Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie: Sędzia WSA Tamara Dziełakowska Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Anna Rusajczyk po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi M. W. na postanowienie Wójta Gminy z dnia 5 kwietnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie opłaty za udostępnienie informacji publicznej 1. oddala skargę, 2. przyznaje ze Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku radcy prawnemu A. J.-M. kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zawierającą podatek od towarów i usług.

Wnioskiem z 23 marca 2012 r. M. W. zwróciła się do Wójta Gminy o udostępnienie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej wniosku o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew wzdłuż rowu melioracyjnego nr [...] w G. podpisanego przez Wójta Gminy, decyzji Starosty z 11 kwietnia 2011 r. nr [...] podpisanej przez Naczelnika Wydziału Środowiska i Rolnictwa E. B., pisma S. Cz. z 10 października 2011 r., pisma Wójta Gminy z 21 listopada 2011 r. udzielającego zgody na wycięcie drzew oraz oświadczenia S. Cz. z 12 grudnia 2011 r.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. Wójt Gminy poinformował M. W., że dokumenty w postaci: wniosku z dnia 4 kwietnia 2011 r. o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew, decyzji Nr [...] z dnia 11 kwietnia 2011 r. oraz pisma Wójta z dnia 21 listopada 2011 r. zostały już przygotowane do odbioru i za ich udostępnienie zostanie naliczona opłata, natomiast nie jest możliwe udostępnienie pism pochodzących od S. Cz.

Postanowieniem z 5 kwietnia 2012 r. Wójt Gminy ustalił dla M. W. koszty związane z wydaniem kserokopii dokumentów związanych z usunięciem drzew wzdłuż rowu melioracyjnego nr [...] w G., w kwocie 0,42 zł. Postanowienie to zostało doręczone skarżącej w dniu 25 kwietnia 2012 r.

Na powyższe postanowienie zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosła M. W. wskazując, że nie zgadza się z postanowieniem Wójta Gminy, ponieważ naliczono jej opłatę za 6 stron, podczas gdy rzeczywiście udostępniono tylko 4, a także organ nie udostępnił jej dwóch wnioskowanych dokumentów, a nadto odmowa nie nastąpiła we właściwej formie – decyzji administracyjnej.

Postanowieniem z 18 maja 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło niedopuszczalność zażalenia wskazując, że przepis art. 15 ust. 2 u.d.i.p. stanowi, że ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej następuje w formie aktu stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty, nie wymaga jednak określenia kosztów w formie postanowienia. Kolegium wskazało, że w tym przypadku stronie przysługuje wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Po dokonaniu takiego wezwania i bezskutecznym upływie terminu przewidzianego na zajęcie stanowiska przez organ, do którego strona zwróciła się o podjęcie działań, bądź też po odmowie uwzględnienia wystosowanego wezwania, przysługuje skarga wprost do właściwego sądu administracyjnego.

Pismem z dnia 21 czerwca 2012 r. M. W. wezwała Wójta Gminy do usunięcia naruszenia prawa w postaci ustalenia kosztów udostępnienia informacji publicznej, wskazując, że ustalone koszty są zbyt wysokie i podtrzymując swoje stanowisko ujęte w zażaleniu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Pismem z 4 lipca 2012 r. Wójt odmówił uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa w postaci ustalenia kosztów udostępnienia informacji publicznej.

W dniu 20 lipca 2012 r. M. W. wniosła skargę na akt Wójta Gminy ustalający wysokość kosztów udzielenia informacji publicznej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, zarzucając naruszenie prawa poprzez nałożenie na skarżącą obowiązku zapłaty kosztów związanych z udostępnieniem żądanej przez nią informacji publicznej. Wskazała, ze koszty takie powinny być ustalane indywidualnie i korelować z rzeczywistymi kosztami poniesionymi przez organ w związku z przygotowaniem takiej informacji. Wójt Gminy narzucił bezpodstawnie odgórne stawki w zarządzeniach z 15 grudnia 2005 r. oraz 21 listopada 2011 r. Art. 15 u.d.i.p. został potraktowany jako podstawa do podjęcia przez Wójta zarządzenia w przedmiocie opłat za udostępnianie informacji publicznej, natomiast – w opinii skarżącej – indywidualne ustalanie kosztów eliminuje całkowicie możliwość odgórnego wprowadzania cenników za pomocą zarządzeń, statutów, czy uchwał. Ponadto, zdaniem skarżącej, zapis art. 15 ust. 1 u.d.i.p. oznacza, że organ może pobierać opłatę, a nie że ma taki obowiązek. Zapis tego przepisu ma zdaniem skarżącej charakter uznaniowy, co obligowało Wójta do rozważenia, czy słuszne było obciążanie opłatą skarżącej, zwłaszcza wobec złej sytuacji finansowej wnioskodawczyni. Jednocześnie M. W. wskazała, że Wójt błędnie pouczył ją o przysługującym jej środku odwoławczym.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ wskazał, że stosownie do art. 7 ust. 2 u.d.i.p. dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, z zastrzeżeniem art. 15. Zgodnie natomiast z ostatnim ze wskazanych przepisów, jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

