Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Cele publiczne w zakresie działań służących ochronie środowiska i przyrody – zważywszy na ich wieloraką postać – są ujęte jedynie zakresowo a nie kazuistycznie, stąd oczywistym jest, że nie można wprost odnaleźć wskazania „budowy oczka wodnego” jako celu publicznego. Publiczny cel inwestycji w zakresie przedsięwzięć służących ochronie przyrody i środowiska należy odczytywać poprzez powiązanie określenia danego przedsięwzięcia z całokształtem działań służących ochronie przyrody i środowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 listopada 2014 r. sprawy ze skargi W. i W. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę

Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. znak [...] wydaną z upoważnienia Wójta Gminy B. przez Zastępcę tegoż organu, ustalono lokalizację inwestycji celu publicznego dla budowy dwóch oczek wodnych na działce nr [...] w B. (obręb Z. K.), gm. B. W decyzji ustalono:

- warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych;

- parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu (głębokość maksymalna oczek – do 0,5 m, jednostkowa powierzchnia lustra wody oczka – do 100 m2, kształt eliptyczny);

- warunki ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego (m.in. ustalono, że przedsięwzięcie będzie położone w obszarze specjalnej ochrony ptaków (OSO) Natura 2000 "Puszcza Białowieska" stanowiącym jednocześnie specjalny obszar ochrony siedlisk; nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco bądź potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397), stąd też nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, co potwierdził Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. w postanowieniu z dnia 8 lipca 2013 r.). Wskazano, że Wójt w dniu [...] lipca 2013 r. wydał decyzję stwierdzającą brak potrzeby prowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko. Ustalono konieczność uzyskania pozwolenia wodnoprawnego;

- wymagania w zakresie ochrony interesów osób trzecich (stwierdzono konieczność dostosowania się inwestora do poszczególnych punktów decyzji oraz konieczność wykonania inwestycji zgodnie z prawem budowlanym).

Jak wskazano, linie rozgraniczające teren inwestycji wyznaczono kolorem czarnym i literami ABCD na kopii mapy zasadniczej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (załącznik do decyzji).

Uzasadniając rozstrzygnięcie wywiedziono, że projektowana inwestycja ma realizować projekt LIFE+ p.n. Ochrona orlika krzykliwego na wybranych obszarach Natura 2000 ([...]): działania C2b; Odtworzenie korzystnych warunków łowieckich poprzez tworzenie kompleksów oczek wodnych. Zdaniem organu, jest to inwestycja celu publicznego, co wynika z art. 6 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm., dalej u.g.n.) oraz art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm., dalej u.p.z.p.), bowiem polega na budowie obiektu służącego ochronie środowiska. Jak wskazał organ, przed rozpatrzeniem wniosku uzyskano postanowienia: Dyrektora Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych z dnia [...] listopada 2013 r. uzgadniające pozytywnie projekt decyzji z zastrzeżeniem o konieczności uzgodnienia z tym organem projektu lub operatu wodnoprawnego oraz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. z dnia [...] listopada 2013 r. uzgadniające pozytywnie projekt decyzji pod warunkiem uzyskania odrębnej decyzji tego organu określającej warunki prowadzenia robót ziemnych zmieniających stosunki wodne na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych. Z kolei w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych uzyskano uzgodnienie w tzw. trybie milczącym. W załączniku do decyzji przedstawiono szczegółowo wyniki analizy stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji.

