Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.), Sędzia NSA Dariusz Dudra, Sędzia WSA (del.) Piotr Kraczowski, po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2019 r., sygn. akt V SA/Wa 376/19 w sprawie ze skargi J. na decyzję Prezesa Z. z dnia [...] grudnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie nakazu zwrotu środków przekazanych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 10 lipca 2019 r., sygn. akt V SA/Wa 376/19 po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z [...] grudnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu środków przekazanych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne - uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z [...] sierpnia 2018 r. i umorzył postępowanie administracyjne.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

Z systemu informatycznego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych organ uzyskał informację, iż strona nie opłaciła składek na ubezpieczenia społeczne, w terminie wynikającym z art. 47 ust. 1 ustawy dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 ze zm., dalej: u.s.u.s.) za miesiące: styczeń-lipiec, wrzesień, październik, grudzień 2009 r., styczeń, luty, kwiecień-grudzień 2010 r., luty, październik, listopad 2011 r. oraz luty i kwiecień 2012 r.

Z uwagi na powyższe pismami z 15 maja 2017 r. oraz 16 listopada 2017 r., organ zwrócił się z zapytaniem do właściwego oddziału ZUS, czy strona opłaciła terminowo i w całości obowiązkowe składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe za ww. miesiące. Odpowiedzi udzielił Oddział ZUS w Pile pismami z 24 maja 2017 r. oraz z 24 stycznia 2018 r.

Pismem z 7 lutego 2018 r., wezwano skarżącego do zwrotu środków Funduszu, wypłaconych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne za ww. okresy sprawozdawcze wraz z naliczonymi odsetkami. W powyższym wezwaniu wyznaczono 3-miesięczny termin na dokonanie stosownej spłaty, pod rygorem wszczęcia postępowania administracyjnego w zakresie zwrotu nienależnie uzyskanych środków z tytułu refundacji składek. Wyznaczony termin upłynął 14 maja 2018 r. - do tego dnia nie nastąpiła wpłata środków wskazanych w wezwaniu do zapłaty.

W piśmie z 20 lutego 2018 r. strona odmówiła zapłaty kwoty wymienionej w wezwaniu, uzasadniając to tym, że składała w terminie wniosek Wn-U-G z kwotą zerową, a w chwili opłacenia składek do ZUS składała korektę wniosku z kwotą wnioskowaną do wypłaty. Natomiast, w wiadomości e-mail przesłanej 27 lutego 2018 r., strona zwróciła się z prośbą o przesłanie przepisów prawnych regulujących wypłatę refundacji składek na ubezpieczenia społeczne. Organ, w pismach z 7 marca 2018 r. i 29 marca 2018 r. przedstawił stronie wyjaśnienia.

Pismem z 14 czerwca 2018 r., strona została zawiadomiona o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie o zwrot środków Funduszu, wypłaconych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne za okresy sprawozdawcze: styczeń-lipiec, wrzesień, październik, grudzień 2009 r., styczeń, luty, kwiecień-grudzień 2010 r., luty, październik, listopad 2011 r. oraz luty i kwiecień 2012 r. Jednocześnie strona została wezwana do przedstawienia w terminie 7 dni od daty doręczenia zawiadomienia wszelkich wniosków, uwag i informacji mających w jej ocenie znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy.

Strona skorzystała z przysługującego jej prawa i w piśmie z 24 czerwca 2018 r. wniosła o odstąpienie od żądania zwrotu refundacji poprzez umorzenie oraz przesłała kserokopię pisma skierowanego do Ministra Rodziny, Pracy i Rodziny Społecznej z [...] czerwca 2018 r.

Decyzją [...] sierpnia 2018 r. Prezes Zarządu PFRON nakazał stronie zwrot w terminie 14 dni od dnia otrzymania decyzji, środków Funduszu przekazanych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne za ww. okresy w łącznej kwocie 12.018,21 zł.

Pismem z 20 sierpnia 2018 r. strona wniosła o ponowne rozpatrzenie przedmiotowej sprawy.

Następnie pismem z 31 sierpnia 2018 r., organ skierował zapytanie do ZUS Oddział w P. z prośbą o powtórne przeanalizowanie konta płatnika w kwestii konkretnych dat oraz wysokości wpłat składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, przez skarżącego.

