Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Krystyna Kleiber (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Golat, sędzia delegowany WSA Marek Kraus, Protokolant referent stażysta Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2013 r. sprawy ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz B.Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

B. Sp. z o.o. z siedzibą w W., dalej jako "Skarżąca" 1 czerwca 2012 r. wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Skarżąca jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka świadczy usługi polegające na kompleksowej likwidacji szkód wynikających z zaistniałych zdarzeń ubezpieczeniowych na rzecz B. S.A. [dalej: ubezpieczyciel]. Spółka, która nie jest ubezpieczycielem, agentem ani pośrednikiem ubezpieczeniowym, wykonuje usługi likwidacji szkód w imieniu i na rzecz ubezpieczyciela na podstawie umowy zawartej z tym podmiotem. Z cywilnoprawnego punktu widzenia Spółka występuje wobec ubezpieczonych jako wykonująca czynności za ubezpieczyciela, nie przyjmuje jednak odpowiedzialności wobec ubezpieczonych. W zakresie świadczonych usług likwidacji szkód Spółka wykonuje następujące czynności:

1. przyjmowanie zgłoszeń szkód objętych ubezpieczeniem;

2. prowadzenie rejestru szkód w systemie informatycznym zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym aktualizacji danych dotyczących szkód w systemie polegającej na wprowadzaniu na bieżąco informacji i dokumentów zgromadzonych w toku procesu likwidacji szkód;

3. ustalanie przyczyn i okoliczności wypadków ubezpieczeniowych, w tym organizowanie i przeprowadzanie oględzin przedmiotu i miejsca szkody, wykonywanie dokumentacji oraz innych czynności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności za szkodę oraz określenia wysokości szkody i rozmiaru odszkodowań oraz innych świadczeń należnych uprawnionym z umowy ubezpieczenia;

4. prowadzenie w niezbędnym zakresie korespondencji z klientami, w tym wypełnianie przewidzianych w przepisach prawa obowiązków notyfikujących w stosunku do poszkodowanych/ubezpieczonych (np. pismo 7 dniowe, pismo 30 dniowe) oraz prowadzenie korespondencji z innymi podmiotami, których stanowisko jest niezbędne w procesie likwidacji szkody;

5. prowadzenie likwidacji merytorycznej szkód, poprzez wykonanie analizy zgromadzonej dokumentacji i podejmowanie decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych;

6. wykonanie oceny technicznej oraz ewentualnych ocen dodatkowych w przypadku szkód komunikacyjnych oraz protokołu szkody w odniesieniu do szkód majątkowych;

7. wykonanie dokumentacji fotograficznej obrazującej zakres szkody;

8. wykonanie kopii wymaganych przy zgłoszeniu szkody dokumentów;

9. przygotowanie kompletnej dokumentacji niezbędnej do rozpatrzenia zgłoszonego roszczenia odszkodowanie/świadczenie oraz umieszczenie jej w teczce szkodowej, tj. załączanie obrazów elektronicznych wpływającej dokumentacji szkodowej do odpowiednich akt szkody w systemie informatycznym;

10. archiwizację dokumentacji szkodowej;

11. udzielanie osobom uprawnionym z umów ubezpieczenia szczegółowych informacji o procesie likwidacji szkody, w tym dotyczących zasad postępowania w przypadku wystąpienia szkody, wymaganych dokumentów i przysługujących uprawnień;

12. prowadzenie postępowań regresowych, z wyłączeniem postępowań sądowych;

13. rozpatrywanie odwołań i skarg dotyczących likwidacji szkód;

14. udostępnianie osobom uprawnionym wglądu do akt szkodowych;

15. przygotowanie przelewów i przekazów systemie komputerowym;

16. nadawanie i odbieranie korespondencji związanej z likwidacją szkód;

17. prowadzenie wymaganej przez usługobiorcę sprawozdawczości w zakresie likwidowanych szkód;

18. inne czynności wymagane do prawidłowej likwidacji szkód z umów ubezpieczenia, mające związek z czynnościami, o których mowa powyżej.

Zgodnie z umową, za świadczone usługi likwidacji szkód Spółka otrzymuje od ubezpieczyciela wynagrodzenie oparte na stawkach ryczałtowych, uzależnionych od rodzaju likwidowanej szkody. Spółka, w ramach wykonywania usług likwidacji szkód zleca również wykonywanie poszczególnych czynności zewnętrznym podwykonawcom.

W związku z powyższym zadała pytanie - czy opisane usługi likwidacji szkód wynikających z zaistniałych zdarzeń ubezpieczeniowych, świadczone przez Spółkę na rzecz podmiotu wykonującego działalność ubezpieczeniową, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT?

