drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Wojewoda, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 358/15 - Wyrok NSA z 2016-09-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 358/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2016-09-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-02-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Aleksandra Łaskarzewska /przewodniczący/
Marek Wroczyński
Zbigniew Ślusarczyk /sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
IV SAB/Gl 103/14 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2014-09-16
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 782 art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. WSA Marek Wroczyński Protokolant: starszy asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Śląskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 września 2014 r. sygn. akt IV SAB/Gl 103/14 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na bezczynność Wojewody Śląskiego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 września 2014 r. sygn. akt IV SAB/Gl 103/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w Warszawie, zobowiązał Wojewodę Śląskiego do załatwienia wniosku Stowarzyszenia z dnia 21 lutego 2014 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że pismem z dnia 21 lutego 2014 r. Stowarzyszenie zwróciło się do Wojewody o udostępnienie informacji dotyczącej wynagrodzeń brutto kierownictwa urzędu (wojewody, wicewojewodów, dyrektora generalnego) i dodatków (funkcyjne, specjalne itp.) oraz kierowników komórek organizacyjnych urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły itp.) w układzie nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko, kwota – wypłaconych w grudniu 2013 i styczniu 2014 r. oraz wysokości nagród brutto przyznanych kierownictwu urzędu (wojewodzie, wicewojewodom, dyrektorowi generalnemu) oraz kierownikom komórek organizacyjnych urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły itp.) w 2010 r. i 2013 r. (każdy rok osobno) w układzie nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko.

Pismem z dnia 6 marca 2014 r. Wojewoda Śląski, w formie elektronicznej, przesłał ogólne (zbiorcze) informacje, o które wnioskodawca nie występował. Organ ten nie udostępnił wskazanej we wniosku informacji, ani nie wydał decyzji o odmowie udzielenia wnioskowanej informacji publicznej.

Pismem z dnia 24 czerwca 2014 r. Stowarzyszenie wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, zarzucając organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, oraz art. 16 ust. 1 z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.; obecnie: Dz. U. z 2014 r. poz. 782; dalej u.d.i.p.). Stowarzyszenie wskazało, że nieudostępnienie informacji o wysokości wynagrodzeń i nagród dla każdego ze wskazanych we wniosku stanowisk narusza zasadę jawności finansów publicznych. Wnioskowana informacja jest informacją publiczną, zaś wniosek był sformułowany w sposób nie pozostawiający wątpliwości, o czym mogą świadczyć odpowiedzi uzyskane na analogiczny wniosek od wielu innych Wojewodów.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Śląski wyjaśnił, iż przesłał skarżącemu drogą elektroniczną informacje dotyczące wynagrodzeń i nagród kadry kierowniczej urzędu, przy czym dokonał ich "uśrednienia" ze względu na ochronę danych osobowych.

Zobowiązując Wojewodę Śląskiego do rozpatrzenia wniosku o udzielenie informacji publicznej, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) wymienionym na wstępnie wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wskazał, że bezspornym jest, iż Wojewoda Śląski, jako organ władzy publicznej, jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej (art. 4 ust.1 pkt 1 u.d.i.p.), jak również i to, że przedmiotem żądania skarżącego była informacja publiczna. Bowiem wnioskowana przez Stowarzyszenie informacja o wysokości wynagrodzenia oraz nagród stanowi informację o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje publiczne, jest więc informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Mieści się bowiem w pojęciu zasad funkcjonowania organu władzy publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy) w odniesieniu do ciężarów publicznych ponoszonych na utrzymanie aparatu administracyjnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h). Zaś w utrwalonym orzecznictwie wyrażany jest pogląd, iż wydatkowanie środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne jest jawne.

W rezultacie, w ocenie Sądu pierwszej instancji, Wojewoda był zobowiązany udzielić żądanej informacji, czego jednak, mimo odpowiedzi na wniosek z dnia 21 marca 2014 r., nie uczynił. Sąd podkreślił, że udzielenie informacji powinno nastąpić nie tylko w sposób i w formie określonej we wniosku, ale także zgodnie z treścią żądania w nim zawartego. Treść żądania skarżącej nie pozostawia żadnych wątpliwości. Natomiast informacja zawierająca "uśrednione" dane, skoro zainteresowane Stowarzyszenie wnosiło o dane szczegółowe, nie stanowi udzielenia informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Wojewoda Śląski zaskarżając go w całości, domagał się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 1 oraz art. 3 § 1 i art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. poprzez niewłaściwe wykonywanie funkcji kontrolnej i w rezultacie dokonanie nieprawidłowej oceny legalności postępowania prowadzonego przez Wojewodę Śląskiego, polegającej na zobowiązaniu Wojewody Śląskiego do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 21 lutego 2014 r.; naruszenie art. 149 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na uwzględnieniu skargi, mimo że nie zachodziły podstawy do jej uwzględnienia; a także naruszenie art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, mimo że zachodziły podstawy do jego uwzględnienia.

