Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Chróścielewski sędzia NSA Leszek Leszczyński (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Stankowski Protokolant Andrzej Nędzarek po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 633/08 w sprawie ze skargi J.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasadza od J.K. na rzecz Komendanta Głównego Policji 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 czerwca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (VI SA/Wa 633/08) po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2008 r. [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej do celów łowieckich oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Zaskarżoną decyzją [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Kielcach z dnia [...] listopada 2007 r. [...] cofającą J. K. pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej do celów łowieckich.

Prowadzone przez organ I instancji postępowanie zostało zakończone wydaniem decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich. Podstawę prawną decyzji stanowiły przepisy art. 18 ust 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 4 i 6 i art. 18 ust. 5 pkt 4 oraz art. 4 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 z późn. zm.) - zwana dalej "ustawą o broni i amunicji". W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że J. K. prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w P. Wydział [...] Karny z dnia [...] listopada 2004 r., sygn. akt [...] i z dnia [...] stycznia 2006 r., sygn. akt [...] uznany został winnym popełnienia przestępstwem z art. 278 § 1 k.k. i art. 231 § 1 k.k. Jednocześnie organ wskazał na protokół z przeprowadzenia kontroli warunków przechowywania broni oraz na postanowienie Sądu Rejonowego w P. o obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu.

Od decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. skarżący złożył odwołanie do Komendanta Głównego Policji, domagając się jej uchylenia, ewentualnie uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy organowi I instancji celem jej ponownego rozpoznania. W odwołaniu wskazał na naruszenie przepisów art. 15 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy o broni i amunicji. Nadmienił również, że bezpośrednio po kontroli przechowywania przez niego broni, podjął on czynności zmierzające do usunięcia naruszeń.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał na będący w jego dyspozycji, prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] listopada 2004 r. sygn. akt [...], którym skarżący został skazany za przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów i wyrok tego Sądu z dnia [...] stycznia 2006 r. sygn. akt [...] za przestępstwo przeciwko mieniu. Organ powołując się na ustalenia Sądu poczynione w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 16 stycznia 2006 r. sygn. akt [...] wskazał, iż dotyczył on kradzieży drzewa z lasu na szkodę kilku osób, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. W ocenie organu, okoliczność ta ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia jednej z podstaw cofnięcia stronie pozwolenia na broń, tj. przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Organ wskazał również, że skarżący został skazany za przestępstwo posłużenia się - jako funkcjonariusz publiczny - sfałszowanymi oświadczeniami, okazując je posłowi na Sejm RP w celu potwierdzenia, że określone dokumenty zostały złożone w prawem przewidzianym trybie (ostateczna kwalifikacja czynu dokonana przez Sąd Okręgowy w K.). Fakt ten, w ocenie organu wskazuje na lekceważący stosunek skarżącego do prawa, co dodatkowo przemawia za zaliczeniem jej do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, a tym samym za cofnięciem jej pozwolenia na broń.

Komendant Główny Policji zwrócił również uwagę na niezgodne z prawem przechowywanie przez skarżącego broni, co skutkowało możliwością zastosowania wobec skarżącego również art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, zgodnie z dyspozycją którego właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń osobie, która naruszyła zasady, m.in. przechowywania broni i amunicji, o których mowa w art. 32 tej ustawy. Jednocześnie Komendant Główny Policji uznał, iż wskazanie przez organ pierwszej instancji jako podstawy prawnej decyzji ewentualne uzależnienie skarżącego od alkoholu (art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji), za nieprawidłowe, gdyż w tym zakresie nie przeprowadzono postępowania dowodowego. Dlatego też organ odwoławczy nie wskazał ww. przepisów jako podstawy prawnej swojego rozstrzygnięcia w sprawie.

Na decyzję z dnia [...] stycznia 2008 r. skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której domagał się jej uchylenia. W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem. W ocenie skarżącego, art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji nie nakłada na organ obowiązku cofnięcia pozwolenia na broń, jeżeli doszło do skazania za przestępstwo przeciwko mieniu. Tym samym organ dokonał niewłaściwej interpretacji tego przepisu. Skarżący zwrócił również uwagę na brzmienie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. W jego ocenie, zastosowanie tego przepisu jest możliwe, jeżeli zostanie wykazany związek pomiędzy popełnieniem przestępstwa a istnieniem stanu uzasadniającego obawę użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Dlatego też organ powinien zapoznać się ze stanem faktycznym sprawy zawartym w wyroku. Wskazał na okoliczności sprawy o sygn. akt [...] oraz ustalenia Sądu w tej sprawie, nie wskazujące na powstanie jakiejkolwiek obawy użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

W ocenie skarżącego, w toku postępowania doszło do niewłaściwego zastosowania art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem skarżącego, organ powołując ww. przepis uznał, że daje mu podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń, jeżeli doszło do naruszenia zasad jej przechowywania. Skarżący podkreślił, że miało miejsce to naruszenie, jednakże nie wywołało ono realnego zagrożenia dla porządku publicznego. Zdaniem skarżącego doszło także do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, to jest art. 7 i 8 k.p.a., gdyż organ bezpodstawnie zażądał od niego dokumentu poświadczającego usunięcie uchybień w zakresie przechowywania broni. Takich bowiem ustaleń powinien, w jego ocenie, dokonać sam organ.

