Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Ożóg Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński (spr.) Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków Protokolant Anna Rudzińska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 9 września 2009 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego udostępnienia informacji w postaci zapisu dźwiękowego z obrad sesji oddala skargę.

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...], nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 1, art. 6 i art. 7 ust. 1 pkt 3, art. 16 ust. 1 i art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania W. P. od decyzji Nr [...] Burmistrza S. Ś. z dnia [...] w sprawie umorzenia postępowania dotyczącego udostępnienia informacji w postaci zapisu dźwiękowego z obrad sesji Rady Miejskiej w S. S. z dnia 22 września 2008 r., utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję.

W motywach uzasadnienia tego rozstrzygnięcia stwierdzono, że pismem z dnia 30 września 2008 r. W. P. wystąpił o udostępnienie mu na płycie DVD zapisu dźwiękowego sesji Rady Miejskiej w S. Ś. z dnia 22 września 2008 r.

Burmistrz S. Ś. decyzją Nr [...] z dnia [...] postanowił odmówić udostępnienia W. P. informacji w postaci zapisu dźwiękowego z obrad sesji Rady Miejskiej w S. Ś. z dnia 22 września 2008 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że przepisy regulujące funkcjonowanie organów gminy nie przewidują obowiązku dokumentowania obrad organów kolegialnych gminy w postaci zapisów elektronicznych rejestrujących w pełni te obrady.

Od decyzji tej odwołanie wniósł W. P. Jego zdaniem zapis dźwiękowy z obrad Rady Miejskiej S. Ś. jest informacją publiczną.

Decyzją Nr [...] z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. W uzasadnieniu Kolegium stwierdziło, że organ pierwszej instancji, dochodząc do wniosku, że nie może udostępnić informacji publicznej w formie określonej we wniosku powinien, stosownie do art . 14 ust. 2 ustawy, powiadomić wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazać, w jaki sposób i formie informacja może być niezwłocznie udostępniona. Następnie, jeżeli po upływie 14 dni od doręczenia powiadomienia, wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób w nim wskazany, postępowanie o udostępnienie informacji publicznej umorzyć, lub w przypadku zmiany wniosku, w drodze czynności materialno technicznej, udostępnić żądaną informację.

Od tej decyzji W. P. również złożył odwołanie wskazując, że żądana dokumentacja jest informacją publiczną bowiem stanowi materiał pomocniczy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze zważyło, co następuje.

Zgodnie z art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje m.in. dostęp do dokumentów. Ograniczenie prawa, o którym mowa wyżej, może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Tryb udzielania informacji określa ustawa.

Aktem prawnym regulującym dostęp do informacji publicznej jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). W myśl art. 1 tej ustawy każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Dalej w art. 2 postanowiono, że prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskanie informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, wglądu do dokumentów urzędowych, dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów ( art. 3 ust. 1 ). Prawo do informacji publicznej obejmuje również uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych ( art. 3 ust. 2 ). Stosownie do art. 4 ustawy obowiązek udostępniania informacji publicznej spoczywa na władzy publicznej wykonującej zadania publiczne m.in. na organach władzy samorządowej. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnej oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Natomiast stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o:

1) polityce wewnętrznej i zagranicznej, w tym o:

a) zamierzeniach działań władzy ustawodawczej oraz wykonawczej,

b) projektowaniu aktów normatywnych,

c) programach w zakresie realizacji zadań publicznych, sposobie ich realizacji, wykonywaniu i skutkach realizacji tych zadań,

2) podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o:

a) statusie prawnym lub formie prawnej,

b) organizacji,

c) przedmiocie działalności i kompetencjach,

d) organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach,

e) strukturze własnościowej podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5,

f) majątku, którym dysponują,

3) zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o:

a) trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych,

b) trybie działania państwowych osób prawnych i osób prawnych samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania zadań publicznych i ich działalności w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej,

c) sposobach stanowienia aktów publicznoprawnych,

d) sposobach przyjmowania i załatwiania spraw,

e) stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania,

f) prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych,

g) naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych,

h) konkursie na wyższe stanowisko w służbie cywilnej, w zakresie określonym w przepisach odrębnych,

4) danych publicznych, w tym:

a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności:

- treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć,

- dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,

b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego,

c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej,

d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych,

5) majątku publicznym, w tym o:

a) majątku Skarbu Państwa i państwowych osób prawnych,

b) innych prawach majątkowych przysługujących państwu i jego długach,

c) majątku jednostek samorządu terytorialnego oraz samorządów zawodowych i gospodarczych oraz majątku osób prawnych samorządu terytorialnego, a także kas chorych,

d) majątku podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5, pochodzącym z zadysponowania majątkiem, o którym mowa w lit. a)-c), oraz pożytkach z tego majątku i jego obciążeniach,

e) dochodach i stratach spółek handlowych, w których podmioty, o których mowa w lit. a)-c), mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów Kodeksu spółek handlowych, oraz dysponowaniu tymi dochodami i sposobie pokrywania strat,

f) długu publicznym,

g) pomocy publicznej,

h) ciężarach publicznych.

