Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt III SA/Kr 12/12 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2012r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki (spr.), Sędziowie WSA Maria Zawadzka, WSA Barbara Pasternak, , Protokolant Urszula Bukowiec, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2012r., sprawy ze skargi S. T. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą: Firma Usługowo-Handlowa "A" z siedzibą w Z, gmina G, na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego, z dnia 27 października 2011r. [...], w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala

Zaskarżoną decyzją z dnia 27 października 2011 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2011 r. Nr [...] o nałożeniu na przedsiębiorcę S. T., Firma Handlowo - Usługowa "A" z siedzibą w G kary pieniężnej w wysokości 30 000 zł.

Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazano art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity, Dz. U.

z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej w skrócie - k.p.a.), art. 39a, art. 39j, art. 39l, art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm., zwanej dalej ustawą

o transporcie drogowym), art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85

z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych

w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L370 z 31 grudnia 1985 r., P.0008-00021, zwanym dalej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3821/85), art. 25 ustawy z dnia

16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 879

ze zm., zwanej dalej ustawą o czasie pracy kierowców).

Powyższa decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych

i prawnych.

W okresie od dnia 14 kwietnia 2011 r. do 21 kwietnia 2011 r. inspektor transportu drogowego przeprowadził kontrolę przedsiębiorstwa S. T. Firma Usługowo – Handlowa "A" z siedzibą w G. Zakres kontroli obejmował m.in. analizę dokumentów przewozowych oraz dokumentacji kierowców związanej z wykonywaniem transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne, przestrzegania przepisów dotyczących czasu pracy kierowców oraz właściwego używania urządzeń rejestrujących. Kontrola obejmowała okres od 1 września 2010 r. do 28 lutego 2011 r. Ustalenia kontroli zostały zawarte w protokole kontroli nr [...] z dnia 21 kwietnia 2011 r.

Podczas kontroli stwierdzono nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu za wskazane dni,

a także wykonywanie transportu drogowego z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie: kierowania kierowcy na badania lekarskie lub psychologiczne.

Powyższe naruszenia skutkowały nałożeniem decyzją Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2011 r. nr [...] na przedsiębiorcę kary pieniężnej w wysokości 30 000 zł.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji S. T. zarzucił naruszenie art. 7, art. 8 i 9 k.p.a. poprzez zaniechanie przez organ podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a także naruszenie art. 29 ust. 2 ustawy o czasie pracy kierowców poprzez niewłaściwą interpretację tego przepisu. Podniósł, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza obejmuje obróbkę i usuwanie odpadów innych niż niebezpieczne, zbieranie odpadów innych niż niebezpieczne, działalność związaną z rekultywacją oraz transport drogowy odpadów. Odwołujący wskazał, że zestawiając ze sobą zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, tj. stan zatrudnienia, faktury VAT, można stwierdzić, iż w wybrane dni, wskazane przez organ podczas kontroli, wykonywany był odbiór odpadów w miejscu prowadzenia działalności. Odwołujący podkreślił, że zgodnie z postanowieniami art. 29 ust. 1 ustawy o czasie pracy kierowców, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej RP) kategorie pojazdów wymienione w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. U. UE. L.102 z 11 kwietnia 2006 r., zwanego dalej rozporządzeniem (WE) nr 561/2006) są wyłączone ze stosowania art. 5 - 9 tegoż rozporządzenia. Oznacza to, że wyłączenie ma również zastosowanie do pojazdów, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. n ww. rozporządzenia. Ponadto odwołujący wskazał, że w pojazdach wymienionych w art. 13 ust. 1 ww. rozporządzenia nie ma obowiązku instalowania i użytkowania tachografu. W ocenie odwołującego art. 13 ust. 1 lit. n rozporządzenia (WE) nr 561/2006 dotyczy przewozu odpadów lub tusz zwierzęcych.

