Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Sławomir Presnarowicz, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2006 r. sygn. akt I SA/Po 625/06 w sprawie ze skargi W. B. i M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 4 maja 2006 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2006 r. oddala skargę kasacyjną.

II FSK 606/07

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 listopada 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie o sygnaturze akt I SA/Po 625/06, oddalił skargę W. i M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 4 maja 2006 roku w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2006 rok. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Wójta Gminy P. z dnia 21 lutego 2006 roku w sprawie łącznego zobowiązania pieniężnego na 2006 rok. Organy podatkowe stwierdziły, że przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości stanowił w rozpoznawanej sprawie budynek letniskowy o powierzchni 80 metrów kw. Organy podatkowe zastosowały stawki podatkowe dla budynków pozostałych w wysokości 0,15 zł od 1 metra kw., przewidziane w Uchwale Rady Gminy P. nr [...] z dnia 18 listopada 2005 roku w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości dla budynków pozostałych 6,17 złotych od 1 metra kw., oraz dla gruntów 0,15 zł od 1 metra kw.

2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w zaskarżonym wyroku ocenił, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 4 maja 2006 roku nie narusza prawa. Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie nie było sporne to, że skarżący są właścicielami gruntu o powierzchni 300 metrów kw., oraz budynku na tym gruncie o powierzchni 80 metrów kw., położonej w O. przy ulicy L. na działce nr [...]. Niesporne było także to, że działka ta zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla letniskowego W. – O. przeznaczona jest na teren zabudowy letniskowej. Poza sporem pozostaje również to, że skarżący pobudowali budynek letniskowy całoroczny na podstawie pozwolenia na budowę z dnia [...] roku. W dalszej kolejności Sąd wskazał, że od 1 stycznia 2003 roku, do ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 roku Nr 121, poz. 844) wprowadzono nowe uregulowanie. Zgodnie z treścią art. 1a ust. 1 pkt 1 tej ustawy użyte w ustawie podatkowej określenie "budynek" oznacza obiekt budowlany w rozumieniu prawa budowlanego. W dalszej kolejności Sąd argumentował, że przedmiot opodatkowania wskutek odwołania do prawa budowlanego określony w pozwoleniu na budowę stanowi przesłankę do zastosowania stawki przewidzianej dla budynków pozostałych, a nie mieszkalnych. Przy zaliczaniu danego budynku do kategorii budynków mieszkalnych, o których mowa w art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, decydujące znaczenie ma dokumentacja budowlana danego obiektu. Jeżeli wynika z niej, że mamy do czynienia z budynkiem mieszkalnym, to w ocenie Sądu, tak powinien traktować go organ podatkowy przy wymiarze podatku od nieruchomości. W wyroku wskazano również, że do momentu uzyskania przez właściciela decyzji o zmianie sposobu użytkowania budynku letniskowego na mieszkalny, powinien być on obciążony podatkiem według stawek pozostałych. Sąd uznał zatem, że objęta skargą decyzja nie narusza art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych.

3. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego M.B. zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię w postaci naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 1 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz na podstawie art. 174 pkt 2 w związku z art. 145 § 1 pkt 3 w związku z art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz art. 121, art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 191 tej ustawy poprzez naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podnosząc te zarzuty autor skargi kasacyjnej domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości oraz stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. oraz Wójta Gminy P.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej argumentowano, że ustawodawca w art. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazał, jak należy rozumieć słowo "budynek". Jest to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W świetle tego przepisu, w ocenie autora skargi kasacyjnej, każdy dom letniskowy jest budynkiem i podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. W celu zaś, jak argumentowano w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, ustalenia właściwej stawki podatku należy odwołać się do art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Sąd wedle oceny podatnika błędnie bowiem przyjął, że art. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dopuścił odpowiednie stosowanie dla celów ustawy podatkowej, przepisów prawa budowlanego. Aby ustalić czy dany budynek jest mieszkalny dla potrzeb ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy w opinii strony wnoszącej skargę kasacyjną, odwołać się do językowej wykładni pojęcia budynek mieszkalny i uznać, że jest nim budynek nadający się do zamieszkania w sposób ciągły, bez ograniczeń.

Strona wnosząca skargę kasacyjną zgodziła się również ze stanowiskiem Sądu stosowanie do którego, w zakresie kwalifikacji budynków do celów podatkowych znaczenie ma ich dokumentacja projektowo – techniczna. Dalej argumentowano, że przedmiotowy budynek został zaprojektowany jak dom całoroczny i spełnia wymogi stawiane budynkom mieszkalnym. Podatnicy zaś przebywają w nim w ciągu całego roku.

W końcowej części uzasadnienia skargi kasacyjnej zarzucono Sądowi wadliwe przeprowadzenie postępowania dowodowego dotyczącego zakwalifikowania spornego budynku jako budynku mieszkalnego.

