Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej (spr.), Janusz Walawski, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2014 r. sprawy ze skargi B. S. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia uprawniającego do nabycia w celu kolekcjonerskim broni palnej oddala skargę

B. S.w podaniu z dnia [...] listopada 2013 r. zwrócił się do Komendanta [...] Policji o wydanie jednego zaświadczenia uprawniającego do nabycia broni palnej w postaci karabinka samoczynnego w kalibrze od 5,45 do 7,62 mm (art. 12 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 i art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e ustawy o broni i amunicji). Powołał się na okoliczność, że posiada pozwolenie na broń palną w celu kolekcjonerskim wydane w sprawie [...].

Komendant [...] Policji postanowieniem nr [...] z dnia [...] grudnia 2013 r., na podstawie art. 219 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), odmówił wydania B.S. zaświadczenia uprawniającego do nabycia w celu kolekcjonerskim broni palnej w postaci karabinka samoczynnego w kalibrze od 5,45 do 7,62 mm.

W uzasadnieniu podał, że rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. z 2011 r. Nr 191, poz. 1140) zawiera definicję broni palnej samoczynnej (§ 1 pkt 8) stanowiąc, że bronią palną samoczynną jest broń palna, która przeładowuje się automatycznie po każdym oddanym strzale i jest przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju.

Broń taka (wraz z innymi wymienionymi rodzajami broni) została zakwalifikowana do kategorii A, tj. kategorii broni, do której należy broń palna i amunicja jest niedopuszczalna do nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyjątkowo pozwolenie na broń szczególnie niebezpieczną, jednakże tylko w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość (pistolety maszynowe o kalibrze od 6 do 12 mm oraz karabinki samoczynne o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm) może być wydane w oparciu o przepis art. 29 ust. 2 w zw. z art. 29 ust. 1 i 2 wymienionym w nim przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym.

W zażaleniu na powyższe postanowienie B. S. zarzucił mu naruszenie:

- art. 217 § 1 Kpa w zw. z art. 217 § 2 pkt 2 Kpa przez niewydanie zaświadczenia o treści, jakiej domagał się wnioskodawca,

- art. 12 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 i art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e ustawy o broni i amunicji poprzez jego błędną wykładnię skutkującą wydaniem postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia uprawniającego do nabycia w celu kolekcjonerskim broni palnej w postaci karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm,

- art. 12 ust. 2 ustawy o broni i amunicji przez niewydanie zaświadczenia żądanej treści.

Wniósł w związku z tym o jego zmianę i wydanie zaświadczenia uprawniającego do nabycia przez wnioskodawcę w celu kolekcjonerskim wskazanej broni palnej.

W uzasadnieniu wskazał w szczególności, że wnioskodawca posiada pozwolenie na broń palną w celu kolekcjonerskim, zaś zgodnie z art. 12 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, na wniosek osoby posiadającej pozwolenie na broń wydaje się zaświadczenie uprawniające do nabycia rodzaju i liczby egzemplarzy broni zgodnie z pozwoleniem i amunicji do tej broni.

Z literalnego brzemienia art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy wynika wprost, iż ustawodawca dozwala na uzyskanie pozwolenia na broń samoczynną w postaci karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm, zgodnie z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e tej ustawy. Powołał się także na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o sygn. akt II SA/Wa 1222/13 i II SA/Wa 519/13 potwierdzające takie stanowisko.

W jego ocenie również wykładnia systemowa i funkcjonalna przepisów art. 10 ust 1, art. 10 ust. 4 pkt 7, art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji prowadzi do wniosku, że można uzyskać pozwolenie na broń samoczynną.

Komendant Główny Policji postanowieniem nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 141 § 1 w zw. z art. 144 oraz art. 219 i art. 268a Kpa, a także art. 12 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, po rozpatrzeniu zażalenia utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w pierwszej kolejności podkreślił, iż wbrew temu co twierdzi wnioskodawca, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w powołanych wyrokach nie przesądził o możliwości posiadania karabinków samoczynnych jako broni kolekcjonerskiej. Odnosząc się do kwestii możliwości posiadania pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm, Sąd ten potwierdził istnienie trzech sprzecznych koncepcji co do wykładni albo wprost innej interpretacji przepisów ustawy o broni i amunicji regulujących to zagadnienie.