Ponadto skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 108 k.k. poprzez niezastosowanie art. 76 Kodeksu karnego. W jego ocenie wyrok Sądu Rejonowego w P. w sprawie o sygn. akt [...] uprawomocnił się dnia [...] czerwca 2005 r. Dwuletni okres próby powiększony o 6 miesięcy upłynął zatem [...] grudnia 2007 r., co oznacza, że organ wydał decyzję po zatarciu skazania.

W odpowiedzi na skargę, Komendant Główny Policji przedstawił stan faktyczny sprawy, podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał na niekwestionowany fakt karalności skarżącego za przestępstwo przeciwko mieniu (z art. 278 § 1 k.k.) oraz przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów (z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k.). Powołując się na art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) wyjaśnił, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której pozwolenie takie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 cyt. wyżej ustawy. Jest ono zatem obligatoryjne w każdym przypadku, gdy osoba należy do kategorii, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 ustawy. Jedną z takich kategorii osób, są osoby, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności zaś skazanym prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika w sposób oczywisty, że chodzi tutaj o sytuacje, gdy doszło do skazania za przestępstwo określone w tym przepisie, jak również o każdą inną sytuację wskazującą na to, że istnieje uzasadniona obawa, że broń może być użyta w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Zatem wobec osób skazanych lub podejrzanych o przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu organ musi ustalić sam fakt skazania lub prowadzenia postępowania karnego, gdyż już zaistnienie powyższych okoliczności stanowi przesłankę uzasadniającą obawę użycia przez ww. osoby broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Za taką wykładnią przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji przemawia również orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (patrz wyrok NSA z 30 sierpnia 2007 r. II OSK 1166/06, wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r. II OSK 356/07).

W świetle powyższego, bez znaczenia jest również przywoływany w skardze fakt zatarcia skazania orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] listopada 2004 r., sygn. akt [...], to jest za przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. (przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów), gdyż w świetle przywołanych wyżej przepisów decydujące jest skazanie prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu. Ustosunkowując się do zarzutów skargi odnoszących się do naruszenia przepisów postępowania Sąd stwierdził, że nie są one zasadne, albowiem organy Policji prawidłowo i wyczerpująco zebrały materiał dowodowy w sprawie oraz dokonały jego oceny, czego wyrazem są uzasadnienia organów obu instancji. Z tych wszystkich względów uznając zarzuty skargi za bezzasadne Sąd na mocy art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył J. K. Wyrok zaskarżono w całości na podstawie naruszenia prawa materialnego - art. 18 ust. 1 pkt. 21 w zw. z 15 ust. 1 pkt. 62 ustawy z dnia 21.5.1999 r. o broni i amunicji (t.jedn. Dz.U.04.52.525) polegającego na błędnej wykładni, że skazanie za przestępstwo umyślne przeciwko mieniu zawsze zobowiązuje organ Policji do cofnięcia pozwolenia na broń, chociaż prawidłowa wykładnia tego przepisu nakazuje ustalić, czy popełnione przestępstwo uzasadnia obawę użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2008 r. II OSK 632/07, z dnia 25 października

2005 r. sygn. akt II OSK 128/05 (niepublikowany) oraz z dnia 9 października 2001 r. sygn. akt III SA 866/02 niepublikowany które nie zostały wzięte pod uwagę przez Sąd I instancji, a które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie odmiennej wykładni powoływanych przepisów ustawy o broni i amunicji. Jej istotą jest przyjęcie, iż sam fakt skazania nie jest wystarczającą podstawą do cofnięcia

Na ich gruncie autor skargi kasacyjnej podnosi, że nie jest trafna wykładnia, wg której sam fakt skazania za przestępstwo przeciwko mieniu stanowił niewzruszalne domniemanie (praesumptio iuris ac de iure), że skazany stwarza niebezpieczeństwo bezprawnego użycia broni. Fakt takiego skazania uzasadnia przyjęcie domniemania istnienia takiego niebezpieczeństwa, ale nie w sensie domniemania niewzruszalnego (ac de iure), lecz wzruszalnego (tantum). W konsekwencji nie jest wykluczone ustalenie, że mimo popełnienia przestępstwa posiadacz broni nie stwarza zagrożenia użycia broni w celu bezprawnym, np. gdy przestępstwo nie wiązało się w ogóle z użyciem jakiejkolwiek przemocy (ani wobec osoby ani wobec rzeczy) oraz było popełnione w szczególnych okolicznościach w znacznym stopniu zmniejszających winę.

