Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia NSA del. Janusz Furmanek (spr.) Protokolant: asystent sędziego Agnieszka Gugała-Szczerbicka po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 października 2009 r. sygn. akt III SA/Wr 43/09 w sprawie ze skargi J. N. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] grudnia 2008r. nr [...] w przedmiocie odmowy wprowadzenia zmiany w operacie gruntów oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 28 października 2009 r. sygn. akt III SA/Wr 43/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę J. N. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wprowadzenia zmiany w operacie gruntów.

Powyższe rozstrzygnięcie wydane zostało w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2005 r. o sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w K., Wydział [...] Cywilny - po rozpoznaniu wniosku Skarbu Państwa - Lasów Państwowych - Nadleśnictwa o rozgraniczenie nieruchomości orzekł, że miedzy nieruchomością położoną w G. oznaczoną jako działka o numerze geodezyjnym [...] zapisaną w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w W. Wydział Ksiąg Wieczystych pod numerem kw [...] jako własność Skarbu Państwa - Lasów Państwowych, a nieruchomościami położonymi w S. oznaczonymi jako działki o numerach geodezyjnych [...] i [...], zapisanymi w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K. Wydział Ksiąg Wieczystych pod numerem kw [...] jako własność J. W. N. oraz jako działka o numerze geodezyjnym [...], zapisaną w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K. pod numerem kw [...], jako współwłasność na prawach małżeńskiej wspólności ustawowej A. S. B. i M. T. W. B. ustalić granicę według linii prowadzącej przez punkty graniczne [...] określone w opinii uzupełniającej biegłego inż. J. S. z dnia [...] marca 2005 r. oraz zaznaczonej kolorem niebieskim na mapie ewidencji gruntów obrębu S., stanowiącej załącznik numer [...] o opinii biegłego J. S. z dnia [...] lutego 2005 r. Niniejsze postanowienie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron postępowania.

Pismem z dnia [...] lipca 2008 r. J. N. wystąpił do Starostwa Powiatowego w K. z wnioskiem o dokonanie zmian w ewidencji gruntów jednostki rejestrowej [...], na którą składają się działki ewidencyjne nr [...] (o powierzchni 0,29 ha) oraz [...] (o powierzchni 0,06 ha) położone w S., gmina M., polegającej na określeniu ich powierzchni zgodnie z danymi wynikającymi z zapisów zawartych w księdze wieczystej oraz wydanym przez Starostwo Powiatowe w K. Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w dniu [...] sierpnia 2007 r. "wykazie właścicieli i władających". Dokument ten określa powierzchnie obu działek, a mianowicie działki nr [...] - 2,67 ha oraz działki nr [...] - 0,43 ha.

W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż postępowanie rozgraniczeniowe spowodowało zamiast ustalenia granic pomiędzy poszczególnymi nieruchomościami, niezgodne z prawem ich przesunięcie. Wskutek tego skarżący utracił grunty o powierzchni ok. 3 ha, podczas gdy na podstawie aktu notarialnego w dniu [...] listopada 2001 r. nabył nieruchomość o łącznej powierzchni 33,50 ha w skład której wchodziły między innymi działki: [...] o pow. 2,67 ha oraz [...] o pow. 0,43 ha.

Decyzją z dnia [...] października 2008 r. nr [...] Starosta K. odmówił wprowadzenia zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków obrębu S., gmina M. w działkach nr [...] i [...] polegającej na przywróceniu powierzchni wynikającej z księgi wieczystej nr [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K. oraz zgodnie z powierzchniami ujawnionymi w wypisie z rejestru gruntów według stanu z dnia [...] sierpnia 2007 r.

