Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Pellowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 września 2011 r. sprawy ze skargi R. J. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 25 października 2010 r. nr [...] w przedmiocie zaliczenia nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. na poczet zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r. 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]. w przedmiocie zaliczenia nadpłaty z dnia 30 kwietnia 2010 r. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 557 zł na poczet zaległości podatkowej R.J. w podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 1998 r. w kwocie 156,80 zł (należność główna) oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości w kwocie 400,20 zł.

Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 5 września 2003 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił podatnikowi R.J. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 1998r. w wysokości 17.963,00 zł w miejsce deklarowanego przez podatnika zobowiązania w kwocie 12.906,00 zł. Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia 23 grudnia 2003 r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W dniu 30 grudnia 2003 r. podatnik wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na powyższą decyzję. Skarga ta została oddalona wyrokiem z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt I SA/Gd 1582/03. Podobnie skarga kasacyjna wniesiona przez podatnika od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2009 r., sygn. akt I FSK 33/08.

Postanowieniem z dnia 22 lipca 2009 r. organ egzekucyjny podjął wobec podatnika uprzednio zawieszone postępowanie egzekucyjne, prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego m.in. w związku z nieuiszczeniem podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r.

W dniu 30 kwietnia 2010 r. do Urzędu Skarbowego wpłynęło zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009 (PIT-37), w którym R.J. wykazał nadpłatę w wysokości 557,00 zł. Na druku tym dopisano wniosek o zaliczenie wskazanej nadpłaty na poczet należności głównej z tytułu PIT-36L za rok 2009.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny Dyrektor Izby Skarbowej podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, iż wskazana nadpłata powinna zostać zaliczona na poczet zobowiązania z tytułu podatku VAT za czerwiec 1998 r.

Zdaniem organu, w dacie dokonania zaliczenia nadpłaty powstałej w wyniku złożenia przez podatnika zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009 (PIT-37) w kwocie 557 zł na poczet zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 1998 r., zobowiązanie z tego tytułu nie było przedawnione. Należy bowiem zwrócić uwagę, że wskutek złożenia przez stronę w dniu 30 grudnia 2003 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargi na decyzję w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 1998 r. wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania tej decyzji, organ nie miał możliwości kontynuowania postępowania egzekucyjnego. Korzystne dla strony wstrzymanie – na jej wniosek - wykonania decyzji nastąpiło pod rządami znowelizowanej ustawy – Ordynacja podatkowa, wobec czego stosownie do treści art. 70 § 6 ust. 2 tej ustawy bieg terminu przedawnienia został zawieszony z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Wobec treści art. 70 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej termin przedawnienia rozpoczął swój bieg dalej od dnia 13 czerwca 2009 r., tj. od dnia następującego po dniu doręczenia organowi odpisu orzeczenia sadu administracyjnego ze stwierdzeniem jego prawomocności.

Odnosząc się natomiast do wniosku strony o zaliczenie nadpłaty na poczet zobowiązania z innego tytułu za rok 2009, organ podniósł, że nie był związany z tym wnioskiem. Zgodnie bowiem z art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej, przepisy art. 62 § 1 stosuje się odpowiednio, czyli z uwzględnieniem specyfiki instytucji jaką stanowi wpłata, nadpłata i zwrot podatku. O ile przy wpłacie dokonywanej dobrowolnie na konto organu podatnik ma prawo wiążącego wskazania, na poczet jakiego tytułu podatkowego dokonuje wpłaty, o tyle w przypadku nadpłaty lub zwrotu podatku to organ podatkowy, zobowiązany do działania z urzędu, dokonuje zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości o najwcześniejszym terminie płatności. Art. 76 Ordynacji podatkowej przewiduje możliwość zaliczenia nadpłaty zgodnie z wnioskiem podatnika tylko w przypadku, gdy w chwili powstania nadpłaty nie istnieją zaległości podatkowe i tylko na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższe postanowienie strona wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia wraz z postanowieniem je poprzedzającym oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu strona zarzuciła naruszenie następujących przepisów, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 i 217 Ordynacji podatkowej,