W skardze kasacyjnej zarzucono ponadto naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h u.d.i.p. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że informacja o wysokości wynagrodzenia oraz nagród kierowników komórek organizacyjnych urzędu stanowi informację o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje publiczne, jest więc informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podczas gdy informacje o konkretnych kwotach wynagrodzenia brutto oraz nagrodach dla kierowników komórek organizacyjnych nie stanowią informacji publicznej oraz naruszenie art. 61 Konstytucji RP w zw. z art. 6 u.d.i.p. poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że informacja o wysokości wynagrodzenia i nagród kierowników komórek organizacyjnych urzędu stanowi informację publiczną.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że w dniu 10 marca 2014 r. drogą elektroniczną organ przesłał Stowarzyszeniu informacje dotyczące wypłaconych nagród i wynagrodzenia brutto kadry kierowniczej urzędu. Udostępnione informacje w zakresie Wojewody, I Wicewojewody i II Wicewojewody - nie zostały uśrednione. Natomiast informacje dotyczące wynagrodzenia i nagród dyrektora generalnego oraz kierowników jednostek organizacyjnych urzędu zostały uśrednione. Dane o wynagrodzeniach brutto oraz nagrodach dla kierowników komórek organizacyjnych urzędu (wydziały, biura) zostały uśrednione ze względu na ochronę danych osobowych. Przekazanie danych w innym układzie zagrażałoby naruszeniem danych osobowych pracowników zajmujących te stanowiska, ze względu na prostą identyfikacje tożsamości pracowników Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach. Wyjaśniono także, że w zakresie osób zajmujących kierownicze stanowiska w komórkach organizacyjnych urzędu wojewódzkiego, brak jest przepisów prawnych przesądzających o jawności wynagrodzenia określonych osób — nie będących ścisłym kierownictwem urzędu wojewódzkiego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm., dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał jej w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Istotą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest odpowiedź na pytanie czy wynagrodzenie i dodatki funkcyjne dyrektora generalnego i kierowników komórek organizacyjnych urzędu wojewódzkiego oraz wysokość przyznanych tym osobom nagród jest informacją publiczną.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Obowiązek zaś wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot, jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Z bezczynnością organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej będziemy mieli zatem do czynienia, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje, bądź nie podejmuje decyzji o odmowie jej udostępnienia. W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że Wojewoda Śląski jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej.

Przechodząc do oceny, czy żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja stanowi informację publiczną, należy podnieść, że pojęcie informacji publicznej w polskim porządku prawnym ma bardzo szeroki charakter. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie tych kompetencji. Informację publiczną stanowi więc treść dokumentów urzędowych czy wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są kierowane i jakiej sprawy dotyczą (por. np. wyroki NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 181/02 i II SA 1956/02 i z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1561/11).

Podkreślić należy, że prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne to jedno z podstawowych, umocowanych w art. 61 Konstytucji, praw i wolności politycznych. Ograniczenie tego prawa, zgodnie z art. 61 ust. 3 Konstytucji, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Ta konstytucyjna zasada znalazła swoje odzwierciedlenie w przepisach art. 1 i art. 2 u.d.i.p., stwierdzających m.in., że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu, a każdy jest uprawniony do uzyskania informacji publicznej bez potrzeby wykazywania interesu prawnego lub faktycznego. Tylko wyraźne ograniczenie ustawowe może prowadzić do naruszenia prawa do informacji publicznej. Przepis art. 6 u.d.i.p. zawiera katalog informacji podlegających ujawnieniu. Użycie słów "w szczególności" na wstępie tego przepisu wskazuje, że nie jest to katalog zamknięty. Dlatego też określenie, czy jakaś informacja jest informacją publiczną nie może sprowadzać się do tego, czy informacja ta odpowiada literalnie zapisowi któregoś z punktów art. 6 ustawy. Wskazać również należy, co podkreślono powyżej, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych.