Ustosunkowując się zaś do meritum powtórzył argumentację organu pierwszej instancji, a nadto wskazał, iż Rzeczypospolita Polska na podstawie art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. nr 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. UE. L. 1991.256.51 ze zm.), została zobligowana do podjęcia wszelkich czynności w celu zakazania nabywania i posiadania broni palnej i amunicji sklasyfikowanej w kategorii A. Realizacją przedmiotowego zobowiązania z pewnością jest treść art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, która wprowadza generalny i niebudzący wątpliwości zakaz wydawania osobom fizycznym, w tym również kolekcjonerom, pozwolenia na broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość. Natomiast przepis art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy nie uprawnia posiadaczy pozwoleń na broń w celu kolekcjonerskim do posiadania broni samoczynnej.

W konkluzji organ stwierdził, iż zestawiając wskazane przepisy ustawy o broni i amunicji z art. 6 Dyrektywy Rady nr [...] oraz przepisami powołanego rozporządzenia, nie ulega wątpliwości, że zasadna była odmowa wydania zaświadczenia żądanej treści.

W skardze na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. S. zarzucił mu:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji (u.b.a.) poprzez jego zastosowanie i uznanie, iż broń wskazania w art. 10 ust. 4 pkt 7 u.b.a jest bronią podlegającą wyłączeniu na mocy art. 10 ust. 5 pkt 1 u.b.a;

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj., art. 10 ust. 4 pkt 7 u.b.a. poprzez jego błędną wykładnię;

- naruszenie art. 2 ust. 2 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (91/477/EWG) (Dz. U. UE. L. z dnia 13 września 1991 r.) poprzez jej niezastosowanie i wywodzenie z treści wskazanej dyrektywy oraz treści rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania z dnia 24 kwietnia 2007 r. (Dz. U. Nr 86, poz. 578) istnienia zakazu nabywania broni samoczynnej (należącej do kategorii A), podczas gdy z treści tego przepisu wynika wprost, iż wskazana Dyrektywa Rady nie ma zastosowania dla nabywania i posiadania broni przez kolekcjonerów;

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni ([...]) (Dz. U. UE. L. z dnia 13 września 1991 r.) poprzez jego błędną wykładnię.

Wniósł w związku z tym o:

