Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Katarzyna Kwaśniewska-Ciesielska, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 472/15 w sprawie ze skargi D.N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D.N. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy kwotę 600 (słownie: sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2015 r. w sprawie sygn. akt I SA/Bd 472/15 ze skargi D.N. (dalej: skarżąca, podatniczka) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 lutego 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę.

Stan faktyczny sprawy przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji przestawia się następująco.

Decyzją z dnia 17 listopada 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 4.322,00 zł. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły ustalenia organu, że skarżąca w 2009 r. prowadziła niezarejestrowaną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży biżuterii za pośrednictwem portalu aukcyjnego Allegro pod nickami: L. [...] oraz D. Dokonywane przez nią czynności w zakresie zakupu na aukcjach internetowych biżuterii i części do jej wyrobu, a także sprzedaż na aukcjach internetowych rzeczy tego samego rodzaju organ podatkowy pierwszej instancji uznał za spełniające przesłanki działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r. poz. 749) – dalej: "O.p." i art. 2 ustawy z dnia 02 lipca 200 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013r. poz. 672, dalej: "s.dz.g.").

Decyzją z dnia 24 lutego 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Na wstępie organ przytoczył treść przepisów mających zastosowanie w sprawie, w tym definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 2 u.dz.g., art. 3 pkt 9 O.p. i art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012r. poz. 361 ze zm., dalej: "u.p.d.o.f."). Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej organ podatkowy pierwszej instancji prawidłowo uznał, że skarżąca w 2009 r. dokonywała sprzedaży biżuterii za pośrednictwem Internetu w ramach działalności gospodarczej, a działania podejmowane przez nią w tym okresie spełniają cechy charakterystyczne dla źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Organ podkreślił, że z materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy wynika, iż w latach 2009 - 2010 skarżąca przeprowadziła łącznie 521 transakcji sprzedaży, w tym 351 w 2009 r. Oferowana do sprzedaży biżuteria była powtarzalna, na co wskazuje ilość transakcji sprzedaży identycznej biżuterii. Wynika z tego, zdaniem organu, że przedmiotem prowadzonej przez skarżącą sprzedaży internetowej nie była wyprzedaż zgromadzonej prywatnej kolekcji należącej do niej bądź innych osób. Faktu istnienia kolekcji o takim rozmiarze nie potwierdziły zeznania przesłuchanych świadków, a zwłaszcza rodziców skarżącej. Reasumując w ocenie organu, prowadzona przez skarżącą sprzedaż biżuterii miała charakter profesjonalny, zarobkowy i zorganizowany, a więc spełniała ustawowe przesłanki do uznania jej za działalność gospodarczą. Dlatego też należało zaliczyć ją do źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., a nie w pkt 8 tego przepisu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzucając naruszenie:

- art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. z uwagi na uznanie, iż zbycie ruchomości nastąpiło w ramach działalności gospodarczej,

- przepisów postępowania, a w szczególności art. 120, art. 121, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188, art. 191 i art. 210 § 4 O.p. poprzez pominięcie dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, niewyjaśnienie wszystkich istotnych elementów stanu faktycznego i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wskazanym na wstępie wyrokiem, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j Dz. U. z 2012 r. poz. 270,. dalej: "p.p.s.a.") oddalił skargę.

