Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak - Kolczyńska Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost – Durchowska (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Weiher po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Stołecznego Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 1069/16 w sprawie ze skargi M. S. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach w strefie, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłat 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od M. S. na rzecz Rady Miasta Stołecznego Warszawy kwotę 647 (sześćset czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, sygn. akt VII SA/Wa 1069/16, po rozpoznaniu skargi M. S., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach w strefie, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłat. W punkcie I. stwierdził że uchwała Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] została wydana z naruszeniem prawa w części, tj. § 7 pkt 3 lit. a uchwały oraz § 3 ust. 1 Regulaminu funkcjonowania strefy płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN), stanowiącego załącznik Nr 2 do uchwały, w zakresie w jakim przewiduje, że pobieranie oraz wnoszenie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego – w przypadku zakupu biletu w parkomacie wyposażonym w klawiaturę – wiąże się z obowiązkiem podania numeru rejestracyjnego parkującego pojazdu, przez użycie w § 7 pkt 3 lit. a uchwały słów "oraz – w przypadku zakupu biletu w parkomacie wyposażonym w klawiaturę – numer rejestracyjny parkującego pojazdu" oraz w § 3 ust. 1 Regulaminu funkcjonowania strefy płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN), stanowiącego załącznik Nr 2 do uchwały słów "i – w przypadku zakupu biletu w parkomacie wyposażonym w klawiaturę – numerem rejestracyjnym parkującego pojazdu-"; w punkcie II. zasądził od Rady Miasta Stołecznego Warszawy na rzecz M. S. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną:

Rada Miasta Stołecznego Warszawy w dniu [...] czerwca 2008 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłat (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 138, poz. 4868). Uchwałę wydano na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 141, poz. 1591, ze zm.), w związku z art. 13b ust. 3, 4 i 5 oraz art. 13f ust. 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115 ze zm. – dalej jako "u.o.d.p.").

M. S. (dalej jako skarżący) złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na powyższą uchwałę. Kwestionując § 7 pkt 3 lit. a Uchwały oraz § 3 ust. 1 Regulaminu, zarzucił:.

1) naruszenie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 1997 nr 133 poz. 883, ze zm., dalej u.o.d.o.), polegające na nałożeniu w Uchwale obowiązku podania danych osobowych, w postaci numeru rejestracyjnego pojazdu, w sytuacji, gdy brak jest ustawowej podstawy przetwarzania tego rodzaju danych, zgodnie z u.o.d.o., a w szczególności, gdy:

a. ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych nie zawiera żadnego przepisu przyznającego uprawnienie lub nakładającego obowiązek przetwarzania danych osobowych w postaci numeru rejestracyjnego parkującego pojazdu, a przetwarzanie tych danych osobowych nie jest niezbędne do zrealizowania uprawnienia wynikającego z art. 13b ust. 3 oraz ust. 4 pkt 3 u.d.p. (art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. a contrario);

b. przetwarzanie tych danych osobowych nie jest niezbędne do wykonania zadania publicznego (art. 23 ust. 1 pkt 4 u.o.d.o. a contrario),

2) naruszenie art. 47 oraz art. 51 ust. 1 i 2 Konstytucji RP polegające na naruszeniu prawa do prywatności poprzez zobowiązanie w Uchwale, będącej aktem prawa miejscowego, do podania - w przypadku zakupu biletu w parkomacie wyposażonym w klawiaturę - danych osobowych w postaci numeru rejestracyjnego parkującego pojazdu, podczas gdy zobowiązanie do ujawniania takich informacji może wynikać tylko z ustawy oraz powinno być zgodne z zasadą proporcjonalności, wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz pozyskiwanie i gromadzenie tych informacji przez władzę publiczną powinno być niezbędne w demokratycznym państwie prawnym.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Stołecznego Warszawy wniosła o jej oddalenie. Na poparcie swojego stanowiska wskazała, że zaskarżona uchwała nie została wyeliminowana z obiegu prawnego w trybie rozstrzygnięcia nadzorczego. Jako powód wprowadzenia obowiązku wpisywania numeru rejestracyjnego samochodu parkującego w strefie płatnego parkowania organ podał możliwość unikania odpowiedzialności w przypadku parkowania kilku samochodów na ten sam bilet. Organ wskazał, że podanie numeru rejestracyjnego pojazdu na bilecie kontrolnym stanowi obecnie niepodważalny dowód na to, że dokonano opłaty za parkowanie danego pojazdu a brak numeru oznacza, że jest wielce wątpliwe, czy takiej opłaty dokonano za parkowanie konkretnego pojazdu.

Powołanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za zasadną.

Sąd pierwszej instancji powołując się na poglądy przedstawione w orzecznictwie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie stwierdził, że numer rejestracyjny pojazdu może prowadzić do identyfikacji osoby, a zatem stanowi on dane osobowe w rozumieniu art. 6 ustawy o ochronie danych osobowych. Jednocześnie Sąd podkreślił, że Straż Miejska, na podstawie art. 80c ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: z 2005 r. Dz. U. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), posiada prawo dostępu do danych, zawartych w Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, ma więc możliwość prostego ustalenia tożsamości właściciela pojazdu, posiadając numer rejestracyjny pojazdu.

Sąd dokonał oceny stwierdzenia organu, że uchwała w zaskarżonym zakresie nie nakłada na organ obowiązku lub nie powodują konieczności podejmowania czynności polegających na gromadzeniu, czyli przetwarzaniu danych osobowych właścicieli pojazdów, bowiem fakt wydrukowania biletu z umieszczonym w jego treści numerem rejestracyjnym pojazdu nie musi oznaczać, że organ te numery gromadzi czy przetwarza, wykorzystując np. potencjalne możliwości techniczne parkometru, jeśli ten ewentualnie takie posiada.

Sąd pierwszej instancji nie podzielił powyższego stanowiska organu, a następnie podkreślił, że Zarząd Dróg Miejskich zgłosił na podstawie art. 40 i nast. ustawy o ochronie danych osobowych zbiór danych osobowych o nazwie "Strefa Płatnego Parkowania". Do tego zbioru należą również informacje o numerach rejestracyjnych pojazdów parkujących w Strefach Płatnego Parkowania.

Mając na uwadze stanowisko organu dotyczące kwestii możliwości gromadzenia danych przez parkomaty Sąd wskazał, że na każdym z nich zawarto informacje co do adresu siedziby i pełnej nazwy organu gromadzącego dane, celu zbierania danych, prawie dostępu do treści swoich danych oraz ich poprawiania.

W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji stwierdził, że urządzenia te służą do gromadzenia danych osobowych a więc wprowadzony do niego numer rejestracyjny również podlega gromadzeniu.

Na skutek przeprowadzonych rozważań dotyczących merytorycznej oceny zgodności zaskarżonej części przedmiotowej uchwały z prawem Sąd podniósł, że w przypadku pobierania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania nie dochodzi do zawierania umowy. Przede wszystkim obowiązek uiszczania opłaty wynika z ustawy a nie umowy. Poza tym opłata za usługę stanowi daninę publiczną a windykacja należności polegającej na obowiązku wniesienia opłaty dodatkowej z powodu nieuiszczenia opłaty, jest przeprowadzana w trybie egzekucji administracyjnej.

W pozostałych, wskazanych przez organ podstawach dopuszczających możliwość przetwarzania danych osobowych występuje przesłanka niezbędności.

W następnej kolejności Sąd pierwszej instancji za nieprawidłowe uznał stanowisko organu, że w realiach przedmiotowej sprawy należy ocenić, czy gromadzenie danych osobowych jest niezbędne dla poboru opłat w strefach płatnego parkowania.

