Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz (spr.) Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Protokolant Anna Fabiańczuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej do celów łowieckich oddala skargę

Zaskarżoną decyzją nr PA [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...] cofającą J. K. pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej do celów łowieckich.

Do wydania tej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Zawiadomieniem z dnia 4 października 2007 r. Komendant Wojewódzki Policji w K. poinformował J. K. (dalej także jako skarżący) o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską do celów łowieckich ze względu na uzyskaną informację o skazaniu go za przestępstwo przeciwko mieniu (art. 278 § 1 k.k.), przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów (art. 231 § 1 k.k.).

Prowadzone przez organ I instancji postępowanie zostało zakończone wydaniem decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich. Podstawę prawną decyzji stanowiły przepisy art. 18 ust 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 4 i 6 i art. 18 ust. 5 pkt 4 oraz art. 4 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 z późn. zm.) – zwana dalej "ustawą o broni i amunicji" .

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że J. K. prawomocnymi wyrokami Sądu [...] z dnia 26 listopada 2004 r., sygn. akt [...] i z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. akt [...] uznany został winnym popełnienia przestępstwem z art. 278 § 1 k.k. i art. 231 § 1 k.k. Jednocześnie organ wskazał na protokół z przeprowadzenia kontroli warunków przechowywania broni oraz na postanowienie Sądu [...] o obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu.

Od decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. skarżący złożył odwołanie do Komendanta Głównego Policji, domagając się jej uchylenia, ewentualnie uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy organowi I instancji celem jej ponownego rozpoznania. W odwołaniu wskazał na naruszenie przepisów art. 15 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy o broni i amunicji. W ocenie skarżącego przywołane przez organ postanowienie Sądu [...] z dnia 30 lipca 2003 r. o sygn. akt [...] nie może mieć zastosowania w sprawie niniejszej, bowiem zostało ono wydane ponad 4 lata temu. Wskazał również na okoliczności faktyczne związane z wyrokiem o sygn. akt [...]. Nadmienił również, że bezpośrednio po kontroli przechowywania przez niego broni, podjął on czynności zmierzające do usunięcia naruszeń.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał na będący w jego dyspozycji prawomocny wyrok Sądu [...] z dnia 26 listopada 2004 r. sygn. akt [...], którym skarżący został skazany za przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów i wyrok tego Sądu z dnia 16 stycznia 2006 r. sygn. akt [...] za przestępstwo przeciwko mieniu. Organ powołując się na ustalenia Sądu poczynione w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 16 stycznia 2006r. sygn. akt [...] wskazał, iż dotyczył on kradzieży drzewa z lasu na szkodę kilku osób, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. W ocenie organu, okoliczność ta ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia jednej z podstaw cofnięcia stronie pozwolenia na broń, tj. przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Nakłada on obowiązek cofnięcia pozwolenia osobie, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanej prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec której toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Organ wskazał również, że skarżący został skazany za przestępstwo posłużenia się - jako funkcjonariusz publiczny - sfałszowanymi oświadczeniami, okazując je posłowi na Sejm RP w celu potwierdzenia, że określone dokumenty zostały złożone w prawem przewidzianym trybie (ostateczna kwalifikacja czynu dokonana przez Sąd [...]). Fakt ten, w ocenie organu wskazuje na lekceważący stosunek skarżącego do prawa, co dodatkowo przemawia za zaliczeniem jej do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, a tym samym za cofnięciem jej pozwolenia na broń.

Komendant Główny Policji zwrócił również uwagę na niezgodne z prawem przechowywanie przez skarżącego broni, co skutkowało możliwością zastosowania wobec skarżącego również art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, zgodnie z dyspozycją którego właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń osobie, która naruszyła zasady, m.in. przechowywania broni i amunicji, o których mowa w art. 32 tej ustawy.

Jednocześnie Komendant Główny Policji uznał, iż wskazanie przez organ pierwszej instancji jako podstawy prawnej decyzji ewentualne uzależnienie skarżącego od alkoholu (art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji), za nieprawidłowe, gdyż w tym zakresie nie przeprowadzono postępowania dowodowego. Dlatego też organ odwoławczy nie wskazał ww. przepisów jako podstawy prawnej swojego rozstrzygnięcia w sprawie.

Na decyzję z dnia [...] stycznia 2008 r. skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której domagał się jej uchylenia. W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem. W ocenie skarżącego, art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji nie nakłada na organ obowiązku cofnięcia pozwolenia na broń, jeżeli doszło do skazania za przestępstwo przeciwko mieniu. Tym samym organ dokonał niewłaściwej interpretacji tego przepisu. Skarżący zwrócił również uwagę na brzmienie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. W jego ocenie, zastosowanie tego przepisu jest możliwe, jeżeli zostanie wykazany związek pomiędzy popełnieniem przestępstwa a istnieniem stanu uzasadniającego obawę użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Dlatego też organ powinien zapoznać się ze stanem faktycznym sprawy zawartym w wyroku. Wskazał na okoliczności sprawy o sygn. akt [...] oraz ustalenia Sądu w tej sprawie. W ocenie skarżącego, Sąd w tej sprawie nie wskazał na powstanie jakiejkolwiek obawy użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

W ocenie skarżącego, w toku postępowania doszło do niewłaściwego zastosowania art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem skarżącego, organ powołując ww. przepis uznał, że daje mu podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń, jeżeli doszło do naruszenia zasad jej przechowywania. Skarżący podkreślił, że miało miejsce to naruszenie, jednakże nie wywołało ono realnego zagrożenia dla porządku publicznego.

