Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 13 grudnia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant st. specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 roku sprawy ze skargi M. K. i S. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę - oddala skargę. LS

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpatrzeniu odwołania M. i S. K., utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się w sposób następujący:

Starosta [...], po rozpoznaniu wniosku inwestorów – H. M. i E.S. decyzją z dnia [...], zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku gospodarczo – garażowego przewidzianego do realizacji na działce nr ewid. [...], obręb [...] przy ul. A nr 13 w Z. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 290).

Kwestionując powyższą decyzję współwłaściciele działki sąsiedniej (nr ewid. [...]) – M. i S. K. wnieśli odwołanie podnosząc, że decyzja został wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Wojewoda [...], wspomnianą na wstępie decyzją, po rozpoznaniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując następnie, iż nie stwierdza podstaw do uchylenia kwestionowanej decyzji, bowiem badane pozwolenie na budowę nie narusza obowiązującego prawa, a w toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie popełniono uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia decyzji z powodów proceduralno – formalnych.

Zdaniem autorów odwołania altana, którą posiadają na swojej działce należy traktować, jak budynek gospodarczy. Jednak, zdaniem organu odwoławczego, zgodnie z § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku, poz. 1422, dalej jako: "rozporządzenie") budynek gospodarczy to budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego. Altana natomiast to lekka budowla stawiana przeważnie w ogrodzie, często ażurowa i ozdobna, ma za zadanie chronić przed deszczem i słońcem, to także miejsce spotkań i odpoczynku.

Podnoszone przez stronę zarzuty jakoby inwestycja naruszała przepisy bezpieczeństwa przeciwpożarowego i odległości między planowaną inwestycją, a posiadanymi na swojej działce budynkami (budynku gospodarczego murowanego i drewnianej altany), tj. § 271 – § 273 rozporządzenia, nie znajdują uzasadnienia, ponieważ zgodnie z § 213 pkt 3 rozporządzenia, klasy odporności ogniowej i związane z tym odległości nie dotyczą wolnostojących budynków garażowych do dwóch stanowisk. Planowany obiekt to wolno stojący budynek gospodarczo – garażowy (pomieszczenie garażowe jednostanowiskowe). Ponadto budynek posiada ściany zabezpieczenia przeciwpożarowego w granicach działek sąsiednich. Wobec tego nie istnieje, także potrzeba instalowania żadnych stałych urządzeń gaśniczych wodnych, gdyż takowe montuje się w obiektach wielkogabarytowych, np.: budynkach administracyjno – biurowych o wysokości powyżej 55 m.

Planowany budynek nie narusza także § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia, regulujących przepisy dotyczące dostępu do naturalnego oświetlenia w budynkach przeznaczonych na pobyt ludzi, ponieważ nie powoduje zacienienia sąsiednich budynków, zachowując tzw. linijkę światła.

Wskazany § 12 rozporządzenia reguluje wymogi wobec sytuowania na działce budowlanej nowoprojektowanych budynków lub wobec rozbudowy, nadbudowy budynków istniejących. Jak stanowi § 12 ust. 2 rozporządzenia dopuszcza się sytuowanie budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo z decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia stanowi, iż w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz przepisy zawarte w § 13, § 60 i § 271 – § 273, dopuszcza się sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m. Budynek gospodarczo – garażowy będzie usytuowany w granicach działek sąsiednich i zwrócony ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych, na działce o szerokości 8,4 m.

Działka inwestora usytuowana jest w granicach obszaru objętego miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Z., zatwierdzonym uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w Z. z dnia [...] maja 2004 roku (Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...] z dnia [...] lipca 2004 roku, poz. [...]), w jednostce [...]. W § 55 planu zawarte są ustalenia zagospodarowania terenu należącego do miasta Z. m.in.: podstawowe przeznaczenie terenu jako niską zabudowę o funkcji mieszkaniowej (§ 55 ust. 1), a zabudowa gospodarcza nie może przekraczać gabarytów zabudowy inwentarsko – składowej (§ 55 ust. 5), dopuszcza się zabudowę w granicy działki o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej (§ 55 ust. 6), należy zapewnić dojazd do działek z ul. A. (§ 55 ust. 7 pkt a), obowiązek zagospodarowania jako powierzchni aktywnej przyrodniczo – 30% powierzchni działki (§ 55 ust. 8 pkt b), zasady kształtowania zabudowy, tj. maksymalna wysokość zabudowy 3,5 kondygnacji, ale nie więcej niż 15 m, obowiązek kształtowania dachu o nachyleniu nie mniejszym niż 30 stopni, zakaz stosowania dachów płaskich (§ 55 ust. 8 pkt c).

