Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 15 grudnia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia del. WSA Tamara Dziełakowska po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2017 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. K. i S. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Łd 538/16 w sprawie ze skargi M. K. i S. K. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...], znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Łd 538/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę M. K. i S. K. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...], znak [...].

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę kasacyjną wnieśli M. K. i S. K. podnosząc zarzuty naruszenia:

1) § 213 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez jego zastosowanie polegające na przyjęciu, że wymagania dotyczące klasy odporności pożarowej budynków nie dotyczą garaży wolnostojących o liczbie stanowisk postojowych nie większej niż dwa;

2) § 271 i § 272 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez ich niezastosowanie w sprawie w sytuacji, gdy sprawa dotyczy budynku projektowanego przy granicy działki;

3) Przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Zelów zatwierdzonego uchwałą Nr XXII/142/2004 Rady Miejskiej w Zelowie z dnia 20 maja 2004 r. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że budynek gospodarczo-garażowy stanowi zabudowę mieszkaniową;

4) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej jako P.p.s.a.) poprzez oddalenie skargi w sytuacji, gdy decyzja Wojewody Łódzkiego została wydana z naruszeniem § 271 - 273 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie uzasadniającym jej uchylenie ze względu na istotne naruszenie przepisów postępowania w szczególności polegające na błędnym ustaleniu przez organy stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że ściana oddzielenia przeciwpożarowego posiada grubość 10 cm, podczas gdy w rzeczywistości jest to 7 cm.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, a ponadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Skarżący kasacyjnie na podstawie art. 182 § 2 P.p.s.a. zrzekli się rozprawy a żadna ze stron nie zażądała jej przeprowadzenia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Nadto stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 193 P.p.s.a. zdanie drugie uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalającego skargę kasacyjną ogranicza się do oceny zarzutów skargi kasacyjnej.

Wobec tego, że skarżący kasacyjnie w oparciu o art. 182 § 2 P.p.s.a. zrzekli się rozprawy a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy, niniejszą skargę kasacyjną NSA rozpoznawał na posiedzeniu niejawnym.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna wniesiona przez M. K. i S. K. nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zarzuty naruszenia § 213, § 271 i § 272 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422) nie mogły być przedmiotem merytorycznej oceny przez Naczelny Sąd Administracyjny. Z art. 176 P.p.s.a. wynika, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych. Nieodzownym elementem konstrukcyjnym skargi kasacyjnej jest m.in. wskazanie podstaw kasacyjnych oraz ich uzasadnienie. Przez przytoczenie podstawy kasacyjnej należy rozumieć wskazanie konkretnej jednostki redakcyjnej określonego aktu prawnego. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych.

Paragraf 213 ww. rozporządzenia składa się z czterech jednostek redakcyjnych - punktów, które podzielone są jeszcze na podpunkty. Paragraf 271 ww. rozporządzenia podzielony jest na 12 jednostek redakcyjnych (ustępów) zaś § 273 tego rozporządzenia podzielony jest na sześć jednostek redakcyjnych (ustępów). W skardze kasacyjnej wskazano ogólnie na naruszenie ww. przepisów nie wskazując, który punkt lub ustęp został naruszony. Z kolei podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w ogóle nie zawiera wskazania jaki przepis lub przepisy tego planu zostały naruszone. Nie jest zaś rolą Naczelnego Sądu Administracyjnego precyzowanie zarzutów skargi kasacyjnej i ustalanie, które w istocie przepisy wymienionych artykułów, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, zostały naruszone.

Nie znajduje uzasadnienia zarzut naruszenia art. 151 P.p.s.a. Z przepisu tego wynika, że w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala. Przepis ten ma więc charakter swoistej "instrukcji" dla Sądu, jakiej treści rozstrzygnięcie ma wydać, gdy uzna, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Może on tym samym być naruszony tylko wówczas, gdy Sąd uznając, że skarga zasługuje na uwzględnienie wydaje orzeczenie oddalające skargę lub gdy Sąd uznając, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie uwzględnia ją. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i w konsekwencji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie polegające na jej oddaleniu.

Niezasadny jest też zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. Przepis ten miałby zastosowanie wówczas, gdyby istniały podstawy do uwzględnienia skargi przez Sąd I instancji. W sytuacji, gdy Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skargę należało oddalić brak było podstaw do zastosowania ww. przepisu.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a. w zw. z art. 182 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.