drukuj    zapisz    Powrót do listy

6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty, , Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Po 625/06 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2006-11-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Po 625/06 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2006-11-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2006-06-26
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Janusz Ruszyński /przewodniczący sprawozdawca/
Maciej Jaśniewicz.
Roman Wiatrowski.
Symbol z opisem
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
Sygn. powiązane
II FSK 606/07 - Wyrok NSA z 2008-07-15
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Ruszyński /spr./ Sędziowie as.sąd.WSA Maciej Jaśniewicz as.sąd. WSA Roman Wiatrowski Protokolant st.sekr.sąd. Urszula Kosowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2006 r. sprawy ze skargi W. i M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2006 r. oddala skargę. /-/ R.Wiatrowski /-/ J.Ruszyński /-/ M.Jaśniewicz

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]2006 r. nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy P. z dnia [...]2006 r. w sprawie wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2006.

Uzasadniając decyzję organ odwoławczy stwierdził, że przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości stanowi budynek letniskowy o pow. [...] m². Organ podatkowy zastosował stawki podatkowe dla budynków pozostałych w wysokości 0,15 zł od 1 m² przewidziane w Uchwale Rady Gminy P. nr [...] z dnia [...] 2005 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości – dla budynków pozostałych 6,17 zł od 1 m² oraz dla gruntów 0,15 zł od 1 m².

W skardze na powyższą decyzję W. i M. B. wnieśli o uchylenie decyzji organów obu instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucili:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych poprzez przyjęcie, iż budynek położony w O. przy ul. [...] jest budynkiem należącym do kategorii budynków pozostałych w rozumieniu powoływanej powyżej ustawy, nie jest zaś budynkiem mieszkalnym w związku z czym za budynek ten wymierzono stronie skarżącej podatek wyższy, niż to wynika z przepisów prawa,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane poprzez przyjęcie, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz pozwolenie na budowę budynku jest faktem przesądzającym o wysokości podatku o nieruchomości w świetle ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,

3. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, w postaci art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego zobowiązującego organy administracyjne do działania na podstawie przepisów prawa, poprzez uznanie, iż przesądzającym faktem o wymiarze podatku jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz pozwolenie na budowę,

4. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, w postaci art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego formułującego zasadę, iż w toku postępowania organy administracyjne stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli poprzez nieuwzględnieniu przy podejmowaniu decyzji faktu, iż budynek stanowiący własność skarżących jest ich stałym miejscem zamieszkania w rozumieniu art. 25 Kodeksu cywilnego i to właśnie tam znajduje się ich centrum spraw życiowych. Budynek ten służy zaspokojeniu podstawowych potrzeb mieszkaniowych, nie jest i nie będzie wykorzystywany do celów rekreacyjnych. Skarżący nie są ponadto właścicielami żadnego innego mieszkania. Budynek letniskowy został przez skarżących wybudowany jako budynek mieszkalny z zamiarem zamieszkania w nim na stałe po przejściu na emeryturę,

5. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, w postaci art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego w postaci pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, gdyż w latach 2004 i 2005 budynek będący własnością strony skarżącej był uznawany przez władze gminy za budynek mieszkalny i w takiej też wysokości był wymierzany podatek, natomiast w 2006 r., strona skarżąca otrzymała decyzję administracyjną, w której Wójt Gminy P., pomimo braku zmian stanu faktycznego oraz prawnego uzasadniającego jakąkolwiek zmianę w kwestii wysokości podatku, wymierzył podatek od nieruchomości w wysokości jak za inny budynek w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 stycznia 19991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Niesporne w sprawie jest to, że skarżący są właścicielami gruntu o pow. [...] m² oraz budynku na tym gruncie o pow. [...]m² położonych w O. przy ul. [...] na działce nr [...].

Niesporne jest też to, że powyższa działka zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla letniskowego W.-O. przeznaczona jest na teren zabudowy letniskowej.

Niesporne jest wreszcie to, że skarżący pobudowali budynek letniskowy całoroczny na podstawie pozwolenia na budowę z dnia [...]2001 r. opiewającego na taki właśnie budynek.

Od 01 stycznia 2003 r. do ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych wprowadzono nowe uregulowanie. Zgodnie z treścią art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy użyte w ustawie podatkowej określenie "budynek", oznacza obiekt budowlany w rozumieniu prawa budowlanego.

Ustawa podatkowa odsyła więc od 01 stycznia 2003 r. do odpowiedniego stosowania pojęcia budynku wprost do prawa budowlanego. W świetle tego uregulowania dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie ma znaczenia przeznaczenie gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego.

Nie powinno budzić wątpliwości to, że od 01 stycznia 2003 r. niedopuszczalne jest funkcjonowanie w obrocie prawnym aktów /decyzji/ sprzecznych. Nie może w tym obrocie co do tego samego przedmiotu funkcjonować pojęcie budynku mieszkalnego i budynku letniskowego. W przypadku pozwolenia na budowę budynku letniskowego /nawet całorocznego/ opodatkowanie tego budynku według stawek przewidzianych dla budynków mieszkalnych będzie możliwe dopiero po uzyskaniu przez skarżących zgody /decyzji/ o zmianie przeznaczenia budynku letniskowego na mieszkalny.