W ocenie strony skarżącej, wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że wyrażenie "w szczególności" stanowi przykładowe wskazanie okoliczności mieszczących się w hipotezie normy prawnej. Jednak, czego nie wolno przeoczyć, hipotezą objęty jest stan uzasadnionej obawy bezprawnego użycia broni. Do przyjęcia takiej obawy koniecznej jest ujawnienie zachowań posiadacza broni oraz wskazanie związku przyczynowo - skutkowego między ujawnionymi cechami posiadacza broni a stanem zagrożenia. Ustawodawca w art. 15 ust. 1 pkt. 6 ustawy o broni i amunicji przesądził jedynie o tym, że popełnienie przestępstwa przeciwko mieniu uzasadnia prima facie istnienie stanu obawy, ale nie przesądził o istnieniu powiązania przyczynowo - skutkowego. Autor skargi wskazuje, że gdyby sam fakt skazania za przestępstwo przeciwko mieniu był samoistną przyczyną cofnięcia pozwolenia na broń, to zostałby wymieniony jako osobna podstawa do odmowy udzielenia pozwolenia na broń, a nie jako "w szczególności" stan obawy bezprawnego użycia broni. Niektóre przestępstwa przeciwko mieniu takiej obawy bowiem nie uzasadniają.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Stosownie do unormowania art. 174 p.p.s.a. skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, gdyż zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która w sprawie niniejszej nie występuje.

Uzasadnienie podstaw kasacyjnych polega na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto w uzasadnieniu, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu - dlaczego powinien być zastosowany.

Skarga kasacyjna odnosi się jedynie do zarzutu naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz.U. z 2004 r., Nr 52, poz. 525). W jego ramach nie wskazano w skardze kasacyjnej ani odpowiedniej jednostki redakcyjnej art. 174 p.p.s.a. ani też samego przepisu art. 174 p.p.s.a. Zarzut, niezależnie od powyższego, sformułowany został na tyle czytelnie merytorycznie, że nadaje się do rozpoznania. Autor skargi kasacyjnej w szczególności wskazał, na czym jego zdaniem polega błędna wykładnia oraz jaka wykładnia winna być w jego ocenie prawidłowa.

Podstawą zarzutu jest stwierdzenie przez stronę skarżącą błędnej wykładni powyższych przepisów, w wyniku której sąd I instancji, w ślad za organami administracyjnymi przyjął, iż skazanie za przestępstwo umyślne przeciwko mieniu zobowiązuje organ Policji do cofnięcia pozwolenia na broń. W ocenie autora skargi kasacyjnej natomiast należy te przepisy rozumieć w ten sposób, że nakładają one na organ ponadto obowiązek ustalenia, czy popełnione przestępstwo uzasadnia obawę użycia przez zainteresowanego (osobę posiadającą pozwolenie na broń) broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Zarzut nie jest zasadny merytorycznie, co czyni niezasadną całą skargę kasacyjną. Zarówno reguły wykładni językowej jak i systemowej (polegającej na zestawieniu treści wypowiedzi normatywnej z obu wskazanych przepisów) jednoznacznie wskazują na trafność wyników wykładni dokonanej zarówno przez sąd I instancji jak i przez organy administracji. W szczególności, co stanowi przedmiot kontroli kasacyjnej, Sąd I instancji dokonał wykładni powyższych przepisów w sposób poprawny zarówno od strony jej przebiegu, jak i sposobu zastosowania odpowiednich reguł interpretacyjnych do zrekonstruowania normy, uprawniającej organ do cofnięcia pozwolenia na broń.

Należy podkreślić, że na gruncie art. 18 ust. 1 ustawy, organ cofa pozwolenie na broń, co kreuje sytuacje braku jakiegokolwiek uznania w tej kwestii. Tym bardziej zatem znaczenia nabiera prawidłowa wykładnia przepisu, do którego art. 18 ust. 1 w pkt 2 odsyła, czyli art. 15 ust. 1 pkt 6 (którego dotyczy stan faktyczny sprawy administracyjnej w ramach katalogu przesłanek określonych w pkt 1-6 tego przepisu). Pkt 6 tego przepisu, w ramach wskazanego wyżej odesłania z art. 18 ustawy, upoważnia organ do cofnięcia danej osobie pozwolenia na broń w sytuacji, gdy w stosunku do niej istnieje uzasadniona obawa, że może ona użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności, gdy osoba taka skazana została prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo, m.in. przeciwko mieniu.