W odwołaniu od tej decyzji skarżący wniósł o jej uchylenie w całości oraz wprowadzenie zmiany w operacie gruntów obrębu S., gmina M. w działkach nr [...] i [...], polegającej na przywróceniu powierzchni w/w działek wynikającej z księgi wieczystej nr [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K. oraz zgodnie z powierzchniami ujawnionymi w wypisie z rejestru gruntów wg stanu z dnia [...] sierpnia 2007 r.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. Nr [...] Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego - na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 7b ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo Geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. nr 240, poz. 2027 ze zm.) - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wskazał, że z dokumentacji w sprawie wynika, że w operacie ewidencji gruntów budynków obrębu S., gminy M. powierzchnia działek ewidencyjnych - według stanu na dzień [...] sierpnia 2007 r. - wynosiła odpowiednio 2,67 ha dla działki numer [...] i 0,06 ha dla działki nr [...]. W wyniku zaś postępowania rozgraniczeniowego zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w K. z dnia [...] lipca 2005 r. sygn. akt [...] oraz sporządzonej dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, opracowanej na zlecenie Starosty K., wykonanej zgodnie z ustaleniami Sądu, powierzchnia działek w operacie ewidencji gruntów i budynków została zaktualizowana i wyniosła odpowiednio 0,29 ha dla działki numer [...] oraz 0,06 ha dla działki numer [...].

Na podstawie w/w dokumentów Starosta K. dopełnił obowiązku stosownie do § 47 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków i zaktualizował operat ewidencji gruntów i budynków.

Na decyzję organu II instancji skarżący wniósł skargę, wnosząc o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i zarzucając mu naruszenie § 44 ust. 1 pkt. 2 i § 47 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków poprzez nieutrzymanie przez Starostę K. operatu ewidencyjnego w aktualności tj. zgodnie dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi oraz niewprowadzenie zmian do tego operatu, art. 6, 7 i 77 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie stanu sprawy i nieprzeprowadzenie przez organy administracyjne obu instancji wnikliwego rozpatrzenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz art. 10 kpa poprzez niezapoznanie strony z aktami sprawy z zaznaczeniem, że pismo organu I instancji z dnia [...] września 2008 r. nie spełnia tego wymogu, bowiem nie wiadomo do kogo jest kierowane.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu podkreślił, że ze znajdujących zastosowanie w sprawie regulacji ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków wyraźnie wynika, ze zapisy w ewidencji gruntów mają charakter wyłącznie techniczno-deklaratoryjny, czyli wtórny wobec już zaistniałych zdarzeń prawnych.

W szczególności § 10 cytowanego rozporządzenia stanowi, że ewidencja obejmuje dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków oraz lokali (pkt1), nadto (w pkt 2) - dane dotyczące właścicieli nieruchomości. Oprócz nich w ewidencji uwidacznia się również dane dotyczące użytkowników wieczystych gruntów (§ 11 ust. 1 pkt 1) lit. a). Stosownie zaś do § 12 ust. 1 prawa osób, o których mowa w § 10 ust. 1 pkt 2 oraz w § 11 ust. 1 pkt 1 - do gruntów, budynków i lokali uwidacznia się w ewidencji na podstawie wpisów dokonywanych w księgach wieczystych, prawomocnych orzeczeń sądowych, umów zawartych w formie aktów notarialnych, dotyczących ustanowienia lub przeniesienia praw rzeczowych do nieruchomości, z wyłączeniem umów dotyczących użytkowania wieczystego gruntów i własności lokali, ostatecznych decyzji administracyjnych, dyspozycji zawartych w aktach normatywnych. W świetle § 44 pkt 2 i 6 rozporządzenia do zadań właściwego w I instancji organu związanych z prowadzeniem ewidencji należy między innymi utrzymanie operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, tj. zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi oraz okresowa weryfikacja danych ewidencyjnych. Po myśli § 45 ust.1 aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje poprzez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych.

