Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Sędziowie: sędzia WSA Urszula Wiśniewska sędzia WSA Jarosław Szulc (spr.) Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Chowańska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2015 r. sprawy ze skargi D. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. oddala skargę

Decyzją z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok w kwocie [...] zł. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły ustalenia organu, że skarżąca w 2009 r. prowadziła niezarejestrowaną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży biżuterii za pośrednictwem portalu aukcyjnego Allegro pod nickami: [...] oraz [...]. Dokonywane przez skarżącą czynności w zakresie zakupu na aukcjach internetowych biżuterii i części do jej wyrobu, a także sprzedaż na aukcjach internetowych rzeczy tego samego rodzaju organ podatkowy pierwszej instancji uznał za spełniające przesłanki działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r. poz. 749) – dalej jako: "O.p." i art. 2 ustawy z dnia 02 lipca 200 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013r. poz. 672) – dalej jako: "s.dz.g."

W złożonym odwołaniu podatniczka zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie: art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191, art. 210 ust. 1 pkt 6 O.p. oraz art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012r. poz. 361 ze zm.) – dalej jako: "u.p.d.o.f." Odwołująca podkreśliła, że wytwarzanie biżuterii to jej hobby. Nie wytwarzała jej w celu sprzedaży, ale na własne potrzeby, a powtarzalność przedmiotu sprzedawanej biżuterii była następstwem wykonywania jej z elementów posiadanych przez nią w kilku egzemplarzach. Biżuterię i jej elementy otrzymywała również w prezencie. Sprzedaż rozpoczęła z uwagi na brak środków finansowych. Nie dokonywała jej, wbrew ustaleniom organu, przy pomocy większej liczby nicków. W ocenie odwołującej sprzedaż biżuterii z prywatnej kolekcji zbieranej i przerabianej nie stanowi działalności gospodarczej. Odwołująca zaznaczyła, że konto w portalu Allegro zostało założone cztery lata wcześniej zanim rozpoczęła sprzedaż.

Decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Na wstępie organ przytoczył treść przepisów mających zastosowanie w sprawie, w tym definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 2 u.dz.g., art. 3 pkt 9 O.p. i art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej organ podatkowy pierwszej instancji prawidłowo uznał, że skarżąca w 2009 r. dokonywała sprzedaży biżuterii za pośrednictwem Internetu w ramach działalności gospodarczej, a działania podejmowane przez nią w tym okresie spełniają cechy charakterystyczne dla źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Organ podkreślił, że z materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy wynika, iż w latach 2009 - 2010 skarżąca przeprowadziła łącznie 521 transakcji sprzedaży, w tym 351 w 2009 r. W roku podatkowym, za który prowadzone jest postępowanie odwoławcze, transakcji tych dokonywała za pośrednictwem portalu Allegro pod nickiem [...]. Oferowana do sprzedaży biżuteria była powtarzalna, na co wskazuje ilość transakcji sprzedaży identycznej biżuterii. Wynika z tego, zdaniem organu, że przedmiotem prowadzonej przez skarżącą sprzedaży internetowej nie była wyprzedaż zgromadzonej prywatnej kolekcji należącej do niej bądź innych osób. Faktu istnienia kolekcji o takim rozmiarze nie potwierdziły zeznania przesłuchanych świadków, a zwłaszcza rodziców skarżącej. Organ dodał, że sprzedaż miała charakter zarobkowy, gdyż nastawiona była na osiągnięcie zysku w postaci przychodu ze sprzedaży przekazywanego na rachunek bankowy wskazany na portalu aukcyjnym. Organ zauważył, że skarżąca prowadziła sprzedaż we własnym imieniu, a podejmowane działania powodowały powstanie określonych praw i obowiązków. Była bowiem zobowiązana do ponoszenia opłat związanych z korzystaniem z portalu aukcyjnego i przesłaniem przesyłek przez Pocztę Polską S.A., a także zakupem kopert bąbelkowych i części do biżuterii. Ilość przeprowadzonych transakcji sprzedaży w 2009r. wskazuje z kolei, że prowadzono ją w sposób zorganizowany i profesjonalny. Reasumując w ocenie organu, prowadzona przez skarżącą sprzedaż biżuterii miała charakter profesjonalny, zarobkowy i zorganizowany, a więc spełniała ustawowe przesłanki do uznania jej za działalność gospodarczą. Dlatego też należało zaliczyć ją do źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., a nie w pkt 8 tego przepisu.

