Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, sędzia WSA Jakub Linkowski, Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi G. R. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia administracyjnej kary pieniężnej - oddala skargę -

IV SA/Wa 387/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] stycznia 2011 roku [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska nałożył na G. R. , prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą R. , karę pieniężną w wysokości 170.000 zł za międzynarodowe przemieszczanie w okresie od 08.01.2008r. do 27.06.2008r. z W. do Polski odpadów w postaci 29 sztuk pojazdów, przeznaczonych do demontażu, bez dokonania zgłoszenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012r. Główny Inspektor Ochrony Środowiska uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, z dnia [...] stycznia 2011 r. i nałożył karę pieniężną w wysokości 90.000 zł na Skarżącego, będącego odbiorcą odpadów w postaci 29 sztuk pojazdów, przywiezionych nielegalnie z W. do Polski.

Decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym:

W dniach [...], [...] lipca oraz [...] sierpnia 2009r. [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska przeprowadził kontrolę na posesji w miejscowości S. przy ul. [...], na której G. R. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą R. z siedzibą pod wyżej wskazanym adresem. Na podstawie ustaleń z w/w kontroli, odnotowanych w protokole kontroli znak: [...], w dniu [...] sierpnia 2009r. [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska wszczął z urzędu postępowanie w sprawie nałożenia na Skarżącego kary pieniężnej, w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, w związku z międzynarodowym przemieszczeniem odpadów w postaci przeznaczonych do demontażu pojazdów z W. do Polski bez dokonania stosownego zgłoszenia. W toku postępowania organ przeprowadził rozprawę administracyjną, z której sporządził protokół, a następnie, decyzją znak: [...] z dnia [...] stycznia 2011 r., nałożył na Skarżącego karę pieniężną w wysokości 170.000 zł, w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów.

G. R. wniósł odwołanie od w/w decyzji do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska decyzją znak: [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. uchylił decyzję [...]Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, znak: [...] , z dnia [...] stycznia 2011r. nakładającą karę pieniężną w wysokości 170.000 zł na Skarżącego, za międzynarodowe przemieszczanie w okresie od 08.01.2008r. do 27.06.2008r. z W. do Polski odpadów w postaci 29 sztuk pojazdów, przeznaczonych do demontażu, bez dokonania zgłoszenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska, i nałożył karę pieniężną w wysokości 90.000 zł na Skarżącego, będącego odbiorcą odpadów w postaci 29 sztuk pojazdów, przywiezionych nielegalnie z W. do Polski.

W/w decyzja została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w części, w jakiej nakłada karę pieniężną w wysokości 90.000 zł na Skarżącego, będącego odbiorcą odpadów w postaci 29 sztuk pojazdów, przywiezionych nielegalnie z W. do Polski.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

- art. 7, 77 §1, 78 §1, 80 oraz art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego, m.in. przez: całkowite pominięcie wniosków dowodowych Skarżącego, dotyczących przesłuchania zbywcy przedmiotowych ruchomości, oględzin ruchomości oraz opinii na okoliczność ustalenia, iż w/w ruchomości nie odpowiadają wymaganiom jakościowym, czy przedmioty lub ich części nie nadają się do użytkowania i czy dla przedmiotowych ruchomości nie można wskazać żadnego zastosowania;

- błędną ocenę dowodu w postaci dokumentów deklaracji uproszczonych nabycia wewnątrzwspólnotowego [...] , złożonych w Urzędzie Celnym w K. ,podczas gdy prawidłowa ocena tych dowodów prowadzić powinna do wniosku, że Skarżący nie nabył odpadów;

- oparcie się na nieuprawnionym stwierdzeniu biegłej J. K. , że "sprzedający może podjąć decyzję co do samochodu nieuszkodzonego, jeśli ma taką wolę", by "sprzedać go na części" i taka decyzja powoduje zmianę kwalifikacji takiego pojazdu z ruchomości niebędącej odpadem i w konsekwencji uznanie, iż nawet najbardziej absurdalna decyzja zbywcy ruchomości, co do uznania go za odpad "wiąże" nabywcę;