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przez organy podatkowe przepisów postępowania Sąd pierwszej instancji stwierdził, że nie doszło do zarzuconych w skardze naruszeń prawa procesowego, tj. art. 120, art. 121, art. 122 art. 180 , art. 187, art. 188 i art. 191 oraz art. 210 § 4 O.p. poprzez niepełne i niewłaściwe rozpoznanie stanu faktycznego, zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji miedzy stroną a świadkami oraz oparcie się na niekompletnym materiale dowodowym i dokonania błędnej oceny zebranego materiału dowodowego. Organy zgromadziły pełny materiał dowodowy, pozwalający na zrekonstruowanie stanu faktycznego i oceniły go zgodnie z zasadą swobodnej, a nie dowolnej oceny tych dowodów. Odnośnie do zarzutu braku wskazania przez organy na konieczność wykazania pewnych istotnych faktów, co w ocenie strony spowodowało, że nie powołała ona konkretnych świadków celem potwierdzenia istotnych dla sprawy okoliczności Sąd uznał go za bezpodstawny. Wskazał, że okoliczność uznania przez organ podatkowy sprzedaży biżuterii za działalność gospodarczą była skarżącej znana przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji. W protokole kontroli podatkowej (k. 139-147, tom 1a/2 akt administracyjnych ) oraz w analizie całości materiału dowodowego z dnia 11 kwietnia 2014 r. (k. 398-501, tom 2/3 akt administracyjnych) stwierdzono, że transakcje sprzedaży biżuterii dokonywane za pośrednictwem portalu A. posiadają cechy pozarolniczej działalności gospodarczej. Skarżąca znała więc stanowisko organu podatkowego i nie zgadzając się z nim miała prawo i możliwość składania wniosków dowodowych i wyjaśnień. Z prawa tego korzystała wnosząc m.in. o przesłuchanie świadków nie wskazując jednak wśród nich S. D. i siostry (k.27 tom 1/3 akt admininistracyjnych). W ocenie Sądu nie zasłużył również na uwzględnienie zarzut zaniechania przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy skarżącą a świadkami. Organ podatkowy pierwszej instancji informował stronę o terminach przesłuchania świadków, w których to czynnościach skarżąca aktywnie uczestniczyła zadając świadkom pytania (k.22, 49, 52-53, 55-56, 58-59, 80 tom 1/3 akt administracyjnych).

W obszernym uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał podstawy poczynionych ustaleń wyjaśniając przyczyny, dla których odmówił mocy dowodowej niektórym dowodom. Dowody z dokumentów nie były przy tym kwestionowane. Nie doszło zatem do naruszenia art. 187 § 1 O.p. To, że wyprowadzona z zebranego materiału dowodowego ocena prawna jest odmienna od oczekiwań strony nie może dowodzić wadliwości tej oceny, która zdaniem Sądu jest zgodna z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a zatem odpowiada wymogom art. 191 O.p. Organ prowadzący postępowanie zebrał materiał dowodowy obejmujący te okoliczności, z którymi na gruncie stosowanych w sprawie przepisów prawa materialnego wiążą się skutki prawne. Decyzji nie można zatem skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 210 § 4 O.p.

