesioną w tej sprawie należy stwierdzić, iż nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma usytuowanie działki skarżących kasacyjnie w stosunku do lokalizacji inwestycji, będącej przedmiotem decyzji, co do której skarżący kasacyjnie domagają się stwierdzenia nieważności. Jak wynika z akt sprawy, kwestionowana inwestycja obejmuje budowę na działce nr [...] stacji bazowej telefonii komórkowej [...], składającej się z rurowej wieży stalowej o wysokości 33,27 m n.p.t., urządzeń sterujących pracą anten, anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo - odbiorczych. System anten rozsiewczych składa się z trzech sektorów skierowanych na azymuty 80°, 250°, 340°. Każdy z sektorów będzie składał się z jednej rozsiewczej anteny nadawczo-odbiorczej typu AS25 pracującej w paśmie 900/2000 MHz w systemie GSM/UMTS. Dopuszczalne kąty pochylenia płaszczyzny promieniowania anten od poziomu: od 0° do 6° dla sektora 250° i 340°; od 0° do 8° dla sektora 80°. Wysokość instalacji anten to 24 m n.p.t. dla sektora 80 ° i 31,90 m n.p.t. dla sektora 250° i 340°. Sumaryczna moc pola eletromagnetycznego o równoważnych mocach promieniowanych izotropowo poszczególnych anten (EIRP) to 3724 W. Natomiast trzy anteny radioliniowe skierowane są na azymuty 7°, 124°, 277°. Wysokość zawieszenia radiolinii - 32, 5 m n.p.t. dla azymutu 7°; 32 m n.p.t. dla azymutu 124° i 31,5 m n.p.t. dla azymutu 277°.

Z akt sprawy wynika ponadto, że skarżący są właścicielami działki nr [...], która jest w azymucie około 130° i odległości około 60 m od przedmiotowej stacji bazowej.

Skoro zatem działka skarżących kasacyjnie usytuowana jest w azymucie około 130° i odległości około 60 m od przedmiotowej stacji bazowej, a system anten rozsiewczych składa się z trzech sektorów skierowanych na azymuty 80°, 250° i 340°, to organy administracyjne i Sąd I instancji trafnie uznały, że obszar oddziaływania obiektu nie obejmuje działki nr [...], gdyż osie wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych nie przebiegają nad działką nr [...].

Stanowisko to potwierdza znajdująca się w aktach mapa, na której zaznaczono przewidywalny zasięg występujących pól elekromagnetycznych.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że działka skarżących kasacyjnie nie znajduje się w obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji i to niezależnie od kwestii parametrów zarówno poszczególnych anten, jak i całego przedsięwzięcia, a także zjawiska odbić, czy pola elektromagnetycznego emitowanego przez inne stacje telefonii komórkowej.

W tym stanie rzeczy nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 p.b. w powiązaniu z art. 28 k.p.a. w związku z § 1 pkt 1 lit. a) i b) rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. oraz przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r., gdyż Sąd I instancji słusznie zaakceptował stanowisko organów administracyjnych, że w realiach niniejszej sprawy skarżącym kasacyjnie nie przysługiwał przymiot strony w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] kwietnia 2011 r.

Pozostałe podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty również nie znajdują usprawiedliwionych podstaw, bowiem merytoryczna ocena ich zasadności mogłaby zostać dokonana tylko w sytuacji, gdyby obszar oddziaływania przedmiotowej stacji bazowej obejmował działkę skarżących kasacyjnie.

Mając na względzie powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.