Przedmiot opodatkowania wskutek odwołania do prawa budowlanego określony w pozwoleniu na budowę stanowi podstawę do zastosowania stawki przewidzianej dla budynków pozostałych a nie mieszkalnych.

Sąd podziela argumentację zawartą w Gminnym Poradniku Podatkowym autorstwa L.Etela, M.Popławskiego i R.Dowgiera Tom 2 Tax Press str. 225. Wynika z niej, że:

argumentem przemawiającym za przyjęciem decydującego znaczenia dokumentacji architektoniczno-budowlanej przy zaliczeniu danego budynku do kategorii budynków mieszkalnych, jest wprowadzenie w znowelizowanej ustawie o podatkach i opłatach lokalnych bezpośredniego odesłania do przepisów ustawy. Prawo budowlane w zakresie zaliczania danego obiektu do obiektów budowlanych. Skoro z art. 1a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że użyte w niej określenie budynek oznacza "obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego /.../, a zasady wznoszenia i eksploatacji obiektów budowlanych oraz tryb wydawania w tych kwestiach decyzji reguluje ustawa – Prawo budowlane, to zasadne wydaje się stosowanie tych regulacji przy wymiarze podatku od nieruchomości. W tej sytuacji pozbawiona zostaje racji bytu argumentacja NSA powołana w zaprezentowanych w innym stanie prawnym uchwałach, która opierała się na założeniu, że skoro ustawa o podatkach i opłatach lokalnych samodzielnie, bez jakiegokolwiek odesłania w tym zakresie do innych aktów prawnych, w tym prawa budowlanego, definiowała na swoje potrzeby pojęcie budynku, to brak było podstaw do tego, aby przy ustalaniu zakresu terminu "budynek mieszkalny" tymi innymi aktami się posiłkować, a zatem należało przyjąć jego potoczne znaczenie.

W związku z powyższym od dnia 01 stycznia 2003 r. w pełni zasadne wydaje się przyjęcie, że przy zaliczaniu danego budynku do kategorii budynków mieszkalnych, o których mowa w art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, decydujące znaczenie ma dokumentacja budowlana danego obiektu. Jeżeli wynika z niej, że mamy do czynienia z budynkiem mieszkalnym, to tak powinien traktować go organ podatkowy przy wymiarze podatku od nieruchomości. Do momentu uzyskania przez właściciela decyzji o zmianie sposobu użytkowania budynku letniskowego na mieszkalny, powinien być on obciążony podatkiem wg stawek pozostałych. Stanowisko to jest wprawdzie niezgodne z zaprezentowanymi uchwałami NSA, ale jeszcze raz trzeba podkreślić, że uchwały te zapadły jeszcze na gruncie starego stanu prawnego. Ponadto dodatkowym argumentem przemawiającym za koniecznością uzyskania zmiany pozwolenia na budowę w celu opodatkowania budynku letniskowego stawką dla budynków mieszkalnych, może być wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2002 r., o sygn. I SA/Łd 2272/2000 w którym Sąd uznał, że nie jest uprawniony wniosek, że dokonanie przez podatnika faktycznej zmiany sposobu wykorzystywania budynku stanowi podstawę do obniżenia stawki podatku. Wpływ na wysokość opodatkowania ma, zdaniem Sądu, tylko taka zmiana sposobu wykorzystywania, która pozostaje w zgodzie z wymaganiami formalnymi określonymi w art. 72 ustawy – Prawo budowlane.

Należało zatem uznać, że zaskarżone decyzje nie naruszają art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Organy podatkowe nie naruszyły też zasady zaufania do organów Państwa wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, która ma w sprawie zastosowanie / a nie art. 8 Kpa/.

Zasada ta obliguje organy podatkowe do postępowania starannego i merytorycznie poprawnego, w którym przeprowadza się wnioskowane dowody, traktuje się równo interes podatnika i Skarbu Państwa, nie zmienia się ocen tych interesów, a wątpliwości nie rozstrzyga się na niekorzyść podatnika.

Wymierzenie skarżącym w latach 2004-2005 podatku od nieruchomości /budynku letniskowego/ według stawek przewidzianych dla budynków mieszkalnych narusza zasadę zaufania do organów Państwa, ale nie uzasadnia uchylenia decyzji.

Należy bowiem zwrócić uwagę na to, że zmienił się stan prawny / od 01.01.2003 r./, a orzecznictwo dotyczące poprzednio obowiązującego prawa było rozbieżne.

Organy samorządowe nie wypracowały jeszcze jednolitego decydowania o opodatkowaniu budynków letniskowych.

Stan prawny obowiązujący od 01 stycznia 2003 r. obligował do wydawania decyzji zgodnie z wolą ustawodawcy.

Zasada zaufania nie może być rozumiana jako konieczność wydawania decyzji sprzecznych z obowiązującym prawem i powielających poprzednie / z lat 2004 i 2005 / błędy.

Z powyższych względów skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ oddalono.

/-/ R.Wiatrowski /-/ J.Ruszyński /-/ M.Jaśniewicz

uk



Powered by SoftProdukt