W niniejszej sprawie, wnioskowana przez skarżące Stowarzyszenie informacja o wysokości wynagrodzenia i przyznanych nagrodach stanowi informację o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje publiczne, jest więc informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Mieści się bowiem w pojęciu zasad funkcjonowania organu władzy publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy) w odniesieniu do ciężarów publicznych ponoszonych na utrzymanie aparatu administracyjnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h).

Należy podkreślić, że w odniesieniu do informacji dotyczących działalności instytucji publicznych mamy do czynienia z daleko idącym przenikaniem się sfery informacji odnoszących się do działań tych instytucji jako takich oraz informacji o zachowaniach funkcjonariuszy publicznych, w tym także obejmujących sferę życia prywatnego tych osób. Przeprowadzenie jednoznacznej i precyzyjnej cezury nie jest w takich wypadkach możliwe, należy przy tym założyć, że ustawodawca konstytucyjny czerpał swoje inspiracje w tym zakresie z ukształtowanego dorobku i standardów demokratycznych. Wartość, jaką stanowi transparentność życia publicznego, przeważa nad bezwzględną ochroną prawa do życia prywatnego osób publicznych. Sposób interpretacji pojęć konstytucyjnych o niedookreślonym zakresie semantycznym powinien uwzględniać standardy przyjmowane we wspólnej przestrzeni prawnej państw demokratycznych. W konsekwencji punktem odniesienia oceny wyznaczającej granice dopuszczalnej ingerencji (w świetle art. 31 ust. 3 i art. 61 ust. 3 Konstytucji) jest taka treść konstytucyjnego prawa do informacji, które zgodnie z przyjmowanymi standardami rozumiane jest szerzej – jako odnoszące się również do informacji ze sfery życia prywatnego osób pełniących funkcje publiczne, o ile mają one związek z działalnością publiczną (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, publik. OTK-A z 2006 r. Nr 3, poz. 30).

Informacje dotyczące kwot wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń oraz nagród ścisłego kierownictwa Urzędu Wojewódzkiego oraz osób zajmujących w tym Urzędzie kierownicze stanowiska na wszystkich szczeblach struktury organizacyjnej, finansowane są ze środków publicznych i wypłacane za wykonywanie funkcji publicznych, tym samym stanowią informację publiczną, niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub uznaniowe. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.), gospodarka środkami publicznymi jest jawna. Zasada jawności gospodarki środkami publicznymi jest zasadą, która musi być bezwzględnie przestrzegana przez każdą jednostkę dysponującą publicznymi środkami finansowymi. Wydatkujący środki publiczne podlegają kontroli odpowiednich urzędów, kontroli politycznej oraz kontroli ze strony samych obywateli. Jakakolwiek reglamentacja informacji o działalności podmiotów publicznych w stosunku do tych podmiotów musi być podyktowana racjami znajdującymi swoje uzasadnienie w Konstytucji RP.

Także orzecznictwo sądów administracyjnych opowiada się za jawnością wydatkowania środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne. Pogląd ten uzyskał akceptację m.in. w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt IV SA/Wr 383/12 – dotyczącym wynagrodzenia kanclerza szkoły wyższej, w wyroku WSA w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 204/10, w wyrokach WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 246/11, z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. akt VIII SAB/Wa 23/11 – dotyczących wynagrodzenia wójta gminy i innych pracowników samorządowych, w wyroku WSA w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 204/10 – dotyczącym wynagrodzenia pracowników straży miejskiej, w wyrokach WSA w Opolu z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SAB/Op 18/14 WSA w Gdańsku z dnia 30 lipca 2014 r. dotyczące wynagrodzenia pracowników urzędów wojewódzkich (wszystkie orzeczenia dostępne na stronach internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych – http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zatem wnioskując o podanie wysokości wynagrodzenia konkretnego funkcjonariusza publicznego, skarżący w istocie żąda udostępnienia informacji publicznej. Wobec tego organ ma obowiązek takiej informacji udzielić bądź wydać decyzję o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej, jeżeli uznaje, że wnioskowana informacja publiczna nie może zostać udostępniona ze względu na dobra prawnie chronione. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, lecz wówczas należy wydać decyzję administracyjną. W tej sytuacji argumenty Wojewody Śląskiego wynikające z zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej nie są trafne. Skoro organ nie udostępnił skarżącemu żądanej przez niego informacji, ani też nie wydał decyzji odmawiającej jej udzielenia, Sąd prawidłowo uznał zasadność skargi na bezczynność.