Na gruncie reguł wykładni językowej (gramatycznej), zwrot "w szczególności" pełni co do istoty funkcję uszczegółowienia egzemplifikacyjnego wyrażenia bardziej ogólnego, wskazanego w części wypowiedzi normatywnej, znajdującej się przed zwrotem "w szczególności". Egzemplifikacyjność tego uszczegółowienia polega na tym, że wyliczenia występujące po nim mają charakter przykładowy i określają zwykle szczególne przypadki zjawiska ogólnego. Nawet jeśli nie wyczerpują wszystkich możliwych przypadków, obejmują w jakimś sensie najważniejsze z nich dla określenia istoty właściwości ogólnej. Niezależnie od skali (głębokości) egzemplifikacji, a także ewentualnego występowania innych elementów określających sytuację opisaną przez wyrażenie ogólne, wyrażenie "w szczególności" nie może stanowić podstawy wyłączenia niektórych przesłanek wskazanych w ramach wyliczenia z klasy cech charakteryzujących to wyrażenie ogólne.

W przypadku przepisów, naruszenie których stanowi przedmiot zarzutów rozpatrywanej skargi kasacyjnej sytuacja odpowiada powyższej charakterystyce, chociaż jest w pewnym sensie specyficzna. Wyrażenia (istnieją uzasadnione obawy..." oraz wskazane po zwrocie "w szczególności" formy popełnienia określonych przestępstw nie stanowią równoważnych treściowo określeń. Popełnienie przestępstwa nie jest bezpośrednio szczegółową formą wskazanej w tym przepisie "obawy", a "obawa naruszenia ...." nie tylko nie musi się wiązać z popełnieniem wskazanych w przepisie przestępstw, ale z popełnieniem przestępstw w ogóle. W tym sensie warunki określone po wyrażeniu "w szczególności" nie są stricte szczególnymi przypadkami "obawy", o której mowa w tym przepisie.

Nie może to jednak znaczyć, że zasadne jest traktowanie wskazanego w art. 15 ustawy przestępstwa jako zdarzenia, nie stanowiącego przykładu wywołującego obawę, w świetle budowy wypowiedzi normatywnej zawartej w tym przepisie. Konstrukcja normatywna art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy zakłada przesądzenie przez ustawodawcę, że w każdym przypadku popełnienia wskazanych tam przestępstw (lub toczenia się postępowania o ich popełnienie) obawa zachodzi niejako automatycznie i nie wymaga badania. Odrębne badanie obawy winno mieć natomiast miejsce wówczas, gdy okoliczności wskazane w drugiej części wyrażonego w tym przepisie zdania złożonego nie mają miejsca.

Przyznanie zasadności poglądowi wyrażonemu w skardze kasacyjnej wymagałoby przyjęcia wyniku wykładni, który prowadziłby w istocie do przekształcenia treści tego przepisu w ten sposób, że cofnięcie pozwolenia dotyczyłoby osób skazanych prawomocnym wyrokiem za popełnienie przestępstwa przeciwko mieniu, jeśli istnieje w stosunku do nich uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z bezpieczeństwem lub porządkiem publicznym. Byłaby to zupełnie inna konstrukcja normatywna (zdania warunkowego). Przyjęcie możliwości takiego przekształcenia natomiast wymagałoby zrównania funkcji gramatycznej spójników "jeśli" ("pod warunkiem", "o ile") oraz "w szczególności", co jest zabiegiem w żadnym wypadku nieuprawnionym.

Rozumowania powyższe znajdują także wyraz w uchwale NSA z dnia 18 listopada 2009 r., II OPS 4/09 (niepubl). W tym kontekście wykładnia dokonana przez sąd I instancji odpowiada przyjętym w doktrynie regułom językowo-gramatycznym w i tym sensie odpowiada prawu, nie naruszając w żadnym zakresie art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

Orzeczenia przywołane w skardze kasacyjnej na poparcie wskazanych w niej argumentów nie mogą rzutować negatywnie na przyjęcie powyższej oceny. Wskazują one zresztą jedynie na pewne elementy całości argumentacji interpretacyjnej, natomiast nie odnoszą się do wykładni reguły wyrażonej we wszystkich składnikach całej wypowiedzi normatywnej przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy.

W tym stanie rzeczy i w świetle argumentów wskazanych powyżej należało na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalić.