Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.) Sędzia WSA Renata Siudyka Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2014 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A z siedzibą w W. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Wojewodę [...] do załatwienia wniosku Stowarzyszenia A z siedzibą w W. z dnia [...] roku; 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) zasądza od Wojewody [...] na rzecz Stowarzyszenia A z siedzibą w W. kwotę 100 złotych (słownie: sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z 24 czerwca 2014 r. Stowarzyszenie A (dalej: [...]), wniosło skargę na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie nierozpatrzenia wniosku z 21 lutego 2014 r.

Skarżący wskazał na naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej i wniósł o zobowiązanie Wojewody do udostępnienia w terminie 14 dni od daty otrzymania akt sprawy żądanej informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi podano, że wnioskiem z 21 lutego 2014 r. stowarzyszenie zwróciło się do Wojewody o udostępnienie informacji dotyczącej:

1/ wynagrodzeń brutto kierownictwa urzędu (wojewoda, wicewojewodów, Dyrektora Generalnego) i dodatków (funkcyjne, specjalne itp.) oraz kierowników komórek organizacyjnych urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły itp.) w układzie nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko, kwota –wypłaconych w grudniu 2013 i styczniu 2014 r.;

2/ wysokości nagród brutto przyznanych kierownictwu urzędu (wojewody, wicewojewodów, Dyrektora Generalnego) oraz kierownikom komórek organizacyjnych urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły itp.) w 2010 r. i 2013 r. (każdy rok osobno) w układzie nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko.

Wojewoda 6 marca 2014 r. w formie elektronicznej przesłał ogólne (zbiorcze) informacje, o które wnioskodawca nie występował, a nie udzielił informacji zawartych w żądaniu skarżącej. Organ ten ani nie udostępnił informacji, ani nie wydał decyzji o odmowie udzielenia wnioskowanej informacji publicznej. Dalej skarżąca podkreśliła, że nieudostępnienie informacji o wysokości wynagrodzeń i nagród dla każdego ze wskazanych stanowisk narusza zasadę jawności finansów publicznych. wnioskowana informacja jest informacją publiczną, zaś wniosek był sformułowany w sposób nie pozostawiający wątpliwości, o czym mogą świadczyć odpowiedzi uzyskane na analogiczny wniosek od wielu innych Wojewodów.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc w szczególności fakt, iż postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2014 r. sygn. akt IV SAB/Gl 53/14 WSA w Gliwicach odrzucił skargę na bezczynność Wojewody [...] z dnia 11 marca 2014 r. złożoną przez Stowarzyszenie w tej samej sprawie tj. nieudzielenia żądanych informacji. Skarżący nie wyjaśnił jednak jaki konkretnie informacji nie otrzymał.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wyjaśnił, iż przesłał skarżącemu drogą elektroniczną informacje dotyczące wynagrodzeń i nagród kadry kierowniczej urzędu, przy czym dokonał ich "uśrednienia" ze względu na ochronę danych osobowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta z mocy art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) obejmuje również bezczynność organów .

Przed przystąpieniem do rozpoznania skargi przyjdzie wyjaśnić, iż wcześniejsze odrzucenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 26 maja 2014r. sygn. akt IV SAB/Gl 53/14 skargi na bezczynność Wojewody [...] wniesionej w tej samej sprawie ( bezczynności organu polegającej na nieudzieleniu informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia 21 lutego 2014 r.) nie stanowi przeszkody do rozpoznania przez Sąd ponownej skargi na bezczynność, bowiem powaga rzeczy osądzonej przysługuje jedynie wyrokom rozstrzygającym co do istoty sprawy w postępowaniu sądowo administracyjnym (art. 171 p.p.s.a.). Okoliczność taka nie stanowi tym samym negatywnej przesłanki ponownego zaskarżenia bezczynności.

Celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania w załatwianiu sprawy administracyjnej w ustawowym terminie. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ. Przy czym Sąd bierze pod uwagę stan sprawy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Skarga na bezczynność organu ma bowiem na celu przede wszystkim wymuszenie na organie administracji załatwienia sprawy. W świetle powyższego dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że organ administracji był zobowiązany, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi.

