Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Sędzia WSA Michał Ruszyński Protokolant referent stażysta Krzysztof Frączek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2017 r. sprawy ze skargi A.P. z dnia [...] r. na zarządzenie Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu drogowego I. stwierdza nieważność zaskarżonego aktu Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...], II. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącego A.P. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zarządzeniem z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] działający z upoważnienia Prezydenta Miasta Miejski Inżynier Ruchu, działając na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) oraz na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. Nr 177, poz. 1729), zatwierdził w całości projekt stałej organizacji ruchu drogowego "Aktualizacja oznakowania ulic [...] – cz. 1" bez uwag. Zarządzeniem objęto ulice: [...]. Termin wprowadzenia organizacji ruchu drogowego został przewidziany na kwiecień 2015 r.

W opisie projektu organizacji ruchu jako cel i zakres opracowania wskazano, iż przedstawione w projekcie zmiany organizacji ruchu drogowego mają na celu poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego, czytelności istniejącego oznakowania oraz ułatwienie odpowiedzialnym służbom egzekwowanie przepisów obowiązujących na drogach publicznych. Zmiany wprowadzone są na podstawie otrzymanych od mieszkańców wniosków, przeprowadzonych w terenie kontroli prawidłowości zastosowania i funkcjonowania znaków drogowych.

Projekt stałej organizacji ruchu drogowego objął m.in. ul. [...], przy czym z opisu projektu organizacji ruchu wynika, iż ulica ta posiada nawierzchnię bitumiczną, szerokość jezdni wynosi ok. 5 m, obowiązuje na niej ograniczenie prędkości do 30 km/h. Ulica charakteryzuje się dużym spadkiem podłużnym jezdni. Po jednej stronie występuje chodnik. W treści opisu wskazano nadto, iż projekt zakłada zmianę organizacji ruchu drogowego na wniosek mieszkańców, którzy zgłosili problem braku widoczności na wzniesieniu ul. [...] z powodu zaparkowanych na jezdni samochodów. Zmiana będzie polegała na obustronnym wprowadzeniu zakazu zatrzymywania się za pomocą znaków B-36 z tabliczka tekstową "Nie dot. pobocza".

Pismem z dnia [...] lipca 2016 r. A.P., zamieszkały w [...], wezwał Prezydenta Miasta do usunięcia naruszenia prawa polegającego na zmianie organizacji ruchu drogowego na ul. [...] poprzez zamontowanie znaków B-36 (zakaz zatrzymywania się). Wezwał do demontażu przedmiotowego oznakowania, tzn. powrotu do stanu poprzedniego na tej ulicy. Podniósł, iż ul. [...] jest ulicą osiedlową o klasie D (dojazdową) w rozumieniu rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Miejski Inżynier Ruchu ustawiając znak B-36, pozbawił wnioskodawcę i pozostałych mieszkańców domów przy tej ulicy dostępu do własnych domów w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i drogowego dostępu do nieruchomości, a także naraził na zwiększone niebezpieczeństwo wypadku czy innego zdarzenia drogowego. Montaż tego zakazu skutkował bowiem tym, iż jezdnia jest wolna od parkowanych na niej wcześniej pojazdów, co prowokuje jadących nią kierowców do jazdy z prędkością większą aniżeli dopuszczają to znaki ograniczenia prędkości do 30 km/h.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, pismem z dnia [...] lipca 2016 r. Prezydent Miasta poinformował wnioskodawcę, iż celem wprowadzenia na ul. [...] zakazu zatrzymywania się było wyłącznie zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Wcześniej, z uwagi na duże pochylenie podłużne jezdni i łuki, brak było odpowiednich warunków widoczności dla pojazdu wymijającego zaparkowane na jezdni inne samochody. Powodowało to zagrożenie bezpieczeństwa i mogłoby być przyczyną zderzeń czołowych podczas wymijania z pojazdami jadącymi z naprzeciwka. Znaki zakazu zatrzymywania się na omawianej ulicy zostały ustawione na podstawie otrzymanych zgłoszeń i interpelacji jednego z radnych oraz po przeprowadzeniu wizji w terenie. Zmiana organizacji ruchu została wprowadzona zgodnie z obowiązującym prawem i nie jest sprzeczna z żadnymi przepisami. Ponadto wprowadzone zakazy zatrzymywania się nie mają wpływu na ograniczenie dostępu do posesji wnioskodawcy.

