Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 4 października 2022 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Karol Kiczka Sędziowie: sędzia NSA Piotr Niczyporuk sędzia NSA Piotr Przybysz (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 4 października 2022 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 1801/18 w sprawie ze skargi R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2018 r. znak: KOA/1487/Ru/18 w przedmiocie unieważnienia egzaminu na prawo jazdy kat. "B" 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Marszałka Województwa Mazowieckiego z dnia 16 marca 2018 r. znak OR-BP-II.8041.1.2.2018.JG; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz R. K. kwotę 777 (siedemset siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 18 czerwca 2018 r., znak: KOA/1487/Ru/18, w przedmiocie unieważnienia egzaminu na prawo jazdy kat. "B", wyrokiem z 13 marca 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 1801/18, oddalił skargę.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Zaskarżoną decyzją z 18 marca 2018 r., znak: K0A/1487/Ru/18, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie (dalej: "SKO" lub "Kolegium"), działając na podstawie art.127 § 2 w związku z art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm., dalej: "k.p.a.") oraz art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz.1257 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania R. K. od decyzji Marszałka Województwa Mazowieckiego z 16 marca 2018 r., znak OR-BP.II.8041.1.2.2018.JG, unieważniającej w części praktycznej egzamin państwowy na prawo jazdy kategorii B A. B. (dalej: "egzaminowana" lub "zdająca"), przeprowadzony w dniu 11 stycznia 2018 r. w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w Warszawie przez egzaminatora R. K. ( dalej: "skarżący"), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny.

Zawiadomieniem z 7 lutego 2018 r. Marszałek Województwa Mazowieckiego wszczął na wniosek Dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Warszawie postępowanie administracyjne w sprawie unieważnienia części praktycznej egzaminu państwowego na prawo jazdy kategorii B egzaminowanej, przeprowadzonego w dniu 11 stycznia 2018 r. w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego przez egzaminatora, którym był skarżący.

Decyzją z 16 marca 2018 r., znak OR-BP.II.8041.1.2.2018.JG, Marszałek Województwa Mazowieckiego unieważnił w części praktycznej ww. egzamin. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że egzamin został przeprowadzony niezgodnie z przepisami prawa.

W ocenie egzaminatora powodem uzyskania przez osobę egzaminowaną negatywnego wyniku z egzaminu było dwukrotne nieprawidłowe wykonania zadania "Ruszanie z miejsca do przodu na wniesieniu" na placu manewrowym - zdająca nie spełniła warunków jego wykonania określonych w § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 24 lutego 2016 r. w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, szkolenia, egzaminowania i uzyskiwanie uprawnień przez egzaminatorów oraz wzorców dokumentów stosowanych w tych sprawach (Dz.U. z 2016 r. poz. 232 ze zm.; dalej jako "rozporządzenie w sprawie egzaminowania"). Natomiast zdaniem organu nadzorującego osoba egzaminowana dwukrotnie zatrzymała pojazd na wniesieniu w miejscu wskazanym przez egzaminatora, a następnie wykonała zadanie ruszając płynnie do przodu i wykonując czynności związane ze zwolnieniem hamulca postojowego. Organ wskazał, że osoba egzaminowana w reakcji na sygnał ostrzegawczy zwolniła dźwignię hamulca do końca. Egzaminator ocenił natomiast wykonanie zadania jako nieprawidłowe z uwagi na "brak wyłączenia hamulca awaryjnego". Organ wskazał, że osoba egzaminowana w trakcie realizacji zadania, w obydwu próbach nie dopuściła do cofnięcia się pojazdu ze wzniesienia, unieruchomienia silnika, jak również podjęła czynności związane ze zwolnieniem hamulca postojowego, czym zadośćuczyniła obwiązującym w tym zadaniu kryteriom oceny określonym w rozporządzeniu w sprawie egzaminowania.

Przedmiotowy egzamin w ocenie Marszałka Województwa Mazowieckiego został przeprowadzony niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, bowiem nie zaszły żadne przesłanki do zakwestionowania przez egzaminatora części praktycznej egzaminu wynikające z art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2015 r. poz. 155 ze zm.; dalej "u.k.p."), tj. zachowanie osoby zdającej nie zagrażało bezpośrednio zdrowiu i życiu uczestników ruchu, jak również przesłanki wynikające z § 28 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia w sprawie egzaminowania, tj. osoba egzaminowana nie wykonała dwukrotnie nieprawidłowo tego samego zadania egzaminacyjnego.

Od decyzji Marszałka złożył odwołanie skarżący wskazując, że dwukrotne nieprawidłowe wykonania zadania przez osobę egzaminowaną pozwala stwierdzić, że zachowania takie zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego (§ 12 ust. 2 i 3 pkt 3 rozporządzenia w sprawie egzaminowania). W ocenie skarżącego zdająca podjęła czynności związane ze zwolnieniem hamulca postojowego, a nagranie z egzaminu potwierdza również, że osoba wykonuje ruch zwalniający dźwignię hamulca postojowego już w trakcie ruszania.

SKO po rozpoznaniu odwołania i przeanalizowaniu sprawy decyzją z 18 marca 2018 r., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

SKO odwołując się do przepisów i orzecznictwa sądowoadministracyjnego wskazało, że w rozpatrywanej sprawie egzaminator nie zaliczył zdającej egzaminu praktycznego na kategorię B prawa jazdy, zaś organ I instancji uznał, że w trakcie egzaminu doszło do naruszenia zasad egzaminowania.