W złożonej do tut. Sądu skardze strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzucając naruszenie:

- art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. z uwagi na uznanie, iż zbycie ruchomości nastąpiło w ramach działalności gospodarczej,

- przepisów postępowania, a w szczególności art. 120, art. 121, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188, art. 191 i art. 210 § 4 O.p. poprzez pominięcie dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, niewyjaśnienie wszystkich istotnych elementów stanu faktycznego i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów.

Zdaniem skarżącej sukcesywna sprzedaż posiadanej kolekcji biżuterii nie jest działalnością gospodarczą określoną w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. nie mogła więc podlegać zaliczeniu do źródeł przychodu wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Sprzedaż ta nie spełnia bowiem cech działalności gospodarczej wskazanych przez ustawodawcę. Dokonując wykładni tego pojęcia skarżąca powołała się przy tym m.in. na orzecznictwo Sądu Najwyższego. Skarżąca wskazała, że zbycie biżuterii nastąpiło z powodu niekorzystnej sytuacji finansowej, o czym świadczy otrzymywanie zasiłków celowych przyznanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej. Nie miała możliwości jednorazowego zbycia całej kolekcji. Dlatego też dokonywała tego sukcesywnie. W ocenie skarżącej podjęte przez nią czynności miały charakter incydentalny i okazjonalny, a nie stały. Sprzedaż poszczególnych elementów posiadanej kolekcji miała bowiem charakter jednorazowy i nie była wynikiem planowego charakteru działań i woli ich realizacji w sposób ciągły. Skarżąca nie podziela przy tym stanowiska organów podatkowych, iż dokonywanie sprzedaży za pośrednictwem portali i aukcji internetowych daje podstawę do uznania jej działań za noszące cechy profesjonalizmu i zorganizowania. W ocenie skarżącej działania te są "zwykłym" sposobem sprzedaży zbędnych przedmiotów. Nie podejmowała bowiem działań o charakterze inwestycyjnym bądź marketingowym. Konto na portalu aukcyjnym Allegro o nicku [...] założyła już w 2004r., a konto bankowe funkcjonowało przed 2009r. Dokonaną sprzedaż kolekcji biżuterii należało zatem, w ocenie skarżącej, uznać za zarząd majątkiem prywatnym, a nie działalność gospodarczą. Z uwagi na fakt, iż zbycie nastąpiło po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie nie powstał również obowiązek w podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie naruszenia przez organy podatkowe przepisów proceduralnych skarżąca podniosła ustalenie nieprawidłowego stanu faktycznego. W przeprowadzonym postępowaniu nie uwzględniono bowiem okoliczności, że część sprzedanej biżuterii nie stanowiła własności skarżącej, a pieniądze uzyskane z jej sprzedaży oddano właścicielowi. Pominięto także wskazywany przez świadków fakt otrzymywania biżuterii w formie prezentów bądź spadku, a także zbierania jej w ramach hobby. W zakresie gromadzenia dowodów skarżąca wskazuje, że zaniechano przeprowadzenia konfrontacji ze świadkami. W ocenie skarżącej zgłaszane zarzuty nie zostały wszechstronnie rozpatrzone. Natomiast fakty uznane przez organ podatkowy za udowodnione pozostają w sprzeczności z materiałem dowodowym. Nieprawidłowości w postępowaniu prowadzonym przez organ podatkowy spowodowały z kolei, w ocenie skarżącej, że nie wniosła o przesłuchanie w charakterze świadka siostry i S. D.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne kontrolują prawidłowość zaskarżonych aktów administracyjnych, między innymi decyzji ostatecznych, przy uwzględnieniu kryterium ich zgodności z prawem. Decyzja podlega uchyleniu, jeśli sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa będące podstawą wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 poz. 270, t.j. dalej: "p.p.s.a.") lub też naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji (art. 145 § 1 pkt 2). Jedynie stwierdzenie tych okoliczności obliguje Sąd do uchylenia (stwierdzenia nieważności) zaskarżonej decyzji.