Zdaniem Wojewody, planowany obiekt nie powoduje naruszenia zacytowanych zapisów planu miejscowego. Zgodnie z projektem budowlanym budynek gospodarczo – garażowy ma wysokość 3,8 m (ze ścianą zabezpieczenia przeciwpożarowego 4,1 m), posiada dwuspadowy, drewniany zaimpregnowany środkami ognioochronnymi dach, o nachyleniu 30 stopni. Inwestycja umożliwia dojazd do ul. A., a powierzchnia działki aktywna przyrodniczo wynosi 41%.

Wojewoda, w kontekście zarzutów odwołania zauważył, że w sprawach o pozwolenie na budowę zakres weryfikacji przez organ zawartości dokumentacji projektowej jest ograniczony. Sprawdzenie zgodności z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi, dotyczy wyłącznie projektu zagospodarowania działki. Organ nie może kwestionować sposobu zagospodarowania działki przez inwestora, ani narzucać inwestorowi innych rozwiązań, jeżeli te projektowane są zgodne z prawem. Nadto, odpowiedzialność za prawidłowość zastosowanych elementów projektu architektoniczno – budowlanego spoczywa na projektancie. Badany projekt zawiera elementy i informacje wymagane przez prawo dla prawidłowej oceny danego typu inwestycji. W takim przypadku organ, zgodnie z treścią art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi M. i S. K. wskazali na naruszenie:

1. przepisów rozporządzenia, tj. rozdziału 7, § 271 – § 273, a w szczególności § 271, który precyzuje, z uwagi na przepisy przeciwpożarowe, odległości od budynku projektowanego do budynków sąsiednich;

2. przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, tj. § 55 pkt 55, który nie przewiduje budowy budynku gospodarczo – garażowego;

3. art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 23 ze zm., dalej jako: "K.p.a."), poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, nieodniesienie się do zarzutów odwołania, wybiórcze potraktowanie i niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego i tym samym niewykazanie w przekonywujący sposób w uzasadnieniu decyzji, że były podstawy do wydania zgody na budowę.

Z opisanych powodów skarżący wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżących kosztów postępowania wg norm przepisanych, a także o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W motywach skargi jej autorzy podkreślili, iż planowany budynek nie spełnia wymagań prawa budowlanego, jak również rozporządzenia, które w § 271 nakazuje zachowanie określonych odległości między ścianą wewnętrzną budynku projektowanego, a ścianami zewnętrznymi budynków znajdujących się działkach sąsiednich. W kontekście tego skarżący zwrócili uwagę na usytuowanie budowli na ich działce, względem projektowanego budynku. Na działce skarżących znajduje się budynek gospodarczy, murowany, kryty deskami i usytuowany 4 m od granicy z działką inwestorów. We wschodniej ścianie budynku, skierowanej w stronę działki inwestora, znajdują się dwa otwory drzwiowe. Ponadto na działce skarżących znajduje się również altana (drewniane ściany, kryta deskami i gontami z papy) usytuowana 5,5 m od granicy z działką inwestorów. Altany jeśli mają ściany, są budowlami pełniącymi funkcje użytkowe podobne do budynków gospodarczych, ale podlegają wymogom ustawowym podobnym do wymogów jakim musi odpowiadać garaż wolnostojący (3 lub 4 m od granicy), a warunkiem zgłoszenia i braku sprzeciwu było zachowanie wskazanych odległości od granicy.

