Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak,, Sędzia NSA Maria Wieczorek, Protokolant Starszy inspektor Ewa Lachowska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 13 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi H.G. na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] czerwca 2007r. nr [...] wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta, które nie podlegają wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; 2. przyznaje adwokatowi R.K. kwotę [...] złotych tytułem nie opłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu, którą wypłacić z funduszu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.

Decyzją z dnia (...) lipca 2007 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania H. G. od decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia (...) czerwca 2007 r. Nr (...) orzekającej o wymeldowaniu H. G. z pobytu stałego, Wojewoda L. zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zaskarżoną decyzją organ I instancji orzekł o wymeldowaniu H. G. z pobytu stałego z lokalu przy ul. C. nr (...) w P., uzasadniając swoje rozstrzygnięcie spełnieniem przesłanek art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł H. G. podnosząc, iż zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca.

Organ odwoławczy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i powołał się na art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, zgodnie z którym na wniosek strony lub z urzędu, wydaje decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.

Organ odwoławczy wskazuje, że przez opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu należy rozumieć fizyczne nieprzebywanie w lokalu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w innym miejscu, z jednoczesnym zerwaniem związków z dotychczasowym lokalem. Organy administracji w sprawie o wymeldowanie obowiązane są do ustalenia czy występuje okoliczność faktycznego opuszczenia lokalu.

Organ odwoławczy uznał, że przeprowadzone przez organ I instancji postępowanie dowodowe wykazało, że odwołujący się pod adresem zameldowania nie zamieszkuje od stycznia 2007 r. Od czasu opuszczenia lokalu odwołujący się przebywał w różnych miejscach, a od połowy marca 2007 r. zamieszkuje w miejscowości Z. nr (...) i tam koncentruje się jego życie osobiste. Powyższy fakt potwierdzają zgodnie obie strony niniejszego postępowania, świadkowie oraz przeprowadzona na tę okoliczność kontrola meldunkowa (zeznania stron, świadków i informacja Komendy Powiatowej Policji w P. - w aktach sprawy).

W ocenie organu bezsporną kwestią w niniejszej sprawie pozostaje fakt, iż skarżący z własnej woli opuścił dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie zamierza w nim zamieszkiwać, czego dowodem są znajdujące się w aktach sprawy jego pisma i listy. Z treści tych pism, skierowanych do organu ewidencyjnego i listów adresowanych do wnioskodawczyni jego wymeldowania wynika jednoznacznie, że dokonanie wymeldowania uzależnia on od wyegzekwowania spłaty w wysokości 1/4 wartości przedmiotowego mieszkania.

Organ podniósł także, że jeżeli skarżący został pozbawiony możliwości zamieszkiwania w spornym lokalu, to przysługuje mu prawo podejmowania czynności zmierzających do obrony swoich praw w drodze postępowania cywilnego, o czym został poinformowany przez prokuraturę, a czego jak wynika z akt sprawy dotychczas nie uczynił (pismo Prokuratury Rejonowej w P. z dnia (...) marca 2007 r. Nr ...).

Skarżący odwołał się od tej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. W skardze podniósł on, że wbrew swej woli nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, zatem decyzja podlega uchyleniu.

Organy nie rozważyły należycie całokształtu sprawy, traktując zgromadzony materiał wybiórczo, a więc sprzecznie z zasadą określoną w art. 77 § 1 kpa, zgodnie z którym "organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy", a także w sposób niezgodny z zasadą wskazana w art. 80 kpa, zgodnie z którym "organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona".

Analiza materiału zgromadzonego w toku postępowania wyjaśniającego przeprowadzona została w sposób niewystarczający.

Organy nie wzięły pod uwagę, czy opuszczenie lokalu przez skarżącego było trwałe i dobrowolne. Przesłankę te podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2005 r., sygn. akt II OSK 302/05, Lex nr 190696, podobnie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2006 r., sygn. akt II OSK 482/05, Lex nr 196690).

Z ustalonych faktów wynika, że wyprowadzenie się z domu miało charakter raczej impulsywny i niezbyt przemyślany, wkrótce też skarżący podjął próby powrotu do miejsca zamieszkania. Nie można przyjąć, że brak zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu jest skutkiem przemyślanej i trwałej koncepcji ułożenia sobie życia w odmienny sposób. Przepisy meldunkowe abstrahują od oceny motywacji podjętych kroków, kładąc nacisk na trwałość podjętego postanowienia i dobrowolność opuszczenia lokalu. Ewentualne problemy występujące w pożyciu rodzinnym i ich skutki poddawane są ocenie innych norm prawnych niż meldunkowe.

Trudno zaś uznać za docelowe zamieszkiwanie grzecznościowo na cudzej działce w nieogrzewanych pomieszczeniach. Jasne jest też, że gdyby skarżącemu umożliwiono to bez konieczności podejmowania szczególnych środków prawnych, zamieszkałby dalej w przedmiotowym lokalu, co wynika z jego zeznań oraz treści pism procesowych, wreszcie z konsekwentnej walki o prawo zameldowania, błędnie utożsamianej z prawem zamieszkania w lokalu.

Z powyższych względów Sąd, zbadawszy argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nie podziela poglądu organu odwoławczego, że ocena zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana przez organ I instancji prawidłowo. Zachodziła zatem konieczność uchylenia także orzeczenia organu I instancji w oparciu o art. 135 ppsa.

Rozpoznając sprawę ponownie organ I instancji uzupełni materiał dowodowy i wyda stosowne rozstrzygnięcie, mając na uwadze konieczność przesądzenia trwałości opuszczenia lokalu i jego dobrowolności.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w oparciu o art. 145 § 1 ust. 1 pkt c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej jako ppsa) w zw. z art. 7, 77 § 1 i 80 kpa, orzekł jak na wstępie.

Zgodnie z art. 152 ppsa, w razie uwzględnienia skargi sąd w wyroku określa, czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane. W sprawie niniejszej zaskarżone orzeczenia jako uchylone w całości nie powinny być wykonywane.

O zwrocie kosztów Sąd orzekł zgodnie z treścią art. 242 ppsa . Na przyznaną adwokatowi R. K. kwoty 309,80 złotych składają się: kwota 292,80 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oraz kwota 17 złotych tytułem wydatków za opłatę pełnomocnictwa.