Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch Sędziowie NSA Jan Kacprzak del. WSA Marian Wolanin (spr.) Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 2171/07 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie ochrony danych osobowych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz J. P. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 2171/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] października 2007 r. nr [...] wydaną w przedmiocie ochrony danych osobowych.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych odmówił J. P. uwzględnienia jego wniosku w przedmiocie ochrony danych osobowych w sprawie udostępnienia jego danych osobowych przez Prokuratora Okręgowego w Warszawie osobie nieupoważnionej, tj. dziennikarzowi na potrzeby publikacji prasowej. Decyzję tę uzasadniono okolicznością, iż udostępnienie przez Prokuraturę dziennikarzowi informacji z akt zakończonego postępowania przygotowawczego nastąpiło w celu opracowania materiału prasowego i jego opublikowania, dlatego brak jest podstaw do stwierdzenia, aby udostępnienie to nastąpiło z istotnym naruszeniem praw i wolności J. P., skoro nastąpiło z zachowaniem trybu określonego w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Nie stanowiło to zatem bezprawnej ingerencji w prywatność skarżącego. Wydanie zaś decyzji na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych może natomiast nastąpić dopiero w przypadku stwierdzenia, iż poprzez rozpowszechnianie informacji zawartych w materiale prasowym doszło do istotnego naruszenia praw i wolności osoby, której dane dotyczą.

W wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] października 2007 r. uchylił poprzednią decyzję z dnia [...] lipca 2007 r. i ponownie odmówił uwzględnienia wniosku skarżącego wskazując, iż gdy sprawa dotyczy udostępnienia danych osobowych, mających jednocześnie charakter informacji publicznej, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych powinien uznać się za organ właściwy do jej rozpatrzenia i wydać stosowne rozstrzygnięcie. W ocenie organu orzekającego w sprawie nie ma zastosowania art. 156 §5 Kpk, gdyż określa on tryb dostępu do akt postępowania przygotowawczego, będącego w toku, natomiast dane skarżącego zostały udostępnione z akt zakończonego prawomocnie postępowania.

W sprawie stosuje się zaś art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ Prokuratura jest organem władzy publicznej, a informacja, o udostępnienie której zwrócił się dziennikarz, stanowiła bez wątpienia informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i jako taka podlegała udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Udostępnienie danych osobowych skarżącego wypełniło zatem przesłankę z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych, jak również zaistniała przesłanka określona w pkt 4 tego przepisu. Prokuratura udostępniła bowiem informacje dotyczące skarżącego, kierując się realizacją dobra publicznego w postaci dostępu obywateli do informacji publicznej. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do jej niezwłocznego otrzymania. Natomiast prasa korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki (art. 1 Prawa prasowego). W konsekwencji, udostępnienie przez Prokuraturę danych osobowych skarżącego, jako "danych szczególnie wrażliwych" nastąpiło zgodnie z prawem i z zachowaniem trybu określonego w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Z tego względu brak jest podstaw do złożenia przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, w trybie art. 19 ustawy o ochronie danych osobowych, czy też wydania nakazu na podstawie art. 18 tej ustawy.

Na decyzję z dnia [...] października 2007 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył J. P., zarzucając naruszenie:

- art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez przyjęcie, że żądane przez dziennikarza informacje, w postaci dostępu do akt prawomocnie zakończonego postępowania przygotowawczego, prowadzonego przeciwko osobie fizycznej, nie sprawującej żadnej funkcji publicznej, jest żądaniem dostępu do informacji publicznej,

- art. 4 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez przyjęcie, iż pozwala ona na udostępnianie danych szczególnie wrażliwych,

- art. 3a ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- art. 23 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, poprzez nieuzasadnione przyjęcie pierwszeństwa prawa dostępu do informacji publicznej przed ochroną dóbr osobistych skarżącego,

- art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, chroniącego dane szczególnie wrażliwe, w tym informacje o orzeczeniach wydanych w postępowaniu sądowym,

- art. 77 § 1 kpa, poprzez pominięcie niektórych dowodów, przez co wypaczono faktyczny obraz sprawy,