4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a zatem należało ją oddalić. Rozpoznając zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej należy w pierwszej kolejności odnieść się do tych z nich, które dotyczą naruszenia przez Sąd przepisów postępowania, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy i rzutujących na ocenę ustalenia przez organy podatkowe stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Dopiero bowiem po stwierdzeniu, że ustalony stan faktyczny jest prawidłowy można poddać analizie zarzut naruszenia prawa materialnego. Przypomnieć również należy, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia, którego najistotniejszym elementem sąd podstawy oraz zarzuty. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej. Według art. 183 § 1 u.p.p.s.a. Sąd ten rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie kwestie nieważności postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania w skardze kasacyjnej konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego, uchybił Sąd, uzasadnienia zarzutu, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, konieczne jest wskazanie dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzuty rozpoznawanej skargi kasacyjnej wszystkich tych kryteriów nie spełniają. W ramach podstawy kasacyjnej wymienionej w art. 174 punkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dotyczącej naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, autor skargi kasacyjnej wskazał, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w zaskarżonym wyroku naruszył art.120, art.121, art.122, art. 187 § 1 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej. Strona wnosząca skargę kasacyjną nieprawidłowo jednak odniosła je do objętego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji. Wydawanie bowiem decyzji z zastosowaniem tych przepisów należy do organów podatkowych, a nie sądu administracyjnego. Nadto, uzasadniając te zarzuty wskazano na uchybienia Sądu w zakresie błędnego i wadliwego przeprowadzenia, w toku sądowej kontroli decyzji postępowania dowodowego, w tym pominięcia oświadczenia A.M., projektanta spornego budynku. Zarzucono także nieuwzględnienie przez Sąd treści pozwolenia na budowę dotyczącego budowy przedmiotowego budynku całorocznego. Zarzuty te ocenić należy jako całkowicie nieprawidłowe. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu dokonując sądowej kontroli decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 4 maja 2006 roku orzekał, stosownie do art. 133 § 1 u.p.p.s.a., na podstawie materiału faktycznego i dowodowego zgromadzonego w toku postępowania podatkowego, a znajdującego się w aktach sprawy. Sąd nie przeprowadzał zatem postępowania dowodowego i nie mógł naruszyć jego zasad. W ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie ma bowiem przepisu, który wprost zobowiązywałby sąd administracyjny do dokonywania ustaleń faktycznych.

Z petitum skargi kasacyjnej ani treści jej uzasadnienia nie wynika też, jakiego aktu normatywnego dotyczy wskazany tam zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 3. Skarga kasacyjna oraz jej zarzuty powinny być zaś ujęte w sposób szczegółowy, poprzez wskazanie konkretnych przepisów prawa, których naruszenia dopuścił się sąd I instancji, by Naczelny Sąd Administracyjny mógł otrzymać wyczerpujące przedstawienie wytkniętych wad. Zarzuty rozpoznawanej skargi kasacyjnej tego kryterium nie spełniają.

Na uwzględnienie nie zasługują również podniesione przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną dotyczące błędnej wykładni art. 1a ust. 1 pkt 1 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Uzasadniając te zarzuty autor skargi kasacyjnej w rzeczywistości wskazał na uchybienia dotyczące przepisów postępowania, a mianowicie pominięcie przez Sąd okoliczności zamieszkiwania przez skarżących w przedmiotowym budynku przez cały rok. Uzasadniać to miało, w ocenie podatnika, konieczność zastosowania w oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych niższej stawki podatku od nieruchomości. Autor skargi kasacyjnej nie podniósł jednak stosownego zarzutu w tym zakresie, to jest naruszenia przez Sąd art. 141 § 4 u.p.p.s.a. co uniemożliwiło sądowi kasacyjnemu dokonanie w tym zakresie merytorycznej oceny objętego skargą kasacyjną wyroku.

Wymogi konstrukcyjne skargi kasacyjnej, o których mowa w art. 176 u.p.p.s.a., wskazują, iż dla prawidłowej konstrukcji tego środka zaskarżenia oraz wyznaczenia jej granic, niezbędne jest poprawne sformułowanie wniosku o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Rozpoznawana skarga kasacyjna tego wymogu nie spełnia. W myśl art. 185 § 1 u.p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej uchyla zaskarżone orzeczenie w całości lub w części i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał orzeczenie. Natomiast stosownie do art. 188 u.p.p.s.a. w przypadku kiedy nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a zachodzi jedynie naruszenie prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny może uchylić zaskarżone orzeczenie oraz rozpoznać skargę. Sformułowany zatem przez autora skargi kasacyjnej wniosek, w którym domagał się on uchylenia wyroku w całości oraz stwierdzenia nieważności objętej skargą decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. nie był prawidłowy i również uniemożliwił sądowi kasacyjnemu merytoryczne rozpoznanie skargi kasacyjnej.

Wskazując na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.