Zdaniem skarżących, zgodnie z przepisami § 271 – § 273 rozporządzenia to planowany budynek powinien być zaprojektowany w odległości 7 m (3 m od granicy) od budynku gospodarczego murowanego na działce skarżących i w odległości 12 m (6,5 m od granicy) od altany z drewnianymi ścianami na działce skarżących.

Żaden z organów nie odniósł się do zarzutów skarżących w tej kwestii, a jedyną odpowiedzią Wojewody było pouczenie do jakich celów altana służy.

Ponadto – zdaniem skarżących – zachodnia ściana projektowanego budynku, która miała być posadowiona przy granicy nie spełnia funkcji ściany oddzielania pożarowego określonej w § 272 ust. 3 i § 232 ust. 4 i 5 rozporządzenia.

Planowany budynek, jak wynika z projektu, zaprojektowany jest z elementów ogrodzeniowych, a inwestor nie załączył atestu wytrzymałościowego dla tych elementów. Do budowy budynku zaplanowano wykorzystanie zwykłych betonowych słupów i płyt. Płyty ogrodzeniowe produkowane są o grubości ok. 5 cm w brzegowym wzmocnieniu, natomiast % grubości środkowej płyciny wynosi ok. 2,5 cm, dlatego grubość tej ściany w 70% płaszczyzny wynosi 2,5 cm, dlatego – w ocenie autorów skargi – trudno mówić o "ścianie", a co dopiero o ścianie oddzielenia pożarowego.

Przepis § 271 rozporządzenia wyczerpująco wskazuje odległości jakie powinny być zachowane pomiędzy projektowanymi budynkami, a budynkami istniejącymi na działkach sąsiednich ze względu na przepisy przeciwpożarowe. Inwestor w celu obejścia tych przepisów powołuje się na § 271 ust. 6 rozporządzenia, który stanowi o trwałych urządzeniach gaśniczych wodnych, które według niego pozwalają na zmniejszenie odległości pomiędzy projektowanym budynkiem, a budynkiem na sąsiedniej działce o 50%. Organ pierwszej instancji uznał tą tezę za uzasadnioną i na tej podstawie wydał pozwolenie na budowę budynku przy granicy. Natomiast zgodnie § 271 ust. 6 rozporządzenia, odległość między ścianami zewnętrznymi budynków lub częściami tych ścian może być zmniejszona o 50%, w stosunku do określonej ust. 1 – 5, jeżeli we wszystkich strefach pożarowych budynków, przylegających odpowiednio do tych ścian lub ich części, są stosowane stałe urządzenia gaśnicze wodne, tj. stałe urządzenie wodne miałoby spełniać rolę zmniejszenia odległości to powinno być zaprojektowane zarówno w budynku planowanym, jak i w budynkach na działce sąsiedniej. Ostatecznie można by przyjąć zgodnie z przepisem § 271 ust. 7 rozporządzenia, że sporna odległość może być zmniejszona o 25%, jeżeli we wszystkich strefach pożarowych budynku, przylegających odpowiednio do ściany lub jej części, są zamontowane stałe urządzenia gaśnicze wodne. W takim przypadku odległość zmniejszyłaby się o 25% i wynosiłaby 6 m. Stałe urządzenie gaśnicze wodne winno być naniesione w projekcie budynku. Ponadto w takim przypadku w projektowanym budynku winna być wykonana instalacja centralnego ogrzewania, ponieważ ogrzewanie takich urządzeń wymaga by temperatura w pomieszczeniu nie spadała poniżej +4 stopni C. Wykonanie instalacji wodnego urządzenia gaśniczego wymaga dodatkowo do swojego prawidłowego funkcjonowania przyłącza wodociągowego z sieci miejskiej PE o średnicy 160 mm. Wymóg stosowania takich urządzeń gaśniczych wodnych dotyczy tylko enumeratywnie wymienionych budynków.