Na wstępie Sąd podkreślił, że realizacja wskazanego wyżej uprawnienia byłaby możliwa także bez przetwarzania przez zarządzającego strefą płatnego parkowania informacjami o numerach rejestracyjnych pojazdów. Jako argument popierający powyższe stanowisko wskazano na fakt, że zaskarżona Uchwała i Regulamin wymagają podania numeru rejestracyjnego tylko w tych parkomatach, które są wyposażone w klawiaturę, natomiast dokumentacja wniesienia opłaty jest dokonywana w pewnej liczbie przypadków przez wydruk biletu kontrolnego bez wskazanego numeru rejestracyjnego pojazdu. W nieodległej przeszłości dotyczyło to wszystkich parkomatów.

Jako jedyny przedstawiony przez organ argument przemawiający za wprowadzeniem obowiązku wskazywał na domniemane nadużycia w posługiwaniu się biletami bez numerów rejestracyjnych. Teza ta nie została jednak w żaden sposób uzasadniona a poza tym można taką praktykę eliminować za pomocą innych środków nie ingerujących w konstytucyjnie chronione dobra.

W związku z powyższym Sądu wyraził stanowisko, że art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych nie może mieć zastosowania do § 7 pkt 3 lit. a Uchwały oraz § 3 ust 1 Regulaminu w zaskarżonym zakresie, bowiem przetwarzanie żądanych danych osobowych nie jest niezbędne do zrealizowania uprawnienia Rady Miasta Stołecznego Warszawy wynikającego z art. 13b ust. 3 oraz ust. 4 pkt 3 u.o.d.p. do ustalenia strefy płatnego parkowania oraz określenia sposobu pobierana opłaty za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Strefie Płatnego Parkowania Niestrzeżonego (SPPN). Jednocześnie wskazując, że ustawa o drogach publicznych nie zawiera żadnego przepisu, przyznającego uprawnienie Radzie Miasta Stołecznego Warszawy do upoważnienia zarządzającego SPPN, tj. zgodnie z § 1 pkt 2 Regulaminu Zarządu Dróg Miejskich, do przetwarzania danych osobowych, w zakresie informacji o numerze rejestracyjnym parkującego pojazdu, przy wnoszeniu opłaty za parkowanie w SPPN.

W przedmiotowej sprawie Sąd pierwszej instancji dostrzegł również problem konstytucyjny. Bowiem dokonując rozważań na tle art. art. 31 ust. 3 oraz 51 ust. 1 Konstytucji RP przyjął, że gromadzenie danych o numerach rejestracyjnych samochodów w związku z pobieraniem opłat za parkowanie w trefach płatnego pakowania niestrzeżonego nie jest niezbędne do efektywnego działania demokratycznego państwa prawnego.

Reasumując Sąd pierwszej instancji wskazał, że art. 13b ust. 4 pkt 3 u.o.d.p. stanowi podstawę określenia przez radę gminy (radę miasta) sposobu pobierania opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania. Cel tej regulacji został wprost wyartykułowany w art. 13b ust. 2 u.o.d.p., zgodnie z którym strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że do zasady wprowadzenie obowiązku wykazania uiszczenia opłaty za parkowanie samo w sobie jest dopuszczalne, natomiast nakładanie w uchwale obowiązku podania numeru rejestracyjnego narusza wolności wynikające z art. 51 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, a także czyni to w sposób nieproporcjonalny w świetle art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Podsumowując Sąd stwierdził, że § 7 pkt 3 lit, a Uchwały oraz § 3 ust. 1 Regulaminu w zaskarżonym zakresie naruszają art. 47 oraz art. 51 ust. 1 i 2 Konstytucji RP.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, Rada Miasta Stołecznego Warszawy zarzuciła Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie:

I. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 6 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 3 tego ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016, poz. 922, dalej jako "u.o.d.o.") poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż numer rejestracyjny pojazdu ujawniony na bilecie kontrolnym stanowi dla służb miejskich obsługujących parkomaty dane osobowe;