- art. 156 § 5 Kpa, poprzez akceptację przez organ procederu udostępniania akt postępowania osobom niepowołanym,

- art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Wyrokiem z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 2171/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę stwierdzając, iż w świetle art. 61 Konstytucji RP prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, które realizowane jest na zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Informacją publiczną będzie natomiast każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań w zakresie władzy publicznej. Informacja ta odnosi się przy tym do faktów i w świetle art. 1 i 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest nią każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Norma kolizyjna zawarta w art. 1 ust. 2 powołanej ustawy stanowi zaś, iż przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw, określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji, będących informacjami publicznymi. Wykładnia celowościowo - funkcjonalna tego przepisu prowadzi do wniosku, że jeżeli obowiązują odmienne regulacje dotyczące zasad i trybu ich udzielania, to będą one miały pierwszeństwo przed ustawą o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie więc z art. 156 §5 Kpk, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w toku postępowania przygotowawczego, stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym udostępnia się akta, umożliwia sporządzanie odpisów i kserokopii oraz wydaje odpłatnie uwierzytelnione odpisy lub kserokopie tylko za zgodą prowadzącego postępowanie przygotowawcze. Za zgodą prokuratora akta w toku postępowania przygotowawczego mogą być w wyjątkowych wypadkach udostępnione innym osobom.

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że odmienny tryb dostępu do akt dotyczy jedynie spraw w toku postępowania przygotowawczego. Nie odnosi się on natomiast do spraw zakończonych wydaniem prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego. Bez znaczenia jest przy tym z jakich przyczyn postępowanie przygotowawcze zostało przez Prokuraturę prawomocnie zakończone (umorzone). W takich sprawach znajduje zatem zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Akta zakończonego postępowania przygotowawczego spełniają bowiem, w rozumieniu tej ustawy, zarówno warunki przedmiotowe, jak i podmiotowe, stanowiąc informację o działalności organu publicznego, jakim bez wątpienia jest prokuratura. Oznacza to, że na mocy art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zobowiązana jest ona do udostępnienia informacji, będących w jej posiadaniu. Z tego względu zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, dlatego podniesione w skardze zarzuty naruszenia przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, wskazanych w niej przepisów nie są trafne. Organ orzekający działał w granicach swoich kompetencji określonych w art. 12 ustawy o ochronie danych osobowych, jak również dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i w sposób właściwy zastosował przepisy, stanowiące podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji.

W skardze kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 2171/07 J. P. zarzucił naruszenie art. 134 §1 w zw. z art. 141 §4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - jako przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na rozstrzygnięcie sądu - poprzez nie rozpoznanie wszystkich zarzutów skarżącego. W ramach natomiast zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego skarżący wskazał:

- art. 47 i art. 51 ust. 4 Konstytucji RP,

- art. 4 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, iż pozwala ona na udostępnianie danych szczególnie wrażliwych,

- art. 3a ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- art. 23 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych poprzez nieuzasadnione przyjęcie pierwszeństwa dostępu do informacji publicznej przed dobrami osobistymi skarżącego,

- art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych chroniącego dane szczególnie wrażliwe, w tym informacje o orzeczeniach wydanych w postępowaniu sądowym,

- art. 77 §1 kpa poprzez pominięcie niektórych dowodów, przez co wypaczono faktyczny obraz sprawy,

- art. 156 §5 kpk poprzez akceptację przez WSA stanowiska GIODO zezwalającego na uprawianie procederu udostępniania akt postępowania osobom niepowołanym,