Sąd wskazał, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji trafnie zauważono, że organy ewidencyjne rejestrują w postępowaniu w swych zbiorach jedynie stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne właściwe organy orzekające. Ujawniony w ewidencji gruntów stan prawny musi być oparty na odpowiednich dokumentach i tym samym zgodny z tymi dokumentami, a to prawomocnymi orzeczeniami sądowymi, ostatecznymi decyzjami administracyjnymi, jak i z treścią czynności prawnych dokonanych w formie aktów notarialnych, spisanymi umowami i ugodami w postępowaniu sądowym i administracyjnym lub innymi dokumentami posiadającymi moc dowodową dla ustalenia prawa własności. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, postępowanie ewidencyjne nie służy zatem kreowaniu stanu prawnego i organy ewidencyjne nie mogą we własnym zakresie rozstrzygać kwestii praw do gruntu, czy też budynku, lokalu, a zatem w postępowaniu dotyczącym wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów nie można dochodzić swych praw właścicielskich czy uprawnień do władania nieruchomością. W postępowaniu w przedmiocie wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów i budynków organ ewidencyjny jest związany wymienionymi wyżej aktami, co oznacza, że kontrola legalności na przykład ostatecznej decyzji administracyjnej, stanowiącej podstawę wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków, nie jest możliwa w postępowaniu o wprowadzenie tych zmian. Podmioty zgłaszające zmiany w ewidencji gruntów są obowiązane dostarczyć dokumenty niezbędne do wprowadzenia żądanych zmian. Istniejący zapis w ewidencji gruntów może być zmieniony tylko na podstawie później wydanych dokumentów urzędowych, przedstawiających w sposób odmienny od istniejącego w ewidencji zapisu stan prawny danego gruntu. Innymi słowy chodzi o takie dokumenty, które zostały sporządzone już po wprowadzeniu do ewidencji gruntów kwestionowanych danych.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że po pierwsze według stanu na dzień [...] sierpnia 2007 r. w operacie ewidencji gruntów budynków obrębu S., gminy M. powierzchnia działek ewidencyjnych wynosiła odpowiednio 2,67 ha dla działki numer [...] oraz 0,06 ha dla działki nr [...], a po drugie, że Sąd Rejonowy w K., Wydział I Cywilny, postanowieniem z dnia [...] lipca 2005 r. o sygn. akt [...], po rozpoznaniu wniosku Skarbu Państwa - Lasów Państwowych - Nadleśnictwa o rozgraniczenie nieruchomości, ustalił grancie według linii prowadzącej przez punkty graniczne [...] określone w opinii uzupełniającej biegłego inż. J. S. z dnia [...] marca 2005 r. oraz zaznaczonej kolorem niebieskim na mapie ewidencji gruntów obrębu S., stanowiącej załącznik numer 1 do opinii biegłego J. S. z dnia [...] lutego 2005 r.

W wyniku zaś postępowania rozgraniczeniowego zakończonego w/w prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w K. oraz na podstawie sporządzonej dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, opracowanej na zlecenie Starosty K., a wykonanej zgodnie z ustaleniami Sądu, powierzchnia działek w operacie ewidencji gruntów i budynków została przez organ I instancji zaktualizowana i wyniosła odpowiednio 0,29 ha dla działki numer [...] oraz 0,06 ha dla działki numer [...]. Stosownie bowiem do treści § 45 ust 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków starosta w ramach aktualizacji danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków z urzędu wprowadza zmiany wynikające min. z prawomocnych orzeczeń sądowych.

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego - Starosta K. - dopełnił nałożony na niego obowiązek i stosownie do treści § 47 ust. 1 rozporządzenia stanowiącego, iż aktualizacji operatu ewidencyjnego dokonuje się niezwłocznie po uzyskaniu przez starostę odpowiednich dokumentów, określających zmiany danych ewidencyjnych i na podstawie prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w K. z dnia [...] lipca 2005 r. o sygn. akt [...] oraz dokumentacji geodezyjno kartograficznej zaktualizował operat ewidencji gruntów i budynków. Innymi słowy organ ten - w ramach przyznanych mu uprawnień - w postępowaniu administracyjnym, w zbiorze danych z zakresu ewidencji gruntów i budynków, zaktualizował jedynie stan prawny ustalony w innym trybie przez Sąd Rejonowy w K. Zarzuty zatem podniesione przez pełnomocnika skarżącego w postępowaniu administracyjnym, a odnoszące się do "utraty przez skarżącego ok. 3 ha", winny być de facto podniesione w postępowaniu przed sądem powszechnym w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości (sygn. akt [...]).

