Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz del.NSA Elżbieta Makowska Protokolant specjalista Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2011r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 27 kwietnia 2010 r. sygn. akt II SA/Bk 160/10 w sprawie ze skargi A.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt II SA/Bk 160/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę A. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...], w przedmiocie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami.

Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] Starosta Białostocki skierował A. A. na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji (egzamin teoretyczny i praktyczny) w zakresie prawa jazdy kategorii: A, B, C, CE, T. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108 z 2005 r., poz. 908 ze zm.), który zobowiązuje do przedmiotowego skierowania, na wniosek komendanta wojewódzkiego policji, w sytuacji przekroczenia przez kierowcę liczby 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Organ wskazał, że niepoddanie się sprawdzeniu kwalifikacji w terminie do dnia [...] września 2008 r. spowoduje wydanie decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. A., który jako bezsporny przyznał fakt uzyskania łącznie 25 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od dnia 28 listopada 2007 r. do dnia 27 kwietnia 2008 r. Zdaniem odwołującego się przedmiotowe skierowanie powinno dotyczyć wyłącznie sprawdzenia kwalifikacji w zakresie uprawnień do kierowania samochodem osobowym, a nie innych kategorii uprawnień, bowiem tym pojazdem dopuścił się naruszeń. Do powyższego rozumowania uprawnia, w ocenie skarżącego, wykładnia gramatyczna i celowościowa art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym, jak również treść § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. Zdaniem skarżącego przepis ten uprawnia komendanta wojewódzkiego policji do wskazania zakresu egzaminu kontrolnego, który to zakres powinien wynikać z charakteru naruszeń, każdorazowo wskazywanych przez policję jednocześnie z wymierzaniem punktów. Jak wywodził, jeżeli wszystkich naruszeń wskazanych we wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji w Białymstoku z dnia [...] maja 2008 r. dopuścił się samochodem osobowym, to egzamin kontrolny powinien obejmować jedynie uprawnienia kategorii B do kierowania pojazdami.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku decyzją z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...], uchyliło zaskarżone rozstrzygnięcie w części ustalającej termin poddania się sprawdzeniu kwalifikacji, a w pozostałym zakresie decyzję pierwszoinstancyjną utrzymało w mocy.

W uzasadnieniu Kolegium oceniło kwestionowaną decyzję jako zgodną z prawem w zakresie skierowania kierowcy na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w związku z przekroczeniem liczby punktów za uchybienie przepisom ruchu drogowego. Podano, że rozstrzygnięcia oparte, jak w przedmiotowej sprawie, na przepisie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym mają charakter związany, zatem w razie wystąpienia okoliczności wymienionych w tym przepisie, skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdem jest obligatoryjne. Potwierdza to, zdaniem organu, treść § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r., z którego jednoznacznie wynika, że komendant wojewódzki policji występuje o sprawdzenie kwalifikacji kierowcy w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii praw jazdy. Wykładnia literalna powołanego przepisu nie budzi w ocenie Kolegium wątpliwości i pozostaje w zgodzie z wykładnią celowościową, bowiem za skierowaniem kierowcy, w zaistniałej sytuacji, na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii przemawia również interes publiczny.

Kolegium dostrzegło z urzędu, że decyzja organu I instancji nie posiada uzasadnienia, jednak w ocenie tego organu nie uzasadniało to jej uchylenia w całości i przekazania sprawy do niższej instancji. Wskazano, że z uwagi na jej związany charakter Starosta miał obowiązek wyłącznie ocenić, czy wniosek Komendanta spełnia wymogi formalne. W przypadku pozytywnego wyniku tej oceny należało wydać skierowanie zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Istotnego naruszenia prawa dopatrzyło się natomiast Kolegium w umieszczeniu w decyzji Starosty terminu poddania się przez kierowcę kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Wskazano, że przepis art. 114 w/w ustawy nie daje podstaw do zamieszczania takich warunków, dlatego rozstrzygnięcie decyzji w tym zakresie należało uchylić jako wydane bez podstawy prawnej.

Skargę od powyższej decyzji złożył do sądu administracyjnego A. A. powtarzając zarzuty wskazane w odwołaniu. Dodatkowo podniósł, że przyjęta przez organ wykładnia § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, narusza zasadę równości z art. 32 Konstytucji RP, bowiem kierowca z kategorią prawa jazdy B i kierowca z kategorią prawa jazdy A, B, C, E, T za naruszenie identycznych przepisów ruchu drogowego i otrzymanie za to 25 punktów kierowani są na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, pierwszy kierowca wyłącznie w zakresie kat. B, drugi zaś w zakresie kat. A, B, C, E, T. Skarżący zwrócił także uwagę na znaczne koszty poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji w zakresie wszystkich dotychczas posiadanych przez niego kategorii uprawnień. Wskazał również, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określając w w/w rozporządzeniu obowiązek komendanta wnioskowania o sprawdzenie kwalifikacji w zakresie wszystkich kategorii uprawnień posiadanych przez kierowcę przekroczył granice upoważnienia ustawowego.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał w całości uzasadnienie zaskarżonej decyzji wnosząc o oddalenie skargi.

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2008 r. sygn. akt II SA/Bk 601/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] lipca 2008 r. i decyzję Starosty Białostockiego z dnia [...] czerwca 2008 r.

Sąd ten wskazał, że organ I instancji naruszył przepis art. 107 § 3 k.p.a. nieuzasadniając własnej decyzji w sytuacji, gdy od zamieszczenia uzasadnienia rozstrzygnięcia nie zwalniały go żadne przepisy prawa oraz, że związany charakter decyzji nie wyłącza konieczności dopełnienia wymogów art. 107 § 3 k.p.a., jak również skorzystanie przez organ z wzoru decyzji o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, ustalonego w rozporządzeniu wykonawczym Ministra Infrastruktury z dnia 21 stycznia 2004 r. w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 24, poz. 215), nie zwalnia organu od podania powodów rozstrzygnięcia. Skład orzekający podniósł, że organ nie wykazał również, by zachodziły przesłanki z art. 107 § 4 i 5 k.p.a. umożliwiające odstąpienie od uzasadnienia decyzji. Oceniono, że powyższe braki zachodzące na etapie postępowania przed organem I instancji stanowiły również naruszenie zasady przekonywania zawartej w art. 11 k.p.a. i uniemożliwiły stronie poznanie motywów rozstrzygnięcia. Zdaniem WSA powyższe uchybienia uszły uwadze organu II instancji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku zarzucając mu naruszenie:

- art. 3 § 2 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., poprzez uwzględnienie skargi, chociaż postępowanie administracyjne nie było dotknięte naruszeniem przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy;

- art. 3 § 2 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że nieuzasadnienie decyzji organu I instancji stanowiło także naruszenie art. 10 k.p.a.;

- art. 3 § 2 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że nieuzasadnienie decyzji organu I instancji stanowiło naruszenie prawa - art. 107 § 1, 3, art. 7, 8 i 9 k.p.a., które nie mogło być sanowane na etapie postępowania odwoławczego, a w związku z tym organ odwoławczy winien uchylić decyzję organu I instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania;

- art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 w związku z art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez: popełnienie błędów w ustaleniach faktycznych, wykroczeniu poza granice sprawy - ustalenie i przedstawienie w uzasadnieniu wyroku, że:

a) A. A. w odwołaniu od decyzji organu I instancji podnosił zarzut braku uzasadnienia tej decyzji,

b) Kolegium odniosło się do zarzutu A. A., dotyczącego braku uzasadnienia decyzji organu I instancji,

c) zdaniem Kolegium tzw. decyzje prawem związane nie wymagają uzasadnienia; naruszenia prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 138 § 2 k.p.a., poprzez uznanie de facto, że w rozpoznawanej sprawie przepis ten winien mieć zastosowanie wobec naruszenia przez organ I instancji art. 107 § 1 i 3 k.p.a.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 375/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wskazując, iż zaskarżony wyrok wydano z uchybieniem przepisowi art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Wywiedziono, że "możność istotnego wpływu naruszenia na wynik sprawy" uzasadniająca uchylenie zaskarżonej decyzji na podstawie w/w przepisu oznacza prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść decyzji lub postanowienia, a więc na ukształtowanie w nich stosunku administracyjnego materialnego lub procesowego. NSA wskazał na konieczność występowania związku przyczynowego między uchybieniem, a naruszeniem przepisów procesowych wyrażającego się w tym, że gdyby nie stwierdzono naruszenia prawa to rozstrzygnięcie sprawy najprawdopodobniej mogłoby być inne. Podniósł, że obowiązek uchylenia rozstrzygnięcia administracyjnego z uwagi na uchybienia proceduralne wynika wyłącznie z naruszeń mających charakter podstaw wznowienionych. W każdym innym wypadku powinien być wykazany przedmiotowy związek przyczynowy.

Naczelny Sąd Administracyjny ocenił, że z uzasadnienia wyroku WSA w Białymstoku nie wynika jakich naruszeń dopuścił się organ odwoławczy, a brak konkretyzacji tych naruszeń skutkował również brakiem rozważań jaki wpływ miały one na wynik sprawy. Podkreślił, że postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne, a przepisy k.p.a. obligują organ II instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy. W zakresie tych podstawowych kompetencji organu odwoławczego wynikających m.in. z art. 138 k.p.a. Sąd I instancji, w ocenie NSA, nie wskazał żadnych naruszeń procesowych, mimo że miało to zasadnicze znaczenie dla możliwości zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Tym bardziej, że administracyjne postępowanie odwoławcze nie sprowadza się do kontroli legalności decyzji organu I instancji, ale do ponownego rozstrzygnięcia sprawy. Brak wskazania takich naruszeń i analizy ich wpływu na wynik sprawy spowodował uchybienie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.

Nadto Naczelny Sąd Administracyjny ocenił, że organ odwoławczy prawidłowo ponownie rozpoznał sprawę dotyczącą skierowania A. A. na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w związku z przekroczeniem 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Z uzasadnienia rozstrzygnięcia odwoławczego, zdaniem NSA, jednoznacznie wynikają przesłanki zastosowania art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ustosunkowano się również do podniesionych przez odwołującego się zarzutów, a uzasadnienie w pełni spełnia warunki określone w art. 107 § 3 k.p.a.

W ocenie NSA błędnie Sąd I instancji wskazał na naruszenie przez Starostę przepisów procesowych, bowiem nie uzasadnił czy miały one wpływ na wynik sprawy, jak również nie wskazał, dlaczego – nie wskazując przepisu art. 135 p.p.s.a. – uchylenie również decyzji pierwszoinstancyjnej jest niezbędne do końcowego załatwienia sprawy.

NSA zgodził się z rozważaniami Sądu I instancji dotyczącymi znaczenia uzasadnienia decyzji jako elementu rozstrzygnięcia sprawy i ewentualnych skutków naruszeń w zakresie możliwości obrony praw osoby zainteresowanej. Jednakże, jak wskazał, również w stosunku do decyzji organu I instancji istnieje możliwość jej uchylenia wyłącznie, jeżeli naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W tym zakresie Sąd I instancji także nie przeprowadził stosownej analizy. Natomiast NSA wskazał, że decyzja pierwszoinstancyjna była wydana w tym samym dniu (i w tymże doręczona), co decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy skarżącemu na podstawie art. 138 ust. 1 w zw. z art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ostatnio wymieniona zawiera stosowne uzasadnienie odnośnie przesłanek tak zatrzymania prawa jazdy, jak i konieczności sprawdzenia kwalifikacji skarżącego. Ponadto w treści przedmiotowej decyzji jednoznacznie wskazano przesłankę skierowania skarżącego na sprawdzenie kwalifikacji, tj. przekroczenie 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Również skarżący otrzymał zawiadomienie o nowym postępowaniu w sprawie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w związku z wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji i został pouczony o przysługujących mu prawach stosownie do art. 10 § 1 k.p.a. Doręczony mu też został przedmiotowy wniosek Komendanta Policji, w którym przedstawiono poszczególne naruszenia przepisów ruchu drogowego, jakich się dopuścił. W takiej sytuacji trudno uznać, że skarżący nie znał przesłanek zapadłej decyzji i został pozbawiony możliwości obrony swoich praw. Wprawdzie jak przyznał NSA, fakt, że decyzja ma charakter związany nie oznacza, że nie musi zawierać uzasadnienia, ale w postępowaniu dotyczącym skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji nie jest prowadzone żadne postępowanie dowodowe w zakresie istnienia przesłanek z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym do wydania takiego skierowania. Ewentualnego kwestionowania uzyskanych punktów za naruszenie przepisów prawa drogowego dokonuje się w innym trybie. Starosta wydający przedmiotowe skierowanie nie posiada kompetencji do weryfikacji wniosku komendanta w tym zakresie. Należy więc stwierdzić, zdaniem NSA, że naruszenie przepisu art. 107 § 3 k.p.a., jakiego dopuścił się organ I instancji, nie miało wpływu na wynik sprawy, a co za tym idzie Sąd I instancji nie miał podstaw do zastosowania również wobec tej decyzji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku stanął na stanowisku, że skarga A. A. nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem kwestionowane rozstrzygnięcie odpowiada prawu i nie zawiera uchybień zarzuconych w skardze, jak również sąd, przeprowadzając kontrolę przy braku związania wnioskami i zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną, nie dopatrzył się naruszeń w niej nie podniesionych, które uzasadniałyby wyeliminowanie kwestionowanych decyzji z obrotu prawnego.

Ponadto Sąd wskazał, że dokonując kontroli legalności rozstrzygnięć skład orzekający był związany oceną prawną zawartą w wyroku NSA z dnia 22 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 375/09, uchylającym poprzedni wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku w niniejszej sprawie prowadzonej wcześniej pod sygnaturą II SA/Bk 601/08. Powyższe związanie stanowiskiem NSA wynika z art. 190 p.p.s.a. Sąd zauważył także, iż przedmiotem sporu była legalność skierowania skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do prowadzenia pojazdów w postaci egzaminu praktycznego i teoretycznego. Podstawę prawną przedmiotowego skierowania stanowił art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Skład orzekający stwierdził, że w zakresie niezbędnym do zastosowania powyższej normy i wydania spornego skierowania nie dopuszczono się w kontrolowanym postępowaniu uchybień przepisom procesowym, które miałyby wpływ na wynik sprawy, a tylko takie zobowiązywałyby sąd do wydania wyroku kasacyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości stan faktyczny ustalony przez organy, bowiem bezspornie skarżący przekroczył limit 24 punktów uzyskanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego, co sam w trakcie postępowania przyznał.

Również bezsporny jest fakt złożenia przez Komendanta Wojewódzkiego Policji wniosku o skierowanie na kontrolny egzamin (wniosek z dnia 16 maja 2008 r. - k. 64 akt adm.). Także Sąd, pomimo pewnych zastrzeżeń co do wywiązania się przez organ I instancji z obowiązku wszechstronnego i wyczerpującego uzasadnienia decyzji, nie stwierdził, by powyższe uchybienie miało wpływ na wynik spraw, która to ocena jest wynikiem związania wynikającego z art. 190 p.p.s.a. Przyznano, że decyzja o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji wydana na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym ma charakter związany. Oznacza to, że właściwy starosta nie ma wyboru co do możliwości skierowania lub odstąpienia od niego w przypadku złożenia wniosku przez komendanta. Związany charakter decyzji nie zwalnia jednak organu od obowiązku sporządzenia jej uzasadnienia, które pełni rolę nie tylko informacyjną dla strony, ale również umożliwia dokonanie pełnej kontroli instancyjnej. W tym zakresie skierowanie z dnia 16 czerwca 2008 r. nie odpowiadało w pełni wymogom art. 107 § 3 k.p.a. Jednakże podkreślono, że kontrolowane postępowanie, w tym wydana w nim decyzja organu I instancji, powinno być oceniane z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy, treści pism i informacji kierowanych do strony. Te natomiast wskazują, że skarżący już na etapie pierwszoinstancyjnym, mimo braków uzasadnienia skierowania, miał pełną wiedzę o jego podstawach prawnych i przyczynach faktycznych, stąd nie był pozbawiony wiedzy o jego uzasadnieniu. Wynika to z faktu doręczenia mu zawiadomienia o wszczęciu postępowania (k. 67 akt adm.), wniosku komendanta o konieczności skierowania na egzamin, a następnie łącznie ze skierowaniem – postanowienia z dnia [...] czerwca 2008 r. o zatrzymaniu prawa jazdy wraz z uzasadnieniem. Wszystkie powyższe akty zawierały wskazanie podstaw prawnych ich wydania oraz wszystkie, poza decyzją o skierowaniu, wyjaśnienie okoliczności prowadzenia postępowania zmierzającego do wydania spornego skierowania. Nie można zatem przyjąć w tych okolicznościach, że brak uzasadnienia decyzji o skierowaniu mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy i pozbawiał skarżącego możliwości dowodzenia swoich praw.

Sąd wskazał także, że powyższe uchybienie w zakresie uzasadnienia rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego zostało wyeliminowane na etapie odwoławczym, bowiem uzasadnienie sporządzone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a. oraz Kolegium, mając na uwadze charakter postępowania odwoławczego administracyjnego – po raz drugi rozpoznało sprawę w pełnym zakresie, nie ograniczając się wyłącznie do kontroli decyzji pierwszoinstancyjnej. Za przyjęciem, że "niedociągnięcia" uzasadnienia decyzji z dnia [...] czerwca 2008 r. nie miały wpływu na wynik sprawy przemawia również fakt, iż w przedmiotowym postępowaniu zainicjowanym wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji nie prowadzi się, jak zwrócił uwagę NSA w wyroku kasacyjnym, postępowania wyjaśniającego. Nie było zatem w tym postępowaniu aktów, czynności czy innych ustaleń, o których przed wydaniem skierowania skarżący nie mógł wiedzieć i o których dowiedział się dopiero z decyzji z dnia [...] czerwca 2008 r.

Ponadto Sąd I instancji nie stwierdził również, by organy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy niewłaściwie zastosowały przepisy mające znaczenie dla kontrolowanego rozstrzygnięcia, w szczególności by dokonały ich błędnej interpretacji lub zastosowania, jak wywodził skarżący. Nie było zatem podstaw do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.

Jak wyżej wskazywano, zdaniem Sądu, przesłanką skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji jest złożenie przez Komendanta Wojewódzkiego Policji wniosku wskazującego na przekroczenie przez kierowcę limitu 24 punktów. Podstawą złożenia wniosku jest § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. Przepis ten brzmi: komendant wojewódzki policji występuje do organu właściwego w sprawach wydawania prawa jazdy z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy, w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii praw jazdy, w razie przekroczenia przez niego 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Jak to już również wyżej wyjaśniono, skierowanie wydane w takim wypadku przez starostę ma charakter decyzji związanej.

W ocenie Sądu, a wbrew stanowisku skarżącego, brzmienie § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, w szczególności kwestionowanego w skardze zwrotu "w zakresie wszystkich posiadanych przez kierowcę kategorii praw jazdy" jest jednoznaczne, a wynik wykładni gramatycznej tego przepisu nie budzi wątpliwości, w tym w kontekście konstytucyjnej zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP). Z przepisu wynika bowiem, że komendant, niezależnie od pojazdu, przy prowadzeniu którego kierowca naruszył zasady ruchu drogowego i niezależnie od uprawnień, które są do jego prowadzenia wymagane, kieruje wniosek w trybie art. 114 § 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym co do wszystkich posiadanych przez sprawcę naruszenia uprawnień. Inaczej rzecz ujmując, w każdym przypadku dopuszczenia się przez kierowcę naruszeń przepisów Prawa ruchu drogowego, za które otrzymał łącznie powyżej 24 punktów – wniosek komendanta wojewódzkiego policji o skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji powinien obejmować wszystkie posiadane przez kierowcę kategorie uprawnień. Powyższą interpretację przepisu § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, opartą na wykładni gramatycznej, potwierdza wykładnia celowościowa. Wprowadzenie przez ustawodawcę określonego limitu punktów, po przekroczeniu którego kierowca ma obowiązek poddania się sprawdzeniu kwalifikacji, ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez skontrolowanie uprawnień i ewentualne wyeliminowanie z ruchu podmiotu, którego zachowanie nie daje gwarancji bezpiecznego przemieszczania się uczestnikom ruchu. Powtarzające się nieprawidłowe zachowanie na drodze, nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa i przepisów ruchu drogowego zawsze stanowi potencjalne zagrożenie i nie ma znaczenia, czy dochodzi do niego przy okazji prowadzenia pojazdu osobowego, ciężarowego czy innego. Mając to na uwadze Sąd stwierdził, że niezależnie od rodzaju pojazdu, jakim kierowca dopuszcza się naruszeń i za które otrzymuje liczbę punktów przekraczającą ustawowy limit - powinien on podlegać kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji w zakresie wszystkich posiadanych kategorii praw jazdy. Prezentowane stanowisko jest jednolite w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Interpretacja przepisu § 7 ust. 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia w praktyce sądowoadministracyjnej nie nasuwała dotychczas wątpliwości. Na poparcie powyższego stanowiska Sąd I instancji wskazał szereg orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, w tym m. in. wyrok WSA w Kielcach z dnia 30 października 2008 r., II SA/Ke 501/09, Lex nr 511390 czy wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2005 r. oraz wyrok NSA z dnia 8 lutego 2007 r., I OSK 440/06, opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach.

