Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Iwona Dąbrowska (sprawozdawca) Sędzia WSA – Janusz Walawski Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2014 r. sprawy ze skargi E. N. na bezczynność P. S. A. z siedzibą w W. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia [...] lipca 2013 r. 1. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowania w sprawie; 3. zasądza od P. S. A. z siedzibą w W. na rzecz skarżącej E. N. kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. pełnomocnik E. N. zwrócił się do P. S. A. z siedzibą w W. z wezwaniem do podjęcia negocjacji w przedmiocie ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez Spółkę z nieruchomości składającej się z działki o numerze ewidencyjnym [...] położonej w P., dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą o numerze [...] oraz ustanowienia na tej nieruchomości służebności przesyłu, za wynagrodzeniem.

Jednocześnie w tym piśmie został zawarty wniosek w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) o przesłanie kserokopii wszelkich decyzji administracyjnych oraz innych dokumentów, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych, posadowionych na nieruchomości należącej do E. N., a będących własnością Spółki. Pełnomocnik wnioskodawczyni zwrócił się o udostępnienie żądanych dokumentów w terminie 30 dni, pod rygorem skierowania skargi do sądu administracyjnego, podkreślając jednocześnie, że Spółka, jako przedsiębiorstwo przesyłowe, jest zobowiązana do stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Następnie pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r. pełnomocnik wnioskodawczyni skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę, w której zarzucił Spółce P. S. A. z siedzibą w W. bezczynność polegającą na:

1. nieudostępnieniu informacji publicznej na wniosek z dnia [...] lipca 2013 r. w terminie wskazanym w art. 13 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przy jednoczesnym,

2. niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy, o której mowa w pkt 1.

Pełnomocnik skarżącej wniósł o stwierdzenie bezczynności Spółki oraz zobowiązanie do udzielenia informacji w żądanym zakresie i w żądanej formie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając skargę, pełnomocnik wskazał, że Spółka, jako podmiot wykonujący zadania publiczne w postaci dystrybuowania energii elektrycznej, podlega obowiązkom wynikającym z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej z mocy art. 4 ust. 1 pkt 5 tej ustawy. Wobec powyższego, żądanie udostępnienia decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych dotyczy "sprawy publicznej" i nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy.

Jednocześnie pełnomocnik skarżącej wskazał, że niniejsza skarga jest dopuszczalna w świetle przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r. poz. 270, z późń. zm.), albowiem po pierwsze złożenie skargi na bezczynność nie jest obwarowane terminem do jej wniesienia, ponieważ tak długo, jak trwa stan bezczynności, możliwe jest jej skuteczne wniesienie. Po drugie, skarga na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie musi być poprzedzona wniesieniem środków zaskarżenia przewidzianych w procedurze administracyjnej. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) ma bowiem zastosowanie do spraw z zakresu informacji publicznej jedynie w przypadku podjęcia decyzji o odmowie jej udostępnienia. Udostępnienie zaś następuje w drodze czynności materialno-technicznej, od której nie są przewidziane żadne środki zaskarżenia, zarówno w ustawie o dostępie do informacji publicznej, jak i w k.p.a.

Uzasadniając faktyczne motywy skargi, pełnomocnik wskazał, że od momentu złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej do chwili wniesienia skargi nie otrzymał żądanych we wniosku dokumentów. Skarga jest zatem zasadna.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Spółki P. S. A. z siedzibą w W. wniósł o jej odrzucenie, alternatywnie o jej oddalenie lub umorzenie postępowania.

Argumentując powyższe stanowisko, pełnomocnik wskazał, że Spółka nie udzieliła odpowiedzi na wniosek pełnomocnika skarżącej z dnia [...] lipca 2013 r. albowiem nie wykazał on prawidłowego umocowania do występowania w jej imieniu. Ciąg pełnomocnictw załączony do wniosku zawierał braki zarówno w kwestii daty udzielenia przez K. [...] Spółka Komandytowo-Akcyjna J. K. z siedzibą w L. pełnomocnictwa radcy prawnemu L. B. do reprezentowania E. N., jak również nie został załączony odpis z KRS dotyczący K. [...] Spółki Komandytowo-Akcyjnej J. K., zatem nie można było stwierdzić kto jest osobą uprawnioną do reprezentacji tej Spółki.

Dopiero bezpośrednie pełnomocnictwo udzielone przez skarżącą L. B., załączone do skargi z dnia 4 października 2013 r., pozwoliło spółce na przyjęcie, iż wniosek został w istocie skierowany przez osobę do tego umocowaną i od tego momentu powinien liczyć się termin do jego rozpoznania. Powyższe prowadzi, zdaniem pełnomocnika Spółki, do wniosku, że skarga została złożona przedwcześnie, i jako taka powinna zostać odrzucona.

Spółka podjęła wszak działania w celu odnalezienia żądanych przez wnioskodawców informacji, w wyniku których ustalono, że wniosek dotyczy najprawdopodobniej linii elektroenergetycznej [...] relacji RS [...] – PT [...]. Jednocześnie pełnomocnik Spółki podniósł, że ogólnikowość i nieprecyzyjność wniosku spowodowała utrudnienia w prawidłowym ustaleniu jego treści, co również powinno przemawiać za oddaleniem skargi.