W uzasadnieniu opisanej na wstępie zaskarżonej decyzji - odnośnie naruszenia Ip. 11.4 pkt 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym - organ odwoławczy wskazał, że pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r. wezwano przedsiębiorcę

do okazania wykresówek lub innych dokumentów wskazujących na aktywności kierowców w okresie od dnia 1 września 2010 r. do 28 lutego 2011 r. Przedsiębiorca

nie okazał jednak żadnego dokumentu w postaci wykresówki, listy obecności, zaświadczenia wskazującego na fakt nieprowadzenia pojazdów przez kierowców S. S. i K. M. w kontrolowanym okresie. Bezspornym jest przy tym fakt wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej polegającej na odbiorze i transporcie odpadów. Na powyższe wskazują m.in. zgromadzone w aktach sprawy kopie umów zawarte przez przedsiębiorcę, jak również kopie faktur z tytułu wykonanych usług. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu organ odwoławczy wskazał, że wyłączenie z przestrzegania przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 przewidziane w art. 13 ust. 1 lit. n dotyczy jedynie przewozów odpadów lub tusz zwierzęcych nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. Pojęcie "odpady" dotyczy w tym przypadku wyłącznie odpadów zwierzęcych. Dodatkowo organ zaznaczył, że w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 nie zawarto ogólnego wyłączenia,

co do wszystkich odpadów, lecz tylko niektórych ich kategorii. W przeciwnym wypadku wyłączenie określone w art. 13 ust. 1 lit. h ww. rozporządzenia - "zbieranie odpadów z gospodarstw domowych i ich wywóz" - stałoby się zbędne. Reasumując organ odwoławczy stwierdził, że bezspornym jest fakt nieokazania

przez przedsiębiorcę wykresówek lub innych dokumentów wskazujących na fakt nieprowadzenia pojazdu we wskazanych dniach podczas kontroli

w przedsiębiorstwie. Z uwagi na powyższe zasadnym więc było nałożenie

na przedsiębiorcę kary pieniężnej w wysokości 30 000 zł.

Odnośnie naruszenia Ip. 1.8 pkt 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ wskazał, że przedsiębiorca nie okazał ważnego zaświadczenia lekarskiego kierowcy K. M. potwierdzającego zdolność do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy oraz brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Równocześnie jednak organ wskazał, że jak wynika z okazanego przez stronę świadectwa pracy, K. M. zatrudniony był przez przedsiębiorcę w okresie od 2 czerwca 2010 r. do 31 marca 2011 r., a zatem ww. kierowca w momencie prowadzonej kontroli nie pracował już na rzecz przedsiębiorcy. Powyższe oznacza, że przedsiębiorca nie był zobowiązany do okazania w trakcie kontroli orzeczeń lekarskich K. M. Tym niemniej przedsiębiorca nie okazała ważnego zaświadczenia lekarskiego S. S. Zgodnie z okazanym wykazem pracowników S. S. zatrudniony jest przez przedsiębiorcę na czas nieokreślony.

Mając na uwadze powyższe organ odwoławczy uznał, że zasadnym było nałożenie na stronę kary pieniężnej w wysokości 500 zł.

W końcowym fragmencie uzasadnienia decyzji organ odwoławczy zaznaczył, że nie znalazł w zgromadzonym materiale dowodowym podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym odnośnie naruszeń wskazanych

w niniejszej decyzji. Na poparcie powyższego wskazał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. akt II GSK 989/08.

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 27 października 2011 r. nr [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł S. T. Zarzucił w jej treści naruszenie przez organy artykułów: 7, 8, 9 k.p.a. poprzez zaniechanie podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz prowadzenie postępowania w sposób naruszający zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, a także naruszenie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy o czasie pracy kierowców w zw. z art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 poprzez niewłaściwą interpretację przepisów.

Zdaniem skarżącego w art. 29 ust. 1 ustawy o czasie pracy kierowców ustawodawca przyjął, że na terytorium RP kategorie pojazdów, o których mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wyłącza się ze stosowania art. 5 – 9

tego rozporządzenia. Ponadto w pojazdach wymienionych w art. 13 ust. 1

ww. rozporządzenia nie ma obowiązku instalowania i użytkowania tachografu.

W ocenie odwołującego bowiem art. 13 ust. 1 lit. n rozporządzenia (WE) nr 561/2006 dotyczy przewozu odpadów lub tusz zwierzęcych. Ponadto organ odwoławczy

nie zauważył błędnych ustaleń organu I instancji, że we wskazanych przez organ dniach wykonywany był transport drogowy. Tymczasem z przedłożonych faktur VAT wynika, że w przywołanych dniach wykonywane były czynności odbioru odpadów dostarczonych na miejsce składowania transportem podmiotu wytwarzającego odpady. Skarżący wskazał także, że w części stwierdzonych naruszeń odnoszących się do kierowania kierowcy na badania lekarskie podziela stanowisko organu

I instancji i w tej części uznaje rozstrzygnięcia zawarte w wydanej decyzji.