W myśl art. 61 Konstytucji RP oraz art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 782, dalej: u.d.i.p.) każdemu przysługuje prawo dostępu do informacji publicznej, z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających z u.d.i.p. Prawo to może być realizowane w różny sposób, w tym:

1/ poprzez ogłaszanie informacji w Biuletynu Informacji Publicznej;

2/ udostępnienie informacji na wniosek (art. 10 ust. 1 u.d.i.p);

3/ udostępnienie informacji w drodze wyłożenia lub wywieszenia w miejscach ogólnie dostępnych albo przez zainstalowane w takich miejscach urządzenia umożliwiające zapoznanie się z tą informacją (art. 11 u.d.i.p);

4/ wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia (art. 7 ust. 1 pkt. 3 u.d.i.p.). Uprawnienie to obejmuje także posiedzenia pochodzących z powszechnych wyborów kolegialnych organów jednostek pomocniczych jednostek samorządu terytorialnego i ich kolegialnych organów pomocniczych (art. 20 w zw. z art. 18 i 19 u.d.i.p.).

5/ umieszczanie informacji publicznych w centralnym repozytorium informacji publicznych ( o którym mowa w art. 9b u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.) .

Nie budzi wątpliwości, w ocenie Sądu, iż pozostaje bezczynny ten, kto zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, informacji takiej nie udziela w terminie przewidzianym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., bądź też w terminach ustalonych na podstawie art. 13 ust. 2 i 15 ust. 2 u.d.i.p albo nie wydaje w terminie 14 dni od daty złożenia wniosku decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Pozostaje także bezczynny ten, kto co prawda udziela informacji, ale innej treści aniżeli wynika to z treści żądania wnioskodawcy.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wojewoda [...], w jego ocenie, udostępnił żądaną informację publiczną w dniu 7 marca 2014r., natomiast zdaniem skarżącego do udostępnienia takiego nie doszło, ze względu na dokonanie przez Wojewodę zabiegu określonego jako "uśrednienie" wynagrodzeń i nagród osób zajmujących stanowiska kierownicze w Urzędzie Wojewódzkim (wskazanych we wniosku z dnia 21 lutego 2014 r.).

Poza sporem pozostaje to, że Wojewoda [...], jako organ władzy publicznej, jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej (art. 4 ust.1 pkt. 1 u.d.i.p.), jak również i to, ze przedmiotem żądania skarżącego była informacja publiczna. Wnioskowana przez skarżącego informacja o wysokości wynagrodzenia oraz nagród stanowi informację o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje publiczne, jest więc informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Mieści się bowiem w pojęciu zasad funkcjonowania organu władzy publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy) w odniesieniu do ciężarów publicznych ponoszonych na utrzymanie aparatu administracyjnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h) (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt II SAB/Gd 64/14, dostępny na stronach internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Pogląd o jawności wydatkowania środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne, który podziela skład orzekający w sprawie, znajduje akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. m.in. wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt IV SA/Wr 383/12; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 204/10; wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 246/11, z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. akt VIII SAB/Wa 23/11 i z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 204/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt II SAB/Gd 64/14; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Op 18/14; wyroki dostępne j.w.).

Wobec powyższego Wojewoda [...] był zobowiązany udzielić żądanej informacji, czego jednak, mimo odpowiedzi na wniosek z dnia 21 marca 2014 r., nie uczynił. Jak zauważono wyżej, udzielenie informacji powinno nastąpić nie tylko w sposób i w formie określonej we wniosku, ale także zgodnie z treścią żądania w nim zawartego. Treść żądania skarżącej nie pozostawia żadnych wątpliwości. Natomiast informacja zawierająca "uśrednione" dane, skoro zainteresowana wnosiła o dane szczegółowe, nie stanowi udzielenia informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p.

Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa. Z rażącym naruszeniem prawa w sytuacji bezczynności organu mamy do czynienia, gdyby organ w ogóle pozostawił wniosek skarżącego bez odpowiedzi w jakiejkolwiek formie bądź przewlekał ustosunkowywanie się do wniosku skarżącego ponad terminy przewidziane w ustawie o dostępie do informacji publicznej. W niniejszej sprawie odpowiedź organu na wniosek skarżących została sporządzona w terminie do tego przewidzianym. Organ pozostawał jednak w błędzie co do jej treści. Wojewoda nie udzielając takiej informacji, jakiej żądał skarżący naruszył przepisy prawa, ale nie w stopniu rażącym.

Wskazówki co do dalszego postępowania organu wynikają wprost z rozważań przytoczonych wyżej.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach działając na podstawie art. 149 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.