Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Irena Szczepkowska Protokolant Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2008 r. sprawy ze skargi R.D. na bezczynność Starosty w sprawie udostępnienia informacji publicznej - oddala skargę.

R.D. wystąpił w dniu 17 października 2006r. do Starosty z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej - protokołu kontroli wewnętrznej w sprawie wydania przez Starostę decyzji z dnia "[...]" Nr "[...]", w trybie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. Wskazał, iż oczekuje przesłania na adres wnioskodawcy żądanej informacji.

W piśmie z 25 października 2006r. Starosta poinformował stronę, iż jej wniosek nie może być rozpatrzony pozytywnie, gdyż żądana informacja dotyczy sprawy indywidualnej, rozstrzyganej w drodze decyzji administracyjnej i jako taka nie spełnia wymagań informacji publicznej. Dodatkowo wskazano, że zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego w sprawach indywidualnych udostępnia się informacje jedynie stronom takiego postępowania, jak również, że udostępnienie protokołu kontroli wewnętrznej stanowi naruszenie tajemnicy służbowej, praw pracowniczych i ustawy o ochronie danych osobowych.

Wnioskodawca pismem z dnia 26 października 2006r. ponowił żądanie udostępnienia wskazanego dokumentu. Podał, że w przypadku odmowy udostępnienia informacji publicznej oczekuje wydania stosownego orzeczenia w formie decyzji administracyjnej, do której stosuje się przepisy kpa. Podniósł także, iż jest stroną postępowań administracyjnych w zakresie wznowienia, stwierdzenia nieważności i przywrócenia terminu odnośnie decyzji Starosty z dnia "[...]".

W piśmie z dnia 6 listopada 2006r. Starosta poinformował wnioskodawcę, że odmowa udostępnienia informacji publicznej nastąpiłaby w formie decyzji administracyjnej, gdyby żądana informacja stanowiła taką informacją publiczną, bowiem obowiązek taki wynika zarówno z zapisów ustawy, jak i orzecznictwa sądów administracyjnych - wyrok z 16 stycznia 2004r. WSA w Warszawie sygn. akt II SAB 325/03 (Lex nr 162287).

Na skutek wniesionego zażalenia na niezałatwienie sprawy dotyczącej udostępnienia informacji publicznej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z "[...]" Nr "[...]" uznało zażalenie R.D. za uzasadnione i wyznaczyło Staroście trzydziestodniowy termin do załatwienia przedmiotowej sprawy.

Po otrzymaniu akt sprawy, Starosta pismem z 5 listopada 2007r. poinformował R.D., iż informacja, o którą wystąpił nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Wyjaśniono, iż pisemne opracowanie stanowiące przedmiot wniosku jest materiałem roboczym, dotyczącym niezakończonej kontroli wewnętrznej, który nie został uwzględniony w żadnym z prowadzonych w starostwie postępowań i wobec tego nie spełnia cech dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 powołanej ustawy. Podano, iż żądane opracowanie zatytułowane "protokół kontroli wewnętrznej" stanowi zbiór ustaleń opisanych subiektywnie przez pracownika, do których nie ustosunkował się kierownik kontrolowanej komórki organizacyjnej. Kontrola wewnętrzna została bowiem przerwana wobec podjęcia czynności kontrolnych dotyczących m.in. tej sprawy przez zespół kontrolny Wojewódzkiej Inspekcji Nadzoru Budowlanego. W tym stanie rzeczy kontrola wewnętrzna nie została zakończona podpisaniem protokołu oraz wydaniem stosownych dokumentów pokontrolnych. Na koniec organ wyjaśnił, że pisma niniejszego nie można traktować jako odmowy udostępnienia informacji na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ przepisy tej ustawy nie mają zastosowania do wniosku strony.

R.D. w dniu 21 listopada 2007r. wystąpił ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na bezczynność Starosty w sprawie udostępnienia informacji publicznej, wnosząc o zobowiązanie organu do udostępnienia informacji publicznej w niniejszej sprawie, bądź do wydania decyzji o odmowie udostępnienia tej informacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia jego praw. Wyjaśnił, że żądana informacja jest w posiadaniu urzędu publicznego, wytworzona przez ten urząd i dotyczy działalności organu publicznego w zakresie spełniania jego zadań publicznych. Podniósł, iż organ uchyla się od jej udostępnienia, choć zobowiązuje go do tego art. 61 Konstytucji RP oraz przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze potwierdziło to w wydanym postanowieniu z dnia "[...]", w którym zobowiązało Starostę w określonym terminie do załatwienia sprawy, a organ nie wykonał tego obowiązku podając coraz to inne powody i różne uzasadnienia dla niezałatwienia sprawy.

