Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga (spr.) Sędziowie WSA Hanna Knysiak-Sudyka WSA Ewa Michna Protokolant Małgorzata Krasowska-Świt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi J. N., D.Z. wspólników Spółki [...] J.N., D.Z. s.c. z siedzibą w O. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 12 lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala.

Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2017 r. nr [...] działając na podstawie art. 92 a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym nałożył na J. N., D. Z. wspólników spółki cywilnej "A" Transport i Spedycja karę pieniężna w wysokości 8000 zł.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło naruszenie polegające na wykonywaniu transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji.

W dniu 14 marca 2017 r. w P podczas kontroli drogowej zespołu pojazdów na drodze krajowej nr [...] składającego się z pojazdu marki Scania o numerze rejestracyjnym [...] i naczepy marki Krone o numerze rejestracyjnym [...], którym kierował przedsiębiorca J. N., przedsiębiorca w imieniu własnym i swojego wspólnika spółki cywilnej A Transport i Spedycja J. N., D. Z. Spółka cywilna z siedzibą w O nr [...] wykonywał krajowy transport drogowy rzeczy z P do K. Do kontroli drogowej przedsiębiorca okazał wypis nr 01 z zezwolenia nr [...] na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy wydany dla J. N. Natomiast przedsiębiorca nie okazał zezwolenia wydanego dla drugiego wspólnika spółki – D. Z.

Przebieg i ustalenia kontroli zostały zawarte w protokole z dnia 14 marca 2017r. Strony wyjaśniły, że zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego posiada tylko J. N., ponieważ od pracownika w Starostwie Powiatowym uzyskał informację, iż do wykonywania transportu drogowego w ramach spółki cywilnej wystarczające jest posiadanie jednego zezwolenia udzielonego któremukolwiek wspólnikowi.

Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego uznał powyższe za niezgodne z prawem i decyzją z dnia [...] 2017 r. działając na podstawie prawnej jak wyżej nałożył na J. N., D. Z. wspólników spółki cywilnej karę pieniężna w wysokości 8000 zł.

J. N., D. Z. wnieśli odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, a także o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. M. oraz przesłuchania stron na okoliczność działań podjętych przez skarżących celem zapewnienia wykonywania działalności zgodnie z prawem oraz informacji udzielonych skarżącym przez pracownika Starostwa Powiatowego – K. R. odnośnie wymaganych zezwoleń na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy przez skarżących.

Wydanej decyzji zarzucili naruszenie:

- art. 7 k.p.a. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności w zakresie dokonania ustaleń odnośnie podjętych przez strony działań mających na celu zapewnienie wykonywania działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz okoliczności w wyniku, których, D. Z. nie posiada zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,

- art. 77 w zw. ż art. 75 k.p.a. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i zaniechanie przez organ I instancji zebrania całego materiału dowodowego,

- art. 86 w zw. z art. 75 k.p.a, poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i zaniechanie przez organ I instancji zebrania całego materiału dowodowego,

- art. 75 w zw. za art.78 i art. 86 k.p.a. poprzez ich błędną wykładnię i nieuwzględnienie wniosku dowodowego stron o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. M. i dowodu z przesłuchania stron,

-art. 8 k.p.a. poprzez zaniechanie jego zastosowania, -art. 61 § 4 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie,

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji motywów rozstrzygnięcia, na kogo została nałożona kara i jaki jest charakter przedmiotowego zobowiązania oraz wskazania motywów uznania braku podstaw do umorzenia postępowania,

- art. 5 ust 1 w zw. z art. 92a ust 1, 6 i 7 ustawy o transporcie drogowym oraz w zw. z lp. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy poprzez jego błędną wykładnię i wadliwe przyjęcie, że w ustalonym stanie faktycznym strony wykonywały transport drogowy rzeczy z naruszeniem przepisów prawa;

- art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym poprzez jego błędną wykładnie

i zastosowanie polegające na przyjęciu, że okoliczności dotyczące działań podjętych przez strony przed rozpoczęciem wykonywania działalności w ramach spółki cywilnej

i wprowadzenia ich w błąd przez urzędnika organu administracji publicznej właściwego w sprawie o wydanie zezwolenia na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy nie wskazują na zaistnienie przesłanek wymienionych we wskazanym przepisie.