W ocenie Skarżącej, opisane usługi likwidacji szkód wynikających z zaistniałych zdarzeń ubezpieczeniowych, świadczone przez Spółkę na rzecz podmiotu wykonującego działalność ubezpieczeniową, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 Nr 54, poz. 535 ze zm. dalej:ustawa o VAT). Powołując się na art. 3 ust. 3-6 ustawy z 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (tj. Dz. U. 2010 r. Nr 11 poz. 66 ze zm.; dalej: u.o.d.u) wskazała, iż wszystkie opisane w stanie faktycznym czynności wykonywane są w imieniu i na rzecz ubezpieczyciela na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, a zatem są to czynności ubezpieczeniowe w rozumieniu uodu. Zdaniem Skarżącej oznacza to, że świadczone przez Spółkę usługi polegające na likwidacji szkód niewątpliwie stanowią element usług ubezpieczeniowych. Przepis art. 43 ust. 13 ustawy VAT rozszerza zwolnienie od podatku VAT o świadczenie usług, stanowiących element usług wymienionych w ust. 1 pkt 7 i 37-41 tego artykułu (usługi ubezpieczeniowe w przypadku Spółki), który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej od podatku. Zaznaczyła, iż o charakterystyce usług likwidacji szkód jako odrębnej całości świadczy ich wyodrębnienie formalno-prawne. W rozumieniu tej regulacji postępowanie likwidacyjne ma na celu określenie odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia poprzez ustalenie stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia. Tym samym, likwidacja szkody stanowi szereg czynności występujących pomiędzy zgłoszeniem roszczenia a wypłatą odszkodowania. Podkreśliła, iż świadczone przez Spółkę usługi to w rzeczywistości zespół czynności powiązanych ze sobą funkcjonalnie, gdzie każda z poszczególnych czynności warunkuje wykonanie następnej. Poszczególne czynności wskazane przez Spółkę w opisie stanu faktycznego składają się zatem na kompletny wieloetapowy proces, który zapoczątkowany zostaje zgłoszeniem szkody, a zakończony poprzez realizację świadczenia ubezpieczeniowego bądź odmowę jego realizacji. Nadrzędnym celem tego zespołu działań jest likwidacja szkody wynikłej z danego zdarzenia ubezpieczeniowego poprzez pokrycie uszczerbku w prawach materialnych i niematerialnych. Zdaniem Skarżącej czynności składające się na proces likwidacji szkody są bez wątpienia odrębną całością. Potwierdzenia w tym zakresie dostarcza również fakt, iż o ile wobec poszkodowanego zobowiązanym jest zakład ubezpieczeń, o tyle czynności związane z likwidacją szkód wykonuje Spółka, a więc podmiot trzeci. Natomiast zespół wykonywanych przez Spółkę czynności, biorąc pod uwagę przyświecający im cel, stanowi jedną usługę o charakterze kompleksowym. Podkreśliła, że w samej u.o.d.u. dopuszczono możliwość wydzielania i zlecenia tych czynności podmiotom zewnętrznym. W opinii Spółki, skoro istnieje możliwość wydzielenia procesu likwidacji szkody oraz zlecenia tych czynności podmiotowi zewnętrznemu, to z stanowią one odrębną całość. Również fakt, że likwidacja szkody stanowi element usługi podstawowej (tj. usługi ubezpieczeniowej) nie sprzeciwia się temu, by uznać ją za pewną odrębną całość w ramach szerokiego zakresu usług ubezpieczeniowych. Zdaniem Skarżącej świadczone przez nią usługi likwidacji szkód stanowią element usługi podstawowej (tj. usługi ubezpieczeniowej), który jednocześnie stanowi odrębną całość w sensie prawnym i funkcjonalnym. ocenie Skarżącej przedmiotowe usługi są niezbędne i właściwe do świadczenia usługi ubezpieczeniowej, gdyż warunkują one w ogóle jej wykonywanie. Zaznaczyła, iż niemożliwym jest dokonanie pełnej realizacji usługi ubezpieczeniowej bez ustalenia przyczyn i okoliczności zdarzeń losowych (jako zdarzeń ubezpieczeniowych). Zakład ubezpieczeń wykonując usługę ubezpieczeniową niewątpliwie musi ustalić zasadność roszczenia, ocenić czy zaszło zdarzenie ubezpieczeniowe (w tym ustalić przyczyny i okoliczności tego zdarzenia), ustalić wysokość szkody oraz rozmiar odszkodowania, jak również innych świadczeń należnych uprawnionym z umowy ubezpieczenia. Według Skarżącej czynności w zakresie ustalenia stanu faktycznego i prawnego zaszłego zdarzenia ubezpieczeniowego oraz oszacowanie wysokości odszkodowania (tj. czynności, którymi na zlecenie, w imieniu i na rzecz ubezpieczyciela na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, zajmuje się Skarżąca ) są również naturalnym i standardowym elementem usług ubezpieczeniowych. Czynności te stanowią w praktyce urzeczywistnienie a zarazem faktyczną realizację ochrony ubezpieczeniowej w przypadku wystąpienia zdarzenia objętego daną umową ubezpieczenia. Z drugiej strony, nie występują czynności likwidacji szkód świadczone jako cel