Kolegium podzieliło stanowisko zajęte w sprawie przez Marszałka Województwa, ponieważ w ocenie Kolegium, naruszenia te potwierdza materiał dowodowy zebrany w sprawie - nagranie obrazu z przebiegu egzaminu.

Zadanie wykonywane na placu manewrowym - "Ruszanie z miejsca do przodu na wzniesieniu" zostało ocenione przez egzaminatora z naruszeniem przepisów prawa obowiązujących w tym zakresie. Jak wynika z kryteriów poprawności wykonania przedmiotowego zadania określonych w tabeli nr 4 załącznika nr 2 do rozporządzenia w sprawie egzaminowania: "Przy ruszaniu pojazd nie powinien cofnąć się o więcej niż 0,2 m, a silnik nie powinien zgasnąć. Osoba egzaminowana w trakcie wykonywania tego manewru po zatrzymaniu pojazdu na wzniesieniu zaciąga/uruchamia hamulec postojowy a następnie rusza do przodu zwalniając go - nie dotyczy egzaminu w zakresie prawa jazdy kategorii A1, A2 i A".

W ocenie organu odwoławczego, egzaminator kwestionował poprawność wykonania tego zadania jedynie z uwagi na "brak wyłączenia hamulca awaryjnego", co jego zdaniem potwierdzał sygnał ostrzegawczy informujący o nie zwolnionej całkowicie dźwigni hamulca. Organ wskazał, że z brzmienia przepisu "... rusza do przodu zwalniając go ..." nie można wywieść, że ruszyć należy jedynie po całkowitym zwolnieniu hamulca. Sformułowanie " zwalniając" oznacza czynność ciągłą (czasownik przechodni niedokonany) w odróżnieniu od sformułowania "zwolnić" (czasownik przechodni dokonany).

W tym stanie prawnym i faktycznym prawidłowość podjętego rozstrzygnięcia organu I instancji w ocenie Kolegium w sprawie nie budzi zastrzeżeń.

Od powyższego rozstrzygnięcia SKO, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wniósł skarżący. Zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art. 15 k.p.a. poprzez naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania;

- art. 7, art. 11, art. 77 oraz art. 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym zebraniu i zbadaniu materiału dowodowego w sprawie oraz na niewystarczającym wyjaśnieniu stronie zasadności przesłanek podjętego rozstrzygnięcia;

- art. 11 k.p.a. poprzez nieodniesienie się do poczynionych przez stronę zarzutów i rezygnację tym samym z realizacji zasady przekonywania;

- art. 84 k.p.a. oraz art. 85 k.p.a. poprzez brak przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w niniejszej sprawie pozwoliłoby na jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez zbyt skrótowe i niejasne sformułowanie uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia;

- art. 138 § 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji pomimo istnienia przesłanek do jej uchylenia, w stopniu mającym znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy administracyjnej,

Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) naruszenie art. 72 ust. 1 pkt 2 u.k.p. poprzez błędne uznanie, że w sprawie zaistniały wszystkie przesłanki określone w przepisie niezbędne do wydania decyzji o unieważnieniu w części praktycznej egzaminu państwowego na prawo jazdy kategorii B;

2) naruszenie art. 51 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy poprzez uznanie przez organy obu instancji, że osoba egzaminowana posiadała umiejętności w zakresie zgodnego z przepisami, bezpiecznego, energooszczędnego, sprawnego i nieutrudniającego innym uczestnikom ruchu poruszania się, odpowiednio do uprawnienia, o które ubiegała się;

3) naruszenie § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania poprzez uznanie, że w trakcie egzaminu zostały spełnione warunki polegające na wykonaniu na placu manewrowym zadań określonych - dla prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A, B1 lub B w tabeli nr 2 załącznika nr 2 do rozporządzenia - zgodnie z techniką kierowania pojazdem i kryteriami określonymi w tabeli nr 4 załącznika nr 2 do rozporządzenia, w stopniu mającym znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy administracyjnej.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie oraz poprzedzającej ją decyzji Marszałka Województwa Mazowieckiego;

2. zasądzenie kosztów postępowania przed sądem administracyjnym od organu administracji publicznej według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący powołując się na orzecznictwo wskazał, że w jego ocenie SKO, utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, w najmniejszym stopniu nie dokonało ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy, bowiem nie wyjaśniło w stopniu wystarczającym do podjęcia stanowiska, zarzutów podnoszonych przez skarżącego w odwołaniu, a jedynie przytoczyło w skrócie ustalenia organu pierwszej instancji, nie dokonując samodzielnie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nie ustosunkowało się do żadnego z zarzutów odwołania.

Zdaniem Skarżącego, w przypadku egzaminowanej, podczas ruszania nie nastąpiła żadna zmiana położenia dźwigni hamulca postojowego, natomiast podczas zatrzymania następuje zmiana położenia dźwigni, jednak nie następuje całkowite zwolnienie hamulca postojowego. Przy zatrzymaniu pojazdu hamulec postojowy jest nadal włączony.