Sąd nie podzielił zarzutów skargi w przedmiocie naruszenia procedury (art. 6, 7 i 77 kpa) albowiem materiał dowodowy zebrany przez organy do rozstrzygnięcia był kompletny, zaś strona skarżąca na żadne nowe fakty i dowody, które miałyby znaczenie prawotwórcze na tle obowiązującego stanu prawnego nie powoływała się. Organ I instancji zapewnił również wszystkim stronom czynny udział w postępowaniu, realizując przede wszystkim wymóg wprowadzony przepisem art. 10 § 2 K.p.a., poprzez poinformowanie o możliwości zapoznania się oraz wypowiedzenia co do zebranych materiałów i dowodów w sprawie.

Pismem z dnia [...] września 2009 r. poinformowano bowiem pełnomocnika strony, iż "w związku z prowadzonym postępowaniem administracyjnym w sprawie dokonania zmian w operacie ewidencji gruntów obrębu Sędzisław na działkach 289/3 i 289/4 stosownie do treści art. 10 oraz art. 73 § 1 kpa strona może zapoznać się ze zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym (...), a także składać pisemne i ustne wyjaśnienia dotyczącej rozpatrywanej sprawy, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma". Doręczenia tegoż pisma dokonano skutecznie w dniu [...] września 2008 r. na adres wskazany przez samego pełnomocnika skarżącego w piśmie z dnia [...] lipca 2008 r. tj. na adres "[...], Kancelaria Radcy Prawnego, ul. [...],[...] W.", na ręce osoby uprawnionej do jego odbioru w postaci pracownika (zwrotne potwierdzenie odbioru, akta administracyjne). W związku z powyższym nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, iż organy administracyjne "uniemożliwiły mu zapoznanie się z aktami sprawy".

Od powyższego wyroku J. N. wniósł skargę kasacyjną zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez WSA we Wrocławiu oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Jako podstawę skargi kasacyjnej wskazano naruszenie prawa materialnego, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi mające wpływ na wynik sprawy, tj. § 44 ust. 1 pkt 2 i § 47 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków - poprzez nie utrzymanie przez Starostę K. operatu ewidencyjnego w aktualności tj. zgodnie z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi oraz nie wprowadzenia zmian do tego operatu. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c i pkt 3 w związku z art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na wydaniu wyroku nie uwzględniającego skargę w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny sprawy oraz wywiedzenie błędnej podstawy materialnej uprawniającej organy administracyjne do nieuwzględnienia wniosku strony, tj.: art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienia stanu sprawy i nie przeprowadzenie przez organy administracyjne obu instancji wnikliwego rozpatrzenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz naruszenie art. 10 k.p.a. przez organ I i II instancji w postaci nie zapoznania strony skarżącej (pełnomocnika skarżącego) z aktami sprawy na obu etapach postępowania administracyjnego - pismo organu I instancji z dnia [...] września 2008 r. nie spełnia tego

wymogu albowiem nie wiadomo do kogo jest kierowane (kto jest stroną uprawnioną

do przeglądania akt).

Strona wnosząca skargę kasacyjną wskazała, że między ujawnionymi danymi dotyczącymi powierzchni tych samych działek należących do J. N. prowadzonymi przez ten sam organ – Starostę K. ewidencją gruntów oraz "Wykazem właścicieli i władających" istnieje drastyczna dysproporcja. Prowadzone dotychczas postępowania administracyjne nie wyjaśniły powodów istnienia tych rozbieżności. Również Sąd I instancji ograniczył się w uzasadnieniu wyroku do odniesienia się do podstępowania rozgraniczającego, pomijając podniesione przez stronę zarzuty.

