Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący: Sędzia WSA - Adam Lipiński po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku G. B. o wymierzenie grzywny T.SA z siedzibą w W. za nieprzekazanie skargi, odpowiedzi na skargę i akt w sprawie ze skargi G.B. na bezczynność T.SA z siedzibą w W. w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 5 grudnia 2009 r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia 1. wymierzyć T.SA z siedzibą w W. grzywnę w wysokości 7.000 zł (siedem tysięcy złotych), 2. zasądzić na rzecz G. B. od T.SA z siedzibą w W. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 6 kwietnia 2010 r. G. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wymierzenie T.SA z siedzibą

w W. grzywny w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 13 lutego 2010 r. złożył, za pośrednictwem T.SA, skargę na bezczynność tego podmiotu w zakresie rozpatrzenia jego wniosku z dnia 5 grudnia 2009 r. o udostępnienie informacji publicznej. Skarga wpłynęła do T.SA w dniu 17 lutego 2010 r. (skarżący przedłożył oryginał odpowiedzi Poczty Polskiej SA na reklamację dotyczącą daty doręczenia przesyłki zawierającej skargę). Pismem z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] G. B. został poinformowany przez Dyrektora Biura Prawnego T. SA, że skarga na bezczynność podlega obowiązkowej opłacie w wysokości 100 zł na rachunek WSA w Warszawie. Wskazano, że brak przedstawienia dowodu jej uiszczenia stanowi przeszkodę w nadaniu skardze biegu.

T.SA, reprezentowana przez radcę prawnego, wniosek o wymierzenie grzywny uznała za bezzasadny. W odpowiedzi pełnomocnik wskazał, że organ, do którego wpłynęła skarga, sprawdza, czy skarga ta spełnia warunki formalne. Jeżeli warunki formalne zostały wypełnione, organ niezwłocznie przekazuje skargę do właściwego sądu wraz z odpowiedzią na skargę. Pełnomocnik podniósł, iż w niniejszej sprawie stwierdzono, że do skargi nie został dołączony dowód uiszczenia opłaty sądowej w wysokości 100 zł. Skarżącego wezwano do uiszczenia tej kwoty

z pouczeniem, w jaki sposób dokonać wpłaty. Podkreślono, że przyczyna wstrzymania przekazania sprawy do Sądu do czasu uiszczenia należnej opłaty, nie leży po stronie T.SA.

Sąd ustalił, że do dnia rozpoznania niniejszego wniosku o wymierzenie grzywny skarga G. B. na bezczynność T.SA nie została przekazana do Sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Wniosek o wymierzenie T.SA grzywny za nieprzekazanie skargi, odpowiedzi i akt sprawy zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 54 § 1 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Organ przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę

w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia (art. 54 § 2 P.p.s.a.). Stosownie zaś do art. 55 § 1 powołanej ustawy, w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a. Grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego

w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów (art. 154 § 6 P.p.s.a.).

Przewidziany w art. 54 § 2 P.p.s.a. obowiązek przekazania sądowi skargi, akt sprawy i odpowiedzi na skargę, poza nadzwyczajnym przypadkiem wymienionym

w art. 54 § 3 tej ustawy, który w niniejszej sprawie nie zachodzi, ma charakter bezwzględny. Wskazania wymaga przy tym, że w sprawie niniejszej, w odniesieniu do terminu, w którym powinno nastąpić przekazanie sądowi skargi wraz z aktami sprawy

i odpowiedzią na skargę zastosowanie znajduje przepis szczególny, tj. art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198). Przedmiotem skargi z dnia 13 lutego 2010 r. była bowiem bezczynność T.SA w zakresie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Zgodnie z powołanym przepisem przekazanie akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi. Ustawodawca postanowił zatem, że w przypadku spraw dotyczących informacji publicznej podmiot, do którego wpłynęła skarga skierowana do sądu administracyjnego, obowiązany jest przekazać ją wraz z aktami sprawy i odpowiedzią w terminie 15 dni od dnia jej otrzymania.

Skarga G. B. z dnia 13 lutego 2010 r. wpłynęła do T. SA w dniu 17 lutego 2010 r. Termin przekazania tej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wraz z odpowiedzią i aktami sprawy upłynął w dniu 4 marca 2010 r. (art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Do dnia rozpoznania niniejszego wniosku, skarga nie została przekazana do Sądu przez T.SA. Nie nadesłano też odpowiedzi na skargę i akt niezbędnych do jej rozpatrzenia. Organ nie wypełnił zatem ustawowego obowiązku.

Odnosząc się do argumentów T.SA, zawartych w odpowiedzi na wniosek o wymierzenie grzywny, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazuje, że obowiązki organu, do którego wpłynęła skarga skierowana do sądu administracyjnego, określone zostały wyczerpująco w art. 54 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Obowiązek organu, na tym etapie postępowania sądowoadministracyjnego, sprowadza się do przekazania Sądowi,

w wyznaczonym przepisami terminie, skargi z odpowiedzią i aktami. Podmiot, do którego wpłynęła skarga skierowana do sądu administracyjnego, nie tylko nie jest zobowiązany, ale nie jest również uprawniony do dokonywania oceny spełnienia przez nią warunków formalnych. Tylko sąd administracyjny jest władny do badania dopuszczalności skargi, w tym m.in. dokonywania oceny spełnienia przez nią warunków formalnych. W ramach wstępnego badania skargi również tylko sąd administracyjny uprawniony jest do dokonywania ustaleń, czy skarga została opłacona. W sytuacji, gdy skarga nie została opłacona lub nie została opłacona należycie Przewodniczący Wydziału wzywa stronę do uiszczenia wpisu sądowego, ze wskazaniem jego wysokości, sposobu uiszczenia oraz terminu, w którym czynności należy dokonać a także poucza o skutku nieuiszczenia wpisu sądowego (art. 220 § 1 i § 3 P.p.s.a. ).

Organ nie jest dysponentem skargi skierowanej do sądu administracyjnego. Nie może zatem decydować, czy i kiedy (po spełnieniu przez stronę jakich dodatkowych warunków) przekaże skargę do sądu administracyjnego.

Żądanie przez T.SA od skarżącego w niniejszej sprawie dołączenia dowodu uiszczenia wpisu sądowego i uzależnianie przekazania skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie od dokonania tej czynności, jest całkowicie bezzasadne. Działanie takie zmierza w efekcie do pozbawienia strony konstytucyjnego prawa do sądu.

Z uwagi na to, że w sprawie nie zaszły żadne szczególne okoliczności, które uniemożliwiły T.SA (podmiotowi zobowiązanemu w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej) przekazanie skargi w ustawowym terminie, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaszła podstawa do wymierzenia grzywny.

Na wymierzenie grzywny i jej wysokość miało wpływ niewypełnienie przez T.SA w terminie ustawowego obowiązku określonego w art. 54 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz brak uzasadnionego usprawiedliwienia w zakresie przekroczenia tego terminu. Sąd wskazuje przy tym, że przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w roku poprzednim (Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2009 r. M.P. Nr 7, poz. 67) wyniosło 3.102,96 zł (art. 154 § 6 P.p.s.a.).

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 55 § 1 w zw. z art. 54 § 2 P.p.s.a. i art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wymierzył T.SA z siedzibą w W. grzywnę w wysokości 7.000 zł (siedem tysięcy złotych). O zwrocie kosztów orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 64 § 3 P.p.s.a.