W ocenie skarżącego powyższe zachowanie egzaminowanej nie jest prawidłowym zachowaniem, właściwym dla osoby kierującej pojazdem. Zgodnie z przywoływanym powyżej rozporządzeniem, egzaminator ma oceniać skuteczność reagowania i sposób używania mechanizmów kierowania pojazdem (§ 27 pkt 9 lit. d) oraz lit. e) rozporządzenia w sprawie egzaminowania). Nieprawidłowości w technice jazdy egzaminowanej zostały wykazane bezspornie i nie są zgodne z prawdą wskazania, że egzaminowana zwolniła dźwignię hamulca postojowego całkowicie jeszcze w fazie podjeżdżania pod wzniesienie.

Uchybienia popełnione przez osobę egzaminowaną świadczą zdaniem skarżącego o tym, że nie spełniała ona kryteriów wykonania obowiązkowego zadania egzaminacyjnego, a swoim zachowaniem - poprzez nieprawidłowy sposób kierowania hamulcem postojowym - stwarzała zagrożenie dla zdrowia i życia, co szczegółowo wykazano w treści odwołania.

Zdaniem skarżącego organy obu instancji dopuściły się naruszenia przywoływanych powyżej przepisów art. 7, art. 77 oraz 80 k.p.a., bowiem wobec zaistnienia rozbieżności w ocenie przebiegu obydwu prób zasadne jest w ocenie skarżącego przeprowadzenie szczegółowego postępowania dowodowego - w tym dowodu z opinii biegłego, jak również dowodu z oględzin placu manewrowego. Organy, nie przeprowadzając tego rodzaju dowodów, rozpoznały również sprawę z naruszeniem art. 84 oraz 85 k.p.a.

Skarżący nie zgodził się także z dokonaną przez organ wykładnią zwrotu "zwalniając" użytego w odniesieniu do kwestionowanego manewru.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

We wspomnianym na wstępie wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej jako "p.p.s.a.").

Sąd I instancji w uzasadnieniu podkreślił, że - wbrew zarzutom skarżącego - materiał dowodowy jest kompletny i nie pomija żadnego z aspektów mogących przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Nie zostały zatem naruszone zasady określone w art. 7, 8 i 11 k.p.a. Organy obu instancji w sposób wyczerpujący zebrały i rozpatrzyły wystarczający do jej rozstrzygnięcia materiał dowodowy. Ponadto stwierdził, że organ odwoławczy przedstawił wyczerpujące uzasadnienie faktyczne decyzji oraz wyjaśnił jej podstawę prawną, a tym samym nie doszło do naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. Zdaniem Sądu I instancji, organ odwoławczy nie naruszył także określonej w art. 15 k.p.a. zasady dwuinstancyjności postępowania, polegającej na dwukrotnym merytorycznym rozstrzygnięciu tej samej sprawy przez dwa różne organy administracji. Organ odwoławczy rozpatrzył wszystkie żądania skarżącego zawarte w odwołaniu oraz ustosunkował się do nich w uzasadnieniu swej decyzji. Wskazać należy, że co do zasady postępowanie dowodowe koncentruje się w ramach postępowania pierwszoinstancyjnego, zaś organ odwoławczy jest uprawniony wyłącznie do przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego. Nie jest więc konieczny taki stopień szczegółowości postępowania dowodowego i omawiania dowodów, jakiego oczekuje skarżący. Wbrew zarzutom skargi organ odwoławczy zachował samodzielność rozstrzygania sprawy. Dokładnie wskazał podstawę prawną dokonanego przez siebie rozstrzygnięcia i jak wynika z uzasadnienia decyzji, sam dokonał swoich ustaleń w oparciu o nagranie z przebiegu egzaminu. Wskazać należy, że nie jest naruszeniem zasady dwuinstancyjności sytuacja, w której organ odwoławczy rozpoznając odwołanie w uzasadnieniu ostatecznej decyzji nie ustosunkowuje się tylko do niektórych zarzutów zawartych w odwołaniu. Zasada dwuinstancyjności wówczas byłaby naruszona, gdyby organ odwoławczy pominął rozpoznanie sprawy na skutek wniesienia odwołania lub nie przeprowadził ponownego rozpatrzenia sprawy.

Zdaniem Sądu I instancji nie zaistniała potrzeba przeprowadzania dowodu z opinii biegłego, bowiem do dokonania w sprawie ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie nie jest wymagana wiedza specjalistyczna. Brak było także podstaw do przeprowadzania oględzin placu manewrowego. Wystarczający dowód stanowi w ocenie Sądu nagranie z przebiegu egzaminu na płycie DVD.

Skarżący, zdaniem Sądu I instancji, niezasadnie ocenił, że egzaminowana dwukrotnie nieprawidłowo wykonała to zadanie, jadąc pojazdem z zaciągniętą dźwignią ręcznego hamulca, o czym świadczy sygnał dźwiękowy i zwalniała hamulec dopiero po zatrzymaniu pojazdu.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego organy prawidłowo na podstawie nagrania ustaliły, że egzaminowana podczas obu prób wykonując ruszanie z miejsca do przodu rusza płynnie (silnik pojazdu nie gaśnie, pojazd nie cofa się) oraz wykonuje czynności związane ze zwolnieniem hamulca postojowego. Po upływie ok. 3 sekund włącza się sygnał dźwiękowy informujący o niecałkowicie zwolnionej dźwigni hamulca. Egzaminowana natychmiast reaguje i po upływie kolejnej sekundy zwalnia dźwignię hamulca do końca w reakcji na sygnał ostrzegawczy, w konsekwencji czego sygnał przestaje działać. Następnie egzaminowana po dojechaniu do wierzchołka wzniesienia zatrzymuje pojazd w miejscu uprzednio wskazanym przez egzaminatora.