sam w sobie. W ocenie Skarżącej taka usługa nie może funkcjonować samodzielnie, gdyż z jej istoty wynika, że jest nierozerwalnie związana z usługą ubezpieczeniową (bez zaistnienia usługi ubezpieczeniowej, likwidacja szkód jest całkowicie bezprzedmiotowa). Zdaniem Skarżącej świadczone przez Spółkę usługi likwidacji szkód stanowią niezbędny element usługi ubezpieczeniowej. W konsekwencji usługi w zakresie likwidacji szkód należy uznać za właściwe dla zwolnionych od podatku VAT usług ubezpieczeniowych. Podniosła, iż przepisy zarówno ustawy o VAT (art. 43 ust. 1 pkt 37 oraz art. 43 ust. 13) jak i Dyrektywy VAT (art. 135 ust. 1 lit. a) wskazują, iż zwolnienie usług ubezpieczeniowych oraz elementów tych usług, stanowiących odrębną całość, ma charakter przedmiotowy i nie jest uzależnione od rodzaju podmiotu świadczącego te usługi. Tym samym, zakres tych zwolnień nie może być ograniczony wyłącznie do usług ubezpieczeniowych (lub ich elementów stanowiących odrębną całość) świadczonych przez ubezpieczycieli prowadzących działalność ubezpieczeniową na podstawie zezwolenia wydanego przez upoważniony organ nadzoru. Zdaniem Skarżącej oznacza to, iż nie ma przeszkód, by zwolnieniem objęte zostały także usługi świadczone przez podmioty inne niż zakłady ubezpieczeń o których mowa w uodu. Podkreśliła, iż do usług likwidacji szkód świadczonych przez Spółkę nie mają zastosowania specjalne wyłączenia przewidziane w przepisach ustawy o VAT. W szczególności, nie ma w tym przypadku zastosowania art. 43 ust. 14 ustawy o VAT, gdyż usługi Spółki nie stanowią elementów usług pośrednictwa. W ust. 14 wyłączono ze zwolnienia wyłącznie elementy usług pośrednictwa ubezpieczeniowego. Zdaniem Skarżącej Ustawodawca dostrzegł potrzebę wyłączenia ze zwolnienia elementów usług agencyjnych i brokerskich, a zarazem nie przewidział podobnego zawężenia w przypadku elementów zasadniczych usług ubezpieczeniowych (takich jak likwidacja szkód). Należy zatem domniemywać, iż zamiarem ustawodawcy było objęcie zwolnieniem wszystkich czynności pomocniczych do usług ubezpieczeniowych, w tym usług likwidacji szkód, o ile są one właściwe i niezbędne dla samej usługi ubezpieczeniowej. Zaznaczyła, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie miał również zastosowania art. 43 ust. 17a ustawy o VAT, gdyż Ustawodawca nie objął jednak tym przepisem usług ubezpieczeniowych ani ich niezbędnych elementów, co w ocenie Skarżącej potwierdza, że usługi likwidacji szkód - niewątpliwie ściśle związane z usługami ubezpieczeniowymi podlegają zwolnieniu od podatku VAT również w sytuacji, gdy świadczone są przez podmiot inny niż zakład ubezpieczeń świadczący usługę podstawową. Według Skarżącej przyjęcie stanowiska odmiennego, tj. uznanie za opodatkowane VAT usług likwidacji szkód zleconych Spółce przez zakład ubezpieczeń przy jednoczesnym dopuszczeniu zwolnienia od VAT, gdy usługi te wykonywane są bezpośrednio przez ubezpieczyciela, prowadziłoby do nierównego traktowania podmiotów świadczących te same usługi. Zaznaczyła, iż część identycznych usług byłaby bowiem zwolniona od podatku, a część nie, w zależności czy czynności likwidacyjne wykonywałby sam zakład ubezpieczeń, czy też inny podmiot na jego zlecenie. W opini Skarżącej przyjęcie takiego założenia kłóciłoby się nie tylko z wykładnią art. 135 pkt 1 lit. a) Dyrektywy VAT wskazującego na wyłącznie przedmiotowy zakres zwolnienia, lecz również naruszałoby zasadę neutralności podatku VAT oraz konstytucyjną zasadę niedyskryminacji. Jednocześnie niekonsekwencją byłoby działanie racjonalnego ustawodawcy, który w myśl art. 3 ust. 5 i 6 u.o.d.u. zezwala na wykonywanie niektórych czynności ubezpieczeniowych przez podmioty zewnętrzne, a z drugiej strony dyskryminuje takie zachodzenie poprzez nałożenie dodatkowego obciążenia podatkowego jedynie na podmioty zewnętrzne. Tym samym, z jednej strony ustawodawca zezwalałby na przekazanie pewnych czynności technicznych podmiotom zewnętrznym, a z drugiej strony skazywałby te zakłady ubezpieczeń, które skorzystają z takiej możliwość na zwiększone koszty, a tym samym mniejszą konkurencyjność. W ocenie Skarżącej twierdzenie, iż zwolnienie od podatku VAT wynikające z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT nie ma zastosowania do świadczonych przez Spółkę usług likwidacji szkód powodowałoby, iż regulacja ta byłaby przepisem martwym. Zaznaczyła, iż należy brać pod uwagę całość przepisów regulujących kwestię zwolnień od podatku VAT, w tym w szczególności art. 43 ust. 13 ustawy o VAT. Skarżąca na potwierdzenie swojego stanowiska przywołała orzecznictwo sądów administracyjnych oraz interpretacje organów podatkowych.

Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia [...] sierpnia 2012 r. uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe w zakresie zastosowania zwolnienia dla czynności technicznych w ramach likwidacji szkód (oznaczonych we wniosku numerami od 1 do 4 i od 6 do 17) oraz za prawidłowe w zakresie zastosowania zwolnienia dla czynności polegających na prowadzeniu likwidacji merytorycznej szkód, poprzez wykonanie analizy zgromadzonej dokumentacji i podejmowaniu decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych (oznaczonych we wniosku nr 5).

W uzasadnieniu powołał się na treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 41 ust. 1, art. 146 a pkt 1, art. 43 ust. 1 pkt 37 oraz art. 43 ust. 13,14,15 ustawy o VAT. Zaznaczył, iż przy ocenie szeregu czynności wykonywanych na rzecz jednego usługobiorcy pod kątem kwalifikacji prawno- podatkowej nie można kierować się wyłącznie spojrzeniem z punktu widzenia nabywcy tych usług, bowiem w rezultacie mogłoby to prowadzić do wypaczenia istoty usług kompleksowych i wprowadzeniu pełnej dowolności przy ich identyfikowaniu. Wskazał, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Dopiero za pewne odstępstwo i wyjątek należy uznać potraktowanie kilku świadczeń za jedno złożone. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako "TSUE") płynie wniosek, iż za część świadczenia złożonego możemy uznać tylko takie czynności, których oddzielenie miałoby sztuczny charakter, czyli innymi słowy jej wyłączenie rzutowałoby w sposób istotny na całość świadczenia. Jeżeli w skład świadczonej usługi będą wchodzić czynności, które nie służą wyłącznie wykonywaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Organ stwierdził, iż w przepisach prawa krajowego nie istnieje prawna definicja czynności wykonywanych w ramach likwidacji szkód. O ile bowiem z przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej -w szczególności z art. 16 ustawy - wywieść można, że postępowanie likwidacyjne podejmowane przez ubezpieczyciela w przypadku zajścia zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową wiąże się z podjęciem przez niego czynności zmierzających do ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia, o tyle brak jest w przepisach bezpośredniego odniesienia do czynności "likwidacji szkód". Zaznaczył, iż w praktyce rynkowej za usługi likwidacji szkód ubezpieczeniowych uznawane są czynności wykonywane w ramach ustalania przyczyn i okoliczności zdarzeń losowych, a także ustalania wysokości szkód oraz rozmiaru odszkodowań oraz innych świadczeń należnych uprawnionym z umów ubezpieczenia. Czynności te, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 5 pkt 1 i 2 w związku z ust. 6 ww. ustawy o działalności ubezpieczeniowej, są traktowane jako czynności ubezpieczeniowe, w zakresie, w jakim są wykonywane w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń. Za czynność wykonywaną w ramach likwidacji szkód uznaje się również wypłacanie odszkodowań i innych świadczeń należnych z tytułu umów ubezpieczenia, która - zgodnie z art. 3 ust. 4 pkt 2 ww. u.o.d.u - również stanowi czynność ubezpieczeniową. Zauważył, że w świetle utrwalonej linii orzeczniczej TSUE, przewidziane w dyrektywie 2006/112/WE zwolnienia stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, których celem jest uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT, i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Dlatego też interpretacji zwolnień od podatku należy dokonywać w pierwszej kolejności w oparciu o regulacje dyrektywy 2006/112/WE w kontekście celu tych zwolnień i przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE. Według Organu odwoływanie się do pojęć zawartych w innych przepisach prawa krajowego nie powinno przesądzać o zakresie zwolnień od podatku od towarów i usług. Zauważył, iż Dyrektywa 2006/112/WE nie zawiera definicji zwolnionych transakcji ubezpieczeniowych, jednak kwestia ta była przedmiotem orzecznictwa TSUE. Zdaniem Organu w tym kontekście, świadczone przez Skarżącą dla towarzystwa ubezpieczeniowego czynności polegające na likwidacji szkód wynikających z zaistniałych zdarzeń ubezpieczeniowych - pomimo faktu, że w rozumieniu przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej są traktowane jak czynności ubezpieczeniowe - to jednak nie mogą być uznane za usługi ubezpieczeniowe podlegające zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Zaznaczył, iż Spółka nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka. Ponadto Wnioskodawca (jak wynika ze stanu faktycznego) nie jest pośrednikiem ubezpieczeniowym. W konsekwencji zdaniem Organu , czynności wykonywane w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń, będące przedmiotem wniosku nie stanowią usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych, ani też usług pośrednictwa w świadczeniu usług reasekuracyjnych i ubezpieczeniowych korzystających ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Minister Finansów odnosząc się do możliwości objęcia wskazanych usług świadczonych w ramach likwidacji szkód zwolnieniem określonym w art. 43 ust. 13 ustawy nadmienił, że orzecznictwo TSUE w jasny sposób określa zakres zwolnień dla czynności stanowiących część składową usług finansowych i ubezpieczeniowych, wykonywaną przez podmioty zewnętrzne w ramach tzw. outsourcingu. Zwolnienie takie jest możliwe przy spełnieniu określonych warunków, nie ma zatem charakteru nieograniczonego. Uwzględniając orzecznictwo TSUE w tym zakresie, stwierdził, że zwolnieniu od podatku nie podlegają usługi stanowiące element (część składową) usługi ubezpieczeniowej, które nie są dla danej usługi ubezpieczeniowej właściwe w znaczeniu specyficzne (specyficzny - właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska). W powyższym kontekście, odnosząc się do czynności wymienionych przez Skarżącą , opisanych szczegółowo w stanie faktycznym w poz. 1-4 oraz 6-17 Organ nie zgodził się by uznać je za specyficzne jedynie dla sektora ubezpieczeniowego. Zdaniem Organu mogą być one bowiem wykorzystywane w innych niż ubezpieczenia dziedzinach życia. Zauważył, iż fakt, że dana usługa jest rzeczywiście niezbędna do wykonania usługi głównej, nie przesądza jeszcze, że ma do niej zastosowanie zwolnienie od podatku. W ocenie Organu powyższe usługi stanowią czynności o charakterze techniczno-administracyjnym, zmierzają do ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, do sporządzenia odpowiedniej dokumentacji, do oceny technicznej szkody, informowaniu, archiwizowaniu itp. Stwierdził, iż usługi te nie są usługami właściwymi do usług ubezpieczeniowych świadczonych przez firmy ubezpieczeniowe, a w konsekwencji nie są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 13 ustawy. W związku z tym stanowisko Skarżącej w powyższym zakresie uznał za nieprawidłowe.