W odpowiedzi na skargę Starosta wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Wyjaśnił, że nie pozostawał bezczynny w zakresie obowiązku udostępniania informacji publicznej, gdyż informacje objęte wnioskiem skarżącego nie stanowią takiej informacji. Podtrzymał swoje stanowisko zaprezentowane w dotychczas kierowanej do skarżącego korespondencji. Powołał się na art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy z 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej oraz literaturę przedmiotu - Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej, T. R. Aleksandrowicz, Warszawa 2002, str. 140 - dla uzasadnienia stanowiska, iż dokumentacja przebiegu efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających nie powinna podlegać udostępnieniu w dowolnym zakresie i formie. Wynika to z faktu, że poszczególne stanowiska i konkluzje organów kontrolnych mogą wprowadzić w błąd i negatywnie oddziaływać nie tylko na podmioty, których dotyczą, ale także na osoby trzecie. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tej ustawy nie ma podstawy prawnej do żądania dostępu do informacji z ww. zakresu, jeżeli nie została ona zawarta w dokumencie urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 tej ustawy. Dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. W ocenie organu spór pomiędzy skarżącym i organem dotyczy właśnie udostępnienia dokumentu, który nie ma waloru dokumentu urzędowego w rozumieniu tej ustawy. Starosta przytoczył dodatkowo wyrok Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2003 sygn. akt III RN 95/02, zgodnie z którym informacja publiczna podlegająca udostępnieniu powinna mieć walor rozstrzygnięcia kończącego dane postępowanie administracyjne. Organ wyraził przekonanie, iż skoro sprawa nie dotyczy informacji publicznej, to nie znajduje w niej zastosowania ustawa o dostępie do informacji publicznej i w związku z tym nie ma możliwości wydania decyzji o odmowie udostępnienia takiej informacji.

Na rozprawie w dniu 19 marca 2008r. pełnomocnik organu wyjaśnił, że z uwagi na okoliczność, iż kontrola wewnętrzna nie została zakończona z uwagi na wszczęcie kontroli przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego protokół, o którego udostępnienie występuje skarżący nie został przekazany żadnemu organowi ani podmiotowi. Został on natomiast zarchiwizowany przez Wydział Organizacji i Nadzoru Starostwa Powiatowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuj na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) zwanej dalej: ustawą; ppsa. skarga na bezczynność organu administracji przysługuje w sprawach, w których mogą być wydawane decyzje i postanowienia (art. 3 § 2 pkt 1 i 3 ustawy ppsa.) oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 ustawy ppsa.). W takich sprawach można skutecznie wnieść skargę na bezczynność, jeśli organ administracji publicznej nie załatwi sprawy w terminie określonym w przepisach art. 35 -36 kpa, lub też w terminie wynikającym z innej ustawy regulującej sposób postępowania organów administracji. Wobec powyższego aby móc skutecznie zarzucać organowi bezczynność należy wpierw stwierdzić, czy na takim organie ciąży wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego w nakazanym prawem terminie organ nie wypełnia.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż ustawa z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.) zwana dalej: ustawą o dostępie, stanowiąc generalną zasadę udostępniania informacji publicznej, przewiduje jednocześnie różne sposoby rozpoznawania wniosku o udostępnienie informacji. I tak możliwe jest jej udostępnienie, wymienione w art. 7 ust. 1 tej ustawy, jak również odmowa udostępnienia informacji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie, czy też stwierdzenie przez organ, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej i wówczas organ powiadamia jedynie wnoszącego, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. teza nr 1 wyroku NSA w Warszawie z dnia 25 marca 2003r. sygn. akt II SA 4059.02 niepublikowany, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007r. sygn. akt II SA/Wa 162/07, niepublikowany).

Jednym ze sposobów udostępnienia informacji publicznej jest jej udostępnienie na wniosek - art. 10 ustawy o dostępie. Wniosek taki skarżący złożył w dniu 17 października 2006r., zaś Starosta, poinformował, że nie zachodzą przesłanki do udzielenia wnioskowanej informacji - protokołu wewnętrznej kontroli w sprawie wydania decyzji Starosty Nr "[...]" z dnia "[...]" - bowiem nie stanowi ona informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępnie do informacji publicznej.

Zdaniem Sądu stanowisko organu jest trafne.

Przepis art. 61 ust. 1 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.) stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje - w szczególności - dostęp do dokumentów (art. 61 ust. 2 in princ. Konstytucji). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa - art. 61 ust. 3 Konstytucji. Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy - art. 61 ust. 4 Konstytucji. W nauce prawa trafnie wskazuje się, iż powołane przepisy Konstytucji RP deklarują obywatelskie prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej, dostęp obywateli do informacji jest warunkiem ich racjonalnego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji w sprawach publicznych, a także ułatwia im społeczną kontrolę nad procesami sprawowania władzy (P. Winczorek "Komentarz do Konstytucji RP z 2.4.1997" - Liber 2000, s.83). Jedną z ustaw, o których mowa w art. 61 ust. 4 jest właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej, która opiera się na koncepcji prawa do informacji jako prawa podmiotowego człowieka (art. 2 ust. 1 tej ustawy; T.A. Aleksandrowicz "Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej", W. Pr.2006, s.121).