Badając przedmiotową sprawę w tak zakreślonej kognicji, stwierdzić należy, że decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przez organy podatkowe przepisów postępowania. Rozpatrzenie tych zarzutów poprzedzać musi bowiem rozpoznanie zarzutów dotyczących naruszenia norm prawa materialnego, albowiem tylko prawidłowo ustalony stan faktyczny może być podstawą do trafnej subsumpcji tego stanu faktycznego pod określoną normę prawną. Nie budzi przy tym wątpliwości, że zakres postępowania dowodowego jest zdeterminowany przesłankami określonymi w przepisach stanowiących materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu nie doszło do zarzuconych w skardze naruszeń prawa procesowego, tj. art. 120, art. 121, art. 122 art. 180 , art. 187, art. 188 i art. 191 oraz art. 210 § 4 O.p. poprzez niepełne i niewłaściwe rozpoznanie stanu faktycznego, zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji miedzy stroną a świadkami oraz oparcie się na niekompletnym materiale dowodowym i dokonania błędnej oceny zebranego materiału dowodowego. Organy zgromadziły bowiem pełny materiał dowodowy, pozwalający na zrekonstruowanie stanu faktycznego i oceniły go zgodnie z zasadą swobodnej, a nie dowolnej oceny tych dowodów. Odnośnie zarzutu braku wskazania przez organy na konieczność wykazania pewnych istotnych faktów, co w ocenie strony spowodowało, że nie powołała ona konkretnych świadków celem potwierdzenia istotnych dla sprawy okoliczności uznać go należy za bezpodstawny. Jak wynika bowiem z akt sprawy, okoliczność uznania przez organ podatkowy sprzedaży biżuterii za działalność gospodarczą była skarżącej znana przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji. W protokole kontroli podatkowej (k. 139-147, tom 1a/2 akt administracyjnych ) oraz w analizie całości materiału dowodowego z dnia 11 kwietnia 2014 r. (k. 398-501, tom 2/3 akt admin.) stwierdzono, że transakcje sprzedaży biżuterii dokonywane za pośrednictwem portalu Allegro posiadają cechy pozarolniczej działalności gospodarczej. Skarżąca znała więc stanowisko organu podatkowego i nie zgadzając się z nim miała prawo i możliwość składania wniosków dowodowych i wyjaśnień. Z prawa tego, jak wynika z akt sprawy, strona korzystała wnosząc m.in. o przesłuchanie świadków nie wskazując jednak wśród nich S. D. i siostry (k.27 tom 1/3 akt admin.). Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut zaniechania przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy skarżącą a świadkami. Organ podatkowy pierwszej instancji informował stronę o terminach przesłuchania świadków, w których to czynnościach skarżąca aktywnie uczestniczyła zadając świadkom pytania (k.22, 49, 52-53, 55-56, 58-59, 80 tom 1/3 akt admin.).

W obszernym uzasadnieniu decyzji Dyrektor wskazał podstawy poczynionych ustaleń wyjaśniając przyczyny, dla których odmówił mocy dowodowej niektórym dowodom. Dowody z dokumentów nie były przy tym kwestionowane. Nie doszło zatem do naruszenia art. 187 § 1 O.p. nakładającego na organy obowiązek zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego, gdyż wnioski dowodowe skarżącej zostały uwzględnione. To, że wyprowadzona z zebranego materiału dowodowego ocena prawna jest odmienna od oczekiwań strony nie może dowodzić wadliwości tej oceny, która zdaniem Sądu jest zgodna z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a zatem odpowiada wymogom art. 191 O.p. Wskazać należy, że organ prowadzący postępowanie zebrał materiał dowodowy obejmujący te okoliczności, z którymi na gruncie stosowanych w sprawie przepisów prawa materialnego wiążą się skutki prawne. Decyzji nie można zatem skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 210 § 4 O.p.