W odwołaniu wskazano, że ustalenia dokonane przez organ l instancji są niepełne, bowiem organ nie uwzględnił wniosków dowodowych stron, które pozwoliłyby na ustalenie wszystkich istotnych okoliczności sprawy dotyczących nie

tylko ewentualnego naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym, ale także

okoliczności uzasadniających umorzenie posterowania pomimo ewentualnego stwierdzenia dokonania naruszenia. Od pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego uzyskano informację, iż do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego rzeczy przez spółkę cywilną wystarczające będzie uzyskanie zezwolenia na wykonywanie tej działalności przez tego wspólnika, który będzie osobiście wykonywał czynności transportowe. Ten pracownik poinformował także skarżących, że dla uzyskania zezwolenia konieczne będzie złożenie oświadczenia przez wspólnika D. Z. o wyrażeniu zgody na wykorzystanie pojazdu stanowiącego środek trwały spółki, tj. pojazdu marki Scania o numerze rejestracyjnym [...] do wykonywania ww. czynności przez J. N.

Stwierdzili, że organ I instancji ograniczył swoje postępowanie dowodowe jedynie do ustalenia czy D. Z. złożył wniosek o wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, które w świetle wyżej opisanych okoliczności jest niepełne. W ich ocenie na skutek instrukcji pracownika Starostwa Powiatowego skarżący pozostawali w przeświadczeniu, że zezwolenie uzyskane przez J. N. jest równoznaczne ze spełnieniem wszystkich ustawowych wymogów do wykonywania działalności przez spółkę cywilną. Wnioskowany świadek G. M. według odwołujących się posiada wiedzę na temat działań podejmowanych przez strony w celu zapewnienia wykonywania działalności zgodnie z prawem i instrukcji otrzymanych od pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego, ponieważ osobiście uczestniczył w tych czynnościach.

Organ I instancji uznając okoliczności wskazane przez strony jako nie mające znaczenia w mniejszej sprawie pominął cel i funkcję przepisu art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, a sposób argumentacji organu l instancji kłóci się z celem i funkcją tego przepisu oraz zasadami kodeksu postępowania administracyjnego i narusza zasady wyrażone między innymi w art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Powołując się na art. 2 pkt 4 rozporządzenia (WE) nr 1671/3909 i art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym wskazano, że zgodnie z definicją przedsiębiorcy zawartą w tym rozporządzeniu spółkę cywilną należy uznać za grupę osób bez osobowości prawnej i potraktować ją jak przedsiębiorcę. Wówczas zezwolenie uzyskane przez jednego z jej wsporników jest wystarczające do wykonywania usług transportowych przez spółkę.

Na poparcie swojego stanowiska powołano się na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2007 r. l OSK 1137/06, z dnia 4 grudnia 2007 r, I 0SK 1667/06, z dnia 24 kwietnia 2008 r. sygn. akt II GSK 66/08 i z dnia 28 marca 2008 r. II GSK 6/08.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z 12 lipca 2017 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ odwoławczy wskazał, że stosownie do treści art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto wykonując transport drogowy - wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wypis z licencji

W myśl Ip. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy, wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 8000 zł.

W ocenie organu odwoławczego zebrany materiał dowodowy jednoznacznie potwierdza, że D. Z. wykonywał krajowy transport drogowy rzeczy bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego rzeczy.

Kwestię, kogo należy uznawać za przedsiębiorcę regulują przepisy ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Art. 4 tej ustawy jednoznacznie wskazuje, że przedsiębiorcą nie jest spółka cywilna.

Zgodnie z ust 1 wymienionego przepisu, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Stosownie do treści art. 4 ust 2 ww. ustawy za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Ponadto przepisy kodeksu cywilnego nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że spółka cywilna nie jest uprawniona do samodzielnego występowania i działania w obrocie prawnym, bowiem zgodnie z art. 865 k.c. spółka jest reprezentowana przez jej wspólników i każdy z jej wspólników jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki. Natomiast celem powstania spółki jest dążenie do osiągnięcia celu określonego w umowie spółki, co wynika z art. 860 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Także za zobowiązania spółki odpowiedzialność ponoszą wspólnicy spółki, którzy za te zobowiązania odpowiadają solidarnie - art. 864 k.c.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że to wspólnicy spółki cywilnej są przedsiębiorcami. To wspólnicy świadczą usługę transportową, a wykonywany przez nich konkretny przewóz jest realizowany wspólnie, a nie przez każdego z osobna. Jednak zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego uprawniające do wykonywania transportu drogowego jest aktem indywidualnym, wydawanym na wniosek konkretnego przedsiębiorcy i potwierdza jego uprawnienie do wykonywania usług w zakresie transportu drogowego. Uprawnienie wynikające z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego nie ma charakteru majątkowego i dlatego nie może być przedmiotem wkładu do majątku spółki. Tym samym każdy ze wspólników spółki cywilnej jest zobowiązany uzyskać wymagane przepisami prawa zezwolenie lub licencje. Wszystkie działania wszystkich wsporników zmierzające do osiągnięcia określonego celu gospodarczego, pociągają za sobą także odpowiedzialność za te działania. Dlatego brak uprawnienia do określonej usługi przez choćby odpowiedzialność wszystkich wspólników na wykonywanie tej usługi bez uprawnień.