Odwołanie od decyzji złożyli W. i W. W. będący właścicielami działki o numerze geodezyjnym [...] i (wedle oświadczenia skarżącego złożonego na rozprawie przed sądem) również działki o numerze [...], położonych w niedalekim, ale nie bezpośrednim sąsiedztwie działki o numerze [...], która stanowi teren kwestionowanej w tym postępowaniu inwestycji a graniczących bezpośrednio z działką o numerze geodezyjnym [...], stanowiącą teren objęty lokalizacją innego oczka wodnego. Zarzucili decyzji organu I instancji naruszenie następujących przepisów:

1). art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 2 pkt 5 u.p.z.p. przez błędne ustalenie, że chodzi o inwestycję celu publicznego;

2). art. 6 pkt 4 u.g.n. przez błędne ustalenie, że chodzi o inwestycję celu publicznego;

3). art. 24 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 24 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 627 z późn. zm.), dalej jako u.o.p i w związku z § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska" (Dz. Urz. Woj. Podl. Nr 54, poz. 720) polegające na uznaniu, że wynikające z tych przepisów zakazy nie dotyczą projektowanej inwestycji, bowiem ma charakter publiczny;

4). art. 7, 77 § 1 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia całego materiału dowodowego i brak uzasadnienia publicznego charakteru inwestycji;

5). art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie za udowodnioną okoliczność, że zakazy wynikające z przepisów wymienionych w punkcie 3 odwołania nie dotyczą realizowanej inwestycji jako publicznej.

Uzasadniając zarzuty odwołania wskazano, że organ nie określił w rozumieniu jakich przepisów (prawa ochrony środowiska, prawa wodnego, ustawy o ochronie przyrody czy ustawy o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie) projektowane oczka wodne są urządzeniami służącymi ochronie środowiska i w jaki sposób ich wykonanie miałoby służyć ochronie środowiska. Wywiedziono, że zamierzenie inwestycyjne będzie położone na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska" ustanowionego rozporządzeniem Wojewody Podlaskiego. Według § 5 ust. 1 pkt 4 tego rozporządzenia na objętym nim terenie obowiązuje zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu. Tymczasem wykonanie inwestycji spowoduje powstanie hałd urobku, a nie określono w kwestionowanej decyzji, jak zostanie on zagospodarowany. Zatem nie można przyjąć, że inwestycja będzie służyła ochronie środowiska. W pozostałym zakresie odwołujący się kwestionowali publiczny charakter inwestycji.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało zaskarżoną decyzję lokalizacyjną w mocy. Jak wskazał organ, wniosek inwestora obejmuje budowę oczek wodnych w ramach unijnego programu ochrony orlika krzykliwego tj. gatunku objętego ochroną ścisłą na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz. U. Nr 237, poz. 1419). Oznacza to, że kwalifikuje się ona jako inwestycja celu publicznego na podstawie art. 6 pkt 4 u.g.n. jako budowa oraz utrzymanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska oraz na podstawie art. 6 pkt 9b u.g.n. jako ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody. Inwestycja ma za zadanie tworzenie korzystnych warunków łowieckich dla orlika krzykliwego przez utworzenie kompleksu oczek wodnych. Zdaniem Kolegium brak jest przepisów odrębnych, które wykluczałyby realizację inwestycji. Roli takiego przepisu nie pełni § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 r., bowiem zakazuje on prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, ale za wyjątkiem budowy, utrzymania, naprawy czy odbudowy urządzeń wodnych. Takim urządzeniem wodnym są planowane oczka, co wynika z art. 9 ust. 1 pkt 19 ustawy Prawo wodne.

Kolegium nie stwierdziło również naruszenia przepisów procesowych dotyczących prowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Skargę na powyższą decyzję złożyli do sądu administracyjnego W. i W. W. zarzucając naruszenie:

1). art. 6 pkt 4 u.g.n. oraz art. 2 pkt 5 u.p.z.p. poprzez przyjęcie, że projektowana inwestycja jest inwestycją celu publicznego, mimo treści przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o ochronie przyrody;

2). art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 232 z późn. zm.), dalej p.o.ś. oraz art. 24 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 24 ust. 2 pkt 3 u.o.p. i § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska" poprzez przyjęcie, że wynikające z nich zakazy nie mają zastosowania do realizowanej inwestycji;

3). art. 56 u.p.z.p. poprzez przyjęcie, że na podstawie tego przepisu nie można odmówić lokalizacji budowy oczek wodnych;

4). art. 50 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 5 u.p.z.p. oraz w związku z art. 6 pkt 4 u.g.n. jako naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy;

5). art. 7, 77 § 1 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego i zbadania, czy realizowana inwestycja jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu art. 6 pkt 4 u.g.n. i art. 2 pkt 5 u.p.z.p., a także art. 7 ust. 1 u.o.p.;

6). art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie, że inwestycja ma charakter inwestycji celu publicznego mimo niespełniania warunków z art. 6 u.g.n, art. 2 pkt 5 u.p.z.p. i art. 7 ust. 1 u.o.p.