Pismem z dnia [...] września 2016 r. (doprecyzowanym kolejnymi pismami z [...] oraz [...] listopada 2016 r.) A.P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na zarządzenie z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu drogowego. Zaskarżonemu zarządzeniu zarzucił naruszenie szeregu przepisów prawa powszechnie obowiązującego, w tym m.in. przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem. Wniósł m.in. o demontaż znaków zakazu zatrzymywania się B-36 na ul. [...], tj. do powrotu do stanu sprzed wejścia w życie zmiany organizacji ruchu drogowego, objętej zaskarżonym zarządzeniem.

W obszernym uzasadnieniu skarżący szczegółowo opisał naruszenia prawa zaistniałe jego zdaniem na skutek zatwierdzenia kwestionowanej zmiany organizacji ruchu drogowego oraz przedstawił swoje dotychczasowe starania o przywrócenie w tym zakresie stanu poprzedniego na ul. [...]. Nadto powtórzył i rozwinął argumentację podniesioną w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, dotyczącą ograniczenia osobom zamieszkałym przy ul. [...] dostępu do ich nieruchomości, zwiększonego ryzyka wypadków czy innych zdarzeń drogowych oraz stworzenia na skutek braku pojazdów zaparkowanych na tej ulicy warunków sprzyjających przekraczaniu przez kierowców dopuszczalnej prędkości. Skarżący, podobnie jak inne osoby zamieszkałe przy tej ulicy, nie jest w stanie wjechać pojazdem na swoją posesję bez złamania zakazu ustanowionego kwestionowaną zmianą organizacji ruchu drogowego. Z kolei na skutek częstego i znacznego przekraczania prędkości przez kierowców jadących ulicą [...], włączanie się pojazdem do ruchu z terenów położonych przy niej nieruchomości obarczone jest znacznym ryzykiem wypadku czy kolizji, podobnie wzrosło ryzyko potrącenia przez pojazd pieszych poruszających się wzdłuż tej ulicy. Tymczasem pojazdy zaparkowane wzdłuż tej ulicy przed wejściem w życie zaskarżonej zmiany organizacji ruchu skutecznie uniemożliwiały poruszającym się nią kierowcom przekraczanie dopuszczalnej prędkości i wymuszały większą ostrożność w pokonywaniu ul. [...].

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej odrzucenie – w razie gdyby była ona skierowana przeciwko bezczynności organu w zakresie dotyczącym organizacji ruchu drogowego – ewentualnie o jej oddalenie, uznając podniesione w skardze zarzuty naruszenia prawa za niezasadne.