Możliwość przeniesienia uprawnień z posiadanego zezwolenia lub licencji została określona w art 13 ustawy o transporcie drogowym. Stosownie do treści ust. 1 wymienionego przepisu, zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z nich wynikających na osobę trzecią. Natomiast zgodnie z ust. 2 organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji wspólnotowej lub licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt l lub 2 lub ust. 2, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z nich w razie: 1) śmierci osoby fizycznej posiadającej zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję i wstąpienia na jej miejsce spadkobiercy, w tym również osoby fizycznej będącej wspólnikiem, w szczególności spółki jawnej lub komandytowej, 2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych, przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję - pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia wynikające z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wymagań określonych w art. 5 ust 2 lub pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia wynikające ż licencji wymagań odpowiednio określonych w art. 5a lub art. 5c ust. 1 lub 2.

W przedmiotowej sprawie międzynarodowy transport drogowy rzeczy z P do K wykonywali wspólnicy spółki cywilnej J. N. i D. Z. Natomiast do kontroli J. N. okazał tylko wypis nr [...] z zezwolenia nr [...] na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy wydany dla niego, gdyż tylko on posiada takie zezwolenie.

Wykonywanie transportu drogowego na podstawie zezwolenia należącego do jednego ze wspólników spółki stanowi naruszenie powołanego przepisu sankcjonowane karą pieniężną określoną w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym i załączniku nr 3 do tej ustawy.

Organ odwoławczy wskazał na uchwałę z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt II GPS 5/08 w której Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie można skutecznie wywodzić, że świadczenie przez jednego ze wspólników spółki cywilnej zgodnie z udzieloną mu licencją, usług transportowych na rzecz spółki prowadzonej wspólne przedsięwzięcie gospodarcze z tego samego zakresu stwarza po stronie pozostałych wspólników uprawnienie do wykonywania transportu drogowego samodzielnie lub wspólnie z licencjobiorcą. Uzyskane w sferze stosunków publicznoprawnych uprawnienie do wykonywania transportu drogowego nie ma charakteru majątkowego i nie może być przedmiotem wkładu. Wymaganie licencji na wykonywanie transportu drogowego rzeczy lub zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy od każdego z przedsiębiorców tworzących spółkę cywilną ma umocowanie w przepisach prawa. Należy w pełni podzielić stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w cytowanej powyżej uchwale, że: "w spółce cywilnej, w której tylko jeden ze wspólników posiada licencję na wykonywanie transportu drogowego, świadczenie tych usług przez inną osobę niż licencjobiorca oznacza przeniesienie uprawnień wynikających z licencji na osobę trzecią z naruszeniem art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

Uwzględniając powyższe słusznie organ I instancji nałożył na strony karę pieniężną w wysokości 8000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia przez D. Z. stosownie do treści art 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy o transporcie drogowym i lp. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu należy wskazać, że organ odwoławczy nie podziela stanowiska zawartego w orzeczeniach powołanych przez pełnomocnika stron w odwołaniu, ponieważ nie znajduje ono potwierdzenia w obowiązujących przepisach. Z przepisów ustawy o transporcie drogowym jednoznacznie wynika, że zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego upewniające do wykonywania transportu drogowego jest aktem indywidualnym, wydawanym na wniosek konkretnego przedsiębiorcy, którym w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej są wspólnicy spółki cywilnej, a nie spółka cywilna. Zatem uprawnienie do wykonywania usług w zakresie transportu drogowego wynikające z ww. zezwolenia przysługuje konkretnemu przedsiębiorcy. Uprawnienie to nie ma charakteru majątkowego i dlatego nie może być przedmiotem wkładu do majątku spółki. Tym samym każdy ze wspólników spółki cywilnej jest zobowiązany uzyskać wymagane przepisami prawa zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego.