- art. 8 i 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej opisano dotychczasowy stan faktyczny sprawy i wskazano m.in., że oprócz skrótowych rozważań dotyczących różnic w udostępnianiu informacji z akt postępowania przygotowawczego, przed jego zakończeniem i po jego zakończeniu, w żaden sposób Sąd nie odniósł się do zarzutów skarżącego zawartych zarówno w odwołaniu od decyzji GIODO, jak i w dwóch pismach uzupełniających to odwołanie, przez co nie doszło do merytorycznego rozpoznania zarzutów skarżącego. Naruszenie to ma niewątpliwie wpływ na rozstrzygnięcie, bowiem skarżący nie może w oparciu o uzasadnienie rozstrzygnięcia ustalić, czy i w jakim zakresie podzielono jego stanowisko, co do błędnej wykładni przepisów dokonanej tak przez prokuraturę jak i Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Wbrew ustaleniom zawartym w uzasadnieniu skarżący nie zarzucał udostępnienia przez prokuraturę dziennikarzowi akt zakończonego postępowania przygotowawczego (co niewątpliwie jest informacją publiczną), lecz nieuprawnione udostępnienie danych osobowych, w tym również i danych szczególnie wrażliwych, osoby fizycznej nie pełniącej funkcji publicznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny trafnie przyjął, że art. 156 §5 kpk reguluje postępowanie z aktami tylko postępowania przygotowawczego, jednakże błąd Sądu polega na tym, iż przyjął on, że w takiej sytuacji nie stosuje się przepisów ustawy o ochronie danych osobowych. Tymczasem jednostki prokuratury gromadzą te dane i je przetwarzają, i nie są zwolnione od przestrzegania przepisów powołanej ustawy. Sąd toleruje przymykanie oczu przez GIODO nie tylko na naruszenie art. 30 ustawy o ochronie danych osobowych oraz art. 3a ust. 2, art. 4, art. 23 ust. 1 i 4, art.27 ust. 1, ale także na brak opracowanych i wdrożonych zasad postępowania administratora danych - prokuratury ze zbiorem danych, jaki stanowią akta spraw zamkniętych (ukończonych).

Z wywodu przeprowadzonego przez ten Sąd można wyprowadzić wniosek, iż zastosował on kryteria oceny odnoszące się do osób pełniących funkcje publiczne - do osoby zgoła prywatnej. Ponadto, Sąd milcząco zaaprobował pominięcie przez GIODO przedstawionych dowodów, wskazujących na to, że w Prokuraturze Okręgowej w Warszawie samowolnie i bez żadnego umocowania jej rzecznik naruszył wskazane przepisy ustawy o ochronie danych osobowych ujawniając dane osobowe skarżącego. Żaden bowiem przepis prawa nie upoważnia rzeczników jednostek prokuratury do wglądu do akt - zarówno spraw w toku jak i zakończonych - bez specjalnego postanowienia albo prokuratora prowadzącego albo jego zwierzchnika.

Żaden z wyjątków, dopuszczających ingerencję prokuratora w życie prywatne skarżącego - określonych w art. 8 ust. 2 oraz ust. 3 art. 2 Protokołu nr 4 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, nie miał w tym przypadku miejsca. Ani kpk ani regulamin urzędowania prokuratury nie przyzwalały udostępnienia akt prawomocnie zakończonego postępowania rzecznikowi Prokuratury Okręgowej dziennikarzowi.