Mając na uwadze powyższe wniósł o uchylenie decyzji w części dotyczącej nałożonej kary pieniężnej tytułem nieokazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko, wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej

w skrócie p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny

nie rozstrzyga, więc merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że podstawę prawną decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego z naruszeniem obowiązków wynikających z obowiązujących przepisów stanowi ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm., zwanej dalej ustawą o transporcie drogowym).

Zgodnie z art. 92 ust. 1 pkt 2 i pkt 8 ustawy o transporcie drogowym

(w brzmieniu na dzień wydawania zaskarżonej decyzji), kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki

lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów o czasie pracy kierowców (pkt 2) oraz wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych (pkt 8) - podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł. do 15.000 zł.

W myśl ust. 2 pkt 2 powołanego przepisu suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 30.000 zł. - w odniesieniu

do kontroli w przedsiębiorstwie.

Zgodnie z kolei z ust. 4 wskazanego artykułu wykaz naruszeń obowiązków

lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych

za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy. Z przytoczonych wyżej przepisów, a w szczególności z kategorycznego ich brzmienia wynika, że decyzje wydane na podstawie powyższych przepisów mają charakter związany,

a nie uznaniowy. Oznacza to, że w przypadku stwierdzenia naruszenia określonego w wyżej wymienionej ustawie - organ administracyjny nie ma możliwości dowolnego kształtowania wysokości nakładanych kar, lecz ma obowiązek wymierzyć karę określoną w załączniku stanowiącym wykaz kar. Powyższe oznacza również,

że odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określone w ustawie o transporcie drogowym, jak również innych przepisach krajowych

oraz powołanych przepisach rozporządzeń wspólnotowych, jest oderwana od kwestii winy. A zatem organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło wykroczenie określone powołanymi wyżej przepisami, bez wnikania jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. W postępowaniu administracyjnym w tego rodzaju sprawach istotne jest bowiem przede wszystkim stwierdzenie faktu popełnienia wykroczenia i stwierdzenie odpowiedzialności za ten czyn - przy założonej odpowiedzialności przedsiębiorcy, niezależnie od jego winy, możliwości przyczynienia się do jej powstania, czy ewentualnych żądań miarkowania wysokości kary (tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 7 kwietnia 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 2632/10).

W ocenie Sądu stan faktyczny przedmiotowej sprawy został ustalony

w sposób pełny, prawidłowy i pozwalał na zastosowanie sankcji administracyjnych przewidzianych ustawą o transporcie drogowym.

Sąd zaznacza, że przepisy o czasie pracy zawarte są w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879 ze zm., zwanej dalej ustawą o czasie pracy kierowców). Ustawa ta w Rozdziale 3 zatytułowanym "Obowiązki pracodawcy", w art. 25 stanowi, że pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców w różnych formach i przechowuje ją przez okres 3 lat

po zakończeniu okresu nią objętego. Z kolei art. 31 tej ustawy określa rodzaje zaświadczeń wystawianych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność

w zakresie transportu drogowego, potwierdzających nieprowadzenie pojazdu

przez kierowcę w konkretnych dniach.

Ustawa o czasie pracy kierowców odsyła w zakresie rejestracji norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów, obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku do rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. U. UE. L.102 z 11 kwietnia 2006 r., zwanego dalej rozporządzeniem (WE) nr 561/2006), które z kolei w zakresie urządzeń rejestrujących odsyła do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. UE. L. 370 z 31 grudnia 1985 r., zwanego dalej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3821/85). Wymienione wyżej rozporządzenia są przepisami wspólnotowymi dotyczącymi przewozów drogowych,

o których mowa w przytoczonym wyżej art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 "Przedsiębiorstwo przechowuje wykresówki i wydruki w każdym przypadku sporządzenia wydruków zgodnie z art. 15 ust. 1, w porządku chronologicznym

oraz czytelnej formie, przez co najmniej rok po ich użyciu oraz wydaje ich kopie zainteresowanym kierowcom, na ich wniosek. Przedsiębiorstwo wydaje

także zainteresowanym kierowcom na ich wniosek kopie danych wczytanych z kart kierowców oraz ich wydruki na papierze. Wykresówki, wydruki, oraz wczytane dane okazuje się lub doręcza na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych."

Skoro z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że przedsiębiorca

nie okazał wykresówek lub zaświadczeń o nieprowadzeniu pojazdów

za kontrolowane okresy, zatrudnionych u siebie kierowców – S. S.

i K. M. - to w świetle przytoczonych wyżej przepisów, taki stan rzeczy obligował organ administracyjny do nałożenia kary pieniężnej w tym zakresie, w wysokości określonej w załączniku do ustawy o transporcie drogowym, a konkretnie określonej pod lp. 11.4. pkt 1 załącznika, stanowiącego wykaz naruszeń i wysokości kar za poszczególne naruszenia, o którym to wykazie jest mowa w art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym. Za nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie przewidziano karę pieniężną w wysokości 500 zł za każdy dzień.