Uzasadniając swoje stanowisko organ podniósł m.in., iż zamiarem wprowadzenia zakazu zatrzymywania się na ul. [...] było wyłącznie zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Przed postawieniem znaków zakazu zatrzymywania się, z uwagi na duże pochylenie podłużne jezdni i łuki, brak było odpowiednich warunków widoczności dla pojazdu wymijającego zaparkowane na jezdni inne samochody. Powodowało to zagrożenie bezpieczeństwa i mogłoby być przyczyną zderzeń czołowych podczas wymijania z pojazdami jadącymi z naprzeciwka. Podobne oznakowanie istnieje na drogach o podobnej geometrii i profilu jezdni w [...]. Zmiana została dokonana na skutek interpelacji jednego z radnych, a także zgłoszenia otrzymane pocztą elektroniczną od anonimowej osoby o zagrożeniu powodowanym przez zaparkowane na wzniesieniu pojazdy. Ulica [...] jest droga publiczną, a więc ogólnodostępną i mogą z niej korzystać również inni mieszkańcy miasta, nie tylko tej ulicy. Zakaz zatrzymywania się na tej ulicy stanowi ograniczenie w korzystaniu z tej drogi, wprowadzone z troski o bezpieczeństwo innych mieszkańców, którzy z niej korzystają. Omawiana ulica znajduje się w strefie ograniczonej prędkości do 30 km/h. Odcinek, na którym wprowadzono zakaz zatrzymywania się, jest stromy i stosunkowo krótki. Specyficznie ukształtowany teren nie pozwala na bezpieczne minięcie zaparkowanego pojazdu, nawet przy prędkości 30 km/h, która tam obecnie obowiązuje. Należy mieć również na uwadze, że nie każdy kierowca stosuje się do dopuszczalnej prędkości na drodze.

Na rozprawie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), powoływanej jako p.p.s.a., sądowa kontrola działalności publicznej obejmuje m.in. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 (tzn. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej). Kontrola sądowoadministracyjna sprawowana jest w oparciu o kryterium legalności, tzn. zgodności kwestionowanego skargą aktu z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Sąd administracyjny dokonuje tej kontroli według stanu prawnego istniejącego w dacie podejmowania przez organ aktu stanowiącego przedmiot zaskarżenia. Zgodnie z przepisem art. 134 § 1 p.p.s.a. wskazana kontrola sądowa dokonywana jest w granicach sprawy administracyjnej, zaś sąd administracyjny orzekając w jej granicach, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiot zaskarżenia w rozpoznawanej sprawie stanowiło zarządzenie Prezydenta Miasta z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu drogowego, wydane na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) oraz § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. Nr 177, poz. 1729).

Zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ jednostki samorządu terytorialnego wskazany w art. 10 ust. 4, 5, 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3, § 6 ust. 1 i § 8 ust. 2 pkt 1 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. Przesądziła o tym treść uchwały NSA z dnia 26 czerwca 2014 r., I OPS 14/13, przy czym pogląd ten nie budzi obecnie wątpliwości w orzecznictwie sądowym. W uchwale tej wskazano także, iż zaskarżenie do sądu administracyjnego aktu tego rodzaju następuje w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 – w wersji obowiązującej w dacie wydania zaskarżonego zarządzenia).

Wezwaniem z dnia [...] lipca 2016 r. A.P. wezwał Prezydenta Miasta do usunięcia naruszenia swego interesu prawnego wywołanego zarządzeniem z dnia [...] marca 2015 r. nr [...]. Wezwanie to wpłynęło do Urzędu Miasta w dniu [...] lipca 2016 r. W odpowiedzi pismem z dnia [...] lipca 2016 r., doręczonym skarżącemu w dniu 10 sierpnia 2016 r., organ odmówił uwzględnienia wezwania. A.P. wniósł skargę za pośrednictwem organu w dniu 8 września 2016r. co oznacza, że warunek dopuszczalności skargi w postaci wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego (art. 101 ust. 1 u.s.g.) oraz wymóg złożenia jej w ustawowym terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie, wynikający z art. 53 § 2 p.p.s.a. – zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 101 ust. 1 u.s.g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Z powyższego przepisu wynika, iż warunkiem wniesienia skargi do sądu administracyjnego na akt organu jednostki samorządu z zakresu administracji publicznej jest wykazanie przesłanki z art. 101 ust. 1 u.s.g. związanej z naruszeniem interesu prawnego.