Pojęcie informacji publicznej określone zostało w art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie, zgodnie z którym każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tej ustawie. Jest nią zatem każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie ich kompetencji. Jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 listopada 2007r. sygn. akt IV SA/Po 656/07, niepublikowany, informację publiczną stanowi treść dokumentów urzędowych czy wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą - art. 6 ust. 1 pkt 4a i c ustawy o dostępie (por. wyroki NSA z dnia 30 października 2002r. sygn. II SA 181/02, II SA 1956/02, II SA 2036-2037/02).

W art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o dostępie zapisano natomiast, iż udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających. Dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy - art. 6 ust. 2 tej ustawy.

Chcąc ustalić wzajemną relację przepisów art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie należy stwierdzić, że ustawodawca w art. 6 wprowadza przykładowy jedynie katalog informacji i dokumentów stanowiących informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 tej ustawy. Podstawową funkcją przepisu art. 6 tej ustawy jest wskazanie najbardziej typowych kategorii informacji publicznej. Stanowi on nie tylko niezbędną konkretyzację postanowień art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie i doprecyzowuje zakres przedmiotowy tej ustawy, ale także ułatwia wykładnię przepisów ustawy o dostępie w kontekście regulacji art. 61 Konstytucji, której jest jednocześnie rozwinięciem (por. M. Jabłoński, Wejście w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej, Acta Universitatis Wratislaviensis, "Przegląd Prawa i Administracji" 2002, nr 2396, s. 229-230). Sformułowane w art. 6 ustawy kategorie informacji publicznej nie mają charakteru bezwzględnego.

Art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji wprowadził szczególną kategorię informacji publicznej, jaką są dane publiczne, nie definiując jednocześnie tego pojęcia, a jedynie przykładowo wskazując jakie informacje są objęte tego rodzaju zakresem. Wśród takich danych publicznych najwięcej kontrowersji na etapie prac legislacyjnych przed wejściem w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej wzbudziła kwestia udostępnienia dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii podmiotów ją przeprowadzających na co wskazał przedstawiciel Najwyższej Izby Kontroli. Także w nauce prawa (T.R. Aleksandrowicz, Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej, Warszawa 2006, s. 198-199) wskazuje się, iż informacja taka nie powinna być udostępniana w zakresie unormowanym przez ustawę o dostępie do informacji publicznej. Argumentuje się, iż poszczególne, często cząstkowe i podlegające późniejszej weryfikacji stanowiska i konkluzje organów kontrolnych mogą wprowadzać w błąd i negatywnie oddziaływać nie tylko na podmioty, których dotyczą, ale także na osoby trzecie. Pomimo takich wątpliwości ustawodawca dokonał stosownego zapisu o udostępnianiu wskazanych wyżej informacji pod warunkiem jednakże, iż będą one przybierały formę dokumentu urzędowego, którego definicję dla potrzeb tej ustawy zawarto w art. 6 ust. 2 ustawy.

Reasumując należy podzielić stanowisko Starosty, iż żądana przez skarżącego informacja mogłaby zostać udostępniona jako informacja publiczna tylko wówczas, gdyby przybrała postać dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępnie, natomiast żądana informacja nie może być uznana za dokument urzędowy i pogląd ten podziela Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

Aby ustalić, czy sporządzony w dniu "[...]" protokół kontroli wewnętrznej przeprowadzonej w Wydziale Architektoniczno - Budowlanym na podstawie polecenia Starosty z dnia "[...]" stanowi dokument urzędowy, czy też nie należy wskazać na definicję tego pojęcia zawartą w art. 6 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Z definicji tej wynika zatem, iż ustawodawca stworzył podmiotom zobligowanym do udostępnienia informacji publicznej możliwość zachowania w tajemnicy tzw. dokumentów roboczych. Przepis powyższy wymaga bowiem, iż aby treść oświadczenia woli lub wiedzy mogła zostać uznana po utrwaleniu za dokument urzędowy musi być podpisana przez funkcjonariusza publicznego oraz skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Jeżeli nie spełnia tego warunku należy uznać, że takie oświadczenie woli lub wiedzy nie ma charakteru dokumentu urzędowego i nie podlega udostępnieniu w oparciu o ustawę o dostępie do informacji publicznej.