Uzasadniając drugi zarzut skarżący napisali, że zgodnie z przepisami miejscowego planu zagospodarowania, tj. § 55 pkt 55 dla terenu należącego do miasta Z. i oznaczonego na rysunku planu symbolem 54MN plan ustala jako podstawowe przeznaczenie terenu niską zabudowę o funkcji mieszkaniowej oraz jako dodatkowe przeznaczenie terenu funkcje zagrodowa lub usługowo – handlową. Pozwolenie na budowę obejmuje budowę budynku gospodarczo – garażowego, którego nie przewiduje plan zagospodarowania. Nie można w tym przypadku mówić, że planowany budynek spełniałby funkcje mieszkaniową, taką funkcje może spełniać garaż, ale jedynie w przypadku gdy znajduje się on w bryle budynku mieszkalnego, a nie jako budynek wolnostojący. Trudno też mówić by spełniał on funkcje zagrodową lub usługowo – handlową, gdyż taka funkcja powinna być wskazana w projekcie budowlanym.

Ponadto, Wojewoda nie przeprowadził postępowania w sposób wyczerpujący, nie wyjaśnił wszystkich okoliczności sprawy, wybiórczo potraktował i niewłaściwie ocenił materiał dowodowy oraz nie uzasadnił w sposób właściwy swojej decyzji, czym naruszył art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a. Ponadto Wojewoda nie odniósł się do kwestii podniesionych w odwołaniu i nie rozpoznał sprawy na nowo w jej całokształcie, a ograniczył się jedynie do powtórzenia argumentacji organu pierwszej instancji, co doprowadziło do tego, że w treści obu decyzji brak jest oceny co do tego, czy i jakie względy przemawiały za wydaniem pozwolenia na budowę.

Kontestowana decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż złożony przez inwestora wniosek nie odpowiadał wymogom przewidzianym w przepisach prawa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zaprezentowane w motywach kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2016 roku oddalił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do regulacji art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej jako: "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż Sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 P.p.s.a.).

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" P.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi w całości lub w części, sąd ją oddala w całości lub w części (art. 151 P.p.s.a.).

W stanie faktycznym sprawy przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody [...] utrzymująca w mocy decyzję Starosty [...] w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku gospodarczo – garażowego przewidzianej do realizacji na działce nr ewid. [...] przy ul. A 13 w Z. Odwołanie od decyzji pierwszej instancji, a następnie skargę do sądu administracyjnego wywiedli współwłaściciele sąsiedniej nieruchomości – M. i S.K.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w sprawie stanowiły przepisy powołanej już wcześniej ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Na mocy art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego – w stanie prawnym obowiązującym w dacie orzekania przez organy administracji – przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 roku o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6;

4) wykonanie – w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu – przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu – lub jego sprawdzenia – zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 Prawa budowlanego.

W razie stwierdzenia naruszeń w powyższym zakresie, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę (art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego). Podkreślić także należy, iż zgodnie z treścią art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W cytowanym przepisie art. 35 Prawa budowlanego został określony zakres działania organu administracji architektoniczno – budowlanej przy zatwierdzaniu projektu budowlanego i wydawaniu pozwolenia na budowę. Warto zwrócić uwagę, że właściwy organ został przede wszystkim pozbawiony możliwości ingerencji w zawartość merytoryczną projektu. Ocenie organu może podlegać jedynie zgodność przyjętych rozwiązań z prawem i to w zakresie ściśle określonym w ustawie. Dopuszczalne jest jedynie sprawdzenie zgodności projektu budowlanego (a więc projektu zagospodarowania działki i projektu architektoniczno – budowlanego) z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy oraz wymaganiami ochrony środowiska. Projekt zagospodarowania działki lub terenu podlega sprawdzeniu tylko pod kątem zgodności z przepisami, w tym zwłaszcza techniczno – budowlanymi (np. warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie). Do obowiązków organu należy również sprawdzenie kompletności projektu budowlanego, w tym czy posiada on wszystkie wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia (art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego), a także sprawdzenie, czy projekt ten został sporządzony przez osobę posiadającą właściwe (w rozumieniu przepisów rozdziału 2 Prawa budowlanego) uprawnienia budowlane.

W stanie faktycznym sprawy organ pierwszej instancji uznał, że złożony przez inwestora projekt budowlany jest kompletny, a zamierzenie inwestycyjne nie narusza żadnego z przepisów Prawa budowlanego, jest zgodna z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Konsekwencją powyższego stanowiska było wydanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.