W ocenie Sądu I instancji prewencyjnemu celowi uregulowań art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawa Prawo o ruchu drogowym i § 7 ust. 1 pkt 2 w/w rozporządzenia, sprowadzającemu się do zapewnienia bezpieczeństwa nieokreślonej liczbie użytkowników dróg, noszącego znamiona celu publicznego (powszechnego) nie może być, wbrew stanowisku skarżącego, przeciwstawiony argument o konieczności poniesienia znacznych opłat związanych z przystępowaniem do egzaminów w zakresie wszystkich uprawnień. Tym bardziej, że obowiązek poddania się egzaminowi spowodowany jest uprzednim nieprawidłowym zachowaniem się kierowcy.

Z uwagi na powyższe Sąd nie podzielił także zarzutu skargi dotyczącego niekonstytucyjności § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego – w zakresie naruszenia przez to uregulowanie zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP) poprzez kierowanie na egzamin kontrolny w zakresie wszystkich posiadanych uprawnień. Z zasady równości wobec prawa wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów w obrębie jednej klasy (kategorii) oraz dopuszczalność różnicowania sytuacji tych podmiotów tylko z uwagi na racjonalne i istotne kryterium, wagę interesu, któremu zróżnicowanie ma służyć oraz pozostawanie kryterium zróżnicowania z wartościami konstytucyjnymi uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych. Na poparcie powyższego Sąd powołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 lutego 2006 r., (sygn. akt SK 45/04, opubl. OTK-A 2006/2/15). Zdaniem Sądu nie można mówić o nieuzasadnionym zróżnicowaniu sytuacji kierowców, którzy są kierowani na sprawdzenie uprawnień w takim zakresie, w jakim je posiadają. Oceny sprawy nie zmienia argumentacja skarżącego wskazana na rozprawie, a sprowadzająca się do wykazywania, że przepis § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia wykonawczego został wydany z przekroczeniem upoważnienia ustawowego i jako taki nie może stanowić ważnej podstawy prawnej dla działań Starosty orzekającego o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy w zakresie wszystkich posiadanych uprawnień. Podkreślono, że – póki co – nie została podważona konstytucyjność delegacji ustawowej zamieszczonej w art. 130 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Dopiero orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego potwierdzające niekonstytucyjność upoważnienia ustawowego zawartego w powyższym przepisie spowodowałoby utratę jego mocy obowiązującej w zakresie, w jakim konstytuuje on delegację ustawową. W konsekwencji nastąpiłaby też utrata mocy obowiązującej przepisu rozporządzenia wykonawczego, ściśle powiązanego z delegacją ustawową. Sąd zaznaczył przy tym, że z uwagi na to, iż przepis stanowiący upoważnienie ustawowe do wydania aktu wykonawczego sam w sobie nie może stanowić podstawy orzeczenia sądu. Sąd nie może w trybie pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego pytać o zgodność z Konstytucją art. 130 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Za pomocą pytań prawnych do Trybunału Konstytucyjnego nie można bowiem inicjować kontroli generalno – abstrakcyjnej.

Przechodząc do oceny zgodności (spójności) § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi zasady ruchu drogowego z treścią upoważnienia ustawowego, Sąd przypomniał, iż zawarta w art. 130 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym delegacja ustawowa upoważniła ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia – w drodze rozporządzenia i w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz Ministrem Sprawiedliwości – między innymi warunków i sposobu prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1 (ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego) oraz trybu występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. Jednocześnie w ustępie 4 art. 130 ustawy zostały wskazane kryteria jakimi organ wykonawczy ma się kierować przy wydawaniu przepisów wykonawczych. Te kryteria zostały określone jako: dyscyplinowanie i wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzeganie przepisów ustawy oraz zapobiegania wielokrotnemu naruszeniu przepisów ruchu drogowego. Spojrzenie na treść § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia wykonawczego poprzez pryzmat wartości, które przyświecać miały organowi wykonawczemu przy określaniu mechanizmu kierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy naruszającego zasady ruchu drogowego, nie pozwala – w ocenie Sądu – na uznanie stwierdzenia "w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii praw jazdy" za stwierdzenie wykraczające poza zakres upoważnienia ustawowego.

W okolicznościach niniejszej sprawy, istotne jest zdaniem Sądu, iż przekroczenie przez skarżącego limitu 24 punktów za naruszenie zasad ruchu drogowego w okresie nieprzekraczającym roku, obligowało Starostę do wydania dwóch decyzji: pierwszej o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 138 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym w związku z art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g tej ustawy (i taką decyzję Starosta wydał w dniu 16 czerwca 2008 r.) i drugiej w oparciu o art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy na wniosek właściwego komendanta wojewódzkiego policji złożony na podstawie § 7 ust. 1 ocenianego rozporządzenia wykonawczego. Obie decyzje – w świetle zapisów ustawy, zdaniem Sądu – mają charakter decyzji związanych. Zatrzymanie prawa jazdy oznacza zatrzymanie jednego dokumentu stwierdzającego uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym we wszystkich uzyskanych przez kierowcę kategoriach. Fizycznie niemożliwe jest zatrzymanie prawa jazdy jedynie w tej kategorii, która uprawnia do kierowania pojazdem, którym dopuszczono się naruszenia przepisów ruchu drogowego. Odzyskanie zatrzymanego dokumentu możliwe jest zatem wyłącznie po sprawdzeniu kwalifikacji w zakresie wszystkich posiadanych kategorii praw jazdy.

Ponadto Sąd zauważył, że w literaturze wskazuje się, iż skierowanie kierowcy na sprawdzenie kwalifikacji w przypadku zebrania ponad 24 punktów z powodu naruszenia przepisów ruchu drogowego, zawiera w sobie domniemanie, że z tego względu nasuwają się wątpliwości, czy kierowca zna przepisy ruchu drogowego lub potrafi bezpiecznie prowadzić pojazd. Domniemanie to jest niezależne od posiadanej kategorii praw jazdy. Zatrzymanie prawa jazdy, z wpisem wszystkich uzyskanych uprawnień w wielu kategoriach, pozostaje w bezpośrednim związku ze skierowaniem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji we wszystkich posiadanych kategoriach. Taka regulacja ma charakter prewencyjny i zabezpieczający, zmierzający do wyeliminowania z ruchu drogowego kierowców, którzy stwarzają dla niego zagrożenie. Nie ma zatem żadnego znaczenia to, jakim pojazdem kierowca poruszał się naruszając przepisy ruchu drogowego. Gdyby przyjąć, że zatrzymanie prawa jazdy i skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji miało dotyczyć jedynie uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii takiej, jaką się kierowca poruszał naruszając przepisy ruchu drogowego, zostałby zaprzepaszczony cel zatrzymania prawa jazdy, bowiem kierowca mógłby się poruszać po drodze innym pojazdem.

