Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Joanna Mierzejewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 listopada 2010 r. sprawy ze skargi J.P. na indywidualną interpretację Ministra Finansów z dnia 15 lutego 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla indywidualną interpretację; 2. określa, że zaskarżona interpretacja nie może być wykonana; 3. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I SA/Gd 596/10

UZASADNIENIE

Skarżący J. P. złożył 18 listopada 2009r. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dzierżawy gruntów.

Skarżący zadał następujące pytanie - czy grunt będący przedmiotem dzierżawy należy traktować jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę, a tym samym czy dzierżawienie przez stronę tego terenu jest zwolnione od podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej jako u.p.t.u.).

Skarżący przedstawił następujący stan faktyczny – 16 lutego 2009r. zawarł umowę dzierżawy gruntów o powierzchni 1,6888 ha, które w rejestrze gruntów oznaczone są jako pastwiska trwałe, grunty rolne oraz rowy. Warunki umowy umożliwiają dzierżawcy wzniesienie na dzierżawionym gruncie elektrowni wiatrowych, położenie kabli i przyłączy, wykonanie stacji pomiarowych, rozdzielczych oraz stacji trafo, wzniesienie wież meteorologicznych przy czym nie będą one stale związane z gruntem, zaś skarżący zachowuje prawo do użytkowania gruntów w celach rolniczych. Skarżący wskazał również, że dla terenu objętego umową dzierżawy został opracowany plan zagospodarowania przestrzennego wg którego obszar będący przedmiotem dzierżawy znajduje się w granicach terenu wydzielonego liniami rozgraniczającymi, oznaczonego na rysunku planu symbolem R, dla którego ustalono następujące przeznaczenie: 1/ tereny rolne; 2/ jako przeznaczenie podstawowe terenów przyjmuje się utrzymanie dotychczasowego rolniczego sposobu użytkowania; 3/ w granicach terenów dopuszcza się lokalizację podziemnych i naziemnych sieci i urządzeń infrastruktury oraz dróg dojazdowych, związanych z eksploatacją elektrowni wiatrowych, zgodnie z wymogami obowiązujących w tym zakresie norm i odrębnych przepisów branżowych; 4/ dopuszcza się wykorzystanie terenu pod budowę tymczasowych placów i dróg montażowych związanych z realizacją elektrowni wiatrowych; 5/ po zakończeniu robót budowlanmontażowych, związanych z realizacją elektrowni wiatrowych, obowiązuje przywrócenie stanu terenu, umożliwiającego kontynuację rolniczego użytkowania; 6/ w granicach terenu obowiązuje zakaz lokalizacji budynków mieszkalnych, w tym również w zabudowie zagrodowej związanej z produkcją rolną. W uzupełnieniu wniosku z 10 lutego 2010r. skarżący wskazał, że biorąc pod uwagę wytyczne planu zagospodarowania przestrzennego nie ma możliwości wybudowania elektrowni wiatrowych bez zmiany obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dzierżawionego terenu.

Zdaniem skarżącego, wydzierżawiony teren, zgodnie z ewidencją gruntów stanowi użytki rolne. Istniejący plan zagospodarowania przestrzennego wskazuje, że przedmiot dzierżawy to teren rolny, a jego podstawowe przeznaczenie to utrzymanie dotychczasowego rolniczego sposobu użytkowania, stąd teren ten należy traktować jako teren niezabudowany inny niż budowlany i przeznaczony pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u.), co powoduje, zdaniem strony, że nie ma on obowiązku uiszczania podatku od towarów i usług.

Zdaniem Ministra Finansów stanowisko strony jest nieprawidłowe. Dzierżawa gruntów stanowi świadczenie usług i czynność ta, co do zasady, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką 22% z mocy art. 41 ust. 1 u.p.t.u. Wyjątek stanowi dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, która korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie - obowiązującego do dnia 31 grudnia 2009r. - § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008r., nr 212, poz. 1336), a od 1 stycznia 2010r. - § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2009r., nr 224, poz. 1799). Skoro ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług nie zdefiniował pojęcia cele rolnicze, to należy odnieść się do pojęcia działalność rolnicza o jakiej mowa w art. 2 pkt 15 u.p.t.u., co powoduje, że gruntem przeznaczonym na cele rolnicze jest grunt, który może być wykorzystywany do działalności rolniczej o jakiej mowa w art. 2 pkt 15 u.p.t.u. Skoro wydzierżawiony grunt przeznaczono pod zabudowę elektrowni wiatrowej, to nie ma podstawy do korzystania ze zwolnienia o jakiej mowa w § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (odpowiednio - § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług), lecz podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów u usług w stawce 22%.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku pełnomocnik skarżącego wniósł o zmianę interpretacji indywidualnej i zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej, działający w imieniu Ministra Finansów wniósł o jej oddalenie.