Uzasadniając zarzuty skarżący częściowo powtórzyli argumentację odwołania, iż organ nie określił w rozumieniu których przepisów uznaje projektowaną inwestycję za służącą ochronie środowiska, jak tego wymaga art. 6 pkt 4 u.g.n. W ich ocenie można się jedynie domyślać, że chodzi o budowę urządzeń lub obiektów w rozumieniu p.o.ś. Wskazali też, że skoro organy odwołały się do treści art. 6 pkt 9b u.g.n. i wskazały na konieczność ochrony zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody, to jednocześnie nie uzasadniły, czy dotychczasowa ochrona orlika krzykliwego jest niewystarczająca, jak też czy doszło może do naruszenia równowagi przyrodniczej w zakresie jego ochrony i w związku z tym należy podjąć realizację spornej inwestycji (art. 3 pkt 13 p.o.ś.). Wskazali, że ani u.o.p. ani p.o.ś. nie określają inwestycji celu publicznego w postaci budowy oczek wodnych. Ustawa o ochronie przyrody jako cele publiczne wskazuje wyłącznie utworzenie lub powiększenie parku narodowego lub rezerwatu przyrody (art. 7 ust. 1) i nie jest możliwe rozszerzające interpretowanie tego przepisu oraz nadawanie charakteru celu publicznego innym niż w nim wymienione inwestycjom, zwłaszcza że zgodnie z art. 81 ust. 1 p.o.ś. ochrona środowiska jest realizowana wyłącznie na podstawie przepisów tej ustawy i przepisów szczególnych tj. u.o.p. Nadto rozumowanie SKO dopuszczające realizację spornych oczek opiera się na argumentacji, że co nie jest zabronione jest dozwolone, która nie może być stosowana w prawie administracyjnym, bowiem w tej dziedzinie dozwolone jest to, co jest przewidziane w przepisach prawa.