Minister Finansów odnosząc się do czynności wymienionych w stanie faktycznym w poz. 5, tj: prowadzenie likwidacji merytorycznej szkód, poprzez wykonanie analizy zgromadzonej dokumentacji i podejmowanie decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych, stwierdził, że czynności te nie są czynnościami jedynie technicznymi. Zdaniem Organu czynności polegające na analizie dokumentacji i podejmowaniu decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych, określić można jako "rozpatrywanie roszczeń", bowiem w celu weryfikacji zgromadzonej dokumentacji dotyczącej szkody, rozpatrujący roszczenie musi posiadać pełen obraz zobowiązań umownych oraz stosowanych w danej umowie standardów ubezpieczeniowych. W związku z tym stwierdził, iż czynności powyższe spełniają warunki upoważniające do zastosowania zwolnienia od podatku VAT wymienionego w art. 43 ust. 13 ustawy, gdyż stanowią element usługi ubezpieczeniowej, mają odrębny charakter, ale są też niezbędne do jej wykonania oraz właściwe.

W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Spółka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie i wniosła o zmianę wydanej interpretacji.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej interpretacji zarzuciła naruszenie:

a) art. 43 ust. 1 pkt 37 w zw. z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT poprzez

- uznanie, iż czynności wykonywane przez Spółkę nie mają charakteru kompleksowego świadczenia polegającego na likwidacji szkód i nie stanowią w swoim całokształcie odrębnego świadczenia,

- uznanie, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz B. S.A. [dalej: ubezpieczyciel] usługi likwidacji szkód (opisane we wniosku o udzielenie Interpretacji w poz. 1-4 oraz 6-17) nie stanowią elementu usług ubezpieczeniowych z uwagi na fakt, że pomiędzy Spółką (dostawcą usługi likwidacji szkód) a ubezpieczonym nie istnieje stosunek prawny,

- uznanie że czynności wymienione przez Spółkę (opisane we wniosku o udzielenie Interpretacji w poz. 1-4 oraz 6-17) nie stanowią usług właściwych (specyficznych) dla sektora ubezpieczeniowego i tym samym nie podlegają zwolnieniu od opodatkowania podatkiem od towarów i usług

- art. 121 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa [t.j. Dz.U. 2012, poz. 749, poprzez naruszenie zasady zaufania do organu podatkowego,

- art. 14b § 1 w związku z art. 14a i art. 14e Ordynacji podatkowej poprzez brak uwzględnienia przy wydawaniu Interpretacji orzecznictwa sądów administracyjnych.