Zdaniem organu odwoławczego organ I instancji w toku postępowania nie naruszył żadnej ze wskazanych w odwołaniu zasad postępowania. Organ l instancji zbadał wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej i tym samym nie naruszył art. 7 i art. 77 k.p.a. Swoje rozstrzygnięcie organ I instancji oparł na prawidłowo zebranym materiale dowodowym i prawidłowo dokonał jego wszechstronnej oceny oraz uzasadnił swoje stanowisko wyrażone w decyzji, w sposób wymagany przez normę prawa zawartą w

przepisie art 107 § 3 k.p.a. Także zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. nie jest zasadny, bowiem organ I instancji wskazał motywy swojego rozstrzygnięcia oraz dowody stanowiące podstawę tego rozstrzygnięcia. Organ I instancji wskazał także na kogo została nałożona kara pieniężna i wbrew twierdzeniom strony prawidłowo określił podmiot, na który kara została nałożona. J. N. i D. Z. w dniu kontroli wykonywali transport drogowy bez wymaganego zezwolenia, jako wspólnicy spółki cywilnej i oni również ponoszą odpowiedzialność za naruszenie polenione podczas wykonywania tego transportu, bowiem zgodnie z art. 864 k.c. za zobowiązania spółki odpowiedzialność ponoszą wspornicy spółki, którzy za te zobowiązania odpowiadają solidarnie. Tym samym odwoływanie się stron do naruszenia w toku postępowania przed organem I przepisów postępowania administracyjnego jest niezasadne.

Ponadto należy wskazać, że organ I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie ustalenia działań podjętych przez strony w celu uzyskania uprawnień do wykonywania transportu drogowego oraz informacji otrzymanych przez strony od pracowników Starostwa Powiatowego. Z treści kopii wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego znajdującego się w aktach sprawy wynika, że wniosek został złożony tylko przez J. N., bowiem dane zawarte w treści wniosku nie wskazują, aby wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W tym wniosku J. N. wskazał oznaczenie przedsiębiorcy i numer NIP dotyczące jego, jako przedsiębiorcy. Nie zaznaczył również, że działalność jest prowadzona w formie spółki cywilnej.

Zatem z powyższych okoliczności wynika, że wnioskował o udzielenie zezwolenia tylko dla siebie, jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą we własnym imieniu. Fakt ten potwierdza także znajdujące się w aktach sprawy oświadczenie z dnia 7 maja 2016 r. dotyczące korzystania z pojazdu marki Scania o numerze rejestracyjnym [...] będącego własnością obu wsporników. W tym oświadczeniu D. Z. wyraża zgodę na wykorzystywanie ww. pojazdu przez J. N. do wykonywania przewozu rzeczy w krajowym transporcie drogowym. Takie oświadczenie były niezbędne J. N., bowiem zgodnie z art 7a ust. 7 pkt 5 ustawy o transporcie drogowym musiał organowi wydającemu zezwolenia wskazać rodzaj tytułu prawnego do dysponowania pojazdem. Gdyby obaj wspornicy wystąpili o wydanie zezwolenia, takie oświadczenie byłoby zbędne. Uwzględniając powyższe okoliczności uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego zostały wyjaśnione, wiec przesłuchanie stron i G. M. służyłoby jedynie przedłużeniu postępowania.

W ocenie organu odwoławczego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie zawiera żadnych przesłanek wskazujących na konieczność zastosowania art. 92c ust 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sadów administracyjnych przepis z art, 92c ma charakter wyjątkowy, odnoszący się do wyjątkowych sytuacji i to takich, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Z zebranego materiału dowodowego wynika, ze strony nie wskazały Starostwu Powiatowemu zamiaru wykonywania transportu drogowego w formie spółki cywilnej. Przeciwnie, z treści wniosku o wydanie zezwolenia wynika, że działalność miał prowadzić tylko J. N. i tylko on wystąpił o wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Dlatego brak jest podstaw do zastosowania powołanego przepisu.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł J. N. i D. Z. jako wspólnicy spółki cywilnej. Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

1/ art. 15 kpa - poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie wyrażające się w zaniechaniu przeprowadzenia przez G1ITD postępowania wyjaśniającego i ponownego rozpoznania sprawy, a w konsekwencji ograniczenie się przez GITD do weryfikacji i utrzymania w mocy wadliwej decyzji WITD,

2/ art. 7 kpa w zw. z art. 15 kpa - poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i naruszenie wyrażonej w powołanym przepisie zasady prawdy obiektywnej poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia przez GITD stanu faktycznego sprawy, w szczególności poczynienia ustaleń odnośnie działań Skarżących mających na celu zapewnienie wykonywania działalności gospodarczej w zakresie krajowego przewozu rzeczy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz okoliczności w wyniku których, D. Z. nie posiadał indywidualnego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika,

