Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. S.A. w Warszawie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. akt II SO/Wa 28/10 o wymierzeniu grzywny T. S.A. za nieprzekazanie skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy w sprawie ze skargi G. B. na bezczynność T. S.A. w Warszawie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie

W dniu 6 kwietnia 2010 r. G. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wymierzenie T. SA z siedzibą w Warszawie grzywny w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.).

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wymierzył T. S.A. w Warszawie grzywnę w wysokości 7000 zł. Jak wskazał Sąd skarga G. B. z dnia 13 lutego 2010 r. wpłynęła do T. SA w dniu 17 lutego 2010 r. Termin przekazania tej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wraz z odpowiedzią i aktami sprawy upłynął w dniu 4 marca 2010 r. (art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Do dnia rozpoznania niniejszego wniosku, skarga nie została przekazana do Sądu przez T. SA. Nie nadesłano też odpowiedzi na skargę i akt niezbędnych do jej rozpatrzenia. Organ nie wypełnił zatem ustawowego obowiązku. Z uwagi na to, że w sprawie nie zaszły żadne szczególne okoliczności, które uniemożliwiły T. SA (podmiotowi zobowiązanemu w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej) przekazanie skargi w ustawowym terminie, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaszła podstawa do wymierzenia grzywny.

Na powyższe postanowienie T. S.A. wniosła zażalenie, zarzucając naruszenie art. 55 § 1 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, że przepis ten uprawnia do nałożenia grzywny z tytułu niewykonania obowiązku wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 58 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, że właściwość sądu administracyjnego nie wymaga badania z urzędu w toku postępowania przed Sądem I instancji, a nadto, że istnieje domniemanie tej właściwości oparte wyłącznie na fakcie złożenia wniosku w niniejszej sprawie. Skarżąca Spółka podniosła, że nie jest organem administracji a w sprawie niniejszej nie zostało rozstrzygnięte czy istnieją w ogóle przesłanki odmowy udzielenie informacji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 55 § 1 p.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o jakich mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., tj. przekazania skargi sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia, sąd może na wniosek skarżącego orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Przy czym, w przypadku skarg dotyczących udostępnienia informacji publicznej termin ten, stosownie do art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), wynosi 15 dni. Zatem powołane przepisy przewidują wyłącznie dwa warunki, których spełnienie pozwala sądowi na wymierzenie takiej grzywny, tj. stwierdzenie uchybienia przez organ terminowi do przekazania sądowi skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę oraz złożenie przez stronę wniosku o wymierzenie grzywny.

Jak wynika z ustaleń Sądu, które nie zostały w sprawie niniejszej zakwestionowane, skarga G. B. z dnia 13 lutego 2010 r. wpłynęła do T. S.A. w dniu 17 lutego 2010 r. Termin przekazania tej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wraz z odpowiedzią i aktami sprawy upłynął w dniu 4 marca 2010 r. (art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Do dnia rozpoznania wniosku o wymierzenie grzywny z dnia 6 kwietnia 2010 r. skarga nie została przekazana do Sądu przez T. S.A. W takiej sytuacji należy stwierdzić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasadnie uznał, że zachodzą podstawy do wymierzenia T. S.A. grzywny za nieprzekazanie w terminie skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy.

Odnosząc się do argumentów podniesionych w zażaleniu należy stwierdzić, że skarżąca T. S.A. miała bezwzględny obowiązek przekazania skargi do sądu administracyjnego, do którego to Sądu należy dalsza ocena jej dopuszczalności. Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1-2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej obowiązane do udostępniania informacji publicznej są nie tylko organy administracji publicznej (władze publiczne) lecz również inne podmioty wymienione w powyższym przepisie.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) postanowił zażalenie oddalić.