Pismami z 14 września i 29 października 2018 r., Oddział ZUS w P. wskazał, że obowiązującym płatnika terminem płatności składek według deklaracji i stosownie do art. 47 ust. 1 u.s.u.s. jest termin do 15-go każdego m-ca za m-c ubiegły, zaś składki na ubezpieczenia społeczne za ww. miesiące strona opłaciła po tym terminie.

Pismem z 13 listopada 2018 r. strona wskazała, iż roszczenie tytułem refundacji składek za lata 2009-2012 jest przedawnione.

Decyzją z [...] grudnia 2018 r. Prezes Zarządu PFRON utrzymał w mocy decyzję z [...] sierpnia 2018 r. nakazującą stronie zwrot środków przekazanych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne.

Organ zwrócił uwagę na fakt, iż w sprawie zastosowanie znajduje art. 25a ust. 4 u.s.u.s., w związku z czym uzyskanie refundacji nie jest możliwe, gdy składki zostały opłacone z uchybieniem terminów określonych w odrębnych przepisach, przekraczającym 14 dni. Prezes Zarządu PFRON stwierdził, że składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe za okresy sprawozdawcze: styczeń-lipiec, wrzesień, październik, grudzień 2009 r., styczeń, luty, kwiecień-grudzień 2010 r., luty, październik, listopad 2011 r. oraz luty i kwiecień 2012 r., zostały opłacone po terminie przekraczającym 14 dni. Dodał, iż terminowe opłacenie składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w całości jest warunkiem koniecznym, który musi wystąpić, by możliwe było zrefundowanie. Od powyższego warunku ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnienia osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2016 poz. 246 z poźn. zm., dalej: ustawa o rehabilitacji) nie przewiduje wyjątków.

W odniesieniu do wniosku strony z 13 listopada 2018 r. o uznanie, że doszło do przedawnienia roszczeń organ stwierdził, że zgodnie z art. 25c ust. 11 u.s.u.s., refundacja składek na ubezpieczenia społeczne jest udzielana na zasadach pomocy de minimis, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej. W świetle powyższego, organ zobowiązany był również do stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008, a także innych przepisów unijnych związanych z procedurą zwrotu bezprawnie przyznanej pomocy. Dodał, że aktem takim jest rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz. Urz. UE. L Nr 83 str. 1), zastąpione rozporządzeniem Rady (UE) nr 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE. L Nr 248, str. 9), które to akty przewidują 10-letnie okresy przedawnienia roszczeń.

Organ podkreślił, że w związku z powyższym w przedmiotowej sprawie, w dniu podjęcia przez organ pierwszej czynności zmierzającej do zwrotu środków, tj. w dniu wszczęcia z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie zwrotu środków, co miało miejsce 14 czerwca 2018 r. nie upłynął dziesięcioletni okres przedawnienia dochodzenia roszczeń z tytułu nienależnie pobranej refundacji składek na ubezpieczenia społeczne za wskazane okresy sprawozdawcze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podejmując wskazane na wstępie rozstrzygnięcie uznał, że skarżący skutecznie podniósł zarzut przedawnienia roszczeń z tytułu środków przekazanych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne za okresy wskazane w zaskarżonej decyzji.

Sąd wyjaśnił, że zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o rehabilitacji Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jest państwowym funduszem celowym, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.

Z treści art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r., poz. 869, dalej: u.f.p.), w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie, a nadanym mu ustawą z dnia 10 lutego 2017 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych Dz. U. z 2017 r., poz. 659) wynika natomiast, że ma on zastosowanie również do przychodów państwowych funduszy celowych.

