Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska (spr.) Sędziowie NSA Monika Nowicka del. WSA Maria Werpachowska Protokolant sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 88/11 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Prezesa Urzędu Patentowego RP w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z [...] listopada 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od Prezesa Urzędu Patentowego RP na rzecz B. K. kwotę 593,58 złotych (pięćset dziewięćdziesiąt trzy złote i pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 maja 2011 r. oddalił skargę B. K. na bezczynność Prezesa Urzędu Patentowego RP w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] listopada 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

Pismem z dnia [...] listopada 2010 r. rzecznik patentowy B. K. zwrócił się do Prezesa Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (RP) o udostępnienie informacji publicznej z akt znaku towarowego "P.P.", w zakresie umożliwiającym wyjaśnienie, czy w trakcie badania zgłoszenia tego znaku był brany pod uwagę znak "P.", bądź też inne znaki towarowe zawierające wskazane słowo, a w szczególności, czy ekspert badający zgłoszenie znaku P.P. odnotował znaki ze słowem "P." w karcie badania znaku. Ponadto wniósł o udzielenie informacji, czy przy ewentualnej kolizji znaków "P. P." z wcześniejszym "P." uwzględniane były działania ugodowe właścicieli tych znaków, zaznaczając, że nie chodzi o pełne teksty dokumentów, ale o potwierdzenie, czy zostały one złożone do akt i wykorzystane w ocenie znaku P.P.

W piśmie z dnia [...] grudnia 2010 r. Prezes Urzędu Patentowego RP podtrzymał stanowisko zawarte w pismach z dnia [...] czerwca 2010 r. i z dnia [...] października 2010 r., zgodnie z którym karta badania nie stanowi informacji publicznej, gdyż nie jest kierowania do stron postępowania, a w związku z tym nie może być udostępniona w żądanym trybie. Odnośnie do kwestii udostępnienia materiałów dotyczących ewentualnych działań ugodowych właścicieli znaków wyjaśniono, że informację taką uzyskać można poprzez bezpośrednie zwrócenie się do uprawnionych. Jednocześnie zwrócono uwagę, że decyzje w sprawie udzielania praw wyłącznych należą do niezawisłych ekspertów, zaś informacje, do których dostępu domaga się strona, mogą być odczytane jako próba nieuzasadnionej kontroli prowadzonych przez ekspertów badań oraz procedury w zakresie udzielania praw wyłącznych. Kontrola natomiast legalności podejmowanych przez Urząd Patentowy RP decyzji należy do kompetencji sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na pismo B. K. z dnia [...] stycznia 2011 r., kwestionujące stanowisko organu zawarte w piśmie z dnia [...] grudnia 2010 r. i popierające żądanie udostępnienia wskazanych wyżej informacji, Prezes Urzędu Patentowego RP pismem z dnia [...] lutego 2011 r., podtrzymał wcześniejszą argumentację. Podkreślił ponadto, że kwestia sposobu prowadzenia karty badania i umieszczania na niej informacji nie jest uregulowana w żadnych obowiązujących przepisach. To jakie informacje zostaną w niej zawarte zależy od eksperta. Karta jest odzwierciedleniem toku myślenia osoby prowadzącej sprawę.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. K. zarzucił Prezesowi Urzędu Patentowego RP bezczynność polegającą na nierozpoznaniu jego wniosku z dnia [...] listopada 2010 r. w zakresie dostępu do informacji publicznej oraz niewydaniu decyzji odmawiającej mu udostępnienia żądanych dokumentów, w terminie określonym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ wniósł o oddalenie skargi przyznając, że udzielił odpowiedzi na przedmiotowy wniosek w terminie późniejszym niż przewiduje to ustawa o dostępie do informacji publicznej. W nawiązaniu do objętej wnioskiem kwestii, czy przy ewentualnej kolizji znaków "P.P." i "P." uwzględnione zostały działania ugodowe właścicieli znaków organ podał, iż nie może udzielić tej informacji, bowiem informacja o ewentualnej ugodzie zawarta byłaby w dokumentach prywatnych, które nie podlegają udostępnieniu.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. W uzasadnieniu wyroku zwrócono uwagę, iż ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), reguluje zasady i tryb dostępu do informacji mających walor informacji publicznych. Zgodnie z tą regulacją udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno - technicznej, natomiast obowiązek wydania decyzji administracyjnej powstaje, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia. Jeżeli natomiast żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ zobligowany jest jedynie do pisemnego powiadomienia, że wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa.