Ponadto organ II instancji wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 10 k.p.a. przed wydaniem zaskarżonego rozstrzygnięcia w ogóle nie zapoznał strony z aktami sprawy, co pozbawiło ją możliwości weryfikacji przyszłego stanowiska organu odwoławczego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie autor skargi kasacyjnej zasadniczo zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, a także naruszenie przepisów prawa materialnego. Wobec tego w pierwszej kolejności podlega rozpoznaniu zarzut odnoszący się do uchybień procesowych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie za całkowicie chybiony uznać należy zarzut skargi kasacyjnej o naruszeniu w zaskarżonym wyroku art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wskazać należy, że brzmienie tego przepisu nie pozostawia w zasadzie wątpliwości, co do tego, że obejmuje on wyłącznie przypadki, w których gdyby nie naruszono przepisów postępowania, to najprawdopodobniej zapadłaby decyzja o innej treści. Można zatem zarzucić Sądowi pierwszej instancji naruszenie wyżej wymienionego przepisu tylko wówczas, gdy Sąd ten stwierdził naruszenie przepisów prawa, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mimo to Sąd ten nie spełnił dyspozycji tej normy prawnej i nie uchylił zaskarżonej decyzji. Jeśli zatem z wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się naruszenia przepisów, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to uznać należy, że rozstrzygnięcie jest zgodne z dyspozycją stosowanej przez Sąd pierwszej instancji normy prawnej.

Naruszenie powyższego przepisu skarżący powiązał z naruszeniem art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zauważyć należy, że treść tego przepisu określa składniki, jakie powinno posiadać uzasadnienie wyroku, to jest zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzuty podniesione w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. W niniejszej sprawie wszystkie te elementy zawiera uzasadnienie przedmiotowego wyroku. Przedstawiono bowiem zarówno część historyczną, w której podano wszystkie istotne okoliczności sprawy, jak i merytoryczne stanowisko Sądu, które wskazuje z jakich przyczyn Sąd wydał rozstrzygnięcie. Podkreślić przy tym należy, że wskazany wyżej przepis stanowi przede wszystkim o konstrukcji uzasadnienia, dlatego też, nie ma podstaw do przyjęcia, aby Sąd pierwszej instancji dopuścił się uchybień przy jego konstruowaniu. Z faktu, że skarżący nie zgadza się z ustaleniami Sądu nie można kwestionować prawidłowości uzasadnienia.

W związku z tym uznać należy, że nie doszło również do naruszeń wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego – dalej k.p.a. Zaskarżona decyzja bowiem, zarówno w swej osnowie, jak i uzasadnieniu, była sformułowana w sposób jasny, strona nie musiała domyślać się jej treści, organ wyjaśnił kryteria, którymi się kierował wydając przedmiotową decyzję. Materiał dowodowy w sprawie został w sposób wyczerpujący zebrany i rozpatrzony, a następnie po wnikliwej analizie organów administracyjnych, trafnie oceniony przez Sąd pierwszej instancji. W powyższym świetle nie można również podzielić zarzutów skargi w przedmiocie naruszenia procedury albowiem to hipoteza normy prawa materialnego, która ma zastosowanie w sprawie, wyznacza zakres prowadzonego postępowania dowodowego.

Zauważyć bowiem należy, że zasady zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków określają przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 roku - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U nr 38, poz. 454). Stosownie do art. 2 pkt 8 i art. 20 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, ewidencja stanowi jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach.

Ewidencja gruntów obejmuje dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków, a także dane dotyczące właścicieli, użytkowników wieczystych i innych osób władających nieruchomościami. Dane ewidencyjne odnoszące się do gruntów dotyczą między innymi numeru działki, numerycznego opisu granic, pola powierzchni działki ewidencyjnej i informacji określających pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej (§ 10, § 11, § 59 i § 60 rozporządzenia). Wpisów oraz zmian podmiotowych i przedmiotowych dokonuje się w ewidencji na podstawie prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, dokumentacji architektoniczno - budowlanej, opracowań geodezyjno - kartograficznych przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Dane zawarte w ewidencji są podstawą planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych.