- nieuzasadnione ustalenie, że kwestia możliwości dopuszczenia pojazdów do ruchu drogowego w Polsce rzekomo wynika z dokumentów księgowych, jakimi są faktury;

- oparcie decyzji na de facto zupełnie nieadekwatnym dowodzie w postaci faktur zakupu przedmiotowych ruchomości i ustaleniu na podstawie tychże dokumentów, że nabyte przez Skarżącego ruchomości stanowiły odpady, mimo braku podstaw do wysnucia takiego wniosku;

- oparcie decyzji na dowodzie w postaci nieprzetłumaczonych faktur w języku angielskim (przetłumaczono tylko 11 spośród 29 faktur), podczas gdy zgodnie z obowiązującymi przepisami przetłumaczone powinny zostać wszystkie faktury, stanowiące rzekomo podstawę wydania orzeczenia;

- nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego w przedmiocie ustalenia, jaka rzeczywiście była wola sprzedającego przedmiotowe ruchomości;

- nieprzedstawienie logicznej argumentacji, przemawiającej za uznaniem przedmiotowych ruchomości za odpady w rozumieniu ustawy, w szczególności niepełne odniesienie się do okoliczności, że faktury nie wskazywały na sprzedaż odpadów, ale "części zamiennych";

- całkowicie dowolne postępowanie w uznaniu, kiedy pojazd mechaniczny, bądź części zamienne, należy uznać za odpady;

- niewykazanie umyślności po stronie Skarżącego, wymaganej obligatoryjnie przez art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, na którym to przepisie zasadniczo opiera się zaskarżona decyzja;

- błędną interpretację stanu faktycznego, skutkującą uznaniem, że Skarżący nabył odpady (w tym niebezpieczne);

- nieprecyzyjne wskazanie, czy i które z przedmiotowych ruchomości zostały zakwalifikowane do kategorii Q2 lub Q6 (czy obydwu kategorii) wymienionych w załączniku do ustawy o odpadach, bądź pod kodem [...] według klasyfikacji przyjętej w załączniku III w rozporządzeniu (WE) Nr 1013/2006 w sprawie przemieszczania odpadów, a ponadto brak jakichkolwiek podstaw do dokonania takiej kwalifikacji;

-art. 138 §1 pkt 2 i art 127 §1 i §2 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nałożenie kary, podczas gdy z całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych wynika, iż decyzję organu I instancji należało uchylić i umorzyć postępowanie w sprawie, względnie przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji;

2. przepisów prawa materialnego w postaci:

a) art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach poprzez przyjęcie, że używane pojazdy mechaniczne względnie części zamienne, stanowiące przedmiot zakupu dokonanego przez Skarżącego w [...] , stanowią odpad, oraz że wolą sprzedającego było pozbycie się tych ruchomości pomimo, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy powyższych ustaleń nie potwierdza,

b) art. 4, art. 32 ust. 1, art. 34 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 4 i in. ustawy z dnia 29 czerwca 2007r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, poprzez przyjęcie, że w sprawie miało miejsce nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadów bez wymaganego zezwolenia (podczas gdy przywóz używanych samochodów osobowych bądź części zamiennych nie wymaga jakiegokolwiek zezwolenia, wskazywanego w tej ustawie) i w konsekwencji nałożenie na Skarżącego kary w wysokości 90.000 zł. Mając na uwadze powyższe zarzuty, pełnomocnik Skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko, zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (D.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej w skrócie: P.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany - stosownie do art. 134 P.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi Sąd uznał, iż decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z [...] grudnia 2012 r. nie narusza prawa w stopniu kwalifikującym ją do wyeliminowania z obrotu prawnego.

Zakup pojazdów przez G. R. potwierdzony jest zgromadzonymi w sprawie fakturami, w których skarżący wskazany jest jako nabywca. Na ich podstawie organ prawidłowo ustalił, że skarżący nabył 29 sztuk pojazdów, których przeznaczenie zostało określone jako "demontaż w celu pozyskania części zamiennych". W tym miejscu zaznaczyć trzeba, że zdaniem Sądu wystarczające dla udowodnienia treści faktur jest przetłumaczenie 11 z nich, skoro wszystkie mają taką samą treść. Zasadnie uznał organ, że treść wszystkich faktur jest weryfikowalna w języku polskim w oparciu o uwierzytelnione tłumaczenie, wobec czego oparcie rozstrzygnięcia na materiale dowodowym w postaci przetłumaczonych 11 z 29 faktur nie powoduje naruszenia przepisów k.p.a.