W treści argumentacji skargi autorzy skargi sprzeciwili się planowanej lokalizacji projektowanego budynku, który ma znajdować się w granicy z ich nieruchomością. W tym miejscu podkreślić wypada, iż zapisy miejscowego planu zagospodarowania dopuszczają zabudowę w granicy działki, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej (§ 55 pkt 55 ust. 6 planu miejscowego). Ponadto – jak niewątpliwie słusznie wskazał Wojewoda – planowana lokalizacja budynku jest zgodna z przepisami rozporządzenia, w szczególności § 12 ust. 2 rozporządzenia, który dopuszcza lokalizację budynku w granicy z działką sąsiednią, gdy wynika to z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wobec zacytowanej treści § 55 pkt 55 ust. 6 planu miejscowego nie może być przedmiotem sporu, że w sprawie możliwa jest lokalizacja obiektu w granicy nieruchomości. Ponadto, takie umiejscowienie budynku jest możliwe także z uwagi na przepis § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia, który to dopuszcza sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy na działce o szerokości mniejszej niż 16 m. Inwestowana nieruchomość ma szerokość 8,4 m, a w ścianach szczytowych nie zaplanowano ani otworów okiennych, ani drzwiowych. Z tych powodów wskazany zarzut autorów skargi, jako nieuzasadniony, nie zasługuje na uwzględnienie.

Uzupełniając powyższe należy podkreślić, że organ administracji architektoniczno – budowlanej dokonał oceny zamierzenia inwestycyjnego wedle kryteriów przewidzianych w art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Zgodnie z treścią tego przepisu, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ sprawdza m.in. zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi. Lokalizacja planowanego obiektu jest w pierwszej kolejności decyzją inwestora, która musi uzyskać akceptację organu administracji architektoniczno – budowlanej. Organ dokonując oceny zgodności założonej przez inwestora lokalizacji budynku uwzględnia tylko treść przepisów prawnych, przede wszystkim warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W sprawie organ uwzględniając treść tychże przepisów stwierdził, że zaplanowana przez inwestora lokalizacja odpowiada przepisom prawa. Organ nie może ingerować w projekt budowlany narzucając inwestorowi rozwiązania techniczne.

Podkreślić również wypada, że przedmiotem uwagi projektanta była kwestia zacienienia budynków mieszkalnych na sąsiedniej działce, co znajduje swoje potwierdzenie w treści projektu budowlanego. Stosowną analizę projektant przeprowadził z uwzględnieniem przepisu § 13 ust. 1 i 2, § 57 i § 60 rozporządzenia podkreślając, że cień rzucany przez projektowany budynek rozciąga się na odległość 144 cm, a najbliższy budynek mieszkalny zlokalizowany jest w odległości 9,6 m. Ponadto, ochronie przed zacienieniem podlegają wyłącznie pomieszczenia mieszkalne, ochronie nie podlega zacienienie działki (por. np. wyroki WSA: w Łodzi z dnia 28 czerwca 2011 roku, II SA/Łd 497/11; z dnia 25 sierpnia 2010 roku, II SA/Łd 279/10; w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 maja 2014 roku, II SA/Go 212/14; w Warszawie z dnia 26 listopada 2004 roku, IV SA 2427/03 i inne; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl). Z przywołanej analizy wynika, że planowany obiekt powodował będzie zacienienie tylko działki skarżących, a nie pomieszczeń mieszkalnych w ich budynku.