W zakresie meritum, przedmiotem sporu jest to, czy organy podatkowe prawidłowo uznały, że uzyskany przez podatniczkę przychód z tytułu sprzedaży biżuterii, za pośrednictwem internetowego portalu aukcyjnego mógł zostać uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Sąd pierwszej instancji wskazał, że powyższy przepis stanowi definicję legalną pojęcia działalności gospodarczej. Dokonując wykładni aktu normatywnego zawierającego taką definicję należy przyjmować znaczenie danego zwrotu zgodne z tą definicją. Odnosząc się do powyższych uwag Sąd wywiódł, że z brzmienia powyższego przepisu wynika, że istotne dla zakwalifikowania danego działania jako działalności gospodarczej jest jedynie, aby: miało ono charakter zorganizowany i ciągły, było prowadzone we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, uzyskane z tego tytułu przychody nie były zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W ocenie Sądu, działalność skarżącej polegająca na sprzedaży biżuterii za pośrednictwem portalu aukcyjnego A., stanowiła działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po pierwsze – wbrew twierdzeniom skarżącej – wątpliwości nie może budzić to, że miała ona charakter zarobkowy. Aktywność podatniczki nastawiona była na uzyskiwanie konkretnych korzyści finansowych. Należy przy tym zaznaczyć, że o zarobkowym charakterze działalności nie musi świadczyć generowanie dochodu w jak najwyższej wysokości. Jej istotą jest to, że określona aktywność ma być nastawiona na cel zarobkowy, co nie oznacza konieczności wystąpienia zysku w ogóle, bądź w określonej wysokości. Działalnością gospodarczą będzie także ta, która przynosi jedynie straty lub też generuje niewielkie zyski. Po drugie – nosiła ona również znamiona działalności zorganizowanej, albowiem nie miała charakteru przypadkowego, a zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, składała się z szeregu powiązanych czynności zmierzających do uzyskania przychodu. O zorganizowanym i uporządkowanym charakterze działań podatniczki świadczy choćby wybór sposobu sprzedaży ww. towaru, dokonanie i wybór portalu internetowego. Jak wynika z dokonanych przez organ podatkowy ustaleń podatniczka, przeprowadziła w latach 2009-2010 łącznie 521 transakcji sprzedaży w tym w 2009r. - 351. Skarżąca systematycznie i w sposób zorganizowany dokonywała sprzedaży towarów opisywanych w zamieszczanych ogłoszeniach jako nowe. W ramach sprzedanych za pośrednictwem internetu biżuterii otrzymywała należności na swoje indywidualne konto bankowe. Powyższe okoliczności znalazły potwierdzenie w wykazach transakcji na portalu A. Z tego też tytułu uiszczała w poszczególnych miesiącach prowizję za świadczone usługi pośrednictwa aukcyjnego. O zorganizowanym charakterze działalności świadczą również informacje zawarte w "treści aukcji" w których podatniczka oprócz opisu towaru wskazywała nabywcom, że biżuteria jest "pakowana w płócienny pełen uroku woreczek", informowała, że przy zakupach powyżej 100 pln wysyłka gratis, podawała numer konta bankowego oraz adres poczty elektronicznej, wskazywała na możliwość realizacji projektów indywidualnych jak również każdorazowo deklarowała udzielanie odpowiedzi na wszelkie pytania dotyczące zawartej transakcji sprzedaży, zawierała szczegółowe opisy sprzedawanych przedmiotów, zapraszała na nowe aukcje ( k. 473 i k. 464, t. 2/3 akt administracyjnych ). Wszystkie powyższe elementy wskazywały w ocenie Sądu na zaplanowany rodzaj aktywności skarżącej, co stanowi cechę szczególną zorganizowanego charakteru działań. O zaplanowanym charakterze świadczy także rodzaj i ilość zgromadzonych towarów, przeznaczonych przez podatniczkę do sprzedaży, a także sprzedaż powtarzającego się asortymentu biżuterii. Po trzecie – działalności skarżącej można również, zdaniem Sądu, przypisać cechę ciągłości. Działalność ta nie wyczerpywała się w jednorazowej sprzedaży towarów, charakteryzowała ją cykliczność sprzedaży, dokonywanie jej w sposób ciągły, nieprzerwany na przestrzeni lat 2009-2010. W końcu swoją działalność Skarżąca prowadziła na własny rachunek i we własnym imieniu.

Prawidłowe było zdaniem Sądu stanowisko prezentowane przez organ odwoławczy, że charakter, zakres i skala dokonywanych transakcji wyklucza uznanie działań skarżącej jako służących wyprzedaży własnej kolekcji biżuterii w ramach gospodarowania mieniem prywatnym. Podejmowane przez stronę czynności nie były bowiem typowe dla handlu prywatnego. Mając na uwadze częstotliwość dokonywanych transakcji, ich ilość oraz uzyskany z tych transakcji przychód (ponad 30.000 w roku którego dotyczy decyzja) nie do zaakceptowania w świetle logiki i zasad doświadczenia życiowego jest przyjęcie twierdzeń strony, że transakcje te w przeważającej części dotyczyły sprzedaży własnej biżuterii.

Odnosząc się do argumentacji podnoszonej w skardze Sąd podkreślił, że rozstrzygnięcie czy skarżąca jedynie wyprzedawała prywatną kolekcję czy też prowadziła działalność gospodarczą mającą cechy działalności gospodarczej, w której biżuteria była przedmiotem obrotu jako towar handlowy, wymagało ustalenia, czy podjęte przez nią czynności odpowiadają cechom właściwym dla działalności gospodarczej czy też nie. W orzecznictwie utrwalony już jest pogląd, że na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych kwalifikacja określonych czynności jako wchodzących w zakres działalności gospodarczej odbywa się na podstawie obiektywnych, wymienionych wyżej kryteriów i nie zależy od subiektywnych przekonań i ocen. Zatem ponieważ prowadzona przez nią działalność polegająca na sprzedaży biżuterii za pośrednictwem portalu aukcyjnego posiadała wszystkie konstytutywne cechy działalności gospodarczej, to trafnie organy podatkowe zakwalifikowały uzyskany przez podatniczkę przychód jako pochodzący ze źródła o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Sąd uznał trafność rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej co do ustalenia wysokości przychodu osiągniętego z tytułu sprzedaży internetowej. Organ odwoławczy uwzględnił w sposób rzetelny i prawidłowy łączną wartość sprzedanych towarów ustaloną na podstawie historii konta na portalu A., historii rachunku bankowego oraz wyjaśnień skarżącej złożonych w toku postępowania podatkowego. Uzyskany ze sprzedaży przychód został następnie prawidłowo pomniejszony o koszty uzyskania przychodu ustalone przez organ podatkowy w oparciu o dane wynikające z rachunku bankowego (wydatki na opłaty i prowizje za usługi pośrednictwa aukcyjnego), na podstawie informacji uzyskanych od Poczty Polskiej (wydatki na przesyłki) oraz na podstawie informacji od firm, w których strona dokonywała zakupów kopert, opakowań z tektury oraz elementów do wytworzenia biżuterii.