3/ art. 77 kpa w zw. z art. 75 kpa i art. 78 kpa - poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, że WITD zasadnie odmówił uwzględnienia wniosku

pełnomocnika skarżących o przesłuchanie świadka G. M. i zaniechanie przez GITD uzupełnienia postępowania dowodowego, co w konsekwencji spowodowało, że GITD nie zgromadził całego dostępnego materiału dowodowego i w ten sposób – naruszając zasadę zupełności postępowania dowodowego - uniemożliwił wyczerpujące i miarodajne ustalenie okoliczności faktycznych sprawy mających istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, a dotyczące działań skarżących mających na celu zapewnienie wykonywania działalności gospodarczej w zakresie krajowego przewozu rzeczy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pomimo, że okoliczności te w świetle argumentacji przywoływanej przez skarżących nie zostały wyczerpująco wyjaśnione,

4/ art. 86 kpa w zw. z art. 75 kpa i art. 78 kpa - poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i zaniechanie przez GITD uzupełnienia postępowania dowodowego w zakresie zeznań świadka G. M. oraz przesłuchania stron, co w konsekwencji spowodowało, że organy nie zgromadziły całego dostępnego materiału dowodowego i w ten sposób uniemożliwiły wyczerpujące i miarodajne ustalenie okoliczności faktycznych sprawy mających istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, a dotyczących działań skarżących mających na celu zapewnienie wykonywania działalności gospodarczej w zakresie krajowego przewozu rzeczy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pomimo, że okoliczności te w świetle argumentacji przywoływanej przez skarżących nie zostały wyczerpująco wyjaśnione,

5/ art. 136 kpa w zw. z art. 75 kpa w zw. z 78 kpa i art. 86 kpa - poprzez ich błędną wykładnię i zaniechanie uwzględnienia przez GITD wniosku pełnomocnika skarżących o przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z zeznań świadka G. M. oraz przesłuchanie w charakterze stron J. N. i D. Z., pomimo zgłoszenia rzeczonych wniosków dowodowych zarówno na etapie postępowania przed WITD w dniu 26 kwietnia 2017 r. w piśmie przygotowawczym, jak również kwestionowania w odwołaniu zasadności zaniechanie przeprowadzenia ww. dowodów przez WTD oraz zgłoszenia wniosku o przeprowadzenie ww. dowodów przez GITD, w sytuacji, gdy okoliczności mające znaczenie w kontekście treści art. art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym nie zostały przez GITD w sposób wyczerpujący ustalone i wyjaśnione;

6/ art. 8 kpa poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie wyrażające się w pominięciu, że organ winien postępować w sposób budzący zaufanie do organów administracji publicznej, zaś wszelkie niejasności lub wątpliwości co do stanu faktycznego lub prawnego sprawy nie mogą być rozstrzygane na niekorzyść strony, w szczególności, gdy zachowanie stron było efektem uprzednio uzyskanych wyjaśnień lub interpretacji od właściwych organów administracji publicznej,

7/ art. 138 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 61 § 4 kpa - poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, co wyraża się w przyjęciu przez GITD, że sposób prowadzenia postępowania przez WITD był prawidłowy i nie naruszał zasad postępowania administracyjnego pomimo, że WITD nie dokonał prawidłowego zawiadomienia o wszczęciu postępowania skarżących, albowiem nie doręczył zawiadomienia o wszczęciu postępowania skarżącemu D. Z. na adres wskazany w CEIDG jako adres do korespondencji, a na adres spółki zostało doręczone tylko jedno zawiadomienie, w sytuacji, gdy w świetle uzasadnienia decyzji I i II instancji organy stoją na stanowisku, że stroną postępowania jest każdy ze wspólników spółki cywilnej a nie spółka,

8/ art. 107 § 1 i § 3 kpa w związku z art. 7 Kpa poprzez: a/ uzasadnienie decyzji w sposób wewnętrznie sprzeczny, co znajduj wyraz w podkreślaniu z jednej strony przez GITD odrębności i autonomii prawnej każdego ze wspólników spółki cywilnej, jako przedsiębiorcy, który odpowiada za posiadanie zezwolenia lub licencji na wykonywanie zawodu przewoźnika, a z drugiej strony stwierdzeniu, że kara obciąża każdą ze stron niezależnie od tego, czy dana strona posiadała zezwolenie, albowiem jest to zobowiązanie spółki cywilnej, za które wspólnicy ponoszą solidarną odpowiedzialność, a nadto, w osnowie rozstrzygnięcia GITD nie wskazał by kara została nałożona na Skarżących, zaś zobowiązanie to miało charakter zobowiązania solidarnego, b/ brak logiki i spójności w uzasadnieniu odnośnie wyjaśnienia, jakimi motywami kierował się GITD stwierdzając, iż ustalenie okoliczności dotyczących przedsięwziętych przez Skarżących działań mających na celu zapewnienie wykonywania działalności gospodarczej w zakresie krajowego przewozu rzeczy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa nie ma znaczenia w niniejszej sprawie ze względu na treść złożonego do Starosty wniosku przez wspólnika J. N., w sytuacji, gdy treść wniosku oraz załączonych dokumentów była efektem zastosowania się przez skarżących do instrukcji i pouczenia pracownika organu wydającego zezwolenie, czego GITD nie zweryfikował, pomimo wyraźnych wniosków skarżących w tym zakresie;