Przechodząc od tych rozważań natury ogólnej na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż poza sporem pomiędzy stronami pozostaje okoliczność, iż żądany protokół kontroli wewnętrznej jest oświadczeniem wiedzy utrwalonym i podpisanym przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego w ramach jego kompetencji, bowiem jak wynika z przekazanych akt administracyjnych tej sprawy żądany protokół został przygotowany przez Naczelnika Wydziału Organizacji i Nadzoru Starostwa Powiatowego na polecenie Starosty z dnia "[...]" w ramach posiadanych przez Naczelnika Wydziału Organizacji i Nadzoru kompetencji wynikających z § 13 pkt 16 regulaminu organizacyjnego Starostwa Powiatowego stanowiącego załącznik do uchwały Nr "[...]" Rady Powiatu z dnia "[...]" w sprawie uchwalenia regulaminu organizacyjnego Starostwa Powiatowego (przedłożonego do akt sądowych - karta 24). Nie budzi także wątpliwości Sądu okoliczność, iż naczelnik wydziału starostwa powiatowego przygotowujący protokół kontroli wewnętrznej jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu Kodeksu karnego, który w art. 115 § 13 wskazuje, iż funkcjonariuszem publicznym jest m.in. osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego. Z dniem 1 stycznia 1999r. na mocy ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1592, ze zm.) powołano lokalną wspólnotę samorządową jaką jest powiat, który wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność - art. 2 ust. 1 tej ustawy. Z art. 35 ust. 2 tej ustawy wynika zaś, iż starosta jest kierownikiem starostwa powiatowego oraz zwierzchnikiem służbowym pracowników starostwa i kierowników jednostek organizacyjnych powiatu oraz zwierzchnikiem powiatowych służb, inspekcji i straży, zatem naczelnik wydziału starostwa będący podporządkowany staroście jako zwierzchnikowi służbowemu miał umocowanie do przeprowadzenia w ramach swoich kompetencji wewnętrznej kontroli w jednym z wydziałów starostwa i jednocześnie jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.

Pozostaje natomiast do rozważenia, czy w stosunku do sporządzonego protokołu z kontroli wewnętrznej można stosować przepisy ustawy o dostępie z uwagi na dwie ostatnie przesłanki warunkujące, kiedy konkretne oświadczenie woli lub wiedzy stanowi dokument urzędowy tj. czy takie oświadczenie zostało skierowane do innego podmiotu lub złożone do akt sprawy. Z przekazanych Sądowi akt wynika niezbicie, iż protokół kontroli z dnia "[...]" został sporządzony na polecenie Starosty, który w piśmie z dnia "[...]"skierowanym do Naczelnika Wydziału Organizacji i Nadzoru wystąpił o przeprowadzenie kontroli w Wydziale Architektoniczno - Budowlanym w zakresie prawidłowości wydania decyzji Nr "[...]" z dnia "[...]" w zakresie zgodności z planem zagospodarowania przestrzennego, ustalenia stron postępowania oraz dalszego postępowania po wydaniu decyzji. Sporządzony protokół kontroli zawiera uwagi jak również wnioski co do zleconego zakresu kontroli, przy czym jak wynika z treści tego dokumentu nie został on podpisany przez naczelnika kontrolowanego wydziału, jak również nie wskazuje do kogo został skierowany. Z wyjaśnień organu udzielonych skarżącemu w piśmie z 2 sierpnia 2007r. wynika natomiast, że kontrola powyższa nigdy nie została zakończona z uwagi na wszczęcie postępowania kontrolnego przez zespół kontrolny Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w trybie art. 84b ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane. Pełnomocnik organu na rozprawie oświadczył, iż powyższy protokół nie został przekazany żadnemu organowi ani podmiotowi, a jedynie został zarchiwizowany przez Wydział Organizacji i Nadzoru Starostwa Powiatowego.

W tym stanie sprawy nie może budzić wątpliwości, iż żądana przez skarżącego informacja dotycząca protokołu kontroli wewnętrznej z dnia 30 lipca 2004r. nie stanowi danych publicznych, w tym treści i postaci dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret 2 w zw. z ust. 2 ustawy o dostępie, bowiem nie spełnione zostały wszystkie przesłanki określające pojęcie dokumentu urzędowego. Skoro zaś żądana informacja nie posiada postaci dokumentu urzędowego to nie mogła być uznana za informację publiczną i udostępniona w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W tym stanie sprawy niezasadne jest twierdzenie skarżącego o bezczynności Starosty w udostępnieniu informacji publicznej, skoro na wstępie wyjaśniono już, że w przypadku żądania informacji, która nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, brak jest podstaw do podejmowania przez organ jakiegokolwiek aktu administracyjnego w postaci decyzji o odmowie udostępnienia żądanej informacji, bowiem wystarczającym jest w takim przypadku poinformowanie strony, iż żądna informacja nie stanowi informacji publicznej, a takiej informacji organ udzielił skarżącemu.

Mając powyższe na względzie Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł o oddaleniu skargi.