Skarżąca wniosła skargę kasacyjną i zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.:

1) naruszenie przepisów postępowania tj.:

a) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 121 § 1 O.p. przejawiające się w tym, że Sąd pierwszej instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie mimo, że organ wydający decyzję kierował się. wyłącznie interesem fiskalnymi rozstrzygnął wszelkie pojawiające się wątpliwości i niejasności na korzyść podatnika, w szczególności poprzez uznanie, że podatniczka prowadziła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży biżuterii za pośrednictwem internetowego portalu aukcyjnego

podczas, gdy niezależnie od wątpliwości organu odnoszących się do zachowania podatniczki, podczas, gdy istniała niezweryfikowana przez organ możliwość, iż przedmiotowa sprzedaż dotyczyła kolekcji biżuterii znajdującej się w posiadaniu podatniczki

b) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. w zw. z art. 122 i art. 187 § 1 O.p. przejawiające się w tym, że Sąd pierwszej instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie mimo, że organ nie rozpatrzył materiału dowodowego w sposób rzetelny i zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania i niezebranie go w sposób wyczerpujący, a w konsekwencji nie wyjaśnił wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności poprzez uchylenie się od ustalenia kluczowego dla przedmiotu decyzji ustalenia, czy podatniczka rzeczywiście sprzedaży w ramach działalności gospodarczej

2) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu, że zbycie ruchomości, których dotyczyło postępowanie następowało w wykonaniu działalności gospodarczej, a w następstwie wadliwe uznanie, że zbycie przedmiotów należących do zgromadzonej przez skarżącą biżuterii podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, zatem podlega oddalaniu.

Ze względu na sposób sformułowania zarzutów skargi kasacyjnej przypomnieć należy, że zgodnie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazanie i uzasadnienie podstaw kasacyjnych należy przy tym do koniecznych i istotnych wymogów skargi kasacyjnej (art. 176 p.p.s.a.). Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych rozumieć należy przede wszystkim dokładne wskazanie podstawy kasacyjnej oraz określenie tych przepisów prawa, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - uległy naruszeniu przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie i w jaki sposób. Z kolei uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu, lub uzasadnienie zarzutu "niewłaściwego zastosowania" przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym – także wykazanie, że zarzucane uchybienie rzeczywiście mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzuty skargi kasacyjnej w zasadzie wyznaczają zakres kontroli sprawowanej przez sąd kasacyjny. Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej, poza przypadkami nieważności, które w tej sprawie nie występują, oznacza bowiem, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest jej podstawami, czyli że władny jest do badania tylko tych zarzutów, które zostały skonkretyzowane w skardze kasacyjnej. Powyższe obliguje zatem stronę wnoszącą skargę kasacyjną do prawidłowego konstruowania tak zarzutów, jak i ich uzasadnienia. Naczelny Sąd Administracyjny, działający jako sąd kasacyjny, nie został bowiem wyposażony w kompetencje do konkretyzowania, uściślania, korygowania zarzutów strony skarżącej, czy też wyręczania strony przy formułowaniu zarzutów skargi kasacyjnej bądź ich uzasadnieniu.

W skardze kasacyjnej zawarto zarzuty prawa procesowego jak i materialnego. W związku z tym jako pierwsze należy rozpoznać zarzuty naruszenia przepisów postępowania, gdyż tylko one mogą stanowić podstawę podważenia ustalonego stanu faktycznego, do którego następnie stosuje się przepisy prawa materialnego.