Nie budzi wątpliwości, że trafnie Główny Inspektor Ochrony Środowiska wyjaśnił, w oparciu o jakie dowody i okoliczności stwierdził, iż przedmioty objęte postępowaniem stanowią odpady w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach. Organ w uzasadnieniu odniósł się również do wszystkich zarzutów i wniosków, złożonych przez skarżącego w toku postępowania odwoławczego. Organ w niebudzący wątpliwości sposób wykazał, że będące przedmiotami postępowania pojazdy były przeznaczone na źródło części zamiennych, tj. przeznaczone do demontażu w celu pozyskania części zamiennych. Powyższe organ trafnie wywiódł z treści 29 faktur, na każdej z nich figuruje tytuł "faktury na części zamienne"; zawarty jest w nich opis przedmiotu transakcji, tj. informacja o marce pojazdu, numerze identyfikacyjnym nadwozia tego pojazdu, [...] numerze rejestracji pojazdu oraz o kategorii pojazdu według kategorii Stowarzyszenia Ubezpieczycieli [...] . Każda faktura zawiera adnotację: "Sprzedaż części zamiennych: Niniejszy pojazd zostaje sprzedany w celu rozłożenia go na części zamienne, a po usunięciu wszystkich przydatnych części, pozostałości mają zostać zniszczone / zmiażdżone. Nabywca jest odpowiedzialny za zgłoszenie zaświadczenia o złomowaniu dla niniejszego pojazdu do [...] . Zasadna jest zatem konstatacja organów, że treść faktur wskazuje w sposób niebudzący żadnych wątpliwości, że G. R. nabył 29 sztuk pojazdów, których przeznaczenie zostało określone jako demontaż w celu pozyskania części zamiennych. W każdej z tych faktur skarżący został wskazany jako nabywca pojazdów.

Odnosząc się do zarzutów skargi, dotyczących pojęcia "pozbycia się" również organy wywiodły prawidłowy wniosek, że treść zapisu, znajdującego się w każdej z faktur, iż "Niniejszy pojazd jest sprzedawany w celu rozmontowania na części zamienne i po usunięciu wszystkich użytecznych części pozostałe elementy pojazdu muszą zostać zniszczone...", co w sposób jednoznaczny wskazuje na wolę poprzedniego posiadacza przedmiotowych pojazdów, tj. przeznaczenie pojazdów do demontażu w celu pozyskania części zamiennych. Zapis ten w sposób bezsporny dowodzi, że poprzedni właściciel (podmiot [...] ) zbył na rzecz Skarżącego przedmioty, które były pojazdami, lecz przestały być pojazdami i stały się źródłem części zamiennych na skutek wskazania na takie przeznaczenie przez poprzedniego posiadacza.

Trafnie zważył organ, że z treści faktur jednoznacznie wynika też, że sporne pojazdy nie mogły być wykorzystywane w sposób zgodny z ich pierwotnym przeznaczeniem. Organ Il instancji wykazał w swojej decyzji, że w oparciu o art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym rejestracji pojazdów dokonuje się na podstawie dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, którym mowa w art. 73 ust. 5 tej ustawy. Przy tym treść faktur nie pozostawia wątpliwości, że na ich podstawie G. R. mógł wykazać się jedynie tytułem własności co do części zamiennych, pochodzących z przedmiotowych pojazdów, gdyż pojazdy te zostały sprzedane Skarżącemu jako źródło części zamiennych.