Obie strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

I.

Skarga zasługuje na jej uwzględnienie.

Odnieść się należy do przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, regulujących procedurę wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa, w tym art. 14b § 3 O.p. Zgodnie z art. 14b § 1 O.p. minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 O.p.). Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b § 3 O.p.). Wymaganie, aby stan faktyczny przedstawiony we wniosku był wyczerpujący wiąże się z koniecznością podania wszystkich jego elementów, istotnych z punktu widzenia możliwości oceny stanowiska wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej. Jeżeli wniosek zainteresowanego jest w tym względzie niepełny lub niejasny, wówczas nie daje organowi podstawy do zajęcia stanowiska w indywidualnej interpretacji. Ten stan prawny oznacza, że w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji tylko i wyłącznie wnioskodawca (...) wyczerpująco przedstawia stan faktyczny (...), przy czym zdaniem Sądu winien to uczynić wprost w treści wniosku skierowanego do organu mającego wydać interpretację.

W konsekwencji, wydając interpretację organ ma obowiązek brać pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku, nie może sam rozszerzać, uzupełniać czy doprecyzowywać stanu faktycznego w oparciu o dołączone do wniosku dokumenty. Przyjąć należy, że organ nie jest uprawniony do jakiegokolwiek ingerowania w stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację.

Postępowanie w przedmiocie interpretacji opiera się więc wyłącznie na stanie faktycznym, wyczerpująco przedstawionym przez wnioskodawcę, tym bardziej, że w stosunku do tak opisanego stanu faktycznego wyrażane jest jego stanowisko. Innymi słowy - organ nie może stanu faktycznego przedstawionego we wniosku własnymi ocenami podważać, ustalać, uzupełniać ani też zmieniać w jakimkolwiek zakresie, nawet wówczas, gdyby w oparciu o inne źródła, czy wiedzę znaną mu z urzędu, miał uzasadnione wątpliwości, co do zgodności przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego z obiektywną rzeczywistością. Instytucja interpretacji podatkowej nie daje bowiem organowi w tym względzie stosownych uprawnień dowodowych, co ma swoje uzasadnienie w zupełnie innej roli, jaką ma do spełnienia ten organ w tym postępowaniu.

II.

Istota problemu jaki zarysował się w sprawie dotyczy sposobu i kryteriów określenia charakteru gruntów objętych dzierżawą.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów. Nadto w myśl art. 2 ust. 6 u.p.t.u. ustawy grunty są towarem. Z kolei zgodnie z definicją zamieszczoną w art. 7 ust. 1 u.p.t.u. za dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. Stosownie do art. 41 ust. 1 u.p.t.u., stawka tego podatku przy dostawie towarów wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 – 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 u.p.t.u.

M.in. wyjątek stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., który stanowi, że cyt.: zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zgodnie zaś z § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (i odpowiednio - § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług), zwalnia się od podatku od towarów i usług cyt.: dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Taki stan prawny mający zastosowanie w rozpoznawanej sprawie wymaga analizy nie tylko aktu podustawowego, na czym skupił się organ w wydanej przez siebie indywidualnej interpretacji, ale również, a właściwie nade wszystko, na wykładni dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u.

Przytoczona treść art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. prowadzi do uzasadnionego wniosku, że zwolnienie przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlanym czy też pod zabudowę. Innymi słowy - zwolnieniem objęta została tylko taka dostawa, która dotyczy terenu niezabudowanego, przy jednoczesnym przeznaczeniu tego terenu na cele inne niż pod jakąkolwiek zabudowę.

Powyższe oznacza, że:

- po pierwsze - ze zwolnienia od podatku, o jakim mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym lub działek rekreacyjnych;

- po drugie - z treści tego przepisu wynika, że normodawca już w treści przepisu o randze ustawowej nie odnosi się do sposobu wykorzystania gruntu (jak chce organ wskazując, że gruntem rolniczym jest grunt (...) który może być wykorzystany do wymienionej w art. 2 pkt 15 u.p.t.u. działalności rolniczej (...), ale odnosi się do jego prawnego charakteru.