Nietrafna jest natomiast argumentacja skarżącego, że: "(...) w art. 29 ust. 1 ustawy o czasie pracy kierowców ustawodawca przyjął, że na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kategorie pojazdów, o których mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wyłącza się ze stosowania art. 5 – 9 tego rozporządzenia. Ponadto w pojazdach wymienionych w art. 13 ust. 1 ww. rozporządzenia nie ma obowiązku instalowania i użytkowania tachografu."

Zdaniem Sądu prawidłowa i przekonywująca jest wykładnia wyżej wskazanych przepisów zaprezentowana przez organ odwoławczy. Słusznie wskazuje on bowiem, że wyłączenie z przestrzegania przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006, przewidziane w art. 13 ust. 1 lit. n dotyczy jedynie przewozów odpadów lub tusz zwierzęcych nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. Pojęcie "odpady" rozumieć jednakże należy tylko jako odpady zwierzęce. Inne rozumienie tego pojęcia zaprzeczałoby sensowi wyłączenia, określonego w art. 13 ust. 1 lit. h tego rozporządzenia, tj. "zbieranie odpadów z gospodarstw domowych i ich wywóz",

skoro wyłączenie w art. 13 ust. 1 lit. n rozporządzenia miałoby dotyczyć wszystkich odpadów (nie tylko zwierzęcych), jak to uważa skarżący.

Stosownie natomiast do treści art. art. 39a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy

może zatrudnić kierowcę, jeżeli osoba ta:

1) ukończyła:

a) 18 lat — w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy,

dla którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii:

— C lub C + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną,

— C1 lub C1 + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną

przyśpieszoną,

b) 21 lat — w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy,

dla którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii:

— C lub C + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną

przyśpieszoną,

— D lub D + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną,

— D1 lub D1 + E, o ile przewóz wykonywany jest na liniach regularnych,

których trasa nie przekracza 50 km i o ile kierowca uzyskał odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,

c) 23 lata — w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy,

dla którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii D lub D + E,

o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,

2) posiada odpowiednie uprawnienie do kierowania pojazdem samochodowym, określone w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm., zwanej dalej Prawem o ruchu drogowym);

3) nie ma przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy;

4) nie ma przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy

na stanowisku kierowcy;

5) uzyskała kwalifikację wstępną lub kwalifikację wstępną przyśpieszoną, zwane dalej "kwalifikacją";

6) ukończyła szkolenie okresowe.

Zgodnie z treścią art. 39j ust. 1 - 3 ustawy o transporcie drogowym kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom lekarskim przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy, które są wykonywane z zastrzeżeniem ust. 3 - 6 w zakresie

i na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn.. zm., zwanej dalej Kodeksem pracy). W myśl art. 39j ust. 3 zakres badań lekarskich, o których mowa w ust. 1, obejmuje ponadto ustalenie istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, zgodnie Prawem o ruchu drogowym. Badania lekarskie

o których mowa powyżej są przeprowadzane: do czasu ukończenia przez kierowcę 60 lat co 5 lat, po ukończeniu przez kierowcę 60 roku życia co 30 miesięcy.

Zgodnie z art. 39k ust. 1-3 ustawy o transporcie drogowym kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom psychologicznym przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Badania psychologiczne są przeprowadzane do czasu ukończenia przez kierowcę 60 lat co 5 lat, a po ukończeniu przez kierowcę 60 roku życia co 30 miesięcy.

W myśl art. 39l ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany

do kierowania kierowców na badania lekarskie i psychologiczne.

Zgodnie z art. 39l ust 1 pkt 3 i 4 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany

do przechowywania przez cały okres zatrudnienia kierowcy kopii: świadectw kwalifikacji zawodowej, orzeczeń lekarskich i psychologicznych oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej badań lekarskich i psychologicznych.

W myśl § 3 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej

z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 1996 r., Nr 69, poz. 332 z późn. zm.), brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku potwierdza się w zaświadczeniu lekarskim, którego wzór został określony

w załączniku nr 2 do rozporządzenia,

Zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia

2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami(Dz. U. Nr 2, poz. 15), brak lub istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami stwierdza na podstawie badania lekarskiego uprawniony lekarz w orzeczeniu lekarskim.