Reasumując, w kontrolowanym postępowaniu nie można dopatrzyć się zarzucanego w skardze naruszenia przepisów procesowych, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W zakresie meritum, przedmiotem sporu jest to, czy organy podatkowe prawidłowo uznały, że uzyskany przez podatniczkę przychód z tytułu sprzedaży biżuterii, za pośrednictwem internetowego portalu aukcyjnego mógł zostać uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Wobec tego w pierwszej kolejności należy wskazać, że przepis art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. stanowi definicję legalną pojęcia działalności gospodarczej. Dokonując wykładni aktu normatywnego zawierającego taką definicję należy przyjmować znaczenie danego zwrotu zgodne z tą definicją. Nie jest więc możliwe nadawanie mu znaczenia innego, niż wynika to z definicji legalnej, poprzez odwoływanie się do definicji tego pojęcia podanej w innych aktach prawnych, w tym także w innych ustawach podatkowych (por. B. Brzeziński – Podstawy wykładni prawa podatkowego, Wyd. ODDK, Gdańsk 2008, s. 69). Celem definicji legalnej jest bowiem usunięcie wieloznaczności danego pojęcia, określenie jego sensu w ramach danego aktu prawnego (por. M. Zieliński – Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki – Wyd. Prawnicze Lexix Nexis, Warszawa 2002, s. 188-189).

Stwierdzić ponadto należy, iż w ramach autonomii prawa podatkowego ustawodawca ma możliwość tworzenia rozwiązań swoistych dla tej gałęzi prawa, jeżeli służyć to ma interesowi Skarbu Państwa i jednocześnie nie zakłóca funkcjonowania instytucji cywilnoprawnych. Może więc, w przypadku autonomicznej regulacji, dojść do pewnych niespójności w systemie prawa (por. R. Mastalski- Autonomia prawa podatkowego – Przegląd Podatkowy z 2003 r., nr 10, s. 12 i n.). Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wyrażał pogląd, iż ustawodawca ma względną swobodę w dziedzinie kształtowania dochodów i wydatków państwa. Przysługuje mu prawo wyboru pomiędzy różnymi konstrukcjami zobowiązań podatkowych, w rozmaity sposób realizującymi politykę gospodarczą państwa, której konkretyzację stanowi przejawiająca się w treści tych regulacji polityka podatkowa. Nie ma też obowiązku stanowienia prawa i wyboru rozwiązań korzystnych dla podatników (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, opubl. w OTK-A z 2007 r., nr 7, poz. 81 i przywołane tam orzecznictwo).

Zgodnie zatem z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., ilekroć w ustawie jest mowa o pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, że istotne dla zakwalifikowania danego działania jako działalności gospodarczej jest jedynie, aby :

- miało ono charakter zorganizowany i ciągły,

- było prowadzone we własnym imieniu bez względu na jej rezultat,

- uzyskane z tego tytułu przychody nie były zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zarobkowy charakter działalności oznacza, że działalność ta jest nastawiona na osiągnięcie zysku, dochodu, co odróżnia ją od działalności społecznej. Przynoszenie strat przez daną działalność (zarówno przejściowo jak i w dłuższych okresach) nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej. Dla uznania określonej aktywności za działalność gospodarczą nie ma znaczenia, że podmiot ją wykonujący nie ocenia jej jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak bądź też oświadcza, że jej nie prowadzi, gdyż o kwalifikacji danej działalności przesądza kryterium obiektywne, tj. ustalenie czy dany podmiot faktycznie prowadzi działalność, która obiektywnie może przynosić dochód.

Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie tej działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny, uporządkowany.

O zorganizowanym charakterze działalności zarobkowej może świadczyć ponadto wyodrębnienie istnienia pewnych składników materialnych i niematerialnych służących prowadzeniu tej działalności, czy też przyjęcie przez dany podmiot określonej formy organizacyjno-prawnej i dopełnienie wymogu rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej, choć tych okoliczności nie należy uważać za element decydujący o zorganizowanym charakterze prowadzonych działań.