W pkt 1-8 art. 60 u.f.p. wskazano przykładowo, co stanowi niepodatkowe należności budżetowe i tak, środkami publicznymi stanowiącymi niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym są w szczególności następujące dochody budżetu państwa, dochody budżetu jednostki samorządu terytorialnego albo przychody państwowych funduszy celowych:

1) kwoty dotacji podlegające zwrotowi w przypadkach określonych w niniejszej ustawie;

2) należności z tytułu gwarancji i poręczeń udzielonych przez Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego;

3) wpłaty nadwyżek środków obrotowych samorządowych zakładów budżetowych;

4) wpłaty nadwyżek środków finansowych agencji wykonawczych;

5) wpłaty środków z tytułu rozliczeń realizacji programów przedakcesyjnych;

6) należności z tytułu zwrotu środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich oraz inne należności związane z realizacją projektów finansowanych z udziałem tych środków, a także odsetki od tych środków i od tych należności;

6a) należności z tytułu grzywien nałożonych w drodze mandatu karnego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia oraz w postępowaniu w sprawach o wykroczenia skarbowe;

7) dochody pobierane przez państwowe i samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw;

8) pobrane przez jednostkę samorządu terytorialnego dochody związane z realizacją zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań zleconych jednostkom samorządu terytorialnego odrębnymi ustawami i nieodprowadzone na rachunek dochodów budżetu państwa.

Zdaniem Sądu wyliczenie to ma charakter przykładowy, o czym świadczy termin "w szczególności" i dlatego też w ocenie sądu także środki przekazane stronie na mocy art. 25a ust. 1 pkt 1 ustawy o rehabilitacji i których następnie zwrotu zażądał Prezes Zarządu PFRON, na mocy art. 49e ust. 1 ustawy o rehabilitacji, także stanowią środki publiczne jako niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym. W konsekwencji w sprawie zastosowanie znajduje również art. 67 ust. 1 u.f.p. zgodnie z którym: do spraw dotyczących należności, o których mowa w art. 60, nieuregulowanych niniejszą ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60) i odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm., dalej: O.p.).

W ocenie Sądu, w zakresie ustalenia terminu przedawnienia przedmiotowych należności, należy odpowiednio zastosować znajdujący się w dziale III Ordynacji podatkowej art. 70 § 1, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie, odpowiednie stosowanie art. 70 § 1 O.p. polega na przyjęciu, że początkiem biegu 5-letniego okresu przedawnienia jest koniec roku kalendarzowego, w którym strona nabyła prawo do refundacji składki za konkretny miesiąc. Badana sprawa dotyczy refundacji składek na ubezpieczenia społeczne za wybrane miesiące z lat 2009-2012. Termin przedawnienia dochodzenia roszczenia w zakresie refundacji składki za ostatni z wymienionych w zaskarżonej decyzji miesięcy - kwiecień 2012 r. – upłynął 31 grudnia 2017 r. (pięć lat od końca roku kalendarzowego w którym strona nabyła prawo o refundacji składki).

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie, w dniu podjęcia przez organ pierwszej czynności zmierzającej do zwrotu środków, tj. w dniu wszczęcia z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie zwrotu środków, co miało miejsce 14 czerwca 2018 r., niewątpliwie upłynął, wskazany w art. 70 § 1 O.p., 5-letni okres przedawnienia dochodzenia roszczeń. Jako przedawnione uznać zatem należało zarówno należności z tytułu refundacji składek za miesiąc kwiecień 2012 r., jak i za wszystkie wcześniejsze miesiące z lat 2009-2012, wskazane w decyzji organu.

Sąd wskazał, że w treści zaskarżonej decyzji Prezes Zarządu PFRON błędnie odwołał się do regulacji unijnych przewidujących 10-letni termin przedawnienia dochodzonych należności z tytułu zrefundowanych składek na ubezpieczenia społeczne. W tym kontekście Sąd przywołał wyrok z 5 marca 2019 r. (Wielka Izba) w sprawie C-349/17 Eesti Pagar. Zdaniem Sądu ten wyrok TSUE potwierdził stanowisko WSA, iż w zakresie terminu przedawnienia żądanych należności należy stosować termin przewidziany przez właściwe prawo krajowe, a do kwestii przedawnienia należności nie mają zastosowania wskazane w zaskarżonej decyzji przez organ przepisy prawa unijnego tj. art. 15 rozporządzenia nr 659/1999 i art. 17 rozporządzenia nr 2015/1589.

Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Na podstawie art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. 2019 poz. 2325; dalej: p.p.s.a.) wyrokowi Sądu I instancji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 67 § 1 w zw. z art. 60 u.f.p., a niezastosowanie przepisu art. 118 Kodeksu cywilnego i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104) w zw. z art. 66 ustawy o rehabilitacji, co doprowadziło Sąd do błędnego przyjęcia, że zaskarżoną decyzją organ orzekł o roszczeniach przedawnionych i w konsekwencji do wydania wyroku uwzględniającego skargę.

Argumentację na poparcie stawianych zarzutów przedstawiono w obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną J. wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 183 § 1 zd. pierwsze p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania określone w § 2 powołanego przepisu, co pozwoliło na rozpoznanie sprawy w zakresie wyznaczonym zarzutem skargi kasacyjnej i stosownie do art. 193 zd. drugie p.p.s.a. – przedstawienie w odniesieniu do tego zarzutu motywów rozstrzygnięcia.

Niniejsza skarga kasacyjna została oparta na zarzucie niewłaściwego zastosowania art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 67 § 1 i art. 60 u.f.p. zamiast art. 118 K.c. i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 66 ustawy o rehabilitacji.

Zarzut ten nie znajduje oparcia w stanie prawnym i faktycznym sprawy.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd I instancji była decyzja orzekająca o zwrocie środków przekazanych tytułem refundacji składek na ubezpieczenia społeczne. Według przepisów ustawy o rehabilitacji podmiotem, który gromadzi środki przeznaczone na rehabilitację społeczną i zawodową osób niepełnosprawnych oraz nimi dysponuje i kontroluje ich wydatkowanie jest PFRON. PFRON jest państwowym funduszem celowym w rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych (art. 45 ust. 1 ustawy o rehabilitacji). Jako państwowy fundusz celowy PFRON tworzy z innymi podmiotami, wskazanymi w ustawie, sektor finansów publicznych (art. 9 pkt 7 u.f.p.). Zaliczenie do sektora finansów publicznych zobowiązuje PFRON do stosowania pewnych uniwersalnych zasad gospodarki finansowej określonych w u.f.p., w zakresie rachunkowości, planowania i sprawozdawczości (m.in. art. 1 pkt 3 i pkt 10, art. 29 ust. 1 oraz art. 40 – art. 44 u.f.p.), a w związku z tym dokonywania rozliczeń dofinasowania według reguł jak dla niepodatkowych należności budżetowych o charakterze publicznoprawnym, a nie jak tego oczekuje autor skargi kasacyjnej – jak dla należności cywilnoprawnych. Pogląd ten znajduje obecnie potwierdzenie w znowelizowanym art. 60 u.f.p., z którego wprost wynika, że przychody państwowych funduszy celowych są środkami publicznymi stanowiącymi niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym. Uszczegółowienie to, odnoszące się z formalnoprawnego punktu widzenia do stanów prawnych powstałych po wejściu w życie noweli z 2017 r., tj. od 28 kwietnia 2017 r., nie przeszkadza w tym, aby do tego momentu środki PFRON były tak samo traktowane. Do takiego wniosku prowadzi także analiza art. 46 ustawy o rehabilitacji. Przepis ten zawiera katalog źródeł przychodu PFRON, z którego wynika, że PFRON jest zasilany środkami pieniężnymi pochodzącymi ze źródeł krajowych, w tym z dotacji z budżetu państwa oraz innych dotacji i subwencji ((1) wpłaty pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 1, art. 23 oraz art. 31 ust. 3 pkt 1; 2) dotacje z budżetu państwa oraz inne dotacje i subwencje; 3) spadki, zapisy i darowizny; 4) dobrowolne wpłaty pracodawców; 5) dochody z oprocentowania pożyczek oraz wolnych środków przekazanych w zarządzanie zgodnie z przepisami o finansach publicznych; 6) dochody z działalności gospodarczej; 7) wpłaty, o których mowa w art. 12a ust. 2, art. 26 ust. 7, art. 26e ust. 6, art. 26g ust. 2 i 3, spłaty pożyczek udzielonych z Funduszu na rozpoczęcie działalności gospodarczej albo rolniczej, wraz z oprocentowaniem, oraz zwroty środków pobranych przez pracodawców z Funduszu na szkolenie osoby niepełnosprawnej, która z przyczyn dotyczących pracodawcy nie będzie zatrudniona zgodnie z kierunkiem szkolenia lub będzie zatrudniona przez okres krótszy niż 24 miesiące, wraz z odsetkami, a także zwroty środków pobranych przez pracodawców z Funduszu na pokrycie 60% wynagrodzenia osoby niepełnosprawnej przed opodatkowaniem podatkiem dochodowym oraz 60% jej obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne od tego wynagrodzenia, która z przyczyn dotyczących pracodawcy będzie zatrudniona przez okres krótszy niż 12 miesięcy, wraz z odsetkami; 8) dywidendy; 8a) odsetki od środków, o których mowa w art. 48 ust. 1; 9) inne wpłaty)). Skoro tak, to do spraw nieuregulowanych w ustawie o rehabilitacji powinny mieć zastosowanie nie tylko przepisy k.p.a., K.c. oraz K.p. (art. 66 ust. 1 ustawy o rehabilitacji), ale również przepisy u.f.p. oraz w zw. z art. 67 ust. 1 tej ustawy – odpowiednio przepisy działu III O.p. Wypada zauważyć, że przepisy o rehabilitacji nie wykluczają co do zasady zastosowania w postępowaniach regulowanych tą ustawą przepisów O.p. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w postępowaniu unormowanym ustawą o rehabilitacji powinno się dopuścić, podobnie jak w postępowaniu unormowanym przepisami u.f.p., poddanie niektórych zagadnień prawny regulacji k.p.a. a innych O.p. Zgodnie bowiem z art. 66 ust. 1 ustawy o rehabilitacji przepisy k.p.a., K.c. i K.p. stosuje się w sprawach nieunormowanych przepisami ustawy o rehabilitacji. Zatem, jeśli uwzględni się treść art. 45 ust. 1 – 4 ustawy o rehabilitacji oraz wypływające z jego treści implikacje, to za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu I instancji co do tego, że w sprawie obliczenia terminu przedawnienia zobowiązań, o których mowa w art. 49e ust. 1 ustawy o rehabilitacji (Środki PFRON wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, pobrane w nadmiernej wysokości lub ustalone w wyniku kontroli w zakresie stwierdzonych nieprawidłowości, podlegają zwrotowi wraz z odsetkami) powinien mieć zastosowanie art. 70 § 1. O.p. – wprowadzający 5 – letni termin przedawnienia zobowiązań, a nie jak podnosi wnoszący skargę kasacyjną art. 118 K.c. – wprowadzający 10 - letni termin przedawnienia.