9/ art. 2 pkt 4 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009

z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE w zw. z art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w zw. z art. 864 kc, 865 kc i 866 kc, poprzez ich błędną wykładnię i wadliwe przyjęcie, że: a/ w stanie faktycznym niniejszej sprawy skarżący wykonywali przewóz z naruszeniem przepisów prawa, gdyż każdy ze wspólników winien legitymować się zezwoleniem na wykonywanie zawodu przewoźnika, w sytuacji, gdy bezpośrednie zastosowanie art. 2 pkt 4 ww. rozporządzenia oraz dokonanie wykładni przepisów prawa krajowego z uwzględnieniem celu i funkcji prawa wspólnotowego w spornym zakresie winno prowadzić do wniosku, że skarżący nie naruszyli przepisów utd, b/ stwierdzeniu przez GITD, że brak posiadania zezwolenia przez jednego ze wspólników spółki cywilnej na wykonywanie zawodu przewoźnika skutkuje odpowiedzialnością pozostałych wspólników, a nałożona z tego tytułu kara ma charakter zobowiązania solidarnej, jako zobowiązania spółki cywilnej,

10/ art. 92c ust. 1 pkt 1 utd poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie polegające na przyjęciu, że okoliczności dotyczące przedsięwziętych przez skarżących działań mających na celu zapewnienie wykonywania działalności w ramach spółki cywilnej nie mają znaczenia w niniejszej sprawie i nawet wprowadzenie skarżących w błąd przez urzędnika organu administracji publicznej właściwego w sprawie wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika nie stanowi okoliczności obiektywnie wskazującej, że skarżący pomimo dołożenia najwyższej staranności oraz wykazania się należytą przezornością i dbałością nie mieli wpływu na powstanie naruszenia, a samo naruszenie powstało wskutek zdarzeń i okoliczności, których nie mogli przewidzieć, co w konsekwencji spowodowało, że GITD bezzasadnie odmówił umorzenia postępowania w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

Wskazując na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując przy tym argumentacje zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwana dalej: p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodne z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Badając skargę według powyższych kryteriów Sąd uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja, jak i decyzja organu I instancji nie naruszają przepisów prawa materialnego, na których zostały oparte, ani też nie zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu, stan faktyczny sprawy został prawidłowo ustalony, a organy dokonały jego prawidłowej subsumpcji do obowiązującego w sprawie stanu prawnego, przyjmując trafnie, że skarżący wykonywał w dacie zdarzenia objętego kontrolą drogową na wykonywaniu transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji.

Stosownie do treści art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto wykonując transport drogowy - wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wypis z licencji.

Zgodnie z art 92a ust 1 ustawy podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 10000 zł za każde naruszenie. W myśl Ip. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy, wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 8000 zł.

W ocenie organu odwoławczego zebrany materiał dowodowy jednoznacznie potwierdza, że D. Z. wykonywał krajowy transport drogowy rzeczy bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego rzeczy.

Kwestię, kogo należy uznawać za przedsiębiorcę regulują przepisy ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Art. 4 tej ustawy jednoznacznie wskazuje, że przedsiębiorcą nie jest spółka cywilna. Zgodnie z ust 1 wymienionego przepisu, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Stosownie do treści art. 4 ust 2 ww. ustawy za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Ponadto przepisy kodeksu cywilnego nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że spółka cywilna nie jest uprawniona do samodzielnego występowania i działania w obrocie prawnym, bowiem zgodnie z art. 865 k.c. spółka jest reprezentowana przez jej wspólników i każdy z jej wspólników jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki. Natomiast celem powstania spółki jest dążenie do osiągnięcia celu określonego w umowie spółki, co wynika z art. 860 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Także za zobowiązania spółki odpowiedzialność ponoszą wspólnicy spółki, którzy za te zobowiązania odpowiadają solidarnie - art. 864 k.c.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że to wspólnicy spółki cywilnej są przedsiębiorcami. To wspólnicy świadczą usługę transportową, a wykonywany przez nich konkretny przewóz jest realizowany wspólnie, a nie przez każdego z osobna. Jednak zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego uprawniające do wykonywania transportu drogowego jest aktem indywidualnym, wydawanym na wniosek konkretnego przedsiębiorcy i potwierdza jego uprawnienie do wykonywania usług w zakresie transportu drogowego. Uprawnienie wynikające z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego nie ma charakteru majątkowego i dlatego nie może być przedmiotem wkładu do majątku spółki. Tym samym każdy ze wspólników spółki cywilnej jest zobowiązany uzyskać wymagane przepisami prawa zezwolenie lub licencje. Wszystkie działania wszystkich wsporników zmierzające do osiągnięcia określonego celu gospodarczego, pociągają za sobą także odpowiedzialność za te działania. Dlatego brak uprawnienia do określonej usługi przez choćby odpowiedzialność wszystkich wspólników na wykonywanie tej usługi bez uprawnień.