Wykonywanie działalności w sposób ciągły to prowadzenie jej w sposób stały, nie okazjonalny. Ciągłość działania wiąże się z jej planowanym charakterem i realizacją poszczególnych zamierzeń. Przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu.

Działanie we własnym imieniu oznacza, że prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów, a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

W ocenie Sądu, działalność skarżącej polegająca na sprzedaży biżuterii za pośrednictwem portalu aukcyjnego Allegro, stanowiła działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po pierwsze – wbrew twierdzeniom skarżącej – wątpliwości nie może budzić to, że miała ona charakter zarobkowy. Aktywność podatniczki nastawiona była bowiem na uzyskiwanie konkretnych korzyści finansowych. Należy przy tym zaznaczyć, że o zarobkowym charakterze działalności nie musi świadczyć generowanie dochodu w jak najwyższej wysokości. Jej istotą jest bowiem to, że określona aktywność ma być nastawiona na cel zarobkowy, co nie oznacza konieczności wystąpienia zysku w ogóle, bądź w określonej wysokości. Działalnością gospodarczą będzie bowiem także ta, która przynosi jedynie straty lub też generuje niewielkie zyski.

Po drugie – nosiła ona również znamiona działalności zorganizowanej, albowiem nie miała charakteru przypadkowego, a zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, składała się z szeregu powiązanych czynności zmierzających do uzyskania przychodu. Zauważyć należy, że o zorganizowanym i uporządkowanym charakterze działań podatniczki świadczy choćby wybór sposobu sprzedaży ww. towaru, dokonanie i wybór portalu internetowego. Jak wynika bowiem z dokonanych przez organ podatkowy ustaleń podatniczka, zarejestrowana jako użytkownik – pod nickiem " [...] " na portalu aukcyjnym Allegro, przeprowadziła w latach 2009-2010 łącznie 521 transakcji sprzedaży w tym w 2009r. - 351. Skarżąca systematycznie i w sposób zorganizowany dokonywała sprzedaży towarów opisywanych w zamieszczanych ogłoszeniach jako nowe. W ramach sprzedanych za pośrednictwem internetu biżuterii podatniczka otrzymywała należności na swoje indywidualne konto bankowe prowadzone przez Bank M. Powyższe okoliczności znalazły potwierdzenie w wykazach transakcji na portalu Allegro. Z tego też tytułu uiszczała w poszczególnych miesiącach, prowizję za świadczone usługi pośrednictwa aukcyjnego. O zorganizowanym charakterze działalności świadczą również informacje zawarte w "treści aukcji" w których podatniczka oprócz opisu towaru wskazywała nabywcom, że biżuteria jest "pakowana w płócienny pełen uroku woreczek", informowała, że przy zakupach powyżej 100 pln wysyłka gratis, podawała numer konta bankowego oraz adres poczty elektronicznej, wskazywała na możliwość realizacji projektów indywidualnych jak również każdorazowo deklarowała udzielanie odpowiedzi na wszelkie pytania dotyczące zawartej transakcji sprzedaży, zawierała szczegółowe opisy sprzedawanych przedmiotów, zapraszała na nowe aukcje ( k. 473 i k. 464, t. 2/3 akt administracyjnych ).

Wszystkie powyższe elementy wskazują niewątpliwie na zaplanowany rodzaj aktywności skarżącej, co stanowi cechę szczególną zorganizowanego charakteru działań. O zaplanowanym charakterze świadczy także rodzaj i ilość zgromadzonych towarów, przeznaczonych przez podatniczkę do sprzedaży, a także sprzedaż powtarzającego się asortymentu biżuterii. Działania te, ze swej istoty nie miały charakteru przypadkowego, incydentalnego. Wymagały bowiem podejmowania szeregu zaplanowanych i przemyślanych działań i czynności. Te elementy wskazują niewątpliwie na zaplanowany rodzaj aktywności podatniczki, co stanowi cechę szczególną zorganizowanego charakteru działań.