Powołując się na treść art. 4 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej Sad pierwszej instancji wskazał, iż Prezes Urzędu Patentowego RP jest organem władzy publicznej, jednak żądane przez wnioskodawcę wiadomości nie są informacją publiczną, w szczególności nie są to dane publiczne, a w związku z tym organ nie miał podstaw do podejmowania rozstrzygnięć w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, iż karta badania znaku towarowego nie jest dokumentem urzędowym, gdyż nie zawiera oświadczenia woli lub wiedzy funkcjonariusza publicznego. Na podstawie karty nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie przesłanek, jakimi kierował się organ udzielając prawa ochronnego na znak towarowy. Podkreślono, że jest to dokument roboczy o charakterze wewnętrznym przewidujący szereg działań o charakterze operacyjnym, zmierzających do wszechstronnej oceny zasadności ochrony zgłoszonego znaku towarowego.

Według argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu wyroku WSA nie jest także informacją publiczną odpowiedź na pytanie, czy przy badaniu przez organ znaku "P. P." uwzględniono znak "P." oraz jaki wpływ na ocenę tego znaku miały ewentualne działania ugodowe między właścicielami tych znaków. W tym zakresie Sąd wskazał, iż art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej nakłada obowiązek udostępnienia informacji publicznej o danych publicznych, w tym treści innych wystąpień i ocen dokonanych przez organy władzy publicznej. Z treści tego przepisu wynika więc, iż organy władzy publicznej obowiązane są udostępnić "oceny dokonane", a więc takie, którymi już dysponują w dacie otrzymania żądania strony, tj. wytworzone uprzednio. Stąd, zdaniem Sądu, wniosek o wyjaśnienie motywów, jakimi kierował się organ przy wydaniu decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy "P.P.", a także dokonanych przez niego ocen, nie podlega ustawie o dostępie do informacji publicznej.

B. K. reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego - zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według spisu kosztów, a w razie nie złożenia tego spisu, według norm przypisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 zm. (powoływana jako : p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie przepisów postępowania tj.

- art.133 §1, 141 §4, 149 i 151 p.p.s.a. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z kompletnych akt sprawy znaku towarowego "P. P.", a w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń, iż Prezes Urzędu Patentowego RP nie przeprowadził oceny wpływu ewentualnych działań ugodowych między zgłaszającym ten znak, a uprawnionym do wcześniejszego znaku słownego "P." - z czego Sąd wysnuł konkluzję, ze informacja publiczna w tym zakresie nie istnieje, i oddalił skargę na bezczynność, zamiast ją uwzględnić;

- art.141 §4 p.p.s.a. w zw. z art.6 ust.1 pkt 4 lit. "c" ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku, dlaczego Sąd pominął możliwość udzielenia przez organ odpowiedzi przeczących co do wpływu znaku towarowego "P." na badany znak "P. P." lub co do działań ugodowych właścicieli obu znaków, a także brak wyjaśnienia, dlaczego pominął możliwość potraktowania tych odpowiedzi jako informacji publicznej;

- art.141 §4 p.p.s.a w zw. z art.6 ust.1 pkt 4 lit. "a" oraz art. 6 ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez wewnętrzną sprzeczność zawartych w uzasadnieniu wyroku twierdzeń Sądu:, że "na podstawie karty badania nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie przesłanek jakimi kierował się organ udzielając prawa ochronnego" oraz, że " karta badania jest dokumentem [...] dotyczącym działań zmierzającym do wszechstronnej oceny zasadności ochrony zgłoszonego znaku towarowego", a także poprzez brak uzasadnienia faktycznego i prawnego, którego kryterium dokumentów urzędowych, wskazanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej, nie spełnia "karta badania" znaku towarowego;