Odpowiedzi na skargę kasacyjną udzielił Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wskazując m.in., że zarówno przepis art. 47 jak i art. 51 Konstytucji RP nie kształtują ochrony prywatności jako wartości absolutnej, nie podlegającej ograniczeniom. Przykładem ograniczenia może być właśnie ustawa o ochronie danych osobowych, która w art. 23 ust. 1 pkt 5 stanowi, że administrator danych może udostępnić dane osobowe określonemu podmiotowi, gdy realizuje prawnie dopuszczalne cele, nie naruszając przy tym praw i wolności osoby, której dane dotyczą. Skarżący ocenia dyspozycję art. 8 i 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności podobnie do zapisów Konstytucji RP, jako nakładające absolutny, nieograniczony obowiązek powstrzymywania się władzy publicznej od ingerowania w sferę życia prywatnego jednostek. Tymczasem, w wyroku z dnia 19 lutego 1996 r. (Sprawa 23218/94, Gtil przeciwko Szwajcarii) Europejski Trybunał Praw Człowieka wskazał iż "zasadniczym przedmiotem art. 8 jest ochrona jednostki przed arbitralnym działaniem władz publicznych. (...) Należy zwracać uwagę na słuszną równowagę, jaka musi być osiągnięta między kolidującymi interesami jednostki i wspólnoty jako całości; w obu też kontekstach, państwo korzysta z pewnego marginesu oceny". Wyraźnie więc dopuszczono możliwość warunkowej ingerencji władzy publicznej w prywatną sferę życia jednostki, z czego, skorzystał polski ustawodawca przewidując wyjątki od postanowień konstytucyjnych chroniących prywatność, jak i przewidując możliwość udzielenia określonych informacji na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ponadto, ustawodawca nie wprowadził w ustawie o dostępie do informacji publicznej rozróżnienia na dane sensytywne i dane "zwykłe", jak uczynił to w ustawie o ochronie danych osobowych. Nie ma zatem jakichkolwiek podstaw do uznania, aby ustawodawca wyłączył spod definicji informacji publicznej dane uważane na gruncie art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych za dane szczególnie chronione (dane wrażliwe, sensytywne). Ustawa o ochronie danych osobowych w art. 27 ust. 2 pkt 2 wyraźnie dopuszcza możliwość przetwarzania danych sensytywnych bez zgody osoby, której dane dotyczą w wypadku, gdy przepis szczególny innej ustawy na takie przetwarzanie zezwala, stwarzając przy tym pełne gwarancje ich ochrony. Tym przepisem w wypadku przedmiotowego postępowania jest art. 4 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zobowiązujący m.in. Prokuraturę Okręgową do udostępnienia każdej informacji uznanej na gruncie powołanej ustawy za informację publiczną. Uznać więc należy, że udostępnienie danych wrażliwych Skarżącego było dopuszczalne zarówno na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i na gruncie ustawy o ochronie danych osobowych.

Prokuratura udostępniła informacje dotyczące Skarżącego kierując się realizacją dobra publicznego w postaci dostępu obywateli do informacji publicznej. Informacją publiczną jest bowiem każda informacja o sprawach publicznych, a tak szeroka definicja obejmuje również informacje o sprawach nagłośnionych uprzednio w mediach oraz o osobach powiązanych z tymi sprawami, w tym informacje dotyczące postępowań jakie toczą się (toczyły się) wobec tych osób. Udostępnienie informacji publicznej dotyczącej skarżącego dziennikarzowi znajdywało podstawę w przepisach prawa oraz, że należy je oceniać jako realizowane dla dobra publicznego. Stanowiło ono bowiem realizację uprawnienia ze strony dziennikarza do uzyskania w konkretnej sprawie (nagłośnionej wcześniej przez media) od Prokuratury informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych (art. 3 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej) i urzeczywistnienie prawa obywateli do ich rzetelnego informowania oraz jawności życia publicznego. W świetle powyższych uwag trzeba także stwierdzić, że spełniony został warunek niezbędności z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że udostępnienie powyższych informacji dziennikarzowi było niezbędne w szczególności dla poinformowania dziennikarza o sposobie zakończenia powyższej sprawy, a rezygnacja z udostępnienia tych danych uniemożliwiłaby lub w znacznym stopniu utrudniła realizację wskazanego powyżej celu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, ponieważ Sąd uchybił wskazanemu w tej skardze art. 141 §4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270, ze zm.), jako przepisowi postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wskutek czego skarga zawiera usprawiedliwioną podstawę kasacyjną określoną w art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zgodnie z art. 141 §4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

Na wstępie należy wskazać, iż uzasadnienie wyroku stanowi materialny wyraz wszystkich czynności podejmowanych przez Sąd w celu rozstrzygnięcia sprawy polegającego na dokonaniu oceny prawnej zaskarżonego aktu administracyjnego i w konsekwencji dokonania tej oceny zdecydowania o dalszym losie prawnym zaskarżonego aktu. Z tego względu Sąd zobowiązany jest przede wszystkim - w ramach zwięzłego przestawienia stanu sprawy - do prawidłowego wskazania przedmiotu swojego rozstrzygnięcia, ponieważ wszystkie dalsze rozważania prawne Sądu mogą być odnoszone tylko do tego przedmiotu.