Odnosząc się więc do zarzutów naruszenia prawa procesowego, to wskazać należy, że autorka skargi kasacyjnej oparła je na zasadach wynikających z art. 122 O.p. i art. 187 § 1 tej ustawy kwestionując nimi zebrany w sprawie materiał dowodowy uznając go za niepełny, co następnie zostało zaakceptowane przez Sąd pierwszej instancji. Po pierwsze podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania odnoszą się do zasad ogólnych postępowania dowodowego. Są to ogólne postulaty którymi organ podatkowy prowadzący postępowanie powinien się kierować. Poza tymi ogólnikowymi zarzutami skarżąca nie wskazuje, jakie to inne dowody wskazywałyby na ustalenie odmiennego od ustalonego przez organy podatkowe stanu faktycznego. Po drugie stanowiska prezentowanego w skardze kasacyjnej nie sposób uznać za trafny. Sąd pierwszej instancji w sposób klarowny wyjaśnił i wskazał, z powołaniem się na akta sprawy, dlaczego nie można zarzucić organom podatkowym wskazanych naruszeń postępowania. W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego organy ponad wszelką wątpliwość ustaliły w oparciu o bogaty materiał dowodowy, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy słusznie to stanowisko zaakceptował stanowisko, że skarżąca prowadziła działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży biżuterii. Organy zgromadziły w szczególności pełny materiał dowodowy i dokonały jego oceny w sposób rzetelny i wyczerpujący, w zgodzie z zasadą wynikającą z art. 122 O.p. i art. 187 O.p., a wyniki tej oceny znalazły odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Zaskarżona decyzja zawiera szczegółowe uzasadnienie faktyczne i prawne, wskazano także na podstawy prawne rozstrzygnięcia i wskazano przyczyny, dla których powołane przepisy znalazły zastosowanie w sprawie. Tym samym za niezasadne Sąd uznał zarzuty skargi kasacyjnej, iż podczas gromadzenia i oceny materiału dowodowego w toku postępowania organy dopuściły się naruszenia zasad wynikających z O.p. Co istotne, kwestionując tezy organów, zaakceptowane następnie przez Sąd pierwszej instancji, skarżąca w skardze kasacyjnej w istocie nie wskazuje na żadne wiarygodne i weryfikowalne okoliczności lub dowody, które potwierdzałyby jej twierdzenia, ograniczając się w gruncie rzeczy do gołosłownej polemiki nie popartej żadnym materiałem dowodowym. Skargi te bowiem ograniczają się w głównej mierze do polemiki z ustaleniami organów poprzez proste zaprzeczenie poczynionym ustaleniom i poza ogólnikowymi wywodami i twierdzeniami odnośnie do pochodzenia biżuterii, nie zawierają żadnych konkretnych, racjonalnych i popartych stosownym materiałem dowodowym argumentów. Jedyną argumentacją jest niezadowolenie autora skargi kasacyjnej z podjętego rozstrzygnięcia, przy czym sam fakt, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie został przez organy podatkowe oceniony odmiennie niż oczekiwała tego strona nie świadczy o naruszeniu zasad postępowania podatkowego.

W związku z tym, że stan faktyczny sprawy nie został skutecznie podważony, za miarodajny należy przyjąć stan faktyczny ustalony w sprawie. Z niego zaś niezbicie wynika, że przedmiotem sprzedaży przez skarżącą w serwisie A. nie był prywatny zbiór kolekcjonerski lecz nowe wyroby wykonywane głównie na indywidualne potrzeby zamawiających. Organy podatkowe wykazały, że skarżąca działała na platformie A. w charakterze podmiotu prowadzącego handlową i usługową działalność gospodarczą, albowiem jej działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności), a zamiar został wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji, a w konsekwencji zorganizowaną, spełniając tym samym warunki opisane w treści art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Skoro zaś organy dowiodły, że przedmiotem transakcji nie była sprzedaż prywatnej biżuterii ale sprzedaż towarów w ramach działalności, o której można było zasadnie orzec, że jest działalnością gospodarczą za bezpodstawny należało uznać zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) u.p.d.o.f. w zw. z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Wobec powyższego, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej, skargę tę, jako niezasadną, należało stosownie do treści art. 184 p.p.s.a. oddalić. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z art. 204 pkt 1 tej ustawy.