Reasumując:

dla oceny czy mamy do czynienia z gruntem przeznaczonym na cele rolnicze nie jest istotne ustalenie faktycznego i aktualnego sposobu wykorzystania gruntu. Znaczenie ma jego prawne, formalne przeznaczenie (por. wyrok WSA w Warszawie z 13 marca 2007 r. (III SA/Wa 4147/06, LEX nr 229949), a to oznacza, że charakter gruntu należy ustalać na podstawie przepisów prawa miejscowego – t.j. na podstawie lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 2 czerwca 2010r. w sprawie I SA/Wr 214/10; dostępny w bazie internetowej); można się również odwoływać, przypadku braku prawa miejscowego, do ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez starostę.

III.

Podkreślić należy, że ustawa o podatku od towarów i usług w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. implementowała przewidziane w art. 135 pkt 1 ppkt k Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UEL z 2006r. nr 347/1 ze zm.) zwolnienie transakcji dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE.

W zakresie definicji pojęcia teren budowlany Dyrektywa odsyła do ustawodawstw krajowych, stanowiąc w art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE, że teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Skoro Dyrektywa 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej w zakresie definicji pojęcia teren budowlany odsyła do ustawodawstw krajowych to również pojęcie teren przeznaczony pod zabudowę i pojęcie gruntów przeznaczonych na cele rolnicze winien mieć definicje w ustawodawstwie krajowym. Polska ustawa o podatku od towarów i usług ustanawiając w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. wyłączenie z opodatkowania tym podatkiem mówi nie o dostawie gruntów, ale o dostawie terenów. Zarówno pojęcie gruntu jak i terenu nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Należy zatem poszukiwać ich definicji w innych przepisach prawa.

Kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003r., Nr 80, poz. 717 ze zm.; dalej u.p.z.p.).

Nie powinno budzić wątpliwości, iż odpowiedzi na pytanie jaki teren należy uznawać za przeznaczony pod zabudowę czy też gruntów przeznaczonych na cele rolnicze należy poszukiwać w ustawie, która ten przedmiot reguluje.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.z.p. ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest z mocy art. 14 ust. 8 u.p.z.p., aktem prawa miejscowego, stąd zawiera ustalenia powszechnie wiążące na obszarze, na którym obowiązuje.

Zatem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wpływa na sposób wykonywania własności nieruchomości i wyznacza granice zagospodarowania działki przez właściciela.

Komentatorzy do ustawy o podatku od towarów i usług w kwestii kryterium jakim należy oceniać teren przeznaczony pod zabudowę (tu: również gruntów przeznaczonych na cele rolnicze) jednolicie wypowiadają się za rozstrzygnięciem tego zagadnienia w oparciu o kryterium danych wynikających z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, wyd. Unimax 2006 strona 35; A. Bartosiewicz i R. Kubacki, Komentarz do VAT, wyd. Zakamycze 2004; T. Michalik, VAT Komentarz 2004, wyd. C.H. Beck, strona 356; Z. Modzelewski i G. Mularczyk, Ustawa o VAT. Komentarz, wyd. Lexis Nexis 2006, teza 13 do art. 43 u.p.t.u., strona 502-503).

W przypadku gdy nie ma takich planów, pomocna w ustaleniu charakteru i przeznaczenia gruntu może być decyzja dotycząca ustalenia warunków zabudowy danego gruntu; można się również odwoływać do ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez starostę (por. wyrok WSA w Warszawie z 13 marca 2007r. w sprawie III SA/Wa 4147/06 oraz wyrok NSA z 22 lipca 2008r. w sprawie I FSK 868/07; orzeczenia dostępne w bazie internetowej; por. A. Kucharski, Notariusz wobec nowej ustawy o podatku od towarów i usług (zagadnienia wybrane), opubl. w: Nowy Przegląd Notarialny, 2005, nr 1, s. 83).

IV.