Zasadnie też organ ocenił, że analiza treści faktur wskazuje, że Skarżący nie dysponuje dowodem własności pojazdów, lecz odpadów z pojazdów. Zgodnie z wolą [...] ego podmiotu, przedmiotowe pojazdy mogły być wykorzystane tylko jako źródło części zamiennych, tj. mogą być wykorzystane w sposób zasadniczo odmienny od pierwotnego. Przedmiotowe pojazdy zostały wycofane z eksploatacji na terytorium W. i jako pojazdy wycofane z eksploatacji zostały wprowadzone na terytorium Polski. Stosownie do art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 2005r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji mogą prowadzić wyłącznie przedsiębiorcy prowadzący punkty zbierania pojazdów i przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu, przy czym, demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji może być prowadzony wyłącznie w stacjach demontażu. Skarżący nie był przedsiębiorcą prowadzącym punkt zbierania pojazdów, ani też stację demontażu, w związku z czym nie posiadał stosownych zezwoleń właściwych organów do działania w takim zakresie. W konsekwencji skarżący stał się odbiorcą pojazdów wycofanych z eksploatacji przeznaczonych do demontażu, jako podmiot nieposiadający w tym zakresie uprawnień formalno - prawnych, tj. niezapewniający minimalnych wymagań, przewidzianych dla stacji demontażu, które zapewniłyby bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji i powstających z nich odpadów.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji, przez odzysk rozumie się wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania, określone w załączniku nr 5 do w/w ustawy. Trafnie ustalił organ, że proces demontażu pojazdów, w wyniku którego pozyskuje się części nadające się do powtórnego użycia w innym pojeździe Qako część zamienną), stanowi rodzaj odzysku - R-14 Inne działania polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, wymieniony w załączniku nr 5 do w/w ustawy o odpadach. Trafna jest zatem ocena Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, że poprzedni właściciel przedmiotowych pojazdów przekazał je, jako wycofane z eksploatacji, do odzysku, polegającego na demontażu w celu pozyskania części nadających się do powtórnego użycia, jako części zamienne, w innych pojazdach. Pojazdy te przez poprzedniego właściciela zostały przekazane do odzysku, którego dokonać miał Skarżący, a który na mocy przyjętych faktur, zobowiązał się do dokonania zgłoszenia złomowania w/w pojazdów do [...] ego urzędu odpowiedzialnego za prawa jazdy i dokumenty rejestracyjne. Słusznie więc organy orzekające uznały, że w niniejszej sprawie wystąpiła przesłanka "pozbycia się" w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.

Ponadto stan pojazdów został określony jednoznacznie poprzez ich poprzedniego posiadacza (zbywającego) w wystawionych przez niego "fakturach na części zamienne", tj. iż pojazdy te nadawały się do demontażu na części. Co więcej skarżący nie posiadał dokumentów w postaci dowodów rejestracyjnych spornych pojazdów (lub ich odpowiedników), a także nie posiadał dowodów własności pojazdów, a jedynie wraków pojazdów przeznaczonych do złomowania, których świadectwa zniszczenia był obowiązany przedstawić właściwemu organowi na terytorium [...] . Zatem stosownie do art. 72 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, użytkowanie w/w pojazdów na terenie Polski w sposób zgodny z ich dotychczasowym przeznaczeniem, także z przyczyn formalno - prawnych było niemożliwe.

W konsekwencji nie budzi wątpliwości orzekającego w sprawie Sądu, że organy orzekające w sprawie miały do czynienia z przedmiotami będącymi odpadami w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. Nie ma przy tym znaczenia, że hipotetycznie istnieje możliwość wykorzystania spornych pojazdów jako źródła części zamiennych. Niemniej jednak skarżący był odbiorcą pojazdów wycofanych z eksploatacji przeznaczonych do demontażu, a nie pojedynczych części zamiennych wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji. Fakt, że przedmioty postępowania stanowiły odpady w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji przeznaczonych do demontażu, całkowicie uprawnia do sklasyfikowania tych odpadów pod kodem [...] - zużyte lub nienadające się do użytkowania pojazdy, niezawierające cieczy i innych niebezpiecznych elementów - według załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie katalogu odpadów, a także pod kodem [...] - odpady z pojazdów mechanicznych wycofanych z eksploatacji, niezawierające ani cieczy ani związków niebezpiecznych, według klasyfikacji przyjętej w załączniku III w rozporządzeniu (WE) Nr 1013/2006 w sprawie przemieszczania odpadów. Międzynarodowe przemieszczenie odpadów w postaci przedmiotowych pojazdów z W. do Polski winno odbyć się z zastosowaniem procedury uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody właściwych zainteresowanych organów, na mocy art. 63 ust. 2 w/w rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006, zgodnie z którym do dnia 31 grudnia 2012r. wszelkie przemieszczenia wyszczególnionych w załączniku III odpadów przeznaczonych do odzysku, kierowane do Polski, podlegają procedurze uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody, przewidzianej w przepisach tytułu II tego rozporządzenia. Według art. 2 pkt 35 lit. (a) w/w rozporządzenia przemieszczanie odpadów bez zgłoszenia go wszystkim zainteresowanym właściwym organom stanowi przemieszczanie nielegalne. Organy obu instancji trafnie wykazały, że przemieszczenie przedmiotowych odpadów z W. do Polski odbyło się bez zastosowania opisanej wyżej procedury, zatem miało ono charakter nielegalny.