W ocenie Sądu I instancji, egzaminowana spełniła wszystkie kryteria poprawności wykonania przedmiotowego zadania określone w tabeli nr 4 załącznika nr 2 do rozporządzenia w sprawie egzaminowania. W czasie wykonywania manewru pojazd przy ruszaniu nie cofnął się o więcej, niż 0,2 m ( w ogóle się nie cofnął), zaś jego silnik nie zgasł.

Sąd I instancji nie przypisał sobie, jak i organom administracji publicznej uprawnienia do oceny kwalifikacji osoby egzaminowanej, a co za tym idzie wyniku egzaminu, które to uprawnienia bezspornie przysługują osobie egzaminatora. Niemniej jednak, wbrew stanowisku skarżącego, posiadane przez niego uprawnienia dyskrecjonalne, pozwalające na sprawdzenie umiejętności osób poddających się egzaminowi na prawo jazdy w zakresie zgodnego z przepisami, bezpiecznego, energooszczędnego, sprawnego i nieutrudniającego innym uczestnikom ruchu poruszania się, nie uprawniają na arbitralne, niemożliwe do zakwestionowania stwierdzenie, czy osoba egzaminowana posiada, czy też nie posiada wymaganych kwalifikacji, niezbędnych do kierowania pojazdem mechanicznym. Zabezpieczeniem osób egzaminowanych przed takim rozstrzygnięciami, podejmowanym zazwyczaj w sytuacji dynamicznej, w której brak jest czasu na spokojną ocenę sytuacji, jest właśnie postępowanie nadzorcze prowadzone przez uprawniony organ, który w oparciu o zarejestrowany przebieg egzaminu jest w stanie dokonać rzetelnej, spokojnej oceny zasadności stanowiska egzaminatora.

Sąd podzielił stanowisko wyrażone przez organy, że ocena ww. zdarzeń przez egzaminatora przeprowadzającego egzamin była niewłaściwa. W ocenie Sądu, przyczyną unieważnienia egzaminu na prawo jazdy na podstawie weryfikacji zapisu jego przebiegu, co do kwalifikacji osoby egzaminowanej, mogą być zdarzenia wskazujące na możliwość stworzenia zagrożenia dla ruchu drogowego, których interpretacja w świetle zebranych dowodów jest ewidentna (np. wymuszenie pierwszeństwa przejazdu, przejechanie bez zatrzymania na skrzyżowaniu ze znakiem STOP lub na czerwonym świetle, wyprzedzanie na przejściu dla pieszych itp.). W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, co prowadzi do wniosku, że egzamin został przeprowadzony niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, bowiem nie zaszły żadne przesłanki do zakwestionowania przez egzaminatora części praktycznej egzaminu wynikające z art. 52 ust. 2 u.k.p., tj. zachowanie osoby zdającej nie zagrażało bezpośrednio zdrowiu i życiu uczestników ruchu, jak również przesłanki wynikające z § 28 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia w sprawie egzaminowania, tj. osoba egzaminowana nie wykonała dwukrotnie nieprawidłowo tego samego zadania egzaminacyjnego.

Reasumując Sąd I instancji uznał, że wbrew stanowisku skarżącego, w sprawie wystąpiła przesłanka unieważnienia części praktycznej egzaminu z 11 stycznia 2018 r., w oparciu o przepis art. 72 ust. 1 pkt 2 u.k.p., bowiem został on przeprowadzony w sposób niezgodny z przepisami, a ujawnione nieprawidłowości miały wpływ na wynik egzaminu.

Skargę kasacyjną na powyższe rozstrzygnięcie złożył R. K. reprezentowany przez radcę prawnego P. Ś. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi Sądu I instancji zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) naruszenie art. 72 ust. 1 pkt 2 u.k.p., poprzez przyjęcie, że egzamin przeprowadzony został w sposób niezgodny z przepisami ustawy, a ujawnione nieprawidłowości miały wpływ na jego wynik, jedynie w oparciu o wykładnię językową przepisu § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania - mimo niespełnienia przez egzaminowanego przesłanek określonych w § 28 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania w związku z opisem zadania określonym w tabeli nr 4 załącznika nr 2 tego rozporządzenia;

2) naruszenie art. 52 ust. 2 u.k.p. poprzez błędne przyjęcie że jazda na częściowo zaciągniętym hamulcu ręcznym nie jest czynnością, która zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego, oraz jest zgodna z wymogiem posiadania umiejętności bezpiecznego i energooszczędnego poruszania się pojazdem przez kierującego;

3) błędną wykładnię § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania, w tym czynności opisanych w poz. 5. tabeli nr 4 załącznika nr 2 do tego rozporządzenia.