art. 62 § 1, § 4, art. 55 § 2 w związku z art. 76 i 76a § 1 Ordynacji podatkowej,

art. 59 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity: Dz.U. z 2002 r., Nr 110, poz. 968 z późn. zm.), zwanej dalej u.p.e.a., w związku z art. 70 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 01.09.2005r. - zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 30 czerwca 2002r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

art. 124 § 1 i § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zwanej dalej k.p.a., w związku z art. 17 § 1 i art. 18 u.p.e.a.,

art. 70 § 6 ust. 2 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 01.09.2005r. - zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 30 czerwca 2002r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z całości dokumentów znajdujących się w aktach sprawy I SA/Gd 899/10, na okoliczność przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r. i niedopuszczalności zaliczenia na jej poczet nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.

Ponadto skarżący zarzucił naruszenie przepisu art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez sprzeczność ustaleń zawartych w tym postanowieniu z treścią wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 908/09.

W uzasadnieniu skarżący podniósł zarzut przedawnienia zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r. wobec upływu okresu pięciu lat od daty zastosowania w dniu 25 listopada 2003 r. środka egzekucyjnego. Po zmianie przepisów w dniu 1 września 2005 r. organy nie zastosowały nowego środka egzekucyjnego, nie wystąpiło też zawieszenie biegu terminu przedawnienia. Postępowanie egzekucyjne zostało zawieszone postanowieniem organu egzekucyjnego z dnia 17 grudnia 2003 r. Dopiero postanowieniem z dnia 22 lipca 2009 r. zostało ono podjęte. Z dniem 25 listopada 2008 r., tj. w okresie zawieszenia postępowania egzekucyjnego, nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego m.in. za czerwiec 1998 r., zgodnie z art. 70 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r.

Skarżący podniósł ponadto, iż art. 70 § 6 ust. 2 Ordynacji podatkowej nie mógł mieć zastosowania do zobowiązania podatkowego powstałego przed 21 grudnia 2002 r., a zatem wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie skutkowało zawieszeniem biegu terminu przedawnienia.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 62 § 1, § 4, art. 55 § 2 w związku z art. 76 i art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej skarżący podkreślił, że organ związany był dyspozycją podatnika co do sposobu zaliczenia nadpłaty w kwocie 557 zł wynikającej z zeznania PIT-37 za 2009 r. na poczet należności głównej z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, wynikającej z zeznania PIT-36L za 2009 r. Organ nie rozpatrzył powyższego wniosku strony, zamiast tego wydając postanowienie zaliczające przedmiotową nadpłatę na poczet zobowiązania w podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r.