Wypada też zauważyć, z uwagi na źródło finasowania pomocy, której zwrotu obecnie domaga się organ, że w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95. Przepis ten ma bowiem zastosowanie do odzyskiwania nieprawidłowo przyznanych środków unijnych. Zgodnie z art. 1 ust. 2 powołanego rozporządzenia nieprawidłowość oznacza jakiekolwiek naruszenie przepisów prawa wspólnotowego wynikające z działania lub zaniedbania ze strony podmiotu gospodarczego, które spowodowało lub mogło spowodować szkodę w ogólnym budżecie Wspólnot lub w budżetach, które są zarządzane przez Wspólnoty, albo poprzez zmniejszenie lub utratę przychodów, które pochodzą ze środków własnych pobieranych bezpośrednio w imieniu Wspólnot, albo też w związku z nieuzasadnionym wydatkiem.

Potwierdza to wyrok w sprawie C-349/17, w którym TSUE orzekł, iż prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że gdy organ krajowy przyznał pomoc w ramach funduszu strukturalnego, stosując nieprawidłowo rozporządzenie nr 800/2008, terminem przedawnienia mającym zastosowanie do odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy jest — jeśli przesłanki stosowania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich są spełnione — termin czterech lat, zgodnie z art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia, lub — w razie ich niespełnienia — termin przewidziany przez właściwe prawo krajowe.

Podsumowując, skarga kasacyjna została oparta na nieusprawiedliwionych podstawach kasacyjnych.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 zw. z art. 182 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.