Dodano także, iż punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisywane są do ewidencji bez przyporządkowania ich do rodzaju pojazdu, jakim w chwili naruszenia dana osoba kierowała. Powyższe wynika z § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego oraz art. 130 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Punkty przyznane za poszczególne naruszenia zasad ruchu drogowego podlegają łącznemu zliczeniu, niezależnie od tego jakiego rodzaju pojazdem w chwili popełnienia naruszenia kierowała dana osoba. Kategoria zatem posiadanego prawa jazdy, uprawniająca do prowadzenia pojazdu danego rodzaju, przestaje mieć znaczenie, jeżeli kierowca naruszy przepisy ruchu drogowego. Punkty za naruszenie przepisów o ruchu drogowym nie są różnicowane w zależności od tego, jakiego rodzaju pojazdem porusza się naruszający. Obowiązuje jeden wspólny katalog punktowanych naruszeń zasad ruchu drogowego, co jest zrozumiałe, gdyż naruszenie zasad ruchu drogowego może świadczyć generalnie o braku odpowiedniej wiedzy i umiejętności kierowania pojazdami mechanicznymi wszelkiego rodzaju. Sąd wskazał także, że zatrzymanie prawa jazdy przez sąd lub prokuratora (w następstwie stwierdzenia, że dana osoba kieruje pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu alkoholu), również nie różnicuje rodzaju pojazdu jakim kierowano w chwili popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Z powyższych przyczyn Sąd stwierdził, że skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji wywołane wnioskiem komendanta złożonym w sprawie niniejszej obejmującym wszystkie kategorie uprawnień skarżącego należało uznać za zgodne z prawem.

Sąd podzielił także stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego odnośnie uchylenia rozstrzygnięcia organu I instancji w zakresie wyznaczenia terminu do poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Brzmienie przepisu art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym upoważnia organ jedynie do skierowania kierowcy na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, a więc rozstrzyga wyłącznie o obowiązku poddania się przez posiadającego uprawnienia do kierowania pojazdami stosownemu egzaminowi. Nie przewiduje natomiast terminu do złożenia egzaminu sprawdzającego kwalifikacje. Nie upoważnia zatem organu do wyznaczenia takiego terminu, a tym samym do wyznaczenia daty wykonania przedmiotowego rozstrzygnięcia. Dlatego w tym zakresie Sąd uznał, że decyzję organu I instancji należy wyeliminować z obrotu prawnego, co też w postępowaniu odwoławczym uczyniono. W związku z powyższym na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd oddalił wniesioną skargę.

Ponadto Sąd wskazał, że mimo wniosku pełnomocnika skarżącego niedopuszczalne było zasądzenie kosztów postępowania, bowiem nie została spełniona przesłanka uwzględnienia skargi.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł skarżący A. A., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

I. naruszenie prawa materialnego poprzez:

1) błędną jego wykładnię art. 130 ust. 4 pkt 2 oraz art. 114 ust. 1 pkt b ustawy Prawo o ruchu drogowym polegającą na przyjęciu, iż skoro delegacja ustawowa upoważniła właściwego ministra do określenia w drodze rozporządzenia m. in. warunków i sposobu prowadzenia ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oraz trybu występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji przy jednoczesnym wskazaniu kryteriów jakimi organ wykonawczy ma się kierować przy wydawaniu przepisów wykonawczych, to § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego należy uznać za spójny z ustawą Prawo o ruchu drogowym (tj. art. 130 ust. 4 pkt 2), podczas gdy - zdaniem skarżącego - stosowanie przy interpretacji w/w przepisów wykładni celowościowej w sposób tak rozszerzający nie daje się pogodzić z wykładnią językową.

W art. 130 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym użyto bowiem jedynie zwrotu "tryb" (nie zaś "warunki i tryb" czy też "zakres i tryb" jak to ma miejsce chociażby w art. 140 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym) a w art. 114 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, iż kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem skierowana decyzją starosty (...) ustawodawca użył liczby pojedynczej.

Również zasady logiki i doświadczenia życiowego przemawiają za słusznością stanowiska skarżącego. Fakt, iż po sprawdzeniu kwalifikacji kierującego poprzez przystąpienie przez niego do egzaminu teoretycznego i praktycznego jedynie na kategorię B (jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie) gdzie przecież sprawdzeniu podlegają przepisy ruchu drogowego identyczne dla wszystkich uczestników ruchu, jest on uprawniony do jazdy samochodami osobowymi tj. uczestniczenia w ruchu drogowym. Powyższe argumenty nie pozwalają na przyjęcie, iż § 7 ust. 1 pkt 2 - z uwagi na przekroczenie granic delegacji ustawowej - jest spójny z ustawą Prawo o ruchu drogowym (art. 130 ust. 4 pkt 2 oraz z art. 114 ust. 1). W związku z tym, że jest sprzeczny z aktem wyższego rzędu Sąd winien odmówić jego zastosowania.

2) niewłaściwe zastosowanie § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego w sytuacji, gdy jest on sprzeczny z ustawą Prawo o ruchu drogowym (art. 114 ust. 1 i 130 ust. 4 pkt 2), a zatem z aktem normatywnym wyższego rzędu - z uwagi na przekroczenie granic delegacji ustawowej wyrażonej w art. 130 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, która to uprawnia właściwego ministra do określenia jedynie trybu występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji nie zaś do określenia zakresu czy warunków przeprowadzania takiej kontroli.

II. naruszenie przepisów postępowania, tj.

1) art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez:

- brak wystarczającego ustosunkowania się w treści uzasadnienia wyroku do argumentów podnoszonych w skardze w przedmiocie niezgodności § 7 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego z art. 130 ust. 4 pkt 2 oraz art. 114 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym z uwagi na przekroczenie delegacji ustawowej wyrażonej w ustawie Prawo o ruchu drogowym a dokonanie jedynie analizy zgodności art. 130 ustawy Prawo o ruchu drogowym z Konstytucją RP (co nie było zarzutem Skargi)

- wyjaśnienie podstaw orzeczenia głównie w oparciu o prewencyjny cel i charakter przepisów stanowiących podstawę prawną orzekania organów w przedmiotowej sprawie mających chronić uczestników ruchu drogowego przed kierowcami nie przestrzegającymi ustalonych reguł podczas gdy wywody te nie mogą mieć znaczenia w analizowanym przypadku gdyż skarżący w dniu 9 lipca 2008 r. przystąpił do egzaminu praktycznego i teoretycznego na kategorię B i egzamin ten zdał, co uprawniło go do uczestniczenia w ruchu drogowym jako kierowcę samochodu osobowego.