Końcowo skarżący zarzucił, że dokonanie zaliczenia nadpłaty na poczet spornej zaległości podatkowej z tytułu podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r. było przedwczesne, nie powinno ono bowiem zostać dokonane przed rozstrzygnięciem sprawy zawisłej przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku, sygn. akt I SA/Gd 899/10, w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego m.in. w oparciu o tytuł wykonawczy obejmujący sporną zaległość.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Dokonując oceny zaskarżonego postanowienia Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżone postanowienie narusza przepisy prawa materialnego w stopniu skutkującym koniecznością wyeliminowania go z obrotu prawnego. Przy czym nie wszystkie zarzuty podniesione w skardze zasługują na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie jest bezsporny. Istota sporu sprowadza się natomiast do kwestii, czy w dacie dokonania zaliczenia nadpłaty powstałej w wyniku złożenia przez podatnika zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009 (PIT-37) w kwocie 557 zł na poczet zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 1998 r., zobowiązanie z tego tytułu było przedawnione czy też nie.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest zaliczenie nadpłaty występującej na dzień 30 kwietnia 2010 r. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. na poczet zaległości podatkowej z tytułu podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazano, że zgodnie z art. 76 Ordynacji podatkowej nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych. Art. 76a § 1 ww. ustawy stanowi, że przepisy art. 62 § 1 Ordynacji podatkowej stosuje się odpowiednio. Odpowiednio, to, jak podkreślono, z uwzględnieniem specyfiki instytucji, jaką stanowi wpłata, nadpłata i zwrot podatku. Przy wpłacie dokonywanej dobrowolnie na konto organu podatkowego podatnik może wskazać na poczet jakiego tytułu podatkowego oraz za jaki okres dokonuje wpłaty, takiej możliwości nie ma jednak w przypadku dokonywania zaliczenia nadpłaty. Z art. 79 Ordynacji podatkowej wynika bowiem, że organ działa w tym przypadku z urzędu, a odpowiednie stosowanie art. 62 § 1 ww. ustawy nakazuje zaliczyć nadpłatę na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności. Z tego względu wniosek podatnika z dnia 30 kwietnia 2010 r. dotyczący zaliczenia nadpłaty na zobowiązanie podatkowe z tytułu "PIT-36L za rok 2009" nie został uwzględniony.

Postanowienie w przedmiocie zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych ma charakter formalny i samo w sobie nie przesądza ani o istnieniu nadpłaty ani też o istnieniu zaległości podatkowej. Skoro jednak jego istotą jest zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowej, to w momencie jego wydania oba elementy muszą istnieć. W dniu wydawania zaskarżonego postanowienia niewątpliwie istniała nadpłata z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 557 zł. Zasadniczym przedmiotem sporu jest natomiast to, czy istniała zaległość podatkowa z tytułu podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r.

W ramach postępowania o zaliczenie nadpłaty na podstawie art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy zobowiązany jest również do rozważenia i oceny, czy zaległość podatkowa nie wygasła wskutek przedawnienia. W rozpatrywanej sprawie organ dokonując tej oceny uznał, że zaległość podatkowa z tytułu podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r. nie uległa przedawnieniu, bowiem nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia, na skutek wniesienia przez podatnika w 2003 r. skargi do sądu administracyjnego i dopiero podjęcie postępowania egzekucyjnego w 2009 r. (po otrzymaniu prawomocnego wyroku NSA oddalającego skargę kasacyjną podatnika) spowodowało, iż bieg terminu przedawnienia zaczął biec dalej.

Sąd nie podziela powyższej oceny, odstępując tym samym od poglądu prawnego wyrażonego w wyroku z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 857/10, w sprawie ze skargi R.J. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia w sprawie zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowej.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych jest instytucją prawa materialnego i następuje z mocy samego prawa, chyba że będą miały miejsce zdarzenia, które spowodują przerwanie lub zawieszenie biegnącego terminu przedawnienia. Dla prawidłowego rozstrzygnięcia kwestii przedawnienia zasadnicze znaczenie ma analiza treści art. 70 Ordynacji podatkowej, z uwzględnieniem nowelizacji tego przepisu dokonanych ustawą z dnia 12 września 2002 r. - o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 169, poz. 1387- zwana dalej "ustawa nowelizująca z dnia 12 września 2002 r.") oraz ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2006 r. Nr 143, poz. 1199 - zwana dalej "ustawa nowelizująca z dnia 30 czerwca 2005 r.").

Ogólna zasada zawarta w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej przewiduje, iż zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Wpływ na bieg 5-letniego terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego mają instytucje zawieszenia oraz przerwania biegu tego terminu.

W wyniku zmiany dokonanej ustawą nowelizującą z dnia 12 września 2002 r. przepis art. 70 Ordynacji podatkowej uzyskał nowe brzmienie. Od dnia 1 stycznia 2003 r. w myśl art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne. Zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zostaje zawieszony z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Termin przedawnienia biegnie dalej od dnia następującego po dniu doręczenia organowi podatkowemu orzeczenia sądu administracyjnego wraz z jego uzasadnieniem (art. 70 § 7 pkt 2).