Zdaniem Wójta, z powyższego wynika zasada bezpłatności udzielania informacji publicznej, jednakże w sytuacji, gdy udostępnienie informacji publicznej wiąże się z poniesieniem dodatkowych kosztów przez podmiot udostępniający, może on naliczyć opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Naliczenie kosztów mieści się zatem w granicach uznania administracyjnego, jednak powinno odnosić się do kosztów rzeczywiście poniesionych, adekwatnych i nie powinno mieć charakteru zarobkowego. Naliczona opłata spełnia powyższe wymogi. Opłata została naliczona zgodnie z odpowiednim zarządzeniem Wójta Gminy, przewidującym organizację pracy urzędu w zakresie szczegółowej procedury udostępniania informacji publicznej. Zarządzenie określa tylko koszt wykonania kserokopii jednej kartki w zależności od formatu, bądź płyty CD, w wysokości odpowiadającej cenom rynkowym. Nie zmienia to faktu, że opłata została ustalona indywidualnie zgodnie z żądaniem skarżącej.

Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2013 r. w sprawie II SA/Gd 498/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę, wskazując, że postanowienia Wójta Gminy nie można uznać za akt dotyczący uprawnień lub obowiązków jednostki, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. ani za inną formę działania administracji wskazaną w art. 3 § 2 p.p.s.a.

M. W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła skargę kasacyjną na powyższe postanowienie.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt I OSK 2139/13 uchylił zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu tego postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej następuje w drodze aktu, stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jej wysokość, który kreuje zobowiązanie o charakterze finansowym. Akt ten może być określony przykładowo jako: "zarządzenie", "zawiadomienie", "wezwanie", "informacja", czy nawet "postanowienie" (choć ostatnie z tych określeń nie jest najwłaściwsze, ponieważ może wprowadzać w błąd) jak również może nie zawierać określenia formy i stanowić pismo skierowane do wnioskodawcy. Samo zawarcie w treści pisma informacji o wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej wypełnia dyspozycję normy z art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Przyjęta nazwa pisma nie ma jednak znaczenia, gdyż nie jest to decyzja czy postanowienie, lecz akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Nadto Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie istnieje możliwość uzależnienia wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej od uprzedniego wniesienia opłaty, o której mowa w art. 15 u.d.i.p. Podmiot udostępniający daną informację nie może "z góry żądać" wniesienia tej opłaty. Przepisy u.d.i.p. nie przewidują bowiem możliwości uzależnienia wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej od uprzedniego wniesienia opłaty. Wszczęcie tego postępowania następuje na wniosek, w momencie doręczenia podmiotowi zobowiązanemu stosownego pisma (lub złożenia wniosku w formie ustnej).

Wobec tego, stwierdzenie istnienia obowiązku udostępnienia informacji publicznej przesądza o tym, że ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej jest aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Od takich aktów nie przysługuje zażalenie, lecz wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Po dokonaniu takiego wezwania i bezskutecznym upływie terminu, przewidzianego do zajęcia stanowiska przez organ administracji publicznej, bądź też po odmowie uwzględnienia wystosowanego wezwania, przysługuje skarga do właściwego sądu administracyjnego.

Jednocześnie, ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej jest aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. – i to niezależnie od tego, czy zostało dokonane przed, czy po udostępnieniu informacji publicznej.

Rozpoznając ponownie sprawę, Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta - zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), obejmuje również inne niż określone w punktach 1 - 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Tego rodzaju akt został zaskarżony rozpoznawaną skargą.