Ze wskazanych wyżej przepisów wynika, że dane ewidencyjne mają charakter informacyjno - techniczny i odnoszą się do konkretnej działki ewidencyjnej. Ewidencja rejestruje jedynie stany prawne wynikające z określonych dokumentów urzędowych, a zatem stany ustalane w innym trybie lub przez inne organy orzekające. Dla obywateli i organów państwowych moc wiążącą mają tylko dane dotyczące opisu gruntów (ich położenia, konturu granic, rodzaju użytków, itp.). Ewidencja nie rozstrzyga natomiast żadnych sporów do gruntów, zaś organy ewidencyjne nie są uprawnione do weryfikacji dokumentów na podstawie, których dokonują zmian w ewidencji. Ochronie i rejestracji praw podmiotowych służą natomiast księgi wieczyste, a spory na tle własności i sposobu korzystania z nieruchomości mogą być dochodzone przed sądami powszechnymi lub w innych odrębnych postępowaniach. Uznać zatem należy, że rejestr ewidencji gruntów jest wyłącznie odzwierciedleniem aktualnego stanu prawnego dotyczącego danej nieruchomości i zawiera jedynie dane wynikające z tytułu własności, ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, co oznacza, że nie kształtuje nowego stanu prawnego nieruchomości, a jedynie potwierdza stan prawny nieruchomości zaistniały wcześniej. To natomiast oznacza, że ujawniony w ewidencji gruntów stan prawny musi być oparty na odpowiednich dokumentach (prawomocnych orzeczeniach sądowych, ostatecznych decyzjach administracyjnych, czynnościach prawnych dokonanych w formie aktów notarialnych, spisanych umowach i ugodach w postępowaniu sądowym i administracyjnym lub innych dokumentach posiadających moc dowodową dla ustalenia prawa własności). Nie można zatem w postępowaniu o zmianę danych w ewidencji gruntów samodzielnie ustalać i rozstrzygać o prawidłowości tytułów własności, które były podstawą dokonania wpisów w ewidencji.

W związku z powyższym należy wskazać, iż w odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. § 44 i § 47 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków z przepisów tych wynika, że ewidencja gruntów powinna być utrzymywana w stałej aktualności nie tylko co do stanu faktycznego, ale i prawnego. Zmian w stanie prawnym zapisanym w ewidencji gruntów dokonuje się na podstawie prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych oraz innych dokumentów wymienionych w § 46 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia, co wynika także z art. 22 ust. 3 omawianej ustawy. Dokonanie zatem zmian w operacie ewidencyjnym jest możliwe poprzez udokumentowanie przez osobę zainteresowaną rozbieżności pomiędzy danymi zawartymi w ewidencji a rzeczywistym stanem prawnym i faktycznym gruntów, co wynika też z § 45 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia. Podkreślenia wymaga, że zawarte w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne regulacje prawne dotyczące ewidencji gruntów (art. 20 - art. 26) dotyczą naniesienia do ewidencji gruntów bezspornych danych o gruntach, budynkach i lokalach.

Podkreślić w tym miejscu należy, że Starosta, jako przedstawiciel Skarbu Państwa odpowiada za aktualność danych w ewidencji, o czym stanowi § 44 powołanego rozporządzenia, przy czym wszelkie zmiany powinny być dokonane w oparciu o dane udokumentowane, na co już wskazano powyżej. Zauważyć także należy, że obowiązek wynikający z art. 22 ust. 2 powołanej ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne z jednej strony zapewnia aktualność tych danych, które powinny odzwierciedlać stan rzeczywisty, z drugiej zaś strony eliminuje możliwość dokonywania tych zmian z datą wsteczną. Pamiętać przy tym jednak trzeba, że dokonanie takiej zmiany jest czynnością materialno - techniczną, w związku z czym nie mają do niej zastosowania przepisy procedury administracyjnej, albowiem zmiany w ewidencji gruntów nie są dokonywane w drodze decyzji administracyjnej (por. Wyrok NSA z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. akt I OSK 1251/09 opubl. w CBOiS).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że po pierwsze według stanu na dzień [...] sierpnia 2007 r. w operacie ewidencji gruntów budynków obrębu S., gminy M. powierzchnia działek ewidencyjnych wynosiła odpowiednio 2,67 ha dla działki numer [...] oraz 0,06 ha dla działki nr [...], a po drugie, że Sąd Rejonowy w K., Wydział [...] Cywilny, postanowieniem z dnia [...] lipca 2005 r. o sygn. akt [...], po rozpoznaniu wniosku Skarbu Państwa - Lasów Państwowych - Nadleśnictwa o rozgraniczenie nieruchomości, ustalił grancie według linii prowadzącej przez punkty graniczne [...] określone w opinii uzupełniającej biegłego inż. J. S. z dnia [...] marca 2005 r. oraz zaznaczonej kolorem niebieskim na mapie ewidencji gruntów obrębu S., stanowiącej załącznik numer 1 do opinii biegłego J. S. z dnia [...] lutego 2005 r.