Jak słusznie wskazał Wojewoda na uwzględnienie nie zasługują podnoszone przez skarżących już na etapie postępowania administracyjnego, zarzuty wskazujące na naruszenie przepisów bezpieczeństwa przeciwpożarowego (§ 271 – § 273 rozporządzenia). Dostrzec wypada, iż projektant w projekcie budowlanym (rysunek nr 4 – rzut dachu) wskazał, że ściany szczytowe posadowione w granicy z sąsiednimi nieruchomościami to ściany oddzielenia przeciwpożarowego o grubości 10 cm i wysokości przekraczającej poziom dachu o 30 cm. W obliczu tego twierdzenia skarżących odnośnie szerokości ścian szczytowych, jako nieuzasadnione, nie mogą zyskać poparcia. Ponadto, jak wskazał organ odwoławczy, zgodnie z przepisem § 213 pkt 3 rozporządzenia, określone w § 212 rozporządzenia wymagania dotyczące klasy odporności pożarowej budynków nie dotyczą wolnostojących garaży o liczbie stanowisk postojowych nie większej niż 2. Planowana inwestycja to budynek gospodarczo – garażowy jednostanowiskowy.

Na uwzględnienie nie zasługuje także argument, że planowana inwestycja jest sprzeczna z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Inwestowana nieruchomość zlokalizowana jest w jednostce oznaczonej symbolem 54MN, dla którego przeznaczenie podstawowe to niska zabudowa o funkcji mieszkaniowej, przy czym zabudowa gospodarcza nie może przekraczać gabarytów zabudowy inwentarsko – składowej. Planowany przez inwestorów budynek ma pełnić funkcje gospodarczo – garażową, która niewątpliwie towarzyszy podstawowemu przeznaczeniu nieruchomości, czyli zabudowie mieszkaniowej. Planowany obiekt także swoimi gabarytami nie naruszy regulacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Strona skarżąca w skardze zwróciła uwagę także na naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a. Odnosząc się do tych argumentów podkreślić wypada, iż w toku postępowania organy stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 K.p.a.). Organy prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (art. 8 K.p.a.), zatem są zobowiązane w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 K.p.a.) i dopiero na podstawie całokształtu materiału dowodowego oceniają, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 K.p.a.), co powinno znaleźć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu skonstruowanym stosownie do wymagań określonych w art. 107 § 3 K.p.a. Wbrew twierdzeniom skarżących postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone w sposób odpowiadający wymaganiom określonym w zacytowanych przepisach, wszystkie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione, co zyskało swoje potwierdzenie w treści dokumentów załączonych do akt administracyjnych i w treści uzasadnienia rozstrzygnięć organów administracji. Niewątpliwie, zakres postępowania wyjaśniającego w sprawie związany jest z przedmiotem tego postępowania, zatem obejmuje tylko czynności mające wpływ na rozstrzygnięcie. To, że organ nie uznał argumentów skarżących, którzy domagali się uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę, nie świadczy o tym, że postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone z naruszeniem wymienionych przepisów.

Końcowo skład orzekający zwraca uwagę na ugruntowany w judykaturze pogląd, że sprzeciw właściciela (współwłaścicieli) sąsiedniej nieruchomości nie może blokować planów inwestycyjnych osoby, która legitymuje się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Jednocześnie – jak wskazano wcześniej – gdy spełnione są wszystkie warunki formalne, organ administracji architektoniczno – budowlanej nie może odmówić wydania pozwolenia na budowę (art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego).

W kontekście powyższego zwrócić uwagę wypada na treść regulacji art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego. Przepis ten stanowi, że obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno – budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając m.in. poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, że pojęcie uzasadnionych interesów osób trzecich winno być interpretowane w oparciu o przesłanki obiektywne, a więc w oparciu o zgodność z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi, z normami obowiązującymi w budownictwie. Jeżeli zatem postępowanie prowadzone w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wykaże sprzeczność z powyższymi wymogami, to spowodowane w wyniku jej realizacji dolegliwości dla otoczenia mogą zostać zakwalifikowane jako naruszające "uzasadnione interesy osób trzecich" (por. np. wyrok NSA z dnia 1 lutego 2001 roku, IV SA 2085/98; wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 listopada 2009 roku, VII SA/Wa 1476/09 i inne). Wobec niestwierdzenia naruszenia przepisów Prawa budowlanego, w tym przepisów techniczno – budowlanych, jak i norm planistycznych, Sąd uznał, że w sprawie nie doszło do naruszenia uzasadnionych interesów osób trzecich występujących w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji.

Konkludując, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec tego Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi.

DC