Postanowienie z 5 kwietnia 2012 r. wydane przez Wójta Gminy stanowiło informację o wysokości kosztów udostępnienia żądanej przez skarżącą M. W. informacji publicznej. W istocie zatem stanowiło ono powiadomienie skarżącej o wysokości opłaty, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) – dalej zwanej w skrócie "ustawą". Zgodnie z tym przepisem podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty odpowiadającej wysokości dodatkowych kosztów związanych ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej nie następuje w drodze postanowienia, od którego przysługuje zażalenie, lecz w drodze aktu, stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jej wysokość, który kreuje zobowiązanie o charakterze finansowym. Samo zawarcie w treści pisma informacji o wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej wypełnia dyspozycję normy art. 15 ust. 2 ustawy. Przyjęta nazwa pisma nie ma znaczenia, gdyż nie jest to decyzja czy postanowienie, lecz akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa

w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 2012 roku, sygn. akt I OSK 2359/12, Baza Orzeczeń Lex nr 1269648; postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2006 r., sygn. akt II SA/Kr 1346/05, OSP 2011/1/9; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt IV SA/Po 475/12, Baza Orzeczeń Lex nr 1222451).

Sąd uznał przy tym, że w niniejszej sprawie skarga została wniesiona skutecznie, z zachowaniem ustawowego sposobu i terminu wniesienia skargi. Sąd miał bowiem w tym względzie na uwadze fakt, że skarżąca dopiero z postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego dowiedziała się, że ustalenie kosztów nastąpiło w formie aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi. Użyta natomiast przez Wójta Gminy forma postanowienia wprowadzała w błąd. Błędne było również pouczenie o możliwości wniesienia zażalenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania skargi, Sąd zważył, że zasadą udzielania informacji publicznej jest bezpłatny do niej dostęp. Wynika to jednoznacznie z art. 7 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, z zastrzeżeniem art. 15. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy pozwala podmiotowi obowiązanemu do udostępnienia informacji publicznej pobrać od wnioskodawcy opłatę odpowiadającą wysokości kosztów dodatkowych związanych ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Koszty, o których mowa w tym przepisie, ustalane są każdorazowo w konkretnej sprawie i – zdaniem Sądu, mogą powstać bez względu na treść powołanego w skardze art. 12 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 12 ustawy, informacje publiczne udostępniane w sposób, o którym mowa w art. 10 i 11, są oznaczane danymi określającymi podmiot udostępniający informację, danymi określającymi tożsamość osoby, która wytworzyła informację lub odpowiada za treść informacji, danymi określającymi tożsamość osoby, która udostępniła informację, oraz datą udostępnienia (ust. 1); podmiot udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość: 1) kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub 2) przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji.

Cytowany przepis art. 12 ustawy nie stanowi gwarancji bezpłatnego udzielenia informacji publicznej w każdej sprawie. Określa on jedynie obowiązki podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej. Wedle tego przepisu udostępnienie informacji publicznej polega nie tylko na umożliwieniu zapoznania się z nią, ale również na możliwości uzyskania jej w utrwalonej formie. Wnioskodawca może domagać się udostępnienia informacji w sposób określony w tym przepisie, natomiast podmiot zobowiązany do udzielenia informacji musi zapewnić możliwość utrwalenia jej za pomocą wskazanych w tym przepisie środków.

Należy w tym miejscu podkreślić, że z art. 15 ust. 1 ustawy nie wynika zobowiązanie do ustalenia opłaty, a jedynie możliwość jej wymierzenia. Obciążenie opłatą ma w tej sytuacji charakter uznaniowy, co nakłada na adresata wniosku o udostępnienie informacji obowiązek starannego rozważenia, czy w konkretnym wypadku opłatę tę wymierzyć, a ponadto wykazania, że w wyniku udostępnienia informacji publicznej, w sposób zgodny z wnioskiem, poniesione zostały dodatkowe koszty.

Dostęp do dokumentów zawierających informacje publiczne może polegać na ich okazaniu. W takim przypadku udostępnienie informacji w nich zawartych nie wiąże się z żadnymi dodatkowymi kosztami. Jeżeli natomiast wnioskodawca domaga się udostępnienia informacji publicznej poprzez wydanie mu kopii dokumentów, to ustalenie opłaty jest uzasadnione.