Zdaniem skarżącego, w toku postępowania doszło do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, to jest art. 7 i 8 k.p.a., gdyż organ bezpodstawnie zażądał od niego dokumentu poświadczającego usunięcie uchybień w zakresie przechowywania broni. Takich bowiem ustaleń powinien, w jego ocenie, dokonać sam organ.

Ponadto skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 108 k.k. poprzez niezastosowane art. 76 Kodeksu karnego. W jego ocenie wyrok Sądu [...] w sprawie o sygn. akt [...] uprawomocnił się dnia 24 czerwca 2005 r. Dwuletni okres próby powiększony o 6 miesięcy upłynął zatem 23 grudnia 2007 r., co oznacza, że organ wydał decyzję po zatarciu skazania.

W odpowiedzi na skargę, Komendant Główny Policji przedstawił stan faktyczny sprawy, podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153 poz. 1270 z późn. zm. zwanej dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów, zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd jest skarga J. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji cofającą skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich.

Niekwestionowany jest w sprawie fakt karalności skarżącego za przestępstwo przeciwko mieniu (z art. 278 § 1 k.k.) oraz przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów (z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k.).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52 poz. 525 ze zm.) właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której pozwolenie takie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 – 6 cyt. wyżej ustawy.

Zastosowanie przez organ Policji powołanego przepisu i cofnięcie pozwolenia na broń jest zatem obligatoryjne w każdym przypadku, gdy osoba należy do kategorii, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 – 6 ustawy. Jedną z takich kategorii osób, są osoby, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności zaś skazanym prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika w sposób oczywisty, że chodzi tutaj o sytuacje, gdy doszło do skazania za przestępstwo określone w tym przepisie, jak również o każdą inną sytuację wskazującą na to, że istnieje uzasadniona obawa, że broń może być użyta w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Innymi słowy ze skazaniem za przestępstwa przeciwko zdrowiu, mieniu i życiu oraz z sytuacją, gdy toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw, ustawodawca związał istnienie uzasadnionej obawy, o której mowa w przepisie art. 15 ust 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, zaś w przypadku innych zachowań czy też skazania za inne przestępstwa konieczne jest wykazanie istnienia uzasadnionej obawy co do przestrzegania prawa przez daną osobę w przyszłości. Zatem wobec osób skazanych lub podejrzanych o przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu organ musi ustalić sam fakt skazania lub prowadzenia postępowania karnego, gdyż już zaistnienie powyższych okoliczności stanowi przesłankę uzasadniającą obawę użycia przez ww. osoby broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Za taką wykładnią przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji przemawia również orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (patrz wyrok NSA z 30 sierpnia 2007 r. II OSK 1166/06, wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r. II OSK 356/07).

W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja, jak i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie naruszają prawa materialnego tj. art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

W świetle powyższego, bez znaczenia jest również przywoływany w skardze fakt zatarcia skazania orzeczonego wyrokiem Sądu [...] z dnia 26 listopada 2004 r., sygn. akt [...], to jest za przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. (przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i przeciwko wiarygodności dokumentów), gdyż w świetle przywołanych wyżej przepisów decydujące jest skazanie prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu. - wyrok Sądu [...] z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. akt [...], prawomocny od dnia 6 lipca 2006 r. Z powołanych przepisów ustawy o broni i amunicji jednoznacznie wynika, że w przypadku uzyskania przez organ informacji dotyczących skazania danej osoby za przestępstwo przeciwko mieniu istnieje przesłanka uzasadniająca obligatoryjne cofnięcie pozwolenia na broń.

Ustosunkowując się do zarzutów skargi odnoszących się do naruszenia przepisów postępowania Sąd stwierdził, że nie są one zasadne, albowiem organy Policji prawidłowo i wyczerpująco zebrały materiał dowodowy w sprawie oraz dokonały jego oceny, czego wyrazem są uzasadnienia organów obu instancji.

Nadmienić należy, iż w niniejszym stanie faktycznym nie doszło do naruszenia art. 7 k.p.a. poprzez niewyczerpujace ustalenie stanu faktycznego poprzez niezapoznanie się z uzasadnieniem wyroku skazującego w sprawie o sygn. akt [...] i nieuwzględnienie interesu indywidualnego skarżącego. W ocenie Sądu, organ prawidłowo ustalił, że skarżący był osobą skazaną za czyn typizowany w art. 278 § 1 k.k. Był w tym zakresie związany prawomocnym wyrokiem sądu karnego, wobec powyższego nie był uprawniony do analizy stanu faktycznego sprawy karnej. Rozstrzygające w sprawie niniejszej był bowiem sam fakt skazania, który przesądza, iż skarżący należy on do kręgu osób, które zdaniem ustawodawcy stwarzają zagrożenie użycia broni w sposób niezgodny z przepisami prawa.

W sprawie niniejszej nie doszło również do naruszenia art. 8 k.p.a. poprzez nałożenie dopiero w decyzji obowiązku przedstawienia dokumentu potwierdzającego usunięcie uchybienia dotyczącego przechowywania broni. W ocenie Sądu, skarżący w tym zakresie błędnie zinterpretował treść zaskarżonej decyzji. Komendant Główny Policji w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazał jedynie, że skarżący nie wskazał w jaki sposób usunął nieprawidłowości dotyczące przechowywania broni. Sama zaś decyzja nie nakładała na skarżącego obowiązku przedłożenia dowodów potwierdzających tę okoliczność.

Z tych wszystkich względów uznając zarzuty skargi za bezzasadne Sąd na mocy art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w wyroku.