Możliwość przeniesienia uprawnień z posiadanego zezwolenia lub licencji została określona w art 13 ustawy o transporcie drogowym. Stosownie do treści ust. 1 wymienionego przepisu, zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z nich wynikających na osobę trzecią. Natomiast zgodnie z ust. 2 organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji wspólnotowej lub licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 lub 2 lub ust. 2, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z nich w razie: 1) śmierci osoby fizycznej posiadającej zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję i wstąpienia na jej miejsce spadkobiercy, w tym również osoby fizycznej będącej wspólnikiem, w szczególności spółki jawnej lub komandytowej, 2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych, przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję - pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia wynikające z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wymagań określonych w art. 5 ust 2 lub pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia wynikające z licencji wymagań odpowiednio określonych w art. 5a lub art. 5c ust. 1 lub 2.

W przedmiotowej sprawie międzynarodowy transport drogowy rzeczy z P do K wykonywali wspólnicy spółki cywilnej J. N. i D. Z. Natomiast do kontroli J. N. okazał tylko wypis nr 01 z zezwolenia nr [...] na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy wydany dla niego, gdyż tylko on posiada takie zezwolenie. Potwierdzenie tego faktu organ I instancji uzyskał ze Starostwa Powiatowego w piśmie z dnia 21 marca 2017 r. i z Biura do spraw Transportu Międzynarodowego w piśmie z 23 marca 2017 r.

Powyżej wskazany przepis zabrania posługiwania się zezwoleniem należącym do osoby trzeciej. Zatem wykonywanie transportu drogowego na podstawie zezwolenia należącego do jednego ze wspólników spółki stanowi naruszenie powołanego przepisu sankcjonowane karą pieniężną określoną w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym i załączniku nr 3 do tej ustawy.

W uchwale z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt II GPS 5/08 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że "nie można skutecznie wywodzić, że świadczenie przez jednego ze wspólników spółki cywilnej, zgodnie z udzieloną mu licencją, usług transportowych na rzecz spółki prowadzonej wspólne przedsięwzięcie gospodarcze z tego samego zakresu stwarza po stronie pozostałych wspólników uprawnienie do wykonywania transportu drogowego samodzielnie lub wspólnie z licencjobiorcą. Uzyskane w sferze stosunków publicznoprawnych uprawnienie do wykonywania transportu drogowego nie ma charakteru majątkowego i nie może być przedmiotem wkładu.

Wymaganie licencji na wykonywanie transportu drogowego rzeczy lub zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy od każdego z przedsiębiorców tworzących spółkę cywilną ma umocowanie w przepisach prawa. Należy w pełni podzielić stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w cytowanej powyżej uchwale, że: "w spółce cywilnej, w której tylko jeden ze wspólników posiada licencję na wykonywanie transportu drogowego, świadczenie tych usług przez inną osobę niż licencjobiorca oznacza przeniesienie uprawnień wynikających z licencji na osobę trzecią z naruszeniem art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

W dniu kontroli był wykonywany transport drogowy rzeczy tylko przez jednego wspólnika. Nie ma to znaczenia gdyż zgodnie z przepisami prawa, to wspólnicy spółki cywilnej - czyli osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą i będące odrębnymi przedsiębiorcami są wykonawcami zleconych przewozów, a nie sama spółka. Przytoczone przez skarżących orzecznictwo NSA, z których wynikało jakoby do wykonywania transportu drogowego w ramach spółki cywilnej wystarczające było uzyskanie licencji przez jednego wspólnika, jest już nieaktualne. Jak wyżej wspomniano Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 15 października 2008 r. (sygn. II GPS 5/08) stwierdził, że każdy ze wspólników spółki cywilnej przed podjęciem działalności w zakresie wykonywania transportu drogowego winien uzyskać licencję. Ponadto zaakcentował, iż "w obrocie cywilnoprawnym spółka cywilna funkcjonuje tak, że za jej zobowiązania są odpowiedzialni solidarnie jej wspólnicy (art. 864 k.c.). Jeżeli więc wspólnicy w ramach wspólnie prowadzonego przedsięwzięcia gospodarczego polegającego na wykonywaniu transportu rzeczy zaciągają zobowiązania, w szczególności w ramach umowy przewozu, to tego rodzaju działanie jest w istocie przejawem prowadzenia działalności gospodarczej przez wspólników".

Przepisy ustawy o transporcie drogowym jednoznacznie wskazują, że obowiązek uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego dotyczy przedsiębiorcy, który podejmuje i wykonuje działalność gospodarcza w zakresie transportu drogowego. Skoro zatem wspólnik spółki cywilnej uzyska wpis w ewidencji działalności gospodarczej lub w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym i określi jako przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej transport drogowy, i będzie tego rodzaju działalność gospodarczą wykonywał, to ciąży na nim obowiązek uzyskania licencji. Jeżeli nie uzyska takiej licencji, to będzie prowadził działalność regulowaną bez stosownego uprawnienia, naruszając przepisy ustawy o transporcie drogowym i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Uzyskanie licencji przez jednego ze wspólników nie zwalnia z tego obowiązku pozostałych wspólników spółki.

W ocenie Sądu organ odwoławczy nie naruszył żadnej ze wskazanych w skardze zasad postępowania. Zbadał i rozważył wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej i tym samym nie naruszył art. 7 i art. 77 k.p.a. Swoje rozstrzygnięcie oparł na prawidłowo zebranym materiale dowodowym i prawidłowo dokonał jego wszechstronnej logicznej oceny oraz uzasadnił swoje stanowisko wyrażone w decyzji, w sposób wymagany przez normę prawa zawartą w przepisie art 107 § 3 k.p.a. Wskazać przede wszystkim należy, że ocena, czy przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy należy do uznania organu, który jest jednakże związany w tej mierze przepisami prawa materialnego stanowiącymi podstawę rozstrzygnięcia (por. B. Adamiak [w:] Komentarz, 1966, s. 371. W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny i uwzględnia wszystkie okoliczności sprawy. Ewentualne przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. M. oraz stron postępowania nie doprowadziłoby do ustalenia nowych istotnych okoliczności, które jakkolwiek mogłyby wpłynąć na rozstrzygnięcie sprawy.

Również zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. nie jest zasadny. Organ odwoławczy wskazał motywy swojego rozstrzygnięcia oraz dowody stanowiące podstawę tego rozstrzygnięcia. Sąd podziela rozumowanie i wnioski organu odwoławczego, odnośnie do działań podjętych przez strony w celu uzyskania uprawnień do wykonywania transportu drogowego oraz informacji otrzymanych przez strony od pracowników Starostwa Powiatowego. Z treści kopii wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wynika, że wniosek został złożony tylko przez J. N. Dane zawarte w treści wniosku nie wskazują, aby wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. We wniosku J. N. wskazał oznaczenie przedsiębiorcy i numer NIP dotyczące tylko jego, jako przedsiębiorcy. Z powyższych okoliczności istotnie wynika, że wnioskował o udzielenie zezwolenia tylko dla siebie, jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą we własnym imieniu. Powyższe potwierdza także oświadczenie z dnia 7 maja 2016 r. dotyczące korzystania z pojazdu marki Scania będącego własnością obu wspólników. W tym oświadczeniu D. Z. wyraża zgodę na wykorzystywanie pojazdu przez J. N. do wykonywania przewozu rzeczy w krajowym transporcie drogowym. Takie oświadczenie były niezbędne J. N., bowiem zgodnie z art 7a ust. 7 pkt 5 ustawy o transporcie drogowym musiał organowi wydającemu zezwolenia wskazać rodzaj tytułu prawnego do dysponowania pojazdem. Oczywiście gdyby obaj wspornicy wystąpili o wydanie zezwolenia, takie oświadczenie byłoby zbędne. Wskazane okoliczności uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego zostały wyjaśnione, wiec przesłuchanie stron i G. M. służyłoby jedynie przedłużeniu postępowania.

W kontrolowanej sprawie nie miał zastosowania art. 92c ustawy o transporcie drogowym, w myśl którego nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Strony bowiem winny były zdawać sobie sprawę i mieć wiedzę w zakresie obowiązujących przepisów prawa, co słusznie podkreślił organ w zaskarżonej decyzji.

Z uwagi na powyższe, w myśl art. 151 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł, jak w sentencji.