W uzasadnieniu skargi wskazała, iż usługi likwidacji szkód powinny być traktowane jako jedno całościowe świadczenie dla potrzeb opodatkowania VAT. które nie powinno być rozdzielane na poszczególne jednostkowe czynności. Opisane we wniosku poszczególne czynności są naturalną częścią kompleksowego świadczenia stanowiącego usługę likwidacji szkód i stanowią niezbędny, jak również właściwy element usługi ubezpieczeniowej. Zaznaczyła, iż świadczenie usług likwidacji szkód, podobnie jak i wielu innych usług zwolnionych od VAT (np. usług udzielania kredytów i pożyczek, usług udzielania gwarancji, czy usług prowadzenia rachunków bankowych) nie byłoby możliwe bez wykonywania w pewnym zakresie czynności techniczno — administracyjnych. W ocenie Spółki, w przypadku rozdzielenia świadczonych przez Spółkę usług likwidacji szkód na kilka lub kilkanaście odrębnych czynności, oraz odrębne opodatkowanie wyodrębnionych w taki sposób czynności, w sytuacji gdy wszystkie wskazywane przez Spółkę czynności służą jednemu celowi z perspektywy ich nabywcy, tj. skutecznej likwidacji szkody ubezpieczeniowej miałoby sztuczny charakter. Podniosła, iż wynagrodzenie za usługi likwidacji szkód nie jest w żaden sposób dzielone ze względu na poszczególne czynności jakie Spółka zmuszona jest wykonać w celu zrealizowania swojego świadczenia (tj. usługi likwidacji szkody) na rzecz ubezpieczyciela. Okoliczność ta potwierdza, że świadczone przez Spółkę usługi likwidacji szkód powinny być traktowane jako jedno kompleksowe świadczenie, wyodrębnione w sensie gospodarczym ze świadczonych przez ubezpieczyciela usług ubezpieczeniowych. Zdaniem Skarżącej potwierdzeniem, że świadczone przez nią usługi likwidacji szkód są usługami kompleksowymi stanowiącymi odrębną całość jest również ich wyodrębnienie w sensie prawnym. Sam fakt, że u.o.d.u. zezwala na wydzielenie tych czynności oraz zlecenie ich podmiotowi zewnętrznemu pozwala przyjąć, iż stanowią one w sensie gospodarczym odrębną całość. Są to bowiem czynności na tyle odrębne, że mogą być świadczone na rzecz zakładu ubezpieczeniowego przez zewnętrzny, niezależny gospodarczo i ekonomicznie, podmiot. W ocenie Spółki, nawet niezależnie od faktu, iż z perspektywy ubezpieczyciela, nabywa on jedno świadczenie w postaci likwidacji szkód, okoliczność, że ustawodawca w sposób odrębny uregulował zagadnienia związane z postępowaniem zmierzającym do likwidacji szkód oraz umieścił zasady dotyczące tego postępowania w odrębnych artykułach zarówno kodeksu cywilnego jak i uodu potwierdza, iż likwidacja szkód ubezpieczeniowych powinna być traktowana jako pewna odrębna całość (usługa kompleksowa) także dla potrzeb opodatkowania VAT. Podkreśliła, iż Minister Finansów sam przyznał, że w praktyce rynkowej funkcjonuje pojęcie usług likwidacji szkód, obejmujących pewien zakres czynności mających na celu ustalenie okoliczności wystąpienia szkody, wysokości tej szkody oraz rozmiaru odszkodowania należnego ubezpieczonemu. Skarżąca podniosła, iż regulacje ustawy o VAT przewidują szerszy zakres zwolnienia od podatku VAT usług ubezpieczeniowych (oraz elementów tych usług) niż literalne brzmienie przepisów prawa unijnego. W związku z tym zdaniem Skarżącej odwoływanie się przez Ministra Finansów w Interpretacji do wykładni prowspólnotowej należy uznać za działanie niezgodne z prawem. Podkreśliła, że przepisy ustawy o VAT, a w szczególności art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, nie wymagają istnienia bezpośredniego stosunku prawnego pomiędzy usługodawcą a ubezpieczonym, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia od VAT na podstawie tej regulacji w stosunku do usług będących niezbędnym i właściwym elementem usług ubezpieczeniowych (świadczonych przez ubezpieczyciela). Skarżąca na potwierdzenie swojego stanowiska powołała się na orzeczenictwo sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - dalej jako "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Oceniając zaskarżoną interpretację indywidualną, według wskazanych kryteriów, to jest jej zgodności z przepisami prawa materialnego i przepisami postępowania, stwierdzić należy, że skarga jest uzasadniona i w ramach posiadanych uprawnień, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację z uwagi na naruszenie przez Ministra Finansów przepisu art. art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Problem prawny tej sprawy dotyczy zwolnienia od podatku VAT czynności ubezpieczeniowych w sytuacji gdy czynności te są podejmowane nie przez towarzystwo ubezpieczeniowe lecz podmiot działający na zlecenie tegoż towarzystwa. Zdaniem Spółki "B.", która jest zleceniobiorcą – zwolnienie to jej przysługuje na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. W ocenie Ministra Finansów jedynie dla czynności polegających na prowadzeniu merytorycznej likwidacji szkód, poprzez wykonanie analizy zgromadzonej dokumentacji i podejmowaniu decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych (oznaczonych we wniosku nr 5) może być stosowane zwolnienie z art. 43 ust.1 pkt 37 w zw. z ust. 7 ustawy o VAT. Zdaniem Ministra Finansów, co wskazał w interpretacji indywidualnej, w przepisach prawa krajowego nie istnieje prawna definicja czynności wykonywanych w ramach likwidacji szkód. O ile bowiem z przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 11, póz. 66, z późn. zm.) - w szczególności z art. 16 tej ustawy wywieść można, że postępowanie likwidacyjne podejmowane przez ubezpieczyciela w przypadku zajścia zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową wiąże się z podjęciem przez niego czynności zmierzających do ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia, o tyle brak jest w przepisach bezpośredniego odniesienia do czynności "likwidacji szkód". W praktyce rynkowej za usługi likwidacji szkód ubezpieczeniowych uznawane są czynności wykonywane w ramach ustalania przyczyn i okoliczności zdarzeń losowych, a także ustalania wysokości szkód oraz rozmiaru odszkodowań oraz innych świadczeń należnych uprawnionym z umów ubezpieczenia. Czynności te, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 5 pkt 1 i 2 w związku z ust. 6 ww. ustawy o działalności ubezpieczeniowej, są traktowane jako czynności ubezpieczeniowe, w zakresie, w jakim są wykonywane w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń. Za czynność wykonywaną w ramach likwidacji szkód uznaje się również wypłacanie odszkodowań i innych świadczeń należnych z tytułu umów ubezpieczenia, która - zgodnie z art. 3 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy o działalności ubezpieczeniowej - również stanowi czynność ubezpieczeniową. W ocenie Ministra Finansów należy też kierować się przesłankami orzecznictwa TSUE, gdyż zwolnienie jest implementowane z Dyrektywy 2006/112/WE. Wskazał: "Wprawdzie dyrektywa 2006/112/WE nie zawiera definicji zwolnionych transakcji ubezpieczeniowych, jednak kwestia ta była przedmiotem orzecznictwa TSUE, z którego wynika, że (...)istotą transakcji ubezpieczeniowej jest, w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć upieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki, (wyroki w sprawach: C-8/01 Taksatorringen pkt 39, C-349/96 CPP pkt 17, C-240/99 Skandia pkt 37). Ponadto, "transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym." (wyrok w sprawie C-8/01 Taksatorringen, pkt 41). W tym kontekście, świadczone przez Wnioskodawcę dla towarzystwa ubezpieczeniowego czynności polegające na likwidacji szkód wynikających z zaistniałych zdarzeń ubezpieczeniowych pomimo faktu, że w rozumieniu przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej są traktowane jak czynności ubezpieczeniowe to jednak nie mogą być uznane za usługi ubezpieczeniowe podlegające zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Uwzględniając zatem orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie, stwierdzić należy, że zwolnieniu od podatku nie podlegają usługi stanowiące element (część składową) usługi ubezpieczeniowej, które nie są dla danej usługi ubezpieczeniowej właściwe w znaczeniu specyficzne (specyficzny – właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska)".