Z analizy przytoczonych przepisów prawa wynika, że wnioskodawcy przysługuje prawo dostępu do informacji publicznej wytworzonej lub odnoszącej się do szeroko rozumianych władz publicznych i prawo to nie podlega ograniczeniu na mocy innych ustaw.

W ocenie Kolegium, posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej, w tym Rady Miejskiej w S. Ś. stanowią informację publiczną.

W myśl postanowień art. 18 ust. 1 i ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej są jawne i dostępne. Organ powinien zapewnić lokalowe lub techniczne środki umożliwiające wykonywanie tego prawa. W miarę potrzeb zapewniają transmisję audiowizualną lub teleinformatyczną z posiedzeń tych organów. Natomiast w art. 19 stwierdzono, że organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 i ust. 2, sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady.

Analiza postanowień Statutu Gminy S. Ś. zatwierdzonego uchwałą Nr XXI/142/08 Rady Miejskiej S. Ś. z dnia 31 marca 2008 r. (Dz. Urz.Woj. Dol. Nr 111, poz. 1295) wskazuje, że jedynym sposobem dokumentowania obrad sesji rady jest protokół, także pracownik Urzędu obsługujący posiedzenia rady, co wynika z pisma z dnia 13 listopada 2008 r., nigdy nie otrzymał polecenia utrwalenia przebiegu jakiejkolwiek sesji rady.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organy administracji publicznej następuje w drodze decyzji.

W myśl art. 14 ust. 2 tej ustawy jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonej we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formach wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Pismem z dnia 2 grudnia 2008 r. Burmistrz Miasta poinformował W. P. o braku możliwości udostępnienia informacji publicznej w żądanej formie, gdyż jest to materiał pomocniczy i każdorazowo kasowany po sporządzeniu protokołu. Ponadto poinformowano, że przebieg sesji rady jest dokumentowany protokołem z obrad danej sesji i jest do wglądu w Urzędzie jak i w Biuletynie Informacji Publicznej Gminy S. Ś. Zawiadomiono również wnioskodawcę o skutkach braku modyfikacji swojego wniosku.

Pismem z dnia 16 grudnia W. P. ponownie zażądał udostępnienia informacji w formie nagrania.

W tej sytuacji skład orzekający podziela stanowisko organu pierwszej instancji, że przebieg posiedzenia Rady Miejskiej S. Ś. nie może być udostępniony w formie określonej we wniosku z dnia 30 września 2008 r., gdyż taki materiał nie został wytworzony. Nawet, gdyby uznać, że nagranie sesji z dnia 22 września 2008 r., wykonane przez pracownika z własnej inicjatywy i dla własnych potrzeb, jest informacją publiczną, to ze względu na jego skasowanie, niemożliwe jest jego udostępnienie.

Na przedmiotową decyzję W. P. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu stwierdzając, że nagranie dokonane przez pracownika jest informacją publiczną, przytaczając wyrok NSA, w uzasadnieniu którego wskazano, że informacją publiczną jest informacja publiczna odnosząca się do władz publicznych niezależnie od tego przez kogo została wytworzona. W dodatkowym oświadczeniu złożonym podczas rozprawy podtrzymał swoje stanowisko, konstatując, że spisany protokół i zapis audio z posiedzenia rady nie są tą samą informacją publiczną. Nie ma przy tym znaczenia czy zapis dźwiękowy został sporządzony bez polecenia nagrania, czy zgodnie ze statutem. Nagranie zostało sporządzone w ramach funkcjonowania organu, przez pracownika urzędu, w sprawie publicznej. Zarzucił, że nie przeprowadzono postępowania w celu ustalenia, czy wnioskowane zapisy audio zostały faktycznie zniszczone. Powołał się na wyrok WSA w Kielcach z dnia 12 sierpnia 2008r., II SAB/Ke 8/08, w którym – w jego opinii – przyjęto, że organ winien udostępnić wszelkie materiały dokumentujące sesje rady gminy, w tym nagrania z jej przebiegu utrwalonego na taśmie magnetofonowej.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie, powołując się na wcześniejszą argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Na wstępie wskazać należy, iż sądy administracyjne zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 powołanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zatem ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tej oceny pod względem zgodności z przepisami prawa materialnego i postępowania administracyjnego.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), sąd ten uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla zaskarżoną decyzję lub postanowienie w przypadku, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd może również stwierdzić nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli w sprawie zachodzą przesłanki określone w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego.

Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 cytowanej ustawy sąd dokonuje z urzędu kontroli rozstrzygnięć administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem i nie jest związany w tym zakresie zarzutami, podstawą prawną i wnioskami sformułowanymi w skardze.

Przeprowadzając, w oparciu o powołane przepisy, ocenę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, iż przy jej wydaniu nie naruszono przepisów prawa materialnego, jak również przepisów postępowania administracyjnego i to w sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na jej wynik.

W rozpatrywanej sprawie organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji w sprawie umorzenia postępowania dotyczącego udostępnienia informacji w postaci zapisu dźwiękowego z obrad sesji Rady Miejskiej w S. Ś. z dnia 22 września 2008r.

Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej, zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Źródłem tego prawa jest ustawa zasadnicza a także akty niższego rzędu. Prawo uzyskiwania informacji zgodnie z regulacją art. 61 Konstytucji RP obejmuje prawo wstępu na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu oraz prawo dostępu do dokumentów dotyczących działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne.

Tryb udzielania informacji dotyczących działania organów władzy publicznej określają ustawy. Aktem podstawowym w odniesieniu do omawianych w tym miejscu kwestii jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.; dalej u.d.i.p.). Zgodnie z art. 3 ustawy prawo do informacji publicznej obejmuje trzy uprawnienia, tj. do:

1. uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego,

2. wglądu do dokumentów urzędowych,

3. dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

W stosunku do kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, czyli organów jednostek samorządu terytorialnego, udzielanie informacji o działaniach tych organów jest ściśle związane z możliwością wstępu na posiedzenia przez nie odbywane. Realizacja pierwszego i drugiego uprawnienia odbywa się przez udostępnienie dokumentów i informacji, w Biuletynie Informacji Publicznej (BIP), a także przez udostępnianie w drodze wyłożenia, wywieszenia lub zainstalowania odpowiednich urządzeń, umożliwiających zapoznanie się z informacją w miejscach ogólnie dostępnych.

Udostępnianie informacji publicznych przez umożliwienie wstępu na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów ma charakter aktywny. Może się też odbywać w formie uzyskania materiałów w tym audiowizualnych i teleinformatycznych dokumentujących te posiedzenia (art. 7). Skarżący zaś wnioskował o zapisy dźwiękowe z przebiegu posiedzeń Rady Miejskiej.

Nie jest kwestionowana konstatacja organu odwoławczego, że z postanowień statutu Gminy S. Ś. wynika, że jedynym sposobem dokumentowania obrad sesji rady, jest protokół.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że o obowiązku organu udostępnienia kaset (zapisu dźwiękowego) dokumentujących sesje rady można mówić tylko wtedy, gdy przyjęto taki sposób dokumentacji posiedzeń (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 stycznia 2005r., II Sa/Kr 1356/04 zamieszczony w CBOSA). Miarodajne w tym względzie są postanowienia statutu. Powyższe potwierdza treść art. 19 w związku z art. 18 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w której stanowi się, że organy władzy publicznej sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady.

Z cytowanego unormowania wynika, że standardowo wymaganym sposobem dokumentowania sesji rady przez organ jest protokół lub stenogram, które podlegają udostępnieniu, a zwrot: "chyba że" sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne wskazuje, że : 1) podany audiowizulany lub teleinformatyczny sposób dokumentowania sesji ma fakultatywny charakter i zależy od uznania rady, 2) materiały audiowizulane lub teleinformatyczne dokumentujące przebieg sesji mogą zyskać walor informacji publicznej pod warunkiem, że zostały formalnie sporządzone przez organy władzy publicznej; 3) wymóg ten będzie spełniony w wypadku, gdy statut przewiduje taki sposób dokumentowania posiedzeń rady.

Z pisma Zastępcy Burmistrza S. Ś. z dnia 13 listopada wynika, że pracownik sporządzający protokół z sesji Rady Miejskiej w S. Ś. nagrywa przebieg obrad z własnej inicjatywy, w celu usprawnienia i ułatwienia pracy przy sporządzaniu pisemnego protokołu. Żaden z przełożonych nie wydał mu polecenia nagrywania sesji rady. Nie oceniając prawidłowości wskazanej praktyki, nie wyjaśniającej zasad przechowywania i kasowania takich materiałów przyjąć należy, że powyższe jest równoznaczne z uznaniem, że przedmiotowe nagranie nie zostało formalnie sporządzone przez organ, zatem – jako takie – nie posiada waloru nośnika informacji publicznej. Podobnie jak waloru takiego nie można by przypisać zapiskom czy notatkom pracowników (tzw. brudnopisowi) dotyczącym przebiegu sesji, czynionym w celu sporządzenia protokołu obrad. Na straży prawidłowości zapisów protokołu sesji Rady Miejskiej S. Ś. stoi zapis statutu, zgodnie z którym poprawki do protokołu i jego ostateczną treść Rada ustala w drodze głosowania, a same protokoły są udostępniane do wglądu w Urzędzie Miejskim. Walor taki posiada natomiast protokół sesji, który bez wątpienia jest dokumentem sporządzonym przez organ władzy publicznej, odpowiadającym formalnym i materialnym przesłankom jego prawidłowości.