W przypadku aktu, jakim jest zatwierdzenie organizacji ruchu na drodze, rozstrzygnięcia wymaga kwestia, kto i na jakiej podstawie może wywodzić swój interes prawny oraz w jaki sposób może on zostać naruszony. Niewątpliwie źródłem tego interesu może być sam charakter drogi publicznej i prawo do korzystania z niej na podstawie art. 1 ustawy o drogach publicznych. Przy takim podejściu katalog podmiotów uprawnionych byłby praktycznie nieograniczony. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż krąg podmiotów uprawnionych do wniesienia skargi winien być weryfikowany w okolicznościach danej sprawy. Właściciel nieruchomości położonej przy danej drodze znajduje się niewątpliwie w innej sytuacji, niż podmiot jedynie korzystający z drogi. Lokalizacja nieruchomości jest okolicznością stałą, a jej skomunikowanie i ewentualne zmiany w dostępności oddziałują na sposób korzystania z gruntu i znajdujących się na nim obiektów. Zatem właściciel gruntu położonego przy danej drodze, mający lub mogący mieć urządzony na nią zjazd, w przypadku zmiany organizacji ruchu, posiada interes prawny w kwestionowaniu wprowadzonej zmiany organizacji ruchu (por. m. in. wyroki WSA w Gliwicach z 22 czerwca 2015 r., II SA/Gl 1496/14 oraz WSA w Poznaniu z 20 lipca 2016 r., III SA/Po 170/16, orzeczenia.nsa.gov.pl). Analizując powyższą kwestię należało mieć na uwadze, że skoro dany akt podlega kognicji sądu administracyjnego, to interpretacja art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (D.Z.U. z 2016 r. poz. 446) - dalej u.s.g., na podstawie którego wnoszona jest skarga na dany akt, nie może doprowadzić do sytuacji, w której w praktyce w tego rodzaju sprawach nikt nie jest w stanie wykazać spełnienia przesłanki z art. 101 ust. 1 u.s.g.

Z akt sprawy wynika, iż skarżący jest właścicielem nieruchomości położonej przy ul. [...], przy czym organ tej okoliczności nie kwestionował. W tej sytuacji należy uznać, że zmiana organizacji ruchu, polegająca na umieszczeniu na tej ulicy znaków zakazu, miała wpływ na prawa i obowiązki skarżącego, co obligowało Sąd do przyjęcia, iż skarżącemu przysługuje legitymacja skargowa w niniejszej sprawie.

Stosownie do treści art. 10 pkt 6 prawa o ruchu drogowym prezydent miasta zarządza ruchem na drogach publicznych położonych w miastach na prawach powiatu, z wyłączeniem autostrad i dróg ekspresowych. jest miastem na prawach powiatu, co wynika z części IV załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 1998 r. w sprawie utworzenia powiatów (Dz.U. Nr 103, poz. 652). Elementy składające się na organizację ruchu wymienia § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. Nr 177, poz. 1729), należą do nich mające wpływ na ruch drogowy: geometria drogi, zakres dostępu do drogi, sposób umieszczenia znaków pionowych, poziomych, sygnalizatorów i urządzeń bezpieczeństwa ruchu, zasady działania sygnalizacji znaków świetlnych, znaków o zmiennej treści i innych zmiennych elementów. Właściwą organizację ruchu stanowi zatem zespół czynników mających bezpośredni wpływ na ruch drogowy w kontekście jego bezpieczeństwa. Realizacja celu, jakim jest bezpieczny ruch na drodze, zależy od poziomu merytorycznego projektu organizacji ruchu, a więc dokumentacji przedkładanej organowi właściwemu do jej zatwierdzenia.

W myśl § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. przez projekt organizacji ruchu rozumie się dokumentacje sporządzoną w celu zatwierdzenia organizacji ruchu przez właściwy organ zarządzający ruchem. Organ zarządzający ruchem zatwierdza organizację ruchu na podstawie złożonych projektów (§ 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia). Elementy, jakie powinien zawierać projekt organizacji ruchu, zostały wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia. W myśl § 7 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia do przedstawionego do zatwierdzenia projektu organizacji ruchu powinna zostać dołączona opinia m.in. komendanta miejskiego Policji – w przypadku projektu obejmującego drogę położoną w mieście na prawach powiatu. Szczegółowe zasady zatwierdzenia projektu organizacji ruchu zostały uregulowane w § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. Z przepisu tego wynika, że zatwierdzenie organizacji ruchu nie jest i nie może być czynnością mechaniczną i arbitralną. Organ zarządzający ruchem może podjąć jedno z rozstrzygnięć przewidzianych w § 8 ust. 2, w tym wprowadzić do projektu zmiany. Prawodawca wymaga zatem od organu merytorycznej analizy projektu.