- uchylenie zaskarżonego postanowienia,

- zasądzenie od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Uzasadniając zarzuty i wnioski skargi skarżący podniósł, iż organ Policji wywodząc z brzmienia art. 10 ust. 4 pkt 7 i art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w Dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni generalny zakaz wydawania osobom fizycznym, w tym również kolekcjonerom, pozwolenia na broń samoczynną, zdolną do rażenia celów na odległość, nieprawidłowo zastosował podstawowe reguły wykładni prawa, wskutek czego wnioski są błędne, a zaskarżone postanowienie jest sprzeczne z obowiązującym prawem. Zdaniem skarżącego bowiem, ustawodawca uczynił na rzecz kolekcjonerów broni palnej wyjątek od określonej w art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji generalnej zasady zakazu posiadania przez osoby fizyczne broni szczególnie niebezpiecznej, zezwalając poprzez brzmienie art. 10 ust. 4 pkt 7 u. b. a. na wydawanie im pozwoleń na posiadanie broni samoczynnej w postaci karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 mm do 7, 62 mm, zgodnie z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e tej ustawy. Ponadto, wg. skarżącego, pojęcie broni samoczynnej jest szersze niż pojęcie karabinków samoczynnych. Inna zatem, niż przyjęta przez skarżącego wykładnia powyższych przepisów wskazywałaby na nieracjonalność ustawodawcy, co byłoby sprzeczne z domniemaniem, iż nie stanowi on norm sprzecznych i zbędnych. Rozumowanie organu Policji należy więc uznać za niedopuszczalne i sprzeczne z zasadą lex specialis derograt legi generali, bo w przeciwnym przypadku generalny zakaz sformułowany w art. 10 ust. 5 pkt 1 u. b. a. derogowałby wyjątek od tego zakazu, sformułowany w art. 10 ust. 4 pkt 7, tym samym doszłoby do zlekceważenia jednej z naczelnych zasad wykładni, zakazującej interpretacji przepisów prawnych tak, by pewne ich fragmenty okazały się zbędne. Organ Policji natomiast uzasadniając swoje rozstrzygnięcie jest niekonsekwentny i dla uwiarygodnienia swojej argumentacji przytacza tylko te fragmenty przepisów ustawy, które są korzystne dla przyjętej przez niego tezy interpretacyjnej. Tymczasem, zdaniem skarżącego, skoro w ustawie nie sposób doszukać się generalnego zakazu posiadania broni samoczynnej, to stosując reguły wykładni systemowej i funkcjonalnej należy dojść do wniosku, że celem ustawodawcy było umożliwienie uzyskania pozwolenia na określoną broń samoczynną do celów kolekcjonerskich, tj. na pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinki samoczynne o kalibrze do 5,45 mm do 7, 63 mm. Tylko taka wykładnia wskazanych przepisów ustawy o broni i amunicji jest prawidłowa i zgodna z ratio legis ustawodawcy. Gdyby bowiem chciał on wyłączyć możliwość uzyskania pozwolenia do celów kolekcjonerskich na tego rodzaju broń w trybie art. 10 ust. 5 pkt 1, to nie umieściłby treści przepisu art. 10 ust. 4 pkt 7 wraz z wyszczególnieniem rodzajów broni, które można w tym celu posiadać. Ponadto organ Policji wskazując, że poprzez treść art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji dokonana została do systemu prawa polskiego implementacja art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r., pominął przepis art. 2 ust. 2, który stanowi, iż Dyrektywa ta nie ma zastosowania do nabywania i posiadania broni i amunicji, m.in. przez kolekcjonerów. Niezastosowanie zaś tego przepisu Dyrektywy jest rażącym naruszeniem prawa przez organ Policji, gdyż skutkiem tego jest nie zastosowanie przepisu art. 217 § 1 k.p.a. w zw. z art. 217 § 2 k.p.a. i niewydanie skarżącemu zaświadczenia uprawniającego do nabycia w celu kolekcjonerskim jednego egzemplarza karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Skarżący odwołując się do wyroków NSA (II FSK 734/2011 i I GSK 3068/2005) stwierdził, że organ Policji dokonując wykładni przepisów prawa nie wziął pod uwagę relacji tych przepisów tak do innych przepisów ustawy o broni i amunicji, jak i do przepisów zawartych w innych ustawach, a więc naruszył reguły wykładni systemowej wewnętrznej i zewnętrznej, a trwając w błędnej interpretacji przepisów prawa nie realizuje zasady demokratycznego państwa prawnego, która przejawia się tym, aby organy administracji publicznej stosowały prawidłowo wykładnią przepisów prawa. Według skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach o sygn. II SA/Wa 1222/13 i II SA/Wa 519/13 wprost uznał, że treść art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji zezwala na wydanie pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich, co do wszystkich rodzajów broni opisanej w pkt 1, 2, 3, 4, 5, 6 tego ustępu, a zatem również co do wyszczególnionych w pkt 2 lit. e – karabinków samoczynnych o kalibrze 5,45 mm do 7,62 mm, a więc takiego o jaki wnioskował Skarżący.

W piśmie procesowym z dnia 9 kwietnia 2014 r. stanowiącym ustosunkowanie się do odpowiedzi na skargę skarżący ponowił swoją dotychczasową argumentację.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i podtrzymał w całości swoje dotychczasowe stanowisko faktyczne oraz prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 217 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 267), dalej "Kpa", organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie.

Stosownie zaś do § 2 ww. przepisu, zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa,

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym poświadczeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Zgodnie z przepisem art. 218 § 2, organ administracji publicznej przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające.

Odmowa wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie (art. 219 Kpa). W przepisie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.) stanowi się natomiast, że na wniosek osoby posiadającej pozwolenie na broń wydaje się zaświadczenie do nabycia rodzaju i liczby egzemplarzy broni, zgodnie z pozwoleniem i amunicją do tej broni.

W niniejszej spawie bezsporne jest, że Skarżący decyzją Komendanta [...] Policji z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr. [...] (zmienioną w zakresie rodzaju broni decyzją nr [...], z dnia [...] lipca 2012 r.), uzyskał pozwolenie na posiadanie broni palnej w celu kolekcjonerskim. Ponadto wystąpił do Komendanta [...] Policji o wydanie zaświadczenia uprawniającego do nabycia broni palnej w postaci karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm na podstawie art. 12 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 i art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e ustawy o broni i amunicji.

Jak stanowi przepis art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.

Natomiast w myśl art. 2 tego przepisu, pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach:

1) ochrony osobistej,

2) ochrony osób i mienia,

3) łowieckich,

4) sportowych,

5) rekonstrukcji historycznych,

6) kolekcjonerskich,

7) pamiątkowych,

8) szkoleniowych.