Przy tak pojmowanym obowiązku Sądu pierwszej instancji, zaskarżony wyrok nie odpowiada wskazanym wymogom, wskutek czego nie jest wiadome, na jakich przesłankach oparł Sąd w zaskarżonym wyroku twierdzenie o prawidłowości zaskarżonej decyzji. Należy bowiem podkreślić, iż przedmiotem oceny Sądu była decyzja Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych będącego organem do spraw ochrony danych osobowych (art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.). Decyzja ta wydana została w wyniku złożenia przez skarżącego kasacyjnie wniosku o podjęcie działań przewidzianych ustawą o ochronie danych osobowych wobec udostępnienia jego danych przez prokuraturę znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego umorzonego przez prokuraturę.

W zaskarżonym wyroku Sąd skupił się jedynie na wykazaniu, iż udostępnione dane osobowe skarżącego kasacyjnie mają charakter informacji publicznej. Tymczasem, przedmiot kontrolowanego przez Sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcia administracyjnego zobowiązywał ten Sąd do dokonania oceny tego rozstrzygnięcia przede wszystkim w kontekście dopuszczalności udostępnienia danych osobowych w ramach ustawy o ochronie danych osobowych, ponieważ to w ramach tej ustawy skarżący kasacyjnie domagał się podjęcia stosownych działań przez organ właściwy w zakresie kontroli przestrzegania zasad ochrony danych osobowych. W zaskarżonym wyroku nie dokonano takiej oceny.

Nie ulega wątpliwości, iż prokuratura jest organem państwowym, dlatego zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, ustawę te stosuje się także do organów prokuratury. Według zaś art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, za dane osobowe w rozumieniu ustawy uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Takimi danymi są zatem imię i nazwisko skarżącego kasacyjnie oraz wiek, poprzednio zajmowane stanowiska i aktualnie wykonywany zawód, jako dane, których udostępnienie przez prokuraturę wskazał skarżący. Rzeczą Sądu było więc dokonanie oceny zaskarżonej decyzji administracyjnej w kontekście należytego wykazania w niej, czy wskazane przez skarżącego dane osobowe mogły być udostępnione przez prokuraturę bez naruszenia ustawy o ochronie danych osobowych, a w szczególności, czy dane te udostępniono z zachowaniem warunków określonych w art. 23 ust. 1 i w art. 27 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

Także przy rozważaniu przez Sąd pierwszej instancji dopuszczalności potraktowania danych osobowych skarżącego kasacyjnie, jako informacji publicznej, ze względu na uznanie za taką informację całych akt z umorzonego postępowania przygotowawczego prowadzonego przez prokuraturę, w których to aktach znajdowały się wskazane dane osobowe, Sąd powinien był uwzględnić art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.), z którego wynika, iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, jednakże ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W rozpatrywanej sprawie nie ulega jednak wątpliwości, iż akta umorzonego postępowania przygotowawczego, z których udostępnione zostały dane osobowe, nie dotyczyły skarżącego kasacyjnie, jako pełniącego funkcję publiczną, wskutek czego art. 5 ust. 2 i 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie znajduje zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Zaskarżony wyrok nie tylko więc nie zawiera oceny dopuszczalności udostępnienia danych osobowych skarżącego w ramach ustawy o ochronie danych osobowych, ale brak w nim także pełnej oceny dopuszczalności udostępnienia tych danych, jako informacji publicznej, której udostępnienie podlega ograniczeniom określonym w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W szczególności Sąd pierwszej instancji powinien dokonać na użytek rozpatrywanej sprawy oceny znaczenia ustawowego pojęcia "prywatności osoby fizycznej", którego zaistnienie ogranicza prawo do informacji publicznej.

Powyższe okoliczności wykluczają możliwość dokonania przez Naczelny Sąd Administracyjny oceny słuszności zarzutów skargi kasacyjnej w zakresie naruszenia zaskarżonym wyrokiem prawa materialnego, ponieważ wyrok ten nie zawiera wystarczającej oceny prawnej ustalonego w sprawie stanu faktycznego dla poddania tej oceny kontroli kasacyjnej.

Ponownie rozpatrując sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokona oceny zaskarżonych rozstrzygnięć administracyjnych z uwzględnieniem powołanych wyżej okoliczności.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 185 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 powołanej ustawy.