2) art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. w związku z art. 80c ust. 1 pkt 10a i 13 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym Dz. U. z 2017, poz. 128) oraz art. 13b ust. 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. u.o.d.p., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż Prezydent m. st. Warszawy oraz podległe mu służby nie mają podstaw prawnych do przetwarzania numerów rejestracyjnych pojazdów w związku z pobieraniem opłat parkingowych;

3) art. 23 ust. 1 pkt 4 u.o.d.o. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż Prezydent m. st. Warszawy oraz podległe mu służby nie mają podstaw prawnych do przetwarzania numerów rejestracyjnych pojazdów w zakresie niezbędnym do realizacji określonych prawem zadań dla dobra publicznego związanych z pobieraniem opłat za parkowanie w Strefie Płatnego Parkowania.

II. Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia skarżonego wyroku, polegające na faktycznym braku uzasadnienia związku pomiędzy przetwarzaniem danych o numerze rejestracyjnym zbieranym przez służby miejskie a fragmentem objętej wyrokiem uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy dotyczącym uwidocznienia numeru rejestracyjnego w treści biletu kontrolnego.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Skarżący kasacyjnie wniósł również o zasądzenie na rzecz skarżącego kasacyjnie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Ponadto wniesiono o przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z następujących dokumentów:

- decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr [...],

- decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr [...],

- przykładowe upoważnienie do uzyskiwania przez E. K. z ZDM danych z CEP, na okoliczność, że dane są pobierane z CEP wyłącznie dla realizacji zadań ustawowych oraz w związku z prowadzoną przez ZDM windykacją.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący – M. S. wnosił o jej oddalenie, a także zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Ponadto wnosił o oddalenie wniosku organu o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów dołączonych do skargi kasacyjnej.

Na rozprawie w dniu 28 czerwca 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny dopuścił dowód z dokumentów dołączonych do skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - dalej jako "P.p.s.a".), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez sąd drugiej instancji, który w odróżnieniu od sądu pierwszej instancji nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Zasadny jest podniesiony w skardze osobowej zarzut naruszenia art. 6 ust 1 w związku z ust 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.

Na wstępie należy wskazać, że zaskarżona uchwała została podjęta 26 czerwca 2008 r., zatem badając zgodność zaskarżonej uchwały z przepisami obowiązującymi należy odnieść się do przepisów prawa obowiązujących w dacie podjęcia uchwały. Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego ma charakter deklaratoryjny, działający z mocą wsteczną (ex tunc), a więc od daty wydania aktu obarczonego wadą nieważności. Dla oceny wadliwości aktu nie są więc istotne przepisy prawa materialnego z daty stwierdzenia jego nieważności, lecz przepisy obowiązujące w dacie jego wydania.

W dacie podjęcia zaskarżonej uchwały obowiązywania ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r., nr 101, poz. 922 ze zm. – dalej jako "u.o.d.o."), która w art. 1 ust. 1 stanowi, że za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej.

Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne (art. 6 ust 2 u.o.d.o.). Numerami identyfikacyjnymi, o których mowa we wskazanym wyżej przepisie, są: numer powszechnego elektronicznego systemu ewidencji ludności (PESEL); numer identyfikacji podatkowej (NIP), a także numer dokumentu tożsamości (dowodu osobistego oraz paszportu). Czynnikami określającymi cechy osoby mogą być: wygląd zewnętrzny, wzór siatkówki oka (cechy fizyczne); struktura kodu genetycznego, grupa krwi (cechy fizjologiczne); status majątkowy (cechy ekonomiczne); pochodzenie, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne oraz przynależność wyznaniowa, partyjna lub związkowa (cechy te można zaliczyć do cech umysłowych, kulturowych lub społecznych, w zależności od sposobu interpretacji tych pojęć).