Z kolei wedle powołanego przez skarżącego art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy, pozwolenie na broń wydane w celach, o których mowa w ust. 2, uprawnia do posiadania następujących rodzajów broni i amunicji do niej, do celów kolekcjonerskich lub pamiątkowych – broni o której mowa w pkt 1-6. Natomiast stosownie do przepisu art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e ustawy o broni i amunicji, na który również powołuje się skarżący, pozwolenie na broń wydane w celach, o których mowa w ust. 2, uprawnia do posiadania następujących rodzajów broni i amunicji do niej do celów ochrony osób i mienia: karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm.

Jednocześnie w przepisie art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, ustawodawca postanowił, że pozwolenie na broń, o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość.

Zastrzeżenie, o którym mowa, dotyczy wyłącznie przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony; przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorem kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.

Wbrew argumentacji skargi, zdaniem Sądu o ile przepis art. 10 ust. 4 pkt 1-7 ustawy o broni i amunicji ma charakter ogólny, to przepis art. 10 ust. 5 pkt 1-4, wprowadzający zakaz wydawania pozwoleń na broń szczególnie niebezpieczną, stanowi lex specialis w stosunku do niego. Za takim odkodowaniem powyższych norm prawnych przemawia przede wszystkim wykładnia systemowa i funkcjonalna.

Definicję broni samoczynnej zawiera przepis § 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. Nr. 191, poz.1140). Zgodnie z powyższą definicją, bronią samoczynną jest broń palna przeładowująca się automatycznie po każdym oddanym strzale i przystosowana jest do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju. Na podstawie § 2 powołanego rozporządzenia, broń samoczynna, zdolna do rażenia celów na odległość została zaliczona do kategorii A. Należy zgodzić się w tym miejscu z organem, że Rzeczpospolita Polska na podstawie art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni nr 91/477/EWG (Dz. UE. L.1991.256.51), zmienionej Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz. U. UE. L. 2008.179.5), została zobligowana do podjęcia wszelkich czynności w celu zakazania nabywania i posiadania broni palnej i amunicji sklasyfikowanej w kategorii A. Realizacją przedmiotowego obowiązku jest z pewnością przepis art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, który wprowadza generalny zakaz wydawania osobom fizycznym, w tym kolekcjonerom, pozwolenia na broń samopalną zdolną do rażenia celów na odległość.

Nieuprawnione jest przy tym wywodzenie przez skarżącego z treści przepisu art. 2 ust. 2 Dyrektywy Rady nr 91/477/EWG tezy, że skoro nie ma ona zastosowania do nabywania ani posiadania broni i amunicji, zgodnie z prawem krajowym, przez siły zbrojne, policję, władze publiczne oraz przez kolekcjonerów i jednostki zajmujące się kulturalnymi i historycznymi aspektami broni, uznanymi za takie przez Państwo Członkowskie, na którego terytorium się znajdują, to na podstawie prawidłowej wykładni przepisów ustawy o broni i amunicji, nie można uzyskać pozwolenia na broń samoczynną do celów kolekcjonerskich, za wyjątkiem pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm.

Wskazany przepis art. 2 ust. 2 Dyrektywy Rady nr 91/477/EWG należy rozumieć w odniesieniu do kolekcjonerów w ten sposób, że uregulowanie kwestii dostępu takich osób do broni klasyfikowanej w kategorii A, pozostawiono prawu krajowemu. W tych okolicznościach podniesione w skardze zarzuty naruszenia wskazanych przepisów prawa krajowego – ustawy o broni i amunicji oraz powołanej Dyrektywy Rady nr 91/477/EWG, są chybione.

Odnosząc się natomiast do powołanych w skardze wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (z dnia 22 maja 2013 r. o sygn. akt II SA/Wa 519/13 oraz z dnia 5 listopada 2013 r. o sygn. akt II SA/Wa 1222/13) należy zauważyć, że nie przesądzono w nich możliwości posiadania karabinków samoczynnych jako broni kolekcjonerskiej. Sąd przedstawił w nich możliwe interpretacje przepisów ustawy o broni i amunicji w tej materii, w tym dopuszczającą możliwość posiadania karabinków samoczynnych przez kolekcjonerów.

Jednakże z przyczyn wskazanych już wyżej, Sąd orzekający w niniejszej sprawie takiej wykładni nie podziela i uznaje, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na postawie art. 151 ustawy z dnia 30 czerwca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.