Tym niemniej Spółka przy piśmie z dnia [...] października 2013 r. przesłała pełnomocnikowi skarżącej odnalezione w wyniku podjętych działań, posiadane przez siebie dokumenty dotyczące przedmiotowych urządzeń, zaznaczając przy tym, że jest to dokumentacja szczątkowa z uwagi na upływ czasu, jaki minął od wybudowania linii elektroenergetycznej, a także brak obowiązku archiwizowania dokumentacji z okresu budowy linii, jak również przekształcenia własnościowe i organizacyjne po stronie Spółki, które mogły wpłynąć na stan posiadanej dokumentacji. Ostatnia okoliczność przemawia, zdaniem pełnomocnika, za umorzeniem postępowania, albowiem Spółka przekazała wnioskodawcom żądane przez nich dokumenty w takim zakresie, w jakim sama jest w posiadaniu. Zaś zgodnie z treścią art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji. Zatem nie można czynić zarzutu spółce, iż nie przekazała określonych informacji w sytuacji, gdy sama ich nie posiadała.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawdo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Zakres stosowania ustawy wytycza tylko dostęp do informacji publicznej, nie zaś publiczny dostęp do wszelkich informacji. Oznacza to, że ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

W rozpoznawanej sprawie skarżąca wystąpiła o udostępnienie kserokopii wszelkich ewentualnych decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych posadowionych na nieruchomości należącej do niej, a będących własnością Spółki.

W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, że decyzje rozstrzygające sprawy jako akty administracyjne o charakterze indywidualnym, są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p., a zatem stanowią informację publiczną.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępnienia informacji publicznej zobowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Ustawodawca stworzył w tym przepisie katalog podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, który to katalog nie jest zamknięty, z uwagi na użycie w tym przepisie zwrotu "w szczególności". Podmioty te można w zasadzie podzielić na dwie zasadnicze kategorie, tj. na władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne.

W rozpoznawanej sprawie P. S. A. Oddział w W. nie kwestionuje, że jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia żądanej informacji publicznej.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu albo nie podjął stosownej czynności. Przy czym podkreślenia wymaga, że dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia, z jakiej przyczyny określony akt nie został wydany, a czynność nie została dokonana, w szczególności, czy wynika ona z opieszałości organu, czy też z mylnego przeświadczenia, że dany akt w ogóle nie powinien zostać podjęty, a czynność dokonana.

W świetle orzecznictwa i doktryny w odniesieniu do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej przyjmuje się, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w formie czynności materialno-technicznej, oczywiście o ile podmiot obowiązany dysponuje żądaną informacją, a jedynie odmowa udostępnienia informacji i umorzenie postępowania wymaga formy decyzji. Natomiast w sytuacji, gdy podmiot obowiązany nie jest dysponentem żądanej informacji, zawiadamia o tym fakcie wnioskodawcę na piśmie.

W rozpatrywanej sprawie poza sporem jest okoliczność, że Spółka nie rozpoznała wniosku skarżącej o przesłanie posiadanych kserokopii decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych przebiegających przez działkę stanowiącą własność skarżącej, w sposób wyżej wskazany do dnia wniesienia skargi na jej bezczynność. Dopiero przy piśmie z [...] października 2013 r., przesłanym skarżącej, załączyła "dokumenty dotyczące powstania i rozpoczęcia eksploatacji linii elektroenergetycznych [...] relacji RS (Rozdzielnia Sieciowa) [...] – PT (Posterunek Trakcyjny) [...]. Zdaniem P. S. A., z ustaleń firmy wynika, że przez działkę o nr ew. [...], położonej w P. gmina Z. przebiega ww. linia energetyczna. Linia ta jest środkiem trwałym na stanie P. S. A. Oddział w W. – Dystrybucja Energii Elektrycznej. P. S. A. wskazała również, że początkowo nie była w posiadaniu wnioskowanej informacji, ale poszukiwania pozwoliły na odnalezienie szczątkowej dokumentacji z okresu powstania i oddania do eksploatacji przedmiotowej linii elektroenergetycznej, które przesłała stronie skarżącej wskazanym wyżej pismem z dnia [...] października 2013 r.

Oznacza to, że w dacie rozpoznawania niniejszej sprawy przez Sąd Spółka nie pozostawała już w bezczynności, skoro udostępniła żądane informacje w takim zakresie, w jakim była w ich posiadaniu. Stąd też postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie o bezczynność stało się bezprzedmiotowe i Sąd zobowiązany był do jego umorzenia na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, a zwłaszcza wskazanie przez Spółkę na brak prawidłowego umocowania do działania przez pełnomocnika skarżącej oraz poszukiwanie żądanych informacji z uwagi na długi upływ czasu od posadowienia wskazanych wyżej słupów, Sąd uznał, że nie można zarzucić Spółce bezczynności z rażącym naruszeniem prawa.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 149 § 1 zd. 2 i art. 161 § 1 pkt 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 powołanej ustawy.