Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Guziński (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Malinowska-Grakowicz, Sędzia WSA Marcin Miemiec, Protokolant specjalista Katarzyna Jastrzębska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 14 marca 2014 r. sprawy ze skargi J.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką oddala skargę.

Zawiadomieniem z dnia [...] r. Prezydent Miasta B. poinformował J. K. (dalej skarżący) o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego mającego na celu cofniecie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Następnie decyzją z dnia [...] r., (nr [...], Prezydent Miasta B. orzekł o cofnięciu skarżącemu licencji nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

W uzasadniając wskazano, że prawomocnym wyrokiem z dnia [...] r. Sądu Rejonowego w B. skarżący został uznany za winnego zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 157 § 2 Kodeksu karnego i został skazany na karę grzywny. Tym samym skarżący przestał spełniać wymogi uprawniające do wykonywania działalności objętej licencją, bowiem licencji udziela się przedsiębiorcy, jeżeli zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca wykonujący przewozy nie byli skazani za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012, poz. 1265 ze zm.), a ponadto za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności.

W odwołaniu skarżący, potwierdzając treść zapadłego wyroku sądu karnego, podniósł, że wina leży również po stronie kolegi, który go wyzywał i "czepiał się" na każdym kroku. Z tego powodu doszło między nimi do słownej i czynnej przepychanki. Powołał się na swoją sytuację finansową i wskazał, że wykonywanie transportu jest dla niego źródłem dochodu, bez którego nie będzie go stać na godne życie. Wniósł o potraktowanie go łagodnie i pozostawienie licencji na wykonywanie transportu taksówką.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r., na podstawie art. 138 §1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267) oraz art. 15 ust. 1 pkt 2 lit a) w związku z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o transporcie drogowym, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J.G. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy 2001 r. o transporcie drogowym, podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób:

samochodem osobowym,

pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą,

taksówką

- wymaga uzyskania odpowiedniej licencji.

Z kolei, stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:

spełnia wymagania określone w art. 5c ust. 1 pkt 1 i 5;

zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy:

nie byli skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, a ponadto nie wydano im prawomocnego orzeczenia zakazującego wykonywania zawodu kierowcy,

posiadają zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką, potwierdzonego zdanym egzaminem, lub wykażą się co najmniej 5-letnią praktyką w zakresie wykonywania tego transportu; przerwa w wykonywaniu transportu drogowego nie może być dłuższa niż kolejnych 6 miesięcy z przyczyn zależnych od nich,

spełniają wymagania określone w art. 39a ust. 1 pkt 1-4.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, licencję, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, cofa się:

w przypadku gdy:

wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej licencją,

przedsiębiorca nie podjął działalności objętej licencją w ciągu 6 miesięcy od dnia jej wydania, pomimo wezwania organu licencyjnego do jej podjęcia;

jeżeli jej posiadacz:

nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego,

rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa,

odstąpił licencję lub wypis z licencji osobie trzeciej,

zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej licencją, a w szczególności nie wykonuje, na skutek okoliczności zależnych od niego, transportu drogowego co najmniej przez 6 miesięcy,

rażąco narusza przepisy dotyczące czasu pracy kierowców lub kwalifikacji kierowców;

3) jeżeli posiadacz licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką samowolnie zmienia wskazania urządzeń pomiarowo- kontrolnych, zainstalowanych w pojeździe.

Podniesiono w uzasadnieniu, że z powyższych uregulowań wynika, że bezwzględnym warunkiem uprawniającym do uzyskania licencji na transport drogowy w zakresie przewozu osób taksówką jest niekaralność przedsiębiorcy za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu.

Niewątpliwe jest natomiast, że wyrokiem Sądu Rejonowego w B. Wydział II Karny z dnia [...] r. skarżący został uznany za winnego przestępstwo z art. 157 § 2 Kodeksu Karnego i za to na podstawie art. 157 §2 Kodeksu Karnego Sąd wierzył mu kare grzywny w ilości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę [...] zł. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu [...] r. Skarżący został więc uznany za winnego popełnionego przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, a tym samym przestał spełniać warunki do uzyskania licencji. Wskazano, że nie ma znaczenia fakt, że skarżący w wyroku został skazany na karę grzywny. Podniesiono, że zatem zostały spełnione przesłanki do obligatoryjnego cofnięcia licencji na podstawie art. art. 15 ust. 1 pkt 2 lit a) ustawy, bowiem skarżący przestał spełniać wymagania uprawniające do wykonywania działalności w zakresie transportu taksówką, tj. przestał spełniać warunek w postaci niekaralności za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu.

Wskazano, że w przypadku popełnienia przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu organ udzielający licencji ma obowiązek cofnięcia licencji i nie ma w tym zakresie żadnych możliwości markowania czy też dokonywania ocen popełnionego czynu. Organ nie może również brać pod uwagę sytuacji materialnej strony czy też dobrej opinii o stronie wśród innych taksówkarzy.

Powołując się na orzecznictwo podniesiono, że w przypadku cofnięcia licencji ze względu na popełnienie przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, brak jest obowiązku poprzedzenia postępowania pisemnym ostrzeżeniem.

W skardze do WSA we W. skarżący podniósł, że posiadanie licencji na prowadzenie taksówki zapewnia mu dodatkowe źródło utrzymania bez którego będzie mu ciężko. Renta którą pobiera wynosi [...] zł i nie jest wystarczająca na pokrycie wszystkich opłaty związane z utrzymaniem domu. Wskazał, że prowadzi działalność od 1991 r. i nigdy takiego zdarzenie nie miał. Wniósł, jeżeli jest taka możliwość, o zastosowanie innego środka, który pozwoli wykonywać pracę kierowcy taksówki.