W myśl natomiast art. 6 ust 3 u.o.d.o. informacji nie uważa się za umożliwiającą określenie tożsamości osoby, jeżeli wymagałoby to nadmiernych kosztów, czasu lub działań.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wykształciły się dwa poglądy, czy numer rejestracyjny pojazdu jest daną osobową.

Pierwszy wskazuje, że numer rejestracyjny służy przede wszystkim identyfikacji pojazdu i do niego jest przypisany. Z tych samych pojazdów korzystają bowiem często różne osoby, w różnych miejscach, są one niejednokrotnie rejestrowane na więcej niż jeden podmiot. Zatem w takich sytuacjach nie da się powiązać pojazdu z określoną osobą w sposób łatwy i niewymagający nadzwyczajnych nakładów. Numer rejestracyjny identyfikuje pojazd, a nie osobę. Pogląd zbieżny z powyższym prezentowany jest również w doktrynie, gdzie przyjmuje się, że statusu danych osobowych z reguły nie mają informacje odnoszone np. do numerów rejestracyjnych samochodów (por. J. Barta /w:/ J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz, Ustawa o ochronie danych osobowych, Komentarz, LEX/el 2015).

Pogląd ten jest prezentowany w wyrokach: NSA z dnia 11 kwietnia 2019 r., sygn. akt I OSK 1240/17; WSA w Gliwicach z dnia 31 października 2018 r., sygn. akt II SA/GL 593/17; WSA w Krakowie z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 1457/16; WSA w Krakowie z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 127/14 ( wyroki opubl. na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych – dalej jako "CBOSA").

Drugi natomiast pogląd uznaje, że numer rejestracyjny pojazdu może prowadzić do identyfikacji osoby, a zatem stanowi on dane osobowe w rozumieniu art. 6 ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych. Tak WSA w Warszawie w wyrokach z dnia 9 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 211/13 i z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 30/14 (CBOSA).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym podziela pierwszy z poglądów, że brak możliwości powiązania numerów rejestracyjnych pojazdów, bez nadmiernego wysiłku i kosztów, z osobami fizycznymi, które dają się zidentyfikować, sprawia, że numer rejestracyjny pojazdu nie ma statusu danych osobowych. Tym samym podziela także poglądy wyrażone w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 22 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 496/15; 19 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 1086/10; 19 stycznia 2010 r., sygn. akt I OSK 491/09 (CBOSA), że tylko informacje, które bez nadzwyczajnego wysiłku, bez nieproporcjonalnie dużych nakładów dają się powiązać z określoną osobą, zwłaszcza przy wykorzystaniu łatwo osiągalnych źródeł powszechnie dostępnych, zasługują na zaliczenie ich do kategorii danych osobowych.

Zauważyć należy, że numer rejestracyjny ponieważ jest umieszczony na samochodzie, za zgodą właściciela pojazdu, sam w sobie jest ogólnie dostępny dla bliżej nieokreślonej liczby osób. Jednak nie oznacza to, że można go w sposób prosty powiązać z konkretną osobą. Wskazać bowiem należy, że często z tego samego pojazdu korzystają różne osoby. Powyższe niezbicie wskazuje, że nie jest możliwe, w sposób prosty i łatwy, powiązać numer rejestracyjny pojazdu z konkretną osobą – właściciela (lub posiadacza) pojazdu.

Także Zarząd Dróg Miejskich jako podmiot weryfikujący opłaty nie ma stałego dostępu do danych właścicieli pojazdu. Należy wskazać, że dostęp do danych i informacji zawartych w Centralnej Ewidencji Pojazdów w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały regulowała ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm. – dalej jako "u.r.d."). W przepisach powyższej ustawy określony został zamknięty krąg podmiotów oraz zasady, zgodnie z którymi wskazanym podmiotom udostępniane są dane lub informacje z Centralnej Ewidencji Pojazdów. W art. 80c ust. 1 u.r.d. zawarta została lista podmiotów , którym udostępnia się dane, o ile są one niezbędne do realizacji ich zadań. Są to m.in. straż gminna(miejska) - pkt 10a i administracyjne organy egzekucyjne oraz organy podatkowe – pkt 13. Zaś z art. 80c ust 5 wynika, że wniosek taki powinien być uzasadniony. Ponadto, na podstawie art. 80 c ust 6 u.r.d., Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić zgodę, w drodze decyzji, na udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których mowa w ust. 1, albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego wniosku, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;

2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;

3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań albo prowadzonej działalności.