Naruszenia te mogły mieć wpływ na treść orzeczenia gdyż były na tyle istotne, że kształtowały lub współkształtowały treść kwestionowanego orzeczenia.

Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, 8, 9, 11, 77 § 1, 80 oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez:

- pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy dowodu wskazującego, że skarżący dopuścił się przewinień drogowych kierując samochodem osobowym do prowadzenia którego uprawnia prawo jazdy kategorii B,

- dokonanie przez organa administracji państwowej dowolnej oceny materiału dowodowego polegającej na stwierdzeniu, że popełnione przez skarżącego przewinienia drogowe dokonane samochodem osobowym uzasadniają skierowanie go na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji w zakresie wszystkich posiadanych przez niego uprawnień. Powyższe naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jednocześnie na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 p.p.s.a. autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku oraz zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) -zwanej w skrócie p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod rozwagę jedynie przesłanki nieważności postępowania określone enumeratywnie w § 2 art. 183 p.p.s.a., które w rozpoznawanej sprawie nie występują. Tym samym sprawa ta mogła być rozpoznawana przez Naczelny Sąd Administracyjny wyłącznie w granicach wywiedzionej skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna zaś nie posiada usprawiedliwionych podstaw i jako taka podlega oddaleniu.

Skarga ta zawiera zarzuty naruszenia przepisów postępowania jak i przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, zatem w pierwszej kolejności należy odnieść się do ostatniego z wymienionych zarzutów.

Przywołane zaś w petitum skargi kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego koncentrują się na przyjęciu poglądu przez stronę skarżącą, iż zaskarżone rozstrzygnięcia wydane na podstawie § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1998 ze zm.) pozostają sprzeczne z art. 130 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wykraczając poza delegację ustawową określoną w tym przepisie. Tym samym zaskarżone rozstrzygnięcia wydane zostały na podstawie rozporządzenia, które zdaniem wnoszącego kasację jest sprzeczne z ustawą Prawo o ruchu drogowym, albowiem ustawa Prawo o ruchu drogowym upoważniała właściwego ministra do określenia jedynie trybu występowania z wnioskiem o sprawdzenie kwalifikacji a nie mógł on dodatkowo określić w rozporządzeniu zakresu sprawdzenia kwalifikacji kierowcy (w tym wypadku co do wszystkich posiadanych przez niego kwalifikacji).

Odnosząc się do tak wskazanych w kasacji zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego wyjaśnić na wstępie należy, iż jednym z uprawnień sądów administracyjnych jest dokonywanie badania konstytucyjności aktów wykonawczych w procesie sprawowania sądowej kontroli działania administracji publicznej. Zagadnieniu temu poświęcono wiele miejsca w orzecznictwie (stanowisko w tym przedmiocie zostało przedstawione w uzasadnieniu wyroku NSA w składzie siedmiu sędziów z dnia 16 stycznia 2006 r. sygn. akt I OPS 4/05 opublikowane w ONSAiWSA 2006, nr 2, poz. 39). Wskazane wyżej uprawnienie sądów nie pozostaje w kolizji z rolą Trybunału Konstytucyjnego, który z mocy art. 188 Konstytucji RP jest powołany do orzekania w sprawach zgodności przepisów prawa wydanych przez centralne organy państwowe z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi i ustawami. W przypadku stwierdzenia niezgodności przepisów rozporządzenia z Konstytucją i ustawą różnica polega jednak na tym, że orzeczenie Trybunału stwierdzające taką niezgodność wywołuje ten skutek, że zakwestionowane przepisy tracą moc obowiązującą, podczas gdy stwierdzenie takiej niezgodności przez sąd jest podstawą do odmowy zastosowania zakwestionowanego przepisu w toku rozpoznawania określonej sprawy, pomimo że formalnie przepis ten pozostaje w systemie prawnym - porównaj wyroku NSA z dnia 24 lutego 2009 r. sygn. akt I OSK 418/08 (niepublikowane).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie Sąd I instancji przy uwzględnieniu przedstawionych motywów zaskarżonego wyroku uznał, iż nie było podstaw do stwierdzenia niezgodności przepisu § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego z przepisem art. 130 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, stanowiącym delegację ustawową do wydania wskazanego wyżej aktu podustawowego a w konsekwencji do odmowy zastosowania tejże normy aktu wykonawczego.

Przede wszystkim niesporną okolicznością w rozpoznawanej sprawie pozostaje fakt uzyskania przez skarżącego łącznie 25 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od 28 listopada 2007 r. do 27 kwietnia 2008 r. Tym samym zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt b ustawy Prawo o ruchu drogowym kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Natomiast z dyspozycji tejże normy wynika, że Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punków w skali od 0 do 10 i wpisuje się do tej ewidencji.

Z kolei w art. 130 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym zawarto dla właściwego ministra delegację ustawową do określenia przepisów wykonawczych stanowiąc, że minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz Ministrem Sprawiedliwości, mając na uwadze dyscyplinowanie i wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobieganie wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego, określi, w drodze rozporządzenia warunki i sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, oraz tryb występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji.

Natomiast w wykonaniu tejże delegacji ustawowej Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 20 grudnia 2002 r. wydał rozporządzenie w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. Właśnie w tym akcie w jego § 7 ust. 1 pkt 2 przyjęto, że komendant wojewódzki policji występuje do organu właściwego w sprawach wydania prawa jazdy z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii prawa jazdy, w razie przekroczenia przez niego 24 pkt otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Przy uwzględnieniu treści tych norm prawa materialnego należy wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie podzielić stanowisko Sądu I instancji, co do wykładni oraz prawidłowości ich zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Trafnie bowiem wskazano, iż decyzja o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji wydana na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym ma charakter związany. Oznacza to, że właściwy starosta nie ma wyboru co do możliwości skierowania lub odstąpienia od niego w przypadku złożenia wniosku przez komendanta. Przesłanką zaś skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji był wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji wskazującego na przekroczenie przez skarżącego limitu 24 pkt. Podstawę zaś tego wniosku oparto na przywołanym wyżej przepisie § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2002 r., który co już wykazano wyżej pozwala na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy w zakresie wszystkich posiadanych przez kierowcę kategorii. Kwestionowany w tej normie zwrot "w zakresie wszystkich posiadanych przez kierowcę kategorii prawa jazdy" jak słusznie zauważono w zaskarżonym wyroku jest jednoznaczny i przy uwzględnieniu wskazywanej przez Sąd wykładni gramatycznej a także niewątpliwie systemowej oraz celowościowej prowadzi do wniosku, iż komendant policji niezależnie od pojazdu przy prowadzeniu którego kierowca naruszył przepisy ruchu drogowego i niezależnie od uprawnień które są do jego prowadzenia wymagane, zobowiązany jest skierować wniosek w trybie art. 114 § 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym co do wszystkich posiadanych przez sprawcę naruszenia uprawnień. Dlatego też prawidłowo wskazano również w motywach zaskarżonego wyroku, na przesłanki braku zróżnicowania otrzymywanych punktów za naruszenia przepisów ruchu drogowego w prowadzonej ewidencji od rodzaju pojazdu opierając swoje rozważania o uregulowania art. 130 ust. 1 omawianej ustawy oraz § 2 rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2002 r. co niewątpliwie uzasadnia przyjęcie wskazanego w motywach zaskarżonego wyroku stanowiska, iż w każdym przypadku dopuszczenia się przez kierowcę naruszeń przepisów ruchu drogowego skutkujących uzyskaniem powyżej 24 pkt, wniosek właściwego komendanta Policji o skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji powinien obejmować wszystkie posiadane przez kierowcę kategorie uprawnień.

Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie nie można uznać, że przepis powołanego wyżej § 7 ust. 1 pkt 2 omawianego rozporządzenia jest sprzeczny z ustawą Prawo o ruchu drogowym tj. art. 130 ust. 4 pkt 2 jako wykraczający poza delegację ustawową określoną w tym przepisie. Stanowisko strony skarżącej jak wynika z treści uzasadnienia kasacji wyprowadzone zostało wyłącznie ze zdefiniowania pojęć "tryb" i " zakres" w oparciu o wykładnię tych słów zawartych we wskazanych przepisach prawa i prostego ich zestawienia. Stąd też wykroczenie poza delegację ustawową wynika zdaniem skarżącego tylko z przyjęcia, że skoro ustawa Prawo o ruchu drogowym upoważniała ministra do określenia jedynie trybu występowania z odpowiednim wnioskiem to określenie w akcie podustawowym zakresu sprawdzenia kwalifikacji kierowcy stanowi wyraźnie wyjście poza granice upoważnienia ustawowego. Nie można jednak podzielić tak prezentowanej oceny w opisanym zakresie skoro nie odnosi się ona do zasadniczego elementu determinującego przedmiotową zgodność a wynikającego z celu ustawy. Niewątpliwie treść i cel rozporządzenia zdeterminowane są przez cel ustawy, którą ma wykonywać (porównaj wyrok NSA z dnia 22 marca 2011 r. sygn. akt I OSK 723/10 publikowany w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl).

Orzekając o zgodności aktu wykonawczego z ustawą należy niewątpliwie ponadto odwołać się do ustawy zasadniczej jak i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w opisanym zakresie.

Z dyspozycji art. 92 ust. 1 Konstytucji RP wynika wprost, że rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści akt. Ten przepis ustawy zasadniczej stanowi podstawę oceny weryfikacji zgodności aktu wykonawczego z delegacją ustawową. Jak wynika z utrwalonych poglądów w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego naruszenie celu ustawy zarówno obecnie (art. 92 ust. 1 Konstytucji RP), jak i pod rządami poprzednich przepisów konstytucyjnych (art. 56 ust. 3) jest w konsekwencji równoznaczne z wykroczeniem poza zakres delegacji ustawowej, na co zwracał uwagę TK w swych wcześniejszych orzeczeniach. Dotychczasowe orzecznictwo ukształtowane pod rządami poprzednich przepisów konstytucyjnych należy uznać w tym zakresie za w pełni aktualne (zob. m.in. orzeczenie z 22 kwietnia 1987 r., sygn. K. 1/87, OTK w 1986-1995, Tom I, poz. 3; orzeczenie z 22 września 1997 r., sygn. K. 25/97, OTK ZU Nr 3-4/1997, poz. 35). Legalność aktu normatywnego jest więc uwarunkowana nie tylko faktem wydania go na podstawie delegacji ustawowej, ale także wydania go w celu wykonania ustawy (zob. orzeczenie z 22 listopada 1995 r., sygn. K. 19/95, OTK ZU Nr 3/1995, poz. 16). Cel ustawy musi być określony w oparciu o analizę przyjętych w ustawie rozwiązań, nie może więc być on rekonstruowany samoistnie, arbitralnie i w oderwaniu od konstrukcji aktu zawierającego delegację. W konsekwencji przepisy wykonawcze muszą pozostawać w związku merytorycznym i funkcjonalnym w stosunku do rozwiązań ustawowych, ponieważ tylko w ten sposób mogą być wyznaczone granice, w jakich powinna mieścić się regulacja zawarta w przepisach wykonawczych. Podkreślenie konieczności uwzględnienia zależności o charakterze funkcjonalnym ma istotne znaczenie w tych zwłaszcza sytuacjach, kiedy delegacja może - co do swojego zakresu - wywoływać wątpliwości interpretacyjne. W wypadku bowiem pojawienia się takich wątpliwości podstawowe znaczenie uzyskuje pytanie, jakie są niezbędne środki i instrumenty prawne do urzeczywistnienia celów zakładanych przez ustawodawcę. Regulacje zawarte w przepisach wykonawczych nie mogą więc prowadzić do zakwestionowania spójności i wewnętrznej harmonii rozwiązań przyjętych bezpośrednio w samej ustawie (zob. wyrok z 8 grudnia 1998 r., sygn. U. 7/98). W konsekwencji przy wykonywaniu delegacji poszukiwać należy takiego kierunku regulacji wykonawczej, który umożliwi - przy respektowaniu celu, któremu ma ona służyć - zachowanie zgodności z przepisami wyższego rzędu – (porównaj wyrok TK z dnia z 16 lutego 1999 r. sygn. akt SK 11/98 publikowany OTK 1999/2/22).

Natomiast w rozpoznawanej sprawie prawidłowo Sąd I instancji mając na uwadze spójność rozwiązań ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz potrzebę urzeczywistniania celów zakładanych przez ustawodawcę w tym akcie prawnym trafnie z powołaniem się na pełne brzmienie art. 130 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w którym jednoznacznie przyjęto, że właściwy minister określi w drodze rozporządzenia warunki i sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1 oraz tryb występowania z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji mając na uwadze dyscyplinowanie i wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobiegania wielokrotnemu naruszeniu przepisów ruchu drogowego, uznał spójność § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. ze wskazanym wyżej upoważnieniem ustawowym. Tym samym nie można w okolicznościach rozpoznawanej sprawy mówić przy ocenie wskazanego § 7 ust. 1 pkt 2 określającego potrzebę skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii praw jazdy, o wykroczeniu poza delegację ustawową określoną w art. 130 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Przedstawione w tym zakresie motywy Sądu I instancji są w pełni podzielane przez Naczelny Sąd Administracyjny. Jak bowiem wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku trafnie wskazano, iż zebranie ponad 24 punktów z powodu naruszenia przepisów ruchu drogowego, zawiera w sobie domniemanie, że z tego względu nasuwają się wątpliwości, czy kierowca zna przepisy ruchu drogowego lub potrafi bezpiecznie prowadzić pojazd. Domniemanie to jest niezależne od posiadanej kategorii praw jazdy. Zatrzymanie prawa jazdy, z wpisem wszystkich uzyskanych uprawnień w wielu kategoriach, pozostaje w bezpośrednim związku ze skierowaniem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji we wszystkich posiadanych kategoriach. Taka regulacja ma charakter prewencyjny i zabezpieczający, zmierzający do wyeliminowania z ruchu drogowego kierowców, którzy stwarzają dla niego zagrożenie. Nie ma zatem żadnego znaczenia to, jakim pojazdem kierowca poruszał się naruszając przepisy ruchu drogowego. Gdyby przyjąć, że zatrzymanie prawa jazdy i skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji miało dotyczyć jedynie uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii takiej, jaką się kierowca poruszał naruszając przepisy ruchu drogowego, zostałby zaprzepaszczony cel zatrzymania prawa jazdy, bowiem kierowca mógłby się poruszać po drodze innym pojazdem. Stąd też zasadnie nie podzielono stanowiska skarżącego o braku spójności § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. z ustawą Prawo o ruchu drogowym a to art. 130 ust. 4 pkt 2 oraz art. 114 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy.