Mając na w względzie powyższe, skarżący kasacyjnie wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie;

2. alternatywnie - w przypadku uwzględnienia zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego - o uchylenie zaskarżonego orzeczenia oraz rozpoznanie skargi;

3. o zasądzenie na rzecz Skarżącego od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Skarżący kasacyjnie wniósł o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

W uzasadnieniu wskazał, że ocenie skarżącego kasacyjnie ustalenie poczynione przez WSA w Warszawie są niezgodne ze stanem prawnym i wynikają z błędnej interpretacji przepisów prawa materialnego oraz nieznajomości zasady działania i rodzajów hamulców w pojazdach samochodowych. Nie dokonano także należytej wykładni celowościowej i językowej przytaczanych przepisów, w szczególności zawartych w poz. 5 tabeli nr 4 załącznika nr 2 do rozporządzenia w sprawie egzaminowania.

Ponadto WSA, zdaniem kasatora, podszedł bezkrytycznie do przedstawionych opinii i wykładni dokonanych przez SKO w Warszawie, negując jednocześnie wszystkie podnoszone zarzuty w złożonej skardze.

Kasator zwrócił uwagę na treść § 14 rozporządzanie Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2016 r. poz. 2022). Skarżący kasacyjnie stwierdził, że z przedstawionej legalnej definicji hamulca postojowego jasno wynika, że jest on innym urządzeniem, niż hamulec awaryjny, w który był wyposażony samochód przeznaczony do egzaminu. Hamulec postojowy nie posiada cech regulacji tak jak hamulec awaryjny. Przepis rozporządzenia wyraźnie wskazuje na to, że egzaminowany rusza do przodu zwalniając go. Co do zasady zwolnienie hamulca postojowego oznacza całkowite odblokowanie hamulca w sposób automatyczny przy użyciu stosownego mechanizmu elektrycznego. Skoro więc sam prawodawca zakłada zwolnienie hamulca postojowego podczas ruszania, to nie można odmiennie interpretować przepisów, jeżeli pojazd wyposażony jest wyłącznie w hamulec awaryjny (regulowany ręcznie). Ze względu na konstytucyjną zasadę równości obywateli wobec prawa, nie mogą być oni oceniani podczas egzaminu na prawo jazdy w zależności do wyposażenia pojazdy w hamulec postojowy czy awaryjny, gdyż osoby egzaminowane w pojazdach z hamulcem awaryjnym (zgodnie ze skarżonym wyrokiem WSA) mogłyby wykonywać manewr egzaminacyjny z na wpół zaciągniętym hamulcem, natomiast osoby w pojazdach z hamulcem postojowym nie miałyby takiej możliwości.

Skarżący kasacyjnie zauważył, że istotnym w sprawie jest właściwe ocenienie, czy kierujący zakończył już proces ruszania czy też jeszcze nie. Zgodnie ze słownikiem PWN słowo "ruszyć-ruszać" oznacza m.in. "zacząć posuwać się w jakimś kierunku" oraz "zmienić miejsce położenia czegoś". Literalne brzmienie prowadzi zatem do wniosku, że w chwili, kiedy pojazd zaczyna poruszać się w określonym kierunku, tj. zmieniać miejsce położenia, proces ruszania zakończył się, co oznacza w uproszczeniu, że hamulec pojazdu winien być już zwolniony. Również z logicznego punktu widzenia pogląd taki zasługuje na uwzględnienie, pojazd nie powinien być jednocześnie rozpędzany oraz hamowany.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie zdający winien wykazywać się umiejętnością właściwej synchronizacji w używaniu mechanizmów sterowania pojazdem, w tym doborem właściwej chwili zwolnienia hamulca. Przypomnieć należy, że hamulec awaryjny posiada regulację intensywności hamowania. Zmniejszenie intensywności hamowania podczas jazdy po ruszeniu, zamiast całkowitego zwolnienie hamulca, jest błędem, gdyż hamulec nie zostaje zwolniony tak jak jest to wymagane, a pojazd jest w dalszym ciągu hamowany.

Skarżący kasacyjnie zauważył, że gdyby przyjąć stanowisko Sądu, uznające za dopuszczalne wjeżdżanie podczas egzaminu na częściowo zaciągniętym hamulcu awaryjnym (wymagany rozporządzeniem hamulec postojowy nie da się częściowo zwolnić) jako prawidłowe w obrocie prawnym powoduje swoisty precedens zezwalający wjechać egzaminowanemu na wzniesienie dokonując czynności zwalniania hamulca o jeden lub dwa "ząbki", co jest w praktyce możliwe, zwłaszcza że zdarzający może wprowadzić silnik pojazdu w zakres bardzo wysokich prędkości obrotowych, doprowadzić do poślizgu sprzęgła oraz kół, dzięki czemu silnik pojazdu nie gaśnie, a pojazd nie cofa się. Pominięcie oceny techniki kierowania pojazdem w takiej sytuacji doprowadzi do pozytywnej oceny wykonania zadania, pomimo tego, że wykonane zostało w sposób skrajnie niebezpieczny oraz grożący uszkodzeniem pojazdu. Powyższe rozumowanie znajduje również potwierdzenie w treści dyspozycji §27 ust. 1 pkt 9 ww. rozporządzenia.

Skarżący kasacyjnie złożył pismo datowane na 12 lutego 2020 r. uzupełniające skargę kasacyjną, załączając do niej dwie opinie biegłych:

- T. D. - Egzaminatora T-005 Audytora Krajowego Stowarzyszenia Egzaminatorów z 12 lipca 2019 r.,

- J. Ł. Egzaminatora E-205, Instruktora EL-0981, Instruktora Techniki Jazdy E-057, Biegłego Sądu Okręgowego w Łodzi z 12 maja 2019 r.