W ocenie Sądu rozbieżność stanowisk związana jest z różnicą jaka występuje pomiędzy przepisem art. 135 ust.1 Dyrektywy 2006/112/WE, w którym jest mowa o zwolnieniu z podatku transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych a więc świadczonymi przez działających w imieniu ubezpieczającego i ubezpieczonych. Nasza ustawa o VAT, w art. 43 ust. 1 pkt 37 stanowi, że zwolnione są: "usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji". Przepis posiada jednak ustęp 13 o treści "Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. 14. Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41."

W Dyrektywie 2006/112/WE nie występuje zwolnienie w obrębie elementów usługi ubezpieczeniowej "stanowiących odrębną całość" usługi. Zapis nieprecyzyjny ale jednocześnie na tyle czytelny, że w rzeczywistości stanowi zwolnienie dla elementów usługi ubezpieczeniowej. I właśnie to wykazała Skarżąca spółka, która na zlecenie ubezpieczającego, w jego imieniu i na jego rzecz wykonuje wszelkie czynności ubezpieczyciela przypisane mu ustawą o działalności ubezpieczeniowej. Wobec tego, zdaniem Sądu, należy uznać, że opisany przypadek podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 w zw. z art. 13 ustawy o VAT. Jako, że zwolnienie ma charakter przedmiotowy (transakcja ubezpieczeniowa w Dyrektywie, usługa ubezpieczeniowa i usługa z elementami usługi ubezpieczeniowej w ustawie krajowej). Gdyby było to zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowo-podmiotowe wówczas należałoby przeanalizować czy zleceniobiorca firmy zwolnionej z podatku korzysta z jej przywilejów. Tu taki przypadek nie zachodzi, jeżeli zwolniona jest usługa i każdy jej element bez względu na podmiot wykonujący, uznanie szeregu odrębnych czynności za objęte podatkiem, a jednej jako zwolnionej jest niezrozumiałe. Jak wskazał w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 268/12 Naczelny Sąd Administracyjny ".....gdyby ustawodawca polski poprzestał na implementacji przepisu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 112 w postaci art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT to niewątpliwie istotnym byłoby orzecznictwo Trybunału zakładające istnienie stosunku umownego między podmiotem świadczącym usługę ubezpieczenia a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem (ww. wyroki w sprawie Skandia, pkt 41; w sprawie Taksatorringen, pkt 41, w sprawie Swiss Re Germany Holding Gmbh, pkt 36). Jednakże ustawodawca polski zdecydował się rozszerzyć przedmiotowe zwolnienie wprowadzając dodatkowo art. 43 ust. 13 ustawy o VAT. Nieprawidłowość implementacji dyrektywy występuje, gdy przyjęte w celu implementacji środki krajowe nie odpowiadają samej istocie dyrektywy oraz nie są dostosowane do jej celu (por. P. Brzeziński, Unijny obowiązek odmowy zastosowania przez sąd krajowy ustawy niezgodnej z dyrektywą Unii Europejskiej, Oficyna 2010, - opubl. LEX). Stąd też skuteczność nieprawidłowo implementowanej dyrektywy może być zapewniona m.in. przez instrument prawny, jakim jest wykładnia prawa krajowego zgodnie z prawem wspólnotowym (wykładnia prowspólnotowa). Chodzi tutaj mianowicie o dokonywanie przez sąd krajowy takiej wykładni prawa wewnętrznego, która zapewnia osiągnięcie celu wynikającego z danej dyrektywy (por. M. Szpunar, Bezpośredni skutek dyrektywy w postępowaniu przed sądem krajowym, (Uwagi na tle najnowszego orzecznictwa), PiP 2004 Nr 9, s. 57). Owa wykładnia prowspólnotowa powinna sięgać tak dalece jak to tylko możliwe, aby osiągnąć rezultat założony w dyrektywie (por. wyroki ETS: z dnia 13 listopada 1990r. sprawa C-106/89, Zb. Orz. 1990, s. 1-4135, pkt 8; z dnia 10 lutego 2000 r. sprawy połączone C-270 i 271/97, Sievers i Schrage, Zb. Orz. 2000, s. 1-929, pkt 62). Stad też sąd krajowy, wykonując obowiązek dokonywania wykładni prawa wewnętrznego w świetle brzmienia i celu dyrektywy, nie może wykraczać poza wyraźne brzmienie przepisu prawa wewnętrznego. Oznaczałoby to bowiem przyzwolenie na to, aby bez właściwej transpozycji przez państwo określonego przepisu dyrektywy do prawa krajowego sąd krajowy mógł w drodze wykładni nakładać na obywatela obowiązek wynikający z tej dyrektywy wbrew unormowaniu krajowemu (wyrok ETS w sprawie Faccini Dori). Tymczasem organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy -obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych (wyroki ETS: z dnia 19 stycznia 1982 r. sprawa 8/81, Becker, Zb. Orz. 1982, s. 53, pkt 29; z dnia 8 października 1987 r. sprawa 80/86, Kolpinguis Nijmegen NV, Zb. Orz. 1987, s. 3969, pkt). Prawo do bezpośredniego stosowania dyrektywy z pominięciem przepisów krajowych nie może być wykorzystywane przez organy państwa w celu ograniczenia praw wynikających z przepisów krajowych; jeżeli podatnik stosuje niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe, organy państwowe nie mogą tego kwestionować na podstawie dyrektywy (por. komentarz do powołanego orzeczenia ETS w sprawie Kolpinguis Nijmegen J. Martiniego i Ł. Karpiesiuka: VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Warszawa 2005, s. 26).Powyższy pogląd co do sposobu dokonywania prowspólnotowej wykładni przepisów prawa krajowego został również ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych w którym zauważono, że gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie uregulowaniu krajowemu znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z gramatycznym brzmieniem przepisu krajowego, sąd powinien - jeśli podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić mu skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik uznaje za korzystniejsze zastosowanie wadliwie sformułowanej w procesie transpozycji normy krajowej, brak jest podstaw.