Zdaniem skarżących, decyzja nie uwzględnia przepisów odrębnych, które wskazują na konieczność odmowy wydania decyzji lokalizacyjnej (nie ma zastosowania art. 56 u.p.z.p.). W przepisach odrębnych wskazano m.in., że ograniczenia wynikające z ustanowienia obszarów chronionych powinny zostać uwzględnione w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy (art. 73 ust. 1 pkt 1 u.o.p.), zaś na obszarach m.in. Natura 2000 zabrania się podejmowania działań mogących, osobno lub w połączeniu z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać na cele tego obszaru (art. 33 ust. 1 i art. 34 u.o.p.). Powtórzyli również skarżący argument odwołania o negatywnym oddziaływaniu na środowisko hałd ziemi powstających w wyniku wykonania oczek oraz zarzut braku wskazania kryteriów kwalifikowania inwestycji do inwestycji celu publicznego służących ochronie środowiska. Zwrócili uwagę na niewskazanie sposobu zagospodarowania powstającego urobku, który może negatywnie wpływać na środowisko przyrodnicze.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości argumentację z uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu ponieważ nie potwierdziły się zarzuty skargi ani Sąd nie dostrzegł innych uchybień w zaskarżonej decyzji, które w świetle ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowiłyby dla sądu podstawę do uchylenia decyzji. Kwestionowana decyzja nie narusza bowiem ani przepisów prawa procesowego w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy ani przepisów prawa materialnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy (art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W kontrolowanym postępowaniu administracyjnym nie miało też miejsca naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego a tym samym nie zasiniała również podstawa do uchylenia zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Przede wszystkim nietrafne jest twierdzenie skarżących, jakoby w sprawie doszło do błędnego przypisania planowanemu przedsięwzięciu cechy inwestycji celu publicznego. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym definiuje inwestycję celu publicznego w słowniku pojęć ustawy w art. 2 pkt 5. Przepis ten stanowi, że przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym) a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami. Przepis zaś art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, do którego w zakresie określenia publicznego celu inwestycji, odsyła ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wyraźnie wskazuje, że celem publicznym jest zarówno budowa urządzeń służących ochronie środowiska (art. 6 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami), jak też ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody (art. 6 pkt 9 "b" ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Z wniosku inicjującego kontrolowane postępowanie administracyjne wynikało, że planowana inwestycja dotyczyła budowy oczka wodnego na stanowiącej własność P. T. O. P. nieruchomości, oznaczonej jako działka o numerze geodezyjnym [...], położonej w B. w obrębie Z. K. Inwestycja powyższa realizowana ma być w ramach unijnego projektu LIFE+ p.n. "Ochrona orlika krzykliwego na wybranych obszarach Natura 2000", polegającego na podejmowaniu działań służących odtworzeniu korzystnych warunków łowieckich poprzez tworzenie kompleksów oczek wodnych. Nieruchomość powyższa, jak wynika z akt administracyjnych, położona jest w obszarze specjalnej ochrony ptaków (OSO) Natura 2000 "Puszcza Białowieska", wyznaczonym Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 12 stycznia 2011r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków (Dz. U. Nr 25, poz. 133 ze zm.), stanowiącym jednocześnie specjalny obszar ochrony siedlisk (SOO) Natura 2000 "Puszcza Białowieska", zatwierdzonym Decyzją Komisji Europejskiej jako obszar o znaczeniu dla Wspólnoty. Równocześnie nieruchomość objęta planowaną inwestycją położona jest w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska" ustanowionego Rozporządzeniem Wojewody Podlaskiego z 25 lutego 2005r. (Dz. Urzędowy z 2005r. Nr 54, poz. 720 ze zm.) w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska".

Charakter przedsięwzięcia w oczywisty sposób wpisuje się w zakres inwestycji celu publicznego ujętych punktami 4 i 9 "b" art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Inwestycja ma bowiem służyć ochronie orlika krzykliwego, gatunku zagrożonego wyginięciem, poprzez odtworzenie korzystnych warunków łowieckich dla tego gatunku ptaków, wykonaniem urządzenia wodnego w postaci oczka wodnego. Podważanie publicznego celu planowanej inwestycji jest całkowicie pozbawione podstaw. Już sam fakt, że inwestycja jest zaplanowana na obszarze Natura 2000, stanowiącym formę ochrony przyrody wprowadzoną do polskiego porządku prawnego ustawą z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody, wskazuje, iż w założeniu ma służyć celom wymienionym w art. 6 pkt 9 "b" ustawy o gospodarce nieruchomościami. Obszary Natura 2000 służą bowiem ochronie i zachowaniu siedlisk przyrodniczych, dzikiej fauny i flory oraz różnorodności biologicznej. Utworzenie obszarów Natura 2000 jest następstwem wdrożenia przez Polskę regulacji zawartych w dyrektywie Rady z dnia 21 maja 1992r. Nr 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. U. WE L 206.7 ze zm) zwanej dyrektywą siedliskową oraz dyrektywie Parlamentu i Rady z dnia 30 listopada 2009r. Nr 209/147/WE w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz. U. WE L 2010.20.7) zwanej dyrektywą ptasią. Inwestycja niewątpliwie ma znaczenie ponadregionalne i międzynarodowe.