W wyniku zaś postępowania rozgraniczeniowego zakończonego w/w prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w K. oraz na podstawie sporządzonej dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, opracowanej na zlecenie Starosty K., a wykonanej zgodnie z ustaleniami Sądu, powierzchnia działek w operacie ewidencji gruntów i budynków została przez organ I instancji zaktualizowana i wyniosła odpowiednio 0,29 ha dla działki numer [...] oraz 0,06 ha dla działki numer [...]. Stosownie bowiem do treści § 45 ust 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków starosta w ramach aktualizacji danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków z urzędu wprowadza zmiany wynikające min. z prawomocnych orzeczeń sądowych.

W związku ze wskazanymi wyżej wywodami oraz z okolicznością, że w niniejszej sprawie przedstawione wnioski i "dowody", nie stanowią danych, o których mowa w § 46 ust. 2 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. uznać należy, za zasadne stanowisko Sądu pierwszej instancji, że nie ma podstawy do wprowadzenia wnioskowanych przez skarżącego zmian do operatu ewidencji gruntów budynków.

Subiektywne odczucie skarżącego, że zapadłe rozstrzygniecie nie jest zgodne z przepisami prawa, nie jest zatem podstawą do skutecznego wzruszenia zaskarżonego wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jak zaś słusznie zauważył w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd I instancji, zarzuty podniesione przez pełnomocnika skarżącego w postępowaniu administracyjnym, a odnoszące się do "utraty przez skarżącego ok. 3 ha", winny być de facto podniesione w postępowaniu przed sądem powszechnym w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia przez organy prowadzące postępowanie art. 10 k.p.a., poprzez niezapoznanie strony skarżącej z aktami sprawy na obu etapach postępowania wskazać należy, że pismem z dnia [...] września 2009 r. pełnomocnik strony został poinformowany, że w związku z prowadzonym postępowaniem administracyjnym, strona może zapoznać się ze zgromadzonym w sprawi materiałem dowodowym, oraz składać wyjaśnienia dotyczące rozpatrywanej sprawy w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma. Pismo to doręczone zostało skutecznie w dniu [...] września 2008 r. na adres pełnomocnika skarżącego. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że osoba reprezentowana przez pełnomocnika działa w taki sposób, jakby sama dokonywała czynności procesowych, tyle, że przy wykorzystaniu profesjonalnej pomocy, co w zasadzie powinno służyć wzmocnieniu jej pozycji i realizacji praw w postępowaniu. Tym samym nie można zgodzić się z zarzutem zawartym w skardze kasacyjnej, że nie wiadomo, do kogo pismo jest kierowane i nie wiadomo, kto jest strona uprawnioną do przeglądania akt.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu rozpatrując skargę, podzielił w pełni argumentację wynikającą ze stanu faktycznego sprawy ustalonego przez organy administracji. Stanowisko swoje Sąd oparł na analizie akt sprawy, rozpatrując ją w granicach wynikających z przedmiotu sprawy administracyjnej.

Reasumując, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przedmiotowa skarga kasacyjna nie dostarcza usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia zawartych w niej żądań, w związku z czym, działając na podstawie przepisów art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.