Skarżący zwracając się o udzielenie interpretacji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. podkreślił, że w momencie zawarcia przez niego umowy dzierżawy istniał plan zagospodarowania przestrzennego i dla terenu objętego umową dzierżawy wg którego obszar będący przedmiotem dzierżawy znajduje się w granicach terenu wydzielonego liniami rozgraniczającymi, oznaczonego na rysunku planu symbolem R, dla którego ustalono następujące przeznaczenie:

1/ tereny rolne;

2/ jako przeznaczenie podstawowe terenów przyjmuje się utrzymanie dotychczasowego rolniczego sposobu użytkowania;

3/ w granicach terenów dopuszcza się lokalizację podziemnych i naziemnych sieci i urządzeń infrastruktury oraz dróg dojazdowych, związanych z eksploatacją elektrowni wiatrowych, zgodnie z wymogami obowiązujących w tym zakresie norm i odrębnych przepisów branżowych;

4/ dopuszcza się wykorzystanie terenu pod budowę tymczasowych placów i dróg montażowych związanych z realizacją elektrowni wiatrowych;

5/ po zakończeniu robót budowlanomontażowych, związanych z realizacją elektrowni wiatrowych, obowiązuje przywrócenie stanu terenu, umożliwiającego kontynuację rolniczego użytkowania;

6/ w granicach terenu obowiązuje zakaz lokalizacji budynków mieszkalnych, w tym również w zabudowie zagrodowej związanej z produkcją rolną.

Skarżący wskazał, że biorąc pod uwagę wytyczne planu zagospodarowania przestrzennego nie ma możliwości wybudowania elektrowni wiatrowych bez zmiany obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dzierżawionego terenu.

Stwierdzić należy ponownie, że skoro w przedmiotowej sprawie dla terenu będącego przedmiotem dzierżawy został opracowany plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to w takim przypadku dla oceny czy podmiotowy teren jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę czy też stanowi grunt przeznaczony na cele rolnicze należy odwołać się do ww. planu zagospodarowania przestrzennego.

Gdyby nie było w tym zakresie prawa miejscowego, to należałoby skorzystać z ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 140 poz. 2027 ze zm.) dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń. Ustawodawca w przywołanym przepisie wskazał, iż dane zawarte w ewidencji gruntów stanowią podstawę wymiaru podatków.

We wniosku skarżący wskazał, co nie podlega podważeniu w tej sprawie (art. 14b i nast. O.p.; por. pkt I uzasadnienia), na fakt zaklasyfikowania przedmiotu umowy dzierżawy zarówno w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jak i ewidencji gruntów symbolem R – tereny rolne, z podstawowym przeznaczeniem terenów - utrzymanie dotychczasowego rolniczego sposobu użytkowania.

Sąd podziela stanowisko strony. Istniejący plan zagospodarowania przestrzennego wskazuje jednoznacznie, że przedmiot dzierżawy to teren rolny, a jego podstawowe przeznaczenie to utrzymanie rolniczego sposobu użytkowania. Przedmiotowy teren należy więc traktować jako teren niezabudowany inny niż budowlany i przeznaczony pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u.), co powoduje, że skarżący wydzierżawiający ww. grunt nie ma on obowiązku uiszczania podatku od towarów i usług w tym zakresie, a to w związku z § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (odpowiednio § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług).

Reasumując:

1/ normodawca jako kryterium zwolnienia od opodatkowania dzierżawy gruntów przeznaczonych na cele rolnicze odwołał się do przeznaczenia terenu, a nie do sposobu aktualnego wykorzystania terenu;

2/ grunty stanowiące przedmiot zawartej przez stronę dzierżawy objęte były zwolnieniem z opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. w związku z § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (i odpowiednio - § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług), z mocy którego zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów;

3/ o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego – nie ma bowiem znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu o jakim mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., a wyłącznie jego formalne przeznaczenie; ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości; w przypadku braku prawa miejscowego można się odwoływać do ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez starostę.

V.

W tym miejscu wskazać należy na wyrok NSA z 13 lipca 2010r. w sprawie I FSK 1191/09, w uzasadnieniu którego wskazano, że Ordynacja podatkowa nie formułuje zasady, wedle której zmiana stanu prawnego uwzględnionego w wydanej interpretacji indywidualnej powoduje jej dezaktualizację, jednak interpretacja ta zachowuje swój walor tylko w odniesieniu do stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Tymczasem może być tak, że dniu wydania interpretacji może obowiązywać stan prawny inny od tego, który obowiązywał w dniu składania wniosku o wydanie interpretacji.

Sąd podkreśla, że w tej sprawie organ właściwie odniósł się do stanu prawnego przed jak i po dniu 1 stycznia 2010r.

VI.

Stwierdzone uchybienie przepisom prawa skutkuje uwzględnieniem skargi. Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a., uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności, o czym stanowi art. 146 § 1 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie powołanych przepisów prawa i art. 152 p.p.s.a., orzekł zatem jak w sentencji. W razie uwzględnienia skargi przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw (art. 200 p.p.s.a.).

EK