Art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów stanowi, że wojewódzki inspektor ochrony środowiska nakłada na odbiorcę odpadów przywiezionych nielegalnie bez dokonania zgłoszenia, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości od 50.000 do 300.000 zł.

Nie budzi wątpliwości orzekającego w sprawie Sądu, że konstrukcja art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów obliguje (nie umożliwia) właściwego wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska do nałożenia kary pieniężnej. Nie ma przy tym znaczenia, czy odbiorca odpadów przywiezionych nielegalnie działał w sposób umyślny, czy też nieumyślny. Ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że skarżący jest odbiorcą przedmiotowych odpadów, przywiezionych z W. nielegalnie, nakłada na Głównego Inspektora Ochrony Środowiska obowiązek (a nie możliwość) nałożenia kary pieniężnej w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów.

Zgodnie z art. 34 w/w ustawy przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 32 i 33, należy uwzględnić w szczególności ilość, rodzaj i charakter odpadów, w tym możliwość zagrożeń dla ludzi i środowiska powodowanych przez te odpady, oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów tej ustawy i rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska obniżył wysokość kary pieniężnej, nałożonej przez [...]Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, biorąc pod uwagę fakt, że przedmiotowe odpady uznane zostały za odpady inne niż niebezpieczne, a więc i niestwarzające znaczącego zagrożenia dla ludzi i środowiska; a ponadto wziął pod uwagę braku uprzedniego naruszenia przez skarżącego przepisów obowiązujących w zakresie międzynarodowego przemieszczania odpadów. Zmniejszając wysokość kary organ II instancji zważył, że kwota 90.000 zł mieści się w dolnej granicy ustawowego przedziału wysokości kary, nakładanej w trybie w/w przepisów, a zważywszy, że odnosi się do ilości odpadów 29 sztuk pojazdów wycofanych z eksploatacji, kara w wysokości 90.000 zł nie jest nadmierna. Organ miał też na uwadze, że karę pieniężną w kwocie 50.000zł, tj. w najniższej wysokości ustawowej, nakłada się na odbiorcę nawet jednego pojazdu, będącego odpadem nielegalnie sprowadzonym, nie było więc podstaw do obniżenia wysokości kary do najniższej kwoty. Sąd całkowicie podziela wywody organu na temat wysokości nałożonej kary.

Zdaniem Sądu, postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie przeprowadzone zostało przez organy prawidłowo: został ustalony stan faktyczny, a oceny organ dokonał na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Główny Inspektor Ochrony Środowiska odniósł się do wszystkich wniosków i żądań, składanych przez Skarżącego w toku postępowania odwoławczego. W sprawie doszło do nielegalnego międzynarodowego przemieszczania odpadów w postaci przedmiotowych pojazdów, których odbiorcą był Skarżący, a zatem musiała zostać nałożona kara pieniężna w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Wysokość kary również została ustalona w sposób odpowiedni do znaczenia czynu i nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z obowiązującymi w sprawie przepisami. Organ rozważył tę wysokość i rozważaniom tym dał wyraz w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Przesłanki nałożenia tej kary nie budzą- zdaniem Sądu- wątpliwości co do trafności jak i adekwatności wysokości kary do rodzaju naruszenia przepisów.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.