Tym samym przy uwzględnieniu powyższych rozważań za nieusprawiedliwione uznać należy zarzuty skarżącego kasacyjnie o dokonaniu przez Sąd I instancji błędnej wykładni art. 130 ust. 4 pkt 2 oraz art. 114 ust. 1 pkt b ustawy Prawo o ruchu drogowym. Na uwzględnienie w tym okolicznościach nie zasługiwał również zarzut niewłaściwego zastosowania § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego.

Nieusprawiedliwione pozostają również zarzuty naruszenia prawa procesowego a to art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, że Sąd I instancji przeprowadził prawidłową kontrolę legalności zaskarżonych decyzji i zasadnie oddalił wniesioną skargę A. A. na podstawie art. 151 p.p.s.a. albowiem zaskarżone decyzje odpowiadały prawu. Chybiony jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a., który określa, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazanie co do dalszego postępowania. Jakkolwiek czynność sporządzenia uzasadnienia, dokonywana już po rozstrzygnięciu sprawy i mająca sprawozdawczy charakter, sama przez się nie może wpłynąć na to rozstrzygnięcie jako na wynik sprawy to jednak tylko uzasadnienie spełniające określone ustawą warunki stwarza podstawę do przyjęcia, że będąca powinnością Sądu administracyjnego kontrola działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem rzeczywiście miała miejsce i, że prowadzone przez Sąd postępowanie odpowiadało przepisom prawa.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji sporządzając uzasadnienie zakwestionowanego wyroku wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej nie uchybił przepisowi art. 141 § 4 p.p.s.a. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala na stwierdzenie, że uzasadnienie to zostało sporządzone w sposób prawidłowy, albowiem obejmowało wszystkie elementy wskazane w tym przepisie. Również podstawa prawna rozstrzygnięcia w jego motywach została, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowo wyjaśniona przez Sąd I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odniósł się do wszystkich zarzutów skargi w tym również do wskazywanej przez stronę wadliwej wykładni przepisu § 7 ust. 1 pkt 2 omawianego rozporządzenia z 20 grudnia 2002 r. w kontekście naruszenia zasady równości wynikającej z art. 32 Konstytucji RP oraz kwestii niegodności powołanego wyżej § 7 ust. 1 pkt 2 z art. 130 ust. 4 pkt 2 i art. 113 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, precyzyjnie wyjaśniając w okolicznościach tej sprawy podstawy zastosowania przepis art. 151 p.p.s.a. a więc oddalenia skargi. Odmienne stanowisko zawarte w skardze kasacyjnej co do prawidłowości zastosowania w tej sprawie art. 141 § 4 p.p.s.a. nie zasługuje więc na uwzględnienie. Bez znaczenia dla oceny prawidłowości zastosowania powyższego przepisu prawa procesowego mają argumenty wskazywane w skardze kasacyjnej, że skarżący przystąpił do egzaminu praktycznego i teoretycznego na kategorię B i egzamin ten zdał gdyż jak wynika z zaskarżonych decyzji skierowanie na sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami obejmowało wszystkie posiadane przez skarżącego kategorie praw jazdy w tym również i pozostałe kategorie A, C, CE oraz T.

Tym samym nie można również uznać, że Sąd I instancji przy ustalaniu stanu faktycznego pominął dowód wskazujący na to, że skarżący dopuścił się przewinień drogowych kierując samochodem osobowym do prowadzenia którego uprawnia prawo jazdy kategorii B. W motywach zaskarżonego wyroku wyraźnie odniesiono się do tej kwestii co wykazano już w niniejszym uzasadnieniu w zakresie czynionego zarzutu skargi kasacyjnej niewłaściwego zastosowania § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r.

Dodatkowo należy w okolicznościach rozpoznawanej sprawy wskazać na to że Sąd I instancji rozpoznawał skargę będąc na podstawie art. 190 p.p.s.a. związany poprzednim wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 grudnia 2009 r. sygn. akt I OSK 375/09. Trafnie przy uwzględnieniu wytycznych zawartych we wskazanym wyżej wyroku NSA dokonując oceny legalności zaskarżonych decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku przyjął w kwestionowanym wyroku, iż uchybienie, o którym również mowa w motywach skargi kasacyjnej w zakresie uzasadnienia rozstrzygnięcia organu I instancji, zostało wyeliminowane na etapie odwoławczym bowiem uzasadnienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a. Ustalając zaś prawo zaskarżonymi decyzjami organy administracji sformułowały rozstrzygniecie w sposób jasny i precyzyjny aby możliwe było jego wykonanie. Stanowiska tego nie może podważyć przywoływana w uzasadnieniu kasacji okoliczność braku informacji co do sposobu dalszego postępowania strony skierowanej na kontrolne sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego brak takiej informacji może być ewentualnie przedmiotem postępowania w zakresie wyjaśnienia treści decyzji na żądanie strony w trybie art. 113 § 2 k.p.a., a wyjaśnienie wątpliwości w tym zakresie nie jest przecież ograniczone żadnym terminem. Tym samym powyższy zarzut nie może uzasadniać przyjęcia zaistnienia przywoływanego w kasacji naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, 8, 9, 11, 77 § 1, 80 oraz 107 § 3 k.p.a.

Zgodnie z treścią art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Aby Sąd I instancji mógł zastosować przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. ustawa wymaga stwierdzenia, iż organ administracji dopuścił się "innego naruszenia przepisów postępowania" i naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku przepisów o charakterze procesowym, zatem brak było podstaw do uznania za usprawiedliwiony zarzut naruszenia tego przepisu stanowiącego podstawę do uchylenia zaskarżonych do Sądu I instancji decyzji.

Przedstawione wyżej rozważania wskazują jednoznacznie, iż wniesiona w tej sprawie skarga kasacyjna nie posiadała usprawiedliwionych podstaw.

Dlatego też mając powyższe na uwadze, w oparciu o przepis art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.