Podniósł, że są pracownicy którzy byli karani i skazani na karę więzienia a mimo to nie zostali zwolnieni przez pracodawców. Jest bardzo krzywdzące porównanie jego kary grzywny do kary więzieniu lub kary osadzenia zamienionej na zawieszenie.

Wniósł o wzięcie pod uwagę powyższych wyjaśnień i danie możliwości wykonywania przewozów osób taksówką,

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy te sprawują wymiar sprawiedliwości, między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy).

Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a."), w tym także na decyzje wydawane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze.

Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy ustrojowej umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji administracyjnej uchybiającej prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a"), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. "b"), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. "c"). Godzi się dodatkowo podkreślić, iż – stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. – rozstrzygając w granicach sprawy, sąd nie jest jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, ani powołaną w niej podstawą prawną. Sąd administracyjny nie ocenia natomiast decyzji organu pod kątem jej słuszności, czy też celowości.

W ocenie Sądu skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarówno zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, jak również utrzymana nią w mocy decyzja pierwszoinstancyjna nie naruszają prawa procesowego ani materialnego, w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie.

Podstawą prawną kontrolowanej decyzji są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013, poz. 1414 ze zm.). Ustawa ta (w wersji obowiązującej aktualnie, jak w czasie wydania zaskarżonej decyzji) w art. 15 przewiduje sytuacje, w których licencja na wykonywanie transportu drogowego przewozu osób taksówka winna zostać cofnięta obligatoryjnie (ust. 1) bądź fakultatywnie (ust. 3). Jedną z podstaw do obligatoryjnego cofnięcia takiej licencji jest stwierdzenie przez właściwy organ, że posiadacz licencji nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego (art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy).

Powyższy przepis ze względu na swą konstrukcję ma charakter przepisu odsyłającego i aczkolwiek nie odsyła do konkretnie wskazanej jednostki redakcyjnej, to jednakże nie może budzić wątpliwości, iż posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem "nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego" oznacza odesłanie do przepisów rozdziału 2 ustawy o transporcie drogowym regulujących kwestie warunków udzielania przedsiębiorcy licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówka (art. 6 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym). Przepisy zawarte w tym rozdziale zawierają szereg wymogów, które winien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o licencję. Zgodnie z art. 6 ust.1 pkt 2 lit. b) ustawy o transporcie drogowym, licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli: zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy, nie byli skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, a ponadto nie wydano im prawomocnego orzeczenia zakazującego wykonywania zawodu kierowcy.

Oznacza to, że wymógł uprawniający do wykonywania działalności - transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówka nie jest spełniony lub przestał być spełniany, jeżeli zatrudnieni przez przedsiębiorcę kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy, zostali skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu prawomocnym wyrokiem sądu.

W konsekwencji utrata tego wymogu uniemożliwiającego uzyskanie licencji w okresie jej posiadania, oznacza konieczność jej cofnięcia. Ustawa o transporcie drogowym obliguje bowiem właściwy organ do cofnięcia licencji w każdym przypadku, gdy jej posiadacz został skazany za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu prawomocnym wyrokiem sądu (art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że poza sporem jest kwestia, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w B. Wydział II Karny z dnia [...] r. skarżący został uznany za winnego przestępstwo z art. 157 § 2 Kodeksu Karnego i za to na podstawie art. 157 §2 Kodeksu Karnego Sąd wierzył mu kare grzywny w ilości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę [...] zł. Został więc skarżący uznany za winnego popełnionego przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, a tym samym przestał spełniać warunki do uzyskania licencji. Wobec tego, że do czasu wydania zaskarżonej decyzji nie nastąpiło jeszcze zatarcie tego skazania, to tym samym istniały warunki do wydania decyzji o cofnięciu licencji. Organy administracji nie mają w tym zakresie żadnych możliwości markowania konsekwencji kary, czy też dokonywania ocen popełnionego czynu.

Jak trafnie wskazał organ, dla sprawy nie ma znaczenia fakt, że odwołujący w wyroku został skazany na kare grzywny. Podobnie nie ma znaczenia sytuacja materialna skarżącego, czy też dobra opinia wśród innych taksówkarzy. Okoliczności związane ze stanem majątkowym czy rodzinnym skarżącego, a także dotychczasową niekaralnością nie są elementami, które organy administracji winny uwzględniać rozstrzygając – w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 pkt 2 lit a omawianej ustawy.

Trafnie wskazano także, że w przypadku cofnięcia licencji ze względu na popełnienie przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, brak jest obowiązku poprzedzenia postępowania pisemnym ostrzeżeniem, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym. Pisemne ostrzeżenie nie może bowiem zmobilizować skarżącego do usunięcia stanu niezgodnego z prawem ani zmienić faktu skazania prawomocnym wyrokiem.

Konkludując należy wskazać, iż organy administracji rozpoznając przedmiotową sprawę należycie wyjaśniły wszystkie istotne dla jej wyniku okoliczności, a podejmując kwestionowane decyzje nie dopuściły się naruszenia art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a, w związku z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b omawianej ustawy ani przez błędną wykładnię, ani przez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów.

Z tych względów – stosownie do dyspozycji art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – należało orzec jak w sentencji wyroku.