Strona przeciwna nie złożyła odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna.

Na wstępie wymaga wyjaśnienia, że sprawa została skierowana do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału I Izby Ogólnoadministracyjnej. Podstawę tego zarządzenia stanowił art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.). Biorąc pod uwagę gwarancję prawa do obrony, strona musi mieć zapewnione prawo do przedstawienia swojego stanowiska, tym samym odstępstwo od zachowania formy posiedzenia jawnego powinno nastąpić z zachowaniem wymogów rzetelnego procesu sądowego. Strony zostały powiadomione o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne i miały możliwość zajęcia stanowiska w sprawie, co oznacza, że standardy ochrony praw stron i uczestników zostały zachowane. Rozpoznanie przedmiotowej sprawy na posiedzeniu niejawnym było więc dopuszczalne.

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.) – dalej jako "p.p.s.a.", skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą omawiany środek odwoławczy, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Ze skargi kasacyjnej wynika, że jej autor oparł postawione w niej zarzuty jedynie na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

Sąd pierwszej instancji uznał przeprowadzone postępowanie dowodowe w sprawie za zgodne z przepisami prawa, a skarżący nie kwestionuje prawidłowości tej oceny w rozpoznawanej skardze kasacyjnej.

Zarzuty postawione w rozpoznawanej skardze kasacyjnej są powiązane ze sobą, dlatego zostaną rozpatrzone łącznie.

Istota sporu dotyczy oceny prawidłowości wykonania przez egzaminowaną zadania "Ruszanie z miejsca do przodu na wzniesieniu" (poz. 6 arkusza przebiegu części praktycznej egzaminu państwowego na prawo jazdy).

Skarżący ocenił, że egzaminowana dwukrotnie nieprawidłowo wykonała to zadanie, jadąc pojazdem z zaciągniętą dźwignią ręcznego hamulca, o czym świadczy sygnał dźwiękowy, i zwalniała hamulec dopiero po zatrzymaniu pojazdu.

Sąd pierwszej instancji uznał powyższą ocenę egzaminatora za niezasadną. Wskazał, że organy prawidłowo na podstawie nagrania ustaliły, że egzaminowana podczas obu prób wykonując ruszanie z miejsca do przodu rusza płynnie (silnik pojazdu nie gaśnie, pojazd nie cofa się) oraz wykonuje czynności związane ze zwolnieniem hamulca postojowego. Po upływie ok. 3 sekund włącza się sygnał dźwiękowy informujący o niecałkowicie zwolnionej dźwigni hamulca. Egzaminowana natychmiast reaguje i po upływie kolejnej sekundy zwalnia dźwignię hamulca do końca w reakcji na sygnał ostrzegawczy, w konsekwencji czego sygnał przestaje działać. Następnie egzaminowana po dojechaniu do wierzchołka wzniesienia zatrzymuje pojazd w miejscu uprzednio wskazanym przez egzaminatora.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że egzaminowana miała do przejechania bardzo niewielki dystans i całkowite zwolnienie dźwigni hamulca następowało na krótko przed zatrzymaniem pojazdu. Kontynuowanie jazdy już z opuszczoną dźwignią doprowadziłoby z kolei do przekroczenia miejsca, w którym egzaminowana powinna się zatrzymać na wzniesieniu.

Przed przystąpieniem do oceny zasadności zarzutów skargi kasacyjnej należy przedstawić podstawowe zasady przeprowadzania egzaminu państwowego w zakresie prawa jazdy, a w szczególności zasady przeprowadzania części praktycznej egzaminu. Egzamin ten jest przeprowadzany w celu sprawdzenia kwalifikacji osoby egzaminowanej, w tym sprawdzenia wiedzy w zakresie określonym w art. 51 ust. 1 pkt 1 u.p.k., oraz sprawdzenia umiejętności określonych w art. 51 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, to jest umiejętności w zakresie zgodnego z przepisami, bezpiecznego, energooszczędnego, sprawnego i nieutrudniającego innym uczestnikom ruchu poruszania się, odpowiednio do uprawnienia, o które ubiega się osoba zdająca egzamin, w ruchu drogowym motorowerem, pojazdem silnikowym lub zespołem pojazdów składającym się z takiego pojazdu i przyczepy oraz tramwajem. Część praktyczna egzaminu dotyczy sprawdzenia umiejętności, o których mowa w ust. 1 pkt 2 ustawy i jest przeprowadzana przy użyciu odpowiedniego do uprawnienia pojazdu. Ta część egzaminu jest przeprowadzana:

1) na placu manewrowym wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego - w zakresie obejmującym:

a) sprawdzenie podstawowych umiejętności w zakresie panowania nad pojazdem odpowiednim dla uprawnień prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A, B1 i B,

b) sprawdzenie umiejętności manewrowania pojazdem lub zespołem pojazdów odpowiednim dla uprawnień prawa jazdy kategorii B+E, C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D, D+E i T;

2) w ruchu drogowym na drogach publicznych - w zakresie obejmującym sprawdzenie pozostałych umiejętności wymaganych podczas części praktycznej egzaminu dla uprawnień dowolnej kategorii prawa jazdy.

Warunkiem przystąpienia do praktycznej części egzaminu państwowego jest uzyskanie pozytywnego wyniku z części teoretycznej (art. 52 ust. 1 u.k.p.).