Regulacja art. 14 ust. 1 u.d.i.p. nakłada na podmioty udostępniające informacje publiczne obowiązek zastosowania sposobu i formy jej udzielenia zgodnie z żądaniem podmiotu zainteresowanego zawartym we wniosku. Unormowanie to stanowi realizację koncepcji prawa do informacji publicznej, zgodnie z którą to podmiot uprawniony decyduje, jaki sposób uzyskania informacji publicznej jest dla niego najbardziej pożądany. Pozwala to także na uniknięcie sytuacji, w której dysponent informacji publicznej udzieli jej w formie uniemożliwiającej podmiotowi zainteresowanemu zapoznanie się z jej treścią.

Dopuszczalne odstępstwo od zasady sformułowanej w art. 14 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przepis art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Zgodnie z jego dyspozycją: "Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się."

Powiadomienie wnioskodawcy o braku możliwości udostępnienia informacji publicznej w sposób i w formie wskazanej we wniosku jest uzasadnione brakiem po stronie podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej możliwości technicznych pozwalających na udostępnienie danej informacji w sposób określony we wniosku. W takim przypadku podmiot ten jest zobligowany do powiadomienia wnioskodawcy o przyczynach niemożności udzielenia informacji we wskazanej przez niego formie oraz o formie lub sposobie, w jakich informacja może zostać niezwłocznie udostępniona. Powiadomienie to powinno zostać dokonane na piśmie (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego , Toruń 2002, s. 61). Należy zauważyć, że przepis art. 14 ust. 2 u.d.i.p. nie określa terminu na powiadomienie wnioskodawcy o niemożności udzielenia informacji w sposób określony we wniosku. Uzasadnione wydaje się zastosowanie przepisu art. 13 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji powinien przesłać powiadomienie bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od daty złożenia wniosku (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 12 marca 2009r., IV SA/Wr 13/09, zamieszczony w CBOSA).

Jeśli wnioskodawca nie potwierdzi żądania udzielenia mu informacji publicznej przez wniesienie zmodyfikowanego wniosku w terminie 14 dni od ww. powiadomienia, postępowanie podlega umorzeniu. Należy przyjąć, iż bieg tego terminu rozpoczyna się z dniem otrzymania przez wnioskodawcę powiadomienia, przy czym dnia tego nie wlicza się do terminu. Umorzenie postępowania następuje w drodze decyzji zgodnie z regulacją art. 16 u.d.i.p. Przepis art. 16 ust. 1 u.d.i.p. przesądza bowiem, iż umorzenie postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., następuje w formie decyzji administracyjnej.

W przedmiotowej sprawie organ I instancji postąpił zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2, gdyż pismem z dnia 2 grudnia 2008 r. powiadomił wnioskodawcę o niemożliwości udostępnienia informacji we wskazanej formie oraz wskazał sposób w jaki informacja może być udostępniona.

W wyroku WSA w Kielcach z dnia 12 sierpnia 2008r. II SAB/Ke 8/08 (zamieszczonym w CBOSA), na który powoływał się skarżący, sąd administracyjny zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku strony o udzielenie informacji publicznej w postaci nagrania dokumentującego przebieg sesji rady gminy, nie przesądzając jednak, czy w konkretnej sprawie żądany materiał wypełnia cechy informacji publicznej, czy też nie. Świadczą o tym wyraźnie dyspozycje Sądu, który nakazał, by organ pozostający w bezczynności wobec wniosku, rozpatrzył go na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, i – stosownie do ustaleń – udzielił lub odmówił udzielenia informacji albo w razie niemożności udostępnienia informacji w sposób i w formie wskazanej we wniosku, umorzył postępowanie.

Nie jest również zasadny zarzut, że organ odwoławczy nie przeprowadził dostatecznie postępowania wyjaśniającego, czy wnioskowane zapisy audio zostały faktycznie zniszczone. W piśmie Burmistrza S. Ś. z dnia 2 grudnia 2008r. poinformowano skarżącego, że nagranie jest wyłącznie materiałem pomocniczym do sporządzania protokołu z obrad rady miejskiej, który – po sporządzeniu protokołu – jest każdorazowo kasowany i nie podlega archiwizacji. Skarżący nie wyjaśnił, dlaczego prawdziwość tego oświadczenia powinna być poddana weryfikacji organu odwoławczego.

Ponieważ wszczęte skargą postępowanie sądowe nie dostarczyło podstaw do postawienia organowi administracji zarzutu naruszenia prawa, przeto – stosownie do dyspozycji art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), należało orzec jak w sentencji.