Podniósł, ze pojęcia użyte do opisania zwolnień, o których mowa art. 131 i nast. Dyrektywy 112 (dawniej w art. 13 VI Dyrektywy) powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (por. w szczególności wyroki ETS: z dnia 20 listopada 2003 r. sprawa C-8/01, Taksatororringen, Zb.Orz. 2003, s. 1-1371, pkt 36; z dnia 3 marca 2005 r. sprawa C-472/03 Arthur Andersen, Zb.Orz. 2005, s. 1-1719, pkt 24; z dnia 21 czerwca 2007 r. sprawa C-453/05 Ludwig, Zb.Orz. 2007, s. 1-5083, pkt 21; z dnia 3 kwietnia 2008 r. sprawa C-124/07, J.C.M. Beheer BV, 2008, s. 1-02101, pkt 14). Należy zauważyć również, że polski ustawodawca wprowadzając z dniem 1 stycznia 201 Ir. przepis art. 43 ust. 13 ustawy o VAT uprzedził ustawodawcę wspólnotowego i wprowadził korzystny dla podatników przepis dający im możliwość skorzystania ze zwolnienia z VAT w zakresie usług ubezpieczeniowych w kształcie dopiero projektowanym przez ustawodawcę wspólnotowego. Komisja Wspólnot Europejskich w dniu 28 listopada 2007r. KOM (2007) 747 wersja ostateczna; 2007/0267 (CNS) przedstawiła wniosek Dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych. Głównymi celami wniosku są: zwiększenie pewności prawnej dla podmiotów gospodarczych oraz krajowych administracji podatkowych, zmniejszenie ciężaru administracyjnego związanego z prawidłowym stosowaniem przepisów dotyczących zwolnienia z VAT usług ubezpieczeniowych i finansowych oraz zmniejszenie wpływu ukrytego VAT-u na koszty podmiotów świadczących usługi ubezpieczeniowe i finansowe. Wspomniane cele mogą być zdaniem Komisji osiągnięte m.in. przez sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie z VAT w usługach ubezpieczeniowych lub finansowych. Powyższe znajduje również odzwierciedlenie w punkcie 4 preambuły projektowanej dyrektywy zgodnie z którym - "szczególna niepewność powstaje wówczas, gdy podmioty gospodarcze zlecają wykonanie określonych czynności niezależnym osobom lub łączą obszary działalności między podmiotami. W celu uniknięcia niepewności w tych przypadkach należy wyjaśnić, że działalności, które są częścią składową usługi ubezpieczeniowej lub finansowej, stanowiące odrębną całość i posiadające specyficzne cechy oraz istotne cechy danej zwolnionej usługi podlegają zwolnieniu na warunkach stosowanych dla danej usługi". Z uwagi na powyższe w projektowanej dyrektywie przewiduje się zmianę brzmienia art. 135 Dyrektywy 112, oraz wprowadzenie m.in. ust. la) zgodnie z którym zwolnienie przewidziane w ust. 1 lit. a) - e) obejmuje świadczenie każdej części składowej usługi ubezpieczeniowej lub finansowej, stanowiącej odrębną całość i posiadającej specyficzne oraz istotne cechy danej usługi zwolnionej z opodatkowania. Prace nad wspomnianą nowelizacją dyrektywy są kontynuowane, co wynika z dokumentu Rady UE z dnia 14 grudnia 2011 r. Nr 18650/11 FISC 170 (2007/0267/CNS)."

Na cytowanym wyroku został oparty też inny wyrok z 31 stycznia 2013 r. I FSK 392/12.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie ma wątpliwości, że przy rodzaju zastosowanego zwolnienia przez krajowego ustawodawcę, wydana interpretacja indywidualna jest wadliwa. Interpretacja posługując się bowiem orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości ograniczając podatnika w jego prawach pomimo, że system krajowy nie implementował do systemu krajowego tychże ograniczeń. W ten sposób interpretacja indywidualna narusza poprzez wadliwą wykładnię art. 43 ust. 1 pkt 37 w zw. z ust. 13 ustawy o VAT

Z tych przyczyn interpretacja indywidualna została uchylona, na postawie art. 146 § 1 p.p.s.a. oraz na podstawie art. 152 p.p.s.a Sąd stwierdził, że nie może być wykonana, a na podstawie art. 200 p.p.s.a. zasądził na rzecz Spółki koszty postępowania.