Cele publiczne w zakresie działań służących ochronie środowiska i przyrody – zważywszy na ich wieloraką postać – są ujęte jedynie zakresowo a nie kazuistycznie, stąd oczywistym jest, że nie można wprost odnaleźć wskazania "budowy oczka wodnego" jako celu publicznego. Publiczny cel inwestycji w zakresie przedsięwzięć służących ochronie przyrody i środowiska należy odczytywać poprzez powiązanie określenia danego przedsięwzięcia z całokształtem działań służących ochronie przyrody i środowiska. Wbrew twierdzeniu skarżących działaniem o charakterze publicznym z zakresu ochrony przyrody nie jest jedynie cel wymieniony w art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, jakim jest utworzenie lub powiększenie parku narodowego lub rezerwatu przyrody. Katalog celów publicznych zawarty w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, do którego odsyła ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie przypisywania lokalizowanemu przedsięwzięciu cechy inwestycji celu publicznego, poza wskazaniem w punktach 1 – 9 "b" konkretnych celów publicznych, odsyła w punkcie 10 – tym do celów publicznych określonych w odrębnych ustawach. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody jest właśnie jednym z przykładów wskazania inwestycji celu publicznego w ustawie odrębnej (innej niż ustawa o gospodarce nieruchomościami). Gdyby wyłącznie ustawy odrębne wskazywały cele publiczne, zbędna byłaby konkretyzacja takich celów w punktach od 1 do 9 "b" art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Jak wynika z Komentarza (autorstwa Krzysztofa Gruszeckiego) do przepisu art. 7 ustawy o ochronie przyrody, przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że utworzenie lub powiększenie parku narodowego lub rezerwatu przyrody może być uznane za cel publiczny na dwóch różnych podstawach prawnych. Jeżeli u podstaw utworzenia lub powiększenia parku narodowego lub rezerwatu przyrody leży ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków roślin, zwierząt lub siedlisk przyrody, to spełnione będą zarówno przesłanki określone w art. 6 pkt 9 "b", jak i 6 pkt 10 ustawy o gospodarce nieruchomościami, dla którego przepisem szczególnym będzie art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody. Natomiast jeżeli u podstaw utworzenia lub powiększenia parku narodowego lub rezerwatu przyrody będą leżały inne przesłanki niż określone art. 6 pkt 9 "b" ustawy o gospodarce nieruchomościami, podstawą do uznania za cel publiczny będzie wyłącznie art. 6 pkt 10 ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 pkt 1 oraz art. 50 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu, w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunki i tryb wydawania takiej decyzji określone zostały w przepisach powołanej ustawy planistycznej. Wynikają z nich dwie podstawowe cechy decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, mianowicie jej związany i deklaratoryjny charakter. Ma to w sprawie istotne znaczenie, ponieważ treść skargi wyraża przeświadczenie skarżących, że decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego jest decyzją uznaniową. Tymczasem w decyzji lokalizacyjnej stwierdza się jedynie, czy w świetle powszechnie obowiązującego prawa dopuszczalna jest realizacja danej inwestycji na wskazanym przez inwestora terenie. Zgodnie bowiem z art. 54 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji określa warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych powszechnie obowiązujących, a właściwy organ przed jej wydaniem jest zobowiązany do analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy w kontekście treści tych odrębnych przepisów (art. 53 ust. 3 pkt 1). Korelatem tego obowiązku organu jest publiczne prawo podmiotowe inwestora do żądania ustalenia warunków realizacji inwestycji wynikających z przepisów obowiązującego prawa (por. wyrok NSA z 16 lutego 2010r. sygn. II OSK 1862/08, Lex nr 597414). Organ, rozpatrując wniosek inwestora, bada zatem czy dana inwestycja spełnia przesłanki ściśle określone przepisami prawa i stwierdzając brak przesłanek negatywnych do wydania decyzji (tj. jej zgodność z przepisami odrębnymi), nie może odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Powyższe wynika z treści art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Oznacza to, że nie od uznania organu zależy możliwość realizacji inwestycji na danym terenie, ale od treści przepisów odrębnych. W tym sensie decyzja lokalizacyjna jest rozstrzygnięciem związanym i deklaratoryjnym (potwierdzającym, a nie kształtującym).