- art.141 §4, 149 i 151 p.p.s.a. w zw. z art.132 ust.2 pkt 2 i 3 oraz art.147 ust.1 ustawy z 30 czerwca 2000 r. "Prawo własności przemysłowej" oraz art.1 ust.1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez zaniechanie uzasadnienia orzeczenia oddalającego skargę w zakresie bezczynności Prezesa Urzędu Patentowego RP co do wniosku o udzielenie informacji publicznej dotyczącej uwzględnienia w ocenie znaku towarowego "P. P.", znaków towarowych zawierających stówo "p.", innych niż znak słowny "P.".

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 ust.2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że "karta badania" znaku towarowego nie jest dokumentem urzędowym, ponieważ nie zawiera oświadczenia wiedzy funkcjonariusza publicznego, nie pozwala na jednoznaczne określenie przesłanek udzielenia ochrony na znak towarowy, a ponadto jest dokumentem roboczym o charakterze wewnętrznym, tym samym przyjęciu przesłanek wykluczających urzędowy charakter dokumentu nie przewidzianych wskazanym przepisem, podczas gdy dokument ten spełnia wymagania, o których mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Uzasadniając podniesione zarzuty zaznaczono, iż organ nie przedstawił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu kompletnych akt sprawy znaku towarowego "P. P.". Na wezwanie Sądu przesłano co prawda "kartę badania znaku towarowego", jednak i ona na podstawie zarządzenia Przewodniczącego nie podlega udostępnieniu stronie skarżącej.

Wnoszący skargę kasacyjną argumentował, iż bez posiadania kompletu akt administracyjnych niemożliwe jest prawidłowe ustalenie faktów i orzekanie, a w szczególności ustalenie, czy wnioskowana przez skarżącego informacja publiczna istnieje. Tymczasem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzono, że informacja na temat oceny przez Urząd Patentowy działań ugodowych między zgłaszającym ten znak, a uprawnionym do znaku "P." nie istnieje.

Ponadto, według przedstawionych zarzutów, Sąd pierwszej instancji, nie dokonał wnikliwej oceny treści żądania objętego wnioskiem o udostępnienie informacji. Wniosek ten bowiem, w zakresie ewentualnej kolizji ze znakiem "P." zawierał pytanie, czy Urząd Patentowy w ocenie znaku "P. P." uwzględnił działania ugodowe z uprawnionym do znaku "P.". Sąd natomiast w zaskarżonym wyroku stwierdził, że ocena wpływu ugody na udzielenie ochrony znakowi "P. P." nie istnieje, udzielając tym samym odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku o udostępnienie informacji, zamiast zobowiązać organ do udzielenia stosownych wyjaśnień. Uchybienie to - jak wykazuje strona - ma istotny wpływ na końcowy wynik postępowania.

W motywach skargi kasacyjnej podano ponadto, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podjął analizy sprawy w zakresie odnoszącym się do objętego wnioskiem z dnia [...] listopada 2010 r. pytania, czy w rozpatrywaniu znaku "P. P." uwzględniono inne znaki towarowe zawierające słowo "P.".