Aby jednak prawidłowo odczytać powyższą regulację konieczne jest odwołanie się do treści art. 20 ustawy nowelizującej z dnia 12 września 2002 r. W myśl art. 20 § 1 tej ustawy do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. przed dniem 1 stycznia 2003 r.) stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (Ordynacja podatkowa) w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą z zastrzeżeniem § 2. Z kolei § 2 wprowadził zapis, że jeżeli dotychczasowe przepisy określają korzystniejsze dla podatnika, płatnika lub inkasenta zasady i terminy przedawnienia zobowiązań podatkowych, stosuje się przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, iż regułą było stosowanie do stanów faktycznych sprzed nowelizacji, przepisów w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji, z wyjątkiem przewidzianym w § 2, który to pozwalał na zastosowanie dotychczasowych przepisów, o ile były one korzystniejsze dla podatnika i innych podmiotów zobowiązanych w świetle ustaw podatkowych.

Dokonana z dniem 1 stycznia 2003 r. nowelizacja polegała głównie na dodaniu nowych przesłanek powodujących zawieszenie biegu terminu przedawnienia m.in. poprzez wniesienie skargi do sądu administracyjnego. Nie ulega wątpliwości, iż przepis art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej w nowym brzmieniu pogorszył sytuację zobowiązanego, wobec którego w dacie powstania zobowiązania podatkowego przepisy nie przewidywały w ogóle możliwości zawieszenia biegu terminu przedawnienia z uwagi na wniesienie skargi do sądu administracyjnego.

Rozpatrywana sprawa dotyczy zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za czerwiec 1998 r., czyli niewątpliwie jest to zobowiązanie powstałe przed dniem 1 stycznia 2003 r.

Zatem art. 70 Ordynacji podatkowej należy odczytywać przez pryzmat art. 20 § 2 ustawy nowelizującej z dnia 12 września 2002 r. Skoro przepis art. 70 Ordynacji podatkowej w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 1 stycznia 2003 r. był dla podatnika korzystniejszy co do zasad i okoliczności powodujących zawieszenie biegu terminu przedawnienia, gdyż nie przewidywał wniesienia skargi do sądu administracyjnego jako przesłanki powodującej zawieszenie biegu terminu przedawnienia, to przepis ten w całości należy stosować do rozpoczętego wcześniej terminu przedawnienia, bez względu na to, czy okoliczności uzasadniające zawieszenie biegu terminu przedawnienia (w rozpatrywanej sprawie wniesienie skargi do sądu administracyjnego) nastąpiły przed czy po wyżej wymienionej dacie. Obowiązkiem organów egzekucyjnych było tym samym przyjęcie, że w sprawie zastosowanie mają przepisy dotyczące trybu oraz terminów przedawnienia wskazane w art. 70 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003 r. jako korzystniejszej dla podatnika. W takiej sytuacji ani wniesienie przez podatnika w dniu 30 grudnia 2003 r. skargi do sądu administracyjnego ani wydanie przez sąd postanowienia z dnia 15 lipca 2004 r., sygn. akt I SA/Gd 1582/03, o wstrzymaniu wykonania decyzji nie skutkowały zawieszeniem biegu terminu przedawnienia.

Ponadto dla prawidłowego obliczenia terminu przedawnienia w rozpoznawanej sprawie istotne znaczenie ma również nowelizacja art. 70 Ordynacji podatkowej dokonana w ustawie z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 143, poz.1199). Ustawodawca zmienił treść art. 70 § 4 w ten sposób, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie ono na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny (w poprzednim brzmieniu: od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne). Uchylono też przepis art. 70 § 5 Ordynacji podatkowej, w myśl którego kolejne wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie przerywa biegu terminu przedawnienia.