Ocena zaskarżonego zarządzenia Prezydenta Miasta w przedmiocie zmiany organizacji ruchu drogowego prowadzi do wniosku, iż akt ten został wydany z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia projekt organizacji ruchu powinien zawierać m.in. 1) plan orientacyjny w skali od 1:10.000 do 1:25.000 z zaznaczeniem drogi lub dróg, których projekt dotyczy; 2) plan sytuacyjny w skali 1:500 lub 1:1.000 (w uzasadnionych przypadkach organ zarządzający ruchem może dopuścić skalę 1:2.000 lub szkic bez skali) zawierający: lokalizację istniejących, projektowanych oraz usuwanych znaków drogowych, urządzeń sygnalizacyjnych i urządzeń bezpieczeństwa ruchu; dla projektów zmian stałej organizacji ruchu dopuszcza się zaznaczenie lokalizacji tylko znaków i urządzeń dla nowej organizacji ruchu, parametry geometrii drogi. Z nadesłanych przez organ akt sprawy wynika, że do objętego zaskarżonym zarządzeniem projektu organizacji ruchu załączono plan sytuacyjny ul. [...] w skali 1:500, natomiast pominięto drugi z wymaganych załączników graficznych w postaci planu orientacyjny w skali od 1:10.000 do 1:25.000 z zaznaczeniem drogi lub dróg, których projekt dotyczy.

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia projekt organizacji powinien również zawierać opis techniczny zawierający charakterystykę drogi i ruchu na drodze. W załączonym do zaskarżonego zarządzenia opisie projektu organizacji ruchu każda z dróg objętych projektowaną zmianą została opisana w sposób bardzo lakoniczny. W odniesieniu do ul. [...] stwierdzono, iż posiada ona nawierzchnię bitumiczną, szerokość jezdni wynosi ok. 5 m. Ograniczenie prędkości wynosi 30 km/h. Ulica charakteryzuje się dużym spadkiem podłużnym jezdni. Ponadto po jednej stronie jezdni występuje chodnik. Opis ten, z uwagi na jego lakoniczność i zdawkowość, nie mógł zostać uznany za opis techniczny w rozumieniu § 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, również z tej przyczyny, iż nie zawiera on charakterystyki ruchu na drodze.

Ponadto z akt sprawy nie wynika, aby do przedstawionego do zatwierdzenia projektu organizacji ruchu załączono opinię komendanta miejskiego Policji, wymaganą przez § 7 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia. W aktach sprawy znajduje się notatka służbowa z dnia [...] lipca 2015 r. (a zatem sporządzona po zatwierdzeniu zmiany organizacji ruchu). Dotyczy ona wizji lokalnej w terenie na ul. [...], w której uczestniczył Naczelnik Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji. Wprawdzie z treści notatki wynika, że w trakcie wizji lokalnej, z uwagi na duże pochylenie podłużne jezdni stwierdzono, iż lokalizacja znaków drogowych B-36 jest w tamtym miejscu zasadna i poprawi bezpieczeństwo w ruchu drogowym, jednak notatka ta w oczywisty sposób nie spełnia wymogów dokumentu, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia. Dokument ten nie pochodzi bowiem od organu wskazanego w powyższym przepisie, gdyż została sporządzona przez pracownika Urzędu Miasta, a nadto ze względu na datę jej sporządzenia nie może być uznana za dokumentację poprzedzającą wydanie zaskarżonego aktu. Ponadto należy mieć na uwadze, że wewnętrznych notatek pracowników organu nie można zaś uznać za podstawę rozstrzygania spraw z zakresu administracji publicznej, zwłaszcza gdy przepisy prawa wymagają, aby dokument stanowiący taką podstawę pochodził od innego, wyraźnie wskazanego organu. Różnego rodzaju bieżące adnotacje z czynności organów mogą być wprawdzie pomocne przy wykonywaniu przez organy administracji publicznej swych ustawowych zadań, jednakże nie powinny one obejmować ustaleń, od których jej rozstrzygnięcie danej sprawy zależy lub może zależeć.