W odniesieniu do uzasadnienia zaskarżonego wyroku kasator podnosi, że Sąd pierwszej instancji: - nie wyjaśnił, dlaczego przyjął, że "karta badania" znaku nie zawiera oświadczenia wiedzy funkcjonariusza publicznego, oraz, że na podstawie "karty badania" nie można jednoznacznie ustalić przesłanek udzielenia ochrony na znak towarowy, a także, na czym polegają braki jednoznaczności informacji utrwalonych w "karcie badania" znaku towarowego. Kwestią niewyjaśnioną - zdaniem strony - jest również dlaczego WSA traktuje "roboczy" i "wewnętrzny charakter" "karty badania" jako przesłankę wyłączającą urzędowy charakter dokumentu. Skutkiem tego - jak wywiedziono - nie można ustalić, jakimi przesłankami kierował się WSA odmawiając "karcie badania" waloru dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną naruszenie art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji, że karta badania znaku towarowego nie jest dokumentem urzędowym, w rozumieniu tego przepisu ze względu na fakt, iż nie zawiera oświadczenia woli lub wiedzy funkcjonariusza publicznego, a na jej podstawie nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie przesłanek, jakimi kierował się organ udzielając ochrony na znak towarowy, oraz że jest ona dokumentem roboczym o charakterze wewnętrznym. Podkreślono, iż skoro powołany przepis używa określenia "oświadczenie woli lub wiedzy", to dokumentem urzędowym jest zarówno samo oświadczenie woli, jak też samo oświadczenie wiedzy. Ponadto definicja zawarta w art.6 ust.2 zalicza expressis verbis do dokumentów urzędowych również dokumenty "złożone do akt", czyli właśnie dokumenty wewnętrzne. Jednocześnie przepis ten nie wyłącza z grupy dokumentów urzędowych dokumentów o charakterze roboczym, jak również tych, które dotyczą jedynie fragmentu sprawy załatwianej przez organ, są niekompletne, czy nawet błędne co do meritum.

Odpowiedzi na skargę kasacyjna nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje konkretną sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W badanej sprawie nie występują żadne z wad wymienionych we wskazanym przepisie, które mogłyby świadczyć o nieważności postępowania prowadzonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a zatem sprawa została rozpoznana w granicach zakreślonych zarzutami środka odwoławczego.

W skardze kasacyjnej powołano zarzuty nawiązujące do obydwu podstaw kasacyjnych, przewidzianych w art. 174 p.p.s.a. tj. naruszenia prawa materialnego – art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz naruszenia przepisów postępowania - art. 133 § 1, art. 141 § 4, art. 149 i 151 p.p.s.a., w powiązaniu z art. 1, 6 ust.1 pkt 4 lit. a i c oraz 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a także z art. 132 ust. 2 pkt 2 i 3 oraz art. 147 ust.1 ustawy – Prawo własności przemysłowej.

Tak postawione zarzuty powodują, że istota sprawy sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy nastąpiło naruszenie prawa materialnego. Naruszenie wskazanych przepisów postępowania podlegać będzie analizie jako konsekwencja błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania przepisów o charakterze materialnym.

Przechodząc zatem do meritum, podkreślić należy, że w myśl art. 61 ust. 1 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Ustawodawca, formułując w Konstytucji RP zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki od tej reguły powinny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (zob.: wyrok z dnia 14 listopada 2003 r. o sygn. akt II SAB 199/03).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym ustawą. Ponieważ stosowanie w praktyce przepisów zawierających tak niedookreślone pojęcia mogłoby wiązać się trudnościami, ustawodawca w art. 6 ustawy podjął próbę dookreślenia poprzez wyliczenie, jakie informacje i dokumenty podlegają udostępnieniu jako informacja publiczna. "udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności - treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu Kodeksu Karnego, c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych". Wyliczenie, jak już wspomniano, ma charakter przykładowy. Nie obejmuje ono wszystkich przypadków, w których informacja podlega udostępnieniu.

Z tej perspektywy nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu wyrażonym w zaskarżonym wyroku, jakoby żądania określone we wniosku z dnia [...] listopada 2010 r. nie odnosiły się do informacji publicznej. W tym zakresie Sąd pierwszej instancji błędnie zaaprobował przyjęcie przez organ, że objęte żądaniami wniosku informacje z akt sprawy znaku towarowego "P. P." o karcie badania znaku i ewentualnych działaniach ugodowych właścicieli znaków nie stanowią informacji publicznej, a w konsekwencji tego nie podlegają udostępnieniu.