Wbrew twierdzeniom skarżących kwestionowana lokalizacja inwestycji nie naruszyła przepisów odrębnych, w tym nie jest sprzeczna z art. 24 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie przyrody i par. 5 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Nr 7/05 Wojewody podlaskiego w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska". Wynikające z powyższych przepisów zakazy wykonywania na obszarze chronionego krajobrazu prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu nie dotyczą prac związanych z budową urządzeń wodnych, co wynika z treści powołanych wyżej przepisów, a nadto ustawa o ochronie przyrody w innym ustępie powołanego przepisu wprost wyłącza obowiązywanie zakazów ujętych art. 24 ust. 1 ustawy w przypadku realizacji na obszarze chronionego krajobrazu inwestycji celu publicznego (vide: art. 24 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody). Trafnie SKO w B. zauważa przy tym, że oczko wodne jest urządzeniem wodnym w rozumieniu przepisów ustawy Prawo wodne (vide: wyliczenie urządzeń wodnych zawarte w art. 9 ustawy Prawo wodne).

Decyzja nie narusza interesu prawnego skarżących jako osób trzecich, chronionego w postępowaniu w sprawie o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego treścią art. 54 pkt 2 "d" ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis powyższy nakazuje organowi wydającemu decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego uwzględnianie interesu osób trzecich. Ochronę interesów osób trzecich, o jakiej mowa w przepisie, należy oceniać kryteriami obiektywnymi, co znaczy, że organ ma obowiązek zapewnienia tej ochrony o tyle tylko, gdy wynika ona z konkretnych przepisów ustawowych. Pomocna w odnalezieniu przepisów precyzujących taki interes może być regulacja par. 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589), zgodnie z która ustalenia wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich zapisuje się w szczególności poprzez określenie warunków ochrony przed pozbawieniem: dostępu do drogi publicznej, możliwości korzystania z wody, kanalizacji, energii elektrycznej i cieplnej oraz ze środków łączności, dostępu światła dziennego do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, a także ochrony przed uciążliwościami powodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne i promieniowanie, zanieczyszczenie powietrza, wody i gleby. Jak wynika ze skargi i twierdzeń skarżącego na rozprawie, skarżący nie wskazują na przepisy prawa gwarantujące ochronę ich interesu prawnego w obszarach wymienionych w par. 2 pkt 7 wskazanego rozporządzenia. Naruszenia swojego interesu prawa własności upatrują w kolizji planowanej inwestycji z ich zamierzeniami inwestycyjnymi oraz negatywnym wpływem inwestycji na krajobraz terenu. Wymienione okoliczności nie mogą jednak zostać uwzględnione w postępowaniu lokalizacyjnym, gdyż nie rozstrzyga się w nim o skutkach ekonomicznych realizacji inwestycji, a jedynie o kwestiach wskazanych w art. 54 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ogólne wymagania dotyczące ładu przestrzennego (a więc i walorów krajobrazowych) również nie mogą stanowić wyłącznej podstawy odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego co wprost wynika z treści art. 56 zdanie drugie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jest przy tym oczywistym, że planowane przedsięwzięcie to przyjazna dla środowiska inwestycja, a zatem nie stwarzająca zagrożeń dla dóbr osób trzecich chronionych w postępowaniu lokalizacyjnym. Na marginesie zauważyć tylko należy, że w dacie wydawania decyzji nieruchomość skarżących, będąca niezabudowaną nieruchomością rolną, nie była objęta wdrożoną procedurą inwestycyjną. Zamiary inwestycyjne skarżących względem gruntów sąsiadujących z planowaną lokalizacją oczek wodnych są jedynie deklarowane. Nie ma zatem potrzeby doszukiwania się sugerowanego konfliktu ochrony przyrody i swobody działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zarzuty skargi są bezzasadne i w konsekwencji skargę oddalił (art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.)