W art. 21 ustawy nowelizującej z dnia 30 czerwca 2005 r. stwierdzono, że do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 70 § 4 ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Nowelizacja weszła w życie z dniem 1 września 2005 r.

Z przepisu tego wprost wynika, że do oceny upływu terminu przedawnienia zastosowanie znajduje art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej o znowelizowanej treści. Przepis ten początek biegu terminu przedawnienia wiąże z zastosowaniem środka egzekucyjnego. Termin przedawnienia biegnie na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny (a nie jak poprzednio od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne). W rozpatrywanej sprawie bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 1998 r., który powinien upłynąć zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej z dniem 30 grudnia 2003 r., został przerwany wskutek zastosowania w dniu 25 listopada 2003 r. środka egzekucyjnego w postaci zajęcia rachunku bankowego podatnika, o którym został on powiadomiony. Po przerwaniu termin przedawnienia biegł na nowo od dnia 26 listopada 2003 r. i pięcioletni okres przedawnienia upłynął z końcem 25 listopada 2008 r.

W kontekście powyższego Sąd za zasadny uznał zarzut naruszenia art. 70 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r.) - zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 143, poz. 1199). W ocenie Sądu organ naruszył także art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r.) poprzez błędną interpretację i zastosowanie art. 20 § 2 ustawy z dnia 12 września 2002 r. - o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 169, poz. 1387).

Ponownie rozpatrując sprawę organ odwoławczy winien wziąć pod uwagę powyżej przedstawioną ocenę Sądu, ze szczególnym uwzględnieniem wykładni art. 70 Ordynacji podatkowej, dokonanej przez Sąd pod kątem zmian tego przepisu wprowadzonych ustawą nowelizującą z dnia 12 września 2002 r. oraz ustawą nowelizującą z dnia 30 czerwca 2005 r.

Wobec uwzględnienia zarzutu przedawnienia pozostałe zarzuty skargi mają znaczenie jedynie marginalne. Skrótowo zatem jedynie należy zauważyć, że bezzasadny jest zarzut naruszenia przez organ podatkowy art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2002 rok, Nr 153, poz.1270 z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Skarżący powołał się na wyrok WSA w Gdańsku z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 908/09 twierdząc, że w wyroku tym Sąd przesądził, iż sporne zobowiązanie podatkowe przedawniło się w dniu 25 listopada 2008 r. Z analizy uzasadnienia tego wyroku wynika jednak, że Sąd nie przesądzał tej kwestii, a zacytowane przez skarżącego zdanie zostało wyrwane z kontekstu. Sąd stwierdził bowiem w istocie, że zanim nadszedł wskazany przez skarżącego termin przedawnienia (czyli 25 listopada 2008 r.) zobowiązanie wygasło wskutek zapłaty w dniu 17 września 2008 r. Wobec uznania, że zobowiązanie wygasło wskutek zapłaty, Sąd nie zajmował się kwestią upływu terminu przedawnienia (w tym przerwania bądź zawieszenia jego biegu) jako bezprzedmiotową.

Nie jest także zasadny zarzut naruszenia art. 217 Ordynacji podatkowej. Oba postanowienia zawierają wyczerpujące wskazanie podstawy faktycznej jak i prawnej rozstrzygnięcia. Dokonanie błędnej wykładni przepisów prawa materialnego nie uzasadnia zarzutu naruszenia ww. przepisu.

Kwestia natomiast odmowy wszczęcia postępowania z wniosku strony z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie zaliczenia nadpłaty wykazanej w zeznaniu rocznym za 2009 r. była przedmiotem odrębnego postępowania, w wyniku którego tutejszy Sąd wyrokiem z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 281/11, skargę podatnika oddalił.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2008 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), orzekł jak w sentencji. Na podstawie art. 152 tej ustawy orzeczono, że postanowienie nie może być wykonane. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 w związku z art. 209 cytowanej ustawy.