Z kolei uzasadnienie projektowanych zmian organizacji ruchu drogowego podano równie lakonicznie, co opis techniczny wymagany przez § 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia. W odniesieniu do ul. [...] wskazano, iż projektuje się zmianę organizacji ruchu drogowego na wniosek mieszkańców, którzy zgłosili problem braku widoczności na wzniesieniu tej ulicy z powodu zaparkowanych na jezdni samochodów. Zmiana miała polegać na obustronnym wprowadzeniu zakazu zatrzymywania się za pomocą znaków B-36 z tabliczka tekstową "Nie dotyczy pobocza".

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w projekcie organizacji ruchu należy wyjaśnić konieczność zastosowania znaków takich jak znak B-36. W projekcie zmiany organizacji ruchu drogowego, objętym zaskarżonym zarządzeniem konieczność ta nie została wyjaśniona w sposób wyczerpujący, ani przekonujący. Nie uwzględniono faktu, że przy ulicy tej znajdują się budynki mieszkalne. Postawienie znaku zakazu postoju może utrudnić życie mieszkańcom tej ulicy, powinno zostać zatem wnikliwie uzasadnione, co w zatwierdzonym projekcie organizacji ruchu nie miało miejsca (por. wyrok NSA z dnia 17 marca 2016 r., I OSK 1093/14, oczeczenia.nsa.gov.pl). W ocenie Sądu argumentacja w powyższym zakresie powinna być elementem dokumentacji sporządzonej w celu zatwierdzenia organizacji ruchu, tak aby wskazywała, że podjęte przez organ rozstrzygniecie nie jest aktem dowolnym. Uzasadnienie takie powinno w sposób jasny i przekonujący odzwierciedlać prawidłowe wyważenie proporcji pomiędzy interesem osób zamieszkałych przy danej ulicy, którym niewątpliwie należy zapewnić swobodny, bezpieczny i zgodny z przepisami prawa dojazd do ich nieruchomości, a interesem społecznym, który w tego rodzaju sprawach wyraża się jako konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego, korzystającym z danej ulicy będącej drogą publiczną.

Stwierdzone naruszenia przepisów prawa należy ocenić jako istotne w rozumieniu art. 91 ust. 1i ust. 4 u.s.g. Rozważając treść przepisów art. 91 ust. 1 i ust. 4 u.s.g., należy uznać, iż ustawodawca wskazał, że podstawą stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy są istotne naruszenia prawa, przy czym powoływana regulacja ustrojowa nie typizuje takich istotnych naruszeń prawa, podobnie jak nie charakteryzuje nieistotnych naruszeń prawa, które ustawodawca uwzględnił w art. 91 ust. 4 u.s.g. W wyroku NSA z dnia 17 lutego 2016 r., II FSK 3595/13, stwierdzono, że "Do takich istotnych naruszeń, skutkujących nieważnością uchwały, zalicza się naruszenie: przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię, a także przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał." W analizowanej sprawie zaskarżony akt podjęty został z naruszeniem wskazanych w uzasadnieniu przepisów prawa materialnego

Mając powyższe na uwadze Sąd skargę uwzględnił, wobec czego na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania znajduje oparcie w treści art. 200 oraz art. 205 § 1 p.p.s.a.