W myśl § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 1 kwietnia 2005 r.

w sprawie badań psychologicznych kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy, uprawniony psycholog na podstawie wyników badania wydaje orzeczenie psychologiczne, zwane dalej "orzeczeniem", stwierdzające istnienie lub brak przeciwwskazań psychologicznych do:

1) kierowania pojazdem;

2) wykonywania pracy na stanowisku kierowcy.

Konsekwencją tego rozwiązania jest treść Ip. 1.8 pkt 1 załącznika do ww. ustawy, który nakłada karę pieniężną w wysokości 500 zł w przypadku wykonywania transportu drogowego z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie i psychologiczne.

Podkreślić należy, że analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi

do wniosku, że zaświadczenie lekarskie i orzeczenie lekarskie nie stanowią tożsamych dokumentów. Zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku kierowcy ma szerszy zakres niż orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Do podjęcia pracy

na stanowisku kierowcy konieczne jest potwierdzenie przeprowadzenia badań lekarskich i brak przeciwwskazań zarówno do pracy na stanowisku kierowcy

jak i do kierowania pojazdami, do prowadzenia których wymagane jest prawo jazdy

o odpowiedniej kategorii. Kierowca wykonujący przewozy powinien zatem posiadać zarówno zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy

na stanowisku kierowcy jak i orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań

do kierowania pojazdami. Wynika to także z treści art. 39j ust. 6 ustawy o transporcie drogowym, określającym krąg uprawnionych lekarzy do przeprowadzenia badań lekarskich, którym podlegają kierowcy wykonujący przewozy drogowe. Badania takie mogą przeprowadzać wyłącznie uprawnieni lekarze do badań profilaktycznych, posiadający dodatkowo uprawnienia do przeprowadzania badań lekarskich kandydatów na kierowców i kierowców.

Nie budzą zatem wątpliwości poczynione w tym zakresie ustalenia organów, że brak było dokumentacji kierowców wykonujących przewozy drogowe

w przedsiębiorstwie skarżącego, tj. wymaganych w świetle przepisów zaświadczeń

i orzeczeń lekarskich o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy jak i braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami.

Skarżący jako przedsiębiorca nie okazał zaświadczenia lekarskiego S. S., potwierdzającego jego zdolność do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy oraz orzeczenia o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Posiadanie ich jest obowiązkowe, zwłaszcza przy ciągłym zatrudnieniu. W świetle treści art. 39l ustawy o transporcie drogowym trafna jest uwaga organu odwoławczego, że takiego obowiązku nie było natomiast w stosunku do drugiego

z kierowców – K. M. - skoro ten w momencie dokonywania kontroli

w przedsiębiorstwie skarżącego już nie pracował. Błąd co do ustaleń posiadania wymaganych zaświadczeń i orzeczeń lekarskich z wyjątkiem psychologicznych

w odniesieniu do tego kierowcy nie miał jednak żadnego wpływu na wysokość kary, którą, co do tych naruszeń przepisów organy prawidłowo naliczyły w wysokości ustalonej w lp. 1.8. pkt 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Podzielić należy stanowisko organu odwoławczego, że w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki uzasadniające zastosowania przepisu art. 93 ust. 7 ustawy

o transporcie drogowym, który obowiązywał w chwili wydawania zaskarżonej decyzji.

Przepis art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym pozwalał natomiast organom kontroli na odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję

o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Powyższy przepis odnosi się do sytuacji wyjątkowych, w których podmiot wykonujący przewóz drogowy przy zachowaniu najwyższej staranności nie był w stanie przewidzieć. Wskazać należy, iż w dyspozycji art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie mieszczą się sytuacje, które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, że wymieniony przepis (art. 93 ust.7 ustawy o transporcie drogowym) wyraźnie statuuje odpowiedzialność obiektywną. Nie wystarczy zatem wykazanie braku winy, lecz wymagane jest pozytywnie udowodnione podjęcie wszystkich niezbędnych środków w celu zapobieżenia powstaniu naruszenia prawa przy czym okoliczności objęte hipotezą art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym powinien udowodnić przedsiębiorca, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tych przepisów, które zwalniają

go od odpowiedzialności za wykroczenie kierowcy pojazdu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. II GSK 989/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2011,

sygn. akt VI SA/Wa 2632/10). Powyższa argumentacja znajduje także oparcie

w poglądach Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 31 marca 2008 r. sygn. akt SK 75/06 (30/2/A/2008) wypowiedział się w przedmiocie obowiązków przewoźnika określonych w art. 5 ustawy o transporcie drogowym Trybunał podkreślił, iż regulacje te zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, aby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie

takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem, czy to na zasadzie stosunku pracy,

czy na zasadzie samozatrudnienia. A zatem, niedopuszczalne jest np. przyjęcie,

że przedsiębiorca nie odpowiada za naruszenia przepisów, o których mowa w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, z tego wyłącznie powodu, iż naruszenia były wymuszone czynnikami zewnętrznymi takimi jak jazda w korku,

brak wolnych miejsc na parkingu czy też okoliczność, iż w przypadku kiedy w trasie jest kilku kierowców jeżdżących po całej Europie niemożliwym jest sprawowanie

nad nimi skutecznego nadzoru. Podkreślić raz jeszcze należy, że przedsiębiorca jest odpowiedzialny za działania kierowców i ponosi z tego tytułu ryzyko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zauważyć także należy, że przedsiębiorca ma możliwość reagowania na działania osób, którymi posługuje się

przy wykonywania transportu drogowego między innymi poprzez bieżącą kontrolę dokumentacji obrazującej czas pracy kierowcy i stosowanie, w przypadku stwierdzenia, naruszeń właściwych środków dyscyplinujących. Zgodnie z treścią

art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców, o których mowa w ust. 1 w taki sposób, aby kierowcy

ci mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Zgodnie z ust. 3 w/w rozporządzenia przedsiębiorstwo transportowe odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy

tego przedsiębiorstwa, nawet jeśli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego państwa członkowskiego lub w państwie trzecim. Stwierdzić należy, że treść przepisu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie może być

zaś interpretowana w taki sposób, który dopuszczałby zwolnienie przedsiębiorcy

z obowiązku określonego m.in. w art. 10 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia (WE)

nr 561/2006. Odpowiedzialność wynikająca z powyższych przepisów obejmuje zarówno odpowiedzialność za własne działania i zaniechania przedsiębiorcy,

jak również za działania i zaniechania osób, z pomocą których wykonuje swoje zadania. Zgodzić się należy z organem, że skarżący nie wykazał ani nie udowodnił, że nie miał wpływu na powstanie naruszeń w zakresie przestrzegania

przez pracowników przedsiębiorstwa zasad dotyczących czasu pracy,

czy też użytkowania urządzenia rejestrującego ani tego, że do naruszeń doszło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których nie mógł przewidzieć. Tymczasem

to właśnie na podmiocie wykonującym transport drogowy spoczywa ciężar wykazania zaistnienia takich nadzwyczajnych zdarzeń lub okoliczności. Twierdzenie, że brak możliwości bieżącej kontroli kierowcy zwalniałoby przedsiębiorcę

z odpowiedzialności na podstawie art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym doprowadziłaby do sytuacji, iż teoretycznie przedsiębiorca mógłby powoływać się

na "okoliczności których nie mógłby przewidzieć" w każdej sytuacji naruszenia przez kierowcę przepisów prawa. Kierowanie pojazdem z reguły odbywa się z wyłączeniem możliwości sprawowania bezpośredniej kontroli przez przedsiębiorcę. Nie oznacza

to jednak, że jest on zwolniony od odpowiedzialności za powstałe naruszenia.

Zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 pod warunkiem,

że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie

przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, kierowca może odstąpić od przepisów

art. 6 – 9 w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu

lub ładunku. Kierowca wskazuje powody takiego odstępstwa odręcznie

na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój.

W ocenie Sądu organy wykazały zatem naruszenia przepisów ustawy

o transporcie drogowym, które uzasadniały nałożenie kar. Ich wysokość została ustalona w sposób prawidłowy, na podstawie właściwych przepisów ustawy

i załącznika do ustawy o transporcie drogowym, obowiązującego w dniu wydania decyzji przez organ odwoławczy.

Wobec powyższego zarzuty skargi dotyczące naruszenia artykułów: 7 i 77 § 1 k.p.a. są zdaniem Sądu bezzasadne, bowiem postępowanie przeprowadzone zostało w sposób właściwy, a rozstrzygnięcia organów obu instancji zostały uzasadnione w sposób wystarczający i zadośćczyniący wymogom art. 107 § 3 k.p.a. W żaden też sposób nie można zarzucić organom orzekającym niewłaściwe zastosowanie przepisów ustawy o transporcie drogowym, w tym niewłaściwą

ich wykładnię.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie,

na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r., poz. 270),

orzekł jak w sentencji.