Dodatkowymi kosztami w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy mogą być koszty przekształcenia informacji, np. z formy dokumentu papierowego na formę zeskanowanego pliku komputerowego, jak również koszty udostępnienia informacji w sposób zgodny z wnioskiem, np. na dysku CD czy DVD, a także w formie kserokopii dokumentu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 października 2012 r., II SA/Ol 133/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 maja 2013r., I OSK 169/13, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W uzasadnieniu wydanego w niniejszej sprawie postanowienia z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt I OSK 2139/13, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 15 ust. 1 ustawy wprowadza wyjątek od zasady bezpłatnego dostępu do informacji publicznej wyrażonej w art. 7 ust. 2 ustawy. Norma z tego przepisu nakłada na podmiot udostępniający informację publiczną obowiązek powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Ma to na celu umożliwienie wnioskodawcy samodzielnego podjęcia decyzji o pokryciu kosztów udostępnianych informacji. Ze względu na wysokość opłaty może on zrezygnować ze wskazanego we wniosku sposobu lub formy udostępnienia informacji, poprzestając na sposobie, z którym nie wiążą się żadne opłaty lub opłata jest znacznie niższa. Takie rozwiązanie gwarantuje prawidłową realizację prawa do informacji publicznej, ponieważ pozwala na uniknięcie sytuacji, w której wysokość kosztów udostępnienia informacji stanowiłaby wyłączną i bezpośrednią przeszkodę w dostępie do określonych informacji publicznych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że skarżąca domagała się udzielenia jej informacji publicznej poprzez wydanie kopii dokumentów. Realizacja tego wniosku polegająca na sporządzeniu kserokopii dokumentów wiązała się z kosztami. Bezsporne jest, że skarżąca otrzymała kopie części wnioskowanych dokumentów. W związku z udostępnieniem tej informacji Wójt wydał postanowienie o ustaleniu kosztów.

Istotnie, jak wskazała skarżąca, przepisy ustawy regulują zasady i tryb udostępniania informacji oraz przypadki ponoszenia kosztów za udostępnienie informacji, ale wyłącznie w sprawach indywidualnych. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że z przepisów ustawy nie wynika podstawa do ustalenia zasad udzielania informacji ani też taryfy opłat za udostępnienie informacji publicznej w drodze zarządzenia burmistrza. W konsekwencji zaś nie jest możliwe ustalanie takich kosztów na podstawie stawek ryczałtowych. Wysokość opłaty pobieranej za dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, musi każdorazowo odpowiadać rzeczywistym poniesionym przez organ kosztom udostępnienia informacji.

Wprawdzie w zaskarżonym postanowieniu Wójt odwołał się do własnego zarządzenia wydanego w sprawie ustalenia kosztów związanych z udostępnianiem informacji publicznej, jednakże wyjaśnił także szczegółowo sposób ustalenia kosztów w przedmiotowej sprawie, co spełnia wymogi indywidulanego i konkretnego obliczenia tych kosztów. W postanowieniu Wójt wyjaśnił bowiem, że koszty wynikają z przygotowania formy papierowej. Nadto należało dokonać wyłączenia danych osobowych stosownie do wymogów ustawy o ochronie danych osobowych. Skutkiem tego wykonano sześć kopii po 0,07 zł, co łącznie wyniosło 0,42 zł. W aktach znajduje się kalkulacja kosztów użytkowania ksero, z której wynika, że koszt jednej kopii wynosi 0,07 zł. Zdaniem Sądu, ustalając koszty w niniejszej sprawie, organ nie przekroczył granic uznania, wyjaśnił dlaczego uznał, że należy opłatę tę wymierzyć, a także wykazał, że w wyniku udostępnienia informacji publicznej, w sposób zgodny z wnioskiem, poniesione zostały dodatkowe koszty.

W ocenie Sądu wysokość ustalonych w zaskarżonym postanowieniu kosztów z całą pewnością nie utrudniła skarżącej dostępu do żądanej informacji publicznej. Co więcej, skarżąca uiściła te koszty. W aktach administracyjnych znajduje się bowiem dowód wpłaty ustalonej kwoty 42 gr przez skarżącą M. W. w dniu 17 kwietnia 2012 r. Wreszcie skarżącej wydano kopie dokumentów. Skarżąca wskazywała w toku postępowania, że nie otrzymała kopii wszystkich wnioskowanych dokumentów, jednakże kwestia ta pozostaje poza granicami przedmiotowej sprawy.

Wskazać przy tym należy, że subiektywnie niskie koszty z punktu widzenia strony mogą być dla organu istotne. Należy mieć bowiem na uwadze, że skarżąca nie jest jedyną osobą występująca o udostępnienie informacji publicznej, a tylko jedną z osób domagających się dostępu do informacji publicznej. Właśnie dlatego dla organu dodatkowe koszty wynikające z udostępnienia informacji w sposób zgodny z wnioskiem mają znaczenie. Ustalenie opłaty za udostępnienie informacji publicznej nie może być uznane za nadużycie prawa.

Z tych wszystkich względów, nie dopatrując się naruszenia prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę jako bezzasadną oddalił na podstawie art. 151 ustawy-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 250 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz § 15 i § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).