Odnosząc się natomiast do zarzutu nieprawidłowej praktyki definiowania osób pełniących funkcje publiczne w oparciu o przepisy Kodeksu karnego, to jak to sam stwierdził autor skargi kasacyjnej, jest to praktyka szeroko przyjęta w orzecznictwie i doktrynie. W skardze kasacyjnej nie przedstawia się poszerzonej argumentacji podważającej takie stanowisko. Zdaniem Naczelnego Sąd Administracyjnego jest to praktyka prawidłowa. W orzecznictwie osoby pełniące funkcje publiczne definiuje się poprzez odwołanie do postanowień art. 115 § 13 i § 19 Kodeksu karnego (np. w wyrokach NSA: z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2450/12, z dnia 7 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 349/13). Także w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05 zawarto definicję osoby pełniącej funkcje publiczne, tj. sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Nie każdy zatem pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji. Nie można twierdzić, że w wypadku ustalenia kręgu osób, których życie prywatne może być przedmiotem uzasadnionego zainteresowania publiczności, istnieje jednolity mechanizm czy kryteria badania zakresu możliwej ingerencji. Trudno byłoby również stworzyć ogólny, abstrakcyjny, a tym bardziej zamknięty katalog tego rodzaju funkcji i stanowisk. Podejmując próbę wskazania ogólnych cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną, można bez większego ryzyka błędu uznać, iż chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są zatem takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny. Osoba pełniąca funkcję publiczną lub mająca związek z pełnieniem takiej funkcji charakteryzuję się możliwością władczego oddziaływania na inne osoby lub dysponowania środkami publicznymi. W świetle powyższego bez szerszego rozwijania tej kwestii należy stwierdzić, że Wojewoda, Dyrektor Generalny i kierownicy komórek organizacyjnych urzędu są osobami pełniącymi funkcje publiczne.

Należy tu przypomnieć, że przedmiotem skargi do sądu pierwszej instancji była bezczynność organu. Sąd uwzględniając skargę jedynie zobowiązał Wojewodę do załatwienia wniosku Stowarzyszenia, przesądzając że żądane informacje są informacją publiczną udostępnianą na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sąd administracyjny rozstrzygając sprawę w oparciu o art. 149 p.p.s.a. w brzmieniu na dzień wydania zaskarżonego wyroku, nie był jednak uprawniony do nakazywania określonego sposobu rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności nakazywania udostępnienia informacji. Wywody Sądu w tym zakresie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku są błędne. Wojewoda rozpoznając wniosek będzie związany stanowiskiem sądu co do tego, że żądane informacje są informacją publiczną. Na etapie ponownego rozpoznawania wniosku organ rozważy, czy żądane informacje publiczne podlegają ograniczeniom ich udostępniania, w szczególności wskazanym w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ze względu na ochronę prywatności i danych osobowych. Zatem wywody zawarte w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, dotyczące ochrony prywatności i ochrony danych osobowych, nie mają znaczenia dla oceny żądanych informacji jako publicznych. Czym innym jest bowiem uznanie informacji za informację publiczną a czym innym jest kwestia dopuszczalności ich udostępnienia. Tą druga kwestię zobowiązany będzie rozstrzygnąć Wojewoda w terminie wynikającym z ustawy o dostępie do informacji publicznej, biegnącym od zwrotu akt administracyjnych. W zależności od zajętego stanowiska co do ograniczenia udostępniania żądanych informacji, Wojewoda je udostępni lub wyda decyzję o odmowie ich udostępnienia.

Z uwagi na przedstawioną powyżej argumentację, za nietrafne należy uznać zarzuty naruszenia art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h u.d.i.p. oraz naruszenia art. 61 Konstytucji RP. W konsekwencji przyjąć należy, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo na podstawie art. 149 p.p.s.a. zobowiązał Wojewodę do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej, tym samym nie naruszył art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 1 oraz art. 3 § 1 i art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. oraz art. 151 p.p.s.a., ponieważ nie zachodziły podstawy do oddalenia skargi.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżony wyrok mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, dlatego na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.



Powered by SoftProdukt