Po trzecie – działalności skarżącej można również, zdaniem Sądu, przypisać cechę ciągłości. Działalność ta nie wyczerpywała się bowiem w jednorazowej sprzedaży towarów, charakteryzowała ją cykliczność sprzedaży, dokonywanie jej w sposób ciągły, nieprzerwany na przestrzeni lat 2009-2010. Jak już wyżej wskazano, w tym okresie skarżąca dokonała 521 transakcji, co świadczy o skali prowadzonej przez nią działalności.

W końcu swoją działalność Skarżąca prowadziła na własny rachunek i we własnym imieniu.

Prawidłowe jest zdaniem Sądu stanowisko prezentowane przez organ odwoławczy, że charakter, zakres i skala dokonywanych transakcji wyklucza uznanie działań skarżącej jako służących wyprzedaży własnej kolekcji biżuterii w ramach gospodarowania mieniem prywatnym. Podejmowane przez stronę czynności nie były bowiem typowe dla handlu prywatnego. Mając na uwadze częstotliwość dokonywanych transakcji, ich ilość oraz uzyskany z tych transakcji przychód (ponad [...] w roku którego dotyczy decyzja) nie do zaakceptowania jest w świetle logiki i zasad doświadczenia życiowego przyjęcie twierdzeń strony, że transakcje te w przeważającej części dotyczyły sprzedaży własnej biżuterii. Ponadto, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, faktu istnienia kolekcji o takim rozmiarze nie potwierdziły zeznania przesłuchanych świadków a zwłaszcza rodziców strony, co zostało szczegółowo opisane na str. 6-7 decyzji organu odwoławczego.

Odnosząc się do argumentacji podnoszonej w skardze podkreślić należy, że rozstrzygnięcie czy skarżąca jedynie wyprzedawała prywatną kolekcję czy też prowadziła działalność gospodarczą mającą cechy działalności gospodarczej, w której biżuteria była przedmiotem obrotu jako towar handlowy, wymagało ustalenia, czy podjęte przez nią czynności odpowiadają cechom właściwym dla działalności gospodarczej czy też nie. Podkreślić należy, że w orzecznictwie utrwalony już jest pogląd, że na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych kwalifikacja określonych czynności jako wchodzących w zakres działalności gospodarczej odbywa się na podstawie obiektywnych, wymienionych wyżej kryteriów i nie zależy od subiektywnych przekonań i ocen (por. wyrok WSA z dnia 12 kwietnia 2012r. sygn. akt I SA/Op 74/12, wyrok NSA z dnia 08 maja 2014r. sygn. akt II FSK 1680/12).

Zatem wbrew twierdzeniom Skarżącej, prowadzona przez nią działalność polegająca na sprzedaży biżuterii za pośrednictwem portalu aukcyjnego posiadała wszystkie konstytutywne cechy działalności gospodarczej. Tym samym trafnie organy podatkowe zakwalifikowały uzyskany przez podatniczkę przychód jako pochodzący ze źródła o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Sąd uznaje przy tym trafność rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej co do ustalenia wysokości przychodu osiągniętego z tytułu sprzedaży internetowej. Organ odwoławczy uwzględnił w tej mierze, w sposób rzetelny i prawidłowy, łączną wartość sprzedanych towarów ustalony na podstawie historii konta na portalu Allegro, historii rachunku bankowego Banku M. oraz wyjaśnień skarżącej złożonych w toku postępowania podatkowego. Uzyskany ze sprzedaży przychód został następnie pomniejszony o koszty uzyskania przychodu – prawidłowo ustalone przez organ podatkowy w oparciu o dane wynikające z rachunku bankowego (wydatki na opłaty i prowizje za usługi pośrednictwa aukcyjnego), na podstawie informacji uzyskanych od Poczty Polskiej (wydatki na przesyłki) oraz na podstawie informacji od firm, w których strona dokonywała zakupów kopert, opakowań z tektury oraz elementów do wytworzenia biżuterii.

Mając powyższe na uwadze, Sąd nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.

U. Wiśniewska I. Najda-Ossowska J. Szulc