Zauważyć należy, że powołane wcześniej przepisy Konstytucji RP i ustawy o dostępie do informacji publicznej dały podstawę do przyjęcia zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do szeroko rozumianych władz publicznych oraz wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (vide: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02 - publ. M. Prawn. 2002/23/1059, 25 marca 2002 r. sygn. akt II SA 4059/02 – publ. M. Prawn. 2003/10/436, wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06 – Lex 291357). Naczelny Sąd Administracyjny w obecnym składzie podziela stanowisko, że informację publiczną stanowi całość akt postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej – w tym zarówno dokumenty wytworzone, jak i posiadane przez organ w związku z konkretną sprawą. Wbrew twierdzeniu Sądu pierwszej instancji, ustawa nie ogranicza "prawa do informacji" wyłącznie do dokumentów urzędowych. Co do zasady zatem, udostępnieniu podlegać będzie wszystko, co znajduje się w aktach postępowania, niezależnie od tego, czy będzie to dokument urzędowy, czy prywatny. Bez znaczenia pozostaje również to, czy dokument znajdujący się w aktach ma charakter "wewnętrzny", czy "roboczy".

Nawet rezygnując z założenia, że całość akt postępowania stanowi informację publiczną, nie można wykluczyć, że poszczególne dokumenty z tych akt mają tak charakter. W każdym więc przypadku rozpatrzenie konkretnego wniosku o udostępnienie informacji wymaga szczegółowej analizy. Dopiero w jej wyniku organ ustala, czy żądana informacja ma charakter publiczny, a w dalszej kolejności jakie normy regulują tryb jej udostępnienia.

Mając na uwadze ograniczenie badania merytorycznego sprawy, jakim niewątpliwie jest bezczynność organu, Wojewódzki Sąd Administracyjny zobowiązany był wyjaśnić zatem, czy informacja, o której udostępnienie wystąpił skarżący stanowi informację publiczną do udostępnienia której mają zastosowanie zasady i tryb określone w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Jest to niezbędne, aby stwierdzić, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności (zob.: wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt. I OSK 50/06, Lex 291197, wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. akt I OSK 385/10).

W postanowieniu z dnia 16 marca 2010 r. sygn. akt I OSK 394/10 (niepubl.) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w skardze na bezczynność sąd dokonuje kwalifikacji i oceny żądanych przez stronę informacji i w zależności od ich charakteru podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynności organu w zakresie informacji publicznej, sąd ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez ten organ kwalifikacji wniosków w tym przedmiocie.

W rozpatrywanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – jak już wykazano - błędnie przyjął, że żądane przez stronę informacje co do karty badania z akt znaku towarowego "P. P." nie stanowią informacji publicznej ze względu na roboczy, wewnętrzny charakter.

Ponadto, potwierdzając zasadność powołanych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa procesowego stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji rozpatrując skargę na bezczynność Prezesa Urzędu Patentowego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] listopada 2010 r. o udostępnienie informacji z akt znaku towarowego "P. P." nie zapoznał się z aktami akt znaku towarowego "P.P.", gdyż akta te nie zostały mu przez organ przedstawione. Dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena wskazująca na brak w aktach znaku towarowego "P. P." informacji na temat działań ugodowych właścicieli znaków podjęta została nie na podstawie kompletnych akt znaku towarowego "P. P.", a jedynie na podstawie wydzielonych przez kontrolowany organ, niektórych dokumentów z tych akt.

Wskazane okoliczności powinien wziąć pod uwagę Sąd pierwszej instancji ponownie rozpoznając sprawę.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 185 §1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w sentencji.

O kosztach postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. z częściowym uwzględnieniem złożonego przez stronę wnosząca skargę kasacyjną spisu kosztów. Nie znajdując uzasadnienia dla zasadzenia zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości określonej w spisie, wysokość tych kosztów ustalono zgodnie z §14 ust 2 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Zasądzony zwrot kosztów postępowania kasacyjnego nie obejmuje opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, gdyż do akt sprawy nie dołączono potwierdzenia, że opłata ta została uiszczona.