Dostęp do Centralnej Ewidencji Pojazdów został udzielony został udzielony Zarządowi Dróg Miejskich decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] lutego 2009 r. nr [...] następnie decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr [...] z [...] października 2013 r., a poszczególni pracownicy ZDM dysponują imiennymi upoważnieniami Prezydenta m. st. Warszawy.

Powyższe wskazuje, że Zarząd Dróg Miejskich, który wykonuje zaskarżoną uchwałę i pobiera opłatę może żądać informacji tylko jako organ egzekucyjny, wyłącznie w przypadku, gdy nie uiszczono należnej opłaty i dochodzi do windykacji.

Podsumowując, numer rejestracyjny pojazdu służy przede wszystkim identyfikacji pojazdu i do niego jest przypisany. Nie jest bowiem możliwe, w sposób prosty i łatwy, powiązać numer rejestracyjny pojazdu z konkretną osobą – właściciela lub użytkownika pojazdu.

Zasadnie podnosi skarżący kasacyjnie, że zaskarżona uchwała nie nakłada na organ obowiązku gromadzenia danych osobowych. Zaskarżona uchwała w zakresie objętym wyrokiem Sądu pierwszej instancji tj. § 7 pkt 3 lit. a) stanowi o sposobie pobierania opłat poprzez "sprzedaż biletów kontrolnych, na których, przy rozpoczęciu, parkowania, zostanie jednoznacznie określony czas parkowania oraz - w przypadku zakupu biletu w parkomacie wyposażonym w klawiaturę - numer rejestracyjny parkującego pojazdu". Podobne brzmienie ma § 3 ust. 1 Regulaminu funkcjonowania strefy płatnego parkowania "opłatę za parkowanie w SPPN wnosi się przez wykupienie i wyłożenie w sposób określony w ust. 2 ważnego biletu kontrolnego z jednoznacznie określonym czasem parkowania i - w przypadku zakupu biletu w parkomacie wyposażonym w klawiaturę - numerem rejestracyjnym parkującego pojazdu". Uchwała we fragmentach, wobec których WSA orzekł ich niezgodność z prawem dotyczy wyłącznie treści biletu kontrolnego, a nie faktu zbierania danych przez służby miejskie przy pomocy parkomatów.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi już wątpliwości, że przepis art. 141 § 4 P.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Kwestię tę przesądziła uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09 (ONSAiWSA z 2010 r. Nr 3 (36), poz. 39). Ponadto, aby zarzut taki mógł stanowić samodzielną podstawę skargi kasacyjnej, wskazana wada uzasadnienia musi być na tyle istotna, że może to mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a samo uchybienie musi uniemożliwiać kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku (wyroki NSA z dnia: 28 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1605/09; z dnia 13 października 2010 r., sygn. akt II FSK 1479/09, CBOSA). Uzasadnienie zaskarżonego w niniejszej sprawie wyroku sporządzone zostało w sposób umożliwiający zapoznanie się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji jak również zawiera wszystkie elementy wymienione w tym przepisie.

Wobec zasadności zarzutu naruszenia art. 6 ust.1 w związku z art. 6 ust. 3 u.o.d.o. niecelowe było odnoszenie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej.

Mając na uwadze powyższe, uznając sprawę za dostatecznie wyjaśnioną, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 w związku z art. 151 P.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 P.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit a rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Na koszty te składają się; wynagrodzenie pełnomocnika – 480 zł, oplata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wpis od skargi kasacyjnej – 150 zł.