Część praktyczna egzaminu może zostać zakończona przed wykonaniem wszystkich określonych zakresem egzaminu zadań jedynie w przypadku, gdy zachowanie osoby zdającej zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego (art. 52 ust. 2 u.k.p.).

Zgodnie z § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania część praktyczna egzaminu państwowego przeprowadzana na placu manewrowym polega na wykonaniu zadań określonych dla prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A, B1 lub B w tabeli nr 2 załącznika nr 2 do rozporządzenia - zgodnie z techniką kierowania pojazdem i kryteriami określonymi w tabeli nr 4 załącznika nr 2 do rozporządzenia w sprawie egzaminowania.

Część praktyczna egzaminu państwowego przeprowadzana w ruchu drogowym polega na wykonaniu, zgodnie z przepisami ruchu drogowego i techniką kierowania pojazdem, w ruchu drogowym zadań egzaminacyjnych, o których mowa w § 23 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania.

Części praktycznej egzaminu państwowego przeprowadzanej w ruchu drogowym nie można przeprowadzić w przypadku, gdy osoba egzaminowana przystępująca do egzaminu państwowego kieruje pojazdem na placu manewrowym w sposób pozwalający stwierdzić, że jej zachowanie zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego (§ 12 ust. 2 rozporządzenia w sprawie egzaminowania). Zgodnie z § 12 ust. 3 rozporządzenia w sprawie egzaminowania przez zachowanie osoby egzaminowanej, o którym mowa w ust. 2, rozumie się w szczególności:

1) przejechanie kołem przez linie wyznaczające zewnętrzne krawędzie stanowisk;

2) najechanie albo potrącenie pachołka lub tyczki;

3) dwukrotne nieprawidłowe wykonanie zadania, o którym mowa w poz. 2-10 tabeli nr 2 załącznika nr 2 do rozporządzenia;

4) w przypadku egzaminu w zakresie pozwolenia - ruszenie w niewłaściwym kierunku lub dwukrotne nieprawidłowe wykonanie zadania, o którym mowa w tabeli nr 5 załącznika nr 2 do rozporządzenia.

Zgodnie z § 28 ust. 1 pkt 2 lit. a) tego rozporządzenia osoba egzaminowana uzyskuje negatywny wynik części praktycznej egzaminu państwowego, jeżeli dwukrotnie nieprawidłowo wykonała to samo zadanie egzaminacyjne.

Przechodząc do okoliczności rozpoznawanej sprawy należy przypomnieć, że zadanie egzaminacyjne "Ruszanie z miejsca do przodu na wzniesieniu" zostało wskazane pod pozycją nr 6 w tabeli nr 2 załącznika nr do ww. rozporządzenia. Sposób wykonania tego zadania został opisany w pozycji nr 5 w tabeli nr 4 załącznika nr 2 do ww. rozporządzenia w następujący sposób: "Przy ruszaniu pojazd nie powinien cofnąć się więcej niż 0,2 m, a silnik nie powinien zgasnąć. Osoba egzaminowana w trakcie wykonywania tego manewru po zatrzymaniu pojazdu na wzniesieniu zaciąga/uruchamia hamulec postojowy, a następnie rusza do przodu zwalniając go - nie dotyczy egzaminu w zakresie prawa jazdy kategorii A1, A2 i A."

Z powyższego opisu zadania wynika, że celem manewru jest ruszenie do przodu pojazdem zatrzymanym na wzniesieniu. Jest oczywiste, że zaciągnięcie/uruchomienie hamulca postojowego ma na celu niedopuszczenie do cofnięcia się pojazdu po jego zatrzymaniu. Z kolei zwolnienie hamulca postojowego ma zapobiec cofnięciu się pojazdu podczas ruszania do przodu – przy zastrzeżeniu, że dopuszczalne jest cofnięcie się pojazdu o nie więcej, niż 0,2 m. Oznacza to, że po ruszeniu pojazdu do przodu kierujący pojazdem ma już pewność, że pojazd nie stoczy się, dlatego hamulec postojowy powinien być wówczas całkowicie zwolniony. Jeżeli zatem hamulec postojowy jest zwalniany stopniowo, to czynność zwolnienia hamulca jest rozłożona w czasie, jednakże jego całkowite zwolnienie powinno nastąpić niezwłocznie po wprawieniu pojazdu w ruch do przodu, gdy kierujący pojazdem ma pewność, że pojazd nie stoczy się. W takiej sytuacji nie ma ryzyka cofnięcia pojazdu, a tym samym potrzeby dalszego używania tego hamulca. Użycie tego hamulca w celu ograniczenia prędkości pojazdu jest natomiast sprzeczne z funkcją tego hamulca.

Należy w tym miejscu zauważyć, że dokonując oceny sposobu wykonania omawianego zadania nie można pomijać określonego w art. 51 ust. 1 pkt 2 u.k.p. celu egzaminu praktycznego, którym jest sprawdzenie umiejętności w zakresie zgodnego z przepisami, bezpiecznego, energooszczędnego, sprawnego i nieutrudniającego innym uczestnikom ruchu poruszania się, odpowiednio do uprawnienia, o które ubiega się osoba zdająca egzamin w ruchu drogowym pojazdem silnikowym. Nie można zatem uznać zadania za wykonane w sposób prawidłowy biorąc pod uwagę wyłącznie kryteria prawidłowości jego wykonania wskazane pod pozycją nr 6 w tabeli nr 2 załącznika nr do ww. rozporządzenia, jeżeli zostało ono wykonane w sposób wskazujący na brak umiejętności, o których mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 u.k.p.

Należy w tym miejscu również przypomnieć, że Sąd pierwszej instancji zaakceptował ustalenia organów dokonane na podstawie nagrania, że egzaminowana podczas obu prób wykonując ruszanie z miejsca do przodu rusza płynnie (silnik pojazdu nie gaśnie, pojazd nie cofa się) oraz wykonuje czynności związane ze zwolnieniem hamulca postojowego. Po upływie ok. 3 sekund włącza się sygnał dźwiękowy informujący o niecałkowicie zwolnionej dźwigni hamulca. Egzaminowana natychmiast reaguje i po upływie kolejnej sekundy zwalnia dźwignię hamulca do końca w reakcji na sygnał ostrzegawczy, w konsekwencji czego sygnał przestaje działać. Sąd pierwszej instancji wskazał również, że egzaminowana miała do przejechania bardzo niewielki dystans i całkowite zwolnienie dźwigni hamulca następowało na krótko przed zatrzymaniem pojazdu. Kontynuowanie jazdy już z opuszczoną dźwignią, w ocenie Sądu pierwszej instancji, doprowadziłoby z kolei do przekroczenia miejsca, w którym egzaminowana powinna się zatrzymać na wzniesieniu. Na tej podstawie Sąd pierwszej instancji ocenił, że egzaminowana spełniła wszystkie kryteria poprawności wykonania przedmiotowego zadania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma podstaw do uznania tej oceny za prawidłową w świetle opisu przedmiotowego zadania egzaminacyjnego zawartego w tabeli nr 4 załącznika nr 2 do ww. rozporządzenia.

Z ustaleń organów zaakceptowanych przez Sąd pierwszej instancji wynika, że egzaminowana całkowicie zwolniła hamulec dopiero po włączeniu się sygnału dźwiękowego, co miało miejsce po upływie 3 sekund od ruszenia pojazdu do przodu. W sytuacji, gdy pojazd podczas ruszania nie cofał się, ale jechał do przodu, nie było uzasadnienia dla dalszego używania hamulca postojowego, dlatego wobec całkowitego zwolnienia hamulca dopiero po 3 sekundach od ruszenia pojazdu do przodu należy uznać, że przedmiotowe zadanie egzaminacyjne nie zostało wykonane zgodnie z kryteriami jego wykonania wskazanymi w pozycji nr 5 tabeli nr 4 załącznika nr 2 do ww. rozporządzenia. Jazda z częściowo zaciągniętym hamulcem postojowym może być również oceniana jako wskazująca na brak umiejętności energooszczędnego poruszania się pojazdem silnikowym.

Sąd pierwszej instancji zaakceptował natomiast błędną wykładnię ww. kryteriów przyjętą przez organy, a w konsekwencji przyjął, że egzaminowana zgodnie z § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania wykonała na placu manewrowym określone zadania zgodnie z przywołanymi kryteriami, powinien zaś przyjąć, że zachodzi sytuacja, o której mowa w § 28 ust. 1 pkt 2 lit. a) tego rozporządzenia, to jest że osoba egzaminowana dwukrotnie nieprawidłowo wykonała to samo zadanie egzaminacyjne, co oznacza, że osoba ta uzyskała negatywny wynik części praktycznej egzaminu państwowego.

Dwukrotne nieprawidłowe wykonanie zadania, o którym mowa w poz. 2-10 tabeli nr 2 załącznika nr 2 do rozporządzenia, stanowi w myśl § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia zachowanie, o którym mowa w § 12 ust. 2 tego rozporządzenia, to jest kierowanie pojazdem na placu manewrowym w sposób pozwalający stwierdzić, że zachowanie osoby egzaminowanej zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego. Zachowanie takie zgodnie z tym przepisem wyklucza dopuszczalność przeprowadzenia części praktycznej egzaminu państwowego przeprowadzanej w ruchu drogowym.

W tym stanie rzeczy nie było podstaw do uznania, że w sprawie zaistniały wszystkie przesłanki określone w art. 72 ust. 1 pkt 2 u.k.p. niezbędne do wydania decyzji o unieważnieniu w części praktycznej egzaminu państwowego na prawo jazdy kategorii B.

Konkludując, Sąd pierwszej instancji dokonał błędnej wykładni § 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania w związku z opisem zadania określonym w tabeli nr 4 załącznika nr 2 tego rozporządzenia, w konsekwencji przyjął, że nie została spełniona w sprawie przesłanka określona w § 28 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie egzaminowania, w związku z czym niezasadnie uznał, że zgodne z prawem było wydanie na podstawie art. 72 ust. 1 pkt 2 u.k.p. decyzji o unieważnieniu w części praktycznej egzaminu państwowego na prawo jazdy kategorii B.

Organ ponownie rozpatrując sprawę dokona oceny okoliczności sprawy mając na uwadze przedstawioną powyżej ocenę prawną oraz wyda rozstrzygnięcie adekwatne do okoliczności sprawy.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku na podstawie art. 188 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.). O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 oraz art. 204 § 2 tej ustawy.